Κωστή Παλαμά - «Ἡ ἐληά»

Εἶμαι τοῦ ἥλιου ἡ θυγατέρα

ἡ πιὸ ἀπ᾿ ὅλες χαϊδευτή,

κι ἡ τόση ἀγάπη τοῦ πατέρα

σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο μὲ κρατεῖ.

Ὅσο νὰ γύρω νεκρωμένη

αὐτὸν τὸ μάτι μου ζητεῖ.

Εἶμαι ἡ ἐληὰ ἡ τιμημένη.

Ὅπου κι ἂν λάχω κατοικία

δὲ μοῦ ἀπολείπουν οἱ καρποὶ

ὡς τὰ βαθιά μου γηρατεῖα

δὲν βρίσκω στὴ δουλειὰ ντροπή.

Μ᾿ ἔχει ὁ Θεὸς εὐλογημένη

κι εἶμαι γεμάτη προκοπή.

Εἶμαι ἡ ἐληά ἡ τιμημένη.

Φρίκη κι ἐρμιά, νερὰ καὶ σκότη

τὴν γὴν ἐθάψαν μιὰ φορά...

Πράσινη αὐγὴ μὲ φέρνει πρώτη

στὸ Νῶε ἡ περιστερά.

Ὅλης τῆς γῆς εἶχα γραμμένη

τὴν ἐμορφάδα καὶ χαρά.

Εἶμαι ἡ ἐληὰ ἡ τιμημένη.

Ἐδῶ στὸν ἥσκιο μ᾿ ἀποκάτου

ἦρθ᾿ ὁ Χριστὸς ν᾿ ἀναπαυθεῖ,

κι ἀκούστηκε ἡ γλυκειὰ λαλιά του

λίγο προτοῦ νὰ σταυρωθεῖ.

Τὸ δάκρυ του, δροσιὰ ἁγιασμένη,

ἔχει στὴ ρίζα μου χυθεῖ.

Εἶμαι ἡ ἐληά ἡ τιμημένη.

Καὶ φῶς πραότατο χαρίζω

ἐγὼ στὴν ἄγρια νυχτιά,

τὸν πλοῦτο πιὰ δὲν τὸν φωτίζω,

σὺ μ᾿ εὐλογεῖς φτωχολογιά.

Κι ἂν ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο διωγμένη,

μὰ φέγγω ἐμπρὸς στὴν Παναγιά.

Εἶμαι ἡ ἐληὰ ἡ τιμημένη.