Η μαθήτρια και το νερό Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Κάποτε σε μια σχολική εκδρομή, η δασκάλα καθόταν μαζί με τις μαθήτριές της κάτω από ένα δέντρο. Κάποια στιγμή η δασκάλα δίψασε και ζήτησε από μια μαθήτρια να πάει μέχρι το κοντινό ρυάκι και να της φέρει λίγο νερό. 

Φτάνοντας η μαθήτρια με το άδειο μπουκάλι, διαπίστωσε ότι στο ρυάκι ήταν κάποιες γυναίκες και έπλεναν τα ρούχα τους και το νερό ήταν βρώμικο από σαπούνια και λάσπες. Έτσι η μαθήτρια επέστρεψε στην δασκάλα της και της εξήγησε τι είχε συμβεί.

Μετά από λίγη ώρα, η δασκάλα ζήτησε και πάλι από την ίδια μαθήτρια να πάει να γεμίσει το άδειο μπουκάλι. Αυτή τη φορά το νερό ήταν καθαρό και η λάσπη είχε κατακάτσει. Η μαθήτρια όλο χαρά γέμισε το μπουκάλι και το πήγε στην δασκάλα. 

Η δασκάλα κοίταξε το μπουκάλι με το καθαρό νερό και γυρίζοντας προς την μαθήτρια της είπε, 

«Είδες πως καθάρισε το νερό; Έτσι είναι και η σκέψη. Όταν είναι πολύ ανακατεμένη και θολωμένη μην την πιέζεις. Να της δίνεις λίγο χρόνο και εκείνη θα βρει τον τρόπο να καθαρίσει από μόνη της».

Δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθουμε πως το κεφάλι μας θα σπάσει και οι σκέψεις γυρίζουν ανεξέλικτα προς κάθε κατεύθυνση. Τότε είναι που το πιέζουμε ελπίζοντας ότι έτσι η λύση θα έρθει γρηγορότερα. Το μυαλό, σε αντίθεση με άλλους ιστούς του σώματος, δεν αντιδρά καλά σε πιέσεις ή καταπιέσεις.

Ό,τι πας να πιέσεις γιγαντώνεται και ό,τι πας να καταπιέσεις θεριεύει. Είναι κάτι σαν την βρύση του νερού, που όταν προσπαθήσεις να κλείσεις την ροή με το δάχτυλο, σύντομα διαπιστώνεις ότι το νερό έχει αυξήσει την τάση του. 

Η σύγχρονη εποχή και εκπαίδευση, μας έχει διδάξει πώς να γεμίζουμε το μυαλό αλλά κανένας δεν έχει ασχοληθεί με το πώς χειριζόμαστε αποδοτικά το όργανο. Σίγουρα αποδίδει καλύτερα όταν είναι χαλαρό ή όταν μάθουμε να το χαλαρώνουμε.

Πάνος Τσινόπουλος

enallaktikidrasi.com

Η αδιαφορία του πατέρα έχει καταστροφικές συνέπειες για το παιδί

Μια νέα παγκόσμια μελέτη που πραγματοποίησε ο καθηγητής Ronald Rohner εξετάζοντας τις περιπτώσεις περισσότερων από 10.000 παιδιών, συμπέρανε πως η ψυχρή ή απόμακρη σχέση με τον πατέρα, μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες στη ζωή του παιδιού, μερικές φορές ακόμη και δεκαετίες μετά.

Πιο συγκεκριμένα, ο ερευνητής και καθηγητής Ronald Rohner επεσήμανε ότι η πατρική αγάπη είναι το κλειδί στην ανάπτυξη του παιδιού και ελπίζει ότι τα ευρήματά του, θα κινητοποιήσουν όλο και περισσότερους μπαμπάδες να συμμετάσχουν ενεργά στη ζωή των παιδιών τους.

«Τα τελευταία 300 χρόνια, στην Αμερική, στην Ευρώπη αλλά και στη Μ. Βρετανία, υπήρχε η πεποίθηση ότι στην υγιή ανάπτυξη των παιδιών, έπαιζε ρόλο η σχέση αγάπης με τη μητέρα και ότι ο ρόλος του πατέρα ήταν να στηρίξει οικονομικά τη μητέρα αλλά και όλη την οικογένεια χωρίς όμως η παρουσία τους να απαιτείται για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών. 

Όμως αυτή η πεποίθηση είναι εντελώς λανθασμένη και πρέπει να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε πως η επιρροή του πατέρα είναι εξαιρετικά σημαντική στη ζωή του παιδιού μερικές φορές, μεγαλύτερη και από της μητέρας» μας λέει ο καθηγητής.

Τα συμπεράσματα αυτά, προέκυψαν από πολυάριθμες μελέτες σε παιδιά και ενήλικες που ρωτήθηκαν πόσο έδειχναν την αγάπη τους, οι γονείς τους. 

Ανάμεσα σε αυτές τις ερωτήσεις ήταν και αν ένιωθαν πως οι γονείς τους τα ήθελαν, αν ένιωθαν ότι τα αγαπούν και αν ο πατέρας και η μητέρα τους ήταν απόμακροι στο βαθμό που τα έκανε να νιώθουν πληγωμένα. 

Τα αποτελέσματα των παραπάνω ερευνών, έδειξαν ότι όσοι απορρίφθηκαν από τον πατέρα στη παιδική τους ηλικία, ένιωθαν μεγαλύτερη πίεση, άγχος, ένταση και ανασφάλεια στην ενήλικη ζωή τους.

Η πατρική αγάπη είναι εξίσου σημαντική με τη μητρική ενώ η απόρριψη είναι πιο επώδυνη για το παιδί, όταν αυτή προέρχεται από τον γονιό που το παιδί θεωρεί ως πιο ισχυρό και άξιο σεβασμού, όπως δηλαδή είναι η πατρική φιγούρα στα μάτια του.

Μάλιστα, μία από τις πιο σημαντικές ερωτήσεις που κάνουν τα παιδιά στον εαυτό τους, είναι: 

«Αξίζω; αξίζω να με αγαπούν οι γονείς μου και να περνάνε χρόνο μαζί μου;» Τα παιδιά που οι μπαμπάδες τους δεν συμμετέχουν ενεργά στο μεγάλωμά τους, απαντούν αρνητικά.

Ο καθηγητής Rohner επισημαίνει ότι τα παιδιά που δεν εισπράττουν αγάπη, τείνουν να γίνουν αγχώδη και ανασφαλή κι αυτό μπορεί να τα κάνει να χρειάζονται πάντα κάποιον για να σταθούν στα πόδια τους. 

Ο θυμός και η απόρριψη μπορεί να τα οδηγήσει στο να κλειστούν στον εαυτό τους σε μια προσπάθεια να τον προστατέψουν από το να πληγωθεί περισσότερο. 

Μια τέτοια στάση μπορεί να τα δυσκολέψει στη δημιουργία σχέσεων στο μέλλον ενώ υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχουν χαμηλή αυτό-εκτίμηση αλλά και αδυναμία να χειριστούν δύσκολες ή στρεσογόνες καταστάσεις. 

Η συμμετοχή του πατέρα είναι εξαιρετικά σημαντική ενώ η εσκεμμένη απουσία του ή η απόμακρη στάση του, παίζει ρόλο όταν το παιδί μεγαλώνοντας ενδίδει σε εξαρτήσεις ή αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα.

Οι παραπάνω μελέτες επισημαίνουν τη σημασία της σταθερής οικογένειας, μέσα στην οποία οι γονείς δεσμεύονται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους από κοινού, ανεξάρτητα από το αν είναι διαζευγμένοι, χωρισμένοι ή σε διάσταση.

Πριν μάλιστα από δύο χρόνια στη Μ. Βρετανία, ορίστηκαν ποινές μέχρι και φυλάκιση για τις μητέρες που εμποδίζουν την επικοινωνία των παιδιών με τον πατέρα τους λόγω χωρισμού ή διαζυγίου ενώ αναμένεται να κατοχυρωθεί και νομικά το δικαίωμα στην «κοινή ανατροφή των παιδιών» σε αρκετές χώρες που σήμερα κάνουν ανύπαρκτα έως δειλά βήματα προς αυτή τη κατεύθυνση.

www.imommy.gr

enallaktikidrasi.com