Ο κοκκινολαίμης, το αηδόνι του χειμώνα

Όπου και αν στρέψει κανείς το βλέμμα του τον χειμώνα θα δει έναν κοκκινολαίμη να δίνει χρώμα στο τοπίο. Στο βουνό, στον κάμπο, στο δάσος, στην παραλία, σε πάρκα και κήπους, ακόμη και σε χαραμάδες. Θα τον δει να κινείται με τα μικρά, αλλά ψηλά σε σχέση με το σώμα του, πόδια ανασηκώνοντας με χαρακτηριστικό τρόπο την ουρά του.

    «Στολίδι» του χειμώνα, έρχεται στην Ελλάδα από τη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη, για να ξεχειμωνιάσει. Στις αρχές της Άνοιξης φτερουγίζει και πάλι για βορειότερες περιοχές. Εντούτοις, όπως αναφέρει ο δασολόγος και συνεργάτης της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας κ. Παναγιώτης Λατσούδης έχει παρατηρηθεί ότι ένα με δύο ζευγάρια παραμένουν στην καρδιά της Αθήνας, στον Εθνικό Κήπο και λίγα ακόμη στα βόρεια προάστια καθώς και σε περιοχές της χώρας με μεγαλύτερο υψόμετρο.
     Το λατινικό όνομα του είδους είναι Erithacus rubecula και προέρχεται από το ελληνικό όνομα Ερύθακος. Σύμφωνα με τον Πλίνιο, ο Ερύθακος ήταν ένα πουλί του χειμώνα το οποίο το καλοκαίρι μεταμορφωνόταν σε κοκκινούρη. Σήμερα ωστόσο οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι ο κοκκινούρης είναι άλλο είδος που επισκέπτεται τη χώρα μας τους θερινούς μήνες. Απλώς η άφιξή του συμπίπτει με την αναχώρηση του κοκκινολαίμη για τον βορρά.
     Ιδιαίτερα μοναχικό είδος, ο κοκκινολαίμης, ή καλογιάνος όπως είναι ένα από τα πολλά λαϊκά του ονόματα, γίνεται καχύποπτος κυρίως τον χειμώνα. Κι αυτό για να μη χρειάζεται να μοιρασθεί την τροφή του με άλλους. Ούτε καν τη σύντροφο που πέρασαν μαζί το περασμένο καλοκαίρι δεν θέλει κοντά του. 

     Το χειμωνιάτικο κελάηδημά τους (είναι πιο μελαγχολικό από εκείνο του καλοκαιριού), τόσο του αρσενικού όσο και του θηλυκού, αποτελεί, όπως αναφέρει ο κ. Λατσούδης, μια σαφή δήλωση: 

«Μην πλησιάσει κανένας άλλος κοκκινολαίμης στην περιοχή μου γιατί θα λογαριαστούμε!».

Το αηδόνι του χειμώνα, αν και ιδιαίτερα μικρό σε μέγεθος (δεν ξεπερνά τα 14 εκατοστά) γίνεται ιδιαίτερα επιθετικό όταν απειλείται ο ζωτικός του χώρος και τα αποθέματα της τροφής που θα τον κρατήσουν στη ζωή τους κρύους μήνες του χρόνου.
     «Ο κοκκινολαίμης ιδρύει όλο το χρόνο επικράτειες, τις οποίες υπερασπίζεται σθεναρά από εισβολείς και διεκδικητές, έτσι θα ακούσουμε το τραγούδι του όλο το χρόνο. Το παράδοξο όμως είναι ότι το χειμώνα κελαηδά και το θηλυκό που επιθυμεί και αυτό να έχει μια αποκλειστικά δική του επικράτεια! Έτσι, σε κάθε θέση βλέπουμε συνήθως μόνο ένα Κοκκινολαίμη, εκτός από την αναπαραγωγική περίοδο», λέει η υπεύθυνη δράσεων ευαισθητοποίησης της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας κυρία Ρούλα Τρίγκου.
     Πάντως, χάρις του τολμηρού του χαρακτήρα όλοι μπορούν να δουν κατά την περίοδο του χειμώνα έναν κοκκινολαίμη. Αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα και αγαπητά μικροπούλια. Κελαηδά το χειμώνα έναν από τους μελωδικότερους και μελαγχολικότερους σκοπούς.
     Εξαιτίας της ιδιαίτερης συμπεριφοράς του, αλλά και της ομορφιάς του, έχει γίνει «ήρωας» σε πλήθος παιδικών βιβλίων, ελληνικών και ξένων και έχει εμπνεύσει μεγάλους Έλληνες ποιητές όπως τον Γεώργιο Δροσίνη, τον Ηλία Βενέζη και τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Χαρακτηριστική η πρώτη στροφή του ποιήματος του Βαλαωρίτη «Ο Καλογιάννος»:

«Μὴ μὲ ρωτᾷς ποῦθ᾿ ἔρχομαι, μὴ μὲ ρωτᾷς ποῦ τρέχω
πατρίδα ἐγὼ δὲν ἔχω
παρὰ τοῦ βάτου τ᾿ ἄγριο, τ᾿ ἀγκαθερὸ κλαρί.
Μὲ δέρνει τ᾿ ἀνεμόβροχο, εἶμαι φτωχὸ πουλί,
Ὁ λόγκος τὸ παλάτι μου, καὶ βιό μου εἶν᾿ ἡ χαρά,
πετῶ, κορνιάζω ξέγνοιαστος οσῶχω τὰ φτερά».

Βασιλιάς των πουλιών κατά την παράδοση
     Η λαϊκή παράδοση τον θέλει βασιλιά των πουλιών. Σύμφωνα με ένα λαϊκό παραμύθι από το Αγρίνιο μια φορά τα πουλιά ζητούσαν βασιλιά και ο Θεός τους είπε ότι τη θέση θα πάρει εκείνος που θα πετάξει ψηλότερα. Τα περισσότερα πουλιά δεν ήθελαν να συμμετέχουν σε έναν άνισο αγώνα διότι γνώριζαν ότι θα κέρδιζε ο αετός. Μόνον ο καλόγιαννος επέμενε.
     Έτσι όταν ο αετός πέρασε όλα τα πουλιά στο ύψος φώναξε: «Ποιος μπορεί να πετάξει ψηλότερα από μένα;» Και ο καλόγιαννος, που είχε κρυφτεί στη ράχη του, φτερουγίζοντας λίγο ψηλότερα φώναξε: «Εγώ». Έτσι έγινε βασιλιάς των πουλιών.

Πώς να γίνετε «φίλος» με έναν κοκκινολαίμη
Το λεπτό ράμφος του κοκκινολαίμη προδίδει την προτίμησή του στα έντομα, αλλά τρέφεται και με καρπούς. Κατά την περίοδο του χειμώνα τα πουλιά χρειάζονται πλούσια τροφή που θα τους δώσει ενέργεια ώστε να αντεπεξέλθουν στις δύσκολες καιρικές συνθήκες. Τότε μπορείτε να τοποθετήσετε στον κήπο σας επιτραπέζιες ταΐστρες με ξηρούς καρπούς όπως ηλιόσπορους, βρώμη, κ.ά. καθώς και με φρούτα όπως μήλα και αχλάδια. Οι κοκκινολαίμηδες της περιοχής σας θα τα εκτιμήσουν δεόντως!

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Είναι δυνατόν η οικογενειακή γαλήνη να καταρρέει στο όνομα της παρέας;

Μήπως ο γαλήνιος οικογενειακός μικρόκοσμος ταράζεται κάθε φορά που το μικρό σας επιστρέφει απ' το σχολείο; 

«Μαμά, ο Άγγελος έχει τηλεόραση στο δωμάτιό του και μένει ξύπνιος μέχρι αργά... Η Ελένη τρώει γαριδάκια κάθε μέρα στο σχολείο... Ο Βασίλης έχει σκύλο και ηλεκτρικό πατίνι... όλοι οι συμμαθητές μου έχουν ipad...» 

Μα, είναι δυνατόν ολόκληρο το οικογενειακό κατεστημένο να καταρρέει στο όνομα της παρέας; Κι όμως, είναι μοιραίο να συμβεί!
Ομάδα αναφοράς!
Μέχρι πρότινος τα πρότυπά του ήταν ο μπαμπάς, η μαμά και ο... Batman ή η Μουλάν (ή η Έλσα)! 
Ξαφνικά τα μόνα πρόσωπα που θαυμάζει είναι οι φίλοι του, τους οποίους θέλει οπωσδήποτε να ικανοποιεί, ακόμα κι όταν έχουν παράλογες απαιτήσεις. 
Πώς μπορείτε να το βοηθήσετε να αποφύγει τις παγίδες;

Το παιδί προσχολικής ηλικίας, μέσα στην ομάδα των συνομηλίκων του εξασφαλίζει συντρόφους για παιχνίδι. Από τα έξι όμως και μετά η ομάδα των συνομηλίκων είναι κάτι περισσότερο από ομάδα παιχνιδιού είναι και ομάδα αναφοράς, μέσα από την οποία το παιδί αναζητά πρότυπα συμπεριφοράς. Γύρω μάλιστα στα επτά, και συνήθως μέχρι τα εννέα, η αξία των φίλων γίνεται ακόμη πιο σημαντική. Γι' αυτό, συνήθως τα μικρά επιμένουν στη θέσπιση κανόνων που θα πρέπει πιστά να τηρούν όλα τα μέλη της ομάδας.

Τα παιδιά σ' αυτή τη φάση είναι τόσο ανασφαλή, που νιώθουν ασφάλεια μόνο όταν ντύνονται ή συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Μέσα σ' ένα τέτοιο πλαίσιο αλληλεπίδρασης, το παιδί αποκτά γνώσεις και δεξιότητες, αντιμετωπίζει καταστάσεις και δοκιμάζει τις δυνάμεις του. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο επηρεάζεται, αλλά προσπαθεί και να επηρεάσει!

Πάνω απ' όλα ψυχραιμία!

Οι περισσότεροι γονείς ανησυχούν περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε για το γεγονός ότι το παιδί επηρεάζεται από τους φίλους του. «Δεν μ' ενδιαφέρει τι κάνει ο Βασίλης στο σπίτι του», ίσως έχετε ήδη ακούσει τον εαυτό σας να φωνάζει, «σ'αυτό το σπίτι θα κάνουμε αυτό που λέω εγώ!» Κι όμως! Η πίεση των συνομηλίκων δεν είναι πάντα αρνητική. 

Αντίθετα, θα πρέπει να τονίσουμε ότι αυτή η νέα διάσταση στις κρίσεις του παιδιού είναι απαραίτητο στοιχείο για την ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη, η οποία μάλιστα θα το βοηθήσει να εισέλθει πιο ομαλά στην εφηβεία. Είναι μια υγιής διαδικασία, που αφορά την προσπάθεια διαφοροποίησης από τους γονείς. 

Και να πώς μπορείτε να χειριστείτε την κατάσταση:

- Φροντίστε να δίνετε εξηγήσεις

Το παιδί, σ' αυτή τη φάση, τις περισσότερες φορές αντιγράφει πρότυπα συμπεριφοράς χωρίς να προλάβει να τα επεξεργαστεί με βάση τη λογική. Γι' αυτό, φροντίστε, πριν ξεστομίσετε ένα αυθαίρετο «όχι», να εξηγήσετε γιατί αρνείστε κάτι.

- Δείξτε ενδιαφέρον

Μη διακωμωδείτε ή αδιαφορείτε για κάτι που το παιδί θεωρεί τραγικό, π.χ. το γεγονός ότι τσακώθηκε με το φίλο του. Είναι σημαντικό το παιδί να καταλάβει ότι ενδιαφέρεστε για το πώς αισθάνεται.

- Μην καβγαδίζετε για ασήμαντους λόγους

Δείξτε στο παιδί ότι κάποιοι κανόνες μπορεί να αναπροσαρμοστούν -πράγμα που σίγουρα θα εκτιμήσει-, παραμένοντας όμως αμετάπειστοι σε θέματα που θέλετε οπωσδήποτε να μείνουν όπως είναι.

- Ανοίξτε το σπίτι

Τα παιδιά θέλουν να παίξουν και να διαβάσουν μαζί. Δώστε τους την ευκαιρία να το κάνουν και μην ξεχνάτε ότι, όσο καλύτερα γνωρίζετε τους φίλους του, τόσο πιο εφησυχασμένοι θα νιώθετε.

- Δώστε το καλύτερο δυνατό παράδειγμα

Μπορεί να νομίζετε ότι δεν σας θαυμάζει πια, όμως εξακολουθείτε να είστε το πιο δυνατό πρότυπο για εκείνο.

Τι μπορεί να βοηθήσει;

Μερικά σημαντικά πράγματα που μπορούν να εξισορροπήσουν την επιρροή των συνομηλίκων πάνω στα παιδιά σας είναι τα εξής:

- Ένα πλούσιο «πρόγραμμα»

Όσο λιγότερο χρόνο διαθέτει το παιδί στην ομάδα των συνομηλίκων, τόσο πιο μειωμένη είναι η τάση του να αντιγράψει τη συμπεριφορά των άλλων παιδιών. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απομονώσετε το παιδί. Όμως, ένα γεμάτο πρόγραμμα, ιδιαίτερα με δραστηριότητες που το συναρπάζουν, μπορεί να βοηθήσει.

- Ουσιαστική σχέση με τους γονείς

Όσο περισσότερο ποιοτικό χρόνο περνά το παιδί με τους γονείς του, τόσο περισσότερο επηρεάζεται από πρόσωπα του άμεσου οικογενειακού περιβάλλοντος, με αποτέλεσμα να είναι μικρότερη η επιρροή των συνομηλίκων του.

- Όσο περισσότεροι οι φίλοι, τόσο το καλύτερο

Κανονίζοντας παιχνίδι με τα παιδιά φίλων σας το Σαββατοκύριακα ή με το παιδάκι της διπλανής πόρτας τις καθημερινές τα απογεύματα, το παιδί μαθαίνει να μην είναι τόσο εξαρτημένο από τους συμμαθητές του.

- Τα χόμπι είναι σημαντικά!

Η συμμετοχή σε οργανωμένες δραστηριότητες, όπως σπορ, μουσική, χορός, τέχνες, εξασφαλίζουν στο παιδί ποικίλες ευκαιρίες για ανάπτυξη της αυτονομίας, των ταλέντων και της προσωπικότητάς του.

Προσέξτε τις παρεμβάσεις σας

Οι περισσότεροι γονείς υιοθετούν ακραία αντιμετώπιση σε ό,τι αφορά τις παρέες των παιδιών τους. 

Είτε παρεμβαίνουν δραστικά λέγοντας «Δεν θέλω να κάνεις παρέα μ' αυτό το παιδί» ή απέχουν εντελώς, με τη δικαιολογία ότι το παιδί πρέπει να μάθει να τα βγάζει μόνο του πέρα με τις φιλίες του. 

Στην πραγματικότητα, η πιο σωστή στάση είναι να παρακολουθείτε διακριτικά και προσεχτικά. 

Η παρέμβαση του γονιού είναι σημαντική, προκειμένου να εξηγήσει στο παιδί τι είναι σωστό και τι όχι όταν αισθάνεται μπερδεμένο, περνώντας του μηνύματα όπως ότι...
... δεν χρειάζεται να είναι με όλους στενός φίλος.
... πρέπει να είναι ευγενικό, προσέχοντας να μην πληγώνει τα συναισθήματα των άλλων.
... η μοναδικότητά του είναι ένα στοιχείο που του δίνει αξία.

Θέλω να φορέσω αυτό!!!

Από εκεί λοιπόν που ο μικρός σας δεν έδινε δεκάρα για το τι θα φορέσει, ξαφνικά σας ζητάει φαρδιές βερμούδες και καπελάκι τζόκεϊ! Κι όσο για τη μικρή σας, τα ρούχα είναι μόνιμη πηγή στρες κάθε πρωί που ετοιμάζεται. Είναι ένα ακόμα σημάδι ότι μεγαλώνουν, που ισοδυναμεί με βήμα στην ανεξαρτησία. Το ντύσιμο είναι ένα κεφάλαιο δύσκολο (ειδικά για τα κορίτσια μετά τα οκτώ), γιατί η φιλία αρχίζει να προσδιορίζεται από το στυλ των μαλλιών, τα ρούχα και γενικά την εμφάνιση, καθώς δημιουργούνται οι πρώτες κλίκες. Όσο για το δικό σας ρόλο, σεβαστείτε την άποψη του παιδιού, όμως παρακολουθήστε το από κοντά. 

Πιο συγκεκριμένα, φροντίστε να...
... το παίρνετε μαζί σας όταν ψωνίζετε, αφήνοντας να σας υποδείξει τα ρούχα που προτιμά.
... βάζετε όρια στις επιλογές του με βάση την ηλικία του.
... δίνετε έμφαση στην επιλογή διαφορετικών ρούχων για διαφορετικές περιστάσεις.
... να μην επιμένετε να φορά κάποια ρούχα, αν δεν θέλει (γιατί να το κάνετε δυστυχισμένο;).
... να το κάνετε να αισθάνεται όμορφο και ξεχωριστό για τα φυσικά του χαρακτηριστικά ή για τις ικανότητες και τα επιτεύγματά του.
____________________

Βάσω Μακαρώνη, ψυχολόγος - παιδοψυχολόγος

imommy.gr
antikleidi.com

Αχ, αυτές οι παρέες του! Προσοχή στους χειριστικούς φίλους!

Μέχρι πρότινος τα πρότυπά του ήταν ο μπαμπάς, η μαμά και ο… Σπάιντερ μαν

Ξαφνικά τα μόνα πρόσωπα που θαυμάζει είναι οι φίλοι του, τους οποίους θέλει οπωσδήποτε να ικανοποιεί, ακόμα κι όταν έχουν παράλογες απαιτήσεις. Πώς μπορείτε να το βοηθήσετε να αποφύγει τις παγίδες;

Μήπως ο γαλήνιος οικογενειακός μικρόκοσμος ταράζεται κάθε φορά που το μικρό σας επιστρέφει απ’ το σχολείο; 

Ο Κίμωνας έχει τηλεόραση στο δωμάτιό του και μένει ξύπνιος μέχρι αργά… Η Αναστασία τρώει γαριδάκια κάθε μέρα στο σχολείο… Ο Χρήστος έχει σκύλο και ηλεκτρικό πατίνι… Η μισή τάξη έχει ηλεκτρονικό υπολογιστή… και ποιος στο καλό είναι ο Ξενοφώντας;

Μα, είναι δυνατόν ολόκληρο το οικογενειακό κατεστημένο να καταρρέει στο όνομα της παρέας; 

Κι όμως, είναι μοιραίο να συμβεί!

Ομάδα αναφοράς!

Το παιδί προσχολικής ηλικίας, μέσα στην ομάδα των συνομηλίκων του εξασφαλίζει συντρόφους για παιχνίδι. Από τα έξι όμως και μετά η ομάδα των συνομηλίκων είναι κάτι περισσότερο από ομάδα παιχνιδιού· είναι και ομάδα αναφοράς, μέσα από την οποία το παιδί αναζητά πρότυπα συμπεριφοράς. Γύρω μάλιστα στα επτά, και συνήθως μέχρι τα εννέα, η αξία των φίλων γίνεται ακόμη πιο σημαντική. Γι’ αυτό, συνήθως τα μικρά επιμένουν στη θέσπιση κανόνων που θα πρέπει πιστά να τηρούν όλα τα μέλη της ομάδας. Τα παιδιά σ’ αυτή τη φάση είναι τόσο ανασφαλή, που νιώθουν ασφάλεια μόνο όταν ντύνονται ή συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Μέσα σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο αλληλεπίδρασης, το παιδί αποκτά γνώσεις και δεξιότητες, αντιμετωπίζει καταστάσεις και δοκιμάζει τις δυνάμεις του. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο επηρεάζεται, αλλά προσπαθεί και να επηρεάσει!

Πάνω απ’ όλα ψυχραιμία!

Οι περισσότεροι γονείς ανησυχούν περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε για το γεγονός ότι το μικρό επηρεάζεται από τους φίλους του. «Δεν μ’ ενδιαφέρει τι κάνει ο Χρίστος στο σπίτι του», ίσως έχετε ήδη ακούσει τον εαυτό σας να φωνάζει, «σ’αυτό το σπίτι θα κάνουμε αυτό που λέω εγώ!» Κι όμως! Η πίεση των συνομηλίκων δεν είναι πάντα αρνητική. Δεν σημαίνει ότι το παιδί σας σύντομα θα καπνίζει με τους φίλους του τσιγάρα!

Αντίθετα, θα πρέπει να τονίσουμε ότι αυτή η νέα διάσταση στις κρίσεις του παιδιού είναι απαραίτητο στοιχείο για την ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη, η οποία μάλιστα θα το βοηθήσει να εισέλθει πιο ομαλά στην εφηβεία. Είναι μια υγιής διαδικασία, που αφορά την προσπάθεια διαφοροποίησης από τους γονείς. Και να πώς μπορείτε να χειριστείτε την κατάσταση:

• Φροντίστε να δίνετε εξηγήσεις

Το παιδί, σ’ αυτή τη φάση, τις περισσότερες φορές αντιγράφει πρότυπα συμπεριφοράς χωρίς να προλάβει να τα επεξεργαστεί με βάση τη λογική. Γι’ αυτό, φροντίστε, πριν ξεστομίσετε ένα αυθαίρετο «όχι», να εξηγήσετε γιατί αρνείστε κάτι.

• Δείξτε ενδιαφέρον

Μη διακωμωδείτε ή αδιαφορείτε για κάτι που το παιδί θεωρεί τραγικό, π.χ. το γεγονός ότι τσακώθηκε με το φίλο του. Είναι σημαντικό το παιδί να καταλάβει ότι ενδιαφέρεστε για το πώς αισθάνεται.

• Μην καβγάδιζετε για ασήμαντους λόγους

Δείξτε στο παιδί ότι κάποιοι κανόνες μπορεί να αναπροσαρμοστούν -πράγμα που σίγουρα θα εκτιμήσει-, παραμένοντας όμως αμετάπειστοι σε θέματα που θέλετε οπωσδήποτε να μείνουν όπως είναι.

• Ανοίξτε το σπίτι

Τα παιδιά θέλουν να παίξουν και να διαβάσουν μαζί. Δώστε τους την ευκαιρία να το κάνουν και μην ξεχνάτε ότι, όσο καλύτερα γνωρίζετε τους φίλους σας, τόσο πιο εφησυχασμένοι θα νιώθετε.

• Δώστε το καλύτερο δυνατό παράδειγμα

Μπορεί να νομίζετε ότι δεν σας θαυμάζει πια, όμως εξακολουθείτε να είστε το πιο δυνατό πρότυπο για εκείνο.

Τι μπορεί να βοηθήσει;

Μερικά σημαντικά πράγματα που μπορούν να εξισορροπήσουν την επιρροή των συνομηλίκων πάνω στα παιδιά σας είναι τα εξής:

• Ένα πλούσιο «πρόγραμμα»

Όσο λιγότερο χρόνο διαθέτει το παιδί στην ομάδα των συνομηλίκων, τόσο πιο μειωμένη είναι η τάση του να αντιγράψει τη συμπεριφορά των άλλων παιδιών. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απομονώσετε το παιδί. Όμως, ένα γεμάτο πρόγραμμα, ιδιαίτερα με δραστηριότητες που το συναρπάζουν, μπορεί να βοηθήσει.

• Ουσιαστική σχέση με τους γονείς

Όσο περισσότερο ποιοτικό χρόνο περνά το παιδί με τους γονείς του, τόσο περισσότερο επηρεάζεται από πρόσωπα του άμεσου οικογενειακού περιβάλλοντος, με αποτέλεσμα να είναι μικρότερη η επιρροή των συνομηλίκων του.

• Όσο περισσότεροι οι φίλοι, τόσο το καλύτερο

Κανονίζοντας παιχνίδι με τα παιδιά φίλων σας το Σαββατοκύριακα ή με το παιδάκι της διπλανής πόρτας τις καθημερινές τα απογεύματα, το παιδί μαθαίνει να μην είναι τόσο εξαρτημένο από τους συμμαθητές του.

• Τα χόμπι είναι σημαντικά!

Η συμμετοχή σε οργανωμένες δραστηριότητες, όπως σπορ, μουσική, χορός, τέχνες, εξασφαλίζουν στο παιδί ποικίλες ευκαιρίες για ανάπτυξη της αυτονομίας, των ταλέντων και της προσωπικότητάς του.

Περιοριστείτε σε προσεκτικές παρεμβάσεις

Οι περισσότεροι γονείς υιοθετούν ακραία αντιμετώπιση σε ό,τι αφορά τις παρέες των παιδιών τους. Είτε παρεμβαίνουν δραστικά λέγοντας «Δεν θέλω να κάνεις παρέα μ’ αυτό το παιδί» ή απέχουν εντελώς, με τη δικαιολογία ότι το παιδί πρέπει να μάθει να τα βγάζει μόνο του πέρα με τις φιλίες του. Στην πραγματικότητα, η πιο σωστή στάση είναι να παρακολουθείτε διακριτικά και προσεχτικά. 

Η παρέμβαση του γονιού είναι σημαντική, προκειμένου να εξηγήσει στο παιδί τι είναι σωστό και τι όχι όταν αισθάνεται μπερδεμένο, περνώντας του μηνύματα όπως ότι…

… δεν χρειάζεται να είναι με όλους στενός φίλος.

… πρέπει να είναι ευγενικό, προσέχοντας να μην πληγώνει τα συναισθήματα των άλλων.

… η μοναδικότητά του είναι ένα στοιχείο που του δίνει αξία.

Αχ αυτά τα ρούχα!

Από εκεί λοιπόν που ο μικρός σας δεν έδινε δεκάρα για το τι θα φορέσει, ξαφνικά σας ζητάει φαρδιές βερμούδες και καπελάκι τζόκεϊ! Κι όσο για τη μικρή σας, τα ρούχα είναι μόνιμη πηγή στρες κάθε πρωί που ετοιμάζεται. Είναι ένα ακόμα σημάδι ότι μεγαλώνουν, που ισοδυναμεί με βήμα στην ανεξαρτησία. Το ντύσιμο είναι ένα κεφάλαιο δύσκολο (ειδικά για τα κορίτσια μετά τα οκτώ), γιατί η φιλία αρχίζει να προσδιορίζεται από το στυλ των μαλλιών, τα ρούχα και γενικά την εμφάνιση, καθώς δημιουργούνται οι πρώτες κλίκες.

Όσο για το δικό σας ρόλο, σεβαστείτε την άποψη του παιδιού, όμως παρακολουθήστε το από κοντά. Πιο συγκεκριμένα, φροντίστε να…

… το παίρνετε μαζί σας όταν ψωνίζετε, αφήνοντας να σας υποδείξει τα ρούχα που προτιμά.

… βάζετε όρια στις επιλογές του με βάση την ηλικία του.

… δίνετε έμφαση στην επιλογή διαφορετικών ρούχων για διαφορετικές περιστάσεις.

… να μην επιμένετε να φορά κάποια ρούχα, αν δεν θέλει (γιατί να το κάνετε δυστυχισμένο;).

… να το κάνετε να αισθάνεται όμορφο και ξεχωριστό για τα φυσικά του χαρακτηριστικά ή για τις ικανότητες και τα επιτεύγματά του.

Προσοχή στους χειριστικούς φίλους!

Η Μαριάννα, μητέρα της μικρής Δώρας, περιγράφει πώς με την έναρξη της σχολικής χρονιάς παρατήρησε ότι η κόρη της γυρνούσε στο σπίτι αναστατωμένη. Όταν μίλησε μαζί της, ανακάλυψε ότι αιτία ήταν η διπλανή της, η Ιωάννα, η οποία κάθε φορά που η Δώρα έπαιζε ή μιλούσε στο διάλειμμα με κάποια άλλη συμμαθήτρια, εκείνη κατέβαζε τα μούτρα. Η μικρή Δώρα δεν μπορούσε να καταλάβει πού ακριβώς έκανε λάθος, όμως το σίγουρο είναι ότι η Ιωάννα την έκανε να αισθάνεται φοβερές ενοχές.

Τα παιδιά έχουν την τάση να είναι χειριστικά. Επίσης, έχουν την τάση να επιμένουν σ’ αυτό που θέλουν, επειδή ξέρουν πως τις περισσότερες φορές αυτό φέρνει αποτέλεσμα. Μερικές φορές όμως κάποια παιδιά είναι τόσο πιεστικά, που περιορίζουν την προσωπικότητα κάποιων άλλων, ενώ μερικά αισθάνονται ότι μ’ αυτό τον τρόπο ασκούν εξουσία.

Μερικά βασικά χαρακτηριστικά των χειριστικών φίλων:

1. Δυσκολεύονται να δεχτούν το «όχι» ως απάντηση.

2. Καταφεύγουν πολύ συχνά στον εκβιασμό («Δεν θα σε καλέσω στο πάρτι μου, αν δεν…»).

3. Περιορίζουν τα άλλα παιδάκια.

4. Έχουν την τάση να εξαιρούν παιδιά από την παρέα.

5. Είναι συνήθως δημοφιλή και έχουν πολλούς φίλους.

από antikleidi

Οι Άνθρωποί μας είναι οι Γιορτές μας

Σου εύχομαι αυτές τις γιορτές να πλημμυρίσεις από ευτυχία. 
Να έχεις υγεία. 
Και να νιώσεις μέσα σου το φως των Χριστουγέννων.

«Οι άνθρωποί μας είναι οι γιορτές μας». 
Το είδα κάπου γραμμένο και αμέσως σκέφτηκα πως εκείνος ο άνθρωπος που το έγραψε έχει βρει την πραγματική έννοια των Χριστουγέννων.
Οι άνθρωποί σου. 
Εκείνοι που βρέθηκαν στο πλάι σου όταν πονούσες κι ας μην τους έβλεπες. Εκείνοι που μοιράστηκες μια κούπα καφέ και μαζί ολόκληρη τη ζωή σου.

Εκείνοι που γέλασαν μαζί σου στα εύκολα και ξεκαρδίστηκαν στα δύσκολα. Γιατί το γέλιο τους είναι η αντιβίωσή σου. Γιατί ήξεραν πως τα δύσκολα θα περάσουν. Και πέρασαν. Οι άνθρωποί σου πάντα ξέρουν.

Φέτος τα Χριστούγεννα θα σε βρουν ξανά μαζί τους. Στις ίδιες καρέκλες. Ακόμα κι αν κάποιος λείπει γιατί έτσι τα έφερε η ζωή και είναι πια μακριά, ξέρεις πως στο ίδιο τραπέζι πάντα θα υπάρχει η θέση του. Αυτά τα Χριστούγεννα θα σε βρουν ανάμεσα στις ίδιες μυρωδιές – που πάντα λάτρευες – και στις ίδιες αγκαλιές.

Κι αν τώρα πια, τα παιδιά της οικογένειας μεγάλωσαν και δεν ακούγονται οι γεμάτες ευτυχία φωνές τους, ξέρεις πως τα ίδια παιδιά είναι εκεί και γελούν γιατί θυμούνται όλα τα Χριστούγεννα που περάσατε μαζί. 

Ξέρεις πως και φέτος θα πεις τις ίδιες κουβέντες, θα ακούσεις τα ίδια αστεία και τις ίδιες μουσικές. Όμως μεταξύ μας, ίσως αυτή να είναι η μοναδική “ρουτίνα” που δεν σε κούρασε ποτέ, έτσι δεν είναι;

Τα Χριστούγεννα είναι φως της ψυχής, είναι συναισθήματα και οικογένεια. 
Εσύ είσαι το δώρο των ανθρώπων σου κι εκείνοι το δικό σου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτήν που δίνεις, σωστά;

Σου εύχομαι αυτές τις γιορτές να πλημμυρίσεις από ευτυχία. Να έχεις υγεία. Και να νιώσεις μέσα σου το φως των Χριστουγέννων. 

Γράφω αυτό το κείμενο για την δική μου οικογένεια – εξ αίματος και μη – σαν ένα ευχαριστώ που είναι οι δικές μου “γιορτές” τόσα χρόνια. Καλά Χριστούγεννα!

enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αλληλεγγύη: Η συνεισφορά προς αλλήλους

    Η Αλληλεγγύη σχετίζεται με έννοιες όπως η συμπαράσταση και η αλληλοβοήθεια. Στηρίζεται στο αίσθημα ενότητας μεταξύ ατόμων που τους συνδέουν κοινά συμφέροντα, στόχοι ή κίνδυνοι. 

    Είναι έννοια κυρίως κοινωνιολογική και αναφέρεται περισσότερο σε ομάδες ανθρώπων, παρά σε μεμονωμένα άτομα. 

Αφορά τις σχέσεις που αναπτύσσονται και με τις οποίες συνδέονται οι άνθρωποι μεταξύ τους σε μια κοινότητα.

    Η συνεισφορά προς αλλήλους είναι το κύριο χαρακτηριστικό της Αλληλεγγύης και αυτό που τη διαφοροποιεί από τον Εθελοντισμό και τη Φιλανθρωπία. 

    Ο σπουδαίος διανοητής Εδουάρδο Γκαλεάνο πίστευε ότι: «σε αντίθεση με την αλληλεγγύη, η οποία είναι οριζόντια και λαμβάνει χώρα μεταξύ ίσων, η φιλανθρωπία είναι πάνω κάτω, ταπεινωτική για όσους τη λαμβάνουν και δεν προκαλεί ποτέ τις έμμεσες σχέσεις εξουσίας».
    Η έννοια της Αλληλεγγύης απαντάται σε μορφές εθελοντικής εργασίας και αγαθοεργιών που οργανώνονται από διάφορους θεσμούς, όπως π.χ. την Εκκλησία. 

    Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί στην Ελλάδα η λεγόμενη «Οικονομία της Αλληλεγγύης» η οποία υποστηρίζει την οργάνωση ποικίλων πρωτοβουλιών σε τοπική ή ευρύτερη κλίμακα για την καταπολέμηση της κρίσης και την ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής. 

    Με τον όρο «Οικονομία της Αλληλεγγύης» εννοούνται οι «δραστηριότητες φυσικών ή νομικών προσώπων στο φάσμα της παραγωγής, συναλλαγής και κατανάλωσης, με απώτερο σκοπό την κάλυψη συλλογικών και κοινωνικών αναγκών». 

Διεθνής Αλληλεγγύη και ανθρωπιστική κρίση
    Ανθρωπιστική κρίση υπάρχει όταν ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων ή ακόμα και ολόκληρος ο πληθυσμός μιας περιοχής/χώρας υποφέρει από πείνα, έλλειψη στέγης, έλλειψη περίθαλψης. Όταν συμβαίνει αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμών. 

    Όταν «η ζωή ολόκληρων πληθυσμών βρίσκεται σε κίνδυνο, είτε από φυσικές καταστροφές (σεισμοί, πλημμύρες, ξηρασίες, επιδημίες κ.ά.) είτε από καταστροφές που προκάλεσε ο άνθρωπος (συγκρούσεις, πόλεμοι κ.ά.), οι ζωτικές ανάγκες δεν εξασφαλίζονται και η χώρα τους δεν έχει πια τα μέσα για να τους βοηθήσει. Τα θύματα αυτών των ανθρωπιστικών κρίσεων συχνά δεν έχουν παρά […] την ελπίδα ότι οι άλλες χώρες, εκείνες που διαθέτουν τα μέσα, θα έρθουν να τα βοηθήσουν». 

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ποια δώρα κάνουν τα παιδιά ευτυχισμένα;

Δεν είναι ανάγκη να πάρετε για το παιδάκι σας δώρο ακριβό. 

Με λίγα χρήματα δωρίστε του κάτι που θα αναπτύξει τη δημιουργικότητα και τη φαντασία του, που δεν θα το βαρεθεί, επειδή μαζί του θα το συναρμολογήσετε και, κυρίως, μαζί θα παίζετε.

Την αγάπη σας θέλουν τα παιδιά σας. 

Την αγάπη και τη συντροφιά σας.

Ξύλινο 3D παζλ. Κατάστημα - Ανθοπωλείο

💟💟💟💟💟💟💟💟

Τελικά ποια δώρα κάνουν τα παιδιά ευτυχισμένα;
Κυριακή Περδικέα - ψυχοθεραπεύτρια – σύμβουλος ψυχικής υγείας

«Γιατί ο Άη Βασίλης δεν μου έφερε αυτό που του ζήτησα;», 
«Γιατί οι γονείς του συμμαθητή μου του πήραν τόσο μεγάλο δώρο;». 
Όσοι έχετε παιδιά πολύ πιθανόν να έχετε βρεθεί στη δύσκολη θέση να πρέπει ν’ απαντήσετε σε κάποια από αυτές τις ερωτήσεις. Ερωτήσεις που σας πληγώνουν και σας γεμίζουν ενοχές.

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η απάντηση! Ουσιαστικά συνοψίζεται σε αυτήν την πρόταση: «Δεν μπορώ ν’ ανταποκριθώ στις ανάγκες του παιδιού μου όσο οι άλλοι γονείς». 
Ως ψυχοθεραπεύτρια γνωρίζω πολύ καλά πόση δύναμη κρύβει μέσα της αυτή η πρόταση. Ο γονέας έχει κρίνει τον εαυτό του ανήμπορο ν’ ανταποκριθεί και ανεπαρκή σε σχέση με τους άλλους γονείς. 
Ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο όταν κάποιος έχει κρίνει τόσο αυστηρά τον εαυτό του, να σκεφτεί διαφορετικά αλλά θα τολμήσω να το προτείνω! Γιατί ο γονέας να αισθάνεται πληγωμένος που το παιδί του εκφράζει μια υλική ανάγκη του; Γιατί ο γονέας να αισθάνεται ανήμπορος που δεν μπορεί να την καλύψει; Και τέλος, γιατί ο γονέας να συγκρίνει τον εαυτό του και να αισθάνεται ανεπαρκής;
Ως γονείς είστε υποχρεωμένοι να παρέχετε στο παιδί σας όλα εκείνα που θα του εξασφαλίσουν στο παιδί υγιή ψυχική και σωματική ανάπτυξη. 
Και όχι, τα ακριβά παιχνίδια δεν συγκαταλέγονται σε αυτά! 
Αν το παιδί σας φέρνει σε δύσκολη θέση ζητώντας σας παιχνίδι συχνά, τότε θα ήταν καλό να διερευνήσετε ποια ανάγκη πραγματικά θα του καλύψει άλλο ένα παιχνίδι. 

Πολλές φορές τα παιδιά ζητούν επειδή παρατηρούν πως το οικογενειακό τους περιβάλλον δίνει μεγάλη σημασία στα υλικά αγαθά, ξοδεύοντας συχνά ή προσφέροντας συχνά ύλη στα παιδιά.

Τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται την χρηματική αξία ενός αντικειμένου οπότε αν τους προσφέρετε συχνά κάτι έστω και μικρό τα παιδιά καταλαβαίνουν πως αφού μου προσφέρουν πολλά μπορώ να ζητάω πολλά. Όμως, τα παιδιά μαθαίνουν από τις πράξεις των γονιών τους κι όχι απ’ τα λόγια. 

Έτσι, αν δουν ότι οι γονείς τους αντί να αγοράσουν τα δώρα για τους φίλους, προσφέρουν σπιτικά γλυκά ή χειροποίητα δωράκια που θα φτιάξουν μόνοι τους ή και με τη βοήθεια των παιδιών, τότε σιγά σιγά θα καταλάβουν ότι προσφέρω δεν σημαίνει απαραίτητα δίνω κάτι ακριβό αλλά κάτι που κάνω για τον άλλο με αγάπη. Έτσι και τα παιδιά θα περάσουν δημιουργικό χρόνο μαζί σας και θα ενισχύσετε τη γιορτινή ατμόσφαιρα στο σπίτι.

Αν το παιδί επιμένει πάρα πολύ, τότε μπορείτε να κάνετε μαζί μια λίστα με 2-3 πράγματα που του αρέσουν και ξέρετε ότι μπορείτε ν’ αγοράσετε και να το βάλετε να διαλέξει μεταξύ αυτών και μόνο. Είναι σημαντικό να εξηγήσετε στο παιδί για ποιο λόγο δεν του αγοράζετε αυτό που θέλει με κατανόηση, ειλικρίνεια και αποδοχή. 
Δεν σας κάνει λιγότερο καλό γονέα το γεγονός ότι δεν μπορείτε να του παρέχετε ότι ζητήσει. Ακριβώς το αντίθετο! Προσφέροντας στο παιδί πιο λίγα παιχνίδια αλλά πολλή περισσότερη αγάπη, ειλικρίνεια και ποιοτικό χρόνο μαζί του θα έχετε κάνει περισσότερα απ’ όσα μπορείτε καν να φανταστείτε!

Γιατί τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς τους κοντά τους, να νιώθουν με τις πράξεις τους ότι τα αγαπούν, και χρειάζονται να βλέπουν ειλικρίνεια στις πράξεις των γονιών τους. 

Τα παιδιά δεν χρειάζονται ούτε ακριβά παιχνίδια συνεχώς, ούτε λαμπερά πάρτι και ρεβεγιόν. 
Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη. 
Και αν σκέφτεστε ότι εσείς ως παιδί δεν είχατε ακριβά παιχνίδια και θέλετε στο παιδί σας να μην λείψουν, τότε σκεφτείτε ποιες αναμνήσεις είναι πιο έντονες απ’ τα Χριστούγεννα των παιδικών σας χρόνων και τι πραγματικά σας έχει λείψει.
Η ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα του σπιτιού, όλη η οικογένεια να παίζει κάποιο παιχνίδι ή να βλέπει μια ωραία ταινία, ζεστά κουλουράκια και κέικ να μοσχομυρίζουν σε όλο το σπίτι, χριστουγεννιάτικη μουσική να ακούγεται, βόλτες όλοι μαζί σε ένα πάρκο μαζεύοντας υλικά της φύσης για χειροποίητα χριστουγεννιάτικα δωράκια, βόλτα στο στολισμένο κέντρο της πόλης το βράδυ για να χαζέψετε όλα αυτά τα όμορφα φώτα και να φάτε ζεστό ποπ κορν ή μαλλί της γριάς, όλοι μαζί να φτιάχνετε χειροποίητες χριστουγεννιάτικες κάρτες για να στείλετε στους αγαπημένους σας. 
Και τόσα άλλα που θα μπορούσα να γράφω για ώρες.
Τα Χριστούγεννα είναι στιγμές. 
Αυτές οι στιγμές θα χαραχτούν στις αναμνήσεις του παιδιού σας ανεξίτηλα και θα το συντροφεύουν για πάντα. 
Και αν ποτέ τα ρωτήσει κάποιος πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια, θα μπορεί με σιγουριά και υπερηφάνεια να πει: ευτυχισμένα!
enallaktikidrasi

Τι κρύβει η Παιδική Επιθετικότητα

Όταν τα παιδιά έχουν κάτι να πουν και δεν ξέρουν πώς.
Απογοητευμένοι από τη συμπεριφορά των παιδιών τους προσέρχονταν αρκετοί από τους γονείς που συμμετείχαν στο βιωματικό σεμινάριο για την παιδική επιθετικότητα, που έγινε τον περασμένο χειμώνα σε διάφορες περιοχές της Κεντρικής Μακεδονίας. 

Οι γονείς χαρακτήριζαν τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν ως πολύ σοβαρά και, περιγράφοντας τη στάση των παιδιών, μιλούσαν για έντονη επιθετικότητα.  

Δήλωναν προβληματισμένοι και ένιωθαν ότι βρίσκονταν μπροστά σε ένα αδιέξοδο.
Στο πλαίσιο της ομάδας των γονέων και με την καθοδήγηση των επιστημόνων, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις για τον βιωματικό τρόπο προσέγγισης του θέματος, τα μέλη της ομάδας άρχισαν να μιλούν για τις εμπειρίες τους, τις προσδοκίες τους, τους κανόνες που ισχύουν στο δικό τους περιβάλλον. 

Μετέφεραν απόψεις, έδιναν το έναυσμα για συζητήσεις και αναζητούσαν λύσεις, ανακαλύπτοντας σταδιακά τα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από την παιδική επιθετικότητα.

Το συναίσθημα πίσω από την επιθετικότητα
«Πίσω από ένα επιθετικό παιδί υπήρχε η λύπη που αισθανόταν, επειδή δεν είχε την προσοχή του πατέρα του, τη στιγμή που την είχε ανάγκη. 

Πίσω από το άγχος ενός παιδιού που ξεκινούσε την πρώτη δημοτικού βρισκόταν ο φόβος για το καινούριο περιβάλλον και πίσω από τον θυμό που εξέφρασε ένα μικρό κορίτσι βρισκόταν η απογοήτευσή του επειδή τελικά ο πατέρας του δεν πρόλαβε να το συνοδεύσει σε μια βόλτα» αναφέρει στο ΑΠΕ - ΜΠΕ η ψυχολόγος της Διεύθυνσης Κοινωνικής Μέριμνας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, Ελένη Πατίδου.

Σύμφωνα με την ίδια, η επιθετικότητα είναι απλώς το αποτέλεσμα μιας κατάστασης, στην οποία τα παιδιά δεν έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν το συναίσθημά τους. 

«Το χρέος μας, ως γονείς, είναι να μάθουμε στα παιδιά και να τα ενθαρρύνουμε να αναγνωρίζουν το συναίσθημά τους, ώστε αυτό να εκφραστεί και να γίνει αντικείμενο διαχείρισης. 

Σε αυτή την περίπτωση το παιδί δεν χρειάζεται την επιθετικότητα για να εκφραστεί αλλά μπορεί να χρησιμοποιήσει τον λόγο για να περιγράψει όσα αισθάνεται. 

Με τον τρόπο αυτό αποκτά αυτοπεποίθηση, βελτιώνεται η αυτο-εικόνα του και όλα αυτά επιδρούν ευνοϊκά στο σύνολο της οικογένειας» υπογραμμίζει χαρακτηριστικά.

Η τεχνική της «ενεργητικής ακρόασης»
Σημαντικό «εργαλείο» που προτείνεται στους γονείς ώστε να αναγνωρίζουν το συναίσθημα των παιδιών και να τα διευκολύνουν να το εκφράσουν είναι η «ενεργητική ακρόαση», μια τεχνική που όπως αναφέρει η κ. Πατίδου, προϋποθέτει τη διάθεση του γονιού να ακούσει όσα έχει το παιδί του να του πει, με μια διάθεση να εμβαθύνει στο συναίσθημα που κρύβεται πίσω από την επιθετικότητα. 

«Τι εννοείς», «αισθάνομαι ότι νιώθεις λυπημένος», «σε βλέπω στεναχωρημένη», «όταν θελήσεις να μου μιλήσεις θα είμαι εδώ για σένα» 

είναι μερικές από τις φράσεις που χρησιμοποιούν οι γονείς εξασκώντας την εν λόγω τεχνική, με στόχο να προβάλλουν στα παιδιά το συναίσθημά τους και να τους δώσουν τη δυνατότητα αφενός να το αναγνωρίσουν, αφετέρου να το διαχειριστούν.

Η διαδικασία, μάλιστα, μπορεί να ξεκινά από τη βρεφική ηλικία, όταν ακόμη τα παιδιά δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον λόγο. Ακόμη και το βλέμμα ή ένας ήχος ενός βρέφους μπορούν να δώσουν στους γονείς μια ευκαιρία επικοινωνίας. 

«Περιμένουμε κάποια από τα πρώτα ψελλίσματα που κάνει ένα μωρό. Παραμένουμε σιωπηλοί και μόλις το μωρό παράγει έναν ήχο που μπορεί να μοιάζει με λέξη, ανταποκρινόμαστε απαντώντας του ή κοιτάζοντάς το. 

Ακόμη και αυτός είναι ένας τρόπος εκπαίδευσης στην επικοινωνία παιδιών και γονέων, από τη βρεφική, ακόμη ηλικία» σχολιάζει.

Δεν παραλείπει, άλλωστε, να αναφερθεί στις δυσκολίες που βιώνουν οι γονείς στην εφαρμογή της «ενεργητικής ακρόασης», καθώς οι ρυθμοί της καθημερινότητας δυσχεραίνουν την επικοινωνία στο εσωτερικό της οικογένειας. 

«Συμβαίνει κάποιες φορές να προτρέχουμε όταν μας μιλούν τα παιδιά. Να τους απαντάμε ότι ξέρουμε τι συμβαίνει, να τους δίνουμε μια γρήγορη απάντηση, συχνά διεκπεραιωτική, με μια γρήγορη συμβουλή, χωρίς ουσιαστική επικοινωνία. 

Όταν μάλιστα οι γονείς τρέχουν για να προλάβουν τα πάντα, η δυσκολία είναι μεγάλη» υπογραμμίζει. 

Στον αντίποδα, όπως αναφέρει, μια μικρή διακοπή στις δουλειές του σπιτιού για να ακούσει ο πατέρας ή η μητέρα το πρόβλημα που απασχολεί ένα παιδί, ή απλώς για να αναφέρει ότι το βλέπει προβληματισμένο, είναι αρκετή ώστε να «ξεκλειδώσει» ένα συναίσθημα και να δώσει το έναυσμα για την υγιή του έκφραση.

Η σημασία των ορίων
Στο ίδιο μήκος κύματος, αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στα όρια και τους κανόνες που τίθενται σε μια οικογένεια. 

«Γονείς που χαρακτήριζαν τα παιδιά τους ατίθασα και ανέφεραν ότι αδυνατούσαν να συμπεριφερθούν κατάλληλα σε μια οικογενειακή έξοδο, διαπίστωσαν αργότερα ότι εφόσον προηγηθεί μια συνεννόηση για τον τρόπο που όλοι πρέπει να συμπεριφερθούν, όλα τελικά κυλούν ομαλά. 

Παιδιά που αντιδρούσαν έντονα όταν επρόκειτο να καθίσουν στο τραπέζι σε ένα εξωτερικό περιβάλλον, με την κατάλληλη προετοιμασία έμαθαν ότι πρέπει να φέρονται σωστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, με τη δυνατότητα μιας σύντομης βόλτας μέχρι να ξεκουραστούν και να εκτονωθούν. 

Σε περίπτωση, μάλιστα, που δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο τα παιδιά γνώριζαν από πριν ότι θα πρέπει όλοι να αποχωρήσουν» σημειώνει.

Η επαφή με τις τεχνικές αυτές και η σταδιακή εξάσκησή τους, αξιολογήθηκε ως αποτελεσματική από τους ίδιους τους γονείς που συμμετείχαν στα βιωματικά σεμινάρια για την παιδική επιθετικότητα. 

«Μετά το πέρας των συνεδριών, οι γονείς αναγνώρισαν ότι τελικά δεν ήταν τα παιδιά τους που δεν έκαναν κάτι σωστά αλλά οι ίδιοι, και θεώρησαν ότι κατέχουν πλέον τη δυνατότητα να αλλάξουν την κατάσταση» 

τονίζει η κ. Πατίδου. 

Η ίδια, μάλιστα, εκτιμά ως αποτελεσματική τη διαδικασία των βιωματικών σεμιναρίων, επισημαίνοντας την ανάγκη αύξησης του χρόνου που διατίθεται και του προσωπικού που απαιτείται για την διεξαγωγή τους.
Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση διευκρινίζει ότι όλα τα παραπάνω έχουν εφαρμογή όταν οι γονείς έχουν τη διάθεση να βρουν λύση για μια δύσκολη συμπεριφορά του παιδιού τους και είναι διαθέσιμοι να εγκαταλείψουν τον εγωισμό και την εξουσιαστική τους τάση απέναντι του. 

Τέλος, προϋπόθεση για την εξάλειψη της επιθετικής συμπεριφοράς είναι να μην είναι οι ίδιοι οι γονείς ή το ευρύτερο περιβάλλον επιθετικό γιατί τότε αναπόφευκτα υπάρχει μίμηση προτύπου.

Σύμφωνα με την προϊσταμένη του Τμήματος Δημόσιας Υγείας της Διεύθυνσης Δημόσιας Υγείας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, Μαρία Σιδηροπούλου, στο εν λόγω πρόγραμμα συμμετείχαν 64 γονείς από τη Θεσσαλονίκη, τη Χαλκιδική, τις Σέρρες και το Κιλκίς. 

Τέτοιου είδους ψυχοκοινωνικά προγράμματα ξεκίνησαν το 2017, ενώ πρόθεση της Διεύθυνσης είναι η επέκταση των προγραμμάτων σε νέες θεματικές ενότητες αλλά και η αύξηση του αριθμού τους.

newsbeast
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα χαλασμένα λαμπάκια

Ξύπνησε χορτασμένος μεσημεριανό ύπνο και τέντωσε τα ποδαράκια του να ξεμουδιάσουν από την ακινησία της χνουδωτής και αφράτης κουβέρτας που τον φάσκιωνε. Ο Ευγένιος συνειδητοποίησε πως είχε κιόλας νυχτώσει. Αυτός ο Δεκέμβρης πολύ τεμπέλης μήνας και χουζούρης του φαινόταν.
Φόρεσε τις ζεστές του κάλτσες και θυμήθηκε πως είχε ένα μικρό χρωματιστό χαρτόκουτο με λαμπιόνια να ελέγξει, αυτά που κοσμούν το Χριστουγεννιάτικο έλατο.

Στα οχτώ του χρόνια αισθανόταν αρκετά μεγάλος πια, ώστε να περιμένει από τους άλλους την πρωτοβουλία για τέτοιες ευχάριστες δουλειές. Το σπίτι είχε μια παράξενη ησυχία και ακουγόταν μόνο ο ήχος της σόμπας σαν βαγόνι που τραβάει την ανηφόρα.

Έτσι, γεμάτος ανυπομονησία και λαχτάρα πήρε στα χέρια του τα καλοσχηματισμένα και τρισδιάστατα αστέρια σε πράσινο, κόκκινο και κίτρινο χρώμα.

Τα τοποθέτησε στο ειδικό μηχάνημα με την παιδική ασφάλεια και ετοιμαζόταν για μια φαντασμαγορική φωταγώγηση που θα ανέδιδαν αυτές οι μικροσκοπικές αντιστάσεις. Τα ματάκια του πετούσαν σπίθες από την προσμονή της γιορτινής ατμόσφαιρας και έτσι χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο στο μισοσκόταδο, πατάει τον διακόπτη.

Μα τότε κάτι συνέβη.

Άναψε μόνο ένα κόκκινο λαμπάκι και έδειξε μια εικόνα γνώριμη και ξεκάθαρη:

«Φωνές ακούγονται από το μέσα δωμάτιο όπου μαλώνουν και πάλι ο μπαμπάς με τη μαμά και αυτός δεν μπορεί να καταλάβει τον λόγο της φασαρίας καθώς δεν προφταίνει τις λέξεις να αναγνωρίσει, κλείνει μοναχά τα αυτιά του και χώνεται κάτω από το τραπέζι της κουζίνας φοβούμενος πως κάτι κακό θα γίνει και θα φταίει αυτός. Έπειτα, θυμάται τη μαμά του να βγαίνει από το δωμάτιο με δάκρυα στα μάτια και με δυο τρία σημάδια στο πρόσωπο, να τον παίρνει αγκαλιά και εκεί κάτω από το τραπέζι, σκυμμένοι και οι δύο, να του τραγουδάει έναν σκοπό και να τον καθησυχάζει».
Όχι, όχι, δεν μπορεί, θα δοκιμάσω ξανά. Σκέφτηκε.

Δεύτερη προσπάθεια και άναψε μόνο το πράσινο λαμπάκι, θυμίζοντας αυτή τη φορά τα επόμενα δύσκολα Χριστούγεννα:
«Είκοσι πέντε του μηνός και ο Άγιος Βασίλης δεν τσούλησε το έλκηθρο του φέτος γιατί χάλασαν τα μαγικά φτερά των ταράνδων και έτσι δεν μπόρεσε να πάρει το δώρο που είχε ζητήσει. Το φαγητό δεν υπήρχε στο τραπέζι επειδή η μαμά δεν είχε λέει κάτι μαγικά χαρτάκια που τα ονόμαζαν χρήματα, για να το γεμίσει. Έτσι, έκοψε ζουμερά πορτοκάλια από το δέντρο της πλατείας και τα στόλισε με μπόλικη κανέλα. Στο νου του έρχονταν τα ζαχαρωτά και τα σοκολατένια γλυκίσματα και στριφογυρνούσαν αδιάκοπα τα άτιμα».

Ουφ, θα χάλασαν σκέφτηκε και έστρεψε όλες τις ελπίδες του σε μια τρίτη και τελευταία φορά απογοητευμένος και κατσουφιασμένος από τις προηγούμενες, χωρίς όμως να διαφέρει και αυτή πολύ:

«Η τιμωρία της δασκάλας το πρωί της Τετάρτης ήταν αυστηρή και όχι άδικα επιβεβλημένη. Η παραβατική συμπεριφορά σου, Ευγένιε, και η έλλειψη σεβασμού προς τους συμμαθητές σου δεν συγχωρούνται σήμερα, είπε η κυρία Μαρία. Θα καλέσω τους γονείς σου να σε συνετίσουν και να σου μάθουν κανόνες συμπεριφοράς.» Στα αυτάκια του αντηχούσαν βαρύγδουπες οι λέξεις αυτές.

Φάνταζε σαν αγρίμι σε κλουβί.
Με σχηματισμένη απόλυτα την έκφραση της λύπης στο πρόσωπό του τα παράτησε και κύλησε δίπλα στη σόμπα. Απορροφήθηκε στο χρώμα και στη ζεστασιά της φλόγας κρατώντας το κεφάλι μέσα στις παλάμες του.

Πέρασε αρκετή ώρα έτσι, ώσπου νύσταξε και αποκοιμήθηκε. Βλέπετε, δεν είχε και άλλη επιλογή, ήταν πολύ μικρός για να φταίει. Βίωνε άσκημα συναισθήματα και βρέθηκε νωρίς νωρίς στα βάσανα. Μακάρι να μην χαλούσαν αυτά τα λαμπάκια. Μακάρι να μην τα άφηναν οι γονείς να χαλάσουν.

enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η αγάπη που πληγώνει

Δεν είναι όλες οι αγάπες ίδιες. Υπάρχουνε "αγάπες" που πληγώνουνε. "Αγάπες" που πονάνε, "αγάπες" που ξεσκίζουν τη ψυχή.

«Ζηλεύω γιατί σε αγαπώ, γιατί σε αγαπώ πάρα πολύ. Γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα». Και ας σε πνίγω. Και ας σε εγκλωβίζω. Και ας μην σου αφήνω ελευθερία καμμιά.

«Εγώ που σε αγαπώ τόσο πολύ; Εγώ που κάνω για σένανε τα πάντα; Εγώ που θυσία γίνομαι;» Και ας σε γεμίζω έτσι με τύψεις. Ας σε γεμίζω ενοχές.

«Δεν με αγαπάς. Αν με αγαπούσες όσο εγώ, δεν θα φερόσουν έτσι. Απόδειξέ μου. Απόδειξέ μου…». Και προσπαθείς εσύ, προσπαθείς, να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Προσπαθείς, να με πείσεις για κάτι το αυτονόητο, εμένα, που λέω πως σε αγαπώ…

«Έτσι αγαπώ εγώ. Και άμα σ’ αρέσει». Και ας θες να ουρλιάξεις με ότι φωνή σού ‘χει απομείνει, «όχι, δεν μου αρέσει, δεν μου φτάνει, με πληγώνει ο τρόπος σου…».

Και είναι και άλλες. Πολλές. Αγάπες, που πληγώνουνε, που πονάνε, που ξεσκίζουν τη ψυχή.

Δεν είναι όλες οι αγάπες ίδιες.

Για την ακρίβεια, κάποιες από αυτές, δεν είναι καν αγάπες…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc. 

e-psyxologos.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Κούκλες από κάλτσες!

Οι κούκλες που μπορούμε να φτιάξουμε από κάλτσες, οι περίφημες ‘καλτσόκουκλες’, είναι ένα απλό παιχνίδι που μπορούμε να κατασκευάσουμε μετατρέποντας σε κούκλες παλιές κάλτσες που  όλοι σίγουρα  έχουμε σε κάποιο συρτάρι του σπιτιού μας. Πρόκειται για μια πολύ διασκεδαστική και δημιουργική διαδικασία που μπορούμε ν’ απολαύσουμε μαζί με τα παιδιά μας.

Ας δούμε λοιπόν τρεις διαφορετικούς τρόπους για να ετοιμάσουμε αυτό το απλό αλλά τόσο διασκεδαστικό παιχνίδι:

1ος τρόπος – ο εύκολος:
Υλικά:
- Κάλτσα,
- Βαμβάκι,
- Χαρτόνι,
- Ψαλίδι.

Διαδικασία κατασκευής της κούκλας:
 -Παίρνουμε μία παλιά κάλτσα.
- Γεμίζουμε την κάλτσα βαμβάκι.
- Για ματάκια χρησιμοποιούμε στρογγυλά κομμάτια χαρτόνι που βάφουμε όπως επίσης και για στόμα.
Εναλλακτικά, μπορούμε να ράψουμε με κλωστή μάτια και στόμα.

2ος τρόπος – ιδανικός για κουκλοθέατρο:
Υλικά:
- Μια αθλητική κάλτσα,
- Μαλλί για πλέξιμο,
- Κουμπιά,
- Χρωματιστά χαρτιά για τα χαρακτηριστικά.

Διαδικασία κατασκευής της κούκλας:
Κολλάμε στο επάνω μέρος της κάλτσας τα μαλλιά ή αν μπορούμε τα ράβουμε.
Κολλάμε στη συνέχεια τα μάτια και τα μάγουλα, το στόμα και την μύτη και η κουκλίτσα μας είναι έτοιμη.

Αν θέλουμε να κάνουμε πιο σταθερό το στόμα της κούκλας βάζουμε από μέσα ένα χαρτονάκι σε οβάλ σχήμα.
Παίζουμε βάζοντας και τα τέσσερα δάκτυλα μέσα στην κάλτσα ή αν θέλουμε να ξεχωρίσουμε τον αντίχειρα τον κάνουμε ν’ ανοιγοκλείνει το στόμα. Με αυτόν τον τρόπο κάνουμε μια πρώτης τάξης εξάσκηση στα δάκτυλά μας.

* Πηγή:  Κουκλοθέατρο Λαμίας  (απ’ όπου και η σχετική photo του άρθρου)

3ος τρόπος:
Υλικά:
- παλιές κάλτσες που δε χρησιμοποιούμε πια,
- χαρτόνι χοντρό,
- κόλλα,
- ψαλίδι,
- κάτι στρογγυλό που θα χρησιμοποιηθεί για μάτια (π.χ. χαρτόνι το οποίο θα ζωγραφίσουμε, κουμπιά κ.ο.κ),
- μαρκαδόροι,
- οτιδήποτε θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για μαλλιά
(το πιο κατάλληλο για τη συγκεκριμένη δουλειά είναι το νήμα του πλεξίματος).

Διαδικασία κατασκευής της κούκλας:
1.  Φ τ ι ά χ ν ο υ μ ε  τ ο  σ τ ό μ α  τ ο  ο π ο ί ο  θ α  γ ί ν ε ι  μ ε  χ α ρ τ ό ν ι.
Παίρνoυμε το χαρτόνι,  βάζουμε επάνω την κάλτσα και ζωγραφίζουμε το περίγραμμα της μισής κάλτσας. Στη συνέχεια κόβουμε το χαρτόνι (αφήνουμε κι ένα περιθώριο κατά μήκος, το οποίο θα μας χρειαστεί) και βάζουμε επάνω τον αντίχειρά μας και σημειώνουμε το μήκος του.
Μετά, τσακίζουμε το χαρτόνι εκεί όπου σημειώσαμε και στη συνέχεια κόβουμε και το υπόλοιπο χαρτόνι.
Δοκιμάζουμε το χαρτόνι βάζοντάς το μέσα στην κάλτσα. Το πάνω μέρος το βάζουμε στη θέση των δακτύλων και το κάτω στη θέση της φτέρνας  και ελέγχουμε μήπως είναι μεγάλο ή μικρό.
Κολλάμε το χαρτόνι στην κάτω μεριά της κάλτσας. Βάζουμε κόλλα στο μισό χαρτόνι και το κολλάμε στο μπροστινό μέρος της κάλτσας.
Κάνουμε το ίδιο με το κάτω μέρος της κάλτσας. Βάζουμε την κόλλα και τώρα σηκώνουμε το μέρος της φτέρνας (αυτό που είναι στο κάτω μέρος της κάλτσας) και το κολλάμε.
2.  Φ τ ι ά χ ν ο υ μ ε  τ α  μ ά τ ι α.
Για τα μάτια μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε οτιδήποτε θα μπορούσε να λειτουργήσει ως τέτοιο από κουμπιά έως και έτοιμα ‘μάτια’ που μπορούμε να βρούμε στα χαρτοπωλεία. Το ευκολότερο είναι να χρησιμοποιήσουμε χαρτόνι το οποίο θα κόψουμε στρογγυλά και θα το βάψουμε.
3.  Π ρ ο σ θ έ τ ο υ μ ε  τ α  μ α λ λ ι ά.
Για μαλλιά μπορούμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε όποιο υλικό επιθυμούμε – ωστόσο το νήμα πλεξίματος είναι το ιδανικότερο. Και φυσικά τα φτιάχνουμε όσο μακριά θέλουμε και στη συνέχεια τα κολλάμε στην κάλτσα.
Η κούκλα μας είναι πλέον έτοιμη!

* Πηγή: vaptism  (με φωτογραφίες όπου απεικονίζεται η διαδικασία κατασκευής της κούκλας, βήμα προς βήμα)

Μόλις η κούκλα μας ή οι κούκλες μας είναι έτοιμες, αρχίζουν και τα…πιο δύσκολα. Γιατί δε φτάνει να φτιάξουμε ένα παιχνίδι αλλά και να το παίξουμε. Έτσι οι γονείς θα πρέπει να βάλουμε σε λειτουργία τη φαντασία μας. Ιστορίες γνωστές και κλασικές θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν τη λύση, ενώ ο αυτοσχεδιασμός είναι πάντα καλοδεχούμενος!
πηγές:
praktikesidees
http://adoptedingr.wordpress.com/
http://anaptyksi.blogspot.gr/2014/01/blog-post_25.html