«Βγες, παιδί μου, να παίξεις έξω!»

Πριν λίγες δεκαετίες το παιχνίδι έξω, ήταν κάτι δεδομένο.

Στο 2016 δεν είναι δεδομένο για όλα τα παιδιά. Η πολυάσχολη καθημερινότητα, οι κίνδυνοι, η πόλη και οι πολυκατοικίες δεν δίνουν και πολλά περιθώρια σε ένα παιδί για να βγει να παίξει έξω.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αφήνετε το παιδί σας να παίζει έξω και η επιστήμη συμφωνεί μαζί μας.

Τα παιδιά που παίζουν έξω έχουν καλύτερη συγκέντρωση προσοχής και μειώνονται τα συμπτώματα της διάσπασης ελειμματικής προσοχής ( ΔΕΠ-Υ).

Η φύση και το περιβάλλον είναι σημαντικός παράγοντας για την σωματική και την συναισθηματική υγεία τους και μειώνουν το άγχος και το στρες.

Το φως του ήλιου έχει βιταμίνη D. Μια βιταμίνη που αποτρέπει τα προβλήματα καρδιάς και διαβήτη. Βάλτε τους αντηλιακό και αφήστε τα να παίξουν!

Το ξέρατε πως το παιχνίδι έξω βοηθά στην καλύτερη όραση; Ούτε και εμείς! Τα παιδιά που παίζουν περισσότερες ώρες έξω, έχουν καλύτερη όραση από τα παιδιά που περνούν πολλές ώρες παίζοντας στον υπολογιστή.

Η «βρωμιά»και η λάσπη βοηθούν το παιδί σας να χτίσει ένα δυνατό ανοσοποιητικό σύστημα. Μάλλον αξίζει τα περισσότερα πλυντήρια που θα βάζετε την εβδομάδα!

Το εξωτερικό παιχνίδι αποτρέπει την παχυσαρκία. Τα παιδιά που παίζουν έξω είναι πιο δραστήρια σωματικά, έχουν χαμηλή χοληστερίνη και πίεση και φυσικά πιο δυνατά κόκκαλα!

Βάλτε λοιπόν την φράση : «Βγες παιδί μου να παίξεις έξω!» ξανά στο λεξιλόγιό σας! Αξίζει τον κόπο.

Γκαλίτσιου Μαριάννα

babyradio

Μερικές προτάσεις για τη eurovision του 2017

Επειδή ένας «ύμνος» στους Τούρκους συνεργάτες των ναζί 
κέρδισε την Eurovision...

σκεφτήκαμε να κάνουμε μερικές προτάσεις 

για τον επόμενο «διαγωνισμό» και οι αρμόδιοι να τις πάρουν στα σοβαρά...

Η Ρωσία να στείλει ένα τραγούδι με το οποίο να δηλώνει την ειλικρινή μεταμέλειά της για την 9η Μαΐου 1945 και να υπόσχεται ότι δεν πρόκειται ποτέ, μα ποτέ, να τα ξαναβάλει με τον φασισμό-ναζισμό.

Η Πολωνία να στείλει ένα τραγούδι με το οποίο να περιγράφει τις ιδανικές συνθήκες που επικρατούσαν στο γκέτο της Βαρσοβίας και να διαψεύδει, μετά βδελυγμίας, τις αβάσιμες φήμες για την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από τους ναζί (δικούς της και γερμανούς)

Η Ιταλία να στείλει ένα τραγούδι, ένα μοιρολόι κατά προτίμηση, με το οποίο να αφηγείται τα βάσανα και τον άδικο χαμό του Μπενίτο

Η Αυστραλία να στείλει ένα απλό σημείωμα, που να λέει «sorry, but δε συμμετέχουμε, επειδή είμαστε μια χωριστή ήπειρος, η Ωκεανία, όσο για τους Αβορίγινες, καλά τους κάναμε....», 

Η Αρμενία να στείλει ένα τραγούδι με το οποίο να δηλώνει υπεύθυνα ότι δεν αναγνωρίζει τη γενοκτονία, αντιθέτως θα ξεκινήσει μια παγκόσμια καμπάνια για την αναγνώριση της γενοκτονίας των τούρκων από τους Αρμενίους.

Η Ελλάδα να μη στείλει κανένα τραγούδι, ή, αν θέλει ντε και καλά να στείλει κάτι, να προτιμήσει έναν αυθεντικό Πυρρίχιο χορό (ΣΕΡΡΑ) (χωρίς λόγια, χωρίς λόγια), που θα πατώσει βέβαια, αλλά τουλάχιστον θα τον ευχαριστηθούμε απίστευτα....

προς το παρόν αυτά.

Ίσως επανέρθουμε και με άλλες προτάσεις 

χαμομηλάκι

«Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος.»

Αποσπάσματα από κείμενα και συνεντεύξεις του Χρόνη Μίσσιου. 

Μέσω thewholecow.net

«Όταν συνειδητοποίησα ότι δε μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό.

Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος.
Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. 

Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής.
Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα.
Με το δικό σου βλέμμα.»

«Εκείνο που μπορώ να υποστηρίξω το υποστηρίζω: ότι ο μόνος δρόμος, ο οποίος δεν μας οδηγεί σε κανένα λάκκο, σε καμιά λακκούβα, σε κανένα κακό συναπάντημα, είναι ο δρόμος της αγάπης, είναι ο δρόμος της τρυφερότητας, είναι ο δρόμος της κατανόησης, είναι ο δρόμος της υπεράσπισης της διαφορετικότητας του άλλου! Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αν τον ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο δεν κινδυνεύουμε. Ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας.»

«Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία.... Και μείς τι την κάνουμε ρε, αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την.»

Έτσι, μ’ αυτή την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας.»

«Τώρα, αν σκεφτεί κάποιος, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος και μάλιστα ιδιοφυής, ένα εξαιρετικό μυαλό, που μετέχει της παιδείας του εικοστού πρώτου αιώνα, αφού αποφοιτήσει να πάει σε μια πολυεθνική και να κάνει έρευνα για μικροβιολογικούς, χημικούς ή άλλους πολέμους; Αυτό είναι ακατανόητο!»

«Να ‘σαι άνθρωπος δημιουργικός και ευαίσθητος. Και να αγαπάς. Να αγαπάς! Να μπορείς να μετατρέπεις κάθε μέρα την αγάπη σε αγαπημένο. 

Η φρέζα μου που είναι εκεί φυτεμένη την αγαπάω, την βλέπω κάθε πρωί, καταλαβαίνεις; Ή έναν συγκεκριμένο άνθρωπο… Όλα τα άλλα….»

από την αγαπημένη μας Ιδεοπηγή