«Θέλω να γίνω τηλεόραση» (κινητό... τάμπλετ...)...

Η δασκάλα ζήτησε από τα παιδιά να γράψουν έκθεση με θέμα: 

"Τι θα ζητούσα από το Θεό".

Ένας μαθητής έγραψε:
«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! 

Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά, όταν μιλάω. 

Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρὶς διακοπές ή ερωτήσεις. 

Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί. 

Όταν είμαι τηλεόραση, θάχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. 

Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί… 

Θέλω τ΄ αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. 

Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε – πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»

Τη δασκάλα που την διάβασε την έκανε να κλάψει. 

Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «τι συμβαίνει;» 

Αυτὴ απάντησε: «Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου». 

Ο σύζυγος είπε: 

«Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!» 

Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: 

«Αυτὴ η έκθεση είναι του γιου μας!..»

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«... ως τα παιδία….»

Αναρωτιέμαι…
Σήμερα το πρωί, βρέθηκα μπροστά σε ένα περιστατικό.
Δύο παιδιά, πιτσιρικάκια, είχαν πιαστεί στα χέρια.

Βρισιές, φτυσίματα, κλωτσιές, μπουνιές.
Η κατάσταση είχε ανάψει για τα καλά.
Αιτία; Αφορμή;
Νομίζω αδιάφορο.
Και να τα ρωτούσες, δεν θα ήξεραν να σου πουν.

Τι σου είναι τα παιδιά.
Ό,τι βλέπουν, σε ότι κόσμο μεγαλώνουν, αυτό θα πράξουν και αυτά.
Αυτό θα μιμηθούν.
Όταν ο κόσμος αυτός, είναι βία γεμάτος, βία και αυτά θα επιλέξουν. Σωστά;
Λάθος.
Γιατί;

Γιατί πήρε μόνο τρία λεπτά.
Τρία λεπτά χρειάστηκαν, μόνο τρία λεπτά, να ζορίσω αυτά τα παιδιά, τα χέρια για να δώσουν.
Τρία λεπτά, για να ζητήσει συγγνώμη, το ένα από το άλλο.
Και θα μπορούσε κάποιος να πει, ότι εντάξει, εξαναγκάστηκαν.
Εξαναγκάστηκαν, να σταματήσουν.
Εξαναγκάστηκαν, να δώσουν τα χέρια.
Εξαναγκάστηκαν, συγγνώμη να ζητήσουν.

Κανείς όμως, κανείς δεν εξανάγκασε αυτά τα δύο παιδιά, να συνεχίσουν το παιχνίδι τους μαζί, μιλώντας, και γελώντας, για όλο το υπόλοιπο της μέρας.

Και έτσι αναρωτιέμαι…
Ποιος έξυπνος, ποιος ώριμος ενήλικας θα μπορούσε, Άνθρωπε, να το κάνει αυτό;
Αναρωτιέμαι…
Ποιος από μας, με μόρφωση και πείρα στη ζωή, θα μπορούσε μετά από ένα τέτοιο περιστατικό, να επικοινωνήσει με τον εχθρό του.
Αναρωτιέμαι…
Πόσο λιγότερο αίμα, θα είχε ποτίσει αυτή τη γη, αν παράδειγμα παίρναμε από τα παιδιά.
Αν όλοι, «ως τα παιδία», γινόμασταν…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

90 χρόνια από τον ναζιστικό νόμο της ευγονικής

Στις 14 Ιουλίου του 1933, πριν από 90 περίπου χρόνια, οι εθνικοσοσιαλιστές επικύρωναν στο γερμανικό κοινοβούλιο νόμο για την «γενετική υγεία», η οποία άνοιγε το δρόμο στην υποχρεωτική στείρωση, αλλά και στην ευθανασία.

Το καλοκαίρι του 1933 οι εθνικοσοσιαλιστές του Αδόλφου Χίτλερ ήλεγχαν απόλυτα κάθε πτυχή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής στη Γερμανία. Ήταν η στιγμή που επέλεξαν για να περάσουν από το κοινοβούλιο ένα νόμο για την «υγεία των γονιδίων» (Erbgesundheitsgesetz), με τον οποίο έθεταν σε λειτουργία το σχέδιό τους για τη δημιουργία μιας «άριας φυλής».

Με το νόμο που επικυρώθηκε στη βουλή στις 14 Ιουλίου του 1933 άνοιγε ο δρόμος στην υποχρεωτική στείρωση ατόμων είτε με διανοητικά προβλήματα, είτε με σοβαρά προβλήματα ένταξης στην κοινωνία. Στόχος των ναζί ήταν να σταματήσουν τη μετάδοση «προβληματικών γονίδιων» από τη μια γενιά στην επόμενη. Στις προϋποθέσεις για την αναγκαστική στείρωση ο νόμος αναφέρονταν συγκεκριμένα στα διανοητικά προβλήματα, την επιληψία, τη σχιζοφρένεια, τον αλκοολισμό, αλλά και τη σοβαρή σωματική δυσπλασία, που οφείλοντας σε γονιδιακό πρόβλημα.

Η γερμανίδα γιατρός και ιστορικός Κριστιάνε Ρότμαλερ ερευνά εδώ και χρόνια το ναζιστικό πρόγραμμα στείρωσης. Μιλώντας στην DW τονίζει ότι η διδασκαλία της ευγονικής απασχολούσε ειδικούς και μη ήδη από τον 19ο αιώνα: «Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η ευγονική ήταν επινόηση των ναζί. Η βιολογία των γονιδίων θεωρούνταν ήταν ήδη από τότε ένας αναγνωρισμένος επιστημονικός τομέας. Κυρίως οι γιατροί χαιρέτισαν τότε τον νόμο των ναζί, ίσως γιατί πίστευαν ότι το όνειρο για μια τέλεια κοινωνία θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα.

Μνημείο για τα θύματα της ευθανασίας στο Βρανδεμβούργο.
Με τέτοια λεωφορεία μεταφέρονταν τα θύματα

Η ευθανασία

Με την αρχή του πολέμου η ευγονική των εθνικοσοσιαλιστών περνούσε σε μια νέα φρικτή φάση: την ευθανασία, η οποία προέβλεπε το θάνατο ανθρώπων με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα ή αναπηρία. Οι άνθρωποι με διανοητικές ή σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές θεωρούνταν βαρίδια για μια κοινωνία, η οποία θεωρούσε ότι «δεν μπορούσε να συμβάλλει πια στην θεραπεία τους», λέει η ειδικός Κριστιάνε Ρότμαλερ. Υπολογίζεται ότι μέχρι το 1941, όταν οι διαμαρτυρίες της καθολικής εκκλησίας πάγωσαν ως ένα βαθμό το πρόγραμμα ευθανασίας των ναζί, περίπου 70.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από ενέσεις ή σε θαλάμους αερίων. Δυστυχώς οι θάνατοι συνεχίστηκαν και μέχρι το τέλος του πολέμου, όμως οι ναζί απέφευγαν πλέον να μιλούν δημόσια για το πρόγραμμα.

Σε αναγκαστική στείρωση έχουν προχωρήσει στο παρελθόν και άλλες χώρες, όπως η Σουηδία και οι ΗΠΑ, όπου τον περασμένο αιώνα στειρώθηκαν περίπου 60.000 άνθρωποι. Όμως καμία χώρα εκτός της εθνοσοσιαλιστικής Γερμανίας δεν δολοφόνησε ασθενείς και ανάπηρους. Ακόμα και δεκαετίες μετά το τέλος του πολέμου, τα θύματα της «ευγονικής» των ναζί ούτε αναγνωρίστηκαν ως τέτοια, ούτε αποζημιώθηκαν. Μόλις το 1988 η Γερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή θεώρησε τις εκατοντάδες χιλιάδες αναγκαστικές στειρώσεις ποινικό αδίκημα.

Marc Lüpke-Schwarz / Στέφανος Γεωργακόπουλος

Υπεύθ. Σύνταξης: Κώστας Συμεωνίδης

dw.com

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι