Δυο προσευχές... δυο κόσμοι

Ο Ναός είναι ανοιχτός όλη τη μέρα.
Πολλοί άνθρωποι πηγαίνουν για να προσευχηθούν, να ευχαριστήσουν το Θεό για τα καλά που τους δίνει και να Τον παρακαλέσουν να τους βοηθήσει στα προβλήματά τους.
Σήμερα όμως, δυο άνθρωποι ξεχωριστοί μπαίνουν στο Ναό.

Κοντεύει μεσημέρι και είναι η ώρα που πολύς κόσμος βρίσκεται μέσα.
Ο ένας με μεγάλα και σταθερά βήματα προχωράει και στέκεται στη μέση του Ναού. Το φόρεμά του είναι μακρύ, φαρδύ και επιβλητικό. Είναι Φαρισαίος, άνθρωπος δηλαδή που περιφρονεί όλους τους άλλους και πιστεύει πως μόνο αυτός είναι «καθαρός».
Ρίχνει ματιές γύρω του, για να βεβαιωθεί ότι όλοι μπορούν να τον δουν από το σημείο που βρίσκεται και με δυνατή φωνή και σηκώνοντας τα χέρια και τα μάτια ψηλά, αρχίζει να προσεύχεται υπερβολικά ευχαριστημένος:
— Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, γιατί δεν είμαι εγώ σαν τους άλλους ανθρώπους, που είναι γεμάτοι κακία: κλέφτες, άδικοι, ανήθικοι…, ούτε σαν αυτόν εδώ τον τελώνη· Όλοι είναι ένοχοι, άξιοι να καταδικαστούν. Εγώ ξεχωρίζω από όλους, είμαι γεμάτος από αρετές. Νηστεύω… κάνω προσφορές στο ναό παραπάνω από εκείνο που ορίζει ο Νόμος...

Δυνατή, πολύ δυνατή είναι η φωνή του. 

Και όχι μόνο αυτό, αλλά με σιχασιά δείχνει και τον άλλον άνθρωπο, τον Τελώνη, που σε μια γωνιά σκυφτός, χωρίς να τολμάει ούτε τα χέρια, ούτε τα μάτια να σηκώσει, ζητάει από το Θεό να τον συχωρέσει για τις αμαρτίες του.
Και πρέπει να πούμε ότι τελώνης είναι το επάγγελμά του, δηλαδή αυτός μαζεύει τους φόρους και όλοι θεωρούν κακούς τους τελώνες και σκληρούς και άδικους.

από το χαμομηλάκι

Μετά την προσευχή τους, κατέβηκαν από το ιερό και έφυγαν.
Μόνο όμως η προσευχή του τελώνη ήταν ευπρόσδεκτη από τον Θεό. Δικαιώθηκε ο ταπεινός και όχι εκείνος που ήταν περήφανος. Γιατί καθένας που υψώνει τον εαυτό του -είπε ο κύριος- θα ταπεινωθεί, ενώ εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί.
Ο τύπος του Φαρισαίου της παραβολής υπάρχει σε κάθε εποχή και είναι σαν ένα μικρόβιο που απειλεί την πνευματική υγεία του καθενός.
Εύκολα μπορούμε να το διακρίνουμε τον φαρισαίο που υπάρχει δίπλα μας...

1. Όταν κάποιος ξεχωρίζει τον εαυτό του από τους άλλους, δεν μιλάει με όλους, περιφρονεί όσους δεν έχουν την δική του καταγωγή,οικονομική άνεση και παιδεία.
2. Όταν κατακρίνει κάποιος μαζί με άλλους αστοχήματα, ελαφρά ή σοβαρά, των άλλων και αδυναμίες διανοητικές η σωματικές,όταν κρυφογελάει, ειρωνεύεται, υποτιμά, εκθέτει, περιθωριοποιεί.
3. Όταν κάποιος παρουσιάζει μια ευφυΐα, έχει περισσότερες γνώσεις,περισσότερες δεξιότητες, εκφράζεται καλύτερα,τον αναγνωρίζουν γύρω του, καυχιέται για όλα τα κατορθώματα του,ντύνεται ακριβότερα και προκαλεί με επίδειξη πλούτου, σχηματίζει μέσα του τη γνώμη ότι είναι ο καλύτερος.
4. Όταν κάποιος κάνει κάτι καλό, δείχνει ανώτερη συμπεριφορά και νομίζει ότι μόνος του τα κατάφερε όλα αυτά. Έχει ένα αίσθημα υπεροχής που τον κατευθύνει.

Ξεχνά όμως ο άνθρωπος ότι όλα αυτά είναι δώρα του Θεού και τον ευλογεί για να τα έχει, γιατί από μόνος του ο άνθρωπος δεν έχει τίποτα. Μια τέτοια νοοτροπία των ανθρώπων φαρισαίων τους κάνει σκληρούς και απόμακρους από το πραγματικό νόημα της ζωής. Ο ταπεινός άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει τα όρια του, την αδυναμία του, τα λάθη του και να προσπαθεί να λυτρωθεί απ αυτά.
Ο λόγος του Θεού «πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται», έχει πάντα καταπληκτική επαλήθευση στη ζωή.
Στις πνευματικές κορυφές της ζωής το ανέβασμα είναι ασύγκριτα πιο όμορφο, αλλά θέλει θέληση,κόπο και απόφαση δυνατή. Δεν έχει κίνδυνους, αλλά ομορφιές.Αξίζει αυτή η προσπάθεια για να ανεβούμε όλοι στις πνευματικές κορυφές, όπου το θέαμα θα είναι καταπληκτικό.