σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".
Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "Σώπα".
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει.
Κόψ' την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".
μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "Σώπα".
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει.
Κόψ' την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!....
Be silent; don’t speak.
It is a shame; stop your voice;
Be silent already.
And if speech is made of silver
Silence is made of gold.
The first words I heard as a child
when I cried, laughed, played were
“be silent!”
At school they told me half truths; they told me: “what do you care? Be silent”
When a girl first kissed me, they told me “Shhh be silent; don’t say a word”
Stop your voice; and don’t speak; be silent.
This went on until I became 20 years old.
The words of the grown up; the silence of the child.
I saw blood in the streets
“what do you care” they told me “you gonna get in trouble, be silent”
Later on my bosses got angry
“don’t get involved; keep your nose clean; be silent”
I got married, had children; I taught them to be silent
My wife was loyal and industrious and knew how to be silent.
She had a prudent mother who told her: “be silent”
During leap years my parents, my neighbors advised me
“be silent; don’t get involved; pretend you did not see anything; be silent”
We might have not had an envied relationship with our neighbors
But we were connected to them by
“be silent”
“Be silent” this person said and that one.
Those high up: “be silent”
Those below: “be silent.”
“Be silent” said our neighborhood
“Be silent” our city.
We swallowed our tongue.
We have a mouth but no voice
We even formed an association:
“The silent ones”
And there were many of us: a whole country, a big power
But mute
We were successful; we reached high goals; we received medals and rewards
Only with “be silent”
This “be silent” a great art.
Teach it to your children, your wife, your mother in law
And when you feel the need to speak
Deracinate your tongue
Make it stop.
Cut it off completely
Throw it to the dogs
It is an unnecessary tool when you don’t use it correctly.
You will sleep well at night this way; no nightmares; no doubts; no guilt
You will not feel ashamed in front of your kids
You will save yourself from having to speak
To say “you are right; I am like you; one of you”
But ahhh!
How I wish I could speak
But you will not
You will become a salivating verbalist
Cut off your tongue
Cut it off now
Become a mute
Since you are not gonna speak; you should dare that much.
Cut off your tongue.
This way you will be consistent with my plans
With my dreams
I retain my tongue amidst tears and cries
Because I fear that there will come a moment
Where I won’t be able to take it anymore
I will burst out
I won’t be afraid
I will hope
And every minute
I will fill my throat
With one syllable
One whisper
One stutter
One howl
Which will tell me:
SPEAK!
Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!....
Be silent; don’t speak.
It is a shame; stop your voice;
Be silent already.
And if speech is made of silver
Silence is made of gold.
The first words I heard as a child
when I cried, laughed, played were
“be silent!”
At school they told me half truths; they told me: “what do you care? Be silent”
When a girl first kissed me, they told me “Shhh be silent; don’t say a word”
Stop your voice; and don’t speak; be silent.
This went on until I became 20 years old.
The words of the grown up; the silence of the child.
I saw blood in the streets
“what do you care” they told me “you gonna get in trouble, be silent”
Later on my bosses got angry
“don’t get involved; keep your nose clean; be silent”
I got married, had children; I taught them to be silent
My wife was loyal and industrious and knew how to be silent.
She had a prudent mother who told her: “be silent”
During leap years my parents, my neighbors advised me
“be silent; don’t get involved; pretend you did not see anything; be silent”
We might have not had an envied relationship with our neighbors
But we were connected to them by
“be silent”
“Be silent” this person said and that one.
Those high up: “be silent”
Those below: “be silent.”
“Be silent” said our neighborhood
“Be silent” our city.
We swallowed our tongue.
We have a mouth but no voice
We even formed an association:
“The silent ones”
And there were many of us: a whole country, a big power
But mute
We were successful; we reached high goals; we received medals and rewards
Only with “be silent”
This “be silent” a great art.
Teach it to your children, your wife, your mother in law
And when you feel the need to speak
Deracinate your tongue
Make it stop.
Cut it off completely
Throw it to the dogs
It is an unnecessary tool when you don’t use it correctly.
You will sleep well at night this way; no nightmares; no doubts; no guilt
You will not feel ashamed in front of your kids
You will save yourself from having to speak
To say “you are right; I am like you; one of you”
But ahhh!
How I wish I could speak
But you will not
You will become a salivating verbalist
Cut off your tongue
Cut it off now
Become a mute
Since you are not gonna speak; you should dare that much.
Cut off your tongue.
This way you will be consistent with my plans
With my dreams
I retain my tongue amidst tears and cries
Because I fear that there will come a moment
Where I won’t be able to take it anymore
I will burst out
I won’t be afraid
I will hope
And every minute
I will fill my throat
With one syllable
One whisper
One stutter
One howl
Which will tell me:
SPEAK!
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/r29vz2xl/avvxsehdwdo32relji6egodftnoxefh0ohiniptpaggpi6slbps1axnjjsupo7v6o38yjy13eeqarthx_15eztyeqjzvf7dgs96uv7pnsuu26efnetjdlw8rhaxvkg9ckccpgnux8uugk110isjw2_tr9unvefedjimc9nhnwrckdvmi0gqrj-faummvmhtg5pv1/s1600/hamomilaki.viber.png")
Posts
ωραίο...
ReplyDeleteκαι... ζούμε ένα δράμα, χαμομηλάκι...