Friday 4 October 2024

Κλάψε Μπέμπη Κλάψε... Ψυχολογικά trick του Marketing στα πολυκαταστήματα

Υπάρχουν αρκετοί τρόποι να καταλάβεις τις προσπάθειες χειραγωγησής σου.
Ο βασικότερος είναι να καταλάβεις πως λειτουργεί ο εαυτός σου.

.Ας αρχίζουμε λοιπόν με μια απλή βασική αντικατασκοπευτική εργασία...
Δεν θα ξαναδείτε ποτέ πια τα σουπερμάρκετ ή τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα με το ίδιο μάτι μετά από αυτό.:
.
Η είσοδος είναι στα δεξιά, εντούτοις εσείς περπατάτε αριστερά.
Σε όλα τα σύγχρονα σουπερμάρκετ ο σκλάβος ΠΡΕΠΕΙ να ακολουθήσει μια αριστερόστροφη φορά (αντίθετη από τους δείκτες του ρολογιού).
Το 95% του κόσμου έχει μια ελαφριά ατελή ισορροπία: κλείνει προς τα αριστερά...
Εάν αφήστε κάποιον μόνον του στην έρημο (μην το κάνετε), θα αρχίσει να στρέφεται τριγύρω κατά την αριστερόστροφη φορά.
Αυτός είναι ο λόγος που ΟΛΑ τα σύγχρονα σουπερμάρκετ έχουν μια «αριστερόστροφη» διαρρύθμιση η οποία, παρεμπιπτόντως, έχει άλλες συνέπειες και κρυφές σημασίες, όπως θα δείτε παρακάτω.
.
.Κλάψε Μπέμπη Κλάψε...
    Το τελευταίο ψάρεμα των βαλαντίων του σκλάβου γίνεται στους πάγκους, μπροστά από τα ταμεία, όπου είναι αναγκασμένος να σταματήσει περιμένοντας στην ουρά. Ξέρουν ότι μια και πάει στο ταμείο να πληρώσει είναι αποφασισμένος να μην αγοράσει τίποτε άλλο, αλλά αυτοί οι πάγκοι δεν απευθύνονται στη μαμά ή στο μπαμπά, αλλά στο μικρό παιδί τους.
Δείτε τι ακριβώς περιέχουν: τσίχλες, καραμέλες, μέντες κ.λ.π., κάτι που δεν ενδιαφέρουν συνήθως τους μεγάλους παρά μόνο τα μικρά παιδιά.
    Δείτε και τις τιμές τους, αν υπάρχουν... Αυτές είναι σαφώς μεγαλύτερες από τις τιμές των ίδιων προϊόντων σε άλλα μέρη του μαγαζιού, όπου δεν τα παρατηρείτε συνήθως ποτέ, γιατί δεν προτίθεσθε να τα αγοράσετε. 

    Τι γίνεται λοιπόν εδώ στους πάγκους, μπροστά από τα ταμεία, καθώς περιμένετε στην ουρά;
    Το μικρό παιδί σας λιμπίζεται τη σοκολάτα ή το κουτί με τις τσίχλες που υπάρχει εκεί και το παίρνει και το βάζει και αυτό στο καροτσάκι σας... Και εάν τυχόν το βάλετε ξανά πίσω στο πάγκο, λέγοντάς του ότι δεν το χρειαζόσαστε αυτό το πράγμα, αρχίζει τα κλάματα και τη φασαρία, ενοχλώντας το κόσμο γύρω του, μέχρι να αναγκαστείτε να του το πάρετε για να σωπάσει....

Πώς να αντιμετωπίσετε αυτή τη κατάσταση;
    Εκπαιδεύστε απλά από πριν το παιδί σας να κάνει κάποια σκανδαλιά στο πάγκο, όπως το να ανακατέψει τα επιμελώς φτιαγμένα εκεί πράγματα. Η ελευθερία στη σκανδαλιά είναι πολύ πιο ελκυστική γι’ αυτό από τη γεύση της σοκολάτας...
Ή χαλάστε οι ίδιοι την όμορφη διακόσμηση αυτού του πάγκου, εγκαταλείποντας για παράδειγμα εκεί άγαρμπα ένα από τα πράγματα που έχετε πάρει στο καροτσάκι σας και το οποίο δε χρειάζεστε ιδιαίτερα.
    Αν μάλιστα διαλέξτε να αφήσετε επίτηδες ένα αναποδογυρισμένο κουτί παγωτό, τότε θα έχετε πάρει καλύτερα την εκδίκησή σας για όσες σοκολάτες και τσίχλες αναγκαστήκατε να ακριβοπληρώσετε τη τελευταία στιγμή μπροστά στο ταμείο μέχρι τώρα....

διαβάστε πολλά περισσότερα στην πηγή: i-diadromi.gr/

1η Συνεδρία Παιδοψυχολόγου με έναν 12χρονο

– Ξέρεις γιατί έρχεσαι εδώ;
– Ξέρω.
– Θες να μου πεις;
– Έχω ΔΕΠΥ.
– Τι είναι αυτό ξέρεις;
– Είμαι υπερκινητικός και δε συγκεντρώνομαι αρκετά.
– Το καταλαβαίνεις όταν συμβαίνει;
– Ναι.
– Θες να σε βοηθήσω;
– Οι γονείς μου θέλουν.
– Εσύ δε θες;
– Δεν ξέρω σίγουρα. Θέλω σίγουρα να μη θυμώνουν. Να μη μου φωνάζουν.
– Μόνο γι’ αυτό θες; Δε θα σε βοηθήσει κι εσένα στην καθημερινότητά σου;
– Μου αρέσει που έχω άτακτο μυαλό! Με βοηθάει να ξεφεύγω.
– Από τι;
– Από το θυμό των άλλων.
– Θες να μου μιλήσεις λίγο για σένα και αυτό που πιστεύεις πως έχεις;
– Κουνιέμαι όλη την ώρα, το ξέρω! Και με λένε ζιζάνιο… Και κάνω πολύ γρήγορες σκέψεις και δυσκολεύομαι να σταματήσω. Μου λένε ότι όλο διακόπτω. Αλλά εγώ απλά θέλω να μιλήσω… Καμιά φορά δεν ακούω καν τι μου λένε. Ή μάλλον… οι άλλοι νομίζουν ότι δεν ακούω!
– Ακούς;
– Καμιά φορά θα ήθελα να μην… Ξέρεις κάτι; Μιλάνε για μένα σαν να μην είμαι μπροστά! Οι γονείς μου, οι παππούδες, φίλοι των γονιών μου, οι δάσκαλοι. Καμιά φορά και τα άλλα παιδιά, αλλά για αυτά δε με πειράζει τόσο. Παιδάκια είναι. Τι να πρωτοκαταλάβουν;
– Λένε για τη συμπεριφορά σου δηλαδή;
– Ναι. Αλλά δεν καταλαβαίνω. Πριν σχολιάσουν τη δική μου συμπεριφορά, έχουν σχολιάσει τη δική τους;
– Δεν καταλαβαίνω.
– Μα είναι απλό. Ο μπαμπάς μου για παράδειγμα. Τον ρωτάω κάτι. Τις μισές φορές δεν απαντάει, τις άλλες μισές απαντάει κάτι άσχετο και αν τον παρατηρήσεις όλο κουνιέται. Σηκώνεται απότομα από το γραφείο του, κάνει κάτι άχαρες κινήσεις, ξανακάθεται. Κουνιέται στην καρέκλα, τον διακόπτει το τηλέφωνο, του λέει κάτι η μαμά, του μιλάει ο αδερφός μου. Κάτι χάνει στο τέλος, κάτι ξεχνάει. Χάνεται στις σκέψεις του. Εκνευρίζεται η μαμά. Του φωνάζει. Συχνά τον προσβάλλει. Μετά αρχίζει ο καβγάς. Η μαμά κλαίει, χτυπάει τις πόρτες. Παραπονιέται που κάνει τόσα πράγματα και δεν προλαβαίνει και δεν την καταλαβαίνει κανείς. Γιατί να την καταλάβω εγώ που είμαι μικρός; Εκείνη με καταλαβαίνει;
– Γιατί το λες αυτό;
– Γιατί ούτε για μένα είναι εύκολη η ζωή! Ξυπνάω νωρίς. Σχολείο. Βγάλε τα μαθηματικά, γράψε αυτό, απάντα εκείνο, βγες στο διάλειμμα, γύρνα γρήγορα, άλλη δασκάλα. Κάνε γρήγορα! Συγκεντρώσου! Θυμήσου! Απάντα! Μέχρι και τις παραξενιές της κάθε δασκάλας πρέπει να θυμάμαι, για να προσαρμοστώ! Σχολάω. Μπες γρήγορα στο αμάξι! Φάε γρήγορα το φαγητό σου! Ξεκίνα γρήγορα τα μαθήματά σου! Μη χαζεύεις! Πήγαινε για τσίσα να φύγουμε για αγγλικά! Για ποδόσφαιρο, για, για… για… Και όταν επιτέλους έχω τελειώσει όλες μου τις υποχρεώσεις, να πάλι η μαμά να παραπονιέται για τη ζωή της τη μαύρη. Και που δεν προλαβαίνει να σιδερώσει, να σκουπίσει, να βγει με μια φίλη της. Και κλαίει. Και βρίζεται με τον μπαμπά. Δε θυμάμαι από πότε έχω να τη δω να γελάει. Ούτε τον μπαμπά. Και τότε εγώ φαντάζομαι δράκους! Που πετάνε βέβαια! Και ελπίζω να μου πάρουν ντραμς να μην τους ακούω! Και να πουν ο ένας στον άλλον ότι έχουν ΔΕΠΥ και διακόπτουν, όταν τους μιλάμε! Και ότι είναι υπερκινητικοί! Δεν κάθονται λίγο σε μια μεριά! Και ότι δεν ξέρω αν θα ήμουν έτσι, αν με είχαν βοηθήσει όταν ήμουν πιο μικρός. Αν με αγαπούσαν όπως είμαι και αντί για τιμωρίες, με έπαιρναν αγκαλιές… Τώρα να σου πω μια αλήθεια;
– Ναι…
– Τώρα δε θέλω να αλλάξω. Κι ας μου λένε ότι βαριέμαι όλη την ώρα και αναβάλλω και αλλάζω γρήγορα συναισθήματα. Και οι μεγάλοι το ίδιο είστε. Απλά δεν είναι κανείς εκεί κοντά, για να σας μαλώσει!
– Να σου πω την αλήθεια… ούτε εγώ θέλω να σε βοηθήσω να αλλάξεις!
– Ευχαριστώ!
– Παρακαλώ!

singleparent.gr
Αντικλείδι 
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ιστορική Ηλιθιότητα: Τα Δικαστήρια Ζώων στον Μεσαίωνα!!

Δίκαζαν και εκτελούσαν γουρούνια, σκυλιά και τρωκτικά. Τα γρυλίσματα ήταν απόδειξη ενοχής και όσα τρωκτικά δεν εμφανίζονταν στο δικαστήριο δικάζονταν «ερήμην»...

Το 1266, στο ΦΟΝΤΑΙΝΑΙ-Ο-ΡΟΖ της Γαλλίας, μεγάλο πλήθος ήταν συγκεντρωμένο στο τοπικό δικαστήριο για να παρακολουθήσει μια πολύκροτη δίκη. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, ένα βρέφος είχε αφεθεί στην κούνια του και ένα πεινασμένο γουρούνι είχε μπει μέσα στο δωμάτιο και το είχε κατασπαράξει.

Ο κατηγορούμενος καταδικάζεται με συνοπτικές διαδικασίες σε θάνατο δι’ απαγχονισμού, ο κόσμος ξεσπά σε χειροκροτήματα, ο δικαστής διαβάζει την απόφαση στον καταδικασμένο, τον οδηγούν στην πλατεία και εκεί τον απαγχονίζουν με όλους τους τύπους. Ο κρεμασμένος… χοίρος βγάζει δύο απεγνωσμένα γρυλίσματα πριν αφήσει την τελευταία του πνοή.
Η δίκη ενός ζώου με όλους τους τύπους μπορεί σήμερα να φέρνει γέλια, στο Μεσαίωνα όμως ήταν συνηθισμένο γεγονός. Τα αρχεία των δικαστηρίων βρίθουν από πρακτικά τέτοιων δικαστικών αγώνων, στους οποίους οι εισαγγελείς και οι συνήγοροι υπεράσπισης επιστράτευαν όλα τους τα επιχειρήματα και τη ρητορική δεινότητα.

Τελευταία δίκη ζώου θεωρείται αυτή που έγινε ενώπιον του επαναστατικού δικαστηρίου της Γαλλίας, στις 17 Νοεμβρίου 1793.
Ένας ανάπηρος είχε εκπαιδεύσει το σκύλο του να γαβγίζει μόλις έβλεπε χωροφύλακα και ο σκύλος καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε από κανονικό στρατιωτικό απόσπασμα.

Οι νομοδιδάσκαλοι του Μεσαίωνα είχαν απαντήσει θετικά στο ερώτημα αν τα ζώα μπορούν να παραπέμπονται στη δικαιοσύνη.
Ο Μπαρτελεμύ ντε Σασσανέ, το 1550, στο έργο του Consilium, όχι μόνο απαντούσε καταφατικά στο ερώτημα, αλλά υποστήριζε ότι ένα ζώο φυλακίζεται, ανακρίνεται, αν δεν απαντά στις κατηγορίες βασανίζεται. 
Τα γρυλίσματα του αποτελούν την ομολογία ενοχής του, οπότε εκτελείται από το δήμιο. Τρελό μεν, πλην συνηθισμένο εκείνες τις σκοτεινές και γεμάτες δεισιδαιμονίες εποχές.
Και τα γουρούνια ή οι σκύλοι ήταν οι αριστοκρατικές -ας τις πούμε- περιπτώσεις. Υπήρξαν δεκάδες δίκες και αφορισμοί και καταδικαστικές σε βάρος κατωτάτων εκπροσώπων του ζωικού βασιλείου.
Το 1545 οι κάτοικοι του Σαι Ζυλιέν του δουκάτου της Σαβοϊας κάνουν μήνυση εναντίον των εντόμων που κατέστρεφαν τα αμπέλια τους. Εισαγγελέας ήταν ο δικηγόρος Πιερ Ντυκόλ και συνήγορος υπεράσπισης ο οικονόμος της επιτροπής Πιερ Φαλκόν.
Τα έντομα κερδίζουν και γλιτώνουν την καταδίκη. Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο και με την εκκλησιαστική δικαιοσύνη.
Το 1120, με απόφαση εκκλησιαστικού δικαστηρίου ο επίσκοπος του Λαν αφορίζει τις κάμπιες και τους αρουραίους που ρημάζουν τις μοναστηριακές περιουσίες του. Το 1121 ο άγιος Βερνάρδος αφορίζει τις μύγες που έχουν εισβάλει στο αβαείο του Φουανύ.
Η δίκη των ποντικών και των αρουραίων
Το 16ο αιώνα έγινε μια άλλη περίφημη δίκη, που σήμερα θα θύμιζε ταινία του Ντίσνεϊ. Ενώπιον του γραμματέα της επισκοπής του και παρουσία πυκνού ακροατηρίου, διεξήχθη μεγάλη δίκη κατά των ποντικών και των αρουραίων που είχαν γίνει μάστιγα. Συνήγορος των τρωκτικών ορίστηκε ο Μπαρτελεμύ ντε Σσσανέ, που έγινε διάσημος από αυτή τη δίκη, καθώς αργότερα, όπως αναφέρθηκε, δημοσίευσε ολόκληρη μελέτη για τέτοια θέματα.

Ζήτησε να κλητευθούν στο δικαστήριο όλοι οι πελάτες του αρουραίοι και ποντικοί, όπως είχαν δικαίωμα.Οι κατά τόπους εφημέριοι κλήτευσαν με όλους τους τύπους τα τρωκτικά της περιοχής τους, αλλά αυτά δεν παρουσιάστηκαν την καθορισμένη ημερομηνία.
Οι κατήγοροι ζήτησαν τότε να δικαστούν ερήμην τα ποντίκια, αλλά ο Σασσανέ κατόρθωσε να αποδείξει ότι η προθεσμία που είχε παραχωρηθεί στους πελάτες του ήταν ανεπαρκής.
Ως αποδείξεις ανέφερε την κακή κατάσταση των δρόμων, τις μεγάλες αποστάσεις και το γεγονός ότι οι γάτοι είχαν στήσει ενέδρες στους κατηγορούμενους. Τελικά, οι ποντικοί γλίτωσαν με μια απλή επίπληξη.

Η δίκη των μυρμηγκιών
Το 1713 έγινε στη Βραζιλία μια παρόμοια δίκη. Οι καλόγεροι του μοναστηρίου του Αγίου Αντωνίου στην επαρχία Ντε Πεδιάδε έκαναν μήνυση κατά των μυρμηγκιών, διότι αυτά έμπαιναν κατά χιλιάδες στις αποθήκες και έκλεβαν το σιτάρι του μοναστηριού. Το δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη ότι τα μυρμήγκια ζουν, όπως τα έμαθε ο Θεός, ζήτησε καταρχήν από τα συμβαλλόμενα μέρη να συμφιλιωθούν και να συμβιβαστούν.

Οι μοναχοί αρνήθηκαν, τα μυρμήγκια δεν μίλησαν, οπότε το δικαστήριο έβγαλε την ακόλουθη απόφαση: Υποχρέωσε το μοναστήρι να παραχωρήσει έναν ειδικό χώρο στα μυρμήγκια για να ζήσουν εν ειρήνη, μακριά από τις αποθήκες. Προειδοποίησε όμως και τα μυρμήγκια ότι, αν δεν συμμορφωθούν με την απόφαση για το νέο τόπο εγκατάστασης τους, τότε θα θεωρηθούν υπότροποι και θα αντιμετωπίσουν την πιθανότητα αφορισμού και θανατικής ποινής.
Η ιστορική αυτή παλαβωμάρα σταμάτησε με τη Γαλλική Επανάσταση, αν και είχε ξεκινήσει από την αρχαιότητα.
Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Καρχηδόνα σταύρωναν τα γουρούνια, ενώ η Έξοδος στο ΚΑ’ κεφάλαιο αναφέρει επακριβώς τις ποινές που επιβάλλονταν στα βόδια που πατούσαν ανθρώπους.
Αλήθεια, αν υπήρχε ένα δικαστήριο ζώων, πόσους ανθρώπους και με ποιες κατηγορίες θα καλούσε ενώπιόν του;


mixanitouxronoui
ideopigi

Thursday 3 October 2024

Οι ταμπέλες στιγματίζουν τα παιδιά

Ταυτίζοντας ένα παιδί με επίθετα που έχουν αρνητική σημασία (άχρηστος, τεμπέλης, ανίκανος), αυξάνεται η πιθανότητα, αργότερα στη ζωή, το παιδί αυτό να εξελιχθεί προσδιορίζοντας τον εαυτό του μέσα από αυτή την ιδιότητα. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Αυτό συμβαίνει επειδή τα παιδιά δεν έχουν την ψυχική και συναισθηματική ικανότητα να αντικρούσουν τα αρνητικά μηνύματα. Οι σημαντικοί άνθρωποι της ζωής τους, οι άνθρωποι μέσα από τους οποίους το παιδί προσδιορίζεται, μαθαίνει για τον εαυτό του και δομεί την αυτοεικόνα του, είναι εκείνοι που θα παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του παιδιού.

Με τη γέννηση μας, δεν γνωρίζουμε ούτε ποιοι είμαστε, ούτε ποιοι μας περιβάλλουν. Μεγαλώνοντας και ανακαλύπτοντας σιγά σιγά τον κόσμο, αρχίζουμε να εσωτερικεύουμε το εξωτερικό περιβάλλον. Αν οι φροντιστές μας είναι άνθρωποι ζεστοί, που μας περιβάλλουν με αγάπη, ενώ ταυτόχρονα σέβονται και ικανοποιούν τις ανάγκες μας, τότε θα εσωτερικεύσουμε την αίσθηση της ασφάλειας, αντίθετα αν οι ανάγκες μας ικανοποιούνται μερικώς και με αστάθεια, τότε η αίσθηση που εσωτερικεύουμε είναι αυτή του κινδύνου.

Καθώς λαμβάνουμε τα αρνητικά μηνύματα, πιστεύουμε ότι είναι αλήθεια. Όταν για καιρό ακούγαμε ότι ήμασταν ένα ανυπάκουο, ένα ανυπόφορο παιδί, τότε αρχίζαμε και λειτουργούσαμε κάπως έτσι. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, είναι να συντελείται ένας αέναος και ατέρμονος φαύλος κύκλος, όπου οι γονείς μας για να μας «συνετίσουν» μας τόνιζαν το αρνητικό, ενώ εμείς φροντίζαμε να το συντηρούμε, καθώς δεν μπορούσαμε να εσωτερικεύσουμε κάτι θετικό από τα λόγια τους.

Στην εφηβεία, πολλές φορές ο έφηβος αρχίζει να αντιδρά στις ταμπέλες αυτές και να τις αμφισβητεί, με έντονο τρόπο πολλές φορές. Η συμπεριφορά του όμως αυτή, είναι αποτέλεσμα της αντίδρασης των γονέων του και είναι πολύ παρορμητική, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ανατρέψει την ταμπέλα που είναι πια βαθιά ριζωμένη μέσα του.

Κατά την ενηλικίωση συνήθως, αυτά τα παλιά μηνύματα υπάρχουν ακόμη στην ψυχή τους. Ενώ γνωστικά δεν τα πιστεύουν, καθώς γνωρίζουν πια πιο ρεαλιστικά ποιες είναι οι ικανότητες και οι δεξιότητες τους, συναισθηματικά παραμένουν κολλημένοι στα όσα οι γονείς τους έλεγαν για τους ίδιους, μπαίνοντας ξανά και ξανά στη θέση του μικρού παιδιού και βιώνοντας τα ίδια αρνητικά συναισθήματα. Χρειάζεται μεγάλη δουλειά και επιμονή για να ξεπεράσεις αυτά τα αρνητικά βιώματα και να πιστέψεις κάτι διαφορετικό για εσένα.

Κρητικού Μαρίνα, Ψυχολόγος Υγείας/Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος, Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas, marina.kritikou[at]yahoo.com

schooltime.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Με πόση ταχύτητα ταξιδεύει η… φαντασία των παιδιών;

Τα παιδιά έχουν ανάγκη να παίζουν! 
Είναι στοιχείο της καθημερινότητάς τους και φυσικά της παιδικότητάς τους!
Και φυσικά το παιχνίδι τα βοηθάει να αναπτύξουν τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους! 
Πώς ταξιδεύει η φαντασία ενός παιδιού; 
Με έτη φωτός θα λέγαμε; 
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα διανύει πραγματικές και φανταστικές χώρες ενώ μπορεί να ταξιδέψει μέχρι και το διάστημα!

Το παρακάτω βίντεο δείχνει μέσα σε 2 μόλις λεπτά πόσο πολύπλοκα, πολύχρωμα και μαγικά ταξιδεύει η φαντασία των παιδιών!
Δείτε το!

 

5 MORE MINUTES - animated short from Tom Yaniv on Vimeo.



Wednesday 2 October 2024

Είναι σημαντικό να περνάμε χρόνο με τον εαυτό μας

Ο χρόνος με τον εαυτό μας μάς δίνει την ευκαιρία να απελευθερωθούμε από τις κοινωνικές πιέσεις και να εξερευνήσουμε τις δικές μας σκέψεις, συναισθήματα και εμπειρίες.
How Important Is Alone Time for Mental Health?

Προσωπική εξερεύνηση
Το να νιώθουμε άνετα περνώντας χρόνο με τον εαυτό μας μπορεί να μας δώσει τον χρόνο και την ελευθερία να εξερευνήσουμε πραγματικά τις δικές μας σκέψεις χωρίς παρεμβολές. 
Μπορεί να είναι ένας τρόπος να δοκιμάσουμε νέα πράγματα, να ασχοληθούμε με θέματα που μας συναρπάζουν, με νέα χόμπι, να αποκτήσουμε γνώσεις, ακόμη και να εξασκήσουμε νέες μεθόδους έκφρασης του εαυτού μας.
Όταν περνάμε χρόνο μόνοι μας έχουμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε αυτά τα πράγματα χωρίς τις πιέσεις και τις κρίσεις που μπορεί να επιβάλλουν οι άλλοι. 
Ο χρόνος για τον εαυτό μας είναι κρίσιμος για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας. Αντί να ανησυχούμε για τις ανάγκες, τα ενδιαφέροντα και τις απόψεις που μπορεί να έχουν οι άλλοι, ο χρόνος με τον εαυτό μας μάς επιτρέπει να εστιάσουμε σε εμάς τους ίδιους.

Δημιουργικότητα
Ο χρόνος με τον εαυτό μας είναι μια ευκαιρία να αφήσουμε το μυαλό μας να περιπλανηθεί και να ενισχύσουμε τη δημιουργικότητά μας. 
Χωρίς την ανάγκη να φροντίζετε ή να αλληλεπιδρούμε με άλλους ανθρώπους, μπορούμε να αγνοήσουμε τις εξωτερικές επιρροές και να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας.
Ερευνητικά στοιχεία υποδεικνύουν ότι το να περνάει κανείς χρόνο μόνος του μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές στον εγκέφαλο που βοηθούν στην ενίσχυση της δημιουργικότητας. Μια μελέτη διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που τείνουν περνούν σκόπιμα χρόνο μόνοι τους, τείνουν επίσης να είναι εξαιρετικά δημιουργικοί.
Σε μια άλλη μελέτη του 2020 που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature Communications, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η κοινωνική απομόνωση οδήγησε σε αυξημένη δραστηριότητα στα νευρωνικά κυκλώματα που σχετίζονται με τη φαντασία. 
Όταν αντιμετωπίζει έλλειψη κοινωνικών ερεθισμάτων, ο εγκέφαλος ενισχύει τα δημιουργικά του δίκτυα για να καλύψει το κενό.

Καλύτερη κοινωνική ζωή
Ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι που ζουν μόνοι τους μπορεί να έχουν στην πραγματικότητα πιο πλούσια κοινωνική ζωή και περισσότερη ενέργεια στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις τους, συγκριτικά με τους ανθρώπους που συμβιώνουν με άλλους. Μάλιστα, στο πλαίσιο μελέτης, οι άνθρωποι που ανέφεραν ότι περνούν περίπου το 11% του χρόνου τους μόνοι τους βίωσαν λιγότερα αρνητικά συναισθήματα σε επακόλουθες απαιτητικές κοινωνικές εμπειρίες.

περισσότερα στην πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι Δημιουργικοί Άνθρωποι / Creative People

Δεν υπάρχει αμφιβολία πλέον. Η νευροεπιστήμη επιβεβαιώνει πως οι δημιουργικοί άνθρωποι, σκέφτονται και συμπεριφέρονται πολύ διαφορετικά από τον μέσο άνθρωπο. 
Ο εγκέφαλός τους λειτουργεί με έναν μοναδικό τρόπο. Αυτό το χάρισμα όμως, μπορεί να δυσκολέψει τις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Characteristics of Creative People
Αν έχετε στη ζωή σας έναν πολύ δημιουργικό άνθρωπο, είναι πολύ πιθανό να έχετε αισθανθεί ότι κατοικεί σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο από εσάς. Αυτό συμβαίνει πράγματι. 
Έναν τέτοιο άνθρωπο θα ήταν προτιμότερο και αποτελεσματικότερο να προσπαθήσετε να τον καταλάβετε και όχι να τον αλλάξετε.
Όλα ξεκινούν με το να προσπαθήσετε να δείτε τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια και να θυμάστε αυτά τα 20 πράγματα:

Το μυαλό τους δεν επιβραδύνει ποτέ

Το δημιουργικό μυαλό είναι μια ασταμάτητη μηχανή που τροφοδοτείται από έντονη περιέργεια. 
Δεν υπάρχει κουμπί παύσης ή απενεργοποίησης. 
Αυτό μπορεί να είναι εξουθενωτικό κάποιες φορές αλλά είναι επίσης μια πηγή ευχάριστων και τρελών δραστηριοτήτων και συζητήσεων.

Αμφισβητούν τα πάντα
Το μυαλό ενός δημιουργικού ανθρώπου καθοδηγείται από δύο βασικές ερωτήσεις: 
"Και αν…;" και "Γιατί όχι;" 
Αμφισβητούν ό,τι οι υπόλοιποι θεωρούν δεδομένο. Αν και μπορεί να κάνει τους γύρω του να αισθάνονται άβολα, είναι αυτό τους κάνει να επαναπροσδιορίσουν το τι είναι εφικτό και τι θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Ενστερνίζονται την ευφυΐα τους
Οι δημιουργικοί άνθρωποι προτιμούν να είναι αυθεντικοί παρά δημοφιλείς. 
Το να μένουν πιστοί σε αυτό που πραγματικά είναι, χωρίς συμβιβασμούς, είναι αυτό που ορίζει την επιτυχία για αυτούς, ακόμη και αν παρεξηγηθούν η περιθωριοποιηθούν.

Δυσκολεύονται να μπουν σε πρόγραμμα
Οι πολύ δημιουργικοί άνθρωποι τροφοδοτούνται με ενέργεια κάνοντας μεγάλα ψυχικά άλματα και ξεκινώντας νέες δραστηριότητες. 
Οι τρέχουσες εργασίες μπορεί να καταντήσουν πολύ βαρετές γι αυτούς, αν κάτι καινούριο με πολύ ενδιαφέρον τραβήξει την προσοχή τους.

Δημιουργούν σε περιόδους
Η δημιουργικότητα έχει έναν ρυθμό που εναλλάσσεται σε περιόδους αυξημένης, μανιακής και χαμηλής δημιουργίας. 
Καθεμιά από αυτές τις περιόδους είναι αναγκαία και δεν μπορεί να παραληφθεί, ακριβώς όπως γίνεται με τις εποχές.

Χρειάζονται χρόνο για να θρέψουν τις ψυχές τους.
Κανένας δεν μπορεί να διασχίσει τη χώρα με ένα τεπόζιτο. Με τον ίδιο τρόπο και οι δημιουργικοί άνθρωποι χρειάζονται να ανανεώνουν συχνά τις πηγές της έμπνευσής τους. Συχνά αυτό απαιτεί απομόνωση.

Χρειάζονται χώρο για να δημιουργήσουν.
Το να έχεις το σωστό περιβάλλον είναι ουσιώδες για να κορυφωθεί η δημιουργία. Μπορεί να είναι ένα στούντιο, μια καφετέρια ή μια ήσυχη γωνιά του σπιτιού. Οπουδήποτε και αν είναι αυτό το μέρος, επιτρέψτε τους να θέσουν τα όρια τους και σεβαστείτε τα.

Απορροφώνται έντονα
Οι πολύ δημιουργικοί άνθρωποι, «αποσυνδέονται» από τον υπόλοιπο κόσμο όταν είναι συγκεντρωμένοι στη δουλειά τους. 

Δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα και μπορεί να τους πάρει πολύ χρόνο να συγκεντρωθούν και πάλι, αν τους διακόψετε.

Έχουν βαθιά συναισθήματα
Η δημιουργικότητα έχει να κάνει με την έκφραση και την επικοινωνία βαθιών συναισθημάτων. 

Είναι απίθανο να δώσεις κάτι που δεν έχεις. 
Ένας συγγραφέας κάποτε είπε πως πρέπει να ουρλιάξεις σε μια σελίδα προκειμένου να ακουστεί ένας θόρυβος αυτών που θέλεις να μεταδώσεις.

Ζούνε στα άκρα της χαράς και της κατάθλιψης
Επειδή έχουν αυξημένα συναισθήματα, οι δημιουργικοί άνθρωποι ταλαντεύονται ανάμεσα στη χαρά και στη λύπη ή ακόμα και στην κατάθλιψη. 

Η ευαίσθητη καρδιά τους, αν και είναι η πηγή της λαμπρότητάς τους είναι και αυτή που τους κάνει να υποφέρουν.

Σκέφτονται και μιλούν με ιστορίες
Οι δημιουργικοί άνθρωποι, κυρίως οι καλλιτέχνες, ξέρουν να ενσωματώνουν ιστορίες σε οτιδήποτε κάνουν. Αφηγούνται συχνά ιστορίες για να εξηγήσουν κάτι. Ξέρουν πως αυτό αγγίζει την ανθρώπινη καρδιά. 

Αν και τους παίρνει περισσότερο χρόνο να εξηγήσουν αυτό που θέλουν, δεν αποσκοπούν σε αυτό. Είναι η εμπειρία που τους ενδιαφέρει.

Ενώνουν τις ‘κουκίδες’
Έχουν την ικανότητα να διακρίνουν ότι υπάρχουν πιθανότητες εκεί που άλλοι δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο, είναι με άλλα λόγια διορατικοί. Κατά τον Steve Jobs η δημιουργικότητα ισοδυναμεί με την ικανότητα να ενώνει κάποιος τις κουκίδες.

Παίρνουν τη δουλειά τους προσωπικά
Η δημιουργία ενός καλλιτέχνη είναι μια ωμή έκφραση του ανθρώπου που τη δημιούργησε. Συχνά, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον εαυτό τους από το δημιούργημά τους, οπότε τείνουν να παίρνουν προσωπικά κάθε κριτική.

Δυσκολεύονται να πιστέψουν στον εαυτό τους
Ακόμα και οι άνθρωποι που φαίνεται να έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση και σιγουριά, συχνά αναρωτιούνται: Είμαι αρκετά καλός; 

Συχνά συγκρίνουν τα δημιουργήματά τους με τα δημιουργήματα άλλων καλλιτεχνών και δεν εκτιμούν το ταλέντο τους.

Έχουν υψηλή διαίσθηση
Η επιστήμη δεν έχει καταφέρει ακόμα να εξηγήσει το Πως και το Γιατί της δημιουργικότητας. 
Θα σου πουν ότι δεν είναι κάτι που μπορείς να καταλάβεις, αλλά μπορείς μόνο να το βιώσεις.

Συχνά χρησιμοποιούν την αναβλητικότητα σαν εργαλείο
Οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι γνωστοί για την αναβλητικότητά τους γιατί κάνουν την καλύτερη δουλειά τους όταν βρίσκονται υπό πίεση. 

Θα καθυστερήσουν ασυνείδητα -ή ακόμα και επίτηδες- τη δουλειά τους μέχρι την τελευταία στιγμή, απλά για να ασιθανθούν την ένταση της πρόκλησης.

Είναι εθισμένοι στον «οίστρο της δημιουργίας»
Πρόσφατες μελέτες της νευροεπιστήμης αποκαλύπτουν πως o «οίστρος της δημιουργίας» είναι το πιο εθιστικό πράγμα στο κόσμο. 
Η ψυχική και συναισθηματική ανταμοιβή είναι αυτή που τους δίνει τόση ευχαρίστηση. Στην πραγματικότητα οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι εθισμένοι στον ενθουσιασμός της δημιουργίας.

Δυσκολεύονται να ολοκληρώσουν κάτι που έχουν ξεκινήσει
Το αρχικό στάδιο της δημιουργικής διαδικασίας προχωρά γρήγορα και εμπεριέχει ενθουσιασμό. 

Συχνά, εγκαταλείπουν το έργο που έχουν ξεκινήσει με σκοπό να ξανανιώσουν τον ενθουσιασμό που αισθάνονται ξεκινώντας ένα έργο.

Χάνουν την αίσθηση του χρόνου
Συχνά οι δημιουργικοί καθώς γράφουν ή ζωγραφίζουν ή χορεύουν ή εκφράζονται με κάποιον άλλον τρόπο μπορεί να βρίσκονται σε κατάσταση «δημιουργικού οίστρου», κατά την οποία η πρόκληση, η απόλαυση, η συγκέντρωση και η ηρεμία επιτυγχάνονται με ελάχιστη προσπάθεια ώστε τίποτε να μην εμποδίζει τη δημιουργικότητά τους.

Δεν μεγαλώνουν ποτέ
Οι δημιουργικοί άνθρωποι λαχταρούν να βλέπουν μέσα από τα μάτια ενός παιδιού και δεν χάνουν ποτέ την αίσθηση της έκπληξης. Για αυτούς το νόημα της ζωής κρύβεται στο μυστήριο, στην περιπέτεια και στο να μένουν για πάντα παιδιά. 
Οτιδήποτε άλλο είναι μια απλή ύπαρξη και όχι αληθινή ζωή.

awakengr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι δικοί μας Σούπερ Ήρωες κρατούσαν Κιμωλία

Θυμίσου εσύ, ναι εσύ, που διαβάζεις αυτό το άρθρο πώς ήσουν στα 6 και στα 8 σου. Καλά, πριν βιαστείς να πεις “δε μας παρατάς κι εσύ με τις αναδρομές σου, εγώ σχολείο πήγαινα με τον Κολοκοτρώνη”, κάνε μου μια χάρη και προσπάθησε να φτάσεις ως το τέλος του άρθρου. 
Τι κερδίζεις; Το τζόκερ σίγουρα όχι, αλλά τι θα έλεγες για ένα χαμόγελο στα χείλη σου και την σκέψη ενός ανθρώπου, που κάποτε ήταν για σένα το 1/3 της μέρας σου για 9 συνεχόμενους μήνες;

Αλήθεια πόσες φορές σαν παιδιά ευχηθήκατε να τα ξέρατε όλα, όπως ο δάσκαλος, που στεκόταν απέναντί σας, για να μη χρειάζεται να περνάτε αυτό το απερίγραπτο βασανιστήριο… ναι για το “γλώσσα- γλώσσα- μαθηματικά” μιλάω. Πολλές ε; Πόσες φορές θα θέλατε να ήσασταν μεγάλοι σαν κι αυτούς, για να γλιτώσετε το ατελείωτο διάβασμα- αγνοώντας πως τα σχολικά ήταν τα καλύτερά σας χρόνια;

Ε; Ε; Πόσοι τρέχατε στην αγκαλιά τους, όταν η Μαρία από το Ε2 δεν σας μίλαγε; Όταν χτυπάγατε παίζοντας με καπάκια κάτι σαν ποδόσφαιρο; Πόσοι κλαίγατε στην τελική γιορτή του καλοκαιριού, σε περίπτωση που η δασκάλα σας ήταν αναπληρώτρια και δε θα την είχατε την επόμενη χρονιά να σας φορτώνει με τόσες ασκήσεις; Άσε ξέρω. Εσύ δεν ήσουν από αυτούς. 
Σωστά; 
Απλά να… έτυχε και φύσαγε και μπήκε ένα σκουπιδάκι στο μάτι σου. Ξέρω σου λέω… κι εγώ τα ίδια έλεγα.

Έστω και τόσα χρόνια μετά, πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι, πρέπει να πάρουν μια αναγνώριση- το λιγότερο! Αυτοί, που ήταν οι δεύτεροι γονείς μας. 
Μας ανέχονταν για 6-7 ώρες, κάθε μέρα εκτός Σ/Κ για σεζόν Σεπτέμβρη- Ιούνιο, μας υπερασπίζονταν, μας βοηθούσαν, μας σκούπιζαν τα δάκρυα και τις μύξες μας (ναι ναι μπλιαχ- ρώτα κι αυτούς!). 
Μας ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ σαν δικά τους παιδιά και 15 Ιουνίου μην τους είδατε. Αυτά κάνουν. Τέτοιοι είναι. Το πρώτο δίμηνο τους βρίζεις, το επόμενο τους μαθαίνεις και δένεσαι και στο τέλος τσουπ! Άντε γεια. Τον Σεπτέμβρη κλαις και αναλαμβάνει άλλος μετά. Κατάλαβες;! Φτου κι απ’ την αρχή.

Κάποιοι από αυτούς πάντα θα ξεχωρίζουν από τους άλλους κι ας μην φοράνε μπέρτα πραγματική. Δεν είναι κι όλοι δα σούπερ ήρωες με υπερόπλο τους, μια κιμωλία! 
Κάποιοι όμως είναι! 

Θα ξεχωρίζει ΠΑΝΤΑ το χαμόγελό τους, που θα φωτίζει ακόμα στην παιδική καρδιά σου. Θα ξεχωρίζει η αγάπη τους κι η ζεστασιά των χεριών τους, που το παιδί μέσα σου ακόμα ορκίζεται πως μπορεί να τα αισθανθεί. 
Θα ξεχωρίζει το βλέμμα τους, που ούρλιαζε όλα τα «σε πιστεύω» του κόσμου, που σε έμαθε να ονειρεύεσαι, να γίνεσαι καλύτερος, που σου έδινε κίνητρο να προσπαθείς την επόμενη φορά να πάρεις αυτό το πολυπόθητο το κάτι παραπάνω στο βαθμό. 
Κάποιοι πάντα ξεχωρίζουν, γιατί όταν δώσεις αγάπη σ’ ένα παίδι, εκείνο δεν την ξεχνάει ποτέ.

Διαφέρουν ρε παιδί μου για χίλιους δυο λόγους. 
Για τους κόπους σας. Για τις μέρες που φάγατε να μάθετε τα μεταβατικά ρήματα ή τις εξισώσεις. Για τις εκδρομές σας, τις στιγμές σας, τις σχολικές γιορτές, τα κλάματα και τα γέλια σας. Αν ψάξεις θα βρεις κι άλλα δεκάδες πράγματα, πιο παιδικά, πιο αθώα, ίσως και πιο αληθινά, από αυτά που τώρα σαν ενήλικας σε απασχολούν.

Δεν είναι κι όλοι δα σούπερ ήρωες με κιμωλία. Κάποιοι όμως είναι!
Αν δεν είσαι και τόσο τυχερός όπως εγώ, μάλλον θα έχουν περάσει πολλά χρόνια που έχεις να τον δεις- ίσως και να τον θυμηθείς… μα ξέρεις πως πάντα θα έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σου. Δεν είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις έναν απ’ όλους αυτούς, που είχες στο σχολείο. Είναι αυτός ο ένας, ο λόγος, που σε έφερε μέχρι εδώ σε αυτό το άρθρο. 
Το πρώτο όνομα στη σκέψη σου, όταν ακούς τη λέξη “δάσκαλος”. Ένας που η ανάμνησή του θα φέρνει πάντα το χαμόγελο στα χείλη σου. Αυτός ο ένας που για χάρη του θα ευγνωμονείς το ελληνικό δημόσιο, που στον έφερε στον δρόμο σου κι ας το βρίζεις για όλη την υπόλοιπη ζωή σου.

Αυτό λοιπόν είναι για εμάς. Για εσένα και εμένα, που βλέπαμε στα μάτια κάποιου όταν είμασταν μικροί, τη δύναμη να κάνει σχεδόν τα πάντα, ένα πρότυπο, μία οικογένεια, έναν σούπερ ήρωα. Αυτό είναι για όλους εκείνους τους φανταστικούς υπερανθρώπους, που περνάνε από τα χέρια τους εκατοντάδες παιδιά και θυμούνται κι αγαπούν το καθένα ξεχωριστά όσα χρόνια κι αν περάσουν… γιατί οι άνθρωποι μπορεί να χάνονται και να μη βρίσκονται πια αλλά η αγάπη όχι.

Ει! Εσύ, σούπερ- ήρωα! Δεν ξέρω τι σου έμαθαν εκεί στο παιδαγωγικό, μα δάσκαλο δεν σε κάνουν οι έδρες και τα πτυχία. Δάσκαλο σε κάνει η αγάπη (ακόμα κι αν δεν μπορείς να το καταλάβεις στην αρχή της σταδιοδρομίας σου).

ΥΓ. Αυτό είναι για την Κ. την δική μου σούπερ ηρωίδα με κιμωλία (και με αλλεργία στην κιμωλία μπόνους). Ευγνώμων για πάντα. Ξέρει αυτή.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Tuesday 1 October 2024

Πόλεμος.../La guerre.../War.../Krieg.../Война...

Πόλεμος είναι η σφαγή ανθρώπων που δεν γνωρίζονται, προς όφελος των ανθρώπων που γνωρίζονται και δεν αλληλοσφάζονται

Paul Valery:

La guerre, c'est le massacre de gens qui ne se connaissent pas,
au profit de gens qui se connaissent et ne se massacrent pas.

War is the massacre of people who don't know each other,
for the benefit of people who know each other and don't massacre each other.

Krieg ist das Massaker an Menschen, die sich nicht kennen,
zugunsten von Menschen, die sich kennen und sich nicht gegenseitig massakrieren.

Война — это резня людей, которые не знают друг друга, во благо людей, которые знают друг друга и не убивают друг друга.

Πωλ Βαλερύ, 1871-1945, Γάλλος ποιητής
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τρίτη Ηλικία - Τα χαμομηλάκια που μας μεγάλωσαν!!!

Τώρα, που είναι κάπως γερασμένοι, πιο μόνοι,
πιο σκυφτοί και πιο ευσυγκίνητοι,
μήπως είναι η δική μας σειρά να τους πούμε:

«Να σου δώσω ένα φιλάκι, να περάσει;»
 
 
Διαβάστε πολύ ενδιαφέροντα άρθρα για τα χαμομηλάκια που μας μεγάλωσαν εδώ: alkimoi

Ο μήνας Οκτώβριος - Καλό μήνα χαμομηλάκια!

Ο δεύτερος μήνας του φθινοπώρου. 

Έχει 31 ημέρες κι είναι ο πιο κατάλληλος για την καλλιέργεια και τη σπορά των χωραφιών. 
Ο ελληνικός λαός δίνει και τα ονόματα: Αϊ-Δημήτρης ή Αϊ-Δημητριάτης, Βροχάρης, Σποριάτης ή Σποριάς ή Σπαρτός, Μπρουμάρης (=ομιχλώδης, σκοτεινός) και Παχνιστής (από την πάχνη που πέφτει στους αγρούς). 
Τον θεωρεί έναν από τους μήνες κατά τους οποίους πρέπει κανείς να πίνει το κρασί ανέρωτο, γιατί τον συμπεριλαμβάνει στην παροιμία: «Όποιος μήνας έχει ΡΟ, δε θέλει στο κρασί νερό». 
Κατά το ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν ο 8ος μήνας, γι` αυτό κι ονομάστηκε Οκτόμπερ. 
Ήταν αφιερωμένος στον Άρη και τον παρίσταναν με μορφή κυνηγού, που έχει λαγό στα πόδια του, πουλιά πάνω απ` το κεφάλι του και ένα είδος κάδου κοντά του. 
Ο μήνας «των χειμαδιών» και ο γυρισμός των παραδοσιακών μαστόρων στις οικογενειακές εστίες.
ΕΡΓΑΣΙΕΣ:
  • Όργωμα και σπορά σιτηρών, κριθαριού και βρώμης.
  • Σπορά τριφυλλιού.
  • Ολοκλήρωση τρύγου και παραγωγή κρασιού.
  • Μάζεμα φθινοπωρινών φρούτων & πατάτας.
  • Κάψιμο φυτών, που έδωσαν καρπούς, για να καταστρέψουν τα αυγά των εντόμων.
  • Κατεβαίνουν οι βοσκοί από τα βουνά στους χαμηλούς κάμπους (τα χειμαδιά). 
ΓΙΟΡΤΕΣ:
  • 12 ΟΚΤΩΒΡΗ (1944). Η απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς.
  • ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ (26/10). Η γιορτή αυτή θεωρείται ορόσημο του χειμώνα και συνδυάζεται με του Αγ. Γεωργίου στις 23 Απριλίου. 
  • Στο γεωργικό καλαντάρι οι 2 αυτές γιορτές αποτελούν τις χρονικές τομές που χωρίζουν το έτος σε 2 ίσα μέρη, στο χειμερινό και το θερινό εξάμηνο αντίστοιχα.
  • 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ (1940). Η επέτειος του «ΟΧΙ» στο φασισμό.
ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ:
  • «Οκτώβρη και δεν έσπειρες, οκτώ σακιά δε γέμισες».
  • «Οκτώβρη και δεν έσπειρες, τρία καλά δεν έκαμες».
  • «Όποιος σπέρνει τον Οκτώβρη, έχει οκτώ σειρές στ’ αλώνι».
  • «Τον Σεπτέμβρη τα σταφύλια, τον Οκτώβρη τα κουδούνια».
  • «Αϊ Δημητράκη μου, Μικρό καλοκαιράκι μου».
  • «Αν βρέξει ο Οκτώβρης και χορτάσει η γη, πούλησ' το σιτάρι σου και αγόρασε βόδια».
  • «Αν δε βρέξει, ας ψιχαλίσει, πάντα κάτι θα δροσίσει».
  • «Αν δε βρέξει, πως θα ξαστερώσει;»
  • «Αν δε χορτάσει ο Οκτώβριος τη γη, πούλησε τα βόδια σου και αγόρασε σιτάρι».
  • «Άσπορος μη μείνεις, άθερος δε μένεις».
  • «Βαθιά τ' αυλάκια να φουντώσουνε τα στάχυα».
  • «Δεύτερο αλέτρι, δεύτερο δεμάτι».
  • «Μακριά βροντή, κοντά βροχή».
  • «Ο καλός ο νοικοκύρης, ο λαγός και το περδίκι, όταν βρέχει χαίρονται».
  • «Οκτώβρη και δεν έσπειρες καρπό πολύ δεν παίρνεις».
  • «Οκτώβρης και δεν έσπειρες, σιτάρι λίγο θα 'χεις».
  • «Οκτώβρη και δεν έσπειρες λίγο ψωμί θα πάρεις».
  • «Οκτώβρης βροχερός, Οκτώβρης καρπερός».
  • «Οκτώβρης-Οκτωβροχάκης το μικρό καλοκαιράκι».
  • «Τ' άη - Δημητριού, τι είσαι ‘σύ και τι ΄μαι εγώ λέει το νιο κρασί στο παλιό».
  • «Τ’ Αϊ Λουκά σπείρε τα κουκιά».
  • «Τα σταφύλια τρυγημένα και τα σκόρδα φυτεμένα». 
ΕΘΙΜΑ-ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ:
«Η ΤΖΑΜΑΛΑ» ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ. Λέξη αραβική που σημαίνει καμήλα, μια προσωποποίηση θηλυκής οντότητας με αόριστη γονιμοποιητική σημασία. Το έθιμο αυτό, γονιμοποιητικό δρώμενο της άροσης και σποράς των αγρών, συνηθιζόταν παλαιότερα στην Θράκη, να γίνεται του Αγ. Δημητρίου στις 26/10 ή σε μια άλλη μέρα, ανάλογα με τον χρόνο σποράς, που εξαρτιόταν από τις κλιματολογικές συνθήκες.
Για την καλή χρονιά σποράς, την παραμονή του Αϊ-Δημητρίου έκαναν την Τζαμάλα. Με ξύλα έκαμναν ένα μεγάλο σκελετό καμήλας, τον τύλιγαν...  με πανιά και προβιές, έβαζαν ουρά, ένα μακρύ κοντάρι για λαιμό, με κεφάλια αλόγου ή βοδιού με δόντια, το σκέπαζαν με προβιά και το στόλιζαν με χάντρες. Πάνω στην καμήλα έριχναν μακρύ χαλί, κάτω απ’ αυτό... 
έμπαιναν 4 άντρες, περπατούσαν και φαινόταν σα να περπατούσε η τζαμάλα. Πάνω της κάθιζαν ένα ψεύτικο παιδί, που το βαστούσε ο τζαμάλης, με καμπούρα και κουδούνια στη μέση του. Ύστερα από το ηλιοβασίλεμα το γύριζαν στα σπίτια με τραγούδια και γέλια… Όσοι πήγαιναν με τη τζαμάλα φορούσαν παράξενα ρούχα, με στεφάνια κληματαριών στο κεφάλι και με λαγήνια ή με κουβάδες στα χέρια για κρασί ή ούζο. Έξω από κάθε σπίτι φώναζαν: «Ε! κερά! Καλή χρονιά, καλό μπερικέτι (=σοδειά) και πολύχρονη…». Για το έθιμο αυτό, πότε γεννήθηκε, είναι απροσδιόριστο. Μεταφέρονταν από γενεά σε γενεά. Ήταν κάτι παραπάνω από πολιτιστική εκδήλωση. Τηρούνταν με θρησκευτική ευλάβεια.

Σε καμιά περίπτωση δεν έβλεπες τους πρωταγωνιστές και στο κενό να σαχλαμαρίζουν. Παιζόταν όπως η αρχαία τραγωδία, Θέση και κίνηση παρόμοια με τους πρωταγωνιστές κρατούσε όλο το χωριό, που συνοδεύει την Τζαμάλα. Παιζόταν με τέτοιο τρόπο, που όλη η φιλοσοφία της Τζαμάλας αντικαθρεφτίζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Το σενάριο δεν είχε στοιχεία φαντασίας. Ας εξετάσουμε το σενάριο και το ξεκίνημα της Τζαμάλας. Αρχές Οκτωβρίου, μέχρι το τέλος Οκτωβρίου όλο και ψιθυριζόταν: "Πότι θα βρέξει;" Με την πρώτη βροχή να σπείρουν. Και οι σπόροι για την εποχή ήταν, σιτάρι, κριθάρι, βρώμη, σίκαλη. Όλοι οι σπόροι αυτοί προσφέρονταν να κρατηθούν αποκλειστικά άνθρωποι και ζώα στη ζωή. Και τα ζώα δίνανε στον άνθρωπο για την εποχή όλα τα αγαθά, όπως γάλα, τυρί, το μαλλί τους για ρουχισμό, το δέρμα τους για τσαρούχια, αφού για παπούτσια λόγος δεν γίνεται, και τη δύναμη τους, φυσικά, να οργώνουν τη γης, αφού η μηχανή ήταν ανύπαρκτη.

Να, λοιπόν, πόσο ανάγκη είχαν τη βροχή! Την ημέρα κοίταζαν στον ουρανό. Αυτό το διάστημα, το βράδυ βλέπανε όνειρα για βροχή. Ο σχολιασμός συνεχής: "Πότι θα βρέξει;" Όταν άρχιζε να βρέχει, η χαρά ήταν απερίγραπτη. Μικροί και μεγάλοι χόρευαν μες τη βροχή. Σε καμιά περίπτωση δεν μπαίνανε στις στέγες, φοβούμενοι μήπως παρεξηγηθεί ο θεός και σταματήσει η βροχή. Με το μπάσιμο στις στέγες, ερμηνευόταν και αλλιώς: "Φτάνει τόση βροχή: ΣΤΟΠ".
Την επόμενη ημέρα από τη βροχή δε γινόταν σπορά, αφού το χώμα είναι βαρύ. Φτιάχνανε μικρά αλέτρια στα παιδιά τους, παιχνίδια, όπως τα μεγάλα, με ζυγό και βουκένια. Στη θέση για βόδια ζευόταν δύο παιδιά και το τρίτο παιδί κρατούσε το αλέτρι. Χάραζε πρώτα τετράγωνα το χωράφι, έριχνε σπόρο, κάνοντας το σταυρό του, λέγοντας: "Έλα, χριστέ και Παναγιά". Και άρχιζε να οργώνει, σκεπάζοντας το σπόρο. Ονοματίζει και τα βόδια του, δίνοντας τα ονόματα των βοδιών τους. Όλα αυτά γινόταν στην αυλή του σπιτιού με τα χαμόγελα των γονιών τους.

Όταν τα χωράφια φέρνανε τάβι και άρχιζε ο κόσμος να σπέρνει, η οικογένεια, κάθε πρωί που ξημέρωνε, βλέπανε πρώτα τα χωράφια των παιδιών τους. Πράγματι, μέσα στις οκτώ ημέρες φύτρωνε το ευλογημένο. Εδώ η χαρά δεν περιγράφεται. Το άροτρο έως το 1920 παραμένει το πρωτόγονο σίδηρο. Έχει μόνο στη μύτη το υνί, το λεγόμενο, να σκίζει τη γης.

Οι πάντες σπέρνουν.
Υπάρχουν φτωχοί και το περισσότερο χωριό δεν έχουν ζευγάρια. Η αιτία, ο πόλεμος, τα σεφέρ (μπεηλίκι). Οι πάντες, αυτοί που γλίτωσαν από τον πόλεμο, αισθάνονται την υποχρέωση να διακόψουν τη δική τους σπορά, να βοηθήσουν και τα θύματα. Το φιλότιμο και η ανθρωπιά είναι αναλλοίωτα. Ο μοναδικός τους στόχος είναι το πως θα κρατηθεί η κοινωνία τους στη ζωή. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση, μαζί με τη σπορά, παρακολουθώντας να βγάζουν όλοι σπόρο στο χωράφι.
Έτσι ερμήνευαν τη σπορά.
Αμέσως στο ίδιο καθήκον επαγόταν η ΤΖΑΜΑΛΑ.
Τη θεωρούσαν προσευχή. Αμέσως σχηματιζόταν επιτροπή. Με σοβαρότητα συνεδρίαζε, εξέταζε ένα-ένα τα σπίτια του χωριού. Εάν έβγαζε σπόρο, αυτό ερμηνευόταν. Έστω και ένα στρέμμα να έσπερνε το κάθε σπίτι, η Τζαμάλα έπρεπε να παίξει. Τότε η επιτροπή, το δεύτερο μέτρο, προσδιορίζει την ημέρα που θα παίξει. Τρίτο, ποιοι θα αποτελούν το θίασο. Εδώ πρόσεχαν πολύ, κάνοντας συζήτηση με όλους. Αυτοί που θα προταθούν, να έχουν την έγκριση από όλο το χωριό. Τα πρόσωπα που θα απαρτίζουν το θίασο, οι πρωταγωνιστές, να είναι δοκιμασμένα άτομα. Αυτό είχε μεγάλη σημασία για την επιτυχία της Τζαμάλας. Παιζόταν ένα σοβαρό δράμα..
Αφού γινόταν η επιλογή των ατόμων και η ημερομηνία, ο τόπος της συγκέντρωσης οριζόταν πάντα στην άκρη του χωριού και έξω από το χωριό. Διαφορετικά δε γινόταν, αφού εσώκλειστος χώρος δεν υπήρχε για την εποχή. Και εάν τον είχε, ήταν δύσκολο να χωρέσει ένα χωριό μικρούς και μεγάλους, συν αυτά στη μέση. Χρειαζόταν μεγάλη αλάνα για να γίνει η πρόβα. Και γι' αυτό, επέλεγαν υπαίθριος χώρος.
Η συγκέντρωση του κόσμου γινόταν την ώρα που σκοτείνιαζε. Οι απαιτούμενες ενδυμασίες, κουδούνια μεγάλα, όπλο κλπ, όπως ανέφερα παραπάνω, χρειαζόταν την έγκριση 100% των κατοίκων. Τυχόν παρεξήγηση δεν επιτρεπόταν σε καμιά περίπτωση. Εάν γίνει και παιχτεί δεύτερος θίασος Τζαμάλα, αυτό είχε επιχειρηθεί στο παρελθόν, πολύ παλιά και είχε γίνει φόνος, μεγάλο κακό. Θεωρούνταν γελοιοποίηση της λειτουργίας.
Το έθιμο της Τζαμάλας πρέπει να έρχεται σίγουρα από τα βάθη των αιώνων. Αυτό φαίνεται από όλες τις θέσεις και αντιδράσεις, όταν ανακάλυψαν το σίδηρο και βάλανε το δόρυ στο τόξο, όπως και το υνί, τη μύτη στο άροτρο, δίνοντας τη δυνατότητα να σκίζει το χώμα, σκεπάζοντας πολύ σπόρο. Και βλέποντας οι άνθρωποι την παραγωγή, με τη χαρά τους άρχιζαν να πανηγυρίζουν.
Ακόμα και τα ενδύματα που φοράνε, δέρματα, προβιές και γούνες από ζώα.
Ο θίασος αποτελούνταν και παιζόταν από τρία άτομα, ήταν οι πρωταγωνιστές.
Πρώτος, ένα νέος υψηλός, λεβέντης. Αυτός φορούσε τη γούνα στο κεφάλι, καπέλο με δέρμα, στα πόδια τσαρούχια, στη μέση κουδούνια κρεμασμένα, ο λεγόμενος Τζαμαλάρης.
Δεύτερο πρόσωπο, πάλι νέος, κοντότερος άνδρας. Ντύνεται, προσποιείται τη γυναίκα.
Ο εγωισμός του και η ζήλια δεν τον αφήνουν. Το επαναλαμβάνει με πιο άγριες διαθέσεις. Στις δύο - τρεις το ίδιο επαναλήψεις, αφού η Γκαντίνα του γυρίζει την πλάτη, τότε επεμβαίνει ο Τζαμαλάρης. Τον απωθεί, σπρώχνοντάς τον με δύναμη. Παρά λίγο να πέσει. Ο κόσμος φωνάζει "ο. ο ..Γκια Τζαμάλα, Γκια".
Τώρα ο γέρος γίνεται κάτι άλλο, ρεζίλι. Χάνει τον έλεγχό του, κατεβάζει το όπλο του από την πλάτη. Το ανοίγει, όμως δεν έχει σφαίρες να σκοτώσει τον Τζαμαλάρη. Οι νέοι χορεύουν αδιάκοπα. Ο γέρος καμπουριαστά πλησιάζει προς τους νοικοκυραίους, λέγοντάς τους με άγρια και δυνατή φωνή, προτάσσοντας τους το όπλο: "Βάλτε μέσα στο όπλο μου σφαίρα, βάλτε". Αυτοί απαντούν: "Δεν έχομι". Αυτός φωνάζει: "Βάλτε σφαίρα".
Στην επιμονή του γέρου βγάζει ο νοικοκύρης από την τσέπη του επιδειχτικά μια σφαίρα, τη βάζει μέσα στο όπλο. Όπως το κρατά ο γέρος και με αργά βήματα, κορδωμένος, σαν να έλεγε: "Τώρα εγώ θα σας δείξω", παίρνει θέση γονατιστός και σκοπεύει.
Η Γκαντίνα μπαίνει μπροστά στον Τζαμαλάρη, κάνει προστατευτικό τείχος να τον προφυλάξει από τη σφαίρα. Ο γέρος με διάφορες κινήσεις και ελιγμούς προσπαθεί να ξεγελάσει την Γκαντίνα. Και το πετυχαίνει, κερδίζοντας παιδιού βολές. Πατά τη σκανδάλη. Το όπλο δεν παίρνει φωτιά.
Ο γέρος εξοργίζεται. Κατάλαβε ότι ο νοικοκύρης του έβαλε άδεια σφαίρα μέσα στο όπλο του. Και στην επιμονή του, για δεύτερη φορά εντονότερα, του βάζει πάλι σφαίρα. Επαναλαμβάνονται ίδιες οι κινήσεις, όπως και στην πρώτη φορά.
Τώρα, με αυτόν τον πυροβολισμό ο νέος πέφτει κάτω νεκρός.
Η γκάιντα σταματά να παίζει. Φωνή δεν ακούγεται. Νεκρική σιγή. Η Γκαντίνα σπαράζει από κλάματα επάνω στο πτώμα του συντρόφου της. Ο Γέρος παίρνει βαθιά ανάσα και με αργά βήματα, κορδωμένος, προχωρεί. Αρπάζει την Γκαντίνα με ορμή, με δύναμη από το μπράτσο. Την έσυρε έως έξω από την αλάνα, σπρώχνοντας την με δύναμη στο περιθώριο.
Γυρίζει πίσω, φέρνει βόλτα, τριγυρίζει γύρω από το πτώμα του Τζαμαλάρη, βλέποντάς τον με επιφύλαξη εάν είναι ζωντανός ή πεθαμένος. Τον σκουντά με το πόδι, μήπως κουνηθεί. Και αφού πείθεται ότι είναι νεκρός, τότες τον αρπάζει από το πόδι και με το ένα χέρι τραβά το μαχαίρι το από το ζωνάρι.
Γυρίζει το κεφάλι του προς τους νοικοκυραίους και με ζωηρή φωνή ρωτά: "Θα του γδάρω το τομάρι του. Πώς το θέλετε, προβιά να γίνει ή τουλούμι να βάλετε τυρί;" Ο νοικοκύρης με τη γυναίκα του ανταλλάσσανε γνώμη πώς το θέλουν. Επικράτησε η γνώμη της γυναίκας και αποκρίνονται φωναχτά: "Προβιά το θέλουμε, να καθόμαστε". Και τον γδέρνει. Πάλι ο γέρος τους ξαναρωτά εάν έχουν σκυλιά ή όχι. Απάντηση ήταν: "Έχουμε". Και οπότε ο γέρος φωνάζει τα σκυλιά, λέγοντας: "ω. ω. ω καραμάν".
Δεν πρόλαβε, όμως, να τον σβαρνίσει από το πόδι. Πετιέται ο νέος, ανασταίνεται, αρπάζει το γέρο σαν σκουπίδι, τον απωθεί, κλωτσώντας τον έξω από την αλάνα. Άρχισαν ζητωκραυγές, η γκάϊντα να παίζει.
Παρουσιάζεται η Γκαντίνα, δίπλα στον Τζαμαλάρη και χορεύοντας, ξεκινούν για το επόμενο σπίτι. Τότε και ο νοικοκύρης, όπως σταματά χαρούμενος με τη γυναίκα του, περνούν από μπροστά οι παραλήπτες, που παίρvουv το δικαίωμα σέρνοντας το γαϊδούρι που κουβαλά το σιτάρι, λέγοντας: "Και το χρόνο με υγεία".
Είναι αλήθεια πόσο σωστή είναι η φιλοσοφία της Τζαμάλας. Εξετάζοντας τα πλάνα του θιάσου, πως είναι δυνατόν ο γέρος να σκοτώνει το νέο και αυτός να ανασταίνεται; Δείχνει καθαρά ότι το νέο, η πρόοδος, η εξέλιξη δεν πεθαίνει. Συνεχίζοντας η Τζαμάλα το γύρο στο χωριό, τύχαινε σε σπίτι που ο νοικοκύρης δεν έβγαζε σπόρο για διάφορους λόγους, η Τζαμάλα σε καμιά περίπτωση δεν έπαιζε. Υπήρχε σεβασμός, με την έννοια ότι δε θα 'ταν καλό στην παραγωγή. Παρόλα αυτά, η Τζαμάλα έφερνε ένα γύρο μες την αυλή. Με την είδηση: "δεν έσπειρε", οι πάντες αποχωρούσαν με σεβασμό.
Στην αντίθετη περίπτωση, όταν ο νοικοκύρης έβγαζε σπόρο και δε δεχόταν να παίξει η Τζαμάλα προσωπικά, σε καμία περίπτωση δεν τολμούσε να πει ότι: "Εγώ, φερειπείν, δε θέλω να παίξει η Τζαμάλα στο σπίτι μου".
Αντιδρούσε διαφορετικά. Δήθεν ότι δεν είναι κανείς στο σπίτι. Σώνει και καλά ότι απουσίαζαν. Ήταν δύσκολα να αρνηθεί κανείς, γιατί είχε να αντιμετωπίσει την οργή όλου του κόσμου.
Και δεύτερο, είχε να εισπράξει ταπεινωτικές ενέργειες, όπως πρώτον: ανατροπή του κάρου του επάνω στη σορό, στην κοπριά ή στη σορό τα πουρνάρια, που χρησίμευαν για καψόξυλα στο φούρνο. Και αυτό ήταν δύσκολο να το κατεβάσει, γιατί ήταν αναποδογυρισμένο οι τέσσερις ρόδες προς τα πάνω, σατιρίζοντας δήθεν, έχουν κάνει αερόμυλο.
Αυτή η πράξη της ανατροπής του κάρου γινόταν μεγάλη πλάκα, γέλια. Όπως το κάρο είναι αναποδογυρισμένο στη σορό επάνω, άλλοι γύριζαν τις ρόδες φωνάζοντας: "Άντε χωριανοί, ο μύλος βγάζει ψιλό αλεύρι, ελάτι να αλέσιτι". Γέλια πολλά και την επόμενη ημέρα ακόμα γελούν σχολιάζοντας.
Με το τέλος της Τζαμάλας το σιτάρι το πουλάν. Τα λεφτά που παίρνουν την πρώτη Κυριακή ορίζουν γλέντι στην πλατεία του χωριού. Χορός, τραγούδια, ευχές, καλή χρονιά, καλή σοδιά και το χρόνο με υγεία.
Την Τζαμάλα οι παλιοί την πήγαιναν και την έπαιζαν στην πατρίδα και σε διπλανά χωριά, ακόμα και στα τούρκικα. Ντύνονταν Τζαμάλα μέχρι και ηλικιωμένοι πενηντάρηδες. Άλλοι μάζευαν "το δίκιο", στάρι που τους έδιναν οι νοικοκυραίοι για το παίξιμο παν στο γαϊδούρι.
Κατά την τελετουργική περιφορά της, μάλιστα, τραγουδούσαν το ακόλουθο ελληνοτουρκικό τραγούδι, που διεκτραγωδεί την ασθένειά της και την άσχημη κατάσταση στην οποία βρίσκεται:

Βερίριμ σαμανί, γεμές (της δίνω άχυρο, δεν τρώγει)
Μπεν τσεκέριμ, ο γκελμές (την τραβώ, δεν έρχεται)
Τζαμάλα, τζαμάλα, χούντισι (εμπρός)
Ντι -ντίλι, μάντιλι, ντι -ντίλι,
τση τζαμάλας το παιδί
έβγαλε κακό στο φτι (ή έκαμε κακό στο φτι)
και γυρεύ' να παντρευτεί!
Μπεν τσεκέριμ γετελέ (εγώ τραβάω στο κρεβάτι)
μπου γκιντίορ χεντεγιά (αυτή πηγαίνει στο χαντάκι)
Τζμάλα, τζαμάλα, χούντσισί (εμπρός)
Αφού έκαμναν το γύρο του χωριού έπαιρναν τα όργανα και διασκέδαζαν στο καφενείο ως το πρωί.
Σήμερα το έθιμο συνηθίζεται σε πολλά μέρη της πατρίδας μας, κυρίως τις Απόκριες.


vaxtsavanis

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki