«Ουφ, δύσκολη που γίνεται σιγά-σιγά η ζωή βρε μαμά!» Καλημέρα σας και καλό μήνα...

"Δύσκολη που γίνεται σιγά σιγά η ζωή βρε μαμά!"

Η ώρα είναι 16:30. Έχουμε όλοι γυρίσει στο σπίτι από δουλειές και σχολεία. Ο Άρης ετοιμάζεται να διαβάσει γιατί το απόγευμα έχουμε κανονίσει παιχνίδι με έναν φιλαράκο του από την γειτονιά. 

Παίρνει την ασήκωτη αυτή τσάντα, που έπρεπε να κουβαλάμε όλη την χρονιά από το σπίτι στο σχολείο και από το σχολείο πίσω στο σπίτι και ξεφυσάει:

Άρης: "Ουφ, δύσκολη που γίνεται σιγά σιγά η ζωή βρε μαμά!"

Εγώ: "Γιατί αγάπη μου το λες αυτό; Τι έπαθες;"

Άρης: "Δεν έπαθα κάτι. Να απλά, κάθε χρόνος που περνάει η ζωή των παιδιών γίνεται όλο και πιο δύσκολη. 

Ξεκινήσαμε από το μικρό σχολείο, που όλα ήταν τόσο ωραία. Παίζαμε, τραγουδούσαμε, τρέχαμε στην αυλή, ζωγραφίζαμε, ξαναπαίζαμε, είχαμε την κυρία Δήμητρα που είναι η καλύτερη δασκάλα όλου του κόσμου. 

Μετά πήγαμε στο μεσαίο σχολείο. Κι εκεί άρχισαν οι κυρίες να μη μας αφήνουν να τρέχουμε, διάβασμα δεν είχαμε, αλλά κάναμε εργασίες, παίζαμε λιγότερο. 

Και τώρα στο δημοτικό, ξεκινήσαμε ωραία, μάθαμε γράμματα, παίζαμε πιο λίγο βέβαια, άρχισαν να έρχονται πιο πολλά βιβλία και κάναμε μαθηματικά και παίζαμε πιο λίγο και κάναμε λίγη ζωγραφική, κάναμε γυμναστική αλλά δεν μπορούσαμε να τρέχουμε όπως μας αρέσει. 

Και ξαφνικά έχουμε διάβασμα, λιγότερο βέβαια από την διπλανή τάξη που έχουν πάντα 3 φωτοτυπίες. Αλλά μαμά σκέψου, μετά θα πάω στο Λύκειο κι εκεί σίγουρα θα έχω μόνο διάβασμα και μετά θα πάω στο Γυμνάσιο κι εκεί θα κάνουμε πολλή γυμναστική που δε νομίζω να έχει καθόλου παιχνίδι και μετά θα πάω και στο Πανεπιστήμιο αν θέλω, αλλά κι εκεί μόνο διάβασμα θα έχω... Για αυτό σου λέω, δεν γίνεται κάθε χρόνο και πιο δύσκολη η ζωή;"

Δεν θα σχολιάσω πολλά... Θα κρατηθώ, θα πάρω βαθιές ανάσες και θα προσπαθήσω να μιλήσω με το παιδί μου και να του προσφέρω ένα καλοκαίρι γεμάτο παιχνίδι.

Αλλά αν αυτό που περιγράφει ο Άρης δεν είναι η αποτυχία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, τότε τι είναι;

Καλημέρα σας και καλό μήνα...

kathemeragoneis