Μπαμπάδες και μαμάδες που μεγαλώνουν τα παιδιά μόνοι

Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι, γυναίκες και άνδρες, βρίσκονται μόνοι στο σπίτι μεγαλώνοντας τα παιδιά τους χωρίς σύντροφο. 

Πρακτικά και συναισθηματικά προβλήματα έρχονται σε αντίθεση με τη χαρά που δίνει η ζωή δίπλα σε ένα παιδί. Κι όμως η ισορροπία μπορεί να επιτευχθεί.

Σύμφωνα με όλες τις ευρωπαϊκές στατιστικές μεγαλώνει συνεχώς ο αριθμός των παιδιών που ζουν μόνο με τον ένα γονέα τους. Αυτό που σήμερα χαρακτηρίζει μια τέτοια οικογένεια είναι η ποικιλία στα χαρακτηριστικά της και στις ιδιαίτερες συνθήκες που καλείται να ανταποκριθεί. 

Ένα διαζύγιο, ένας θάνατος, μια υιοθεσία ή η απόφαση τεκνοποίησης χωρίς σύντροφο συνθέτουν ένα μωσαϊκό οικογενειών από τις οποίες προκύπτει ένα σημαντικό ερώτημα:

Μπορεί να τα καταφέρει κανείς μόνος ή μόνη; 

Με δεδομένο ότι οι ιδανικές και πάντα χαρούμενες οικογένειες των ονείρων μας υπάρχουν μόνο στα σήριαλ, η απάντηση είναι ναι. Και η ζωή αποκαλύπτει τους τρόπους.

Μάριος Βλάχος, 43 ετών, πατέρας τριών παιδιών.

Τα παιδιά μου είναι ηλικίας 12, 9 και 6 ετών και τα φροντίζω εγώ. Πάνε πέντε χρόνια που χώρισα από τη μητέρα τους και στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα για μένα. Ωστόσο επειδή τα παιδιά δίνουν γλύκα στη ζωή βρήκα από αυτά τη δύναμη για να συνεχίσω. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εξακολουθώ να το έχω στη δουλειά μου. Δυστυχώς βρίσκεται ακόμη σε ισχύ το στερεότυπο που θέλει τη μητέρα να μένει σπίτι για την φροντίδα των παιδιών και τον άνδρα έξω να κερδίζει χρήματα. 

Οι δικές μου δραστηριότητες μου χρειάστηκε να περιοριστούν μέσα στην καθημερινότητα τουλάχιστον κατά 3 ώρες. Μπορεί κανείς να καταλάβει σημαίνει αυτό για έναν ελεύθερο επαγγελματία σαν και μένα. 

Είναι μια κίνηση που έχει το κόστος της τόσο σε επίπεδο οικονομικό, όσο και καριέρας. Όμως αποφάσισα να δώσω την προτεραιότητα στα παιδιά και δεν το μετάνιωσα.

Ξυπνάω κάθε πρωί νωρίς να ετοιμάσω το πρωινό τους και να τα πάω στο σχολείο και στη συνέχεια μαγειρεύω για να βρουν σπιτικό φαγητό όταν θα επιστρέψουν το μεσημέρι κουρασμένα. Ευτυχώς λατρεύω την μαγειρική και έμαθα από νωρίς στα παιδιά μου να τρώνε σωστά και εκλεκτικά. Είμαι ο μπαμπάς που φτιάχνει γλυκά και πίτες, κάτι που γεμίζει χαρά και εκείνα και μένα. Επίσης τα διαβάζω για το σχολείο και τα μαθαίνω να είναι πάντα συνεπή προς τις υποχρεώσεις τους.

Το πρώτο διάστημα που ο μικρός μου ήταν ακόμη μωρό ήμουν αντιμέτωπος με δεκάδες πρακτικές δυσκολίες. Είχα να τον αλλάξω, να αλέσω το φαγητό του, να τον ταΐσω, να παίξω μαζί του. Τώρα τα πράγματα αρχίζουν να ζορίζουν με τη μεγάλη μου κόρη που βρίσκεται στο κατώφλι της εφηβείας. 

Παρόλο που εκείνη νιώθει άνετα και συζητά μαζί μου τα πάντα, φοβάμαι μήπως κάνω εγώ καμιά γκάφα. Δεν υπήρξα ποτέ κορίτσι που μπαίνει στην εφηβεία και εκ των πραγμάτων δεν γνωρίζω όλες τις διαστάσεις αυτής της εμπειρίας.

Έχω σχεδόν ξεχάσει τι σημαίνει να έχεις προσωπική ζωή. Κάποτε επιχείρησα να συγκατοικήσω με μια κυρία, χωρισμένη επίσης και με δυο παιδιά, αλλά η προσπάθειά μας δεν καρποφόρησε. Ωστόσο πρέπει να πω πως τα πέντε παιδιά μέσα στο ίδιο σπίτι πέρασαν καταπληκτικά. 

Το να φτιάξει ένας γονέας που μεγαλώνει μόνος τα παιδιά του τη ζωή του ξανά είναι πολύ δύσκολο και ίσως για τους άνδρες να είναι δυσκολότερο από τις γυναίκες. Δεν είσαι πάντα διαθέσιμος, το σπίτι σου το μοιράζεσαι και ενδεχομένως να μην είναι και πολλές εκείνες που θα θελαν να ξεκινήσουν μια σοβαρή σχέση με κάποιον που έχει ήδη παιδιά. 

Θέλω όμως να περάσω το μήνυμα πως δεν είναι ακατόρθωτο και τα παιδιά όχι μόνο να μην τα βρει εχθρικά ως προς σ’ αυτό αλλά να τα έχει βοηθούς του.

Παρά τις δυσκολίες περνάω υπέροχα μαζί τους. Είναι καταπληκτικά παιδιά, κοινωνικά και αγαπητά σε όλους. Μεταξύ μας έχουμε φτιάξει μια ζεστή σχέση. Η πιο ωραία στιγμή της ημέρας είναι όταν επιστρέφω στο σπίτι και τρέχουν πάνω μου όλα με ενθουσιασμό. Ή τα πρωινά της Κυριακής που υπάρχει περισσότερος χρόνος και επιδιδόμαστε σε ξέφρενο παιχνίδι. 

Τα παιδιά όταν σου προσφέρουν αγάπη, το κάνουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, δίνονται ολοκληρωτικά και αυτό με γεμίζει ζωή.

Μ.Δ, 39 ετών, μητέρα ενός αγοριού.

Μια μητέρα που μεγαλώνει το παιδί μόνη της είναι καθημερινά αντιμέτωπη με πολλές πρακτικές δυσκολίες. Πρέπει να φροντίσει για όλα εκείνα που κάτω από άλλες συνθήκες θα μοιράζονταν. Το πιο δύσκολο είναι οι αποφάσεις που πρέπει να πάρει για διάφορα ζητήματα, όταν οι περιστάσεις απαιτούν να κινηθεί στα γρήγορα και επιπλέον να ξέρει πως πρέπει να κάνει το σωστό. Διακατέχεται επίσης από φόβους. Ο μεγαλύτερος δικόςμου αφορά το τι θα γίνει εάν κάτι μου συμβεί.

Δεν πιστεύω πως μια μαμά πρέπει να παίξει τον ρόλο του μπαμπά που απουσιάζει, ούτε το αντίστροφο. Ο πρώην σύζυγος μου κατοικεί σε άλλη πόλη και δεν βλέπει το παιδί σε καθημερινή βάση. 

Η δική μου περίπτωση ανήκει σε εκείνες όπου κάποιες στιγμές χρειάζεται να καλυφθεί ένα κενό. Έτσι ο γονέας μπορεί να γίνει μάνα, πατέρας, αδελφός και φίλος του παιδιού του. Κατά τη γνώμη μου αυτό αποτελεί το πιο δύσκολο κομμάτι της επικοινωνίας. Η αφοσίωση, οι πολλαπλοί ρόλοι μπορούν να δώσουν στη σχέση μια κάπως αρρωστημένη τροπή και να δημιουργήσουν εξαρτήσεις. Αλλά πιστεύω πως κάτι τέτοιο για να γίνει πρέπει να το ενθαρρύνει ο ίδιος ο γονέας. Είναι σημαντικό να διαφυλάξει και να υπερασπίσει την ατομικότητά του και την προσωπική του ζωή. Ταυτόχρονα όμως είναι πολύ δύσκολο να την έχει. Για μια μητέρα που μεγαλώνει ένα παιδί ο χρόνος είναι λίγος καθώς οι ανάγκες του παιδιού προηγούνται, οι ευθύνες πολλές, το στρες μεγάλο. Τα αγόρια που έχουν έτσι και αλλιώς την τάση να προσκολλούνται στη μητέρα τους δεν βλέπουν με καλό μάτι την είσοδο κάποιου άλλου άνδρα στην ζωή τους και αυτό δημιουργεί επιπλέον προβλήματα που απαιτούν πολύ προσεκτικούς χειρισμούς.

Πολύ δύσκολο για μια γυναίκα είναι επίσης το να φτιάξει μια καριέρα. Προσωπικά πολλές φορές παρατήθηκα από θέσεις ή γύρισα την πλάτη σε προκλήσεις γνωρίζοντας πως δεν θα είχα τον χρόνο να ανταποκριθώ όπως έπρεπε

Παρά τα προβλήματα είμαι πολύ ευτυχισμένη που στη ζωή μου υπάρχει αυτό το παιδί και τώρα που μεγαλώνει και η σχέση βαθαίνει και η επικοινωνία μπαίνει σε νέα βάση χαίρομαι μαζί του τη κάθε μου στιγμή.

Λ.Π, 40 ετών, μητέρα δύο παιδιών

Πριν από 6,5 χρόνια έχασα τον σύζυγο μου σε τροχαίο. Η ζωή μας σφραγίστηκε από αυτό το γεγονός και εγώ έμεινα στο σπίτι μόνη με ένα κοριτσάκι που τότε ήταν 7 ετών και ένα αγοράκι μόλις 2,5. Είναι δύσκολο να περιγράψω τον πρώτο καιρό, καθώς εκτός από τον βαθύ πόνο μου έπρεπε να βρω τη δύναμη να υποστηρίξω τα παιδιά μου. Με τον μικρό μου είχα τις μεγαλύτερες δυσκολίες. Του ήταν αδύνατο να καταλάβει το μη αναστρέψιμο της απώλειας του πατέρα του. Το παιδί έμεινε χωρίς το ανδρικό πρότυπο του και βασανιζόταν από την απουσία ενός ανθρώπου με τον οποίο είχε μια καταπληκτική σχέση. 

Χρειάστηκε να παίξω πολλαπλούς ρόλους για να καλύψω το κενό. Έκανα μαζί του ότι και ο μπαμπάς, είδα ποδόσφαιρο, ράλι, προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του σε μια διαφορετική βάση. Μέχρι την ηλικία των 7ετών ο γιος μου δεν με άφηνε λεπτό από τα μάτια του. Ξυπνούσε τη νύχτα και έκανε βόλτες στο σπίτι, με αποζητούσε ακόμη και όταν κατέβαζα τα σκουπίδια. Η κόρη μου αντιμετώπισε την κατάσταση πιο ψύχραιμα. Αποδέχτηκε το γεγονός του θανάτου, την καθόρισε φυσικά, αλλά βρήκε τον τρόπο να το διαχειριστεί. Ο μεγαλύτερος φόβος της ήταν μήπως μου πει κάτι και με στενοχωρήσει.

Αν και είχα στο πλευρό μου τους γονείς και την αδελφή μου, έγινα εγώ εκείνη που έπρεπε να διαχειριστεί τις τύχες και να πάρει τις αποφάσεις όλης της οικογένειας. Αν και δεν κερδίζω πολλά χρήματα, έχω τουλάχιστον μια μόνιμη δουλειά και αυτό ήταν μια από τις βάσεις πάνω στην οποία πάτησα ώστε να μπορέσω να στηρίξω την οικογένειά μου.

Σήμερα πια είμαστε σε ένα καλύτερο δρόμο. Τα παιδιά έχουν πλήρως αποδεχτεί την απώλεια και η οικογένεια λειτουργεί. Μπορώ να τους μιλάω και εγώ με διαφορετικό και πιο ανοιχτό τρόπο για τον μπαμπά τους.

Είναι δυο υπέροχα παιδιά. Ο γιος μου είναι εξαιρετικά δημοφιλής στο σχολείο και η κόρη μου μια καταπληκτική μαθήτρια. Έχουν πολλούς φίλους, είναι κοινωνικά και αγαπητά παιδιά. Μεταξύ μας είμαστε πολύ δεμένοι. Καμιά φορά αρπάζονται μεταξύ τους όπως όλα τα αδέλφια αλλά σήμερα πια σε θέση να ξέρω πως αυτό αποτελεί δείγμα ψυχικής υγείας και πως τα παιδιά μου μεγαλώνουν φυσιολογικά.

Αντίθετα από άλλες μονογονεϊκές οικογένειες όπου τα μεγαλύτερα προβλήματα του γονέα είναι οι πρακτικές δυσκολίες της καθημερινότητας και η έλλειψη χρόνου, η δική μου προτεραιότητα είναι διαφορετική. Δεν θέλω λεπτό να μείνουν τα παιδιά χωρίς ψυχολογική υποστήριξη.

Δεν με ενδιαφέρει να φτιάξω και πάλι την ζωή μου. Είναι μια σκέψη που δεν με αφορά. Έχω όμως πολλούς φίλους. Το πρώτο καιρό ήταν αδύνατο να βγω από το σπίτι και γιατί ήμουν απαραίτητη στο σπίτι κάθε στιγμή και γιατί η μητέρα μου δεν δεχόταν να τα κρατήσει για ένα τέτοιο λόγο. Μέχρι σήμερα οι έξοδοι μου είναι σπάνιες, αλά όποτε βγαίνω περνάω με τους φίλους μου καταπληκτικά.

Tips για μια ισορροπημένη καθημερινότητα

• Αναζητήστε στον κοινωνικό σας περίγυρο ανθρώπους που θα σας ακούσουν με κατανόηση και αγάπη. Για ένα γονέα που μεγαλώνει μόνος το παιδί του το να έχει ανθρώπους με τους οποίους θα μοιραστεί χαρές και λύπες είναι μεγάλη βοήθεια.
• Μην αποφύγετε να βάλετε στο παιδί όρια από φόβο ότι θα το στενοχωρήσετε περισσότερο κυρίως αν έχετε χωρίσει από τον άλλο γονέα του. Και σε αυτή τη περίπτωση τα παιδιά χρειάζονται έναν άνθρωπο να τους δείξει ποιο είναι το σωστό.
• Προσπαθήστε να αποφύγετε την ταύτιση με το μικρό σας κυρίως αν είστε τα μοναδικά μέλη της οικογένειας. Τόσο εσείς όσο και το παιδί έχετε ανάγκη από μια σχέση ειλικρινείας που θα βασίζεται πάνω στην αγάπη και όχι στην εξάρτηση.
• Εάν θέλετε να βάλετε στη ζωή σας ένα καινούργιο πρόσωπο και σκέφτεστε με ενδιαφέρον τη προοπτική ενός νέου γάμου ή μιας συμβίωσης προσέξετε τον τρόπο με τον οποίο θα παρουσιάσετε την κατάσταση στο παιδί. Εάν αντιδράσει έντονα δώστε του χρόνο και προσπαθήστε ξανά

agelioforos

Το Υπουργείο Παιδείας καλεί να εμβολιαστούν τα παιδιά για φυματίωση Διάγνωση της φυματίωσης στα παιδιά

Παγκόσμια Ημέρα Φυματίωσης 24 Μαρτίου 
Τί είναι η φυματίωση;

Να εμβολιαστούν κατά της φυματίωσης τα παιδιά μέχρι 12 ετών, που για διαφόρους λόγους δεν έχουν εμβολιαστεί, καλεί και φέτος το υπουργείο Παιδείας με εγκύκλιό του, εκπαιδευτικούς και γονείς.
Επίσης, καλεί τους εκπαιδευτικούς να κάνουν ακτινογραφίες θώρακος, ανά πενταετία. 
Σύμφωνα με οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και σε συνεργασία με το Υπουργείο Υγείας, εστάλη και φέτος στα σχολεία εγκύκλιος με προληπτικά μέτρα για τον εμβολιασμό των παιδιών που ανήκουν σε ομάδες υψηλού κινδύνου.

πηγή

---

Διάγνωση της φυματίωσης στα παιδιά 

Παιδιά κάτω των 5 ετών θεωρείται ότι έχουν φυματιώδη νόσο αν παρουσιάζουν:

• ενδείξεις φυματιώδους μόλυνσης (θετική αντίδραση Mantoux) ή διαπιστωμένη επαφή με μεταδοτικό ασθενή
• συμπτώματα ή σημεία φυματίωσης
• ακτινογραφικές αλλοιώσεις χαρακτηριστικές φυματίωσης

Τα παιδιά που πληρούν ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ λέμε ότι έχουν φυματιώδη νόσο, καταγράφονται και αντιμετωπίζονται αναλόγως.

Τα συχνότερα συμπτώματα στα παιδιά είναι:

• χρόνιος βήχας διάρκειας τουλάχιστον 3 εβδομάδων και δεν βελτιώνεται, ειδικά αν το παιδί έχει πάρει αντιβίωση
• πυρετός μεγαλύτερος από 38.8 C που διαρκεί περισσότερες από 14 ημέρες και δεν μπορεί να αποδοθεί σε άλλη αιτία
• απώλεια βάρους ή αδυναμία πρόσληψης βάρους

Τα σημεία φυματίωσης που μπορεί να διαπιστωθούν στα παιδιά είναι:

• η αιφνίδια εμφάνιση κύφωσης
• η διόγκωση λεμφαδένων χωρίς συνοδό ευαισθησία, ιδιαίτερα τραχηλικών
• πνευμονία που δεν ανταποκρίνεται στη χορήγηση αντιβίωσης
• πλευριτική συλλογή
• κοιλιακή διάταση και ασκίτης
• μηνιγγίτιδα που παρουσιάστηκε ύπουλα σε διάστημα αρκετών ημερών

Μία έντονα θετική φυματινοαντίδραση (μεγαλύτερη ή ίση των 10 mm ακόμη και αν προηγήθηκε BCG) είναι ενδεικτική φυματιώδους νόσου. Εξ ορισμού μία θετική φυματινοαντίδραση σε μικρά παιδιά σημαίνει από μόνη της "πρόσφατη μόλυνση" και όπως προαναφέραμε η πιθανότητα εμφάνισης νόσου είναι μεγαλύτερη το πρώτο χρόνο μετά τη μόλυνση και ακόμη μεγαλύτερη όσο μικρότερο το παιδί.

Ανοσοκατεσταλμένα παιδιά μπορεί να έχουν αρνητική φυματινοαντίδραση και ενεργό νόσο από διάφορα αίτια: AIDS, σοβαρή υποθρεψία, μετά από ιλαρά ή άλλο σοβαρό ιογενές νόσημα, επί βαρειάς φυματιώδους νόσου, αν λαμβάνουν στεροειδή ή ανοσοκατασταλτική αγωγή.

Τα περισσότερα παιδιά με νόσο έχουν παθολογική ακτινογραφία. Ο θεράπων ιατρός θα πρέπει να γνωρίζει τα ακόλουθα στοιχεία:

• Τα συνηθέστερα ευρήματα είναι η ανεύρεση ετερόπλευρα διογκωμένων πυλαίων-παρατραχειακών λεμφαδένων με σκίαση στα σύστοιχα πνευμονικά πεδία.
• Όπως προαναφέρθηκε η ακτινογραφία πρέπει να συνοδεύεται από αποδείξεις φυματιώδους μόλυνσης ΚΑΙ από συμπτωματολογία για να τεθεί η διάγνωση της νόσου. Εξαίρεση στον κανόνα αυτό αποτελεί η διάσπαρτη φυματίωση η οποία πρέπει να θεραπεύεται αμέσως μόλις τεθεί η υποψία.
• Η αξιολόγηση των ακτινογραφικών ευρημάτων της φυματίωσης απαιτεί εμπειρία. Η ένωση έχει δημοσιεύσει οδηγίες σχετικά με το θέμα στο "Diagnostic atlas of intrathoracic tuberculosis in children. A guide for low income countries".

Η εξέταση πτυέλων στα παιδιά είναι συνήθως αρνητική λόγω της δυσχερούς λήψης και του μικρότερου μυκοβακτηριδιακού φορτίου στα παιδιά. Ωστόσο τα θετικά πτύελα επιβεβαιώνουν τη διάγνωση και καθοδηγούν τη θεραπεία και την αναζήτηση άλλων μολυσμένων ατόμων του περιβάλλοντος του παιδιού.

Παιδιά που παρουσιάζουν κάποιο/α από τα ακόλουθα συμπτώματα πρέπει να παραπέμπονται σε ειδικό ιατρό:

• ηπατική ή σπληνική διόγκωση (ένδειξη διάσπαρτης φυματίωσης)
• αυχενική δυσκαμψία ή διαταραχές συνείδησης (ένδειξη φυματιώδους μηνιγγίτιδας)
• αναπνευστική δυσχέρεια ή ετερόπλευρους συρίττοντες (συμπίεση βρόγχου από διογκωμένο λεμφαδένα)
• καρδιακή ανεπάρκεια (ένδειξη περικαρδιακής συλλογής)

Παιδιά με HIV μόλυνση παρουσιάζουν διαγνωστικές δυσκολίες γιατί:

• οι γονείς τους είναι πιθανότερο να αναπτύξουν φυματίωση, αυξάνοντας τον κίνδυνο μόλυνσης του παιδιού
• η εξέλιξη της μόλυνσης σε νόσο είναι πιθανότερη και ταχύτερη
• τα συμπτώματα ΚΑΙ τα ακτινογραφικά ευρήματα της φυματίωσης συχνά μοιάζουν με αυτά άλλων πνευμονικών νοσημάτων που εμφανίζονται σε ασθενείς με HIV μόλυνση
• η φυματινοαντίδραση συχνά είναι ψευδώς αρνητική

pedtb

Ήταν Άνθρωπος...

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και και οι πόνοι δεν σταματούν και στις γιορτές.

Περπατούσε ξυπόλητη
στον πάγο και το χιόνι.

Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. 

Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή.

Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.

Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο.

Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μιαν απόσταση.

Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια τής γριούλας, δεν μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. 

Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. 

Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. 

Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου».

Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται».

Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». «Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.

Αλλ’ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.

Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι

χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».

Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουγε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια.

Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα. Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. 
Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία.

Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

(Από την Ξένια Σώντερς)

Πηγή: Ηλεκτρονικό Περιοδικό “Το Γράμμα”, Τεύχος 100 (Δυστυχώς το τελευταίο), σελ. 14. (www.lettre.gr)

Αναρτήθηκε στις Κοινωνία.

VatopaidiFriend