«Έλενα»: Το μαιευτήριο που ίδρυσε η γυναίκα του Ελευθερίου Βενιζέλου, όταν οι γυναίκες γεννούσαν ακόμη και στα χωράφια.

Το θρυλικό «Έλενα» ήταν δωρεάν για τις άπορες γυναίκες...

Το 1933 εγκαινιάστηκε στους Αμπελοκήπους το κεντρικό κτήριο του μαιευτηρίου «Έλενα» το οποίο ήταν ένα από τα καλύτερα μαιευτήρια στα Βαλκάνια. 

Επιβλητικό κτήριο, αντιπροσωπευτικό της αρχιτεκτονικής αισθητικής του μεσοπολέμου, πρωτόγνωρη για την εποχή υλικοτεχνική υποδομή και εξειδικευμένο προσωπικό, αποτελούσαν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του «Έλενα». 

Στο μαιευτήριο εκπαιδεύονταν οι μαίες και οι νοσηλεύτριες, ενώ υπήρχε και η τρίτη θέση όπου γεννούσαν οι άπορες κοπέλες. 

Το άρθρο που δημοσιεύτηκε το 1933 στην εφημερίδα «Αθηναϊκά Νέα» είναι διθυραμβικό για το «Έλενα», στο οποίο χιλιάδες γυναίκες έγιναν μητέρες κάτω από άρτιες συνθήκες περίθαλψης. 

«Τα μωρά που θα είναι τα παιδιά της αύριον και οι πατέρες ή αι μητέρες της μεθαύριον, είναι το πολύτιμον ανθρώπινον υλικόν που πρέπει να συγκεντρώνη όλες τις φροντίδες μας… 

Αδύνατον εκ πρώτης όψεως να φαντασθή κανείς αντικρύζοντας την ωραίαν χαρούμενην, ηλιόλουστην και τόσον ευχάριστην έπαυλιν με της ελκυστικές βεράντες και το καταπράσινο πλαίσιον ότι πρόκειται περί κλινικής που εξυπηρετεί με την τελευταίαν λέξιν της επιστήμης την επί υγιών βάσεων διαιώνισιν του ανθρωπίνου γένους. 

Ένα από τα σπουδαιότερα προσόντα της ανωτέρω κλινικής είναι 
ότι μοιάζει σαν ένα αρχοντικό, καλλιτεχνικό σπίτι. 

Δεν έχει την κρυάδα και την καταθλιπτική λευκότητα της κλινικής που προκαλεί αμέσως δυσάρεστα συναισθήματα. 

Φωτεινοί διάδρομοι με απαστράπτοντα πατώματα ενώνουν σειράν αιθουσών που καταλήγουν εις το χειρουργείον, το οποίον ασφαλώς αποτελεί θαύμα επιστήμης υπό έποψιν καταρτισμού μηχανημάτων, εφαρμογής όλων των τελευταίων μεγάλων εφευρέσεων, απολυμάνσεως κλπ. 

Παραπλεύρως είναι το αποστειρωτήριον, τέλειον από πάσης απόψεως τόσον διά τας εν αυτώ μηχανικάς αποστειρωτικάς εγκαταστάσεις, όσον και δια την εν αυτώ επίσης συντελουμένην απόσταξιν του ύδατος και την προετοιμασίαν του φυσιολογικού ορρού. 

Ολίγον πέραν ένα μεγάλον αμφιθέατρον καταλλήλως φωτισμένον με εγκαταστάσεις προβολέων και κινηματογράφου όπου είνε δυνατόν να γίνη διδασκαλία των μαθητευομένων μαιών και νέων ιατρών επιδείξεως και επεμβάσεως χειρουργικής. 

Καθ’ όλην την διάρκειαν της κυήσεως γίνονται αι απαιτούμεναι αναλύσεις αίματος και ούρων και παρακολουθούνται υπό ειδικών ιατρών αι εκ συφιλιδικών νοσημάτων πάσχουσαι, αι εκ φυματιώσεως και άλλων ασθενειών αι οποίαι είνε δυνατόν να επιδράσουν δυσαρέστως τόσον επί της υγείας της μητρός όσον και επί του εμβρύου. 

Και αι συμβουλαί αυταί, αι ιατρικαί, εξακολουθούν να παρέχωνται δωρεάν εις τας γυναίκας αυτάς και κατά τον τοκετόν των. 

Τα δωμάτια της πρώτης θέσεως επικοινωνούν με μια περίφημη βεράντα με αρκάντ. Είναι τόσον χαρούμενα όλα μέσα σ’ αυτά που πιστεύει κανείς πως βρίσκεται σε πολυτελές ξενοδοχείον. 

Επίπλωσις με πολύ γούστο, όλα σε χρώματα που τονώνουν το κέφι. 

Οι λουτήρες και των τριών ορόφων θαυμαστά δημιουργήματα ανέσεως, καθαριότητος και επιστημονικής τελειότητος. 

Γενικώς όλο το απέραντον εκείνο κτίριον, που τίποτε απ’ αυτό δεν θυμίζει νοσοκομείον, ενώ μέσα σ’ αυτό εξυπηρετείται η υγεία καθ’ όλους τους κανόνας της επιστήμης, μαρτυρεί ότι εκεί που υπάρχει σύστημα, μέθοδος και τάξις, υπάρχει και η απόλυτος επιτυχία». 

από τα «Αθηναϊκά Νέα», 1933, Θωμάς Σιταράς 

paliaathina

mixanitouxronou

Μη λέτε σε κάποιον να μην κλαίει. Βοηθήστε τον!

Τα συναισθήματα αποτελούν μια πολύπλοκη ψυχολογική κατάσταση. Ειδικά αν μελετήσουμε τις έρευνες δύο πολύ σπουδαίων ψυχολόγων, του Paul Eckman και του Robert Plutchik:

– Το 1972, ο Eckman πρότεινε ότι υπάρχουν έξι οικουμενικά ανθρώπινα συναισθήματα: ο θυμός, η απέχθεια, ο φόβος, η χαρά, η λύπη και η έκπληξη. 27 χρόνια αργότερα, ο ίδιος παραδέχτηκε ότι έπρεπε να επεκτείνει τη λίστα του για να συμπεριλάβει και άλλα καθολικά συναισθήματα όπως την περιφρόνηση, τη διασκέδαση, την περηφάνια και την ικανοποίηση.

– Τη δεκαετία του ’80, ο Robert Plutchik σχεδίασε ένα μοντέλο που το ονόμασε «ο τροχός των συναισθημάτων». Πρότεινε ότι οι άνθρωποι συνδυάζουν συναισθήματα με τον τρόπο που ένας ζωγράφος διαλέγει τα χρώματά του.

................

Οι άνθρωποι που μεγαλώνουν σε ένα αυστηρό περιβάλλον σίγουρα έχουν ακούσει αρκετές φορές ότι δεν πρέπει να κλαίνε ή κάτι παρόμοιο, ειδικά στην παιδική τους ηλικία. Τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει με αυτό τον τρόπο έχουν μάθει να κρύβουν τα συναισθήματά τους και να είναι ήσυχα.

Ακριβώς όπως δεν πρέπει να απαγορεύουμε και να αποθαρρύνουμε ένα παιδί από το να κλαίει, το ίδιο πρέπει να ισχύει και με τους ενήλικες. 

Αν υπάρχει κάτι που θα πρέπει να πυροδοτείται όταν παρατηρούμε έναν ενήλικα να κλαίει, αυτό είναι η κατανόηση και η ενσυναίσθηση. Ασχέτως αν είστε ή όχι ενσυναισθητικοί, υπάρχουν κάποιοι τρόποι που μπορείτε να μάθετε, ώστε να ανταποκριθείτε καλύτερα σε μια τέτοια περίπτωση.

Πράγματα που μπορείτε να πείτε για να βοηθήσετε

😭 «Μίλησέ μου γι’ αυτό»

Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί από άλλους. Για να καταλάβετε τι συμβαίνει, είναι σημαντικό να ερευνήσετε και να ρωτήσετε. 

Αυτό θα σας προσφέρει ένα καλύτερο πλαίσιο αναφοράς και θα εγκαθιδρύσει μια θετική αλληλεπίδραση.

😭 «Η λύπη είναι ένα σημαντικό, φυσιολογικό συναίσθημα»

Είτε πρόκειται για ένα παιδί 5χρονών ή για έναν ενήλικα 50 χρονών, η λύπη αποτελεί ένα φυσιολογικό ανθρώπινο συναίσθημα. 

Κάποιες κοινωνίες προσπαθούν να αντικαταστήσουν τη φυσιολογική αυτή θλίψη με μια τεχνητή στάση σκληρότητας. 

Όμως υπάρχει διαφορετικός χώρος και χρόνος για το καθένα. Όπως κι αν έχει, είναι σημαντικό να δώσετε έμφαση στο φυσιολογικό κομμάτι αυτού του συναισθήματος.

😭 «Είμαι εδώ μαζί σου»

Οι λυπημένοι άνθρωποι είναι συνήθως μοναχικοί. Έτσι, είναι καθησυχαστικό να γνωρίζει ότι είστε μαζί του/της και ότι επιθυμείτε να βοηθήσετε. 

Αυτές οι απλές τέσσερις λέξεις μπορεί να αλλάξουν όλη τη στάση και οπτική ενός ατόμου εκείνη τη στιγμή.

😭 «Σ’ ακούω»

Όταν κάποιος κλαίει ή είναι λυπημένος, το λιγότερο που χρειάζεται είναι ένα κήρυγμα. Δεν χρειάζεται καμία διάλεξη, αλλά έναν ακροατή. 

Η ενεργητική ακρόαση σε αυτή την περίπτωση είναι κρίσιμης σημασίας. Με άλλα λόγια, στρέψτε την πλήρη προσοχή σας στο άτομο και αποφύγετε να προσθέτετε ή να διακόπτετε συνεχώς.

😭 «Ας προσπαθήσουμε να το λύσουμε μαζί»

Για κάποιον που νιώθει λύπη/κλάμα/ κατάθλιψη κλπ., αυτές οι λέξεις είναι μάλλον πιο παρηγορητικές από οτιδήποτε άλλο μπορεί να ειπωθεί. 

Αρχικά, δίνει το μήνυμα ότι μια λύση είναι πιθανή. Κατά δεύτερον, το άτομο εκείνο αποκτά έναν σύμμαχο στην επίλυση του προβλήματός του.

😭 «Αυτό όντως πρέπει να είναι επώδυνο»

Η ενσυναίσθηση αποτελεί ένα πολύ ισχυρό συναίσθημα, ειδικά όταν εκφράζεται αμοιβαία. 

Όταν ένα άτομο είναι λυπημένο, η σκέψη του συχνά είναι περιορισμένη και μπερδεμένη- σαν να είναι εκείνοι οι μόνοι που μπορούν να κατανοήσουν τι τους συμβαίνει. Αλλά αυτή η φράση μπορεί να ξεμπερδέψει τον τρόπο σκέψης τους.

😭 «Θέλω να είμαι εδώ για εσένα. Επικοινώνησε μαζί μου, όταν χρειάζεσαι να μιλήσεις σε κάποιον»

Δεν είναι όλοι έτοιμοι να τα πούνε όλα από την αρχή. Αυτό είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο κατά τη διάρκεια πένθους και μετά από μια απώλεια. 

Ίσως το άτομο αυτό να μην είναι σε θέση ακόμα να μιλήσει. Λέγοντάς του κάτι τέτοιο, του γνωστοποιείτε ότι έχει κάποιον στον οποίο μπορεί άμεσα να απευθυνθεί.

😭 «Αυτό δεν ακούγεται δίκαιο»

Αυτή η δήλωση χρειάζεται προσοχή. Με άλλα λόγια, χρειάζεται να προσέξουμε να μην ενεργοποιήσουμε την αίσθηση ήττας και προσωπικής αποτυχίας. 

Αν μπορείτε με αυτά τα λόγια να πυροδοτήσετε την αυτοπεποίθησή του ατόμου, τότε βέβαια κάντε το.

😭 «Έχω βιώσει κάτι παρόμοιο»

Αυτή είναι η καλύτερη μορφή ενσυναίσθησης και ίσως δώσει και μια καλή λύση στο πρόβλημα του άλλου. Οι παρόμοιες εμπειρίες δεν πρέπει να αποκρύπτονται σε αυτή την περίπτωση. 

Αν εμπιστεύεστε αυτό το άτομο και θέλετε να βοηθήσετε, αυτός είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους.

😭 «Μη φοβάσαι να ζητήσεις βοήθεια»

Όσο και αν θέλουμε να βοηθήσουμε, δεν έχουμε πάντα όλες τις απαντήσεις στα προβλήματα κάποιου. 

Αν ένα άτομο υποφέρει από κάποια ψυχική διαταραχή ή από ενδο-οικογενειακή κακοποίηση, για παράδειγμα, η βοήθεια που μπορείτε να προσφέρετε είναι περιορισμένη. 

Φυσικά, μπορείτε να το ωθήσετε ή να το συμβουλέψετε να ζητήσει βοήθεια. Να το ενθαρρύνετε να προσεγγίσει κάποιον ειδικό.

enallaktikidrasi

Οικογενειακοί καυγάδες – Πώς επηρεάζουν τα παιδιά;

Η οικογένεια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα παιδιά τον κόσμο και στον τρόπο που διαμορφώνουν τα συναισθήματά και τη συμπεριφορά τους.

Ο μπαμπάς και η μαμά δίνουν στα παιδιά τη συναισθηματική και υλική ασφάλεια και έτσι τα παιδιά αισθάνονται ότι μπορούν να βασίζονται σε αυτούς όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα. Αυτή η θετική εικόνα είναι που δίνει στα παιδιά εμπιστοσύνη, δύναμη και αυτοπεποίθηση.

Τι γίνεται όμως όταν αυτή η εικόνα που διαμορφώνουν τα παιδιά για την οικογένεια και τους γονείς τους κλονίζεται μέσα από τους καυγάδες και τις συγκρούσεις;

Τα παιδιά δεν είναι παθητικά στους καυγάδες των γονιών τους. Αντίθετα, συμμετέχουν ενεργά σε όλη αυτή την κατάσταση. Όταν οι γονείς δεν τα πηγαίνουν καλά σαν ζευγάρι και όταν δεν βρίσκουν κοινή γραμμή αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων, τα παιδιά το καταλαβαίνουν και το αντιλαμβάνονται πολύ καλά αυτό. Παρατηρούν και ακούν τους καυγάδες και τον τρόπο που επικοινωνούν οι γονείς μεταξύ τους, και στη συνέχεια αντιδρούν και ερμηνεύουν τη σύγκρουση.
Δεν είναι λίγες εκείνες οι φορές που τα παιδιά ρίχνουν το φταίξιμο στους εαυτούς τους για τις συγκρούσεις των γονιών και υπόσχονται να γίνουν καλά παιδιά μόνο και μόνο για να είναι οι γονείς τους αγαπημένοι. Τα παιδιά μπορεί να προσεύχονται, να ονειρεύονται, να αρρωσταίνουν, να παθαίνουν ατυχήματα ή να παρουσιάζουν διάφορα προβλήματα, μήπως και καταφέρουν να κρατήσουν την οικογένεια αγαπημένη.

Έχουν γίνει πάρα πολλές έρευνες που μελετούν το πώς επηρεάζονται τα παιδιά από τους καυγάδες των γονιών τους. Αυτό που δείχνουν οι μελέτες είναι ότι οι καυγάδες που καταλήγουν σε εχθρικό και επιθετικό τρόπο σύγκρουσης όπως όταν ακούγονται χαρακτηρισμοί, φωνές, λεκτική και σωματική βία, έχουν αρνητικό αντίκτυπο στα παιδιά και σε μερικές περιπτώσεις επηρεάζουν αρνητικά την ανάπτυξη τους.

Έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά από βρεφική ηλικία αντιλαμβάνονται και επεξεργάζονται τους ήχους που ακούν από το περιβάλλον τους επηρεάζοντας ακόμα και τη λειτουργία του εγκεφάλου τους.
Οι συγκρούσεις και οι καυγάδες έχουν βρεθεί να επηρεάζουν τον τρόπο που ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τα συναισθήματα και το άγχος. Επιπλέον έχει βρεθεί ότι οι οικογενειακοί καυγάδες αποτελούν σημαντική πηγή άγχους για τα παιδιά και αυτό επηρεάζει τον τρόπο που αντιδρούν τα παιδιά γενικότερα σε καταστάσεις άγχους – επηρεάζει αρνητικά τη γνωστική, ψυχική και πνευματική ανάπτυξη των παιδιών.

Ο τρόπος που χειρίζονται οι γονείς τις συγκρούσεις τους έχει σημαντική επίδραση στο πόσο ασφαλή νιώθουν τα παιδιά το οποίο με τη σειρά του θα επηρεάσει σημαντικά τη μελλοντική τους συναισθηματική προσαρμογή και τις σχέσεις του. Όταν η συζυγική σχέση λειτουργεί καλά, τότε λειτουργεί ως ασφαλής βάση για να βοηθηθεί το παιδί να αναπτύξει καλές σχέσεις με τους άλλους γύρω του.
Όταν όμως η συζυγική σχέση κατακλύζεται από συγκρούσεις, τότε το παιδί μπορεί να νιώθει ανασφάλεια και να έχει έλλειψη εμπιστοσύνης στη σχέση που διαμορφώνει με τους άλλους ανθρώπους.

Έρευνες δείχνουν ότι οι οικογενειακοί καυγάδες που συνοδεύονται από ύβρεις, φωνές, θλίψη και φόβο, οδηγούν τα παιδιά στο να αναπτύσσουν συναισθήματα ανασφάλειας, αδυναμία προσαρμογής, κατάθλιψη, άγχος και προβλήματα συμπεριφοράς.

Αν και το κάθε παιδί μπορεί να αντιδρά και να ερμηνεύει με διαφορετικό τρόπο τους καυγάδες στην οικογένεια, έρευνες δείχνουν ότι όταν τα παιδιά γίνονται μάρτυρες των έντονων συγκρούσεων των γονιών τους, τείνουν να βιώνουν περισσότερο άγχος, να δημιουργούν αρνητικές σκέψεις στο μυαλό τους και να επηρεάζεται αρνητικά η ψυχική και σωματική τους υγεία. Οι μακροχρόνιοι καυγάδες έχουν βρεθεί να έχουν μακροχρόνιες επιπτώσεις στη λειτουργία των παιδιών και κυρίως στον τρόπο που επιλύουν και τα ίδια τα παιδιά τις διαφωνίες τους.

Οι καυγάδες και οι συγκρούσεις στην οικογένεια καταβροχθίζουν απίστευτες ποσότητες ενέργειας και αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την κακή ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Για παράδειγμα, οι γονείς μπορούν να ακολουθούν αναποτελεσματική πειθαρχία είτε με το να είναι πολύ σκληροί και αυστηροί, είτε με το να είναι ασυνεπείς με τα παιδιά. Επίσης ο αναποτελεσματικός τρόπος επίλυσης των συγκρούσεων μπορεί να οδηγήσει τους γονείς στο να στερούν από τα παιδιά τους τη συναισθηματική, ψυχολογική και σωματική επαφή και στήριξη που τόσο έχουν ανάγκη.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

Οι γονείς δε θα πρέπει να αγνοούν σε καμία περίπτωση τη σημασία που έχουν οι οικογενειακοί καυγάδες στη ψυχοσύνθεση και στην ανάπτυξη των παιδιών.
Η ασφάλεια των παιδιών είναι πολύ στενά συνδεδεμένη με την ποιότητα της σχέσης που έχουν οι γονείς τους.
Ο εποικοδομητικός χειρισμός των συγκρούσεων ο οποίος εκφράζεται με αγάπη, με θετικά συναισθήματα, με συμβιβασμούς και με μια ειλικρινή προσπάθεια να λυθεί ειρηνικά το πρόβλημα, όχι μόνο αυξάνει την ασφάλεια που νιώθει το παιδί, αλλά βοηθά ταυτόχρονα να αναπτύξει και το ίδιο υγιείς στρατηγικές αντιμετώπισης για το πώς να επιλύει τις διαφωνίες του.

Το πιο σημαντικό πράγμα επομένως που μπορούν να κάνουν οι γονείς, είναι να μάθουν να επιλύουν τις συγκρούσεις και τις διαφωνίες τους με αποτελεσματικό τρόπο προστατεύοντας το παιδί από το να γίνεται μάρτυρας καταστροφικών συγκρούσεων.
Οι γονείς θα πρέπει να ελέγχουν τα συναισθήματά τους μειώνοντας την επιθετικότητα, την έχθρα και την ένταση που μπορεί να υπάρχει μεταξύ τους και να μην δίνουν έκταση στους καυγάδες μπροστά στα παιδιά.
Θα πρέπει να αναπτύξουν θετικές στρατηγικές επικοινωνίας που να περιλαμβάνουν τη συζήτηση, την έκφραση συναισθημάτων δείχνοντας σεβασμό στο συνομιλητή, την ενεργητική ακρόαση, τη διαπραγμάτευση και το συμβιβασμό.

Επιπλέον, οι γονείς θα πρέπει να αποφεύγουν να κάνουν κριτική ο ένας στον άλλον μπροστά στο παιδί καθώς και να βάζουν το παιδί στη διαδικασία να πάρει το μέρος του ενός ή του άλλου. Το άγχος, ο θυμός και η εξάντληση που μπορεί να αισθάνονται οι ίδιοι, δεν πρέπει να τα αφήνουν να παρεμβάλλονται στον τρόπο που διαπαιδαγωγούν και επικοινωνούν με το παιδί.
Πρέπει να προσπαθούν να διατηρούν την υπομονή τους και να έχουν την ευαισθησία να δουν τις συνέπειες που έχει ο τρόπος που αλληλεπιδρούν ως ζευγάρι στα παιδιά.

Οι συγκρούσεις καλώς ή κακώς, είναι μέρος της ζωής μας και είναι συχνά αναπόφευκτες. Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι ίδιες οι συγκρούσεις και οι διαφωνίες, αλλά ο τρόπος που τις χειριζόμαστε.

Οι γονείς θα πρέπει να μάθουν να χειρίζονται το θυμό τους και την αγανάκτησή τους με εποικοδομητικούς τρόπους έτσι ώστε να εγγυηθούν τη συναισθηματική ασφάλεια των παιδιών αλλά ταυτόχρονα να διδάξουν στα παιδιά τις απαραίτητες εκείνες δεξιότητες που θα τα βοηθήσουν να αναπτύξουν θετικές και υγιείς σχέσεις στο μέλλον.

Parentshelp.gr