O κόσμος ενδιαφέρεται περισσότερο για το τι χρώμα βρακί φοράει η Paris Hilton παρά για τους χιλιάδες νεκρούς ενός πολέμου;

Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης βέβαια για την πλήρη αδιαφορία για τα κοινωνικά δρώμενα την φέρει η οικογένεια. Η ανατροφή που θα δώσει ένας γονιός στο παιδί κρίνει σ' ένα μεγάλο ποσοστό τον μετέπειτα χαρακτήρα του.

"Όποιος δεν κάνει τίποτα για τους άλλους δεν κάνει τίποτα για τον εαυτό του" 

Βόλφγκανγκ Γκαίτε 

Ερέθισμα γι' αυτό το κείμενο είναι μία ταινία που είδα πρόσφατα με την Juliette Binoche που λέγεται "Χίλιες φορές καληνύχτα". 

Δεν θα σας πω το concept του φιλμ γιατί δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το θέμα του άρθρου, απλά κράτησα μια ατάκα της πρωταγωνίστριας που απαντούσε στην ερώτηση: 

Γιατί επέλεξες να κάνεις ένα τόσο επικίνδυνο επάγγελμα (πολεμική ρεπόρτερ). 

Η απάντηση της ήταν ότι πήρε την απόφαση όταν αντιλήφθηκε πως ο κόσμος ενδιαφέρεται περισσότερο για το τι χρώμα βρακί φοράει η Paris Hilton παρά για τους χιλιάδες νεκρούς ενός πολέμου πχ. στο Αφγανιστάν και θέλω με τον τρόπο μου να ταρακουνήσω τους ανθρώπους που παρακολουθούν τα γεγονότα ατάραχοι και αμέτοχοι στον καναπέ τους. 

Αυτό που με "χαροποίησε" όταν άκουσα τη συγκεκριμένη ατάκα είναι ότι τουλάχιστον δεν είναι μόνο προνόμιο του Έλληνα η αδιαφορία σε σοβαρά κοινωνικά θέματα. Είναι όλου του πλανήτη. Δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της γης εκπαιδεύει τον εγκέφαλό του από τα ερεθίσματα της τηλεόρασης και απ' αυτό που του σερβίρουν. 

Θεωρεί ίσως ότι μετά από μία κοπιαστική μέρα στο γραφείο θα προτιμήσει να γυρίσει σπίτι και να δει κάποια χαζομάρα πάρα να διαβάσει μια είδηση ή να δει κάποιο ντοκιμαντέρ που θα του χαλάσει τη διάθεση. 

Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης βέβαια για την πλήρη αδιαφορία για τα κοινωνικά δρώμενα την φέρει η οικογένεια. Η ανατροφή που θα δώσει ένας γονιός στο παιδί κρίνει σ' ένα μεγάλο ποσοστό τον μετέπειτα χαρακτήρα του. 

Όταν π.χ. έχεις έναν πατέρα που βρίζει τον Πακιστανό στο φανάρι ή κλωτσάει ένα σκύλο στον δρόμο, δύσκολα ένα παιδί θα ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο. 

Όλα αυτά έχουν οδηγήσει τους ανθρώπους στο να σκληραίνουν όλο και περισσότερο, η ευαισθητοποίηση γίνεται επιφανειακή (με ένα like στο facebook σε μια φωτογραφία ενός σκελετωμένου παιδιού μαζί με ένα comment που γράφει κρίμα) έως ανύπαρκτη. 

Βλέπεις έναν άνθρωπο στον δρόμο να εκλιπαρεί για μια μικρή βοήθεια και εσύ γυρνάς στον φίλο σου και λες: 

Έλα μωρέ υπάρχει κύκλωμα ολόκληρο από πίσω, ξέρεις τι λεφτά βγάζουν αυτοί αν τους δίνει ένα ευρώ ο καθένας; 

Δεν πειράζει ρε αδερφέ, ας βγάζουν. Μπορεί να τύχει μία φορά ο συγκεκριμένος άνθρωπος να μην ανήκει σε κανένα κύκλωμα και να μην έχει φάει μια βδομάδα. Ας δώσεις μισό ευρώ δεν θα σου λείψει. 

Έχουμε φτάσει σαν άνθρωποι στο χειρότερο μας σημείο σε θέματα ευαισθησίας δεν ενδιαφέρεται πραγματικά κανείς για κανέναν. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί πλέον ν' αλλάξει όλο αυτό και να προσπαθήσει ο καθένας μόνος του χωρίς καμία παρότρυνση ή όφελος να δώσει στον συνάνθρωπο του λίγη αγάπη που του περισσεύει χωρίς δεύτερες σκέψεις. 

lifo