Να αποδεχόμαστε κάθε διάθεση του παιδιού μας

Εάν κάποιος σας ρωτούσε τι επιθυμείτε για το παιδί σας, πιθανότατα θα απαντούσατε να είναι ευτυχισμένο. Δεν είναι κακό να θέλεις τα παιδιά σου να έχουν την ικανότητα να γίνουν ευτυχισμένα. 

Αλλά, μήπως έχουμε επενδύσει πάρα πολύ στην ιδέα του ευτυχισμένου, στην εικόνα της τέλειας οικογένειας που περνάει υπέροχα παίζοντας στο λιβάδι ή κάνοντας πικ-νικ ανάμεσα στα αγριολούλουδα;

Τι κάνει ευτυχισμένο ένα παιδί
Η ευτυχία, όπως και όλα τα συναισθήματα, έρχεται και φεύγει. Στην πραγματικότητα, εάν ήσαστε ευτυχισμένοι όλη την ώρα, δεν θα είχατε επίγνωση αυτής της ευτυχίας, γιατί δεν θα βιώνατε άλλες συναισθηματικές καταστάσεις ώστε να κάνετε τη σύγκριση. 

Για να είναι ένα παιδί ευτυχισμένο, είναι απαραίτητο οι γονείς να αποδέχονται όλες του τις διαθέσεις και όλες τις εκφάνσεις των βιωμάτων του καθώς εξερευνά τον κόσμο. Αυτή δεν θα είναι μια ευχάριστη διαδικασία, σαν το πικνίκ στο ανθισμένο λιβάδι.

     Κανείς δεν θα σας αναγκάσει να νιώσετε ευτυχείς μαλώνοντάς σας ή αποσπώντας σας την προσοχή. Όσο περισσότερο αποδέχεστε και αγαπάτε το παιδί σας, ανεξάρτητα από την εμπειρία του και το πώς αισθάνεται, τόσο πιο ικανό θα είναι στο μέλλον να φτάσει στην ευτυχία που εκείνο θα επιλέξει. Αυτό ισχύει τόσο για εσάς όσο και για τα παιδιά σας. Πρέπει να αποδεχθούμε τους εαυτούς μας και όλες τις διαθέσεις μας επίσης.
     Θυμάμαι ότι ένας από τους φίλους των γονιών μου με ρώτησε, όταν ήμουν δώδεκα ετών, αν είχα χαρούμενη παιδική ηλικία. ''Όχι, όχι,όχι'', του είπα. ''Δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα χαρούμενη συχνά''. Ο πατέρας μου το άκουσε και γύρισε θυμωμένος για να με μαλώσει. ''Τι ανοησίες'', είπε. ''Έχεις μια ιδανική παιδική ηλικία, μια πολύ ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Τι αηδίες!'' 

Και επειδή ήταν ο πατέρας μου -ο αγαπημένος μου, αν και κάπως τρομακτικός, πατέρας- σκέφτηκα ότι μάλλον έκανα λάθος. Ένιωσα σύγχυση, αβέβαιη για τα συναισθήματά μου.

Όταν ένα παιδί νιώθει δυστυχισμένο
Οι γονείς τείνουν να θεωρούν δεδομένο πως ό,τι κάνει τους ίδιους ευτυχισμένους θα κάνει και τα παιδιά τους ευτυχισμένα, αλλά αυτό δεν συμβαίνει απαραίτητα - όπως πιθανότατα έχετε διαπιστώσει. 

Ενδεχομένως θα αισθανθείτε ότι αποτύχατε, εάν το παιδί σάς δώσει την εντύπωση ότι είναι δυστυχισμένο. Αντί να υπομείνετε ένα τόσο άβολο συναίσθημα ίσως, όπως ο πατέρας μου, να προσπαθήσετε να ανακαλέσετε το παιδί σας στην ευτυχία.

Αν ήξερα τότε όσα γνωρίζω τώρα, όταν ο πατέρας μου με αντέκρουσε, θα ήμουν σε θέση να κατανόησω καλύτερα αυτό που ένιωθα, αλλά σε εκείνη την ηλικία το μυαλό μου βρέθηκε σε σύγχυση και ήταν σαν να με τύλιξε μια ψυχρή ομίχλη. Είναι η ίδια ομίχλη που με τυλίγει όταν αισθάνομαι κάτι, αλλά κάποιος που εκτιμώ και αγαπώ μου λέει ότι δεν έχω αυτό το συναίσθημα. Και μέσα σε αυτή την ομίχλη κυριαρχούσε η ντροπή, γιατί είχα πει κάτι λάθος - αν και ποτέ δεν κατάλαβα ποιο ήταν το λάθος μου.

Δείτε μέσα από την οπτική των παιδιών σας
Αυτό που έχασε ο πατέρας μου ήταν μια ευκαιρία να επικοινωνήσει μαζί μου, ίσως όχι εκείνη τη στιγμή, αλλά αφότου έφευγε ο καλεσμένος του. 

Θα μπορούσε να με ρωτήσει τι ένιωθα και να μην πάρει την απάντησή μου, όποια κι αν θα ήταν αυτή, σαν μια προσωπική επίθεση εναντίον του. 

Θα μπορούσε να με βοηθήσει να τη διατυπώσω και να προσπαθήσει να δει τον κόσμο μέσα από τα δικά μου μάτια. Δεν λέω ότι έπρεπε να αλλάξει την άποψή του για τον κόσμο, αλλά θα μπορούσε να προσπαθήσει να δει ότι και η άποψή μου ήταν ένας θεμιτός τρόπος να βλέπω τα πράγματα και τον εαυτό μου.

Εάν αντιμετωπίζετε τη θλίψη του παιδιού σας, τον θυμό και τους φόβους του, όχι ως αρνητικά που πρέπει να διορθωθούν αλλά ως ευκαιρίες για να μάθετε περισσότερα γι' αυτό και για να συνδεθείτε μαζί του, τότε θα εμβαθύνετε τη σχέση σας. Έτσι, θα του ανοίξετε τον δρόμο για να βρει μόνο του την ευτυχία.
....................
περισσότερα εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Τα παιδιά με το κλειδί στο χέρι»

1 στους 5 μαθητές επιστρέφει στο σπίτι από το σχολείο,

χωρίς κανέναν να τον περιμένει

Περίπου ένας στους πέντε μαθητές Δημοτικού εντάσσεται στην κατηγορία «τα παιδιά με το κλειδί». 

Ένα νέο φαινόμενο που δημιουργήθηκε στην ελληνική κοινωνία λόγω:
– της απουσίας των γονέων στην εργασία,
– της αύξησης των διαζυγίων και των μονογονεϊκών οικογενειών και
– των δυσκολιών των ολοήμερων σχολείων να καλύψουν όλες τις ανάγκες.

Έτσι, πολλοί μαθητές επιστρέφουν απ’ το σχολείο το μεσημέρι στο σπίτι, χωρίς κάποιος να τους περιμένει, για να τους ανοίξει.

Έχοντας κρεμασμένο το κλειδί στον λαιμό τους, για να μην το χάσουν, ανοίγουν την πόρτα και μένουν μόνα τους στο σπίτι, ακόμη και 3-4 ώρες, μέχρι να επιστρέψουν οι γονείς ή ο γονέας απ’ τη δουλειά.

Κι ουσιαστικά όλο αυτό το χρονικό διάστημα φροντίζουν μόνα τους τον εαυτό τους, αντιμετωπίζοντας βέβαια και ουκ ολίγες δυσκολίες. Από το πώς θα φάνε, μέχρι και το αν, τελικά, διαβάζουν ή βλέπουν τηλεόραση.

Το φαινόμενο αυτό ήταν έντονο στο εξωτερικό αλλά πλέον, αποτελεί κοινωνική τάση και στη χώρα μας.

Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ερεύνησε το φαινόμενο και προχώρησε στην εξαγωγή ενδιαφερόντων συμπερασμάτων.

Ο αναπληρωτής καθηγητής του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Νίκος Χανιωτάκης, που ’χει ασχοληθεί επισταμένως με το ζήτημα, τόνισε πως:

– “Τα παιδιά με το κλειδί στο χέρι» είναι οι μαθητές, που επιστρέφοντας το μεσημέρι απ’ το σχολείο στο σπίτι, δεν έχουν κανέναν να τους περιμένει, επειδή οι γονείς τους δουλεύουν.

Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο, ενώ υπολογίζεται πως στις ΗΠΑ τα παιδιά αυτά αγγίζουν τα 4.000.000.

Η επίδραση των κοινωνικών αλλαγών

Ο κ. Χανιωτάκης ερμήνευσε την ένταση του φαινομένου:
– απ’ την όλο και πιο δυναμική ένταξη της γυναίκας στην αγορά εργασίας,
– την αύξηση των διαζυγίων,
– την ύπαρξη μονογονεϊκών οικογενειών,
– της απουσίας παππούδων και γιαγιάδων.

Έτσι, για να μην μένει μόνο το παιδί στο σπίτι αυτό το κρίσιμο χρονικό διάστημα (δηλαδή απ’ τη λήξη του σχολικού ωραρίου μέχρι την επιστροφή των γονέων στο σπίτι νωρίς το απόγευμα) η λύση για τη φροντίδα του είναι:
– είτε η εγγραφή του στο ολοήμερο,
– είτε η πληρωμή κάποιου ατόμου για να το φροντίζει στο σπίτι.

Ο κ. Χανιωτάκης, όμως, ανέφερε ότι:
– Το ολοήμερο σχολείο έχει απαξιωθεί και δεν υποστηρίζεται απ’την πολιτεία. Απ’ την άλλη, οι γονείς βλέπουν ότι ο θεσμός δεν βοηθά το παιδί τους. Και λόγω οικονομικής αδυναμίας να πληρώσουν κάποιο άτομο, επιλέγουν να το αφήνουν μόνο στο σπίτι για κάποιες ώρες.
Ερωτηθείς για το πώς βλέπουν τα παιδιά την κατάσταση, απάντησε πως:
– Όσο μικρότερα σε ηλικία είναι τα παιδιά, τόσο πιο πολύ ζορίζονται. Αντιθέτως, όσο μεγαλώνουν και φτάνουν στην εφηβεία, μάλλον, τους αρέσει να’ ναι μόνα τους.

Χαμηλότερες επιδόσεις

Βάσει έρευνας που πραγματοποίησε η προπτυχιακή φοιτήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Μαρία Τότσα σε 310 φοιτητές και φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας για τα μαθητικά τους χρόνια, διαπιστώθηκε πως ένα 18% εξ’ αυτών εντάσσονταν στην κατηγορία «τα παιδιά με το κλειδί στο χέρι» και έμεναν μόνα για περισσότερο από 3 ώρες.

Επίσης, ένα 30% των παιδιών με το κλειδί στο χέρι πήγαινε και ολοήμερο. Μάλιστα, οι φοιτητές τόνισαν πως όσες ώρες έμεναν σπίτι μόνοι τους, ένιωθαν φόβο, μοναξιά κι ότι υπήρχε πολύ ησυχία. Η μοναχικότητα ήταν έντονη, αφού, ιδίως, στα μεγάλα αστικά κέντρα οι γονείς προέτρεπαν στα παιδιά τους, να μένουν στο σπίτι και να μην ανοίγουν σε κανέναν.

Επίσης, η βασική απασχόληση των παιδιών αυτών στο σπίτι είναι η τηλεόραση και ναι μεν διάβαζαν τα μαθήματά τους, αλλά επειδή οι γονείς έρχονταν κουρασμένοι απ’ τη δουλειά και δεν τους επιτηρούσαν τόσο πολύ στα μαθήματα, δεν είχαν, τελικά, τόσο υψηλές επιδόσεις. Επίσης, δεν σιτίζονταν καλά, αφού δεν έτρωγαν ζεστό φαγητό.

Μάλιστα, σ’ έρευνες του εξωτερικού διαπιστώθηκε ότι και τα παιδιά με το κλειδί στο χέρι είναι και πιο επιρρεπή σε ουσίες.

Κι ατυχήματα

Παράλληλα υπήρχαν πολλά ατυχήματα. Ειδικότερα οι φοιτητές ανέφεραν διάφορες καταστάσεις, που δημιουργήθηκαν στο σπίτι, όταν ήταν μόνα τους, όπως:
– έβαλα φωτιά στο τηγάνι, ενώ προσπαθούσα να φτιάξω πατάτες τηγανιτές,
– έπεσα κι έσκισα το μάτι μου,
– λιποθύμησα, επειδή ήμουν άρρωστη,
– είχα καεί με βραστό νερό,
– είχα τη λανθασμένη εντύπωση πως κάποιος ξένος ήταν στο σπίτι,
– έτυχε να κτυπήσει την πόρτα κάποιος άγνωστος. Τρόμαξα και δεν άνοιξα, όπως πολύ σωστά μου έλεγαν κάθε φορά οι γονείς, πριν πάνε κάπου και με αφήσουν.

Ο κ. Χανιωτάκης ανέφερε:
– Είναι δεδομένο πως τα μικρότερα παιδιά θα προτιμούσαν κάποιος να τους ανοίξει την πόρτα του σπιτιού. Να μην είναι μόνα τους.
Πρόσθεσε, επίσης, πως η ονομασία με το κλειδί δόθηκε, επειδή αυτά τα παιδιά έχουν συνήθως κρεμασμένα στον λαιμό τους μια αλυσίδα με το κλειδί, για να μην το χάσουν.

Μάλιστα, υπογράμμισε πως κομβικής σημασίας για την αντιμετώπιση του φαινομένου και την εξυπηρέτηση των οικογενειών θαναι η ενίσχυση του θεσμού του ολοήμερου.

e-thessalia.gr

The Mamagers.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

 

Enas-stous-5-mathites-epistrefei-sto-spiti-apo-scholio-choris-kanenan-na-ton-perimenei