Κιθάρα...

Η κιθάρα είναι ένα έγχορδο μουσικό όργανο με έξι, συνήθως χορδές. Υπάρχουν επίσης κιθάρες με επτά, οκτώ, δέκα, δώδεκα και δεκαοκτώ χορδές. Από το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα αποτελεί ίσως το πιο δημοφιλές και γνωστό μουσικό όργανο, καθώς χρησιμοποιείται σε μια πληθώρα μουσικών ειδών: τζαζ, μπλουζ, ροκ, ποπ, έχει όμως και μεγάλη παράδοση σαν όργανο της κλασσικής μουσικής, ιδιαίτερα σόλο. Στην Ελλάδα εμφανίζεται επίσης σε πάρα πολλά μουσικά είδη, τόσο νεώτερα όσο και -κυρίως σαν συνοδευτικό όργανο- σε παραδοσιακά όπως το ρεμπέτικο ή η δημοτική μουσική.

Μέρη
Η κιθάρα αποτελείται από δύο κύρια μέρη: το σώμα και το μπράτσο.
Σώμα
Το σώμα είναι το πλατύ μέρος της κιθάρας. Ο βασικός ρόλος του είναι να αποτελέσει το σημείο στο οποίο κομπλάρουν οι χορδές για να στηριχτούν σωστά, και περιλαμβάνει τη γέφυρα (ή αλλιώς καβαλάρη) που τεντώνει τις χορδές πάνω από την υπόλοιπη κιθάρα. Χρησιμεύει επίσης και σαν σημείο στήριξης του χεριού που χτυπάει τις χορδές. Στην κλασική και ακουστική κιθάρα είναι κοίλο και χρησιμεύει σαν αντηχείο που ενισχύει τον ήχο της κιθάρας με φυσικό τρόπο, ενώ το ξύλο και η ποιότητα κατασκευής του παίζουν αποφασιστικό ρόλο στον τελικό ήχο που θα βγάλει το όργανο. Στην ηλεκτρική κιθάρα είναι συνήθως συμπαγές, και χρησιμοποιείται για να στεγάσει τους μαγνήτες, τα ποτενσιόμετρα που ρυθμίζουν ένταση και τόνο, καθώς και τυχόν ηλεκτρονικά που μπορεί να υπάρχουν. Κι εδώ όμως το υλικό και η ποιότητα κατασκευής παίζουν ρόλο, γιατί επηρεάζουν τον τρόπο που δονείται ολόκληρο το όργανο παράγοντας ήχους.
Μπράτσο
Το μπράτσο της κιθάρας είναι το μακρόστενο μέρος της, και περιλαμβάνει την ταστιέρα, τον ζυγό και τα κλειδιά. Στις κλασικές κιθάρες είναι ενσωματωμένο με την υπόλοιπη κατασκευή, ενώ στους άλλους τύπους (κυρίως στις ηλεκτρικές) μπορεί να είναι και αποσπώμενο. Το μπράτσο χρησιμεύει για να μπορεί ο κιθαρίστας να μεταβάλλει τον ήχο που βγάζει το όργανο, πατώντας σε διαφορετικά τάστα, ο ζυγός αποτελεί το απέναντι από τον καβαλάρη σημείο τεντώματος των χορδών, ενώ τα κλειδιά είναι τα σημεία όπου καταλήγουν οι χορδές και διαθέτουν κοχλία που επιτρέπει το μεγαλύτερο ή μικρότερο τέντωμά τους, για σωστό κούρδισμα.
Το πίσω μέρος του μπράτσου είναι καμπυλωτό, για να διευκολύνεται το πιάσιμο και η στήριξη του χεριού που πατάει τις χορδές. Στις ηλεκτρικές κθάρες, αυτή η καμπυλότητα είναι μικρότερη απ' ότι στις υπόλοιπες.
Το ξύλο από το οποίο είναι φτιαγμένο το μπράτσο είναι, όπως και το σώμα, καίριας σημασίας. Για την ταστιέρα επιλέγεται συνήθως έβενος ή τρανταφυλλιά, που δίνουν καλύτερη αίσθηση στο παίξιμο και αντέχουν στις φθορές. Για το πίσω μέρος χρησιμοποιούνται ξύλα που διακρίνονται για την αντοχή τους, καθώς λόγω της τάσης των χορδών είναι εύκολο να παρουσιαστεί σκέβρωμα (καμπύλωση) στο μπράτσο, πράγμα που καταστρέφει τον ήχο μιας κιθάρας. Πολλές ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες έχουν μέσα στο μπράτσο ενσωματωμένη μια σιδερένια ράβδο, που μπορεί να ρυθμιστεί με κλειδί, επαναφέροντας τυχόν σκέβρωμα του μπράτσου.
Τρόπος λειτουργίας
Οι Χορδές περνάνε πάνω από την ταστιέρα που ο κιθαρίστας πιέζει σε διάφορα σημεία αυξομειώνοντας το μήκος τους ώστε να αλλάζει ανάλογα την συχνότητα που θα πάλλονται. Τα ηχητικά κύματα που παράγονται σπάνια έχουν μεγάλη ένταση, οπότε είναι αναγκαία η ενίσχυσή τους, με φυσικό τρόπο στην περίπτωση των ακουστικών όπου χρησιμοποιείται ένα αντηχείο για σώμα στην κιθάρα, είτε με ηλεκτρονικό τρόπο στις ηλεκτρικές κιθάρες όπου χρησιμοποιείται ένας ενισχυτής, ο οποίος λαμβάνει το ηλεκτρικό σήμα της εξόδου μιας τέτοιας κιθάρας και το ενισχύει αναλογικά ή ψηφιακά.
Είδη κιθάρας
Κλασσική
Ακουστική
Ηλεκτρική
Ηλεκτρακουστική
Ηλεκτροκλασσική
Μπασοκίθαρο
Pedal steel guitar

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Κάτω τα χέρια απ΄τα παιδιά

Το ορκίζομαι,

θα είμαι καλό παιδάκι

από δω και πέρα.

Το ορκίζομαι,

μέσα από την καρδιά μου,

σας παρακαλώ,

μη με χτυπάτε...

Πονάω,

πονάει η ψυχή μου

και φοβάμαι

ότι δε με αγαπάτε....

Μη με χτυπάτε άλλο πια...

Τα θύματα και οι θύτες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ εκείνο που σπάει τις ενοχές, τις αναστολές και τον έλεγχο της συνείδησης για να φθάσει ένας ενήλικος να περάσει το όριο του «νορμάλ» και να μπει στο «κλαμπ» των παιδεραστών, των παιδόφιλων ή των αιμομεικτών; 

Η κυρία Βάσω Αρτινοπούλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, προσπαθεί να αιτιολογήσει και να δώσει μια εξήγηση: «Η μη ομαλή ψυχολογική ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους, οι παιδικές συναισθηματικές ανάγκες τους, ο χαμηλός βαθμός αυτεκτίμησης, η αδεξιότητα στις κοινωνικές σχέσεις με τους ενηλίκους, οι ορμονικές διαταραχές που επηρεάζουν τη σεξουαλικότητά τους, οι εσωτερικές συγκρούσεις για το πρόσωπο της μητέρας τους και οι φόβοι του ευνουχισμού, ο μη αποτελεσματικός έλεγχος των ενστίκτων τους σε συνδυασμό με διάφορες ψυχώσεις και τη χρήση οινοπνεύματος αποτελούν τους κυριότερους αιτιολογικούς παράγοντες της παιδοφιλικής ­ και κατ' επέκταση αιμομεικτικής ­ συμπεριφοράς».

Και ενώ η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών ­ στην έρευνα που παραθέτουμε, ακόμη και νεογέννητο αναφέρεται ως θύμα(!) ­ αποτελεί μια σκληρή πραγματικότητα του σήμερα, η πολιτεία, το επίσημο κράτος δεν έχει λάβει κανένα θεσμικό ή άλλο μέτρο για να προστατεύσει τα παιδιά. Σε άλλες χώρες μηχανισμοί φορέων και υπηρεσιών ασχολούνται με την προστασία του παιδιού και την αποκάλυψη εγκληματικών δραστηριοτήτων που τα εκθέτουν σε κινδύνους.

Στη χώρα μας όλα αυτά είναι «ψιλά γράμματα».

Αγνωστες διαδικασίες που κανένας αρμόδιος ποτέ δεν σκέφθηκε ούτε προβληματίστηκε για αυτές. Στην Αμερική, π.χ., σε υποθέσεις παιδεραστίας ή σεξουαλικής παρενόχλησης οι καταθέσεις των παιδιών πάντα βιντεοσκοπούνται.

Για να μην αναγκάζονται τα παιδάκια να λένε τα ίδια και τα ίδια στις ανακριτικές και δικαστικές αρχές και να ζουν και ξαναζούν τον εφιάλτη μιας τραγικής εμπειρίας.
Στις ανακρίσεις και στις δίκες ομάδες ειδικών επιστημόνων αναλαμβάνουν την ψυχολογική υποστήριξη των θυμάτων και οι δικαστές αλλά και οι αστυνομικοί είναι ειδικά εκπαιδευμένοι για να διεκπεραιώσουν τέτοιου είδους υποθέσεις. Εδώ, η λέξη «τίποτε» αποδίδει την πραγματικότητα.
Η ψυχική ταλαιπωρία των θυμάτων αλλά και ο φόβος του στιγματισμού αποτελούν άλλωστε τους σοβαρότερους παράγοντες για να καλύπτουν πέπλα σιωπής μια εγκληματική δραστηριότητα που όλα δείχνουν (στατιστικές και εκτιμήσεις επιστημόνων) ότι έχει διαστάσεις και τάση αυξητική στη χώρα μας.

Εκείνοι που θα τολμήσουν να καταγγείλουν, να σπάσουν τον νόμο της σιωπής και να ξεπεράσουν την ντροπή των θυμάτων είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσουν μια κοινωνία (αλλά και τις αρμόδιες αρχές) με ματιά καχύποπτη και πορνολάγνα. «Τα παιδιά λένε ψέματα» είναι η μόνιμη απάντηση εκείνων που κατηγορούνται για παντός είδους σεξουαλικές κακοποιήσεις.

Τα παιδιά όμως, υποστηρίζουν οι ειδικοί, λένε πάντα την αλήθεια.

 

Το 95% των θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης καταγγέλλουν πραγματικά γεγονότα. Αυτό αποδεικνύουν οι έρευνες. Ποτέ τα παιδιά δεν φαντασιώνονται σεξουαλικές περιπέτειες ούτε αναφέρονται σ' αυτές αν δεν τις έχουν ζήσει.
Ενδεικτικά για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας τα στοιχεία που κατατέθηκαν στο Παγκόσμιο Συνέδριο της Στοκχόλμης για το 1995 από τον κ. Ι. Τσιάντη: 238 παιδιά ηλικίας από 13 ως 18 χρόνων ήταν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης σε ένα χρόνο, το 1995. Τόσες οι υποθέσεις που απασχόλησαν αστυνομία και δικαστήρια.

Ο πραγματικός αριθμός πολύ μεγαλύτερος και άγνωστος.

Και η τάση αυξητική, με τα χιλιάδες παιδιά των λαθρομεταναστών στον δρόμο για ένα κομμάτι ψωμί. Τα εκατοντάδες παιδιά που εκδίδονται για να ζήσουν. «Η ίδια η πραγματικότητα αποτελεί» θα επισημάνει η κυρία Αρτινοπούλου «την ισχυρότερη πίεση.

Η πολιτεία οφείλει να ακούσει. Όσο είναι ακόμη καιρός».

 

Πρώτη επαναδημοσίευση: Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2006