Τάσος Λειβαδίτης: Ο ποιητής του Έρωτα και της Επανάστασης

Pieta of syria by Delawer-Omar

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη
και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου
θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα
στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

......................

Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες
και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

......................
Don't let yourself been carried away
not for a single moment.
By just relaxing awhile and recalling
your childhood years,
you let thousands of kids slaughtered,
when playing harmlessly in the cities.
If you perish just a moment looking at sunset,
tomorrow people will be dying at the night of war.
If you stop for a moment to dream,
then millions of human dreams
will turn to dust under the bombshells.
You don't have time,no time for yourself,
if you want to be called a man.

ολόκληρο το ποίημα στα Τετράδια της Αμπάς 

Το Έμμεσο Bullying είναι και το πιο επικίνδυνο

Ειδικοί ψυχολόγοι-παιδοψυχολόγοι μιλούν στο Documento για τις μορφές του σχολικού εκφοβισμού, τα αίτια, τις συνέπειες και τον ρόλο της οικογένειας και των δημόσιων λειτουργών και υπηρεσιών 

 
«Η αδελφή». «Ο ξένος». «Ο χοντρός». «Ο άσχημος». «Ο ψηλός». «Ο κοντός». «Αυτός που φοράει γυαλιά». «Αυτή που φοράει κοντές φούστες». «Αυτή που φλερτάρει με μεγαλύτερους». «Το φυτό». «Ο χαζός». Αυτά είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που ακούνε πολλά παιδιά από τους συμμαθητές τους. Χαρακτηρισμοί που τραυματίζουν την παιδική και εφηβική ψυχοσύνθεση περισσότερο από τα πραγματικά χτυπήματα που συχνά δέχονται από τους «ισχυρούς» του σχολείου. Παιδιά που δεν είναι υποχρεωτικά τα πιο ευαίσθητα. Θύμα μπορεί να είναι οποιοσδήποτε.
 
Η σχολική κοινότητα είναι σκληρή. «Κοινωνία της ζούγκλας» την αποκαλούν άλλωστε συχνά οι μαθητές. Και πώς να μην είναι όταν η κοινωνία βρίθει από περιστατικά οικογενειακής έντασης. Τα παιδιά μιμούνται και προσπαθούν να τα επαναλάβουν στους συμμαθητές τους. Σε τέτοιες τραγικές στιγμές, όπως η αυτοκτονία του 15άχρονου μαθητή στην Αργυρούπολη ή παλιότερα του Βαγγέλη Γιακουμάκη, κάθε λέξη μοιάζει περιττή, αφού τα πάντα επισκιάζονται από τον βουβό πόνο για το παιδί που χάθηκε. Πόνο που δεν πρέπει να καλύψουν ο χρόνος και η λησμονιά επειδή το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού δεν καταλαγιάζει.
Υπολογίζεται ότι ένα στα τρία παιδιά παγκοσμίως υπήρξε θύμα bullying. Το ίδιο ποσοστό, σύμφωνα με έρευνα του Ευρωπαϊκού Δικτύου κατά του Σχολικού Εκβιασμού, απηχεί και την ελληνική πραγματικότητα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ποσοστό που έφερε την Ελλάδα στην τέταρτη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών στις περιπτώσεις σχολικού εκφοβισμού. Τέτοια οδυνηρά περιστατικά μπορεί να μη συμβαίνουν παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, εντούτοις όλη η κοινωνία οφείλει να αφουγκραστεί τις τελευταίες λέξεις που έγραψε το αδικοχαμένο παιδί, ώστε να μη βρεθεί άλλο στη θέση του. Άλλωστε τα τραύματα στα παιδιά- θύματα μπορεί να μη στάζουν αίμα, αλλά παραμένουν ανεξίτηλα και τα συντροφεύουν. Σαν θύμηση ότι στη ζωή τους θα υπάρχει πάντοτε κάποιος «ισχυρός». Σε δηλώσεις του ο υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων ανέφερε μεταξύ άλλων ότι σημαντικός παράγοντας για την έκφραση του παιδικού εκφοβισμού αλλά και της βίας τα οποία επικρατούν στην κοινωνία είναι τα βιντεοπαιχνίδια: «Δεν μπορεί ένας γονιός να παίρνει βιντεοπαιχνίδι στο παιδί του, όπου σε δέκα λεπτά σκοτώνονται δέκα άτομα και μετά να κατηγορεί την κοινωνία ότι υπάρχει βία».
Βία όμως υπήρχε πριν από την ύπαρξη των βιντεοπαιχνιδιών. Και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο από την παιδική ήδη ηλικία μπολιάζονται νοοτροπίες ανταγωνισμού και επικράτησης και όχι αλληλεγγύης. Χρειάζεται επομένως ρηξικέλευθη αντιμετώπιση από την πολιτεία, η οποία ελπίζουμε ότι θα έρθει μέσω και της τεράστιας καμπάνιας ενάντια στις ποικίλες μορφές της βίας που εξήγγειλε ο υπουργός ότι θα ξεκινήσει στα σχολεία από το φθινόπωρο.
 
«Ο δυνατός θέλει να επιβληθεί»
«Για να θεωρηθεί ένα συμβάν ως bullying βάσει της βιβλιογραφίας θα πρέπει να γίνεται σε τακτικά διαστήματα μέσα στην εβδομάδα. Όμως ένα έντονο γεγονός και μια φορά να συμβεί μπορεί να πλήξει το θύμα» ανέφερε στο Documento ο ψυχολόγος – παιδοψυχολόγος Γιώργος Τσανάκας. Ο σχολικός εκφοβισμός μπορεί να είναι άμεσος ή έμμεσος. «Άμεσος είναι όταν υπάρχει “πρόσωπο με πρόσωπο” επαφή, δηλαδή χτυπήματα και χαρακτηρισμοί. Πιο επικίνδυνος όμως είναι ο έμμεσος, αφού δεν γίνεται αντιληπτός και μπορεί να περιλαμβάνει την απομόνωση ενός παιδιού, την κοροϊδία του, ακόμη και τον διαδικτυακό εκφοβισμό».
«Ένας πιο δυνατός βρίσκει κάποιον θεωρητικά πιο αδύναμο προκειμένου να του επιβληθεί. Πρόκειται για διακρίσεις που δημιουργούνται από το πλαίσιο όπου ζει το παιδί, την κοινωνία που το περιβάλλει, τη σχολική κοινότητα, ακόμη και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αν στιγματιστεί ένα παιδί ως ομοφυλόφιλος, ξένος, κοντός, χοντρός, άσχημος, αδύναμος, τότε γίνεται εύκολος στόχος και ο ισχυρός θα κερδίσει» συμπληρώνει ο ίδιος.
 
Καταπιεσμένα συναισθήματα και οικογενειακό περιβάλλον
Σχετικά με τις αιτίες που δύνανται να οδηγήσουν ένα παιδί στον ρόλο του θύτη, ο κ. Τσανάκας εξηγεί ότι αυτό μπορεί να συμβεί επειδή «έχει δεχτεί το ίδιο εκφοβισμό, όποτε είναι θύτης-θύμα. Μπορεί να δέχεται εκφοβισμό μέσα στην οικογένειά του. Η ένταση στο οικογενειακό περιβάλλον μεταφέρεται από τους γονείς στα παιδιά που αναζητούν τρόπο να ξεσπάσουν. Ακόμη μπορεί να οφείλεται στο χαμηλό μορφωτικό υπόβαθρο της οικογένειας, το ηλικιακό χάσμα με τους γονείς ή στην έλλειψη χρόνου που αυτοί διαθέτουν για τα παιδιά. Το παιδί συσσωρεύει εκνευρισμό και ξεσπάει, εκτοξεύοντας αυτά τα καταπιεσμένα συναισθήματα, αφού προσπαθεί να μιμηθεί συμπεριφορές που βιώνει στο οικογενειακό του περιβάλλον».
 
Η ανατροφή ενός παιδιού έχει καταλυτική σημασία: «Τελευταίες έρευνες συγκρίνουν το γονίδιο με το κοντινό περιβάλλον, αναφορικά με το ποιος από τους δύο τομείς επηρεάζει περισσότερο την εκδήλωση διάφορων συμπεριφορών. Στις περισσότερες περιπτώσεις σημαντικότερο ρόλο διαδραματίζει το κοντινό μας περιβάλλον. Η βιβλιογραφία έχει δείξει ότι ο θύτης είναι συνήθως μη δημοφιλές παιδί, πιθανόν καταπιεσμένο από το σπίτι του, το οποίο θέλει να τραβήξει την προσοχή, να δημιουργήσει φιλίες και αρκετά συχνά μπορεί να συνδεθεί με την παραβατικότητα στην ενήλικη ζωή του».
 
Όσον αφορά το θύμα σχολικού εκφοβισμού, «θα εμφανίσει χαμηλή αυτοπεποίθηση, αίσθημα απόρριψης και εκδήλωση αρνητικών συναισθημάτων όπως υπερβολικό άγχος και αγωνία μην ξανασυμβεί αντίστοιχο περιστατικό. Αυτό μπορεί να οδηγήσει το παιδί σε τάσεις απομόνωσης». Ακόμη μπορεί να εκδηλωθούν ψυχοσωματικά προβλήματα «όπως δερματικά, αναπνευστικά, πονοκέφαλος, μειωμένη όρεξη και αϋπνίες. Δεν σημαίνει ότι αν εμφανιστούν τέτοια συμπτώματα το παιδί είναι θύμα σχολικού εκφοβισμού, εντούτοις οι γονείς θα πρέπει να προσέχουν για τυχόν νέες και “παράξενες” συμπεριφορές». Πρόκειται για μια κατάσταση που εμφιλοχωρεί κινδύνους για την ενήλικη ζωή του θύματος, «δηλαδή να εμπιστεύεται δύσκολα άλλους ανθρώπους, να έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση, να είναι παθητικός στις σχέσεις του, να μην εκφράζει εύκολα τη γνώμη του ή να δέχεται bullying στην εργασία του». Δυστυχώς όμως, όπως αποδεικνύει και το πρόσφατο τραγικό περιστατικό, μπορεί να εκδηλωθούν «καταθλιπτικά συναισθήματα και συμπεριφορές τα οποία σπάνια οδηγούν σε αυτοκτονίες».
 
Πολλές φορές τα θύματα δεν καταγγέλλουν τη βία που υφίστανται: «Το παιδί πρέπει να νιώθει άνετα για να μιλήσει. Συχνά οι θύτες απειλούν ότι αν μιλήσει θα το δείρουν. Είναι πολύ εύκολο να “παίξουν” με την ψυχοσύνθεση ενός παιδιού με χαμηλή αυτοπεποίθηση –συνήθως ζει σε κλειστό και ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον– και να το φοβίσουν».
 
«Πιθανή συνέπεια ο αυτοκτονικός ιδεασμός»
«Έχουν υπάρξει πολλές περιπτώσεις παιδιών που βίωσαν εκφοβισμό και έχουν κάνει σκέψεις αυτοτραυματισμού, οι οποίες είναι μια αυτοκτονικά ισοδύναμη σκέψη» ανέφερε στο Documento ο Στέφανος Αλεβίζος, ψυχολόγος και υπεύθυνος του τμήματος Ενημέρωσης Παιδιών, Γονέων και Εκπαιδευτικών του Χαμόγελου του Παιδιού. Αυτά τα παιδιά σύμφωνα με τον κ. Αλεβίζο «δεν θέλουν να αυτοκτονήσουν, αλλά πρόκειται για έναν κίνδυνο που ενδέχεται να υπάρξει. Σε όλο τον κόσμο η εμφάνιση αντίστοιχων περιστατικών είναι μεγάλη. Ο σχολικός εκφοβισμός δυστυχώς υπάρχει σαν φαινόμενο και βάσει πληθώρας μελετών έχει φανεί ότι ο αυτοκτονικός ιδεασμός αποτελεί μια πιθανή συνέπειά του».
Αναφορικά με το εάν τέτοια περιστατικά αυξάνονται τα τελευταία χρόνια, ο κ. Αλεβίζος σχολίασε πως «η απουσία εθνικού συστήματος καταγραφής τέτοιων περιστατικών δεν μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε αύξηση και αλλαγή των ποιοτικών χαρακτηριστικών του φαινομένου. Τόσο όμως στην εθνική γραμμή SOS όσο και στο τμήμα Πρόληψης του Xαμόγελου του Παιδιού οι κλήσεις αυξάνονται. Δεν ξέρω αν υπάρχει αύξηση των περιστατικών, τα παιδιά όμως πλέον ξέρουν πού να καταγγείλουν τέτοια περιστατικά».
 
Όπως όλες οι εκφάνσεις βίας «έτσι κι αυτή υπακούει στην έκφραση της σωματικής αλλά και της λεκτικής βίας. Σε άλλες περιπτώσεις η ενδοσχολική βία λαμβάνει μια σεξουαλική έκφραση, για παράδειγμα εναντίον παιδιών που ανήκουν στην ομοφυλοφιλική κοινότητα. Αυτό υπογραμμίζει ακόμη περισσότερο την ανάγκη για πρόληψη, αφού σε μια κοινωνία που επιζητά την ισότητα και την αποδοχή όλων των ανθρώπων δεν θέλουμε τέτοιες συμπεριφορές να ανατροφοδοτούνται και να γεννιούνται στο σχολείο».
 
«Διαμόρφωση κουλτούρας ενάντια στον εκφοβισμό»
Στο ερώτημα αν η σχετική κρατική βοήθεια είναι ελλιπής, ο κ. Αλεβίζος επισήμανε ότι «οι δημόσιοι λειτουργοί και οι δημόσιες υπηρεσίες δεν είναι σε θέση να υποστηρίξουν την εκπαιδευτική κοινότητα, αφού υπάρχει έλλειψη ανθρώπων. Οι σχετικές δομές είναι υποστελεχωμένες». Το Χαμόγελο του Παιδιού διεξάγει το πρόγραμμα πρόληψης και ευαισθητοποίησης Real Life Stories: «Χρησιμοποιούμε διάφορα εργαλεία προκειμένου να εκπαιδεύσουμε τους εκπαιδευτικούς για τον τρόπο που μπορούν να χειριστούν το ζήτημα». Το 2017 πραγματοποιήθηκαν από την οργάνωση σχετικές διαδραστικές παρεμβάσεις πρόληψης σε 14.502 μαθητές, 1.533 γονείς και 167 εκπαιδευτικούς σε σχολεία όλης της Ελλάδας, ενώ η Ευρωπαϊκή Γραμμή Υποστήριξης για παιδιά (116 111) παρείχε συμβουλευτική υποστήριξη σε 289 ανηλίκους που κάλεσαν για θέματα εκφοβισμού.
 
Το σημαντικότερο, σύμφωνα με τον κ. Αλεβίζο, είναι «η διαμόρφωση μιας κουλτούρας ενάντια στον εκφοβισμό. Θα πρέπει να ενισχυθεί η ετοιμότητα του σχολείου προκειμένου να υπάρξει πιο άμεση επέμβαση. Μπορεί η εύκολη απάντηση να είναι πως το σχολείο δεν αντιμετωπίζει καλά τέτοια περιστατικά, εντούτοις οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί με τα μέσα και τα εργαλεία που διαθέτουν κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Οι δράσεις που γίνονται δεν είναι εναρμονισμένες και ενταγμένες σε ένα συντονισμένο σχέδιο αντιμετώπισης, με αποτέλεσμα να μένουν αναξιοποίητες».
 
«Σημαντική η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών»
«Ο παιδικός εκφοβισμός είναι φαινόμενο που υπήρχε και θα υπάρχει, γι’ αυτό δεν μπορούμε να καλύψουμε τα μάτια μας» δήλωσε στο Documento ο αντιπρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος Σταύρος Πετράκης. «Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση τέτοια περιστατικά είναι ελάχιστα έως ανύπαρκτα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να παρακολουθούμε τις συμπεριφορές των παιδιών στο σχολείο προκειμένου να παρέμβουμε».
Σημαντικό ρόλο προκειμένου να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο διαδραματίζει «η επιμόρφωση και εκπαίδευση των εκπαιδευτικών επί του ζητήματος, ώστε να προσεγγίσουν αποτελεσματικά το παιδί και να το βοηθήσουν να “λυθεί”. Τα παιδιά που είναι θύματα σχολικού εκφοβισμού νιώθουν ένοχα και κλείνονται στον εαυτό τους. Είναι φαινόμενο που θα πρέπει να βρίσκεται μόνιμα στον πυρήνα σκέψης και παρέμβασής μας. Θα πρέπει να σπάσει η σιωπή και τα παιδιά να περιγράψουν αυτές τις καταστάσεις που τους δημιουργούν συναισθηματική φόρτιση, που δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν και μπορεί να οδηγήσουν σε δυσάρεστες έως και τραγικές εκπλήξεις».
 
Σχετικά με τις μορφές που λαμβάνει ο παιδικός εκφοβισμός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ο κ. Πετράκης σχολίασε: «Τα παιδιά αρκετά συχνά τσακώνονται ή αναδεικνύουν κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ενός παιδιού και το λοιδορούν. Αυτά δεν μπορούμε να τα βαφτίσουμε εκφοβισμό, αφού είναι αναμενόμενο στην παιδικότητα. Αυτό που δεν πρέπει να συμβαίνει είναι χρονιότητα και κλιμάκωση τέτοιων συμπεριφορών, τα οποία θα οδηγήσουν σε μεγάλες συναισθηματικές διαταραχές». Αναφορικά με το αν υπάρχει έλλειψη εκπαιδευτικών εργαλείων και τεχνικών προκειμένου οι δάσκαλοι να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο, ο κ. Πετράκης κρίνει ότι «όταν βρίσκεσαι σε έναν χώρο με ευαίσθητες παιδικές ψυχές και κανένα εφόδιο να μην έχεις είσαι υποχρεωμένος να ενημερωθείς λόγω επαγγελματισμού». 

Βασίλης Ανδριανόπουλος
Documento #87
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι Συμπαθητικοί Άνθρωποι / Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

«Όχι, όχι» είπε, «δεν ήταν σε καμία περίπτωση η εμφάνισή της. Ξέρεις, στην εμφάνιση κάποια στιγμή δε δίνεις σημασία. Είναι δεδομένο όχι υπάρχει. Αυτό που έχεις ανάγκη είναι κάτι παραπάνω. Αυτό το παραπάνω είναι που σε κάνει να ξεχωρίζεις, που σε κάνει συναρπαστικό. 

Εκείνη ήταν διαφορετική. 

Ήταν ευχάριστη, χαμογελούσε, ήξερε πώς να μιλάει, πώς να σε μαγνητίζει, είχε ένα δικό της μοναδικό στυλ.

Νομίζω πως από όπου και αν περνούσε άφηνε την «σφραγίδα» της. Κανένας δεν μπορούσε να ξεχάσει, πόσο όμορφα ένιωθε κοντά της. Πράγματι, ήταν ο τρόπος που επικοινωνούσε. Καμία σχέση με την εμφάνιση. Άλλο πράγμα να είσαι όμορφος και άλλο να μαγεύεις, να συναρπάζεις με κάθε σου κίνηση, με κάθε σου λέξη».

Φαινόταν καθαρά πως τον είχε μαγέψει. Δυσκολεύτηκε να συνηθίσει την απουσία της και πάνω απ’ όλα δυσκολεύτηκε να βρει κάποια άλλη, τόσο μοναδική και τόσο ιδιαίτερη. 

Τι είναι όμως αυτό που κάνει κάποιους να ξεχωρίζουν από το πλήθος. 

Πώς κερδίζουν την συμπάθεια και το ενδιαφέρον μας; Μήπως κάνουν τα παρακάτω;

Συμπαθούν τους ανθρώπους
Ναι, είναι αλήθεια. Χρειάζεται να φαίνεται ότι συμπαθούμε τους ανθρώπους. 

Ένα ανέκφραστο, μίζερο, ‘cool’ και μυστήριο ύφος μόνο κάτι τέτοιο δε δείχνει. Σίγουρα θα προσελκύσουμε κάποιους ανθρώπους, αλλά τι είδους ανθρώπους; 

Και πώς δείχνουμε ότι συμπαθούμε τους ανθρώπους; 
Με ένα χαμόγελο (και δύο και τρία αν χρειαστεί). Ένα χαμόγελο στέλνει το εξής μήνυμα: “Είμαι ένα συμπαθητικό άτομο. Και εσύ μου είσαι συμπαθής. Είμαι σίγουρος/η για τον εαυτό μου, είμαι αισιόδοξος/η και γεμάτος ζωντάνια”. 

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη το ύφος “βαρύ πεπόνι”, ας χαμογελάμε περισσότερο, ας είμαστε πιο χαλαροί και ας βρίσκουμε τα όμορφα πράγματα στους άλλους.

Είναι ο εαυτός τους
Πολλοί άνθρωποι καταβάλλουν ιδιαίτερες προσπάθειες για να γίνουν συμπαθητικοί και αυτό είναι λειτουργικό μέχρι ενός σημείου. 

Γνώριζα μια καλή κοπέλα η οποία μπορούσε να προσποιηθεί ότι έχει κάνει τα απίστευτα πράγματα προκειμένου να αρέσει. 

«Ααα, αλήθεια; Λατρεύω το scuba diving/ την πτώση από ανεμόπτερο / να συλλέγω γραμματόσημα της Παταγονίας του 19ου αιώνα! Μα τι σύμπτωση! Ταιριάζουμε εμείς οι δύο!». 

Οι άνθρωποι κάποια στιγμή καταλαβαίνουν αν προσποιούμαστε ή όχι. Να αισθανόμαστε άνετα με τον εαυτό μας, να έχουμε την δική μας άποψη, τα δικά μας ενδιαφέροντα, τις δικές μας ιδέες. Αυτό θα μας κάνει συμπαθητικούς.

Είναι διαφορετικοί από τους άλλους
Σε μια κοινωνία που πρεσβεύει το να είμαστε όλοι από το ίδιο καλούπι και το να γινόμαστε κλώνοι, είναι καλό να υιοθετήσουμε ένα δικό μας στυλ τόσο εμφανισιακά όσο και επικοινωνιακά. 

Δε χρειάζεται να προσαρμόζουμε το σώμα μας, την εμφάνισή μας, τα ρούχα μας και τις απόψεις μας σύμφωνα με τις σκέψεις κάποιων άλλων ανθρώπων. 

Ο καθένας μας είναι μοναδικός και ιδιαίτερος και αυτό πρέπει να γίνεται αισθητό, διαφορετικά δε θα μας θυμάται κανείς.

Δεν κάνουν αρνητικές συζητήσεις
Αν θέλουμε να γίνουμε συμπαθητικοί, καλό θα ήταν να μην επικοινωνούμε με αρνητικό τρόπο. Ο κυνισμός είναι καταθλιπτικός. Οι παλιές αγάπες ας μείνουν στο συρτάρι με την επιγραφή «παρελθόν». 

Όταν επί ώρες εξιστορούμε πόσο πολύ μας πλήγωσαν οι πρώην μας και πόσο άδικοι ήταν μαζί μας (και όλα αυτά με αρνητικά κοσμητικά επίθετα), ο ακροατής μας μπορεί να αισθάνεται τόσο περιττός όσο ένα αντηλιακό τα μεσάνυχτα μιας παγωμένης νύχτας. 

Και αν είναι και του αντίθετου φύλου τότε μάλλον θα πάρει μια πρώτη γεύση για το πώς θα είναι η σχέση του/της μαζί μας. Κακή πρόβλεψη αυτή!

Είναι καλοί ακροατές
Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν αφήνουν να προφέρουμε ούτε το πρώτο γράμμα μιας λέξης. Ειλικρινά πόσο συμπαθητικοί μπορεί να είναι; 

Καθόλου μάλλον. 

Και υπάρχουν και εκείνοι που συνεχώς μας διακόπτουν πιστεύοντας πως αυτά που έχουν να πουν είναι πιο σημαντικά από αυτά που λέμε εμείς. Ακόμα και έτσι να είναι, ούτε αυτοί είναι συμπαθητικοί. Χρειάζεται να μάθουμε να ακούμε προσεκτικά αυτό που μας λέει ο συνομιλητής μας.

Αν είμαστε επικεντρωμένοι στην απάντηση που θα δώσουμε πάνω σε αυτά που λέει, υπάρχει μεγάλη περίπτωση να μάθουμε πολλά πράγματα για τον εσωτερικό κόσμο του συνομιλητή μας, για τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Έτσι με τη νέα αυτή γνώση η επικοινωνία θα είναι πιο αποτελεσματική και όμορφη. Οι άνθρωποι θέλουν να νιώθουν ότι είναι σημαντικοί και να αισθάνονται ότι τους δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον. 

Ο καλύτερος τρόπος για να δείξουμε κάτι τέτοιο είναι να ακούμε προσεκτικά αυτά που μας καταθέτουν.

Φυσικά χρειάζεται να γνωρίζουμε και άλλους τρόπους που συνθέτουν μια επιτυχημένη επικοινωνία και οδηγούν σε μια άμεση και στιγμιαία σύνδεση με αυτούς που μας ενδιαφέρουν. Για την αρχή όμως τα πιο πάνω θα φανούν χρήσιμα και αποτελεσματικά. Ας θυμόμαστε λοιπόν να είμαστε ο εαυτός μας, να χαμογελάμε, να δείχνουμε πραγματικό ενδιαφέρον ακούγοντας προσεκτικά, να είμαστε χαλαροί και φιλικοί.

Βίκυ Τσώκου
enallaktikidrasi

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Να ζεις με τέτοιο τρόπο... » - "Live so that... "- Καληνύχτα σας

«Να ζεις με τέτοιο τρόπο, ώστε, όταν τα παιδιά σου σκέφτονται για δικαιοσύνη, φροντίδα και ακεραιότητα, να σκέφτονται εσένα.»
                                                                                    H. Jackson Brown

"Live so that when your children think of fairness, caring, 

and integrity, they think of you."

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι συνέπειες της συναισθηματικής παραμέλησης στην ψυχολογία των παιδιού - The Effects of Childhood Emotional Neglect

Πολύ συχνά διαβάζουμε άρθρα που μας δίνουν συμβουλές για το πώς να μην πληγώνουμε τα παιδιά με τη συμπεριφορά μας. 

Σε αυτό το άρθρο, η Janice Webb που ειδικεύεται στην Κλινική Ψυχολογία, μας μιλάει για κάτι διαφορετικό: μας εξηγεί πώς πληγώνουμε τα παιδιά μας αγνοώντας ή υποτιμώντας τα συναισθήματα και τις ανάγκες τους, κάτι που με δύο λόγια οι ψυχολόγοι ονομάζουν «συναισθηματική παραμέληση».

Τι είναι η συναισθηματική παραμέληση
Ο όρος δεν αναφέρεται μόνο στη σχέση γονιού- παιδιού αλλά και σε κάθε είδους σχέση, στην οποία το ένα από τα δύο μέρη δεν συνυπολογίζει το άλλο. 

Στη δική μας περίπτωση, πρόκειται για την ανικανότητα των γονιών να κατανοήσουν και να ανταποκριθούν στις ανάγκες και τα συναισθήματα των παιδιών τους.

The Effects of Childhood Emotional Neglect

https://www.youtube.com/watch?v=EPjo2uOArRc

Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα συμπεριφοράς συναισθηματικής παραμέλησης από την πλευρά των γονιών, είναι:
– το παιδί γυρίζει από το σχολείο στενοχωρημένο και κανείς από τους δύο γονείς δεν το παρατηρεί ούτε το ρωτάει τι έχει.

– το παιδί έχει επιπληχθεί από τον δάσκαλο λόγω κακής συμπεριφοράς την ώρα του μαθήματος, όμως οι γονείς κρίνουν ότι δεν χρειάζονται να συζητήσουν το θέμα μαζί του, αφού το σχολείο ήδη το τιμώρησε.

– το παιδί κλαίει και οι γονείς του δεν το παρηγορούν ή το επιπλήττουν.

– το παιδί παίρνει την πρωτοβουλία να εκφράσει τη στενοχώρια ή τη δυσαρέσκειά του και οι γονείς του του λένε να μην τα συγκρατείται γιατί θα θεωρηθεί αδύναμος.

Ποιες είναι οι συνέπειες της συναισθηματικής παραμέλησης στην ψυχολογία των παιδιού
Αν και μπορεί να σας φαίνεται κάτι ανάξιο λόγου, οι συνέπειες της συναισθηματικής παραμέλησης στην ψυχολογία των παιδιών είναι σημαντικές και μπορεί να επηρεάσουν την ενήλικη ζωή τους.

Δεν μαθαίνουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους
Μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον στο οποίο οι γονείς υποτιμούν τα συναισθήματά τους και ο μόνος τρόπος να αντεπεξέλθουν είναι να κρύβουν το πώς νιώθουν ακόμα κι από τον ίδιο τους τον εαυτό. 

Μαθαίνουν ότι δεν είναι σωστό να χαίρονται, να στενοχωριούνται, να νευριάζουν και έτσι δεν τους δίνεται η ευκαιρία να ωριμάσουν συναισθηματικά και να μάθουν πώς να διαχειρίζονται τα ευχάριστα ή δυσάρεστα συναισθήματα.

Δεν ανοίγονται εύκολα σε άλλα άτομα
«Μην λες στους άλλους πώς νιώθεις. Θα φανείς αδύναμος και θα το χρησιμοποιήσουν εναντίον σου». 

Ένα παιδί που δεν μαθαίνει να εμπιστεύεται, να εκφράζει το πώς νιώθει και να ζητάει βοήθεια όποτε τη χρειάζεται, απομονώνεται, κλείνεται στον εαυτό του και δεν μπορεί να ανοιχτεί εύκολα σε καινούρια άτομα. 

Θεωρεί ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για το πώς νιώθει ή ότι θα γίνει βάρος, αν αποφασίσει να μιλήσει σε κάποιον.

Γίνονται υπερευαίσθητοι χαρακτήρες
Τα παιδιά που μεγαλώνουν μ’ αυτόν τον τρόπο έχουν την τάση να κατακρίνουν τον ίδιο τους τον εαυτό, όταν νιώθουν κάτι που «δεν πρέπει», όπως τους έμαθαν οι γονείς τους. 

Κατά συνέπεια κατηγορούν τα συναισθήματά τους, γίνονται αυστηροί με τον εαυτό τους και υπερευαίσθητοι χαρακτήρες.

Συνηθίζουν στη μοναξιά
Όλα τα παραπάνω καταλήγουν σε ένα δυσάρεστο συμπέρασμα: τα παιδιά αυτά, όχι μόνο μαθαίνουν να είναι μόνα τους, αλλά συνηθίζουν τη μοναξιά σ’ αυτή την τόσο τρυφερή ηλικία, γιατί οι γονείς τους απέτυχαν να τους δείξουν ότι είναι δίπλα τους.

Οι περισσότεροι γονείς μπορεί να είμαστε υπόλογοι μιας τέτοιας συμπεριφοράς έστω και μια φορά στη ζωή μας. 

Ωστόσο το σημαντικό είναι να μην παρασυρόμαστε από τις δουλειές, την κούραση και τις υποχρεώσεις και να μην μετατρέπουμε τέτοια μεμονωμένα περιστατικά σε μοτίβα συμπεριφοράς. 

Τα παιδιά μας μάς χρειάζονται περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε.

yourtango.com
cna

Το Χαμομηλάκι

Μηλόπιτα τριφτή από τον Άκη, «πειραγμένη» από το Χαμομηλάκι!

Για τη γέμιση

🍎 5 μήλα πράσινα

🍎 1 κουταλιά της σούπας χυμό λεμόνι

🍎 150 γραμμάρια ζάχαρη

🍎 100 γραμμάρια ξηρούς καρπούς mix ( 50 γρ. χοντροκομμένα αμύγδαλα με φλούδα, +50 γρ. χοντροκομμένα καρύδια), σταφίδες ξανθές δυο γεμάτες χούφτες, μαρμελάδα περγαμόντο, ή όποιο άλλο γλυκό του κουταλιού, ψιλοκομμένο.

..........
περισσότερα στη Μητερούλα
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αιδώς, σημαίνει Τσίπα...

«#Αιδώς» σημαίνει: Το αίσθημα της ντροπής, του σεβασμού, της τιμής , της φιλοτιμίας, της αισχύνης, του φόβου, της αξιοπρέπειας....

Εκφράζει και ό,τι πρέπει να την προξενεί.
Κοινώς, η #Τσίπα

Το Χαμομηλάκι

27 Σεπτέμβρη 1831 τον δολοφονήσαμε... / Ιωάννης Καποδίστριας - Ioannis Kapodistrias

Ιωάννης Καποδίστριας
Πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος,
προς την Δ/ Εθνοσυνέλευση 

Ioannis Kapodistrias - 27 Σεπτέμβρη 1831 τον δολοφονήσαμε...

«Ελπίζω ότι όσοι εξ’ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ’ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλά ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της.»

«…εφ’όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».
πηγή

 

Εμείς κάνουμε τα παιδιά ανταγωνιστικά

    Οι γονείς πιστεύουν ότι ο έντονος ανταγωνισμός μεταξύ των παιδιών είναι καλή προετοιμασία για την ενήλικη ζωή. Τα παιδιά όμως μέσα από το παιχνίδι, θέλουν απλά να κάνουν φίλους και να το χαρούν.

    Η Χίλαρυ Φρίντμαν μέσα από τη διατριβή της για τον ανταγωνισμό των παιδιών, ενδιαφερόταν γιατί πολλοί γονείς, επενδύουν μεγάλα χρηματικά ποσά και χρόνο σε ανταγωνιστικές, εξωσχολικές δραστηριότητες για τα παιδιά τους. Προκειμένου να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση, εντόπισε γονείς που έκαναν τέτοιες επενδύσεις, για παιδιά του δημοτικού που συμμετείχαν σε διαγωνιστικό σκάκι, χορό ή ποδόσφαιρο. 

Συνολικά, πήρε συνεντεύξεις από γονείς 95 τέτοιων οικογενειών και σε κάποιες περιπτώσεις πήρε συνεντεύξεις και από τα παιδιά.

    Αυτοί οι γονείς ξόδευαν μεγάλα ποσά για κόστη συμμετοχής, προπόνησης και ταξιδιών και αφιέρωναν πολύ χρόνο στη μεταφορά των παιδιών τους σε προπονήσεις και εκδηλώσεις, ενθάρρυναν τα παιδιά τους να εργάζονται σκληρά στη δραστηριότητα και σε κάποιες περιπτώσεις μελετούσαν τη δραστηριότητα οι ίδιοι για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αποδώσουν καλά. Γιατί το έκαναν αυτό;

    Με λίγα λόγια, η Φρίντμαν έμαθε ότι οι γονείς πίστευαν ότι ο έντονος ανταγωνισμός είναι καλή προετοιμασία για την ενήλικη ζωή. Οι γονείς, ο ένας μετά τον άλλον είπαν ότι ζούμε σε μια εξαιρετικά ανταγωνιστική κοινωνία και η επιτυχία απαιτεί μια ανταγωνιστική στάση και ικανότητες που ενθαρρύνουν τον ανταγωνισμό. 

Πρέπει να θέλεις να κερδίζεις, να εστιάζεις στη νίκη, να δουλεύεις σκληρά για να κερδίσεις και να κάνεις συγκεκριμένες θυσίες σε άλλους τομείς της ζωής σου για να κερδίσεις.

    Για τους περισσότερους γονείς ο τομέας της δραστηριότητας στον οποίο ανταγωνιζόταν το παιδί τους δεν είχε πολλή σημασία. Δεν περίμεναν από τα παιδιά τους να γίνουν επαγγελματίες σκακιστές, χορευτές ή ποδοσφαιριστές. Το σημαντικό για αυτούς ήταν τα παιδιά αναπτύξουν την επιθυμία να κερδίζουν καθώς και το είδος της πειθαρχίας που μπορεί να προωθήσει τη νίκη σε οποιονδήποτε τομέα.

Αυτό, πίστευαν, ότι θα εξυπηρετήσει τα παιδιά τους καλά σε τέτοιες μελλοντικές δραστηριότητες όπως να εισαχθούν σε ένα κολλέγιο υψηλού επιπέδου, να έχουν ένα υψηλά αμειβόμενο επάγγελμα και να παίρνουν προαγωγές. Η Φρίντμαν επινόησε τον όρο κεφάλαιο ανταγωνιστικού παιδιού για να αναφερθεί στην ανταπόδοση που περίμεναν οι γονείς από την επένδυσή τους.

    Προκειμένου να ενθαρρύνουν την επιθυμία για νίκη, πολλοί από τους γονείς αντάμειβαν τα παιδιά τους με υλικά βραβεία για τις νίκες που πήγαιναν πολύ πιο μακριά από τα φτηνά τρόπαια και τις κορδέλες που πρόσφεραν οι διοργανωτές των εκδηλώσεων.

.........

η συνέχεια εδώ

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

— Τάκου τάκου! - «Τρία Χτυπήματα στην Πόρτα»

— Τάκου τάκου!
— Ποιος είναι, παρακαλώ;

— Με συγχωρείτε… Μπορώ να μπω; Είμαι ο Βοριάς. Πέρασα πάνω από θάλασσες, σήκωσα κύματα βουνό, πέρασα πάνω από κάμπους και ξερίζωσα δέντρα. Είμαι πολύ κουρασμένος, να μπω λίγο να ξεκουραστώ;
— Θα μας παγώσεις…. Μα αφού είσαι κουρασμένος, μπες απ' όπου μπορείς.

Και μπήκε ο κρύος Βοριάς απ' τις χαραμάδες, τρύπωσε κάτω απ' την πόρτα και πάγωσε το σπίτι. Η μητέρα άναψε τη θερμάστρα κι έριξε μάλλινες κουβέρτες στα κρεβάτια των παιδιών.

— Τάκου τάκου.
— Ποιος είναι, παρακαλώ;

— Με συγχωρείτε… Μπορώ να μπω; Είμαι η Βροχή. Έρχομαι από πολύ ψηλά. Με κατάπιαν οι θάλασσες και τα ποτάμια, χώθηκα βαθιά μες στη γη, χτυπήθηκα πάνω στις πέτρες, ξέπλυνα τους δρόμους σας και τις αυλές. Είμαι πολύ κουρασμένη… Μπορώ λίγο να ξεκουραστώ;
— Θα μας κάνεις κακό, μα αφού είσαι κουρασμένη, μπες απ' όπου μπορείς.

Κι όρμησε η Βροχή απ' τις γρίλιες των παραθυριών κι απ' το σπασμένο τζάμι, έβρεξε τις κουρτίνες και τους τοίχους και μούσκεψε το πάτωμα και το χαλάκι. Η μητέρα μάζεψε μ' ένα σφουγγάρι τα νερά και φώναξε έναν άνθρωπο να περάσει καινούριο τζάμι.

— Τάκου τάκου.
— Ποιος είναι, παρακαλώ;

— Με συγχωρείτε…. Μπορώ να μπω; Είμαι ο Ήλιος. Έρχομαι από πολύ ψηλά. Έριξα χρυσά παπλώματα στις σκεπές, ζέστανα όλα τα νερά και τα ποτάμια, έβαλα φύλλα στα δέντρα και χρυσά καπέλα στα λουλούδια, είμαι πολύ κουρασμένος. Μπορώ να μπω λίγο, να ξεκουραστώ;
— Έλα, έλα! είπαν όλοι, κι άνοιξαν πόρτες και παράθυρα.

Και μπήκε ο Ήλιος κι έδιωξε τη θερμάστρα, κάθισε πάνω στις καρέκλες και τις πολυθρόνες κι έστρωσε χρυσά χαλάκια στα πατώματα.
Και τώρα λάμπει όλο το σπίτι, λάμπουν κι οι καρδιές.

ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΙΟΥ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον... / Καλημέρα σας

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

Στ’ αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις
το έργο το `χω δει μη με τρελαίνετε
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας
ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας
στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε


Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον είναι ο τίτλος ενός τραγουδιού των Αδελφών Κατσιμίχα.
Τους στίχους και τη μουσική του τραγουδιού έγραψε ο Διονύσης Τσακνής.
Σύμφωνα με τον ίδιο, την έμπνευση για τους στίχους την πήρε όταν παρακολούθησε συζήτηση πολιτικών προσώπων σε ραδιοφωνικό σταθμό, το 1989.
Οι καλεσμένοι της εκπομπής μιλούσαν για το μέλλον που οραματίζονταν οι ίδιοι, μια κατάσταση κωμικοτραγική, κατά τον στιχουργό, που δεν μπορούσε να υπάρξει. Κατόπιν, μπήκε στον ανελκυστήρα, όπου και σκέφτηκε τους πρώτους τέσσερις στίχους.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ανθρώπινη κακία: Πώς θα την αντιμετωπίσεις;

Όσο θα μεγαλώνεις και θα νομίζεις πως τα έχεις δει όλα (ή σχεδόν) όλα, η ζωή θα έρχεται για να σε διαψεύσει στέλνοντας σου εμπειρίες και μαθήματα που (και αυτά) θα αποτελέσουν την βασική πρώτη ύλη της συναισθηματικής ενηλικίωσης σου.

Κάθε ένας από εμάς, έχει βιώσει με διαφορετικό τρόπο και με ποικίλες μορφές εκφάνσεις ζήλιας, μοχθηρίας και κακίας. Και ίσως προσπαθείς και εσύ όπως και οι περισσότερες να βρεις την αίτια, το λόγο μιας αδικαιολόγητης πισώπλατης μαχαιριάς, ενώ πασχίζεις να επουλώσεις ταυτόχρονα τις πληγές σου.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι άνθρωποι:

• Αυτοί που δεν σέβονται ιδιαιτερότητες και τα όρια του κάθε ανθρώπου, παραβιάζοντάς τα συνέχεια.
• Αυτοί που δεν σέβονται εσένα, την οικογένεια και τους ανθρώπους της ζωής σου.
• Όλοι αυτοί που επανειλημμένα έχουν δείξει πως δεν χαίρονται με τη χαρά σου, και δεν μπορούν να νιώσουν λύπη με τη θλίψη σου
• Άνθρωποι που δεν έχουν ηθικούς φραγμούς και όρια.
• Όλοι εκείνοι που θα θυσίαζαν αξίες, ιδέες, σχέσεις, ανθρώπους απλά και μόνο για να πετύχουν το σκοπό τους.
• Όσοι κουτσομπολεύουν συνεχώς εσένα και τη ζωή σου στα λάθος άτομα.
• Εκείνοι που κρίνουν, κριτικάρουν και υπονομεύουν τους υπολοίπους για τα πάντα.
• Όσοι σε κακοποιούν λεκτικά, συναισθηματικά ή σωματικά.
• Οι εκμεταλλευτές.
• Οι ψεύτες και οι μυθομανείς.
• Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που η συναναστροφή και μόνο μαζί τους σε αρρωσταίνει προκαλώντας σου ακόμα και ψυχοσωματικά προβλήματα.

Α. Πώς να αντιμετωπίσεις την κακία ξεκινώντας από το να προστατεύσεις τον εαυτό σου;

Να θυμάσαι πως εσύ και μόνο εσύ ελέγχεις την αντίδραση που θα έχεις απέναντι στην κακία και στη μοχθηρία των ανθρώπων. 

Μπορεί να μην μπορείς να ελέγξεις πολλές από τις συνθήκες και πολλά από τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή σου, αλλά με εξάσκηση μπορείς να μάθεις πως να αντιδράς στις αρνητικές προ(σ)κλήσεις των ανθρώπων…

Ούτε η θερμόαιμη αντίδραση υπ’ ατμόν ούτε και η στωική υπομονετική και παθητική στάση θα σε οδηγήσουν στη λύτρωση από αυτούς τους ανθρώπους.

Η σπουδαία ερευνήτρια Brene Brown στο εξαιρετικό της βιβλίο Daring Greatly, προτείνει μια ευφυή αντίδραση, όταν κάποιος είναι διαρκώς μοχθηρός απέναντι σου. 

Πριν επιτεθείς, άσε τον εαυτό σου να νιώσει τι του συμβαίνει. Πάρε βαθιές ανάσες. Σκέψου πως πολύ σύντομα θα το ξεπεράσεις. Πολύ συχνά δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πως μας πλήγωσε η ανθρώπινη κακία ενός συγκεκριμένου ανθρώπου. Για να ελευθερωθείς από τον πόνο πρέπει πρώτα να τον έχεις βιώσει. Μην ξεχνάς πως είναι απόλυτα φυσιολογικό να αισθανθείς προδομένη, θυμωμένη, απογοητευμένη.

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να αντιμετωπίσεις την ανθρώπινη κακία είναι η ΑΠΟΣΤΑΣΗ, ειδικά αν έχεις δοκιμάσει όλους τους τρόπους προσέγγισης. Μετά την ΑΠΟΣΤΑΣΗ, προσπάθησε να νιώσεις ΟΙΚΤΟ (γιατί δεν πρέπει να ξεχνάς πως πίσω από τόσο προβληματικούς ανθρώπους κρύβεται μεγάλη κακία και μεγάλος πόνος), και μετά ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥ και απεγκλωβίσου. Πέτα μακριά από την μικρότητα των ανθρώπων και μην την αφήνεις να σε αγγίζει.

Β. Πώς να αντιμετωπίσεις την κακία αλλά και τον άνθρωπο από τον οποίο προκύπτει;

• Ελάττωσε το χρόνο μαζί τους

• Προσπάθησε εάν είναι δυνατόν να τους βγάλεις τελείως από τη ζωή σου. Αν δεν γίνεται τότε κράτα τις επαφές και τις συζητήσεις μεταξύ σας σε τυπικό επίπεδο.
• Συμβιβάσου με το πραγματικό πρόσωπο της κακίας

Αφού θα έχεις περάσει το πρώτο στάδιο της συνειδητοποίησης και του πόνου αντιμετώπισε και συμβιβάσου με την ιδέα ότι ΝΑΙ! Υπάρχει πολλή κακία εκεί έξω και πως και αυτή είναι κομμάτι αυτής της ζωής. Δες πίσω από το πρόσωπο τους (Πίσω από τις εκδηλώσεις κακίας βρίσκονται άνθρωποι “μικροί”, πληγωμένοι, φοβισμένοι, μικρόψυχοι και χαιρέκακοι).

• Μην έχεις απατηλές προσδοκίες ότι μια μέρα αυτό το πρόσωπο θα γίνει αυτό που περιμένεις

Το κάνεις μάλλον και εσύ όπως το έχω παρατηρήσει στις περισσότερες. Πιστεύεις, ελπίζεις, εύχεσαι το πρόσωπο να αλλάξει και ματαιοπονείς πιστεύοντας πως κάποια στιγμή θα καταλάβει το μέγεθος της ανήθικης συμπεριφοράς του. Το να απαλλαγείς από μεγάλες προσδοκίες που δεν πρόκειται να επιβεβαιωθούν ποτέ, είναι κυριολεκτικά η μεγαλύτερη απελευθέρωση.

• Μην προσπαθείς επανειλημμένως να τους εξηγήσεις την δική σου οπτική και να βελτιώσεις τα πράγματα
• Αν έχεις ήδη προσπαθήσει, σταμάτα. Έτσι απλά. Ένας άνθρωπος που δεν θέλει να καταλάβει δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ.
• Μην προσπαθείς να βρεις το λόγο της κακίας

• Μην μπεις σε αυτή τη διαδικασία. Οι άνθρωποι που έχουν διαφορετικό ηθικό σύστημα αξιών από εσένα, έχουν και διαφορετικά ορμητήρια που τους ωθούν σε συγκεκριμένες συμπεριφορές.
• Αναζήτα και στρέψου στην αγκαλιά όλων αυτών που σε αγαπάνε.

Στρέψου στους ανθρώπους της ζωής σου… Η αγάπη (ευτυχώς) νικάει. Και όχι μόνο στα παραμύθια.

shape

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ιστορικά: «Η Πατρίς αγνωμονούσα»: Η τραγική περιπέτεια του Νικηταρά του «Τουρκοφάγου»

Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, (Νικήτας Σταματελόπουλος) 1781 - 1849. Γεννήθηκε στο χωριό Τουρκολέκα της Μεγαλόπολης. Ήταν ανηψιός του Κολοκοτρώνη. 

.

.Πριν την Επανάσταση ήταν κλέφτης. Με την κήρυξη της Επανάστασης πολέμησε όπου η πατρίδα τον χρειάστηκε. 

Στα Δολιανά (Μάης 1821), με 200 άντρες αποκρούει επίθεση 6.000 Τούρκων. 

Πολέμησε εναντίον του Δράμαλη στα Δερβενάκια, στη θέση Άγ. Σώστης, στη μάχη Αγιονορίου, σε Βαλτέτσι, Ναύπλιο, Στυλίδα, Μεσολόγγι, Αράχωβα και Φάληρο. 

.

Το 1839 φυλακίστηκε με την κατηγορία πως συνωμοτούσε κατά του Όθωνα. Αποφυλακίστηκε μετά από δύο χρόνια και πέθανε στις 25 Σεπτεμβρίου στον Πειραιά φτωχός και λησμονημένος το 1849.

Τον έθαψαν κοντά στον Κολοκοτρώνη, όπως ήταν και η επιθυμία του.

.

mixanitouxronou

Άκου το παιδί σου

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ακούς το παιδί σου να σου λέει ότι κάποιος το έχει παρενοχλήσει σεξουαλικά, έστω και με μια υπόνοια. Πώς να το δεχτείς; Και τι να κάνεις μετά;

Γράφει η Ζωή Γιαννελέρ

Αλήθεια, έχετε συζητήσει ποτέ με φίλους σας για προσωπικές εμπειρίες σεξουαλικής παρενόχλησης; Για οτιδήποτε μπορεί να περιλαμβάνεται μέσα σε αυτό, από το πιο "λίγο" (δεν πιστεύω ότι υπάρχει λίγο) μέχρι το πιο πολύ.

Για δοκιμάστε το και θα εκπλαγείτε. Το me too τελικά είναι πολύ περισσότερο me too από ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε και δεν ομολογούμε. Τουλάχιστον οι περισσότεροι έχουμε μια τέτοια εμπειρία.

Και δε μιλάω για ολοκληρωμένο βιασμό. Αναφέρομαι στις πιο "απλές", τις "καθημερινές" περιπτώσεις παρενόχλησης, που συμβαίνουν και στις "καλύτερες οικογένειες". 

Που όμως μια χαρά εγκληματικές είναι, αφού τραυματίζουν μια παιδική ψυχή.

Για σκεφτείτε.. ή θυμηθείτε.. Είναι ο ενήλικας του περιβάλλοντος που βλέπει το μικρό, γλυκό, όμορφο παιδάκι, κορίτσι ή αγόρι, δεν έχει σημασία, και του κάνει μια ωραία αγκαλιά φιλική, οικογενειακή. Απλά.. αυτή η αγκαλιά είναι λίγο παραπάνω "ωραία", λίγο πιο "χειροπιαστή", λίγο πιο "ζωντανή". 

Είναι κι ένα χάδι κάπως διαφορετικό, ένα τσιμπηματάκι, ένα χτυπηματάκι, διάφορα τέτοια λίγο "διαφορετικά".... 

Αλλά από αγάπη βρε παιδί μου, από έναν άνθρωπο "δικό" μας, σαν να είναι η μαμά ή ο μπαμπάς, τίποτε παραπάνω..

Γιατί όμως το παιδάκι δε νιώθει καλά μ΄αυτό; 

Γιατί ενστικτωδώς κάτι δεν του αρέσει; 

Γιατί η μαμά κι ο μπαμπάς δεν το βλέπουν; 

Και τώρα το παιδάκι τι να πει; 

Να τους το πει; Ότι κάτι το ενοχλεί, ότι δε θέλει; 

Αυτό. ΔΕ ΘΕΛΕΙ!

Κι αν τελικά πει ότι κάπως του φαίνεται αυτή η επαφή, ότι κάτι περίεργο έχει, τι θα πει ο γονιός; Τι έλεγε μέχρι τώρα; Το γνωστό, το συνηθισμένο: Μα είναι φίλος μας, είναι ο ξάδερφος σου, ο δάσκαλος σου, ο προπονητής σου! και γενικά κάποιος υπεράνω πάσης υποψίας, ενώ εσύ είσαι ένα παιδί που απλώς δεν ξέρει τίποτα. Μπορεί να είσαι και ένα αγενές παιδί.

Έρχεται τώρα εδώ να προστεθεί και η ενοχή, η ντροπή. Ακόμη κι αν είναι πολύ μικρό ένα παιδί, νιώθει πως εκείνο είναι ένοχο για τη συμπεριφορά του ενήλικα. 

Έχει τη ντροπή μέσα του. Γιατί; Μα γιατί του την καλλιέργησαν. Πάλι οι γονείς. Και οι γιαγιάδες και οι παππούδες. Και η κοινωνία ολόκληρη. Ειδικά στα κορίτσια. 

Μεγαλώνουν με την ενοχή, τόσο, που λες και είναι έμφυτη. Δεν είναι. Τους την εμφύτευσαν κάποια στιγμή άλλοι. Εσύ είσαι κορίτσι και τα κορίτσια δεν κάθονται έτσι. Τα καλά κορίτσια δε φοράνε τέτοιες φούστες. Τα κορίτσια δε μιλάνε έτσι. Τα σωστά κορίτσια δε χορεύουν έτσι. Κι ένα σωρό άλλα πράγματα που ΔΕΝ κάνουν τα κορίτσια. Κι αν είναι και λίγο παραπάνω όμορφα, εκείνα κι αν νιώθουν ενοχή. Ενοχή για την ομορφιά τους. Πόσο πιο εγκληματική να γίνει μια κοινωνία;

Όλοι όσοι έχουν ζήσει περιστατικά παρενόχλησης, όλοι, κορίτσια και αγόρια, έχουν νιώσει ντροπή να το αναφέρουν, ακριβώς γιατί αισθάνθηκαν ενοχή. Αισθάνθηκαν ότι εκείνοι έφταιγαν, επειδή ήταν όμορφα, τρυφερά, γλυκά παιδάκια. Αν δεν ήταν έτσι, το κακό δε θα γινόταν.

Ντρέπονται λοιπόν να το πουν στους γονείς και φοβούνται ότι θα τα μαλώσουν. Καλύτερη η σιωπή..

Είναι και η άλλη πιθανότητα. Το να το πει το παιδί στους γονείς κι εκείνοι να αντιδράσουν βίαια ως προς τον ενήλικα. Δηλαδή, ακριβώς επειδή σοκάρονται με αυτό που ακούν, να απειλήσουν ότι θα κάνουν κακό σ’ εκείνον που έκανε κακό στο παιδί τους. Κι άλλη, επιπλέον ενοχή λοιπόν εδώ, να μη γίνεις εσύ η αιτία κάποιου άλλου κακού. Σιωπή και πάλι..

Θέλω να πω ότι είναι πολύ δύσκολη η σωστή αντιμετώπιση και διαχείριση από τους γονείς. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ακούς το παιδί σου να σου λέει ότι κάποιος το έχει παρενοχλήσει σεξουαλικά, έστω και με μια υπόνοια. Πώς να το δεχτείς; Και τι να κάνεις μετά; 

Η δύσκολη λύση είναι να δείξεις ψυχραιμία και να ΑΚΟΥΣΕΙΣ το παιδί συ.

Δε θα τους πούμε λοιπόν εμείς ποιος θα τα αγκαλιάσει και θα τα φιλήσει, ποιος θα τα χαϊδέψει, ποιος θα παίξει μαζί τους και πώς. Εκείνα θα το αποφασίζουν κάθε φορά αυτό, εκείνα μόνα τους. 

Αυτό που εμείς οφείλουμε να τους μάθουμε από την αρχή είναι πως το μόνο κριτήριο για το σε ποιον θα επιτρέψουν την εγγύτητα και την επαφή είναι το αν εκείνα θέλουν ή όχι και το πώς αισθάνονται με αυτό.

Τι μας κάνει εντύπωση σε όλα αυτά; Για δείτε το, είναι μια απόλυτα λογική και προβλεπόμενη εξέλιξη. Ξεκινάει από τη γλυκιά μας οικογένεια, την εγκλωβισμένη στα καταστροφικά για χρόνια κατεστημένα μιας δυσλειτουργικής (καχεκτικής) κοινωνίας. Στα σίγουρα άθελά της, εγκληματικά ωστόσο “πρέπει’.

Να μεγαλώσουμε λοιπόν αλλιώς τα παιδιά μας. Αυτή είναι η λύση. Αυτή είναι και η απαίτηση. Να μη δημιουργήσουμε άλλους ανθρώπους που είτε θα κακοποιούν είτε θα υφίστανται κακοποίηση. Εμείς, που τώρα είμαστε γονείς, όσοι θα γίνουν γονείς από δω και πέρα, έχουμε τεράστια ευθύνη και τεράστια δύναμη στα χέρια μας. Γιατί πλάθουμε ανθρώπους. Πλάθουμε τους πολίτες της αυριανής κοινωνίας. 

Ποια μεγαλύτερη ανάληψη ευθύνης από αυτήν; 

Ποιο έργο σημαντικότερο; 

Ποιος ρόλος καθοριστικότερος;

Η θέση μας δεν είναι στον καναπέ, να καθόμαστε και να παρακολουθούμε τα σενάρια των παρενοχλήσεων και των κακοποιήσεων στην τηλεόραση, στο internet και τα social media. Αυτό που εκεί ξεκινά ως ενημέρωση πολύ γρήγορα γίνεται ένα πικάντικο κουτσομπολιό και μόνο ως τέτοιο εξελίσσεται...

Η θέση μας είναι δίπλα στα παιδιά. 

Στα σχολεία τους, στις ομάδες τους, στην καθημερινή τους ζωή. 

Να συζητάμε μαζί τους γι’ αυτά τα θέματα από πολύ μικρή ακόμη ηλικία, να συμμετέχουμε σε δράσεις και ενημερώσεις στο σχολικό περιβάλλον. 

Να τους καλλιεργήσουμε από την πρώτη στιγμή της γέννησής τους την πίστη σ’ αυτό που πραγματικά είναι : προσωπικότητες με απόλυτη και αδιαμφισβήτητη αξία.

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τι μένει τελικά; / Καληνύχτα σας...

Μπορείς να ξεγελάσεις όλον τον κόσμο άμα το θέλεις. 

Τον εαυτό σου όμως όχι, δεν θα τα καταφέρεις ποτέ.

Γι αυτό και επιλέγεις να μην σε σκαλίζεις και πολύ-πολύ, για αυτό και σε τρομάζει η παρέα με εσένα.

Πες μου, αν βγάλεις από πάνω σου όλα τα φτιασιδώματα, όλα τα περιτυλίγματα, τι μένει στη τελική;

Αν βγάλεις τις συνήθειες, τα γλέντια, τη δουλειά, τα αξιώματα, τα μπράβο, τους επαίνους, τι θέσεις, την εικόνα που προσπαθείς να έχουν οι άλλοι για σένα, όλα, όλα…

Τι μένει; Το αντέχεις αυτό που μένει;
Αυτό είσαι. Αυτό που μένει πάντοτε στο τέλος.

Όχι. Δεν είναι αυτό για να στεναχωρηθείς. Για να ενεργοποιηθείς είναι. Για να ζήσεις.

Μπέρδεψες το περνάω καλά, με το ίδιο το καλό, με την ίδια την Zωή. Μα αυτό δεν φτάνει. Δεν σου φτάνει. 

Για αυτό συνέχεια θέλεις, μανιωδώς, και άλλο, και άλλο, από όλα αυτά που σε κρατάν εγκλωβισμένο. Δεν κοντοστέκεσαι να αφουγκραστείς τον εαυτό σου. 

Μπουκώνεις την ψυχή σου. Και έτσι ζαλισμένος, προσπαθείς να πορευθείς. Σε όλους έξω υποκριτικά χαρούμενος, και μέσα σου νεκρός.

Μα που πας έτσι;
Θα περάσει μια ολόκληρη ζωή, και δεν θα έχεις ζήσει.

Στάσου λίγο. Ηρέμησε. Μόνος. Κάνε φίλη σου την ησυχία. 

Αυτή θα γεννήσει προσευχή. Μην την εμποδίσεις. 

Η προσευχή με τη σειρά της, θα λεπτύνει, θα μαλακώσει την ψυχή σου. Και τότε θα νιώσεις κάποιες πρώτες σπίθες για πραγματική ζωή.

Μην νομίζεις. Μια από τα ίδια και εγώ. Να εδώ, με τους δικούς μου δαίμονες παλεύω…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Δεν είναι ο κόσμος που σε απογοητεύει, είναι οι δικές σου προσδοκίες γι’ αυτόν

Οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται πληγωμένοι, απογοητευμένοι και προδομένοι από την κοινωνία, τους συνανθρώπους τους, τον κόσμο…
... αυτό όμως δεν είναι αλήθεια… είναι μια παραμόρφωση...
Οι άνθρωποι αυτοί είναι πληγωμένοι από τις δικές τους προσδοκίες για τον κόσμο και όχι από αυτόν…

Οτιδήποτε κι αν συμβαίνει στον κόσμο είναι αληθινό,
αυτό όμως που αυτοί σκέφτονται ότι θα έπρεπε να συμβαίνει στον κόσμο δεν είναι αληθινό…
δεν απογοητεύεσαι δηλαδή από τον κόσμο αλλά από τις δικές σου προβολές γι αυτόν…
… στην απόσταση που δημιουργείται μέσα στο μυαλό σου ανάμεσα σε «αυτό που είναι» και αυτό «που θα έπρεπε να είναι» δημιουργείται η σύγκρουση.

Γνωρίζεις για παράδειγμα έναν άνθρωπο και λες «Τι υπέροχος άνθρωπος!»
Και μετά από λίγο καιρό λες «Μα πόσο ανόητος, πόσο διεφθαρμένος άνθρωπος ήταν!»
«αγαπάς» κάποιον γι αυτό που νομίζεις ότι είναι,
για την εικόνα που εσύ έχεις φτιάξει γι αυτόν…
Νομίζεις ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος άλλαξε ξαφνικά;;
Ήταν οι δικές σου προσδοκίες και προβολές γι αυτόν που σε απογοήτευσαν, όχι αυτός ο ίδιος.

Άρα, αυτό που έχει πραγματική αξία να παρατηρήσουμε είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο και τους άλλους… και αυτός ο τρόπος καθορίζεται από τις αξίες μας και όσα έχουμε μάθει….
Από το τι πραγματικά γνωρίζουμε για τον κόσμο και τους άλλους…
Οι αξίες μας διαμορφώνονται κυρίως μέσα στο περιβάλλον που ζούμε.
Αν ζούμε σ ένα κόσμο εχθρικό και ανασφαλή, έναν κόσμο ανταγωνιστικό και βίαιο οι αξίες μας θα έχουν διαμορφωθεί ανάλογα…
… το ίδιο και οι προσδοκίες και οι προβολές μας για τον κόσμο αυτό…

Υπάρχουν χιλιάδες θεωρίες σχετικές με το πώς θα έπρεπε να είναι ο κόσμος μα όλες αυτές οι θεωρίες δεν έχουν λύσει ποτέ κανένα πρόβλημα ουσιαστικά.
Οι άνθρωποι συνήθως ακολουθούν αυτές τις θεωρίες και χάνονται,
χάνουν τον «στόχο» τους.
Ακολουθούν γοητευμένοι τη θεωρία της Μη Βίας και της ειρήνης, για παράδειγμα, εξακολουθώντας να είναι βίαιοι στη ζωή τους.

Όταν ένας συνάνθρωπος σου πεινάει δεν έχει καμία αξία να του περιγράφεις πως είναι ένα πιάτο με φαγητό.

Η κοινωνία μας δεν είναι προσανατολισμένη στο να λύνει προβλήματα.
Η κοινωνία μας κινείται με βάση ένα πολύ περιορισμένο κίνητρο, το προσωπικό όφελος, το κέρδος
και με ένα τέτοιο κίνητρο, μια τέτοια ψεύτικη αξία δεν θα λύσει ποτέ κανένα πρόβλημα….
Είναι ανοησία να πιστεύει κανείς ότι μπορεί το μέρος να ευτυχεί, όταν το όλον δυστυχεί….

Όλα είναι ένα στον κόσμο μας και καλό θα ήτανε να το επανεξετάσουμε σοβαρά αυτό αν πραγματικά ενδιαφερόμαστε να αλλάξει ριζικά εικόνα αυτός ο κόσμος.

Για να λύσεις ένα πρόβλημα χρειάζεσαι να έχεις τη μέθοδο και τα «εργαλεία» να το κάνεις.

Ο κόσμος μας σήμερα, μας δίνει ένα πλήθος από εναλλακτικούς τρόπους και μεθόδους για να λύσουμε τα προβλήματά μας, οι γνώσεις μας γι αυτόν και τα «εργαλεία» που διαθέτουμε είναι εξαιρετικά.
Το βιοτικό επίπεδο όλων των ανθρώπων της γης θα μπορούσε να είναι πολύ υψηλό.
Και τούτο δεν είναι μια ακόμα προσδοκία ή προβολή γιατί βασίζεται σε πραγματικά και υπαρκτά δεδομένα.
Δυστυχώς όμως, όπως προαναφέρθηκε, ο κόσμος μας δεν είναι προσανατολισμένος στο να λύνει προβλήματα.
Οι άνθρωποι δεν είναι αποφασισμένοι βαθιά και ριζικά να αλλάξουν.
Όλοι οι εναλλακτικοί τρόποι, οι γνώσεις μας και τα «εργαλεία» που διαθέτουμε σήμερα σπαταλούνται για τα περιορισμένα οφέλη της παγκόσμιας ολιγαρχίας που εξουσιάζει τον κόσμο μας.
Ένας άλλος, πιο δίκαιος και ασφαλής κόσμος, υπάρχει μονάχα στις προσδοκίες και τα όνειρά τους και με αυτό τον τρόπο τίποτα δεν αλλάζει ουσιαστικά!!
Κανείς δεν ξέρει πραγματικά το πόσο ακόμα χρειάζονται οι άνθρωποι να δυστυχήσουν και να υποφέρουν για να αποφασίσουν να αλλάξουν ριζικά.

Υ.Γ. Το κείμενο αποτελεί ελεύθερη μετάφραση και ανάπτυξη από σκέψεις του Jacque Fresco

Τάσος Πετρίδης – Πανγαία – Venus Project

Πηγή: ramnousia
antikleidi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο Σωκράτης συμβουλεύει τον Αλκιβιάδη

Όταν ο #Αλκιβιάδης γιόρτασε τα 18 χρόνια του και ανελάμβανε τη διαχείριση της μεγάλης πατρικής περιουσίας, ο #Σωκράτης αντί για άλλη προσφώνηση του υπενθύμισε:

Στην Περσία, όταν γεννηθεί ο διάδοχος τον παραδίδουν σε τέσσερις σοφούς. Στον #ευλαβέστερο για να του εμπνεύσει το θρησκευτικό αίσθημα, στον #εντιμότερο για να του μάθει να λέει την αλήθεια, στον #φρονιμότερο για να τον διδάξει πώς να εξουσιάζει τα πάθη του και στον #γενναιότερο για να τον κάνει παλικάρι.

Ιστορικό ανέκδοτο, τόσο διαχρονικό!!!

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ποτέ μη συγκρίνεις το Παιδί σου με άλλα Παιδιά

Επειδή η σύγκριση δημιουργεί προβληματικούς ενήλικες.

 
«Ο Γιωργάκης είναι καλύτερος από εσένα στη μπάλα, βάζει πιο πολλά γκολ!!». 

«Η Ελενίτσα είναι πιο καλή μαθήτρια…». 

«Κοίτα τον αδερφό σου πόσο ήσυχος είναι». 

Why You Should Never Compare Your Kids With Others

Τα έχετε ακούσει ή ίσως έχετε ξεστομίσει και εσείς παρόμοια λόγια. Μάλιστα, είναι μία διαδικασία που ο γονιός, ήδη από τον πρώτο του παιδί, ανησυχεί και αγχώνεται για το αν θα είναι έξυπνο, καλό, αν θα μιλήσει ή θα περπατήσει γρήγορα. 

Και πολύ συχνά μπαίνει στον πειρασμό να συγκρίνει το παιδί του με άλλα μωρά και παιδάκια ή ακόμα και με τα ξαδερφάκια ή αδελφάκια του χωρίς να το αντιλαμβάνεται πολλές φορές, αυξάνοντας τη δική του ανησυχία, αλλά και αναστατώνοντας, χωρίς να καταλαβαίνει, το παιδί του. 

Και αργότερα, το συνεχίζει αυτό-άλλωστε έτσι έμαθε είτε από τους δικούς του γονείς – είτε από τη σύγκριση των προηγούμενων μηνών ή και ετών, στο δικό του παιδί. Μόνο που τώρα πια το τραυματίζει άθελά του. 

Τι σημαίνει αυτό για το παιδί
Ακόμα κι αν δεν το δείχνει το παιδί ένα είναι σίγουρο. Μέσα από την όποια σύγκριση πληγώνεται. Συγκρίνοντάς το παιδί σας με το οποιοδήποτε άλλο παιδί, το κάνετε να νιώθει αδύναμο και λίγο. 

Η σύγκριση το απαξιώνει και το μειώνει, του ρίχνει την αυτοεκτίμηση και την πίστη στον εαυτό, αλλά και στις ικανότητές του. 

Έτσι, μπορεί να δημιουργήσει ένα παιδί που νιώθει πως δεν αξίζει, πως δεν χρειάζεται να προσπαθήσει για κάτι καλύτερο, εφόσον δεν θα τα καταφέρει, ένα κλειστό και καταθλιπτικό παιδί που ίσως δεν είναι άξιο να αγαπηθεί και να αγαπήσει. 

Μπορεί, βέβαια, να προκύψει και το αντίθετο. 

Ένα θυμωμένο παιδί, που προσπαθεί να επιβληθεί μέσα από την παραβατικότητα και την πρόκληση. 

Ένα ζηλιάρικο παιδί που δεν μπορεί να καταλάβει, γιατί είναι καλύτεροι όλοι οι άλλοι σε σχέση με αυτό. 

Ένα παιδί γεμάτο ανασφάλειες και κόμπλεξ που θα προσπαθεί να αποδείξει ότι αξίζει για να γίνει αποδεκτό και θα ματαιώνεται διαρκώς στην ενήλικη ζωή του, αφού ποτέ δεν έχει νιώσει αρκετό.

Συγκρίνοντάς το παιδί σας με το οποιοδήποτε άλλο παιδί, το κάνετε να νιώθει αδύναμο και λίγο.

Μπείτε στη θέση του παιδιού
Σκεφτείτε. 

Εσάς σας αρέσει να σας συγκρίνουν στη δουλειά σας για παράδειγμα; 

Πώς νιώθετε, αν, ενώ προσπαθείτε, δεν αναγνωρίζεται η προσπάθεια; Καταλαβαίνω πως ίσως και εσείς μεγαλώσατε αγκαζέ με την σύγκριση από τους δικούς σας γονείς και απλά αυτό μάθατε να κάνετε. Θυμηθείτε, όμως, πώς νιώθατε ή νιώθετε γι' αυτό.

Σταματήστε να συγκρίνετε τα παιδιά σας, αν δεν θέλετε να τους δημιουργήσετε τραύματα που θα κουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή, γιατί είναι βέβαιο ότι θα εξελιχθούν σε προβληματικοί ενήλικες. Αντίθετα, αναγνωρίστε πως ο κάθε άνθρωπος, το κάθε παιδί είναι διαφορετικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι προβληματικό. Αγκαλιάστε τη διαφορετικότητα του παιδιού σας, ενισχύστε το, υποστηρίξτε το, σταθείτε δίπλα του για όσο σας χρειάζεται.
Θυμηθείτε!

Το κάθε παιδί έχει το δικό του τρόπο και χρόνο απόκρισης και ανάπτυξης, καθώς και το δικό του χαρακτήρα σε σχέση με τα άλλα παιδιά.

Μαρίνα Μόσχα, Ψυχολόγος