Το χαμομηλάκι : 2015.03

Θυμήθηκα κάποιο πρωί, που είχα πετύχει σ’ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας, τη στιγμή που έσκαζε το τσόφλι κι ετοιμάζουνταν η μέσα ψυχή να προβάλει. Περίμενα, αργούσε κι εγώ βιαζόμουν. Έσκυψα τότε απάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου.

Τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό ρυθμό. Το τσόφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε. Μα ποτέ δε θα ξεχάσω τη φρίκη μου, τα φτερά της έμεναν σγουρά, αξεδίπλωτα όλο όλο της το κορμάκι έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει. Μα δεν μπορούσε, μαχόμουν κι εγώ με την ανάσα μου να την βοηθήσω. Του κάκου, είχε ανάγκη από υπομονετικό ωρίμασμα και ξετύλιγμα μέσα στον ήλιο και τώρα πια ήταν αργά.

Η πνοή μου είχε ζορίσει την πεταλούδα να ξεπροβάλει πριν της ώρας, ζαρωμένη κι εφταμηνίτικη. Βγήκε αμέστωτη, κουνήθηκε απελπισμένη και σε λίγο πέθανε στην παλάμη μου.

Το πουπουλένιο κουφάρι αυτό της πεταλούδας θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο βάρος που έχω στη συνείδησή μου. Και να, σήμερα κατάλαβα βαθιά....

Είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους,

έχεις χρέος ν’ ακολουθείς τον αθάνατο ρυθμό μ’ εμπιστοσύνη.

Η μικρή ετούτη πεταλούδα, που σκότωσα γιατί παραβιάστηκα να την αναστήσω, ας ήταν να πετούσε πάντα μπροστά μου και να μου δείχνει το δρόμο. Κι έτσι μια πεταλούδα που πρόωρα πέθανε να βοηθήσει μιαν αδερφή της, μιαν ανθρώπινη ψυχή, να μη βιάζεται και να προφτάσει να ξετυλίξει με αργό ρυθμό τις φτερούγες!

antikleidi

Αξιότιμοι γονείς, μεγαλώνετε παιδιά ή νάρκισσους; Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην αυτοεκτίμηση και τον ναρκισσισμό;

Και έπειτα λένε πως τα παιδιά άλλαξαν. Φυσικά και άλλαξαν. Ανατρέχοντας στη δική μου εποχή, που δεν είναι δα και τόσο μακρινή, τα παιδιά άλλαξαν. Μικροί και παρεξηγημένοι ήρωες, εάν μου επιτρέπετε.

Ο Άγγελος θα μείνει στο σπίτι μου απόψε το βράδυ. Δεν είναι μεγαλύτερος από 12 ετών. Τον άφησε πάλι η μητέρα του για να βγει για ένα ποτό. Σωστό μικρομέγαλο, θα τον χαρακτήριζα.

Μπήκε στο σπίτι βιαστικά, με χαιρέτισε με μια φιλική χειρονομία και χύθηκε πάνω στον καναπέ με άνεση. Λες και ήταν εξοικειωμένος με αυτή την κατάσταση. Κάθε φορά έχει την ίδια ασχολία. Είναι βαθιά προσηλωμένος στο τάμπλετ του. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, κάνει τόση ησυχία, που είναι σχεδόν εκκωφαντική.

Κάποια απογεύματα τυχαίνει να επιστρέφουμε στο σπίτι σχεδόν ταυτόχρονα. ΄Ερχεται φουριόζος με το ποδήλατό του και είναι αδύνατον να μην τον προσέξεις. Ντύνεται με την τελευταία λέξη της μόδας. Φωσφορίζουν τα αθλητικά του παπούτσια και γυαλίζουν τα πετάλια του ποδηλάτου του μέσα στη νύχτα. Κάποιες φορές έχω την αίσθηση πως μου φωνάζει από μακριά «Πρόσεξέ με, είμαι τόσο μοδάτα μόνος!».

Δεν έχει περάσει πάνω από μια ώρα που είναι σπίτι και φαίνεται να βαριέται αφόρητα. Πήγα λίγο από πίσω του και έσκυψα προσεχτικά από πάνω του. Τοποθέτησα μαλακά τις παλάμες μου στους ώμους του και τον ρώτησα.

«Πεινάς Άγγελε; Θέλεις να σου μαγειρέψω κάτι;»

«Όχι, ευχαριστώ. Έχω φάει καλό πρωινό!»

Πρωινό. Σωστά, το πρωινό του τον κρατάει μέχρι το βράδυ. Κάθε πρωί καταβροχθίζει αμέτρητους σπόρους για πουλιά, που του σερβίρονται απλόχερα, χωρίς όμως να του έχει μάθει κανείς να ανοίγει τα φτερά του. Παράξενο πουλί…

Χαζεύει ξανά και ξανά μια πληθώρα φωτογραφιών του. Ανανεώνει συνεχόμενα την ίδια σελίδα στο διαδίκτυο, περιμένοντας από εκείνη κάτι καινούργιο. «Τι είναι το καινούργιο για σένα Άγγελε;», σκέφτηκα να τον ρωτήσω. Δεν το έκανα. Απλά, αναρωτήθηκα «Δε προβληματίζει κανέναν αυτή η εικόνα;»

«Σου αρέσει αυτή η φωτογραφία μου Γεώργιε;», με ρώτησε απότομα. «Η μαμά πιστεύει, πως θα μπορούσα να γίνω μοντέλο ή ηθοποιός όταν μεγαλώσω.»

«Αλήθεια; Θα σου άρεσε να γίνεις κάτι τέτοιο;», τον ρώτησα χαμογελαστά.

«Φυσικά! Δεν έχεις δει τις φωτογραφίες των άλλων γι’ αυτό ρωτάς. Οι δικές μου είναι εξαιρετικά καλές!»

“Αχ, αυτή η μαμά”, σκέφτηκα, “πόσο αγώνα πρέπει να κάνεις για να κερδίσεις την αποδοχή της και να ανατρέψεις την απουσία της”.

Κι όντως, τώρα που το σκέφτομαι, τα καταφέρνει περίφημα, διότι έχει και τη βοήθειά της σ’ αυτό. Εάν ανατρέξω στις στιγμές που έχω μοιραστεί μαζί με όλη του την οικογένεια, μια οικογένεια που τολμώ να πω πως αγαπάω βαθιά, φαίνεται πως η μητέρα του έκανε ό,τι μπορούσε για να του ενισχύσει την εικόνα του εαυτού του και στο τέλος, τον έπεισε πως δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί και πως του αρμόζει ειδική μεταχείριση.

Είναι αναμφισβήτητο πως στις μέρες μας, οι γονείς αναγκάζονται να εργάζονται όλο και περισσότερες ώρες και όλο και πιο σκληρά. Πραγματικά δε μπορώ να τους κατηγορήσω, διανύουμε δύσκολους καιρούς και αναγνωρίζω τις προσπάθειές τους. Πρέπει να είναι αφόρητα δύσκολο γι’ αυτούς, όταν έχουν αφιερώσει όλη τους την ενέργεια σε μια αχόρταγη και άπληστη εποχή, ν’ ακούσουν τις διαθέσεις του παιδιού τους, την ανάγκη του για επαφή, για χρόνο, για όρια. Σαν η σχέση να μετατρέπεται σε άλλο ένα βάρος γι’ αυτούς και φορές να θυμίζει... απειλή προς την ίδια τους την ύπαρξη. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, για να διατηρήσουν την αυτο-εικόνα και την ισορροπία τους και για να είναι συνεπείς με τις αντοχές τους, η γονεϊκή σχέση πολλές φορές μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και οι γονείς παίρνουν αποστάσεις από τα παιδιά τους. Η όλη αυτή διαδικασία και το μοιρασμένο αυτό παράπονο φέρνει εντάσεις και θυμούς. Θυμούς τόσο δυνατούς, που κάποια στιγμή σώπασαν, μιας και όσο ανέβαιναν οι τόνοι τόσο δεν τους άκουγε ποτέ κανείς.

Στον παιδικό σταθμό που εργάζομαι βλέπω καθημερινά αμέτρητα παιδιά και από την αγάπη μου γι’ αυτά, δε μπορώ να μην τιμήσω και τα παιδικά ζευγάρια παπούτσια τους, που δείχνουν τόσο μόνα.
Ως ενήλικας αντιλαμβάνομαι, πως μερικές φορές μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να χωρέσω μέσα σε αυτά, όμως εάν βρω ένα τρόπο να το καταφέρω, τότε ο κόσμος που βλέπω είναι πραγματικά αφιλόξενος. Καταδικάστηκαν να περνούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας μόνα τους, χαζεύοντας βίντεο στο διαδίκτυο, προβάλλοντας με όσο πιο περίτεχνο τρόπο την εικόνα τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ανεβάζοντας το προσωπικό τους πήχη όλο και πιο ψηλά. ΄
Εμαθαν να είναι μόνα τους και ταυτόχρονα να επιβραβεύονται γι’ αυτό και να στολίζονται καθημερινά με εντυπωσιακά επίθετα και χαρακτηρισμούς από τους γονείς τους, όπως «είσαι το εξυπνότερο παιδί του κόσμου!», «μη στεναχωριέσαι, εσύ μια μέρα θα διαπρέψεις», «δεν πειράζει που δεν σε κάλεσε στο πάρτι του, εσύ αξίζεις καλύτερους φίλους».

Θα ήθελα στο σημείο αυτό, να αναφέρω ότι δε θεωρώ πως τα παιδιά δε πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, ίσα – ίσα το να μάθει ένας γονέας στο παιδί του να μπορεί να πατάει στα πόδια του και να τιμά τα παπουτσάκια του, ακόμα κι εάν μερικές φορές μπορεί να είναι λασπωμένα, είναι για μένα ό,τι πιο αξιοκρατικό μπορεί να του προσφέρει.

Όμως, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην αυτό-εκτίμηση και τον ναρκισσισμό και σε ποιο σημείο ξεπερνιούνται τα όρια;

Η αυτό-εκτίμηση χαρακτηρίζει ένα άτομο που αξίζει το ίδιο με άλλους ανθρώπους, ενώ ο ναρκισσισμός ένα άτομο που νομίζει πως είναι καλύτερο από τα υπόλοιπα. Στο μικρό Άγγελο συγκεκριμένα, με ανησυχούσε κυρίως η στάση του, γιατί ξέρω πως οι συνέπειες για τα παιδιά αυτά μπορεί να είναι πολύ επώδυνες. Οι νάρκισσοι χαρακτηρίζονται από χαμηλή ενσυναίσθηση και κατανόηση προς τους άλλους, κάτι που μπορεί να τα δυσκολέψει να συσχετιστούν στη ζωή τους, να αφουγκραστούν τους “συνταξιδιώτες” τους και να μπορέσουν να σταθούν συντροφικά δίπλα τους.

Έτσι λοιπόν φαίνεται πως όταν ο γονέας μπορεί να προσφέρει στο παιδί του απλόχερα τη σχέση, μπορεί να του μάθει πως να συνδέεται με τιμή και ισότητα με τους γύρω του. Όμως η σχέση δε μπορεί να ανθίσει χωρίς ποιότητες όπως προσοχή, αφοσίωση, συναίσθημα και χρόνο. Όταν αυτές δε βρίσκουν το απαραίτητο έδαφος για να ευδοκιμήσουν, τότε η “άνευ όρων αγάπη” των γονέων μπορεί να θυμίζει “άνευ ορίων σχέση”. Το να μάθουμε στα παιδιά μας να αγαπάνε τον εαυτό τους και να σέβονται τον κόσμο γύρω τους είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα πραγματικό δώρο διότι η στάση που θα αναπτύξουν προς τους άλλους θα είναι πάντα συγγενική με την στάση που θα αναπτύξουν με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Ο Άγγελος έχει πλέον κουραστεί. Κουλουριασμένος στον καναπέ κοιμάται γαλήνιος. Πήγα στη ντουλάπα, έβγαλα την αγαπημένη του κουβερτούλα και τον σκέπασα για να μη κρυώσει. Τράβηξα το τάμπλετ από τα χέρια του. Ήταν ακόμα ανοιχτό στις φωτογραφίες του και προς έκπληξή μου, ήταν σε όλες μόνος.

«Σε ευχαριστώ μαμά, μας μεγάλωσες και τους δυο καλά! Τώρα… θα έχω παρέα όταν με εγκαταλείπεις.»

____

Προτεινόμενη Βιβλιογραφία

Brummelmana, E. & Thomaes, S. & Nelemansd, S. A. & Orobio de Castrob, B. & Overbeeka, G. & Bushmane, B. J. (2015). Origins of narcissism in children. Princeton University.

Γεώργιος Φραγκάκης
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
animartists.com
http://antikleidi.com

Το κοριτσάκι που νόμιζε πως ο φωτογράφος κρατούσε όπλο και «παραδόθηκε»

Στη Συρία του εμφυλίου, ένα μικρό κορίτσι παραδίδεται
και μας κάνει να ντρεπόμαστε

Η φωτογραφία συγκλονίζει.
Καμιά φορά οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν μια εικόνα. Μια σοκαριστική εικόνα. Δεν έχει αίματα. Δεν έχει διαμελισμένα πτώματα. Δεν έχει συντρίμμια. Έχει μόνο ένα παιδικό πρόσωπο, δυο τεράστια μάτια γεμάτα αθωότητα και απορία και δυο χέρια σηκωμένα, σαν σε παράδοση.

Είναι μια φωτογραφία που κάνει όποιον τη βλέπει να ντρέπεται.
Να ντρέπεται που δεν μπορεί να προστατεύσει αυτή (και όχι μόνο αυτή) την αθώα ψυχή. Να νιώθει ντροπή για ένα παιδί που ζει σε έναν κόσμο πολέμου και μίσους.

Η φωτογραφία κάνει το γύρο του κόσμου τις τελευταίες μέρες μέσω του διαδικτύου. Δείχνει ένα μικρό κορίτσι από τη Συρία. Δεν είναι το πρώτο, θα σκεφτεί κανείς. Γεγονός. Είναι όμως η μικρή ιστορία πίσω από τη φωτογραφία που κάνει τη διαφορά.

Το κορίτσι της φωτογραφίας ζει στη Συρία. Στη Συρία του εμφυλίου, του αίματος, του πολέμου. Όταν είδε μπροστά της έναν φωτογράφο να σηκώνει τη φωτογραφική του μηχανή για να την φωτογραφίσει, νόμιζε πως η κάμερα ήταν όπλο. Και σήκωσε τα χεράκια της. Ήθελε να δείξει πως παραδίνεται. Ήθελε να γλιτώσει τη ζωή της. Μπορεί πολλά να μην ξέρει, αλλά ο πόλεμος την ανάγκασε να μάθει αυτό: μπροστά στα όπλα, σηκώνουμε τα χέρια, παραδινόμαστε χωρίς να προβάλουμε αντίσταση.

Κόμπος στο στομάχι. Θλίψη; Δεν της αξίζει γιατί είναι μαχήτρια. Οίκτος; Σε καμία περίπτωση. Ντροπή. Μόνο αυτή μας αξίζει. Σε εκείνη, αξίζει μόνο θαυμασμός.

Πηγή Φωτογραφίας: imgur.com
Μαίρη Καλουτσάκη, newsit.gr

Monday, 30 March 2015

Το βίντεο που θα έκανε ακόμα και έναν Γερμανό να υποστηρίξει την Ελλάδα - Die Anstalt - Griechenland

Η τρόικα στην ελληνική στην ταβέρνα, ο επιζών από το Δίστομο και γιατί η Γερμανία πρέπει να πληρώσει και αυτή το χρέος της (Vid)

Κωστής Χριστοδούλου

Μάρτιος 30 2015 08:17

Έναν ανέλπιστο σύμμαχο βρήκε η Ελλάδα στους αγώνες που δίνει τόσο για να κατανοηθεί η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα τα τελευταία έξι χρόνια από τις πολιτικές της τρόικας όσο και στην διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων.
Πρόκειται για το σόου Die Anstalt (To Ινστιτούτο) που προβάλλεται από ZDF, το δεύτερο κανάλι της κρατικής (!) τηλεόρασης της Γερμανίας.
Η επόμενη εκπομπή με αντικείμενο την Ελλάδα, η οποία θα προβληθεί από την γερμανική τηλεόραση αύριο Τρίτη, έχει ήδη «ανέβει» στο ίντερνετ.

Από τα 50 λεπτά που διαρκεί το σόου ξεχωρίζουν δύο ενότητες.

Στην πρώτη παρουσιάζεται με τον πλέον παραστατικό και σατυρικό τρόπο η κατάσταση που έχει περιέλθει Ελλάδα, η οποία εμφανίζεται ως μία ταβέρνα η οποία λειτουργεί υπό τις οδηγίες της τρόικα ενώ στο δεύτερο μέρος θίγεται με πολύ καυστικό και συγκινητικό τρόπο το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων.

Παρών στην εκπομπή είναι και ο επιζών από το Δίστομο, Αργύρης Σφουντούρης, του οποίου οι Γερμανοί εκτέλεσαν και τους δύο γονείς και αρκετούς συγγενείς.

Το Die Anstalt πηγαίνοντας κόντρα στις λαϊκιστικές φωνές της Γερμανίας έχει επανειλημμένα και στο παρελθόν παρουσιάσει το ελληνικό πρόβλημα από μία διαφορετική οπτική. Στην αυριανή εκπομπή – η οποία αναμένεται να προκαλέσει αντιδράσεις – οι παραγωγοί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν είναι μόνο οι Έλληνες οι οποίοι πρέπει να πληρώσουν τα χρέη τους αλλά και οι Γερμανοί, χωρίς τρικ...

περισσότερα εδώ

Μυτιλήνη: Κακοποιούσε την 11χρονη κόρη της

Μια 11χρονη μαθήτρια δημοτικού στη Μυτιλήνη έπεσε θύμα ενδοοικογενειακής βίας από την ίδια την μητέρα της.

Σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας «Τα Νέα της Λέσβου», το πρωί της Παρασκευής οι εκπαιδευτικοί του δημοτικού σχολείου της Μυτιλήνης που πηγαίνει η 11χρονη ενημέρωσαν την αστυνομία και σε συνεννόηση με την Εισαγγελία διατάχθηκε η σύλληψη της μητέρας.

Οι εκπαιδευτικοί είχαν διαπιστώσει ότι το παιδί φέρει εμφανή σημάδια βίας σε πρόσωπο και χέρια. Το ίδιο το παιδί μίλησε στους δασκάλους του σχολείου για τις συνθήκες που και ζει και το καθεστώς βίας μέσα στο σπίτι.

Η μαθήτρια θα υποστηριχθεί από ψυχολόγο της διεύθυνσης εκπαίδευσης Λέσβου και του νοσοκομείου Μυτιλήνης.

madata

Θα φέρεις κουταβάκι στο σπίτι;

Μόλις έρθει το κουτάβι στο σπίτι το παιδί είναι ενθουσιασμένο και θέλει να παίξει μαζί του. Είναι πολύ φυσιολογικό.

Υπάρχουν όμως κάποιοι βασικοί κανόνες που πρέπει να εφαρμόσεις από την αρχή ώστε να αναπτυχθεί μεταξύ τους μια ασφαλής και αρμονική σχέση.
Είναι πολύ σημαντικό το κουτάβι «να κάνει παρέα με παιδιά», είναι μέρος της κοινωνικοποιήσεως του. Από την άλλη πρέπει να δώσεις στο παιδί να καταλάβει. πως το κουτάβι δεν είναι παιχνίδι. Η σχέση αυτή θα πρέπει να μπει στη σωστή βάση από την αρχή. Μη ξεχνάς πως είναι και τα δύο παιδιά!

Όταν συστήσεις το παιδί στο κουτάβι, φρόντισε να είναι και οι δύο ήρεμοι. Όχι φωνές και στριγκλιές. Τα κουτάβια στρεσάρονται και φοβούνται εύκολα. Ζήτα από το παιδί να κάτσει κάτω. Σκέψου πως θα αντιδρούσες εσύ εάν έβλεπες έναν γίγαντα να τρέχει κατά πάνω σου φωνάζοντας. Δώσε την ελευθερία στο το κουτάβι να πλησιάσει μόνο του το παιδί και μη το αναγκάσεις.
Μην αφήνεις ποτέ το κουτάβι και το παιδί μόνα τους χωρίς επίβλεψη.

Μην αφήνεις το παιδί να του τραβάει τα πόδια, τα αυτιά και την ουρά. Επίσης μην αφήνεις το παιδί να πλησιάζει τη μουσούδα του σκύλου. Τουλάχιστον στην αρχή της γνωριμίας τους.
Μην αφήνεις ποτέ το παιδί να σφίγγει το κουτάβι στην αγκαλιά του. Αυτό ισχύει και για τα "μεγαλύτερα παιδιά", τους ενήλικες. Μπορεί εμείς να το θεωρούμε ένδειξη τρυφερότητας αλλά οι σκύλοι δεν το βλέπουν έτσι.

Όταν διαπιστώσεις πως το κουτάβι κουράστηκε, στρεσαρίστηκε και δεν θέλει άλλο παιχνίδι πρέπει να το απομακρύνεις . Μην το αναγκάσεις να μείνει κοντά στο παιδί με το ζόρι.
Μην αφήνεις το παιδί να παίζει μαζί του «άγρια» διότι έτσι ενισχύονται επιθετικές συμπεριφορές.

Πολλές φορές βρίσκουμε το δάγκωμα ενός κουταβιού χαριτωμένο αλλά να θυμάσαι πως δεν θα μείνει για πάντα κουτάβι.

Μην αφήνεις το παιδί να παίζει με το κουτάβι κοντά στο σημείο που κάνει την ανάγκη του. Εάν έχεις κήπο, να καθαρίζεις συχνά.
Μην αφήνεις το κουτάβι να πηδάει πάνω στο παιδί. Αν το κάνει σε μικρή ηλικία θα το κάνει και όταν μεγαλώσει γιατί ποτέ δεν του έδωσες να καταλάβει, πως δεν θέλεις να το κάνει. Καλό είναι φυσικά να μην αφήνεις το κουτάβι να πηδάει σε κανέναν.

Μην αφήνεις το παιδί να κυνηγάει το κουτάβι. Αυτομάτως το κουτάβι θα θεωρήσει πως να το κυνηγούν είναι παιχνίδι με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο μετά να του μάθεις να έρχεται κοντά σου όταν το φωνάζεις.
Μην αφήνεις το κουτάβι να κυνηγάει το παιδί. Εάν βρεθείς σε κάποιο χώρο με παιδιά, ο σκύλος πιθανότατα να κάνει το ίδιο επειδή θα το θεωρεί παιχνίδι. Μην είσαι σίγουρος πως θα αρέσει και στους άλλους γονείς.

Μην αφήνεις το παιδί να σηκώνει το κουτάβι ψηλά. Τα κουτάβια συνήθως φοβούνται όταν κάποιος τα σηκώνει ξαφνικά στο αέρα. Επίσης υπάρχει κίνδυνος να γλιστρήσει από τα χέρια του και να τραυματιστεί.
Συμβούλεψε το παιδί να χαϊδεύει το κουτάβι στο στήθος και στα μάγουλα (όχι πάνω στο κεφάλι), κάτι που πρέπει να κάνει και με τους ενήλικους σκύλους.

Πηγή

Sunday, 29 March 2015

Ιάκωβος Καμπανέλλης (2/12/1921 – 29 Μαρτίου 2011)

Θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος και ακαδημαϊκός. Απεβίωσε σαν σήμερα στις 29 Μαρτίου 2011.
Το 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς και οδηγήθηκε και κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν μέχρι το 1945.

Άσμα ασμάτων - 1965

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου
με το καθημερνό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Άουσβιτς,
του Νταχάου κοπέλες,
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι,
δεν είχε πια το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ’ αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Μαουτχάουζεν,
κοπέλες του Μπέλσεν,
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε στην παγερή πλατεία
μ’ ένα αριθμό στο άσπρο της το χέρι,
με κίτρινο άστρο στην καρδιά.

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ’ αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Γεννήθηκε στη Νάξο στις 2 Δεκεμβρίου 1921. Το 1935 η οικογένειά του έρχεται για μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα. Εργάζεται το πρωί και το βράδυ σπουδάζει τεχνικό σχέδιο στη Σιβιτανίδειο Τεχνική Σχολή. Το 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς και οδηγήθηκε και κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν μέχρι το 1945, οπότε και απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις.
Όταν γυρίζει στην Ελλάδα, οι παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, το χειμώνα του 1945-46, τον συναρπάζουν... «εκεί ανακάλυψα τον εαυτό μου και τον προορισμό μου».
Θα προσπαθήσει να γίνει ηθοποιός, ελλείψει όμως γυμνασιακού απολυτηρίου δεν θα γίνει αποδεκτός από το Εθνικό Θέατρο. Έτσι αφοσιώνεται στο γράψιμο. Τον Καμπανέλλη ανακάλυψε ο Αδαμάντιος Λεμός. Το πρώτο θεατρικό έργο του ήταν ο Χορός πάνω στα στάχυα, που παρουσιάστηκε τη θερινή θεατρική περίοδο 1950 από τον θίασο Λεμού στο Θέατρο «Διονύσια» της Καλλιθέας.
Τον Οκτώβριο του 1981 τοποθετήθηκε στη θέση του διευθυντή ραδιοφωνίας της ΕΡΤ.
Από τα θεατρικά του έργα τα πλέον γνωστά είναι Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια, Έβδομη μέρα της δημιουργίας, Η Αυλή των θαυμάτων, Ηλικία της νύχτας, Παραμύθι χωρίς όνομα, Γειτονιά των Αγγέλων, Βίβα Ασπασία, Οδυσσέα γύρισε σπίτι, Αποικία των τιμωρημένων, Το μεγάλο μας τσίρκο, Ο εχθρός λαός και Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα.
Έγινε ακαδημαϊκός το 1999, στη νέα έδρα του Θεάτρου της Ακαδημίας Αθηνών. Του απονεμήθηκε το παράσημο του Ανώτερου Ταξιάρχη του τάγματος του Φοίνικα.
Βρισκόταν νοσηλευόμενος σε μονάδα εντατικής θεραπείας μετά από επιπλοκή λόγω της νεφροπάθειας από την οποία έπασχε.
Απεβίωσε στις 29 Μαρτίου 2011, λίγες μέρες μετά το θάνατο της γυναίκας του Νίκης.

Έως 1.600 παιδιά υποσιτίζονται στην Πάτρα

Ολοένα και αυξάνεται στην Πάτρα ο αριθμός των ανήλικων παιδιών που υποσιτίζονται ή, ακόμα χειρότερα, δεν έχουν να φάνε, σύμφωνα με στοιχεία της εθελοντικής οργάνωσης Φωτεινό Αστέρι, που προσφέρει φαγητό σε παιδιά άπορων οικογενειών έως δεκατεσσάρων ετών.

Σύμφωνα με στοιχεία της οργάνωσης Φωτεινό Αστέρι

"Μόνο το τελευταίο τρίμηνο ο αριθμός των οικογενειών που απευθύνονται στην οργάνωσή μας για βοήθεια έχει αυξηθεί από τις διακόσιες σαράντα στις διακόσιες ογδόντα, με αποτέλεσμα να βοηθάμε πλέον περί τα πεντακόσια παιδιά", δήλωσε στην "Αυγή" ο πρόεδρος της οργάνωσης Χρήστος Σπηλιόπουλος, που διέβλεψε την ανεργία και το συνεχές κλείσιμο των εμπορικών καταστημάτων στην Πάτρα ως κύρια αίτια αυτής της κατάστασης.

Οι γονείς που πούλησαν το πλυντήριο του σπιτιού τους προκειμένου να αγοράσουν πάνες για το παιδί τους αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας πραγματικότητας, κατά την οποία, όπως σχολιάζει ο κ. Σπηλιόπουλος, "όλο και περισσότερες οικογένειες στην Πάτρα πουλάνε τα υπάρχοντά τους προκειμένου να ταΐσουν τα παιδιά τους". Παράλληλα, υπάρχουν πολλές οικογένειες που βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση και δεν έχουν απευθυνθεί στην οργάνωση. "Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε τον αριθμό αυτών των οικογενειών", αναφέρει ο κ. Σπηλιόπουλος, τονίζοντας πως "τα ανήλικα παιδιά που υποσιτίζονται στην Πάτρα, ενδέχεται να ξεπερνούν τα 1.600".

Το Φωτεινό Αστέρι λειτουργεί με την προσφορά κατοίκων της Πάτρας, παρέχοντας κάθε βδομάδα στερεά τροφή στις οικογένειες των ανήλικων παιδιών, ενώ τα ίδια τα μέλη της οργάνωσης συμβάλλουν στην αγορά κρεάτων, ψαριών και απορρυπαντικών.
"Η βοήθεια και η αλληλεγγύη στον συνάνθρωπό μας είναι απαραίτητη αυτές τις ημέρες" τονίζει ο κ. Λιακόπουλος, που προσέθεσε πως "η ανταπόκριση του κόσμου στις δράσεις της οργάνωσης είναι εντυπωσιακή".

Βασίλης Ανδριανόπουλος

Τα πάθη των παιδιών...

1.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από έλλειψη νερού

Σύμφωνα με νέα στοιχεία της UNICEF, 748 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν έχουν άμεση πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας Νερού, στις 22 Μαρτίου, η οργάνωση κρούει τον κώδωνα του κινδύνου καθώς η πρόσβαση και μόνο σε αυτό το ζωτικό αγαθό εξακολουθεί να αποτελεί πρόκληση για εκατομμύρια κόσμου.

Νότιο Σουδάν: Εκατοντάδες παιδιά απήχθησαν για να γίνουν...

Εκατοντάδες παιδιά απήχθησαν στα μέσα Φεβρουαρίου, στο Νότιο Σουδάν, και εξαναγκάστηκαν να συμμετάσχουν στις εμφύλιες συγκρούσεις ως στρατιώτες, αναφέρει η UNICEF...

[περισσότερα]

Νότιο Σουδάν: Απαγωγή δεκάδων ανήλικων αγοριών από ένοπλους

Η UNICEF ανακοίνωσε το Σάββατο ότι ένοπλοι απήγαγαν τουλάχιστον 89 ανήλικα αγόρια από το σχολείο τους στην επαρχία του Άνω Νείλου, στο Νότιο Σουδάν. Σύμφωνα με το διεθνή...

[περισσότερα]

UNICEF: Τριάντα εκατομμύρια παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο

Saturday, 28 March 2015

Επιστρέφουν στα θρανία για χάρη των παιδιών τους

94.000 ΓΟΝΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΣΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗΣ

Στα θρανία κάθονται τα τελευταία χρόνια χιλιάδες γονείς, προκειμένου να ενημερωθούν για θέματα που αφορούν τα παιδιά τους και σχετίζονται μεταξύ άλλων με τον σχολικό εκφοβισμό, το ασφαλές Διαδίκτυο και την πρόληψη των εξαρτήσεων.
Το ενδιαφέρον είναι τεράστιο, καθώς την τελευταία επταετία έχουν επιμορφωθεί περισσότεροι από 94.000 γονείς, οι οποίοι επέλεξαν να παρακολουθήσουν μία από τις θεματικές ενότητες που «τρέχουν» από το Ίδρυμα Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης, που είναι ο φορέας υλοποίησης.
Μάλιστα για το επόμενο τρίμηνο, λόγω και του τραγικού γεγονότος με τον χαμό του Βαγγέλη Γιακουμάκη που συγκλόνισε ολόκληρη τη χώρα, προγραμματίζεται μία έκτακτη δράση για θέματα ενδοσχολικής βίας που θα γίνει σε όλα τα σχολεία, θα απευθύνεται τόσο σε εκπαιδευτικούς όσο και σε γονείς και θα περιλαμβάνει μία 4ωρη εκπαίδευση.
Συνολικά σε όλη τη χώρα λειτουργούν 58 σχολές γονέων στις οποίες μπορούν να συμμετέχουν οι ενδιαφερόμενοι δωρεάν και να παρακολουθούν τα προγράμματα από εξειδικευμένους επιστήμονες (ψυχολόγους, γιατρούς, κοινωνικούς λειτουργούς κ.λπ.). Τα εκπαιδευτικά προγράμματα διαρκούν από 25 έως 50 ώρες, γίνονται μία φορά την εβδομάδα σε απογευματινές ώρες, συνήθως στις αίθουσες σχολικών μονάδων και διαρκούν τρεις ώρες κάθε φορά.
περισσότερα εδώ

Πώς να διαχειριστείτε το παιδί που θέλει να είναι πάντα στο επίκεντρο

Είναι απίστευτο πώς ένα 3χρονο παιδί καταφέρνει να γίνεται πάντα το επίκεντρο της οικογένειας. Πώς με την επιμονή, την γκρίνια, την επιθετικότητα, τις φωνές ή το κλάμα έχει βρει τον τρόπο να διεκδικεί πάντα αυτά που θέλει και, τις περισσότερες φορές, να τα κερδίζει. Οι γονείς, από την άλλη, προκειμένου να αποφύγουν το διαρκές κλαψούρισμα του παιδιού, αναγκάζονται να υποκύψουν, όμως αυτή δεν μπορεί να είναι για πάντα η λύση.

Το παιδί πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει ότι δεν γίνεται να ασχολούνται διαρκώς όλοι μαζί του. Ποια είναι, όμως, αυτή η στιγμή και τι πρέπει να κάνετε όταν έρθει; Η παιδοψυχολόγος Dr. Joan Simeo Munson απαντά.

Καταρχάς, όπως λέει η ειδικός, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η διεκδίκηση της προσοχής των γονιών (με κλάμα, γκρίνια και φωνές) είναι ένα απολύτως φυσιολογικό στάδιο στην ανάπτυξη του παιδιού.

Τα παιδιά ηλικίας 3-7 ετών δεν είναι σε θέση να βάλουν σε σειρά προτεραιότητας τις ανάγκες τους και τα θέλω τους, και στην συνέχεια να τα εκφράσουν. Έτσι, για εκείνα είναι πιο εύκολο να απαιτήσουν αυτό που θέλουν δυνατά, ξεκάθαρα και επίμονα. Οι λόγοι που ένα παιδί ζητά την προσοχή είναι πολλοί: Μπορεί να βαριέται, μπορεί να είναι κουρασμένο, να του έχετε λείψει, να πεινάει... Το ζητούμενο δεν είναι τόσο να καταλάβετε τι είναι αυτό που οδηγεί το παιδί στο να συμπεριφέρεται έτσι, αλλά να ξέρετε πώς να αντιδράτε εκείνες τις στιγμές.

Τι να κάνετε

Δείξτε κατανόηση.

Μπορεί αυτό να είναι εξαιρετικά δύσκολο όταν το παιδί συμπεριφέρεται με ενοχλητικό τρόπο, αλλά όταν θα συνειδητοποιήσετε σε τι αναπτυξιακό στάδιο βρίσκεται θα καταλάβετε τι μπορεί και δεν μπορεί να κάνει. Η κατανόηση δεν σημαίνει ότι αποδέχεστε την συμπεριφορά του παιδιού, αλλά ότι αυτή προέρχεται από ένα στάδιο αναπτυξιακής ανωριμότητας.

Μάθετε να αγνοείτε.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγνοείτε το παιδί κάθε φορά που ζητά την προσοχή σας, αλλά δεν πειράζει κάποιες φορές να του λέτε ότι με την γκρίνια δεν θα κερδίσει αυτό που θέλει και ότι μπορεί να σας το ζητήσει αν μιλήσει ήρεμα.

Έχετε πλάνο.

Αναγνωρίστε την διαφορά ανάμεσα στην πραγματική ανάγκη (όταν η προσοχή σας στο παιδί επιβάλλεται) και σε μία συνηθισμένη απαίτηση του παιδιού. Συζητήστε με το παιδί την διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο και βρείτε μαζί έναν τρόπο να επικοινωνεί μαζί σας όταν υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη, για να καταλάβει και εκείνο ποιες είναι πραγματικά οι προτεραιότητες στην οικογένεια. Μπορείτε, για παράδειγμα, να πείτε στο παιδί ότι αν π.χ. το μικρό αδερφάκι του ανοίξει την πόρτα του σπιτιού, πρέπει να έρθει να σας πει «Μαμά, αυτό είναι σημαντικό» και όχι απλά να φωνάξει «Μαμά, μαμά!».

Ξεκαθαρίστε τους κανόνες.

Πείτε στο παιδί ποιες ακριβώς είναι οι προσδοκίες σας από αυτό: Δεν γκρινιάζουμε, δεν ουρλιάζουμε, δεν τρέχουμε μακριά όταν η μαμά μας φωνάζει. Στη συνέχεια πείτε στο παιδί ποιες θα είναι οι επιπτώσεις την επόμενη φορά που θα συμπεριφερθεί έτσι, π.χ. την επόμενη φορά που θα ουρλιάξεις για να γίνει αυτό που θέλεις θα παραμείνεις στο δωμάτιό σου μόνος σου για 5 λεπτά ή δεν θα δεις καθόλου τηλεόραση το βράδυ. Και κυρίως, τηρήστε τους κανόνες αυτούς αν το παιδί τους παραβεί, λέγοντας «λυπάμαι, ο κανόνας είναι ότι δεν ουρλιάζουμε για να πάρουμε αυτό που θέλουμε. Απόψε δεν θα δεις τηλεόραση.»

Η μη επιβολή των επιπτώσεων στους κανόνες της οικογένειας είναι ο βασικότερος λόγος που τα παιδιά δεν διορθώνουν ποτέ την συμπεριφορά τους. Το παιδί σας, όμως, το «σημειώνει» στο μυαλό του κάθε φορά που υποκύπτετε στις απαιτήσεις του και την επόμενη φορά διπλασιάζει την προσπάθειά του να σας επιβάλλει τις απαιτήσεις αυτές.

Δώστε σημασία στο παιδί σας.

Φροντίστε να προσέχετε το παιδί σας, όχι τρέχοντας από πίσω του κάθε φορά που σας φωνάζει, αλλά ασχολούμενοι μαζί του καθημερινά ουσιαστικά και με αγάπη. Αυτό μπορεί να γίνει αν π.χ. αφιερώνετε χρόνο για να παίξετε με το παιδί ήρεμα, να διαβάσετε μαζί, να φάτε όλοι μαζί και να μιλήσετε για τη μέρα σας, να ασχοληθείτε λίγο με το διάβασμά του και τις δραστηριότητές του. Κάθε μέρα διαφέρει από την άλλη αναφορικά με το πόση προσοχή μπορείτε να δώσετε στο παιδί σας –εσείς ξέρετε πόσο φορτωμένο είναι το πρόγραμμά σας και πόσο χρόνο μπορείτε να διαθέσετε, βάζοντας και εσείς τις δικές σας προτεραιότητες.

Τι να μην κάνετε

Μην φωνάζετε και εσείς.

Το πιο εύκολο, όταν το παιδί τσιρίζει για να τραβήξει την προσοχή σας, είναι να αρχίσετε τις τσιρίδες και εσείς. Είναι, όμως, και το πιο ανεπιτυχές. Προσπαθήστε να «βγάλετε» τον εαυτό σας έξω...

Τα παιδιά ψέλνουν το «Τῇ ὑπερμάχῳ» ...

Στρατὴς Μυριβήλης - Τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ»

Πρὸς τὴν Παναγία, πρὸς τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, ἀποτείνεται τὸ θαυμάσιο βυζαντινὸ τροπάρι «Τὴ ὑπερμάχω Στρατηγῷ», ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι ὁ ἐθνικὸς ὕμνος τοῦ ἀγωνιστικοῦ Βυζαντίου. Καὶ σὰν ἐθνικό μας ὕμνο ἔπρεπε νὰ τὸ κρατήσει καὶ ἢ ἀπελευθερωμένη Ἑλλάδα τοῦ 21, ἂν οἱ λόγιοι καὶ οἱ πολιτικοὶ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης εἶχαν τὴν ὀξυδέρκεια νὰ καταλάβουν τὴ σημασία ποὺ παίρνει ἡ Παράδοση στὴ ζωὴ τῶν ἐθνῶν καὶ δὲν ἔβλεπαν τὴν κλασικὴ Ἑλλάδα νὰ ἑνώνεται ἠθικὰ καὶ ἱστορικὰ μὲ τὸ ἀπελευθερωμένο Ἔθνος, δίχως τὴν ἔνδοξη καὶ μεγαλόπρεπη περίοδο τῆς Βυζαντινῆς χιλιετίας ποὺ μεσολάβησε καὶ σφυρηλάτησε τὴ νέα μας Ἑλληνοχριστιανικὴ συνείδηση.

Δῆτε ὅμως. Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔκαμε τὸ μεταεπαναστατικὸ κράτος τὸ ἔκαμε μόνος του ὁ Ἑλληνικὸς Λαός. Ἔτσι κάθε φορὰ ποὺ ἕνα μεγάλο γεγονὸς τρικυμίζει τὴ ψυχή μας, τὸ βυζαντινὸ τροπάρι αὐθόρμητα ἀνεβαίνει στὰ χείλη μας καὶ σμίγει μὲ τοὺς στίχους τοῦ Σολωμοῦ. Καὶ πάλι αὐθόρμητα κάθε φορὰ ποὺ ἕνα ὑπόδουλο τμῆμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἑνώνεται μὲ τὴν ἑνιαία ἐλεύθερη πατρίδα, ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς ἀλληλοχαιρετᾶται μὲ τὴ θρησκευτικὴ φράση «Χριστὸς Ἀνέστη»

Ο γιος μου όταν κλαίει λιποθυμά.
Τι είναι το Σύνδρομο Κατακράτησης Αναπνοής;
"Breath Holding Syndrome" in a child

ΕΡΩΤΗΣΗ: Θα ήθελα να με ενημερώσετε για το Σύνδρομο Κατακράτησης Αναπνοής. Ο 3χρονος γιος μου μετά από έντονο κλάμα λιποθυμά. Το περιστατικό έγινε 2 φορές σε διάστημα 5 ημερών. Τι με συμβουλεύετε;

"Breath Holding Syndrome" in a child

Αγαπητή Λία,
Το σύνδρομο κατακράτησης της αναπνοής είναι δεν είναι και τόσο σπάνιο, αφού προσβάλλει περίπου τέσσερα στα εκατό παιδιά. Το επεισόδιο συμβαίνει συνήθως μετά από ένα ελαφρύ κτύπημα ή όταν δεν κάνουμε το χατίρι του μικρού παιδιού, οπότε αυτό ξεκινά να κλαίει και κρατάει την αναπνοή του.

Οι κρίσεις κατακράτησης αναπνοής (κυανές κρίσεις) είναι ηλικιοεξαρτώμενα επεισόδια τα οποία συμβαίνουν μεταξύ 6 μηνών και 6 ετών, μετά από κλάμα.

Προκαλείται περιορισμός της αιμάτωσης του εγκεφάλου, ενώ κλινικά το παιδί εμφανίζει κυάνωση. Η συχνότητά τους στον παιδικό πληθυσμό ανέρχεται σε 4%. Κοινό εύρημα στα παιδιά αυτά είναι η σιδηροπενική αναιμία. Σκόπιμος επίσης κρίνεται ο έλεγχος της καρδιακής λειτουργίας για τον αποκλεισμό βραδυαρρυθμιών ή του συνδρόμου επιμηκυσμένου QT (long QT syndrome).

Χωρίς αμφιβολία, την πρώτη φορά που θα δείτε το παιδί σας να κάνει ένα επεισόδιο κατακράτησης της αναπνοής θα πανικοβληθείτε. Δεν είναι καθόλου ευχάριστο να δει κάποιος το παιδί του να «μαυρίζει» και να χάνει τις αισθήσεις του. Σπάνια προσβάλλει βρέφη μικρότερα των έξι μηνών. Η συνηθέστερη ηλικία είναι δύο χρονών και συνήθως σταματά μετά την ηλικία των πέντε χρονών.

Τι ευθύνεται για το σύνδρομο;
Δεν είναι γνωστό. Γνωρίζουμε όμως ότι τα παιδιά αυτά δεν πάσχουν από κάποιο σοβαρό νόσημα και δεν έχουν επιληψία. Ο γιατρός βέβαια θα πρέπει να αποκλείσει την επιληψία όταν θα πάρετε για πρώτη φορά το παιδί σας μετά από ένα τέτοιο επεισόδιο.

Τι να κάνω όταν το παιδί μου παρουσιάζει ένα τέτοιο επεισόδιο;
ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΘΕΙΤΕ. Δεν χρειάζεται ούτε νερό να ρίξετε στο πρόσωπο του παιδιού, ούτε να βάλετε το χέρι στο στόμα του, ούτε να του δώσετε το φιλί της ζωής. Δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτε. Όταν το επεισόδιο τελειώσει, τότε αφήστε το παιδί σας να ξεκουραστεί στο κρεβατάκι του και μην δείξετε ότι έχετε πανικοβληθεί και μην το κρατάτε συνέχεια στην αγκαλιά σας. Αφήστε του λίγο χρόνο να ξεκουραστεί μόνο στο κρεβατάκι.

Τα επεισόδια αυτά θα τα συνηθίσετε, αν το παιδί σας τα κάνει τακτικά. Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να μην έχετε άγχος καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας «μήπως το παιδί κάνει τέτοιο επεισόδιο», οπότε η ζωή σας θα είναι δύσκολη και η συμπεριφορά σας απέναντι στο μωρό όχι η πιο ορθή. Γι’ αυτό να θυμάστε ότι οφείλετε να συμπεριφέρεστε στο παιδί με σύνδρομο κατακράτησης αναπνοής όπως και σε οποιοδήποτε άλλο φυσιολογικό παιδί.

Δρ Kέκκος Μάρκου,
Παιδίατρος

philenews

Όταν το παιδί λέει ιστορίες της φαντασίας του

Μαμά, κάθε βράδυ σχεδόν, αργά, πολύ αργά, βλέπω από το παράθυρο την θεία Μαίρη να μιλάει με κάποιον στο πεζοδρόμιο.

-Το βράδυ στο πεζοδρόμιο; Είναι και ο θείος μαζί της;
-Όχι, ποτέ. Και η θεία πάντα φαίνεται αγχωμένη.
Τα λόγια αυτά της μικρής Κατερίνας (4,5 ετών) έκαναν τη μαμά της να ρωτήσει όσο πιο διακριτικά μπορούσε την αδερφή της που μένει στον από κάτω όροφο για το τι συνέβαινε. Η θεία έκπληκτη απάντησε πως ποτέ δε συνέβη κάτι τέτοιο. Ύστερα από τρεις μέρες η μητέρα ρώτησε την Κατερίνα εάν ξαναείδε τη θεία.
-Ναι. Και χθες και προχθές τους είδα πάλι. Κάθε βράδυ σου λέω!
Ήταν ξεκάθαρο πως η μικρή έλεγε ψέματα. Το θέμα και ο προβληματισμός της μαμάς της ήταν το ΓΙΑΤΙ... Δεν είχε να κερδίσει κάτι από αυτό...

Θα πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε πως είναι φυσικό να λένε τα παιδιά φανταστικές ιστορίες, ιδίως μέχρι την ηλικία περίπου των 6.
Τα πολύ μικρά παιδιά δεν αναγνωρίζουν την διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασία. Φαίνεται επίσης από έρευνες, ότι ένα παιδί προσχολικής ηλικίας με προχωρημένη ευφυΐα και ιδιαίτερα ανεπτυγμένη φαντασία λέει συχνότερα ψέματα από τους συνομηλίκους του. Συχνά λοιπόν εφεύρει έναν δικό του κόσμο, όπου τα πράγματα γίνονται όπως θέλει εκείνο, δίχως περιορισμούς και φραγμούς.
Είναι πολύ φυσιολογικό οι γονείς να αναστατώνονται με τις φανταστικές ιστορίες του παιδιού τους.
Όμως θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί και να βλέπουμε τις καταστάσεις στο σύνολό τους και όχι σαν μεμονωμένα γεγονότα. Δηλαδή, εάν το παιδί μας είναι χαρούμενο και οι σχέσεις που έχει με τους γύρω του είναι λειτουργικές, οι φανταστικές του ιστορίες δεν αποτελούν απαραίτητα κάτι ανησυχητικό.
Εξάλλου ο τρόπος που σκεφτόμαστε εμείς οι ενήλικες και επεξεργαζόμαστε τις καταστάσεις και τις νέες ιδέες μας, δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπο των παιδιών.
Καλό θα ήταν λοιπόν να περνάμε περισσότερο χρόνο με το παιδί σε τέτοιες περιόδους, μπορούμε να παίζουμε εμείς οι ίδιοι την φανταστική του ιστορία μαζί του εκφράζοντας τα συναισθήματά μας, αλλά και αφήνοντας και το ίδιο να εκφράζεται χωρίς να είμαστε επικριτικοί ή απορριπτικοί.

Μαρία Κωνσταντινοπούλου
Ψυχοπαιδαγωγός-Συντονίστρια Σχολών Γονέων
Ψυχολογία (BA), Ειδική αγωγή (BTEC), Παιδοψυχολογία (MSc)

babyradio.gr

Πώς ένα σαπούνι βοήθησε
μια οικογένεια αστέγων που ζούσε το δρόμο

Εδώ υπάρχει ένα συγκλονιστικό γεγονός: όταν κάποιος είναι άστεγος, ένα πράγμα τόσο απλό όσο ένα σαπούνι μπορεί κυριολεκτικά να σώσει τη ζωή του.

Όταν δεν ακολουθούν τους βασικούς κανόνες υγιεινής, οι άνθρωποι είναι πιο επιρρεπείς σε μολύνσεις και ασθένειες. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του Εθνικού Συμβουλίου Φροντίδας Αστέγων, οι άστεγοι ζουν συνήθως 28 χρόνια λιγότερο από τους ανθρώπους που έχουν σπίτι.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Kathryn Xian, μια ακτιβίστρια από τη Χαβάη, δημιούργησε ένα πρόγραμμα που ονομάζεται «Pono Soap» με σκοπό να βοηθήσει τους αστέγους της περιοχής που πληθαίνουν συνεχώς.

Στο πρόγραμμα, το οποίο ξεκίνησε μόλις τον Δεκέμβριο, χρησιμοποιούνται η αρωματοθεραπεία και τα αιθέρια έλαια προκειμένου να υπάρξει μια ολιστική προσέγγιση σε κάθε φυτικό, χειροποίητο σαπούνι.
Για παράδειγμα, στο προϊόν «3 trees», χρησιμοποιείται κέδρος, έλατο και ευκάλυπτος, τα οποία βοηθούν στην καταπολέμηση των αναπνευστικών προβλημάτων ενώ το «Rosie t.» (δεντρολίβανο, έλατο και τεϊόδεντρο) καταπολεμά την ψωρίαση, το έκζεμα και την απώλεια μαλλιών. Λέγεται επίσης ότι βοηθά στη βελτίωση της διάθεσης....

Όταν είσαι παιδί ...

Βγάλτε το παιδί που κρύβετε μέσα σας... - Be a Kid Again
Ο καθένας μας κρύβει ένα παιδί μέσα του.
Κάθε παιδί έχει μια ζεστή καρδιά. Κι είναι ζεστή, επειδή αγαπάει όλο τον κόσμο.
hamomilaki

Θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω. Να ξαναγινόμουν τεσσάρων ή πέντε χρονών και να έμενα εκεί, δε θα πω για πάντα, γιατί το «για πάντα» δεν υπάρχει, αλλά για όσο αντέξω αυτή την ξεγνοιασιά και ανεμελιά της παιδικής ηλικίας.

Θα ήθελα να μπορούσα να ξαναζήσω πράγματα που έκανα όταν ήμουν μικρή, τότε που δεν ήμουν αγχωμένη για όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω μου, τότε που δεν έτρεχα να προλάβω τη ζωή μην τυχόν μου φύγει και δεν την έχω ζήσει.

Όταν είσαι παιδί γελάς πολύ.

Γελάς, επειδή βλέπεις τον φίλο σου να γελάει ή επειδή η καλύτερη σου φίλη λερώθηκε με παγωτό στη μύτη. Τρέχεις, πιστεύοντας ότι είσαι πραγματικά ελεύθερος. Παρ' όλο που δεν ξέρεις ακριβώς τι σημαίνει η λέξη «ελευθερία», εσύ την αισθάνεσαι. Παίζεις με τα παιχνίδια σου ή με τους φίλους σου, ζωγραφίζεις και η φαντασία σου καλπάζει. Ναι, μπορεί να χτυπήσεις, να σου πάρουν το παιχνίδι σου ή να μην σου κάνουν το χατίρι και εσύ γκρινιάζεις και κλαις. Κλαις και στεναχωριέσαι για όλα αυτά χωρίς να ξέρεις τότε ότι τα πραγματικά προβλήματα έρχονται όταν μεγαλώνεις.

Όταν είσαι παιδί, δε σε νοιάζει τι λέει ο διπλανός σου για σένα, για τους άλλους ή για την ίδια την ζωή.

Η αλήθεια είναι πως ούτε εσύ έχεις σκεφτεί τίποτα για τη ζωή, για τους γύρω σου ή για τον εαυτό σου. Και αυτό γιατί τότε αρχίζεις να μαθαίνεις για αυτή και για σένα. Είσαι σα σφουγγάρι που απλά απορροφά όλες τις πληροφορίες για τα πράγματα που υπάρχουν και συμβαίνουν στον κόσμο σου χωρίς να τα κρίνεις. Αυτή είναι μια δουλειά που την κάνεις αρκετά αργότερα και όχι όταν είσαι μικρός. Τότε πιστεύεις τη μαμά σου όταν σου λέει πως είσαι το καλύτερο παιδί του κόσμου ή ότι θα κρυώσεις αν βγεις έξω με το καλοκαιρινό σου φόρεμα τον Δεκέμβρη, χωρίς να αμφιβάλλεις στιγμή. Δεν το σκέφτεσαι γιατί την εμπιστεύεσαι και την αγαπάς, όπως το μπλοκ ζωγραφικής που σου είχε κάνει δώρο ο παππούς στη γιορτή σου.

Όσο μεγαλώνεις όλα αυτά κρύβονται κάπου μέσα σου, τόσο καλά που σχεδόν εξαφανίζονται.

Τώρα ήρθε ο καιρός να μάθεις να ανταπεξέρχεσαι στη ζωή των «μεγάλων» . Είναι κάποιες στιγμές όμως, που κουράζεσαι να προσπαθείς, να επιλέγεις και να αποφασίζεις για τη ζωή σου, που ξεθάβεις αυτές τις αναμνήσεις και τις αναπολείς. Και τότε καταλαβαίνεις πως δεν θες να ξανακρυφτούν αυτές οι εικόνες.

Μακάρι να γινόμουν ξανά πέντε χρονών. Έστω για λίγο, έστω μόνο στο μυαλό μου ή στη ψυχή μου. Στη ψυχή μου.

pitsirikidotnet

Τι προκαλεί σε ένα έμβρυο το κάπνισμα της μαμάς του; Κόψτο το ρημάδι ...

Τα μωρά που εκτίθενται στο τσιγάρο, ενώ βρίσκονται ακόμη στην κοιλιά της μαμάς τους, μπορεί να εμφανίσουν καθυστερημένη ανάπτυξη στο κεντρικό νευρικό σύστημα, υποστηρίζουν ερευνητές οι οποίοι μελέτησαν 4D υπερήχους εγκύων.

Σύμφωνα με όσα αναφέρει δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Daily Mail, οι εικόνες αυτές αποκαλύπτουν πώς το κάπνισμα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης επηρεάζει την ανάπτυξη ενός αγέννητου μωρού.
Στις εικόνες αυτές τα μωρά των εγκύων που καπνίζουν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους φαίνεται να αγγίζουν πολύ πιο συχνά το πρόσωπο και το στόμα τους, σε σχέση με τα μωρά εγκύων που δεν καπνίζουν.
Τα έμβρυα συνηθίζουν να ακουμπούν το στόμα και το πρόσωπό τους όλο και λιγότερο καθώς μεγαλώνουν και αναπτύσσονται.
Οι ειδικοί υποστηρίζουν, ότι οι σαρώσεις αυτές αποκαλύπτουν ότι το κάπνισμα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μπορεί να σημαίνει καθυστέρηση στην ανάπτυξη του κεντρικού νευρικού συστήματος του παιδιού.

Οι γιατροί συνιστούν στις έγκυες να σταματούν το κάπνισμα, καθώς αυξάνει τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου, εμφάνισης αναπνευστικών προβλημάτων ακόμη και βρεφικού θανάτου.
Τώρα, οι ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Durham πιστεύουν ότι με τη μέθοδο αυτή μπορούν να δείχνουν τις επιπτώσεις του καπνίσματος στα έμβρυα στις μέλλουσες μαμάδες που δυσκολεύονται να κόψουν το τσιγάρο, έτσι ώστε να τους δώσουν ένα επιπλέον ισχυρό κίνητρο για να πείσουν τον εαυτό τους να το καταφέρουν.

Στην έρευνα της Dr Nadja Reissland συμμετείχαν 20 γυναίκες, οι οποίες έκαναν 4D υπέρηχο στην 24η, 28η, 32η και 36η εβδομάδα της κύησής τους. Η ίδια ελπίζει η πιλοτική αυτή μελέτη να επεκταθεί σε μεγαλύτερο δείγμα γυναικών, προκειμένου να διερευνηθούν περαιτέρω και με μεγαλύτερη βεβαιότητα τα ευρήματά της, συμπεριλαμβανομένης της αλληλεπίδρασης του μητρικού στρες με το κάπνισμα.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Acta Paediatrica.

medicalnews