Όλα όσα θεωρούσα δεδομένα… μου τα θύμισε ο Κορωνοϊός

Να εκτιμώ όσα είχα για δεδομένα,
Και να εκτιμώ πράγματα ή κι ανθρώπους
Που παράβλεπα λίγο ή πολύ την αξία τους.

Το να έχω ένα ρυθμό, να ξυπνάω το πρωί να πηγαίνω στη δουλειά μου.
Να βλέπω ανθρώπους και να κολλάω στην κίνηση.
Να λέω καλημέρα.

Να αγκαλιάζω.
Να σφίγγω χέρια να χορεύω.
Να απολαμβάνω την ξεκούραση, το διάλειμμα, τον ύπνο.

Να νιώθω παραγωγικός
Να τιμώ τα χρήματα που παίρνω σε αντάλλαγμα για αυτό που προσφέρω.

Να απολαμβάνω τις δραστηριότητες,
Τους καφέδες,
Τα ψώνια και τις βόλτες,
Που βαριόμουν αρκετές φορές να πάω.

Να παρατηρώ τη λάμψη στα μάτια των φίλων μου,
Τα χαμόγελά τους,
Το αεράκι που κάνουν τα χέρια τους όταν μιλάνε και παθιασμένα.
Να νιώθω ευγνωμοσύνη που αναπνέω βαθιά.

Να εκτιμώ τον κάθε σύντροφο,
Που για λίγο ή πολύ επέλεξε εμένα,
Να μοιράζεται τον χρόνο του,
Μαζί μου.

Να αντιλαμβάνομαι τις μυρωδιές.
Να ακούω το θρόισμα των φύλλων στο βουνό και στο δάσος,
Το κελάηδημα των πουλιών που δε συναντώ στην πόλη,
Και τον ήχο από το ρυάκι,
Που γλιστρά ανάμεσα σε πέτρες χώμα και κλαδάκια.

Να νιώθω την ζεστή άμμο στα πόδια μου,
Και την δροσερή θάλασσα να σφίγγει το κορμί μου.
Να χαίρομαι για την υγεία μου,
Των γύρω συνανθρώπων μου,
Κι αυτών που αγαπάω πιο πολύ.
Μικρούς μεγάλους.

Να εκτιμώ την παρέα, την συντροφικότητα και το ανήκειν.
Να καταλάβω πως υπό μια ασθένεια,
Πλημμύρα ή καταστροφή,
Δεν έχει σημασία ούτε η εθνικότητα, ούτε το χρώμα,
Ούτε τα πιστεύω, ούτε το κοινωνικό στάτους.
Το χώμα και η στάχτη,
Ίδιο ‘ναι για όλους.

Να καταλάβω πως δεν έχει σημασία τι φοράς,
Τι δείχνεις, τι πουλάς,
Αλλά τι είσαι.

Να καταλάβω πως είμαι μέρος της φύσης,
Κι αν δεν της φέρομαι καλά και δεν την αγαπώ,
Αυτή, δε θα με τιμωρήσει.

Μόνο θα πάρει τα μέτρα τ’ απαιτούμενα,
Για να διαφυλάξει τη συνέχισή της.

Να καταλάβω πως με την τωρινή συμπεριφορά μου,
Εκείνη θεραπεύεται,
Χωρίς εμένα.

Και παρόλα αυτά συνεχίζει να με φιλοξενεί,
Και να πιστεύει σε μένα.
Δίνοντάς μου ευκαιρίες,
Ξανά και ξανά.

Όπως η μάνα,
Που πάντα θα αγαπάει το παιδί της.
Πότε πότε με υπομονή,
Κι άλλοτε με συστάσεις προειδοποιήσεις,
Ή ξυλιές,
Που δε τις ακούω,
Ή τις ξεχνώ.

Να καταλάβω πως μπορούμε όλοι να γίνουμε ένα.
Και πως δεν είναι ο κοινός εχθρός και το μίσος,
Που ενώνουν τους ανθρώπους.
Μα η αγάπη.

Κι όλα αυτά,
Επειδή μου έσπασε για λίγο όλους τους καθρέφτες,
Εκτός από έναν.
Τον δικό μου.

Γιατί αφαίρεσε από την καθημερινότητά μου,
Όλες τις παρεμβολές,
Σειρήνες και σκιές,
Εκτός από μια.
Τη δικιά μου.

Γιατί μου στέρησε όλους τους Ήλιους.
Των αστεριών,
Των συνανθρώπων μου,
Όλους.
Εκτός από έναν.
Τον δικό μου.

Γιατί μου στέρησε όλους τους ανθρώπους.
Κι αυτούς με το μικρό άλφα,
Κι αυτούς με το μεγάλο,
Εκτός από δύο.

Αυτούς που τόσο καλά είχα κρύψει μέσα μου.
Ακόμα κι από μένα.

Κι έτσι,
Μ’ ανάγκασε σκληρά μα τρυφερά,
Μ’ αποδοχή κι αγάπη,
Να αποχαιρετήσω τον άνθρωπο με το μικρό άλφα μέσα μου,
Και να καλωσορίσω τον Άνθρωπο,
Με το μεγάλο.

Πόνε Διδάσκαλε,
Όποιος κι αν σ’ έφτιαξε,
Συγνώμη για οτιδήποτε υπάρχει μέσα μου,
Που συνδημιουργεί αυτή την πραγματικότητα,
Η οποία δεν μ’ ευχαριστεί άλλο,
Και δεν έχει κάτι άλλο να μου μάθει.

Σ’ αγαπάω όπως είσαι,
Με αγαπάω όπως είμαι,
Σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες αυτή την ευκαιρία,
Να καθαρίσω κι αυτά τα κομμάτια μέσα μου.

Ευχαριστώ το Θείο που τώρα καθαρίζει επίσης,
Αυτά τα κομμάτια μέσα μου,
Και με εξαγνίζει.

Κι έτσι,
Σε απελευθερώνω από την ανάγκη μου να υπάρχεις,
Για την δική μου εξέλιξη.
Σ’ ευχαριστώ.

Κι όσο για τις απώλειες,
Ευχαριστώ ακόμα περισσότερο κι εσάς,
Αληθινά κι από βαθιά κι από καρδιάς,
Που με την θυσία σας,
Ψυχικά την οικειοθελή,
Μου δείξατε τι ‘ναι σημαντικό.
Και τι όχι.

Εύχομαι σε όλες σας,
Μετάβαση γαλήνια καλή και ομαλή,
Στα Ιλίσια.

Και σ’ όλους ή όσους εμάς,
Που παραμένουμε σε τούτο το σχολιό.
Καλώς βρεθήκαμε,
Νέοι, Ηλιακοί Άνθρωποι,
Με Άλφα Κεφαλαίο πια.

Αθανάσιος Στεργίου
enallaktikidrasi.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι