Εγώ, το παιδί...

Γεννήθηκα για να χαίρομαι,
γεννιέμαι σαν άγγελος-μαντατοφόρος 

της ελπίδας,
θα γεννιέμαι για να ζήσω... να ζήσω... 

    ΝΑ ΖΗΣΩ…

Είμαι ΕΓΩ, εδώ,
στο χτες, το τώρα και το αύριο
εδώ, πάντα ανάμεσά σας,
ΕΓΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ,
σταθερός αντιπρόσωπος
    της αθωότητας.

Με ποιο δικαίωμα
μου στήνετε δόκανα,
παγίδες αθλιότητας;

Με ποιο δικαίωμα τη χαρά μου την κάνετε
    λύπη ανείπωτη;
Με ποιο δικαίωμα το γέλιο μου,
    πόνου μορφασμό;

Με ποιο δικαίωμα
το βλέμμα μου,
που αναπαύεται στα όμορφα,
το αλλοιώνουν τα δάκρυα;

Βασιλική Π. Δεδούση

πρώτη ανάρτηση, hamomilaki

Το Χαμομηλάκι

Τα παιδιά δεν κακομαθαίνουν, όταν τους δείχνεις πολλή αγάπη και στοργή. Εκδηλώστε, όμως, σωστά την αγάπη σας.

Πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή την άποψη: «Μην το παραχαϊδεύεις το παιδί. Θα το κακομάθεις».

Εσείς, ωστόσο, τι πιστεύετε; Ισχύει για σας αυτή η άποψη; Θεωρείτε πως είναι μύθος ή πραγματικότητα τελικά η άποψη ότι τα παιδιά κακομαθαίνουν όταν τους δείχνεις πολλή αγάπη και στοργή;

Γνωρίζετε κάποιο παιδί που να κακόμαθε από την πολλή αγάπη; Ή που οι γονείς του να ανταποκρίνονται στις συναισθηματικές του ανάγκες, να δείχνουν την αγάπη τους και να είναι τρυφεροί και στοργικοί και τελικά να έκαναν κακό στα παιδιά τους μέσα από αυτές τις συμπεριφορές; Γιατί η λέξη «κακομαθαίνω» είναι αρνητική. Εμπεριέχει κάτι «κακό». 

Αντιθέτως, θεωρώ πως όλοι μας γνωρίζουμε γονείς που είναι πολυάσχολοι, εργασιομανείς, εγωιστές και πολύ απασχολημένοι με τις δικές τους ανάγκες. Αυτοί οι γονείς τότε, τι κάνουν στα παιδιά τους; 

Ορισμένοι γονείς θεωρούν ότι τα παιδιά πρέπει να σκληραγωγηθούν και ότι η υπερβολική αγάπη τα κάνει ευάλωτα. 

Αυτό το ακούμε αρκετά συχνά από πατεράδες που ανησυχούν ότι η υπερβολική αγάπη θα κάνει κακό στον ανδρισμό του γιου τους. 

Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι αν μεγαλώσουν το παιδί τους με πολλή αγάπη και στοργή, θα γίνει ένας απαιτητικός ενήλικας που θα απαιτεί τη φροντίδα και τη προσοχή των άλλων όταν μεγαλώσει. Όχι μόνο αυτό δεν συμβαίνει, αλλά συμβαίνει και ακριβώς το αντίθετο. Έτσι, λοιπόν, είναι συγκρατημένοι στην αγάπη που δίνουν στα παιδιά τους. Ουσιαστικά τους στερούν κάτι που τόσο πολύ έχουν ανάγκη, και τελικά φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που προσδοκούσαν.

Οι συναισθηματικά απαιτητικοί ενήλικοι, εκείνοι δηλαδή που απεγνωσμένα απαιτούν την αγάπη και τη φροντίδα, είναι οι ενήλικοι εκείνοι που δεν την πήρανε όταν ήτανε παιδιά. Δεν πήρανε την αγάπη και τη στοργή των γονιών τους ώστε σήμερα ως ενήλικες να νιώθουν ασφαλείς. Απ' την άλλη, οι ενήλικοι που μπορούν να εκφράσουν την αγάπη τους προς τους άλλους, είναι πάντοτε άνθρωποι που γνώρισαν την ξεκάθαρη και ανεπιφύλακτη αγάπη των γονιών τους. 

Πολλοί γονείς τώρα θα σκέφτονται αν και πόση αγάπη και στοργή δίνουν στα παιδιά τους. Εύχομαι να είναι πολλή!
Άλλοι πάλι γονείς θεωρούν πως δίνουν πολύ αγάπη στα παιδιά τους αφού τα πηγαίνουν βόλτα, τους αγοράζουν ακριβά ρούχα και πολλά παιχνίδια. Πιστεύουν πως με αυτό τον τρόπο δείχνουν στα παιδιά τους ότι ακούνε τις ανάγκες τους και τις καλύπτουν επειδή τα αγαπάνε. Και εδώ είναι η μεγάλη παγίδα που πολλοί γονείς πέφτουν.

Δεν δείχνετε αγάπη και στοργή με αυτό τον τρόπο. Ξεχάστε το, αν μέχρι σήμερα το πιστεύατε και αλλάξτε όσο είναι νωρίς. Το παιδί δεν ξέρει καν την αξία αυτού που του προσφέρεται και σίγουρα δεν ενδιαφέρεται και να μάθει.

Και να είστε σίγουροι πως μεγαλώνοντας θα έχει ξεχάσει τα ακριβά παιχνίδια και τα πολλά ρούχα που του παρείχατε, και το μόνο που θα θυμάται είναι η απουσία της υγιούς εκδήλωσης της αγάπης και της τρυφερότητας σας προς εκείνο. Δεν μιλάμε μόνο για βρέφη ή νήπια, αλλά και για τα έφηβα παιδιά σας. Μπορεί να δείχνουν πως απομακρύνονται από εσάς συναισθηματικά σιγά σιγά, αλλά μη μένετε σε αυτό.

Το να αγκαλιάζετε και να φιλάτε το έφηβο παιδί σας με μη ερωτικό τρόπο, όχι μόνο δεν πειράζει αλλά είναι και πολύ ωφέλιμο για την ανάπτυξη του. Ποτέ η εξωτερίκευση της αγάπης και της στοργής σας δεν μπορεί να είναι υπερβολική, αρκεί να ακούτε και με ποιον τρόπο θέλει το παιδί σας να του το εκφράζετε ανάλογα με την ηλικία στην οποία βρίσκεται.

Μη φοβάστε να αγαπήσετε υπερβολικά τα παιδιά σας. Δεν υπάρχει περίπτωση η αγάπη σας ποτέ να τους κάνει κακό. Η σωστή, όμως, εκδήλωση της αγάπης σας. Πείτε του πολλές φορές ότι το αγαπάτε. Αγκαλιάστε το τρυφερά. Φιλήστε το. Κυλιστείτε μαζί του στο πάτωμα παίζοντας. Θα το θυμούνται πολύ περισσότερο από τα ακριβά παιχνίδια. Τα παιδιά μπορούν να εντοπίσουν τη διαφορά ανάμεσα στην πραγματική αγάπη και στην εξαγορά της αγάπη.

Μη φοβάστε να αγαπήσετε υπερβολικά τα παιδιά σας. Δεν υπάρχει περίπτωση η αγάπη σας ποτέ να τους κάνει κακό.

Γράφει η Ειρήνη Χατζηαναγνώστου
Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια

daddycool

Η Εποχή Του Ασώτου - Καταντήσαμε χοιροβοσκοί να τρώμε ξυλοκέρατα και βγήκαμε στην ζητιανιά....

Ο γιος απαίτησε το μερίδιο της περιουσίας του από τον Πατέρα του, το πήρε, έφυγε σε χώρα μακρινή και εκεί το διασκόρπισε. 

Είμαστε οι γιοι του Πατέρα, που διαγουμίσαμε την περιουσία που μας έδωσε. 

Rembrandt Harmensz van Rijn 
Return of the Prodigal Son

Γοητευτήκαμε από τις ξενόφερτες σειρήνες που μας σαγήνευσαν, αλλάξαμε τα πρότυπα που είχαμε από τότε που υπήρξαμε ως λαός, αναζητήσαμε το εύκολο χρήμα και την άκρατη ευχαρίστηση. 
Εκλέξαμε πολιτικούς στα μέτρα μας, αναδείξαμε και συντηρήσαμε την διεφθαρμένη εξουσία και κατασπαταλήσαμε τα δώρα του Πατέρα.

Καταχωνιάσαμε τις αξίες και τις αρχές του πολιτισμού μας, την ανθρωπιά μας, το φιλότιμό μας, την τιμή μας. 
Σπιλώσαμε την δικαιοσύνη, 
υπονομεύσαμε την δημοκρατία μας. 
Η παγκοσμιοποίηση σμίκρυνε την πατρίδα, η «επιστημονική» ιστορία εξασθένισε το έθνος, η απόρριψη της θρησκείας ήρε τα σημεία αναφοράς.

Καταντήσαμε χοιροβοσκοί να τρώμε ξυλοκέρατα και βγήκαμε στην ζητιανιά. 

Δώσαμε ομολογίες χρέους, αλλά κανείς δεν μας δάνειζε χρήματα με αντίκρισμα χάρτινες υποσχέσεις. 

Και τότε νοιώσαμε την απίστευτη μοναξιά που κουβαλούσαμε.

Όλα τα χρόνια, η περιουσία του Πατέρα, τα χρήματα που δεν κοπιάσαμε να αποκτήσουμε, τα δάνεια και οι πιστωτικές μας έδιναν την πεποίθηση της ευημερίας και της ευμάρειας κι εμείς κλεινόμασταν στον εαυτό μας, άκρατοι εγωιστές που μόνο η εξαγορά της προσωρινής ευχαρίστησης μας ένοιαζε, χτίζοντας σαθρά θεμέλια στο οικοδόμημα που θα κληροδοτούσαμε στα παιδιά μας.

Και τώρα, μόνο την τροφή των χοίρων έχουμε να φάμε, αλλά επειδή η μοναξιά δεν αντέχεται κι αφού κανένας δεν μας υπολήπτεται, είπαμε να υποθηκεύσουμε και το μέλλον μας. 
Κι ετοιμαζόμαστε να ξεπουλήσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε για να πάρουμε μια παράταση τρυφηλότητας, 
επειδή ακόμη, ο αδερφός μου ο γερμανός, δεν με θέλει μαζί του,  
επειδή ο αδερφός μου ο ευρωπαίος δεν θέλει να με στηρίξει, 
επειδή ο αδερφός μου ο «νοικοκύρης» λέει: «ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών»...

Ευτυχώς η παραβολή έχει αίσιο τέλος. 

Ο άσωτος γιος μετανοεί και προστρέχει στον Πατέρα του: «πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου, και ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου», κι Αυτός ανοίγει την αγκαλιά του και σφάζει τον μόσχο τον σιτευτό.

Όταν εμείς συνειδητοποιήσουμε τον εγωισμό μας, 
όταν αισθανθούμε ειλικρινά την ασωτία μας, 
όταν πάψουμε να θεωρούμε τους «άλλους» υπεύθυνους για την κατάντια μας, 
όταν αποπέμψουμε τον πολιτικό που εμείς εκλέξαμε την ώρα που θα μας κλείσει το μάτι, 
όταν θα αρνηθούμε στον διεφθαρμένο αξιωματούχο της εξουσίας να τον λαδώσουμε, 
όταν ως δάσκαλοι κάνουμε καλά και με πολλή αγάπη το μάθημά μας στα παιδιά μας, 
όταν σκάψουμε το χωράφι μας κάνοντας πρώτα τον σταυρό μας,
όταν αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο μας «ως εαυτούς», 
τότε ο μόσχος ο σιτευτός θα μας περιμένει στο τραπέζι, προσφορά από τον Πατέρα σε μένα και τους αγαπημένους μου.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ' ΛΟΥΚΑ (Λουκά κεφ. ιε' στίχοι 11-32)

πρώτη ανάρτηση: Το χαμομηλάκι

Η Ημέρα της Ερυθράς Χειρός

    Η "Ημέρα της Ερυθράς Χειρός" έχει ως βασικό στόχο της να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες του κόσμου για την παράνομη στρατολόγηση παιδιών, κυρίως σε χώρες της Αφρικής και σε χώρες του «Τρίτου Κόσμου» (που τους βάζουν να σκοτώνονται οι χώρες του 1ου και του 2ου Κόσμου)

    Ενδεικτικά, το φαινόμενο παρατηρείται πιο έντονα στην Σομαλία, το Μυανμάρ, την Ουγκάντα, το Σουδάν, το Κονγκό, αλλά σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, με χαρακτηριστικότερη την Κολομβία.
    Τα παιδιά-στρατιώτες είναι συνήθως αγόρια διάφορων ηλικιών που μετατρέπονται σε φανατικοί πολεμιστές από πολύ τρυφερές ηλικίες. Στερούνται εκπαίδευσης, παιδικής ηλικίας, οικογένειας και όλων των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολεμούν στην πρώτη γραμμή. 

    Οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία, το Παρατηρητήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Human Right Watch), η UNICEF κ.ά. κάνουν λόγο για το πιο επικίνδυνο φαινόμενο παιδικής κακοποίησης, αφού οι οργανώσεις που απαγάγουν και στρατολογούν παιδιά συνεχώς αυξάνονται. 

Το φαινόμενο αυτό απόκτα ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, όταν συνδέεται με θρησκευτικές ομάδες. Οι ανωτέρω οργανώσεις προσπαθούν να δημιουργήσουν μία «ασπίδα προστασίας» για αυτά τα παιδιά και με τη βοήθεια εθελοντών μεταβαίνουν στις προαναφερθείσες χώρες για να σώσουν όσα θύματα μπορούν.
    Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών 4 στα 10 παιδιά είναι κορίτσια. Συνολικά, σε συνεργασία με τη UNICEF συλλέχθηκαν στοιχεία για πάνω από 20 χώρες. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το 40% του συνόλου των παιδιών-στρατιών είναι κορίτσια.

Το ποσοστό αυτό απέδειξε ότι τα κορίτσια δεν χρησιμοποιούνται τόσο στην πρώτη γραμμή, όσο για μαγείρισσες, αγγελιοφόροι και σεξουαλικά αντικείμενα. 

.........................

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Σχέσεις Γονέων – Εφήβων: Δωδεκάλογος Επικοινωνίας

Από τη Νανά Τσουμάκη, σύμβουλο εκπαίδευσης (athinaedu.com)

1. Ακούμε προσεκτικά.
2. Δε διακόπτουμε πριν το παιδί ολοκληρώσει τη σκέψη του.
3. Δεν αλλάζουμε θέμα.

4. Σημαντική στην έκβαση της συζήτησης είναι η στάση του σώματος και ο τόνος της φωνής μας.
5. Συζητούμε όταν είμαστε ήρεμοι.
6. Δε βομβαρδίζουμε με ερωτήσεις.
7. Τονίζουμε τα θετικά του και του μαθαίνουμε να γνωρίζει τα προτερήματα, όπως και τις αδυναμίες του.
8. Μπαίνουμε στη θέση του: Του θυμίζουμε ότι κι εμείς υπήρξαμε έφηβοι και ξέρουμε πώς νιώθει.
9. Δέχομαστε και αγαπάμε τα παιδιά μας όπως είναι.
10. Μαθαίνουμε στον έφηβο ότι η προσπάθεια είναι απαραίτητη για την επιτυχία.
11. Τονίζουμε ότι η βία πληγώνει τους άλλους.
12. Του δίνουμε χρόνο να ζήσει, να σκεφτεί και να αξιολογήσει τα αποτελέσματα των επιλογών του.

shape

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Γιατί δεν πρέπει να λέμε ποτέ στο παιδί: «Γιατί έτσι!»

Μπορεί προσωρινά να διευκολύνει την κατάσταση, όμως μελλοντικά θα δημιουργήσει προβλήματα 

Ένας θρύλος υποστηρίζει ότι κάποτε ένας γονιός είπε στο παιδί του ότι δεν μπορεί να κάνει αυτό που του ζητάει και το παιδί απλώς σιώπησε. 

Στην πραγματική ζωή, ωστόσο, οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με ένα (ή μερικές δεκάδες) σπαρακτικά «γιατί». 

Και κάποιες φορές, αυτά τα «γιατί» δεν έχουν εύκολη απάντηση – ή απλώς έρχονται ακριβώς τη στιγμή που είμαστε πιο απασχολημένοι από ποτέ – με αποτέλεσμα πριν το καταλάβουμε να καταφεύγουμε στην απάντηση που ανέθρεψε γενιές και γενιές: 

«Γιατί έτσι!».

Και τι πειράζει;
Σύμφωνα με έρευνες, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που ενθαρρύνει τη συζήτηση έχουν καλύτερες πιθανότητες να εξελιχθούν σε ικανούς ενήλικες με υγιή συμπεριφορά και υψηλή αυτοπεποίθηση. 

Αντιθέτως, όταν λήγουμε τη συζήτηση με τόσο απόλυτο τρόπο, διατρέχουμε τον κίνδυνο να γεμίσουμε τα παιδιά με άγχος και φόβο, να μειώσουμε την αυτοεκτίμησή τους και να καταστείλουμε τις επικοινωνιακές τους δεξιότητες. Εξάλλου, οι ειδικοί συμφωνούν ότι η πιο υγιής σχέση γονέων – παιδιών επιτυγχάνεται όταν επιδιώκουμε τη συνεργασία αντί για την επιβολή.

Τι πρέπει να πείτε λοιπόν;

Δυστυχώς, καμία άλλη μέθοδος δεν υπόσχεται τόσο άμεσα αποτελέσματα όσο το «γιατί έτσι». Μακροπρόθεσμα, όμως, θα απολαύσετε τους καρπούς των κόπων σας βλέποντας το παιδί σας να εξελίσσεται σε έναν ισορροπημένο ενήλικα που πιστεύει στον εαυτό του. 

Ως τότε, μπορείτε να ακολουθήσετε τα παρακάτω βήματα. 

«Αυτό δεν μπορεί να γίνει, γιατί…»
Σε αντίθεση με τις απόψεις των προηγούμενων γενιών, το γεγονός ότι είστε ο γονιός δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να δίνετε εξηγήσεις. Όταν προσπαθείτε να κάνετε το παιδί σας να καταλάβει τους λόγους που η επιθυμία του θα πρέπει να μείνει ανεκπλήρωτη, του δείχνετε ότι είστε πάντα εκεί για να του προσφέρετε αγάπη, δεν βαριέστε ούτε είστε υπερβολικά απασχολημένοι για να του δώσετε σημασία. 

Ταυτόχρονα, με το να κάνετε υπομονή και να του εξηγείτε με ηρεμία την κατάσταση, του δίνετε το καλύτερο παράδειγμα για να μάθει να σέβεται τους άλλους – ακόμη και όταν είναι εκνευρισμένο! 

Τρίτον, έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που δεν ακούνε πολλές λέξεις ή υποβάλλονται σε σκληρό λεξιλόγιο και μειωμένη αλληλεπίδραση, δεν καταφέρνουν να φτάσουν στο πνευματικό και συναισθηματικό επίπεδο που θα μπορούσαν. 

Μεταξύ άλλων, αυτή η στάση των γονιών βλάπτει τις ικανότητες των παιδιών στα μαθηματικά, την αίσθηση του χώρου, την επιμονή, τον αυτοέλεγχο, την ενσυναίσθηση και την εφαρμογή ηθικών κανόνων. Τέλος, κατ’ αυτόν τον τρόπο ενδέχεται να τα βοηθήσετε να μάθουν να επικοινωνούν καλύτερα τα πράγματα που τα ενοχλούν αντί να ξεσπούν σε κλάματα και φωνές.

«Έχω ήδη απαντήσει αυτή την ερώτηση και από όσο ξέρω δεν άλλαξε κάτι τα τελευταία πέντε λεπτά»
Όπως πιθανότατα μαντεύετε, οι εξηγήσεις δεν αρκούν για να πείσουν τον επτάχρονο γιο σας ότι δεν μπορεί να πάει στην παιδική χαρά αν δεν τελειώσει τα μαθήματά του. Πλέον, από τη στιγμή που δεν έχετε κάτι καινούριο να πείτε, δεν χρειάζεται να επαναλάβετε τα ίδια από την αρχή. 

Υπενθυμίζοντάς του ότι έχετε ήδη δώσει την απάντησή σας, θα εξασφαλίσετε ότι αντιλαμβάνεται πως τηρείτε συνεπή στάση και δεν έχει νόημα να διαμαρτύρεται άλλο για το θέμα. Δεν πειράζει αν εκνευριστεί – για την ακρίβεια, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να μην του δώσετε πολλή σημασία. 

Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα αναγκαστεί να μάθει πώς να διαχειρίζεται τα συναισθήματα απογοήτευσης, ενισχύοντας τη συναισθηματική του ευφυΐα ή θα προσπαθήσει να βρει νέες μεθόδους πειθούς, βελτιώνοντας τις επικοινωνιακές του δεξιότητες.

«Μπορείς να μου πεις εσύ γιατί σου είπα όχι;»
Αν το μικρό σας επιμένει ακόμη, ρωτήστε το αν έχει καταλάβει τους λόγους που δεν μπορεί να γίνει αυτό που θέλει. Δεν είναι ζήτημα ευφυΐας. Ακόμη και τα πιο έξυπνα παιδιά, όταν είναι πεπεισμένα ότι έχουν δίκιο, μπορεί να μην ακούνε στ’ αλήθεια αυτό που τους λέτε. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να αναφέρετε και πάλι τις αιτίες πίσω από την απόφασή σας. Αν το παιδί έχει καταλάβει, επαναλάβετε το προηγούμενο βήμα.

«Έχεις να προτείνεις κάποια άλλη λύση;»
Στην περίπτωση που η επιμονή του δεν κάμπτεται με τίποτα, ίσως τα πνεύματα ηρεμήσουν αν του προτείνετε να βρει μία τρίτη οδό. 

Η συγκεκριμένη στάση δεν είναι δείγμα παραίτησης. 

Αντίθετα, του δείχνετε ότι αφενός δεν του απαγορεύετε πράγματα απλώς για να το κάνετε, και αφετέρου ότι δεν έχετε προτεραιότητα το να βγείτε νικητές από αυτή τη διαφωνία. Αυτό θα μειώσει τη διάθεση του παιδιού να μετατρέψει τη συζήτηση σε μάχη. Και, πού ξέρετε; Μπορεί πράγματι να καταφέρει να σκεφτεί κάτι που θα ικανοποιήσει και εσάς και εκείνο!

in.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Μάνος Κοντολέων: «-Γιατί, πατέρα, έγινες δάσκαλος;»

- Μαθαίνω στους άλλους πώς να ζουν λεύτεροι.
Του δάσκαλου η φωνή ήταν πολύ σοβαρή.
Ο Φωκίων δε ρώτησε τίποτ΄ άλλο.

Βγήκε έξω να κάνει μια βόλτα.

Ο Φωκίων ήταν ελάφι

Εκεί όπου ζούσε ο Φωκίων υπήρχαν πολλά βουνά. Βουνά μεγάλα, με άγρια βράχια και ψηλές κορφές. Βουνά μικρά, με ήρεμα δάση από πεύκα. Και πεδιάδες με λουλούδια, αμπέλια και στάχυα.

Και στο βάθος ήταν η θάλασσα κι οι ακρογιαλιές της, με τα λευκά βότσαλα και τη χρυσή άμμο.

Κάπου εκεί, λοιπόν, ζούσε ο Φωκίων. Μαζί με τον πατέρα και τη μητέρα του.

-Γιατί, πατέρα, έγινες δάσκαλος; τον ρώτησε μια μέρα.

-Γιατί αυτό ήθελα.

-Και γιατί το ‘θελες;

-Γιατί έτσι θα ήμουν χρήσιμος στους άλλους.

-Δε σε καταλαβαίνω, πατέρα.

Ο δάσκαλος έκλεισε το βιβλίο που κρατούσε.

-Άκουσέ με προσεκτικά, είπε και στερέωσε τα γυαλιά του πάνω στα μεγάλα του κέρατα.

-Ο χήνος, ο φούρναρης του χωριού, κάνει ή δεν κάνει με τη δουλειά του καλό σ΄ όλους μας;

-Κάνει, αφού φτιάχνει το ψωμί που τρώμε.

-Ε, το ίδιο γίνεται και με το γάιδαρο, που κάθε πρωί μαζεύει τα σκουπίδια.

-Εντάξει, τα καταλαβαίνω όλα αυτά! Εσύ, όμως, γιατί έγινες δάσκαλος;

-Δεν υπήρχε στο χωριό κανένας. Έτσι, έγινα εγώ.

-Και τα γράμματα πού τα έμαθες;

-Στην πολιτεία. Εκεί μ΄ έστειλαν οι γονείς μου.

-Τόσο μακριά! Τη μεγάλη την πόλη ούτε απ΄ την πιο ψηλή κορφή του βουνού δεν μπορούσες να την δεις.

-Και μετά, πατέρα;

-Γύρισα κι έγινα ο δάσκαλος του χωριού.

-Καλά. Όμως ο χήνος φτιάχνει το ψωμί. Ο γάιδαρος καθαρίζει το χωριό. Κι εσύ; Τι κάνεις με τα γράμματα;

-Μαθαίνω στους άλλους πώς να ζουν λεύτεροι.

Του δάσκαλου η φωνή ήταν πολύ σοβαρή.

Ο Φωκίων δε ρώτησε τίποτ΄ άλλο.

Βγήκε έξω να κάνει μια βόλτα.

ΜΑΝΟΣ ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ

antikleidi

Ιστορικά: Η θέση του Παιδιού στην Ελλάδα κατά τον 19ο αιώνα

H θέση του παιδιού, αγοριού και κοριτσιού, στο συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο είναι ερώτημα μείζονος ιστορικής σημασίας και ιδιαίτερα αν τεθεί σε συσχετισμό με τις γενικότερες κοινωνικοοικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες της περιόδου. 

England: Child Labor, 1871 is a photograph by Granger
which was uploaded on July 2nd, 2012.

Το χαμηλό οικονομικοκοινωνικό επίπεδο ζωής του παιδιού κατά τον IΘ΄αιώνα είναι χρήσιμο να συνδυαστεί με τα μέτρα εκπαίδευσης που θεσμοθέτησε το νεοσύστατο ελληνικό κράτος. 

Όπως διαπιστώθηκε από έρευνες στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, το παιδί, υπό καθεστώς οικονομικής εκμετάλλευσης, στο πλαίσιο της «πατριαρχικής» ελληνικής οικογένειας, συμμετείχε στην πρωτογενή παραγωγή, γεγονός που επηρέασε τη φοίτησή του στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. 

Όταν του δινόταν η δυνατότητα φοίτησης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δημιουργούνταν οι προϋποθέσεις πρόσβασής του στη δημόσια υπαλληλία του νεότευκτου κράτους, δεδομένου ότι η σαφώς διαφοροποιημένη στοχοθεσία της εκπαίδευσης κατά φύλο υπήρξε για τον ανδρικό πληθυσμό μοχλός κοινωνικής ανοδικής κινητικότητας. 

H μορφωτική αναβάθμιση του παιδιού, απόρροια της εκπαιδευτικής κινητικότητας, συνέβαλε στην πολιτισμική άνοδο της κοινωνίας, στη δημιουργία της νέας πολιτισμικής πραγματικότητας στο αρτισύστατο κράτος, με την απομάκρυνση από πρότυπα συμπεριφοράς που προσιδίαζαν με αυτά της οθωμανικής περιόδου.

1. ΣTOIXEIA ΓIA THN OIKONOMIKH, KOINΩNIKH KAI ΠOΛITIΣMIKH KATAΣTAΣH TOY AΓOPIOY KATA TON IΘ΄AIΩNA. AΔPOMEPHΣ EΠIΣKOΠHΣH.

H κοινωνικοοικονομική κατάσταση των Eλλήνων μετά την ελληνική ανεξαρτησία είναι δεινή. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού υποσιτίζεται και ζει κάτω από άθλιες συνθήκες, μια και οι καταστροφές της Eπαναστατικής περιόδου και εκείνης της Aναρχίας του 1832 είναι πρόσφατες. 

Oι Bαυαροί είχαν στόχο τη δόμηση κράτους δυτικού τύπου, ωστόσο τα δάνειο των 60.000.000 φράγκων που πήρε ο Όθων, τον Iούλιο του 1833 από μέρους των δυνάμεων, δεν αξιοποιήθηκε σε παραγωγικές επενδύσεις, ούτε στην προσαρμογή του αγροτικού τομέα στις νέες μεθόδους αγροτικής καλλιέργειας, αλλά περισσότερο στην ικανοποίηση των αναγκών του υδροκέφαλου κρατικού μηχανισμού. 

............................
Oι αγροτοεργατικές κατηγορίες, αποτελούμενες κυρίως από ακτήμονες καλλιεργητές, ζούσαν σε καθεστώς εξαθλίωσης με πόρους που προέρχονταν ή από την καλλιέργεια γης γαιοκτημόνων ή του κράτους. Yπολογίστηκε ότι η όλη εργασία των καλλιεργητών αντιστοιχούσε με 20-43 αγροτικά ημερομίσθια. Tο αποτέλεσμα των χαμηλών εσόδων ήταν η κακή διατροφή, η οποία, σε συνδυασμό με τους λοιμούς, ευθυνόταν για την αυξημένη θνησιμότητα. 

O μέσος όρος ζωής έφτανε περίπου τα 35 χρόνια, ενώ ένα παιδί στα πέντε πέθαινε πριν να γίνει ενός έτους, μια και η ελονοσία, ο τύφος, η ευλογιά, η ιλαρά, η οστρακιά, η γαστρεντερίτιδα, (αλλά και η επιδημία χολέρας του 1854 που χτύπησε ιδιαίτερα τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα) ευθύνονταν για τη μεγάλη παιδική θνησιμότητα. 

Από τα πρώτα κιόλας μετεπαναστατικά χρόνια, η Αθήνα (που από το 1834 ορίστηκε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους) θα μετατραπεί σε ένα πολιτικοοικονομικό και πολιτιστικό κέντρο και συνάμα σε μοχλό κοινωνικοοικονομικής ανοδικής κινητικότητας των μεσαίων και μικροαστικών στρωμάτων. 

Πολυάριθμες μάζες αγωνιστών της Επανάστασης και οικογένειες νεκρών αγωνιστών, θα εγκατασταθούν στην πρωτεύουσα. Η διάλυση των άτακτων στρατιωτικών σωμάτων της Ανεξαρτησίας επέφερε οδυνηρές πληγές και δημιούργησε μια νέα κατάσταση πραγμάτων για τους παλιούς αγωνιστές, μια και 7.000 περίπου από αυτούς έμειναν άνεργοι. 

Χωρίς στέγη και απασχόληση, ανάπηροι και εξαθλιωμένοι, ορφανά και χήρες, καταλάμβαναν τα πεζοδρόμια στην αγορά της πόλης, έχοντας τη ζητιανιά για βιοπορισμό και συνυπάρχοντας με ετερόχθονους εξευρωπαϊσμένους Έλληνες, με συνέπεια η επανάσταση του 1821 να αποτελέσει για τους ενδεείς αγωνιστές και τα παιδιά τους μια άσβεστη τραυματική ανάμνηση. 

H παραπάνω δεινή οικονομική κατάσταση δημιούργησε και αντίστοιχες αντίξοες συνθήκες ζωής της ελληνικής οικογένειας του IΘ΄ αιώνα, άμεσος αποδέκτης των οποίων ήταν το παιδί, που στο συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο μπορεί να χαρακτηριστεί οικονομική μονάδα, μια και θα αναγκαστεί να συμμετάσχει ενεργά στην παραγωγή.
Έτσι, η ένδεια της ελληνικής οικογένειας οδήγησε στην ένταξη των αγοριών στον παραγωγικό πληθυσμό με την ενασχόλησή τους, αρχικά στην αγροτική παραγωγή, στη ξένη δούλεψη ως υπηρέτες ή τσιράκια και αργότερα στη ναυτιλία. 

Tο αγόρι, τέλος, θα υποστεί τις συνέπειες της εκμετάλλευσής του με την εργασία του στην αναπτυσσόμενη ελληνική βιομηχανία και γενικά σε εργασίες του τριτογενούς τομέα της οικονομίας.

Kοντολογίς, στα κλειστά νοικοκυριά, που ήταν υπό την πατρική εξουσία, το αγόρι εργαζόταν χωρίς αμοιβή και συμμετείχε ενεργά στις αγροκτηνοτροφικές εργασίες από τη νηπιακή ηλικία. 

Tο αγόρι ως τσιράκι δούλευε στο κοινωνικό σύνολο του εργαστηριού, που αποτελούνταν από το μάστορα και τους τεχνίτες, και υπό καθεστώς πατριαρχικών και ιεραρχικών θεσμών. 

...........................

Ως μαστορόπουλο το αγόρι εργαζόταν στα κινητά συνεργεία και η σχέση του με το μάστορα δεν είναι, τις περισσότερες φορές, μισθωτική, αλλά, εξαιτίας της απόστασής του από την οικογένεια, διαφοροποιείται και κωδικοποιείται με τη γνωστή λέξη «ψυχογιός». 

Aλλά και ως ναυτόπουλο προσφέρει στη ναυτιλία από την ηλικία των επτά ετών, αν κατοικούσε σε νησί. 

Mετά την απελευθέρωση αυξάνεται κατά πολύ η εργασία παιδιών στο ναυτικό, μια και οι νομοθετικές ρυθμίσεις δεν απαγορεύουν την παιδική εργασία (και εκμετάλλευση), επιτρέποντας τη ναυτολόγηση αγοριών κάτω του 16ου έτους. 

...................
Eπιπλέον, το αγόρι θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης στο πλαίσιο της συγκρότησης της ελληνικής βιομηχανίας αρχικά στη Σύρο (εργοστάσιο ελληνικής ατμοπλοΐας) και αργότερα στον Πειραιά, στην Πάτρα, στο Bόλο. 

.....................
Tα αγόρια που στέλνονταν από τους γονείς τους στην Aθήνα για βιοπορισμό ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες: οι γονείς τους εκμίσθωναν την εργασία τους, αντί ευτελούς ποσού, σε μόνιμους κατοίκους της πρωτεύουσας, οι οποίοι με τη σειρά τους, αφού ανέθεταν σ’ αυτά εργασίες του δρόμου, συμπεριφέρονταν στους φτωχούς μικρούς με περισσή σκληρότητα και ξυλοδαρμούς. 

Tο 1873, τα αγόρια δουλοπάροικοι υπό την εκμετάλλευση σωματεμπόρων ανέρχονταν στα τριακόσια.

Πράγματι, στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα στην Αθηναϊκή κοινωνία, τα πολυάριθμα, άπορα παιδιά αποτελούν μια νέα «ιδιαίτερη τάξη». 

Πρόκειται για παιδιά που μένουν μόνα τους μετά τη θανατηφόρα επιδημία χολέρας (1854), ή έρχονται στην πρωτεύουσα αναζητώντας ένα καλύτερο «αύριο». Άλλα πάλι, δουλεύουν προκειμένου να συντηρήσουν την οικογένειά τους, και άλλα δουλεύουν για λογαριασμό των «εργολάβων της φτώχειας», μετατρέποντας τον εαυτό τους σε ζητιάνο. 

Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία κάποιου ταξιδιώτη, ο οποίος με πικρία αναφέρει, ότι στην Ελλάδα, τα παιδιά γίνονται υποχείριο των μεγαλυτέρων τους. 

Κανείς δεν αναλαμβάνει οποιαδήποτε εργασία ή αγγαρεία, παρά μεταθέτουν την ευθύνη τους στους ανήλικες και εκείνοι καλούνται να τη φέρουν εις πέρας.
Kοντολογίς, στις τελευταίες δεκαετίες του αιώνα τα παιδιά εισάγονται στην παραγωγική διαδικασία. 

....................
Εξετάζοντας την εκπαίδευση των θηλέων παρατηρούμε κατ’ αρχήν ότι κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, το 1825, η Φιλόμουσος Εταιρεία ιδρύει στην Αθήνα το πρώτο σχολείο για κορίτσια, που ονομάστηκε Παρθενών, ύστερα από παρότρυνση της Πελοποννησιακής Γερουσίας (1822). 

Δάσκαλος ήταν ο Ν. Νικητόπουλος. Το σχολείο έχει ξεχωριστή σημασία για την ιστορία της γυναικείας εκπαίδευσης στην Ελλάδα για τον τρόπο που το οργάνωσε ο Νικητόπουλος, ο οποίος και πίστευε ότι η μόρφωση θα βοηθήσει τις Ελληνίδες μητέρες στην ανατροφή των παιδιών τους.
Στη συνέχεια, η ανεξαρτησία του Ελληνικού κράτους δημιούργησε ....

..................
ολόκληρο το άρθρο εδώ: paedeia
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αριστοτέλης: Τρία τα είδη της φιλίας, μόνο το ένα αξίζει πραγματικά

Κάποιες από τις πιο εύστοχες παρατηρήσεις του Αριστοτέλη σχετίζονται με τη φιλία. Έβλεπε τη φιλία ως μία από τις πραγματικές χαρές της ζωής και θεωρούσε πως για να ζήσει κάποιος μια ευτυχισμένη ζωή, χρειάζεται μια πραγματική φιλία. 

Με δικά του λόγια:
«Η φιλία είναι ένα είδος αρετής ή τουλάχιστον συνυφασμένη με την αρετή. Εκτός όμως απ' αυτό, η φιλία είναι και πράγμα πάρα πολύ αναγκαίο στη ζωή του ανθρώπου, γιατί κανείς δεν θα προτιμούσε να ζει χωρίς φίλους, έστω κι αν έχει στην κατοχή του όλα τα άλλα αγαθά. Γι' αυτό ακόμα και οι πλούσιοι και εκείνοι που κατέχουν αξιώματα και πολιτική εξουσία, πιστεύουν ότι η παρουσία φίλων είναι πολύ μεγάλη ανάγκη. Εξάλλου οι άνθρωποι στη φτώχεια και στις άλλες δυστυχίες τους, πιστεύουν ότι το μόνο καταφύγιο είναι οι φίλοι. Επιπλέον, οι φίλοι συνδράμουν τους νέους, ώστε να τους αποτρέψουν από τα λάθη, και, προκειμένου, για τους μεγάλους στην ηλικία, τους φροντίζουν και αναπληρώνουν τις δυνάμεις που τους λείπουν. Δύο πηγαίνουν μαζί, διότι και οι δυο είναι πιο ικανοί να κατανοήσουν από κοινού και να ενεργήσουν».

Οι συμπτωματικές φιλίες
Ο Αριστοτέλης υπογράμμισε δύο συνηθισμένα είδη φιλίας που βασίζονται περισσότερο στη σύμπτωση, παρά στην πρόθεση.

1) Φιλία ωφελιμότητας
Η πρώτη είναι η φιλία που βασίζεται στην ωφελιμότητα. Σε αυτό το είδος φιλίας, τα δύο μέρη δεν τρέφουν αληθινά φιλικά συναισθήματα, αλλά διατηρούν τη σχέση τους γιατί αποκομίζουν οφέλη.

Αυτή η φιλία, δεν είναι μόνιμη. Όταν τελειώνουν τα οφέλη, συνήθως τελειώνει και η φιλία. Ο Αριστοτέλης παρατήρησε πως αυτή η σχέση είναι πιο συνηθισμένα ανάμεσα σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας.

Ένα σωστό παράδειγμα τέτοιας φιλίας, είναι οι σχέσεις που φτιάχνουμε με συνάδελφους στη δουλειά. Μπορεί όντως να περνάμε καλά μαζί, αλλά μόλις η κατάσταση αλλάξει, συνήθως αλλάζει και η φύση της σχέσης μας.

2) Φιλία απόλαυσης
Αντίστοιχα, το δεύτερο είδος συμπτωματικής φιλίας βασίζεται στην απόλαυση. Αυτό, όμως, είναι πιο συνηθισμένο σε νεαρούς ανθρώπους. Είναι το είδος φιλίας που παρατηρείται ανάμεσα σε συμμαθητές, συμφοιτητές και άτομα που ανήκουν στην ίδια αθλητική ομάδα.

Η πηγή της φιλίας είναι πιο συναισθηματική, αλλά ταυτόχρονα, είναι το είδος της φιλίας που συνήθως κρατάει λιγότερο. Μόλις τα ενδιαφέροντα των φίλων πάψουν να είναι κοινά, σταματάει και η απόλαυση και κατά επέκταση, η φιλία. Συνήθως, αυτό συμβαίνει, επειδή μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε και αλλάζουμε.

Οι περισσότερες φιλίες, ανήκουν σε αυτές τις δύο κατηγορίες και ενώ ο Αριστοτέλης ποτέ δεν τις χαρακτήρισε με αρνητικό τρόπο, πίστευε πως το μικρό βάθος τους περιόριζε την ποιότητά τους.
Είναι καλό, για την ακρίβεια, είναι απαραίτητο, να έχουμε συμπτωματικές φιλίες, αλλά μπορούμε να τα πάμε ακόμα καλύτερα.

3) Η φιλία της αρετής και του αγαθού
Η τελευταία μορφή φιλίας που κατέγραψε ο Αριστοτέλης είναι η καλύτερη από όλες. Αντί να βασίζεται στο συμφέρον ή στην απόλαυση, το τρίτο είδος φιλίας βασίζεται στην κοινή εκτίμηση των αρετών και των ιδανικών, ανάμεσα στα δύο μέρη. Είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι και οι αξίες, τις οποίες αντιπροσωπεύουν που αποτελούν το κίνητρο διατήρησης των φιλικών δεσμών.

Συνήθως, αυτή η φιλία κρατάει μέχρι τέλους, αλλά για τη δημιουργία της απαιτείται η ύπαρξη ενός βασικού επίπεδου καλοσύνης στο καθένα από τα δύο άτομα. Σαν να μην έφτανε αυτό, απαιτούν χρόνο και εμπιστοσύνη για να σφυρηλατηθούν σωστά.

Οι άνθρωποι που δεν έχουν ενσυναίσθηση και δεν νοιάζονται για τον συνάνθρωπό τους συχνά αποτυγχάνουν να αναπτύξουν τέτοιες σχέσεις και καταλήγουν στα πρώτα δύο είδη φιλιών. Ο κάθε άνθρωπος έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει αυτό το επίπεδο φιλίας με κάποιον που ξέρει πολύ καλά, τον έχει δει στη χειρότερη φάση της ζωής του και έπειτα τον είδε να την ξεπερνάει. Το ίδιο πράγμα ισχύει και για φίλους που αντιμετώπισαν και ξεπέρασαν μαζί τις ίδιες δυσκολίες.

Πέρα από το βάθος και την οικειότητα που προκύπτει σε αυτές τις σχέσεις, η ομορφιά τους κρύβεται και στο γεγονός πως συμπεριλαμβάνουν τα πλεονεκτήματα και από τα δύο προηγούμενα είδη φιλίας. Είναι ωφέλιμες και απολαυστικές.

Όταν σέβεσαι τον άλλον και νοιάζεσαι για το καλό του, χαίρεσαι και μόνο που είσαι μαζί του, μπορείτε να βρείτε πράγματα που θα διασκεδάσουν και τους δύο σας, αλλά και να βοηθήσετε ο ένας τον άλλον.
Αυτές οι σχέσεις απαιτούν χρόνο και προσπάθεια, αλλά όταν ανθίσουν, οι καρποί τους είναι η εμπιστοσύνη, ο θαυμασμός και το δέος, δηλαδή οι πιο γλυκοί καρποί που έχει να μας προσφέρει η ζωή.

Δείξε μου τον φίλο σου…
Αν σε διαβάζουν για πάνω από 2.000 χρόνια, τότε κάτι πρέπει να έχεις κάνει σωστά.

Ο Αριστοτέλης μάς έμαθε να εξετάζουμε τον κόσμο εμπειρικά και ενέπνευσε γενιές στοχαστών και φιλοσόφων να αναθεωρήσουν τον ρόλο και την αξία της ηθικής στην καθημερινότητά μας.

Για τον μέσο άνθρωπο, όμως, τα πιο χρήσιμα διδάγματα του Αριστοτέλη, με αξία και στη σημερινή εποχή, είναι αυτά που σχετίζονται με τις καλές σχέσεις. 

Ο Αριστοτέλης είδε την αξία των συμπτωματικών φιλιών, αλλά η προσωρινή τους φύση, τον έσπρωξε να τις απορρίψει. Στα μάτια του, δεν είχαν γερά θεμέλια.
Για αυτό τον λόγο, επιχειρηματολόγησε υπέρ της καλλιέργειας ενάρετων σχέσεων, οικοδομημένες σε καλές προθέσεις, προσπάθεια και αμοιβαία εκτίμηση του χαρακτήρα και της καλοσύνης που έχει η κάθε πλευρά. Ήξερε πως το πέρασμα του χρόνου δεν θα μπορούσε να φθείρει μια τέτοια φιλία. Αντίθετα, πιθανώς θα την ενίσχυε. Για τον Αριστοτέλη, λίγα πράγματα πλησίαζαν την αξία μιας τέτοιας φιλίας.
Και η σκέψη του έχει βάση. Σε τελική ανάλυση, οι δεσμοί που δημιουργούμε με τους άλλους, διαμορφώνουν την ποιότητα ζωής μας. Είμαστε και γινόμαστε, τα άτομα με τα οποία συναναστρεφόμαστε.
***
Επιμέλεια Κειμένου: Χρήστος Κανελλόπουλος
Το είδαμε: kathimerini
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

"Πήρε Καλούς Βαθμούς το Παιδί;"

Για τα παιδιά το σχολείο είναι κάτι παραπάνω από αυτό που ίσως νομίζουμε εμείς οι μεγάλοι – είναι το σημείο αναφοράς τους. 

Το σχολείο για τα παιδιά είναι το δεύτερο κοινωνικό περιβάλλον που καλούνται να ενταχθούν μετά από αυτό της οικογένειας.

    ΣΕ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΘΜΟ, Η ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΣΤΕΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΒΑΘΜΟΥΣ

    Τα παιδιά τις περισσότερες φορές πιστεύουν ότι η νοημοσύνη τους και η αξία τους ισοδυναμεί με τους βαθμούς τους – οι οποίοι είτε απεικονίζονται στα τετράδια με μπράβο, πολύ καλά και καμιά φορά με άλλου είδους παρατηρήσεις και σχόλια (πρόσεχε τα γράμματά σου, γιατί δεν διάβασες; γιατί τόσα λάθη;), ή με τους βαθμούς στους ελέγχους.
    Στην ελληνική πραγματικότητα, το σχολείο παραπέμπει σχεδόν αυτόματα στους βαθμούς, και αυτό γιατί η αξιολόγηση των μαθητών έχει αποκτήσει ένα ιδιαίτερα κοινωνικό περιεχόμενο.
Αρκετοί γονείς και εκπαιδευτικοί ασχολούνται τόσο συχνά με τους βαθμούς και τις επιδόσεις στα τεστ, που αγνοούν και υποτιμούν άλλες σημαντικές επιτεύξεις και προόδους των παιδιών.
    Στις συζητήσεις των μαμάδων και των ενηλίκων ακούμε πολύ συχνά για τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών και αρκετές φορές τα παιδιά αξιολογούνται και χαρακτηρίζονται με βάση αυτές.

“ΠΗΡΕ ΚΑΛΟΥΣ ΒΑΘΜΟΥΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ;”
    Αν ναι, τότε σημαίνει ότι είναι έξυπνο, εργατικό, άξιο, καλό παιδί και ούτω καθεξής. Αν όχι, τότε σημαίνει ότι δεν είναι τόσο έξυπνο, τόσο ικανό, τόσο εργατικό και πάει λέγοντας. Αυτή η αξία που δίνεται στους βαθμούς στην κοινωνία όπου ζει και μεγαλώνει το παιδί δεν το αφήνει σε καμία περίπτωση ανεπηρέαστο.

ΟΙ ΒΑΘΜΟΙ ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΗ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
    Σίγουρα όλα τα παιδιά (ακόμα και αυτά που μοιάζουν αδιάφορα) θέλουν να τα πηγαίνουν καλά στο σχολείο και να έχουν καλούς βαθμούς. Τι είναι όμως αυτό που μετράνε ακριβώς οι βαθμοί; Όσο περίεργο και αν ακούγεται, έρευνες δείχνουν ότι ακόμα και οι μαθητές που παίρνουν καλούς βαθμούς και αριστεύουν, αδικούνται από το σύστημα της βαθμολόγησης.
    Ο βαθμός μπορεί και απεικονίζει μόνο μία μέτρηση της επιτυχίας. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να μετρηθούν από τα διαγωνίσματα και τα τεστ.
    Μερικά από αυτά είναι η προσπάθεια, η κριτική σκέψη, η δημιουργικότητα, η συνεργασία, η περιέργεια, ο σεβασμός, η ευγένεια, η ικανότητα να αγαπάς, η κοινωνική και συναισθηματική νοημοσύνη, η ειλικρίνεια και άλλα τόσα.
Όπως έχει πει η Dr. Mitchell, όλες οι παραπάνω δεξιότητες και ικανότητες των παιδιών είναι πολύ πιο σημαντικές για να επιτύχουν στη ζωή από ότι ένας καλός βαθμός στον έλεγχο.
    Πολλοί από τους βαθμούς που δίνονται στα παιδιά και πολλές από τις αξιολογήσεις που δέχονται βασίζονται στην ικανότητα τους να αποστηθίζουν. Στην πραγματικότητα όμως οι κριτικές ικανότητες του παιδιού είναι αυτές που θα το οδηγήσουν στην αυριανή επιτυχία.
Οι βαθμοί δεν εγγυώνται πάντα την επιτυχία των παιδιών για αυτό και δε θα πρέπει να μας πιάνει εμμονή με αυτούς
    Όταν οι γονείς επιμένουν τόσο πολύ στους καλούς βαθμούς αγνοώντας άλλες σημαντικές επιτεύξεις των παιδιών τους, αυτό που ουσιαστικά κάνουν είναι να περνούν στα παιδιά το μήνυμα ότι η αξία τους εξαρτάται αποκλειστικά από αυτούς και από τις επιδόσεις τους στα τεστ.

ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΣΤΟΥΣ ΒΑΘΜΟΥΣ;
    Εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος γιατί στο σύστημα εκπαίδευσης δίνεται τόση βαρύτητα στη βαθμολόγηση όταν έρευνες δείχνουν ότι οι βαθμοί δεν μπορούν να καλύψουν όλες τις πτυχές της επιτυχίας των παιδιών. O καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ Daniel Koretz, τόνισε ότι δεξιότητες όπως η κριτική ικανότητα, η δημιουργική σκέψη, η περιέργεια κ.α., είναι πολύ δύσκολο να μετρηθούν με αριθμητικά δεδομένα και να αποτυπωθούν σε γραπτές δοκιμασίες. 

Έτσι, συνηθίζεται να μετράμε ό,τι είναι εύκολο να μετρηθεί – ορθογραφία, ανάγνωση, μαθηματικά.
    Σίγουρα, σε κάθε εκπαιδευτικό σύστημα η αξιολόγηση είναι απαραίτητη γιατί μέσα από αυτήν ο εκπαιδευτικός σχεδιάζει, προγραμματίζει και διαμορφώνει την εξέλιξη της διδακτικής διαδικασίας.
    Πολλοί μελετητές όμως έχουν τονίσει ότι οι βαθμοί που προκύπτουν από τα τεστ και τις γραπτές δοκιμασίες θα πρέπει να αποτελούν μόνο ένα μέρος της αξιολόγησης και θα πρέπει να λειτουργούν ως συμπληρωματική πηγή πληροφοριών για το μαθητή.
    Σκεφτείτε για λίγο το εξής απλό παράδειγμα. 

Φτιάχνετε ένα δύσκολο και περίπλοκο φαγητό για την οικογένειά σας, αλλά παρά τις ατελείωτες ώρες προετοιμασίας και προσπάθειας το τελικό αποτέλεσμα δεν σας δικαιώνει. 

Ποια θα θέλατε να είναι η αντίδραση των αγαπημένων σας προσώπων; 

Θα θέλατε το πιάτο να καταλήξει στο καλάθι των αχρήστων επειδή δεν έφερε το ιδανικό αποτέλεσμα ή θα θέλατε να εκτιμηθεί η προσπάθεια παρόλες τις ατέλειες;
    Φαντάζομαι πως θα θέλατε να μετρήσει στην αξιολόγηση του πιάτου σας η ιδέα του να προσφέρετε κάτι ωραίο, η προσπάθεια που καταβάλατε και η αγάπη που δώσατε στην όλη διαδικασία. Την ίδια επιθυμία και ανάγκη έχουν και τα παιδιά.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε το ρόλο των βαθμών για να μετρήσουμε την πρόοδο των παιδιών στο σχολείο, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να αναγνωρίζουμε την προσπάθεια και την βελτίωση (όσο μικρή και αν φαίνεται στα μάτια μας) που κάνουν τα παιδιά.
    Αν και οι βαθμοί είναι αυτοί που θα καθορίσουν ποιο παιδί θα περάσει στο πανεπιστήμιο και σε ποια σχολή, σίγουρα όμως δεν είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου.
Η προσπάθεια, ο αγώνας και η καθημερινή βελτίωση που κάνει ένα παιδί δεν μπορούν να αποτυπωθούν πάντα μέσα από τους βαθμούς του
    Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί σίγουρα θα πρέπει να προσπαθούν και να επιδιώκουν το παιδί να δίνει τον καλύτερό του εαυτό στο σχολείο. Από την άλλη πλευρά όμως θα πρέπει να δίνουν προσοχή στην συνολική εικόνα του παιδιού και θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψιν τα μοναδικά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Είναι εξαιρετικά άδικο να αξιολογούμε τα παιδιά μόνο από τα νούμερα που φέρνουν στους βαθμούς και να μην αναγνωρίζουμε την προσπάθεια, την πρόοδο και τη βελτίωση που κάνουν.

    Τα παιδιά είναι κάτι παραπάνω από μαθητές – είναι μέλη της οικογένειάς σας, είναι φίλοι, είναι αδέρφια, είναι σκεπτόμενα άτομα, είναι καλλιτέχνες, είναι αθλητές, είναι μουσικοί, έχουν δημιουργική σκέψη, έχουν χιούμορ, έχουν σοφία, έχουν πνεύμα συνεργασίας και συντροφικότητας, έχουν την ικανότητα να αγαπούν και να προσφέρουν. 

    Οι γονείς, οι ενήλικες και οι εκπαιδευτικοί έχουν την ικανότητα να καλλιεργούν και να ενθαρρύνουν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δίνοντας το μήνυμα στα παιδιά ότι είναι κάτι περισσότερο από τους βαθμούς τους!

Σίγκου Ελένη, BSc, MSc Ψυχολογίας

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ευάγγελος Παπανούτσος — «Ο δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του και παραμένει παιδί.»

Αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί 

και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του 

να γίνεται παιδί.

«Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα, μουσική, καλούς τρόπους… Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά. Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε.
Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα: Πνεύμα, ήθος, χαρακτήρα. Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.»

Δάσκαλος για τον Παπανούτσο είναι:

«…αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί. Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς. Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος δηλαδή εύπλαστος, δροσερός, αγνός.»

Αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο, σχεδόν υπεράνθρωπο είναι αυτό που του ζητούμε, να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει, να τον καταλαβαίνει, να χαίρεται, να διασκεδαζει μαζί του, να σκέπτεται τις σκέψεις του, να να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του…

Στο βιβλίο του παρακάτω αναφέρει ότι 

«… Επίσης πετυχημένος είναι ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του, ώστε εκείνος να μην τον χρειάζεται πια…»

    Ο θρίαμβος του δασκάλου είναι να κάνει τον νέο άνθρωπο αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του , στον τρόπο που κάνει τις εκτιμήσεις του, που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, που σημασιολογεί τη ζωή ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από χειραγώγηση και ούτε από τον ίδιο τον δάσκαλο του…

Τελευταίο ο Παπανούτσος εκθέτει το πιο σημαντικό: Την αγάπη για το παιδί… 

«Άφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα (ορθότερα την πρώτη αρετή) του δασκάλου… Την αγάπη για το παιδί… Στο παιδί που δεν έιναι δικό του αλλά γίνεται δικό του, όταν συνδεθεί με την παιδευτική σχέση.

    Στο παιδί ως παιδί που ως ένα νέο και τρυφερό βλαστάρι που δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του αλλά κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς -νοημοσύνης, ευαισθησίας-δραστηριότητας- και περιμένει τη δική του στοργή και φροντίδα για να ανθοβολήσει, να αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί.
    Είναι απίστευτο με πόση αγάπη (ανιδιοτελή, θερμή, αφειδώλευτη) αφοσιώνεται ο αληθινός δάσκαλος στους μαθητές του. Το παιδί που του εμπιστεύτηκαν να διδάξει γίνεται ο άξονας της ζωής του, αυτό της δίνει περιεχόμενο και γίνεται ο άξονας της ζωής του…»

Στο δοκίμιο "Πρωτοβουλία και οίστρος … Ιδού το μάθημα"αναφέρει χαρακτηριστικά: 

«Κατάλαβε το καλά, και κλείσε αυτή την αλήθεια μέσα στην ψυχή σου, ότι η διδασκαλία ανήκει στην κατηγορία των πνευματικών έργων όπου το καλό αποτέλεσμα είναι προϊόν έμπνευσης και δημιουργικού οίστρου.»

    Με μια λέξη: είναι δημιουργία. Και ο άξιος δάσκαλος: δημιουργός. Αυτό πρέπει να σκέπτεσαι όταν αρχίζεις όχι μόνο μια σειρά μαθημάτων, αλλά και το κάθε μάθημα, κάθε ώρα διδασκαλίας.

    Δε θα εργαστείς απάνω σε γνωστές και πολυμεταχειρισμένες, στερεότυπες φόρμες και φόρμουλες (όπως: ο τεχνίτης στα «βάναυσα» έργα), αλλά θα δημιουργήσεις πάντοτε κάτι νέο και πρωτότυπο, κάτι που δεν είχε, δεν μπορούσε να έχει γίνει ως τώρα (όπως ο αληθινός ποιητής στα «ευγενή» έργα του πνεύματος).”

    Στο ίδιο δοκίμιο αναφέρει τη προπαρασκευή ενός δασκάλου… Προσπερνάω την πρώτη που αναφέρεται στον τρόπο οργάνωσης της διδασκαλίας που γίνεται όταν αρχίζει και ξετυλίγεται αβίαστος και παραγωγικός ο ευρετικός διάλογος (όπως τον ονομάζει)με τους μαθητές μας κατά τη διερεύνηση ενός θέματος και συζήτηση των αποριών…

Πηγαίνω στη δεύτερη προπαρασκευή που θέτει… 

«Η δεύτερη, η πιο ουσιαστική και η πιο κουραστική, δε γίνεται, δεν μπορεί να γίνει την παραμονή της διδασκαλίας σου, αλλά κρατάει χρόνια πολλά, όσα θα διαρκέσει η επαγγελματική σου ζωή.
Πρέπει να κατακτήσεις εις βάθος την "ύλη" που θα διδάξεις, με τη συστηματική και αδιάκοπη μελέτη και οικείωση της μεθόδου και των πορισμάτων της αντίστοιχης επιστήμης.»

Ο αείμνηστος Δάσκαλος Ευάγγελος Παπανούτσος είχε δώσει στο βιβλίο του «Δρόμοι ζωής» την ουσία του δασκάλου…

Πηγή: fresheducation.gr
(Το διαβάσαμε στο Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr)
Searching the meaning of life
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Φαρισαίος και Τελώνης: Δυο προσευχές... δυο κόσμοι

Ο Ναός είναι ανοιχτός όλη τη μέρα. 

Πολλοί άνθρωποι πηγαίνουν για να προσευχηθούν, να ευχαριστήσουν το Θεό για τα καλά που τους δίνει και να Τον παρακαλέσουν να τους βοηθήσει στα προβλήματά τους.

Σήμερα όμως, δυο άνθρωποι ξεχωριστοί μπαίνουν στο Ναό. Κοντεύει μεσημέρι και είναι η ώρα που πολύς κόσμος βρίσκεται μέσα. 

Pharisee and the Publican

Εγώ ξεχωρίζω από όλους, είμαι γεμάτος από αρετές.
Νηστεύω… κάνω προσφορές στο ναό παραπάνω
από εκείνο που ορίζει ο Νόμος...

Ο ένας με μεγάλα και σταθερά βήματα προχωράει και στέκεται στη μέση του Ναού. Το φόρεμά του είναι μακρύ, φαρδύ και επιβλητικό. 

Είναι Φαρισαίος, άνθρωπος δηλαδή που περιφρονεί όλους τους άλλους και πιστεύει πως μόνο αυτός είναι "καθαρός".
Ρίχνει ματιές γύρω του για να βεβαιωθεί ότι όλοι μπορούν να τον δουν από το σημείο που βρίσκεται και με δυνατή φωνή, σηκώνοντας τα χέρια και τα μάτια ψηλά, αρχίζει να προσεύχεται υπερβολικά ευχαριστημένος:
— Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, γιατί δεν είμαι εγώ σαν τους άλλους ανθρώπους, που είναι γεμάτοι κακία: κλέφτες, άδικοι, ανήθικοι…, ούτε σαν αυτόν εδώ τον τελώνη· Όλοι είναι ένοχοι, άξιοι να καταδικαστούν. Εγώ ξεχωρίζω από όλους, είμαι γεμάτος από αρετές. Νηστεύω… κάνω προσφορές στο ναό παραπάνω από εκείνο που ορίζει ο Νόμος...
Δυνατή, πολύ δυνατή είναι η φωνή του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με σιχασιά δείχνει και τον άλλον άνθρωπο, τον Τελώνη, που σε μια γωνιά σκυφτός, χωρίς να τολμάει ούτε τα χέρια, ούτε τα μάτια να σηκώσει, ζητάει από το Θεό να τον συχωρέσει για τις αμαρτίες του.

Και πρέπει να πούμε ότι τελώνης είναι το επάγγελμά του, δηλαδή αυτός μαζεύει τους φόρους και όλοι θεωρούν κακούς τους τελώνες και σκληρούς και άδικους.

από χαμομηλάκι

Μετά την προσευχή τους, κατέβηκαν από το ιερό και έφυγαν.
Μόνο όμως η προσευχή του τελώνη ήταν ευπρόσδεκτη από τον Θεό. Δικαιώθηκε ο ταπεινός και όχι εκείνος που ήταν περήφανος. Γιατί καθένας που υψώνει τον εαυτό του -είπε ο κύριος- θα ταπεινωθεί, ενώ εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί.
Ο τύπος του Φαρισαίου της παραβολής υπάρχει σε κάθε εποχή και είναι σαν ένα μικρόβιο που απειλεί την πνευματική υγεία του καθενός.
Εύκολα μπορούμε να  διακρίνουμε τον φαρισαίο που υπάρχει δίπλα μας ή μέσα μας...

• Όταν κάποιος ξεχωρίζει τον εαυτό του από τους άλλους, δεν μιλάει με όλους, περιφρονεί όσους δεν έχουν την δική του καταγωγή,οικονομική άνεση και παιδεία.
• Όταν κατακρίνει κάποιος μαζί με άλλους αστοχήματα, ελαφρά ή σοβαρά, των άλλων και αδυναμίες διανοητικές η σωματικές,όταν κρυφογελάει, ειρωνεύεται, υποτιμά, εκθέτει, περιθωριοποιεί.
• Όταν κάποιος παρουσιάζει μια ευφυΐα, έχει περισσότερες γνώσεις,περισσότερες δεξιότητες, εκφράζεται καλύτερα,τον αναγνωρίζουν γύρω του, καυχιέται για όλα τα κατορθώματα του,ντύνεται ακριβότερα και προκαλεί με επίδειξη πλούτου, σχηματίζει μέσα του τη γνώμη ότι είναι ο καλύτερος.
• Όταν κάποιος κάνει κάτι καλό, δείχνει ανώτερη συμπεριφορά και νομίζει ότι μόνος του τα κατάφερε όλα αυτά. Έχει ένα αίσθημα υπεροχής που τον κατευθύνει. Ξεχνά όμως ο άνθρωπος ότι όλα αυτά είναι δώρα του Θεού και τον ευλογεί για να τα έχει, γιατί από μόνος του ο άνθρωπος δεν έχει τίποτα. Μια τέτοια νοοτροπία των ανθρώπων φαρισαίων τους κάνει σκληρούς και απόμακρους από το πραγματικό νόημα της ζωής. Ο ταπεινός άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει τα όρια του, την αδυναμία του, τα λάθη του και να προσπαθεί να λυτρωθεί απ αυτά.

Ο λόγος του Θεού «πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται», έχει πάντα καταπληκτική επαλήθευση στη ζωή.
Στις πνευματικές κορυφές της ζωής το ανέβασμα είναι ασύγκριτα πιο όμορφο, αλλά θέλει θέληση,κόπο και απόφαση δυνατή. Δεν έχει κίνδυνους, αλλά ομορφιές. Αξίζει αυτή η προσπάθεια για να ανεβούμε όλοι στις πνευματικές κορυφές, όπου το θέαμα θα είναι καταπληκτικό.

από: JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS

Οι «γαλαζοαίματοι» με κόκκινο το αίμα, όπως όλων μας... - sangre azul

Γιατί οι αριστοκράτες ονομάστηκαν γαλαζοαίματοι;

Με ποιον τρόπο παρουσίασαν τη λευκή τους επιδερμίδα ως δείγμα ανώτερης κοινωνικής τάξης;

    Ο όρος “γαλαζοαίματοι” για αιώνες αναφερόταν στα άτομα που προέρχονταν από βασιλικούς οίκους. Οι αριστοκράτες ονομάστηκαν έτσι γιατί το δέρμα τους ήταν πιο λευκό και οι μπλε φλέβες τους φαίνονταν πιο έντονα. Αυτό συνέβη καθώς επέλεγαν να μην εκτίθενται στον ήλιο, γι΄ αυτό και το χρώμα του δέρματος του διαφοροποιούνταν. Η χρήση του όρου ξεκινά από τον Μεσαίωνα, την εποχή δηλαδή που πολλά από τα εδάφη της Ευρώπης, μεταξύ αυτών και η Ισπανία, είχαν καταληφθεί από Άραβες. Οι Ισπανοί τότε διέθεταν ανοιχτό χρώμα δέρματος. Όταν όμως άρχισαν να παντρεύονται μέλη των Αράβων, προέκυψε ένα πιο σκούρο χρώμα στο δέρμα τους.
    Η αντίθεση της λευκής επιδερμίδας των αριστοκρατών με τη μελαμψή των κατακτητών Κάποια μέλη της ισπανικής αριστοκρατίας επέλεξαν να μην αναμειχθούν με τους Άραβες.
Για τον λόγο αυτό απομακρύνθηκαν από τα κέντρα των πόλεων και οδηγήθηκαν στα βουνά της Καστίλλης. Κατά αυτόν τον τρόπο αποστασιοποιήθηκαν από τους υπολοίπους, ενώ προσπάθησαν ακόμη και να διαφοροποιήσουν την εμφάνιση τους. Προσπάθησαν να διατηρήσουν το λευκό καθαρό δέρμα τους.
Γι΄ αυτό οι αριστοκράτες σπανίως έβγαιναν από τα σπίτια τους. Αν ωστόσο αναγκάζονταν να κυκλοφορήσουν έξω, κρατούσαν πάντα μια ομπρέλα για να μην εκθέτουν το δέρμα τους στον ήλιο.
Ειδικά για μια κοπέλα, ήταν μεγάλη ντροπή να έχει μαύρο δέρμα, καθώς ήταν ταυτισμένο με την χειρωνακτική εργασία και την έκθεση στον ήλιο.
    Οι αγρότες, οι εργάτες και τα μέλη των κατώτερων τάξεων αναγκάζονταν να δουλεύουν επί ώρες κάτω από τον ήλιο και γι΄ αυτό αποκτούσαν μαυρισμένο δέρμα. Αντιθέτως, οι αριστοκράτες χαρακτηρίζονταν από κατάλευκο χρώμα, σε σημείο που να είναι σχετικά ευδιάκριτες οι φλέβες τους. Λόγω του γαλάζιου χρώματος των φλεβών, ονομάστηκαν «κυανόαιμοι», δηλαδή γαλαζοαίματοι. Ο όρος αποτελεί μεταφραστικό δάνειο από την ισπανική sangre azul.
    Το μπλε χρώμα που έχουν οι φλέβες έκανε πολλούς να πιστεύουν ότι και το αίμα των αριστοκρατών ήταν γαλάζιο. Ένα γεγονός που διέψευσε τη φήμη αυτή ήταν όταν κατά τη γαλλική επανάσταση πολλοί γαλαζοαίματοι αποκεφαλίστηκαν. Κάτω από τη γκιλοτίνα φάνηκε ότι τελικά και σε αυτούς κυλούσε κόκκινο αίμα.
    Ο όρος «γαλαζοαίματοι» επικράτησε για αιώνες και παρότι προέκυψε από τη Μεσαιωνική Ισπανία, μεταφέρθηκε στην αγγλική γλώσσα. Οι Άγγλοι εφάρμοσαν τον όρο «γαλαζοαίματοι» για τις δικές τους βασιλικές και αριστοκρατικές οικογένειες.

Διαβάστε όλο το άρθρο:
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου;

Πώς να σωπάσω μέσα μου

την ομορφιά του κόσμου;

Ο ουρανός δικός μου

η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω

τον ήλιο μ’ άλλα μάτια;

Στα ηλιοσκαλοπάτια

Μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά

ποια γλώσσα μου μιλάνε

αυτοί που μου ζητάνε

να χαμηλώσω τα φτερά;

Μουσική: Σ. Ξαρχάκος
Στίχοι: Κ. Κινδύνης
Eρμηνεία: N. Ξυλούρης

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τι κάνει τα Νεογέννητα τόσο Αξιαγάπητα;

Ο ερχομός του παιδιού σας αποτελεί μία από τις σημαντικότερες στιγμές στην ζωή σας, που θα σας γεμίσει συγκίνηση και ευγνωμοσύνη. Αυτά τα μικρά ανθρωπάκια έρχονται στην ζωή σας τρυφερά και αθώα για να την αλλάξουν ριζικά και το κάνουν, συχνά δίχως να το συνειδητοποιήσουμε. 

Το νεογέννητο σας αλλάζει ολότελα και σας επιτρέπει να δείτε τον κόσμο αλλιώς με πιο αισιόδοξη και ελπιδοφόρα ματιά. 

Πολύ συχνά, εξαιτίας των υποχρεώσεων και του άγχους που μπορεί να αισθανθούν οι νέοι γονείς, παραβλέπουμε το πόσο όμορφα είναι, όμως αυτά είναι εκεί και μας το υπενθυμίζουν κάθε φορά. 

Αρκεί μία δεύτερη ματιά για να συνειδητοποιήσουμε τα υπέροχα χαρακτηριστικά τους και να δούμε το θαύμα της νέας ζωής με άλλα μάτια.

*Η «μωρουδίστικη» μυρωδιά
Η χαρακτηριστική μωρουδίστικη μυρωδιά διεισδύει στο σπίτι κάθε νέας μαμάς και κάνει τους πάντες να λατρεύουν το νεογέννητο. Κρατήστε το στην αγκαλιά σας όσο πιο πολύ μπορείτε, καθώς όχι μόνο ενισχύεται το δεσμό σας μαζί του αλλά μπορείτε να μυρίσετε το άρωμά του, που δεν θα διαρκέσει για πολύ.

*Οι υπέροχες εκφράσεις
Το χασμουρητό του νεογέννητου είναι απλά ανεκτίμητο. 

Πόσο μάλλον η έκφραση που παίρνει όταν προσπαθεί να ανασηκώσει το κεφάλι του ή ακόμα το έκπληκτο βλέμμα του, όταν βλέπει κάτι καινούργιο για πρώτη φορά. 

Οι εκφράσεις του νεογέννητου αποτελούν ένα από τα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, καθώς με αυτόν τον αθώο τρόπο δείχνει τα συναισθήματά του.

*Το stretching του (🌼έτσι το λέμε στο χωριό μου...🌼) 

Το τέντωμα ενός νεογέννητου είναι αξιολάτρευτο για πολλούς γονείς. 

Όταν θα τεντώσει πρώτη φορά τα πόδια και τα χέρια του και θα χασμουρηθεί είναι τόσο συγκινητικό, καθώς θα το δείτε αν και ακόμα μικρό να «μιμείται» κινήσεις των μεγαλύτερων ανθρώπων.

*Το απαλό του δέρμα
Όλες οι θεραπείες ενυδάτωσης και ομορφιάς δεν θα μπορούσαν να μας χαρίσουν το απαλό δέρμα ενός νεογέννητου. 

Τα νεογέννητα μωρά έχουν απίστευτο απαλό δέρμα και αυτό είναι ένα από τα ωραιότερα χαρακτηριστικά τους, καθώς μας υπενθυμίζει ότι βρίσκονται μόλις στην πρώτη φάση της ζωής τους.

imommy

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα Νεογέννητα του Χειμώνα 👶

Ένα μωράκι που είχε μάθει να αναπτύσσεται στη ζεστή κοιλίτσα της μητέρας του (σε μια θερμοκρασία 37° C περίπου), ξαφνικά όχι μόνο έρχεται αντιμέτωπο με διαφορετικές “κλιματολογικές συνθήκες”, αλλά πρέπει και να αναπνέει σε πιο “παγωμένο” αέρα.

    Αν και ο χειμώνας στην Ελλάδα είναι ηπιότερος σε σύγκριση με το παρελθόν (ενώ το καλοκαίρι έχει γίνει πλέον τροπικό, με αφόρητη ζέστη και έντονη υγρασία), πολλές μητέρες ανησυχούν. 

Κι όμως, δε θα έπρεπε, γιατί την περίοδο του χειμώνα, το παιδί έχει περισσότερες ευκολίες όσον αφορά τις περιβαλλοντολογικές συνθήκες, αντίθετα με το καλοκαίρι που ιδρώνει περισσότερο.
    Εκείνο που παίζει μεγαλύτερο ρόλο, τονίζουν οι παιδίατροι, είναι η μόλυνση της ατμόσφαιρας των πόλεων η οποία και είναι αιτία πολλών προβλημάτων. Για παράδειγμα 1 στα 3 παιδιά της πόλης έχει άσθμα, ενώ στην ύπαιθρο το ποσοστό αυτό είναι 1 στα 14!
Επειδή όμως το καλοκαίρι πολλές οικογένειες μετακομίζουν στην επαρχία για διακοπές και τα παιδιά αρρωσταίνουν λιγότερο, μας έχει δημιουργηθεί η λανθασμένη εντύπωση, ότι ο χειμώνας είναι επικίνδυνος.

    Πάντως όποια εποχή και αν γεννηθεί ένα παιδί, ο οργανισμός του βρίσκεται σε ένα περιβάλλον πολύ διαφορετικό και οπωσδήποτε λιγότερο φιλόξενο από εκείνο στο οποίο ήταν συνηθισμένο να ζει. Το φως, οι θόρυβοι, ο αέρας και η θερμοκρασία είναι καινούρια πράγματα για εκείνο. Και φυσικά όλα αυτά τα πρωτόγνωρα πιέζουν όλα τα όργανά του να ενεργοποιήσουν τις καινούριες λειτουργίες τους.

    Το χρονικό διάστημα που χρειάζεται ένα νεογέννητο για να προσαρμοστεί στην καινούρια ζωή ονομάζεται “νεογνική περίοδος” και περιλαμβάνει την πρώτη και δεύτερη εβδομάδα της ζωής του. Σ’ αυτό το δύσκολο χρονικό διάστημα προσαρμογής το μωράκι σας είναι πιθανό να αντιμετωπίσει κάποια αναπνευστικά και εντερικά προβλήματα. Αν μάλιστα οι πρώτοι μήνες της ζωής του είναι χειμωνιάτικοι, τότε έχει μια πιθανότητα παραπάνω. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε, ότι ένα μωράκι που είχε μάθει να αναπτύσσεται στη ζεστή κοιλίτσα της μητέρας του ξαφνικά όχι μόνο έρχεται αντιμέτωπο με διαφορετικές “κλιματολογικές συνθήκες”, αλλά πρέπει και να αναπνέει σε πιο “παγωμένο” αέρα. Όμως μην ανησυχείτε! Λίγη παραπάνω προσοχή και το μωρό σας γρήγορα θα προσαρμοστεί στην αλλαγή.

Υποδεχτείτε το στο σπίτι

Οι θείες και οι μεγαλύτερες μαμάδες που τηρούσαν τα έθιμα, υποστηρίζουν ότι το μωράκι δεν πρέπει να βγει από το σπίτι αν δεν περάσουν 40 ημέρες. Όμως στην πραγματικότητα -αν εξαιρέσουμε περιόδους κακοκαιρίας- τα μωρά που γεννιούνται τους κρύους μήνες του χειμώνα δεν επιτρέπεται να βγουν από τη θαλπωρή του σπιτιού τους τουλάχιστον για τις 14 πρώτες ημέρες, επειδή είναι ευάλωτα στις αλλαγές του κλίματος. 

Η μόνη εξαίρεση αυτού του απαράβατου κανόνα, είναι φυσικά η αναγκαστική μεταφορά του μωρού από το μαιευτήριο στο σπίτι.

Και τώρα που το φέρατε σπίτι τι πρέπει να φροντίσετε;

Αρχικά το χώρο του, που σε ιδανική περίπτωση, θα πρέπει να είναι ανατολικός και πολύ φωτεινός, γιατί τα μωρά έχουν ανάγκη από το φυσικό φως για να αναπτυχθούν σωστά. Επίσης, φροντίστε ώστε η θερμοκρασία του δωματίου να διατηρείται σταθερή, γύρω στους 18 με 25° C.

Προσέξτε τα ρούχα και τα σκεπάσματα του μωρού. Όχι να έχουμε 20° C στο περιβάλλον και ντύνοντάς το να φτάνουμε στους 40° C! Επίσης να αερίζετε πολλές φορές το 24ωρο το δωμάτιο και να βγάζετε το μωράκι συχνά έξω.

Ετοιμάστε τα ρούχα του προσέχοντας να είναι άνετα και ζεστά. Και για να μην ερεθίζουν το τόσο απαλό δερματάκι του, προτιμήστε ρούχα από βαμβακερά υφάσματα χωρίς συνθετικές ίνες. Η απαλή φανέλα, τα μάλλινα και το βαμβακερό βελούδο είναι τα πλέον κατάλληλα υφάσματα. Όσον αφορά όμως τα μάλλινα να είστε προσεκτικές. Μπορεί να είναι ζεστά, αλλά καμιά φορά όταν φοριούνται κατάσαρκα δημιουργούν προβλήματα στο δέρμα του μωρού. Αποφύγετε να το ντύνετε υπερβολικά ζεστά και ειδικά την ώρα του ύπνου. Προτιμήστε βαμβακερές ολόσωμες φορμίτσες, που θα κρατούν καλυμμένο και ζεστό όλο το σώμα του μωρού, ακόμα και τα ποδαράκια του.

Εκτός από τα ρούχα του, την ίδια προσοχή πρέπει να δείξετε και στην κουβερτούλα του, που πρέπει οπωσδήποτε να είναι βαμβακερή. Τα συνθετικά υφάσματα απαγορεύονται.

Και τώρα, ώρα για μπάνιο…

    Παρόλο που στα νεογέννητα αρέσει το νερό, δε συνηθίζεται να τους κάνουμε μπάνιο από τις πρώτες ημέρες της ζωής τους. Αρχικά πλένουμε το μωρό χρησιμοποιώντας ένα βρεγμένο πανάκι και μετά από λίγες ημέρες (συνήθως 10 με 15, ανάλογα με το αν έχει πέσει ο “ομφαλός”), ξεκινάμε την καθημερινή τελετουργία του μπάνιου.

Εκτός από την ιδιαίτερη προσοχή που πρέπει να δείξουμε στον τρόπο με τον οποίο θα του κάνουμε το μπάνιο του, θα πρέπει να προσέξουμε και τη θερμοκρασία τόσο του δωματίου όσο και του νερού. Η θερμοκρασία στο δωμάτιο που θα του κάνετε μπάνιο πρέπει να είναι γύρω στους 22 με 25° C, ενώ αυτή του νερού στο ειδικό μπανάκι για το βρέφος γύρω στους 30° C.

    Μόλις ετοιμάσετε το νερό, ρίξτε ένα πολύ απαλό και με ουδέτερο ph αφρόλουτρο (ιδανικό για το ευαίσθητο δέρμα του βρέφους) και προσθέστε ζεστό νερό, η θερμοκρασία του οποίου δεν πρέπει να υπερβαίνει τους 36-37° C (ελέγξτε τη με το ειδικό θερμόμετρο λουτρού). Το καυτό νερό θα το ρίχνετε λίγο-λίγο, ώσπου να φέρετε όλο το νερό στην κανονική θερμοκρασία ώστε να είναι ευχάριστο και απλά χλιαρό. Φροντίστε να διατηρείται καθ’ όλη τη διάρκεια του μπάνιου η ίδια αίσθηση και θερμοκρασία.

Όταν όλα είναι έτοιμα, βάλτε το μωρό σιγά-σιγά στο νερό και μην το αφήνετε πολύ ώρα γυμνό. Όταν η κοιλίτσα και η πλάτη μένουν ακάλυπτες, ο κίνδυνος κρυολογήματος είναι προ των πυλών. Μετά σκουπίστε το απαλά και προσεκτικά με απορροφητική πετσέτα, ειδικά στα σημεία του σώματος που έχουν πτυχές και αναδιπλώσεις και ντύστε το.

Το ζεστό μπάνιο ανακουφίζει τη βουλωμένη μυτούλα;

Χρησιμοποιώντας ένα αφρόλουτρο με απαλές αποσυμφορητικές ιδιότητες θα ανακουφίσετε τη βουλωμένη μυτούλα του μωρού σας. Στην αγορά κυκλοφορούν αρκετά προϊόντα που περιέχουν ευκάλυπτο, δενδρολίβανο και μενθόλη. Ένα ζεστό μπανάκι με τέτοιο αφρόλουτρο θα το βοηθήσει να κοιμηθεί πιο ήρεμα.

yeskid