Φτάνει πια!

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Θέλω πολλές φορές να φωνάξω σε πολλούς γονείς «φτάνει πια!» -και θα ήθελα, πραγματικά, να βρω τη δύναμη να το κάνω αυτό κάποια στιγμή.
Ομολογώ ότι πολλές συμπεριφορές γονιών με βγάζουν εκτός εαυτού και ειλικρινά χωρίς να θέλω να κατακρίνω τους άλλους με κακεντρέχεια ή για να φανώ – ούσα ένα άτομο με πολλά ελαττώματα - αρχίζω να βλέπω και να αποφεύγω και εγώ συμπεριφορές ανθρώπων που πληγώνουν ψυχές και άθελα τους αλλά και εν γνώσει τους, ειδικά όταν η ψυχή εκείνη είναι ένα κομμάτι δικό τους, από τα σπλάχνα τους.

• Φτάνει πια με τους γονείς εκείνους που «θυσιάζονται» ή κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους. 
Φράσεις που δημιουργούν όχι μόνο ενοχικά σύνδρομα σε πολλά παιδιά, αλλά χρησιμοποιούνται και ως μέσο συναισθηματικού εκβιασμού από τους γονείς προκειμένου το παιδί να σπουδάσει αυτό που θέλουν εκείνοι ή να θεωρήσει δικές του αποφάσεις για τη ζωή που πήραν για λογαριασμό του εκείνοι.

• Φτάνει πια με αυτές τις παρωχημένες και, πραγματικά, ανούσιες φράσεις τύπου: «διαβάσαμε, περάσαμε, σπουδάσαμε, πετύχαμε». 
Λάθος και πάλι λάθος. Τα παιδιά είναι αυτόνομες υπάρξεις που ό,τι διαβάζουν και καταφέρνουν στη ζωή το κάνουν μόνα τους, χωρίς την ύπαρξη κάποιου μπαμπά, μαμά ή φωστήρα.

• Φτάνει πια με την εμμονή για ανώτερες Πανεπιστημιακές σπουδές, για Νομικές και Ιατρικές, φτάνει πια με τα ανεκπλήρωτα όνειρα και απωθημένα των γονιών που «πνίγουν» και πέφτουν επάνω στα παιδιά, παραγκωνίζοντας τις δικές τους ανάγκες και την επιτυχία τους στη ζωή αυτή. 
Τα παιδιά –όπως και ο κάθε άνθρωπος- έχει τις δικές του ανάγκες, όνειρα, ταλέντα, τα δικά του «θέλω». Και ερχόμαστε στον κόσμο αυτό για να ζήσουμε και να είμαστε εμείς, όχι ο δικηγόρος που δεν έγινε ο μπαμπάς ή η Ιατρική που άφησε η μαμά για να μας μεγαλώσει, αλλά ούτε και κανένας άλλος.

• Φτάνει πια με τη μανία για έναν έλεγχο γεμάτο άριστα. Κανένα «Α», «Β», «Γ», δεν υπογράφει την επιτυχία στη ζωή. Και η είσοδος σε καμία σχολή δε σημαίνει επιτυχία απόλυτα. 

Φτάνει, ειλικρινά, με τις δωροδοκίες τύπου «αν γράψεις καλά θα σου πάρω εκείνη την κούκλα, εκείνο το κινητό, εκείνο τον υπολογιστή, εκείνο το tablet.»

Δε θα άντεχα να μην τα γράψω αυτά. 

Αλλά, ειλικρινά, πόσο μπορεί μία σκληρή λέξη όπως «είσαι τεμπέλης» ή «ανίκανος» να επηρεάσει την ψυχή ενός παιδιού!

Και ναι, ξέρω ότι πολλοί διαβάζοντας αυτές τις γραμμές θα ήθελαν να φωνάξουν δυνατά μαζί μου:

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!!!!

o-klooun