Προστατέψτε τα παιδιά με αναπηρία! - Disability and Child Protection

Η αδιαφορία και η παραμέληση των παιδιών με αναπηρίες καθώς και οι διακρίσεις σε βάρος τους είναι από τους βασικότερους παράγοντες που εξηγούν την απομόνωση και την περιθωριοποίηση των ατόμων αυτών.

Η αναπηρία συνιστά κοινωνικό θέμα. 

Η στάση και οι φραγμοί που θέτει το κοινωνικό περιβάλλον εμφανίζουν καθοριστική επίδραση στην αναπηρία. Το κοινωνικό θέμα της παιδικής αναπηρίας είναι τελικά ότι τα παιδιά με ειδικές ανάγκες βρίσκονται συνήθως εκτεθειμένα στη βία και την επιθετικότητα των συνομιλήκων τους.

Η UNICEF προσπαθεί να προωθήσει το μήνυμα της αναγνώρισης όλων των παιδιών ως ισότιμων μελών της κοινωνίας και του σεβασμού απέναντι στα δικαιώματά τους.

Δείτε τη σχετική καμπάνια:

tvxs

Έφυγε, πλήρης ημερών, ο ποιητής Ηλίας Σιμόπουλος «Το μέγα μήνυμα»

.......................

Την ιστορία σου
την πήραν οι άνθρωποι, τα πουλιά και οι άνεμοι,
την έκαναν τραγούδι
και την τραγουδούν
όλα τα στόματα.
Την ιστορία σου
την πήρε η φήμη στ’ άσπρα της φτερά
και την ακούμπησε πα στο κατώφλι της αιωνιότητας.
Εσύ ποτέ δε θα πεθάνεις.
Τον τόπο που σε γέννησε τον λεν
Ε λ λ ά δ α.

ολόκληρο το ποίημα εδώ: tetradia

H «μοντέρνα» ανατροφή των παιδιών δυσχεραίνει τη συναισθηματική τους ανάπτυξη

Ας δούμε μερικά ιδιόμορφα (και ενοχλητικά) γεγονότα για την κοινωνία μας:

Τα παιδιά είναι περισσότερο υπέρβαρα από κάθε άλλη φορά στην ιστορία.
Παίζουν περισσότερα βιντεοπαιχνίδια και βλέπουν περισσότερη τηλεόραση από ποτέ.
Βρίσκονται σε υπερδιέγερση από τα αναψυκτικά και τα κινούμενα σχέδια και, στη συνέχεια, τα γεμίζουμε με φάρμακα, όταν δεν μπορούν να εστιάσουν τη προσοχή τους μέσα στη τάξη.
Οι γονείς παίρνουν διαζύγιο σε υψηλότερο ποσοστό από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία, γεγονός το οποίο επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση της αξίας ενός παιδιού και την προσωπική ανάπτυξη.

Και για να μην ξεχάσουμε, υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από ψευδείς γονεϊκές και πολιτισμικές πεποιθήσεις που έχουν αποδειχθεί να προκαλούν πνευματικά και συναισθηματικά προβλήματα υγείας στα παιδιά:

«Απερίσκεπτες πρακτικές και πεποιθήσεις έχουν γίνει κοινότοπες στον πολιτισμό μας, όπως η χρήση παρασκευασμάτων για βρέφη, η απομόνωση των βρεφών στα δωμάτιά τους ή η πεποίθηση ότι η πολύ γρήγορη ανταπόκριση στο κλάμα ενός μωρού θα ‘το κακομάθει’», λέει η Ντάρσια Ναρβάεζ, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Notre Dame αναφερόμενη σε μια πρόσφατη μελέτη.

Πόσο βαθιά πάνε οι επιπτώσεις της κακής ανατροφής;
Εκτός από τις προφανείς μορφές της κακοποίησης των παιδιών, υπάρχουν κάποιες πιο βαθιές και λεπτές μορφές κακοποίησης που βρίσκονται στο επίκεντρο της κατάθλιψης και των αισθημάτων ανεπάρκειας: όταν λένε στα έφηβα αγόρια να “μεγαλώσουν” και ότι οι άνδρες δεν κλαίνε και στα κορίτσια ότι πρέπει να φαίνονται και να ενεργούν με έναν ορισμένο τρόπο, σαν “κυρίες”.

....................
Είναι δυνατόν να υπάρχουν και άλλα βαθιά ριζωμένα συστήματα πεποίθησης μέσα σε παλαιότερες γενιές που έχουν επηρεάσει αρνητικά την συναισθηματική και πνευματική ανάπτυξη των νέων;
Τα παιδιά διδάσκονται ότι κλαίγοντας πολύ στους γονείς τους, σημαίνει ότι είναι ανώριμα ή αδύναμα και ότι η ανάγκη να είναι γύρω από τη μαμά και το μπαμπά, τους κάνει να φαίνονται περισσότερο σαν ένα «μεγάλο παιδί» ή ένα «μεγάλο κορίτσι». Το «αγόρι της Μαμάς» είναι το παιδί που γίνεται αντικείμενο κοροϊδίας και εμπαιγμού από τα υπόλοιπα παιδιά ως ένα σημάδι αδυναμίας και η ανάγκη να το αγκαλιάζουν συνεχώς ή να του δείχνουν την αγάπη τους οι δύο γονείς, είναι ένα σημάδι αδύναμης θέλησης ή αδύναμης ανάγκης. Στην πραγματικότητα όμως, η κοινωνία είναι που το σκέφτεται λάθος:

«Ο θηλασμός των βρεφών, η ανταπόκριση στο κλάμα, η σχεδόν συνεχής επαφή και η ύπαρξη πολλαπλών ενήλικων φροντιστών είναι μερικές από τις πατροπαράδοτες πρακτικές ανατροφής των παιδιών που έχουν αποδειχθεί να επηρεάζουν θετικά την ανάπτυξη του εγκεφάλου, η οποία διαμορφώνει όχι μόνο την προσωπικότητα, αλλά βοηθά επίσης τη σωματική υγεία και την ηθική ανάπτυξη», λέει η Ναρβάεζ.

Οι γονείς όμως επιλέγουν το σύντομο δρόμο
Μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι η ανταπόκριση στις συναισθηματικές ανάγκες των βρεφών όταν κλαίνε, συμβάλλει στην ικανότητά τους να συμπάσχουν με τους άλλους ανθρώπους και έχει ακόμη συσχετιστεί με υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης. Αλλά τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, όταν ένα μωρό ή ένα μικρό παιδί, αρχίζει να κλαίει;

Λοιπόν για να ξεκινήσουμε, τα παιδιά περνούν περισσότερο χρόνο από ποτέ στα καρεκλάκια, στα καθίσματα αυτοκινήτου και στα καροτσάκια βρεφών. Και όταν τα παιδιά αρχίζουν να κλαίνε ή να τα πιάνει υστερία, οι γονείς τους δίνουν ηλεκτρονικά και τους δείχνουν περιοδικά με κόμικ στα πρόσωπά τους για να τα απασχολήσουν και να τους παρέχουν μια ψευδή αίσθηση ανακούφισης.

Σήμερα, υπάρχει λιγότερη άμεση επαφή, λιγότερος θηλασμός (ειδικά όταν τα μωρά είναι σε δημόσιο χώρο) και λιγότερη συναισθηματική υπομονή από ό,τι χρειάζονται εκείνη τη στιγμή στη ζωή τους. Τα παιδιά δεν χρειάζεται να παρακολουθούν 4 ώρες τηλεόραση την ημέρα. Θα πρέπει να περνούν τον χρόνο με τους τους γονείς τους και να αναπτύσουν το αριστερό και δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου τους με την υποστήριξή τους.

Τι κάνει αυτή η ανατροφή στην ψυχολογία ενός παιδιού;
Διδάσκει στα παιδιά ότι τα συναισθήματά τους δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά μια ενόχληση για τους μεγαλύτερους, ότι υπάρχει κάτι λάθος στις συναισθηματικές αντιδράσεις τους, ότι η διασκέδαση είναι προτιμότερη από τη συναισθηματική διαθεσιμότητα και ότι οι ανησυχίες τους δεν αξίζουν αρκετά για να ληφθούν σοβαρά υπόψη από τους γονείς τους (πράγμα που τα κάνει να αισθάνονται αντιπαθή ή σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά με αυτά).
Αυτό μπορεί να συνοψιστεί στα εξής δύο σημεία: Ο πήχυς στη σωστή ανατροφή των παιδιών έχει πέσει και οι γονείς επιλέγουν όλο και περισσότερες εκπτώσεις στην ανατροφή των παιδιών τους. Έχετε ακούσει ποτέ τους γονείς να καυχιούνται για το πώς αγνοούν τα παιδιά τους όταν κλαίνε, πώς τα χτυπάνε ή πώς τα κάνουν να κλείνουν το στόμα τους βάζοντας μία ταινία στην τηλεόραση; Γιατί αυτές οι μορφές ανατροφής είναι ακόμα αποδεκτές;

Η σωστή ανατροφή των παιδιών γελοιοποιείται

Οι μητέρες και οι πατέρες που φροντίζουν περισσότερο τα παιδιά τους συνήθως εμπαίζονται από τους άλλους γονείς επειδή είναι υπερβολικά μαλακοί ή κακομαθαίνουν πάρα πολύ το παιδί τους. Αν δεν τους φωνάζουν αρκετά, τα αντιμετωπίζουν πάρα πολύ χαλαρά. Αν δεν τα χτυπούν, τα αντιμετωπίζουν πάρα πολύ χαλαρά. Ακόμη και να ξοδεύουν πολύ χρόνο με τα παιδιά τους γελοιοποιούνται από άλλους γονείς σαν να μην δίνουν στα παιδιά αρκετό χώρο ή να μην τους επιτρέπουν χώρο για να αναπτυχθούν και να εξερευνήσουν τη ζωή μόνα τους. «Δεν θα μεγαλώσουν για να γίνουν άντρες. Δεν θα μεγαλώσουν για να γίνουν ανεξάρτητοι».

Να θυμάστε, ότι η γενιά των γονέων που γελοιοποιεί τη σωστή ανατροφή των παιδιών ενθαρρύνει επίσης να γεμίζει το μυαλό των παιδιών τους με αντιπερισπασμούς και ηλεκτρονικά gadgets, να δίνει φάρμακα στα παιδιά τους όταν δεν μπορούν να εστιάσουν στο σχολείο, να αστειεύεται για το ό,τι χτυπούν τα παιδιά τους και να περνά περισσότερο χρόνο καταγράφοντας τις σχολικές παραστάσεις των παιδιών με τα iPads τους από ό,τι πραγματικά χρειάζονται, δηλαδή το χειροκρότημα και την επευφημία εκείνων που τα αγαπούν περισσότερο.

Το αποτέλεσμα; Συναισθηματική παραμέληση, με συνέπεια το υψηλότερο ποσοστό των αυτοκτονιών των νέων στο Δυτικό κόσμο, η οποία αυτοκτονία είναι η τρίτη κατά σειρά αιτία θανάτου σε άτομα μεταξύ των ηλικιών 15 και 24 ετών. Αλλά υπάρχει κάποια ελπίδα εδώ. Η καθηγήτρια Ναρβάεζ υποστηρίζει ότι υπάρχουν τρόποι που μπορούν να βοηθήσουν στη βελτίωση και την αναστροφή των αποτελέσματων της συναισθηματικά αμελούς ανατροφής:

«Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, το οποίο ρυθμίζει ένα μεγάλο μέρος της αυτορρύθμισης, της δημιουργικότητας και της ενσυναίσθηση μας, μπορεί να αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου αναπτύσσεται αν η εμπειρία αφορά όλο το σώμα όπως τα σκληρά παιχνίδια, ο χορός ή η ελεύθερη καλλιτεχνική δημιουργία. Έτσι, οποιοδήποτε χρονική στιγμή ο γονέας μπορεί να αναλάβει μια δημιουργική δραστηριότητα με ένα παιδί και μπορούν να αναπτυχθούν μαζί».

Ο γονέας φτάνει τελικά στο σημείο να γνωρίζει ότι υποστηρίζει και μεγαλώνει το παιδί του με τον τρόπο που θα ήθελε να ανατραφεί όταν θα ήταν ακόμη εκείνος παιδί. Ο κοινωνικός αυτοματισμός έχει κάνει τους γονείς πιο ανεύθυνους και υπάκουους, κάτι που εμποδίζει τη σωστή ανάπτυξη του εγκεφάλου και τη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, αλλά με το κατάλληλο αφυπνιστικό ερέθισμα και ένα χρονικό διάστημα επούλωσης μαζί με τα παιδιά τους, οι γονείς μπορούν να αρχίσουν να ανταποκρίνονται στις συναισθηματικές ανάγκες τους, πριν αυτές εξελιχθούν σε μορφές κατάθλιψης ή εθισμών.
--------------------------------
Πηγή: thespiritscience
Συγγραφέας: Steven Bancarz

psychologynow

Άλλα λένε οι γονείς, άλλα ακούνε τα παιδιά 😃

Άλλα λέει η μαμά, άλλα ακούει το παιδί 😃

O γονιός λέει: 
«Μόνο ένα, εντάξει;» 
Το παιδί ακούει: 
«Πάρε όσα θέλεις αγάπη μου!» 

O γονιός λέει: 
«Πρέπει να κάνουμε γρήγορα, έχουμε αργήσει.» 
Το παιδί ακούει: 
«Λοιπόν, τρέξε κρύψου κάτω από το τραπέζι, βγάλε τις κάλτσες σου και περίμενε μέχρι να αργήσουμε αρκετά.» 

O γονιός λέει: 
«Μην πετάς το φαγητό σου.» 
Το παιδί ακούει: 
«Μην χαραμίζεις το φαγητό σου πετώντας το στο πάτωμα, όταν μπορείς να δοκιμάσεις πόσο μακριά μπορεί να πετάξει, ή αν κολλάει στους τοίχους.» 

O γονιός λέει: 
«Θα βάλουμε εδώ ένα μικρούλι τραυμαπλάστ και θα είσαι εντάξει.» 
Το παιδί ακούει: 
«Τώρα μπορείς να πανικοβληθείς. Θα τρέξει αίμα παντού.» 

O γονιός λέει: 
«Μην κάνεις φασαρία, σε παρακαλώ, έχει κόσμο.» 
Το παιδί ακούει: 
«Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορείς ώστε όλοι να γυρίσουν να μας κοιτάξουν. Είσαι το κέντρο του κόσμου!» 

O γονιός λέει: 
«Μήπως θέλεις να πάμε στο γιο γιο;» 
Το παιδί ακούει: 
«Βάζω στοίχημα ότι μπορείς να κρατηθείς για πάντα χωρίς να πας στο γιο γιο. Ας το μάθουμε.» 

O γονιός λέει: 
«Είναι νύχτα ακόμα, αγάπη μου. Πέσε ξανά για ύπνο» 
Το παιδί ακούει: 
«Είναι κρίμα να περιμένει κανείς να ξημερώσει. Χοροπήδα πάνω μου, μέχρι να μην υπάρχει καμία περίπτωση να ξανακοιμηθώ…»
 

O γονιός λέει: 
«Θα με βοηθήσεις να μαζέψουμε τα παιχνίδια σου;» 
Το παιδί ακούει: 
«Άδειασε όλα τα κουτιά με τα παιχνίδια σου στο πάτωμα και άπλωσέ τα όσο περισσότερο μπορείς.» 

O γονιός λέει: 
«Κοίτα το πουλάκι! Πες, τυρίιιι!» 
Το παιδί ακούει: 
«Γύρνα μου την πλάτη και τρέξε όσο πιο μακριά μπορείς.» 

O γονιός λέει: 
«Δεν μπορώ να σε πάρω τώρα αγκαλιά αγάπη μου.» 
Το παιδί ακούει: 
«Έχω ανάγκη από μία αγκαλιά. Δεν με πειράζει που κουβαλάς τις σακούλες του σούπερ μάρκετ.» 

O γονιός λέει: 
«90, 95, 100! Έρχομαι να σε βρω! Μα πού να έχει κρυφτεί αυτό το παιδί;» 
Το παιδί ακούει: 
«Φώναξε δεν είμαι εδώ ενώ όλο σου το σώμα προεξέχει πίσω από την πολυθρόνα.» 

O γονιός λέει: 
«Η μαμά και ο μπαμπάς μιλάνε λίγο, αγάπη μου» 
Το παιδί ακούει: 
«Έλα, διέκοψέ μας, λέγοντάς μας φωναχτά τη γνώμη σου για κάτι άσχετο!»

 

O γονιός λέει: 
«Κάτσε στην καρέκλα σου.» 
Το παιδί ακούει: 
«Κατέβα από την καρέκλα σου.» 

O γονιός λέει: 
«Ήρθε η ώρα για ύπνο» 
Το παιδί ακούει: 
«Ήρθε η ώρα, να επαναδιακοσμήσεις το δωμάτιο σου, να κάνεις μια σούπερ δύσκολη ζωγραφιά για τη μαμά και τον μπαμπά, να διαβάσουμε όλα τα παραμύθια που έχουμε στο σπίτι, να πιεις για πέμπτη φορά νερό το τελευταίο τέταρτο και να πας για τρίτη φορά τουαλέτα χωρίς να κάνεις τίποτα, εξιστορώντας μας όσο κάθεσαι πώς πέρασες την ημέρα σου με την Πέππα στον πλανήτη Άρη.

 

O γονιός λέει: 
«Σ’ αγαπώ!» 
Το παιδί ακούει: 
«Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, όποτε το θέλεις.»

Πηγή:  superdad

Τα παιδιά που θα συναντήσει το παιδί σας στο σχολείο

Αν σε λίγες μέρες το παιδάκι σας πρόκειται να περάσει για πρώτη φορά την πόρτα του παιδικού σταθμού ή του νηπιαγωγείου, τότε σίγουρα το άγχος σας έχει αρχίσει από τώρα να «χτυπά» κόκκινο!

Χιλιάδες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό σας, όπως αν θα του αρέσει η δασκάλα, αν θα τρώει το φαγητό του, αν θα κάνει φιλίες με αλλά παιδάκια, αν θα καταφέρνει να πηγαίνει μόνο στην τουαλέτα και κυρίως αν θα κλαίει κάθε πρωί όταν το αφήνετε.
Όλα τα παραπάνω είναι καταστάσεις που λίγο-πολύ όλοι οι γονείς προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν, ωστόσο αυτό που πολύ συχνά τους πιάνει απροετοίμαστους είναι η συμπεριφορά των άλλων παιδιών και πώς πρέπει να την εξηγήσουν στο δικό τους παιδί:

• Το παιδί που δε μοιράζεται: Πολλές φορές το παιδί σας θα έρθει στενοχωρημένο στο σπίτι, γιατί ο Γιωργάκης του πήρε τα τουβλάκια ή δεν του έδινε να παίξει με το αυτοκινητάκι, παρ’ όλο που «η κυρία είπε ότι πρέπει να μοιραζόμαστε».

• Το παιδί που βρίζει: Μην απορήσετε αν το μικρό σας αρχίσει να χρησιμοποιεί λέξεις που εσείς προέχετε να μην λέτε στο σπίτι σας, αφού σίγουρα τις άκουσε από κάποιο συμμαθητή του.

• Το παιδί που τα έχει όλα και τα επιδεικνύει: Αν και η δασκάλα δεν επιτρέπει να φέρνουν παιχνίδια στο σχολείο, εκείνο επιμένει να φέρνει κάθε καινούριο παιχνίδι που του αγοράζουν οι γονείς του, να το δείχνει στα άλλα παιδιά και φυσικά να μην τα αφήνει να το ακουμπήσουν. «Γιατί το κάνει αυτό, μαμά;», θα σας ρωτήσει σίγουρα κάποια στιγμή το παιδί σας.

• Το παιδί που τα ξέρει όλα: Έχει απάντηση για κάθε ερώτηση της δασκάλας, πριν προλάβει καν να την απευθύνει. Είναι ο αυτόκλητος αρχηγός της τάξης και θέλει να καθορίζει τι θα κάνουν οι άλλοι. Αν το μικρό σας έχει ισχυρό χαρακτήρα, τότε συχνά θα έχουν τσακωμούς.

• Το παιδί που χτυπά ή κλέβει: Υπάρχουν σχεδόν σε κάθε τάξη παιδιά που εμφανίζουν τέτοιου είδους συμπεριφορές, γι’ αυτό καλό θα είναι να εξηγήσετε στο παιδί σας ότι, όταν κάποιος συμμαθητής του το ενοχλεί, θα πρέπει αμέσως να απευθύνεται στη δασκάλα του.

Με λίγα λόγια, το σχολικό περιβάλλον είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, όπου το μικρό σας θα συναντήσει πολλά παιδάκια με διαφορετικούς χαρακτήρες και προσωπικότητες. Γι’ αυτό θα πρέπει να το προετοιμάσετε από τώρα, ειδικά αν είναι παιδί που έχει μεγαλώσει σε ένα πολύ κλειστό και προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον.

mother.gr

Η προσφορά των Τεχνών στα παιδιά Elliot Eisner: Ten Lessons the Arts Teach

Η προσφορά της Τέχνης και του μαθήματος της Εικαστικής Αγωγής στο παιδί

Ten Lessons the Arts Teach      

 

Ten Lessons the Arts Teach from Nancy Walkup       
..................

Κατά τον Elliot W. Eisner κάποια από τα «μαθήματα» που η τέχνη διδάσκει είναι:

1) οι τέχνες μαθαίνουν στα παιδιά να κρίνουν τις ποιοτικές σχέσεις, αντίθετα από την υπόλοιπη διδακτέα ύλη όπου υπάρχουν μόνο σωστές και λάθος απαντήσεις,

2) οι τέχνες διδάσκουν τους μαθητές ότι τα προβλήματα δεν έχουν πάντα μόνο μία λύση,

3) οι τέχνες μας δείχνουν ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να ερμηνεύσει κανείς τον κόσμο,

4) οι τέχνες εξοικειώνουν τα παιδιά με τη ρευστότητα των πραγμάτων, τους μαθαίνουν να παραδίνονται στις απροσδόκητες πιθανότητες του έργου καθώς αυτό ξεδιπλώνεται,

5) οι τέχνες ζωντανεύουν το γεγονός ότι τα όρια της γλώσσας μας δεν είναι τα όρια της γνώσης μας,

6) οι τέχνες διδάσκουν στους μαθητές ότι μικρές διαφορές μπορούν να προκαλέσουν μεγάλες επιπτώσεις,

7) οι τέχνες βοηθούν τα παιδιά να πουν τα ανείπωτα,

8) οι τέχνες μαθαίνουν στα παιδιά να σκέφτονται μέσω των υλικών για να κάνουν τις εικόνες πραγματικότητα,

9) οι τέχνες μας βοηθούν να αποκτήσουμε μοναδικές εμπειρίες και μέσα από αυτές να ανακαλύψουμε το εύρος και την ποικιλία των πραγμάτων που είμαστε ικανοί να κάνουμε,

10) η θέση των τεχνών στο σχολείο συμβολίζει για τους νέους αυτό που οι ενήλικες πιστεύουν ότι είναι σημαντικό (στο ΝΑΕΑ, 2010).

..................

περισσότερα εδώ: artmag

H πατρότητα βοηθάει τους άντρες να κόψουν τις κακές συνήθειες!

Σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου Oregon State University, όταν οι άντρες γίνονται για πρώτη φορά γονείς, μειώνουν τη χρήση καπνού και αλκοόλ και συμπεριφέρονται λιγότερο βίαια.

Fatherhood Helps Men Break Bad Habits

Οι ερευνητές αξιολόγησαν πάνω από 200 άντρες «υψηλού κινδύνου» από την ηλικία των 12 μέχρι την ηλικία των 31 ετών, και εξέτασαν πώς μεταβλήθηκε στο διάστημα αυτό η εγκληματική συμπεριφορά, το κάπνισμα, η κατανάλωση αλκοόλ και μαριχουάνας.

Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι ο γάμος αλλάζει τις αρνητικές συμπεριφορές των ανδρών, αλλά, πρώτη φορά εξετάστηκε μεμονωμένα η επιπλέον επίδραση της πατρότητας.

Ο David Kerr, καθηγητής του πανεπιστημίου, σημείωσε ότι «οι παραπάνω αλλαγές, είναι επιπρόσθετες της γενικής τάσης των νεαρών αγοριών να απομακρύνονται από επιβλαβείς συμπεριφορές καθώς πλησιάζουν την ενηλικίωση. Η πατρότητα αποτελεί έναν ανεξάρτητο παράγοντα ο οποίος, όσο ο χρόνος περνά, «προβλέπει» την μείωση της χρήσης καπνού, αλκοόλ και βίας».
..................

Οι ερευνητές κατέληξαν ακόμα, ότι η μείωση της χρήσης βίας και αλκοόλ ήταν μεγαλύτερη όταν οι άντρες γίνονταν γονείς στα τέλη της τρίτης και στην αρχή της τέταρτης δεκαετίας της ζωής τους παρά όταν γίνονταν στα τέλη της εφηβείας ή λίγο μετά την ενηλικίωση.

Ο David Kerr δήλωσε ότι «οι άντρες που κάνουν παιδιά σε πιο αναμενόμενες – αναπτυξιακά – ηλικίες είναι πιο πιθανό να αφοσιωθούν στην πατρότητα και να απορρίψουν τον επιβλαβή τρόπο ζωής». Ο Kerr πρόσθεσε ότι «είναι πολύ ενθαρρυντική η μείωση του καπνίσματος μετά την γέννηση του πρώτου παιδιού τόσο από νέους όσο και από μεγαλύτερους γονείς. 

Η αλλαγή αυτή έχει θετικές συνέπειες για την υγεία όλης της οικογένειας. Η μελέτη αυτή έρχεται να προστεθεί σε ένα σύνολο ερευνών οι οποίες καταδεικνύουν τις περιόδους στην ζωή, κατά τις οποίες άνδρες από προβληματικά ή μειονεκτικά περιβάλλοντα είναι πιο ανοικτοί σε θετικές παρεμβάσεις.

Η πατρότητα μπορεί να είναι μια εμπειρία που μεταμορφώνει ακόμα και άντρες που έχουν υψηλού κινδύνου τρόπο ζωής. Αυτό μας προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία για παρέμβαση αφού οι νέοι γονείς είναι πάντα πιο πρόθυμοι να ακούσουν τα θετικά μηνύματα και να προχωρήσουν σε θετικές αλλαγές στην ζωή τους» κατέληξε ο Kerr.

imommy

Πατέρας – Γιος: Τα τρία βασικά στάδια στην εξέλιξη της σχέσης τους

Για έναν άντρα ο ρόλος του πατέρα είναι ο πιο σημαντικός που μπορεί να παίξει στη ζωή του.

Η πατρότητα αποτελεί το σύνδεσμό του με το μέλλον, ο γιος διατηρεί το όνομά του και «κληρονομεί» τη βιολογική, συναισθηματική και κοινωνική υπόσταση του πατέρα. 

Το αγόρι από τη μεριά του είναι ιδιαίτερα συνδεδεμένο με τον πατέρα του, καθώς εκείνος αποτελεί γι’ αυτόν «πρότυπο» για τον τρόπο με τον οποίο θα παίξει και ο ίδιος, αργότερα, τον ρόλο του ως άντρας, σύντροφος, επαγγελματίας και αργότερα… ως πατέρας.

Ο Lewis Yablonsky, στο βιβλίο του «Fathers and Sons», περιγράφει τρία βασικά στάδια στην εξέλιξη της σχέσης πατέρα-γιου:

Το πρώτο στάδιο (γέννηση έως 12ο έτος ηλικίας) αναφέρεται στην ανάγκη «συγχώνευσης» του εγώ πατέρα και γιου κατά τα πρώτα χρόνια ανάπτυξης. Είναι λανθασμένο να θεωρούμε ότι, επειδή πρόκειται για μια περίοδο κατά την οποία η μητέρα έχει μεγαλύτερο μέρος της φροντίδας του μικρού αγοριού, ο ρόλος του πατέρα δεν είναι σημαντικός. Αντιθέτως, ο γιος, από πολύ νωρίς, αναζητά το βλέμμα και τις αντιδράσεις του πατέρα, για να αναγνωρίσει τι είναι καλό ή κακό γύρω του, τι είναι αποδεκτό, πώς πρέπει να νιώθει ή να σκέφτεται κλπ.
Οι αντιδράσεις του πατέρα παρέχουν τους θεμέλιους λίθους για την εικόνα που θα σχηματίσει ο γιος για τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Και, βέβαια, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι πρόκειται για μια αμφίδρομη σχέση, καθώς και ο ίδιος ο πατέρας έχει πολλά να κερδίσει από αυτή τη συναισθηματική «συνένωση και ταύτιση» με το γιο του σε αυτό το στάδιο. Νιώθει και ο ίδιος μεγαλύτερη ευχαρίστηση στη ζωή, πληρότητα καθώς και βαθύτερη κατανόηση και ενσυναίσθηση των συναισθημάτων των άλλων ανθρώπων γύρω του.

Κατά το δεύτερο στάδιο (13ο έως 19ο έτος ηλικίας), ο γιος, όντας πλέον στην εφηβεία, αρχίζει να αποκόβεται από τη σχέση «συναισθηματικής συγχώνευσης» με τον πατέρα, προσπαθώντας να «υπάρξει» ο ίδιος μόνος του ως άτομο. Σε αυτό το στάδιο, ο γιος έχει ανάγκη να γνωρίζει ότι ο πατέρας του βρίσκεται δίπλα του με αποδοχή και συμπαράσταση, εάν τον χρειαστεί, αλλά, παράλληλα, ότι μπορεί να ορίζει μόνος του τον εαυτό του. Αυτή την περίοδο μπορούν να δημιουργηθούν πολλά προβλήματα, ή ακόμα και ρήξη στη σχέση τους, αν ο πατέρας αντιληφθεί αυτή την προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης του γιου ως απειλή για το κύρος, την αξία ή ακόμη και τον ανδρισμό του.
Τότε, θα αρχίσει να δημιουργείται μια ανταγωνιστική σχέση μεταξύ τους, η οποία θα εμποδίσει το γιο να «μεγαλώσει» και να ωριμάσει, αλλά και τον πατέρα να έχει μια ήρεμη και ισορροπημένη ψυχική κατάσταση. Σε αυτό το στάδιο, λοιπόν, ο πατέρας θα πρέπει να αρχίσει σταδιακά να αποκόβεται από το γιο, να του αφήνει όλο και περισσότερο «χώρο» να παίρνει ο ίδιος αποφάσεις για τη ζωή του, να ρωτάει τη γνώμη του και να σέβεται την άποψή του και, παράλληλα, να είναι παρών για να αντιληφθεί πού πραγματικά ο γιος του δυσκολεύεται και χρειάζεται την παρέμβασή του.

Τέλος, κατά το τελευταίο στάδιο (20ό έτος ηλικίας και άνω), εάν έχουν διεξαχθεί ομαλώς τα δύο προηγούμενα στάδια, πατέρας και γιος έχουν αποκτήσει πια μια ισχυρή σχέση αγάπης και εκτίμησης, αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον ως ίσο, ως ενήλικα άντρα, ως έναν πολύ καλό φίλο. 

Η ανάπτυξη μιας τέτοιας σχέσης παρέχει πολύ μεγάλη ικανοποίηση και στις δύο πλευρές και αποτελεί την κινητήρια δύναμη για δημιουργία σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Αποτελεί λοιπόν πρόκληση για κάθε νέο πατέρα η διεκδίκηση μιας τέτοιας σχέσης ικανοποίησης και ψυχικής πληρότητας.

Το κλειδί της επιτυχίας βρίσκεται, βέβαια, στην ικανότητα του πατέρα να αφήσει το γιο του να ανεξαρτητοποιηθεί, χωρίς να νιώσει ο ίδιος ότι «απειλείται» ή απορρίπτεται, και σίγουρα στην ενημέρωση και ευαισθητοποίησή του (μπορεί να διαβάσει σχετικά έντυπα, να συζητήσει κλπ.) σχετικά με τα όσα προαναφέρθησαν. Αν συνειδητοποιήσει ο ίδιος πώς διαμορφώνεται η προσωπικότητα ενός μικρού παιδιού και τον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο ίδιος σε αυτή τη διαδικασία, μπορεί πιο εύκολα να τροποποιήσει τη συμπεριφορά του για την ομαλότερη εξέλιξη αυτής της σχέσης. Ο ρόλος του πατέρα στην ανατροφή του παιδιού είναι πολύ σημαντικός και καθορίζει την ομαλή εξέλιξη και ανάπτυξή του.

Βιβλιογραφία:
Lewis Yablonsky, Fathers and Sons: Life Stages in One of the Most Challenging of All Family Relationships, (2000), USA.

Έγραψε: η Ειρήνη Τζελέπη, Συμβουλευτική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, Pg.Dipl., MSc 
psychologynet.gr

Το βρήκαμε: enallaktikidrasi.com

Τι να αποφύγετε προετοιμάζοντας το παιδί για το σχολείο

Σε λίγες μέρες οι παιδικοί σταθμοί και τα σχολεία αρχίζουν και ήδη πολλοί γονείς έχουν ξεκινήσει να προετοιμάζουν τα παιδιά τους, ειδικά αν πρόκειται για μια πρωτόγνωρη εμπειρία γι’ αυτά. 
Ωστόσο, καλό θα είναι να προσέξετε και να αποφύγετε κάποια πράγματα, που αντί να χαλαρώσουν και να ενθαρρύνουν τα μικρά σας, μπορεί να λειτουργήσουν εντελώς αρνητικά και να τα αγχώσουν περισσότερο:

• Καθησυχάστε τους φόβους τους και μην τους μεγαλοποιείτε: Κάθε παιδί αγχώνεται για συγκεκριμένα πράγματα και είναι πιθανόν να θέλει να τα συζητά μαζί σας ξανά και ξανά. Μην μπείτε σε αυτόν το φαύλο κύκλο! Απαντήστε καθησυχαστικά στις απορίες του, διαβεβαιώστε το ότι όλα θα πάνε καλά και στη συνέχεια φέρτε την κουβέντα στα θετικά και όμορφα πράγματα που θα γνωρίσει στο καινούριο του σχολείο.

• Μην το συγκρίνετε με άλλα παιδάκια: Το τελευταίο που θέλει να ακούσει αυτή τη στιγμή το παιδί σας είναι ότι «η Ελενίτσα ανυπομονεί να αρχίσει το σχολείο» ή «ο Γιωργάκης ξέρει ήδη να διαβάζει, άντε να μάθεις κι εσύ». Ενθαρρύνετε το παιδί σας και εστιάστε στις δικές του ικανότητες και τα δικά του «θέλω».

• Μην το «βομβαρδίζετε» με κανόνες: Μιλήστε ήρεμα στο μικρό σας και εξηγήστε του πώς πρέπει να συμπεριφέρεται στο σχολείο, στους συμμαθητές και τη δασκάλα του, αλλά μην υπερβάλλετε. Μια από τις πρώτες δουλειές κάθε δασκάλας είναι να θέσει τα όρια και τους κανόνες της τάξης, συνεπώς αφήστε τη να το κάνει και λειτουργήστε υποστηρικτικά.

• Μην έχετε άγχος ή τουλάχιστον μην το δείχνετε: Τις περισσότερες φορές, είναι οι μανούλες εκείνες που έχουν άγχους και ξεσπούν σε κλάματα, όταν αφήνουν για πρώτη φορά τα παιδιά τους στην πόρτα του σχολείου. Πώς περιμένετε να νιώσει το παιδί σας καλά, όταν βλέπει την αγωνία σας και αισθάνεται την ανασφάλειά σας; 

Κρύψτε το άγχος σας, αποφύγετε εκφράσεις του τύπου «άντε να δούμε πώς θα τα πάμε» και επικεντρωθείτε στο θετικό στοιχείο: 

Το μωράκι σας μεγάλωσε, έγινε ολόκληρο παιδάκι και ξεκινά ένα καινούριο, συναρπαστικό κεφάλαιο στη ζωή του! 

mother.gr

«Άχρηστος εγώ»;

Το γράμμα ενός μαθητή της έκτης δημοτικού που πρέπει όλοι να διαβάσετε

Τις τελευταίες μέρες το παρακάτω γράμμα που δημοσίευσε πρώτη η Ελευθεροτυπία, κάνει το γύρο του διαδικτύου... 
Το γράμμα αντικατοπτρίζει ακριβώς τον τρόπο που ένα παιδί της έκτης δημοτικού σκέφτεται τη ζωή του. 

Λόγια και σκέψεις που θα ταρακουνήσουν.

Διαβάστε παρακάτω το γράμμα!

«Ξημέρωσε. Νυστάζω. Δεν χόρτασα ύπνο. Ακούω τη φωνή της μαμάς. Τι θα κάνω τώρα; Θέλει να με βάλει να ξαναγράψω αυτή τη ρημάδα την ορθογραφία. Αφού όσες φορές και να τη γράψω, πάλι λάθη θα κάνω.
Είμαι ένας μπουμπούνας. Το ‘πε κι ο μπαμπάς. Τίποτα δεν θα καταφέρω. Πάλι μαλώσανε χθες. Η μαμά τού είπε να είναι πιο προσεκτικός κι εκείνος είπε πως αυτή φταίει για όλα. Ολο μαλώνουν τελευταία. Δεν θέλω να μαλώνουν και για μένα.
Αμάν κι αυτή η μαμά! Πού τη βρίσκει τέτοια όρεξη πρωί πρωί; Κάθε μέρα με βασανίζει. Χθες της είπα ότι δεν την αγαπάω. Δεν είναι αλήθεια.
Την αγαπάω, αλλά ήθελα να την πονέσω. Ξέρω ότι αυτό τη θυμώνει.
Και όταν το ακούει βάζει τα κλάματα και αρχίζει να λέει πως για το καλό μου τα κάνει, όλο τρέχει για μένα και τίποτα δεν κάνει για τον εαυτό της και πάλι μαλώνουν με τον μπαμπά γιατί της λέει ότι κάνει τόση πολλή προσπάθεια και μια τρύπα στο νερό κάνει.
Προχθές με πήγαν σε ένα μέρος που έγραφε: παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. 

Καλά ήταν. Μου έδωσαν και καραμέλες και με έβαλαν να γράψω κάτι πράγματα. Μετά η μαμά και ο μπαμπάς μίλησαν με μια κυρία. Όταν φύγαμε, ο μπαμπάς ξεφύσαγε και δεν μιλούσε. Πρέπει να έχω κάτι πολύ σοβαρό.
Ομως εγώ νιώθω καλά. Ούτε πυρετό έχω, ούτε η κοιλιά μου πονάει. Μόνο που κάνω πολλά λάθη στην ορθογραφία. Και τα γράμματά μου είναι… στραβούτσικα. Βαρέθηκα να μου γράφει η κυρία «καλύτερα γράμματα». Και δεν μου αρέσει καθόλου να με λένε μπουμπούνα και άχρηστο. Μήπως έχουν δίκιο; Αλλά πάλι, μπορεί ένας άχρηστος να ζωγραφίζει ωραία όπως εγώ; Μου φαίνεται, οι μεγάλοι είναι πιο άχρηστοι.

Β.Κ. Μαθητής ΣΤ’ Δημοτικού»Πηγή
πρώτη ανάρτηση: hamomilaki

Οι έφηβοι με γκόθικ (Gothic) προσανατολισμό κινδυνεύουν από κατάθλιψη και αυτοτραυματισμούς

Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο

Αυξημένες πιθανότητες εκδήλωσης κατάθλιψης αλλά και αυτοτραυματισμού αντιμετωπίζουν οι έφηβοι που έχουν ασπαστεί την πολιτισμική τάση του Goth (γκοθ), σύμφωνα με βρετανική μελέτη που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο Lancet Psychiatry. 

Goth teens can be more vulnerable to depression and Self-Harm

Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, με επικεφαλής τη Δρ Λούσι Μπόους, ανέλυσαν στοιχεία που αφορούσαν σχεδόν 4.000 εφήβους, 15 - 18 ετών, και διαπίστωσαν ότι τα παιδιά που σε ηλικία 15 ετών είχαν υιοθετήσει γκοθικ στυλ (μαύρα ρούχα, έντονο μαύρο μέικ-απ, goth μουσική κ.α.), έχουν κατά μέσο όρο τριπλάσια πιθανότητα να διαγνωστούν κλινικά με κατάθλιψη στην ηλικία των 18 ετών. 

«Η μελέτη δεν δείχνει ότι το να είναι κανείς γκοθ προκαλεί κατάθλιψη ή αυοτραυματισμό, αλλά μάλλον ότι αυτοί οι νέοι είναι πιο ευάλωτοι σε αυτές τις καταστάσεις», εξηγεί η Δρ Μπόους.

Από την άλλη, σύμφωνα με την ερευνήτρια Ρεβέκα Πίρσον του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ, η κουλτούρα γκοθ συστηματικά προσελκύει περιθωριακούς νέους (που νιώθουν κοινωνικά απομονωμένοι ή στιγματισμένοι), καθώς και άτομα με ψυχικά προβλήματα. 

Είχαν επίσης πενταπλάσια πιθανότητα να αναφέρουν περιστατικό αυτοτραυματισμό σε σχέση με τους υπόλοιπους συνομηλίκους τους. 

Όσο περισσότερο γκόθικ ένιωθε και συμπεριφερόταν ανάλογα ο έφηβος, τόσο αυξανόταν ο σχετικός κίνδυνος. Παρόλο που και άλλες νεανικές κουλτούρες, όπως οι σκέιτερ, φαίνεται να ρέπουν επίσης στην κατάθλιψη και στον αυτοτραυματισμό, στην περίπτωση των γκοθ ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος.

Οι λιγότερο επιρρεπείς από όλους τους νέους για κατάθλιψη και αυτοτραυματισμό, ήταν όσοι δηλώσαν σπορτίφ, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι ο αθλητισμός λειτουργεί προστατευτικά για την ψυχική και σωματική υγεία των εφήβων.

Επιμέλεια: Μαίρη Μπιμπή
health

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Όπιο, κλουβιά, αλκοόλ, λοβοτομές, αριστερά μωρά!!

Μερικές από τις χειρότερες συμβουλές για την ανατροφή παιδιών 

-------------

Υπάρχουν σίγουρα διάφορα φυσικά γιατροσόφια και συμβουλές για τα παιδιά από το παρελθόν που έχουν βοηθήσει πολλούς γονείς της εποχής μας.

Υπήρχαν όμως και κάποια πράγματα που έκαναν οι γονείς στα παιδιά τους, τα οποία σε κάνουν να απορείς πώς επιβιώσαμε...

The 10 worst pieces of advice ever given to parents

Ο Independent συγκέντρωσε τα χειρότερα:
1. Στο Λονδίνο του 1930, μια ομάδα «ειδική» για την ανατροφή των παιδιών, είχε μια «καταπληκτική» ιδέα για τους γονείς που ζούσαν σε σπίτια χωρίς εξωτερικό χώρο. Γιατί να μην βάζουμε τα μωρά σε κλουβάκια έξω από το παράθυρο;
Αυτό το θανατηφόρο κατασκεύασμα φτιαχνόταν από την Chelsea Baby Club για οικογένειες χωρίς κήπους που ζούσαν σε ψηλά κτίρια, για να μπορούν τα παιδιά να «απολαμβάνουν» τον καθαρό αέρα και τον ήλιο.

2. Το 1962, την χρονιά της κρίσης με την Κούβα, ένας Αμερικανός παιδίατρος είχε μια πρόταση για τους γονείς ώστε να μην γίνει το παιδί τους... σοσιαλιστής: Να είναι μαζί του όσο πιο ψυχροί μπορούν.

Στο βιβλίο του Walter Sackett «Bringing Up Babies» αναφέρεται: «Αν μάθουμε τα παιδιά μας ότι μπορούν να έχουν ό,τι θέλουν με το που θα το ζητήσουν, πρέπει να παραδεχτούμε την πιθανότητα ότι έτσι σπείρουμε τον σοσιαλισμό».

Προσοχή λοιπόν στα πολύ... αριστερά μωρά.
3. Το 1916, ένα ζευγάρι γιατρών, οι Sadlers, προειδοποιούσαν ότι αν μια γυναίκα θηλάζει το μωρό της ενώ είναι θυμωμένη, θα μπορούσε να του προκαλέσει κολικούς.
Υπάρχει επίσης κίνδυνος, έλεγαν, να «κοπεί» εντελώς το γάλα της, εάν είναι «αγχωμένη, θλιμμένη ή γκρινιάρα».

4. Πριν από έναν αιώνα περίπου, έλεγαν στις γυναίκες ότι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσουν τις πληγές στις θηλές από το θηλασμό ήταν να βάλουν στην πληγή... βορικό οξύ. Αυτό σήμερα χρησιμοποιείται στα εντομοκτόνα...
5. Όλοι νομίζω γνωρίσουμε ότι στα μωρά και στα παιδιά του 19ου αιώνα έδιναν συστηματικά όπιο για τη θεραπεία του άσθματος και στις περιπτώσεις που ήταν... ανήσυχα. Μία εταιρεία μάλιστα είχε φτιάξει οπιούχες σταγόνες για τον βήχα, με γεύση κεράσι, μόνο για παιδιά.

6. Οι λοβοτομές είναι από τις πιο φρικτές πραγματικότητες στην ιστορία της Ιατρικής και στη δεκαετία του 1960 έλεγαν σε ορισμένους γονείς πόσο ωφέλιμο θα ήταν εάν έκαναν στα παιδιά τους λοβοτομή. Ο περιβόητος Αμερικανός γιατρός, Walter Freeman, έκανε χιλιάδες λοβοτομές στους ασθενείς του, μεταξύ των οποίων και σε πολλά παιδιά.
7. Σε εγχειρίδιο για την σωστή ανατροφή των παιδιών του 19ου αιώνα, εκθειαζόταν η σημασία του να βάζουμε για ύπνο το παιδί με το κεφάλι προς τον Βορρά. Εδώ στην Ελλάδα έχουμε ακούσει ότι το κεφάλι κατά τον ύπνο πρέπει να «κοιτά» στην Ανατολή. Οι απόψεις διίστανται.

8. Μια πρακτική που κρατάει ακόμη είναι να βάζουν αλκοόλ στα ούλα των μωρών για να απαλύνει τον πόνο όταν βγαίνουν τα πρώτα δόντια. Μια νοσοκόμα, η Ann Summers, λέει ότι κάποιοι γονείς εξακολουθούν να την ρωτάνε πόσο αλκοόλ πρέπει να βάλουν στα ούλα των παιδιών τους. «Δεν υπάρχει ασφαλής δόση αλκοόλ για τα παιδιά», τους ενημερώνει.

huffingtonpost

Τα Ορόσημα στην Ανάπτυξη του Παιδιού που αλλάζουν τη ζωή των γονιών

Από τη στιγμή που γεννιέται ένα μωρό και κάθε μέρα που περνά δεν παύει να εκπλήσσει τους γονείς του με τα όλο και περισσότερα επιτεύγματά του: 

Η πρώτη φορά που θα τους κοιτάξει βαθιά στα μάτια, που θα τους χαμογελάσει, που θα καθίσει χωρίς στήριξη και που θα σηκωθεί μόνο του, στα πόδια του! 

Όλα αυτά αποτελούν ορόσημα που κάνουν τους γονείς να συγκινούνται και να καμαρώνουν. Κακά τα ψέματα, όμως, είναι άλλες οι στιγμές στην ανάπτυξη του παιδιού που κυριολεκτικά αλλάζουν τη ζωή των γονιών! 

Είναι σημαντικό όταν περπατά και μιλά για πρώτη φορά, δεν συγκρίνεται όμως με την πρώτη φορά που το παιδί...

• Τρώει μόνο του, κρατώντας κανονικά το πιρούνι, ακόμα κι αν το μισό φαγητό πέφτει πάνω του.
• Πηγαίνει μόνο του στην τουαλέτα, σκουπίζεται, και πετά το χαρτί στο καλαθάκι.(Bonus αν πλένει μετά και τα χέρια –όμως, να μην είμαστε αχάριστοι!).
• Πηγαίνει μόνο του στην τουαλέτα ΤΗ ΝΥΧΤΑ! Χωρίς καν να σας ξυπνήσει και επιστρέφει ήσυχα-ήσυχα στο κρεβάτι του (συγκίνηση, σε όλο της το μεγαλείο!).
• Του λες «ώρα για ύπνο» και απλά σηκώνεται και κατευθύνεται στο δωμάτιό του, χωρίς την παραμικρή γκρίνια! (και, όχι, δεν έχει πυρετό!).
• Κολυμπάει καλά με μπρατσάκια, στα ρηχά. Τόσο καλά, ώστε μπορείς να καθίσεις για 10 ολόκληρα λεπτά στην ξαπλώστρα, κοιτάζοντάς το περήφανα, χωρίς να ανησυχείς ότι θα πνιγεί. (Μέχρι που πίνεις και καφέ!)
• Βγάζει μόνο του τα παπούτσια του.
• Βγάζει μόνο του τα παπούτσια του και τα βάζει στη σωστή θέση.
• Ξυπνάει στις 7.00, το πρωί του Σαββάτου, αλλά δεν έρχεται στο κρεβάτι σας να σας ξυπνήσει, παρά κατευθύνεται στην τηλεόραση και βάζει παιδικά, χωρίς να δυναμώσει τον ήχο! (λόγος για να ανοίξετε σαμπάνια!)
• Ξεκουμπώνει μόνο του τη ζώνη στο καθισματάκι του αυτοκινήτου, γνωρίζοντας ότι μπορεί να το κάνει μόνο όταν έχετε φτάσει στον προορισμό σας και το αυτοκίνητο είναι ακίνητο.
• Κάνει μόνο του κούνια!
• Ζητά από ένα παιδάκι κάποιο παιχνίδι, χωρίς να το τραβήξει και χωρίς να χρειαστεί να δώσει μάχη σώμα με σώμα γι' αυτό.
• Βουρτσίζει μόνο τα δόντια του και χτενίζει μόνο τα μαλλιά του, χωρίς να ουρλιάζει και να κλαίει κάθε φορά που τραβιέται μία τούφα, γιατί καταλαβαίνει, επιτέλους ότι τα μακριά μαλλιά κάνουν κόμπους και δεν φταίει η μαμά αν το χτένισμα πονάει λίγο.
• Πλένει μόνο του το πρόσωπό του το πρωί που ξυπνά.
  Κάνει μόνο του μπάνιο!!! (Όλεεεε!!!)
• Κοιτάζει ακριβώς προς την κατεύθυνση που του δείχνετε και όχι προς οποιοδήποτε άσχετο μέρος, κάτω από το δάχτυλό σας, στο πάτωμα ή πάνω στο χέρι σας.
• Πληκτρολογεί μόνο του στο You Tube του βιντεάκι που θέλει να δει.
• Του λες «μάζεψε τα παιχνίδια σου» και τα μαζεύει! (ένα δάκρυ κυλά...)
• Καθαρίζει -επιτέλους- τη μύτη του φυσώντας σε χαρτομάντιλο, το οποίο πετά ύστερα στα σκουπίδια.
• Δεν σου λέει απλά «σ' αγαπώ» αλλά σου εξηγεί και τον λόγο, ακόμα κι αν αυτός είναι ότι έφτιαξες μακαρόνια με κιμά.

euro2day

Οι αριθμοί γίνονται ζωγραφιές!!

Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις το παιδί σου να εξελίσσεται και να μαθαίνει καινούρια πράγματα, όπως να το βλέπεις να περπατά για πρώτη φορά, να μιλά για πρώτη φορά, να κάνει ποδήλατο για πρώτη φορά ή να κάνει κούνια μόνο του για πρώτη φορά.

Είναι πράγματα που φαίνονται εύκολα και απλά, αλλά για ένα παιδί καθώς μεγαλώνει, είναι κατορθώματα. Μέσα σε όλα αυτά τα κατορθώματα είναι και η πρώτη φορά που θα μάθει να κρατά ένα μολύβι ή έναν μαρκαδόρο και θα τραβήξει τις πρώτες του γραμμές. Αυτό θα είναι κάτι που θα ενθουσιάσει τόσο εσάς όσο και εκείνο πολύ.

Καθώς θα μεγαλώνει, οι ικανότητές του στη ζωγραφική θα εξελίσσονται και οι γραμμές θα γίνουν λουλούδια, παιδάκια, σπίτια, δέντρα κλπ. 

Πώς όμως θα καταφέρει να φτιάξει ένα παπάκι που βλέπει σε ένα παραμύθι; Και πώς θα φτιάξει ένα δελφίνι που του αρέσει πάρα πολύ; Δείτε παρακάτω, πώς μέσα από απλούς αριθμούς και εύκολες γραμμές μπορείτε να μάθετε στο μικρό σας να φτιάχνει τα αγαπημένα του σχέδια.

1. Με τον αριθμό 29, μπορεί να φτιάξει μια πάπια

2. Με τον αριθμό 3, μπορεί να φτιάξει ένα κουνελάκι

3. Με τον αριθμό 1, μπορεί να φτιάξει ένα καραβάκι

4. Με τον αριθμό 22, μπορεί να φτιάξει έναν καρχαρία

Εκτός από τα αγαπημένα του ζωάκια που θα μάθει να ζωγραφίζει, θα μάθει να γράφει και να ξεχωρίζει τους αριθμούς, αν δεν το ξέρει ήδη.

mothersblog

Κουβέντες που δε λησμονιούνται - Εγώ και ο κυρ-Λεωνίδας

Η δικτατορία των Συνταγματαρχών, της 21ης Απριλίου 1967, με βρήκε να υπηρετώ δάσκαλος στο 1/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Τούμπας Αιγιαλείας.
Μικρό χωριουδάκι. Οι κάτοικοί του ασχολιόταν κυρίως με σταφιδοκαλλιέργεια, είχαν και καλή παραγωγή σε λεμονοπορτόκαλα και ελαιόλαδο.
Οι μαθητές μου ήταν όλοι-όλοι μια δεκαπενταριά, αλλά σε όλες τις τάξεις. Δούλευα με κέφι και όρεξη, προσπαθούσα η προσφορά μου στους μαθητές μου να είναι ποιοτικά και ποσοτικά όσο γινόταν πιο ικανοποιητική. Οι μαθητές μου με αγαπούσαν και με σέβονταν. Οι γονείς τους επίσης με αγαπούσαν και μ’ εκτιμούσαν. Με όλους τους κατοίκους είχα άριστες διαπροσωπικές σχέσεις χωρίς να κάνω καμιά διάκριση. Έτσι περνούσα το χρόνο μου ευχάριστα και πολύ ήρεμα.

Όμως η Χούντα των Συνταγματαρχών ήρθε να μου διαταράξει την ηρεμία μου. Ήμουνα υποχρεωμένος πια, παρά τη θέλησή μου, να είμαι «προσεχτικός», να κάνω διακρίσεις σχετικά με τη συναναστροφή μου με τους κατοίκους του χωριού.
Με βάραινε βλέπεις το κληρονομικό «αμάρτημα» του πατέρα μου που έκανε αποχή στο δημοψήφισμα του 1946! Δε φτάνει που το πλήρωσε ο ίδιος με 7 μήνες κρατούμενος στην Τρίπολη, υπήρχε το ενδεχόμενο να το πληρώσω κι εγώ αν τους έδινα έστω μια μικρή αφορμή!
Υπήρχε βέβαια και κείνο το περιστατικό που απειλήθηκα από τον Διοικητή των ΤΕΑ επειδή έτυχε να παραβρεθώ σε μια επίσκεψη που έκανε στο χωριό που υπηρετούσα ο Ζαΐμης Φωκίων Φωτήλας, όπως αναλυτικά το περιγράφω σε άλλο μου κείμενο.

Αναγκαζόμουν να κάνω ομιλίες «κατ’ εντολήν» σε συγκεντρώσεις των κατοίκων του χωριού, στις οποίες να εξυμνώ το νόημα της 21ης Απριλίου και να τονίζω «τα επιτεύγματα της Επαναστατικής Κυβερνήσεως». Θυμάμαι που, με τη λήξη της ομιλίας, πολλοί που ήταν βέβαιοι ότι αυτά που έλεγα δεν τα πίστευα, χαιρετώντας με, με τρόπο μου ψιθύριζαν: «Αν τόλμαγες ας τα ’λεγες και διαφορετικά».
 
Θυμάμαι, αρχές Οκτωβρίου 1968, με το πέσιμο του ήλιου, καθόμουν όρθιος στην πόρτα του Σχολείου, κάπνιζα και περίμενα να περάσει κάποιος ν’ ανταλλάξω δυο κουβέντες, έτσι να σπάσει η μονοτονία της μοναξιάς.
Να σου και ξαναφαίνει ο κυρ Λεωνίδας ο Μαϊμανής, καβάλα στο γάιδαρό του. Ερχόταν από τα σταφιδάμπελά του φέρνοντας και ένα δεμάτι αμπελόφυλλα για την κατσίκα του. Ήταν ένας από τους πεντέξι αριστερούς που είχαν συλληφθεί και είχαν κρατηθεί από τα όργανα της «Επαναστάσεως». Είχα μαθήτρια την μονάκριβη κόρη του Ευδοκία.
- Γεια σου, Δάσκαλε.
- Γεια σου, κυρ Λεωνίδα.
- Δάσκαλε, πάμε απάν’ εκεί στο σπίτι, κάτι θα βρεθεί να τσιμπήσουμε και να πιούμε και καμιά ποτηριά κρασί.

 Εδώ σε θέλω, εδώ πρέπει να είσαι ετοιμόλογος.

- Ευχαριστώ πολύ, κυρ Λεωνίδα, ευχαριστώ, μόλις τσίμπησα.

Μετά από δυο-τρείς μέρες, με τον ίδιο τρόπο, ίδια η πρόσκληση από τον κυρ Λεωνίδα.

- Δάσκαλε, είπα της γυναίκας να μου έχει έτοιμες τηγανιτές αγκινάρες με αυγά ομελέτα, που είναι ό,τι πρέπει για κρασάκι, θα μου κάνεις παρέα;
- Ευχαριστώ, κυρ Λεωνίδα, ευχαριστώ πολύ μόλις έσβησα τη γκαζιέρα, μη με παραξηγήσεις.

Εννοούσα ότι μόλις είχα μαγειρέψει, μόλις είχα τελειώσει κι έσβησα τη γκαζιέρα, την οποία χρησιμοποιούσα για μαγείρεμα. Λειτουργούσε με φυτίλι και πετρέλαιο.

Μετά από πεντέξι μέρες, την ίδια ώρα περίπου, να σου πάλι ο κυρ Λεωνίδας. Ήταν το πέρασμά του.

- Δάσκαλε, είναι η Τρίτη φορά που σου το λέω, ψωμί και κρεμμύδι έχω, που λέει ο λόγος.
- Κυρ Λεωνίδα, άσε να χειμωνιάσει, τότε αξίζει να πιάνουμε το τζάκι και να το απολαμβάνουμε, ενώ τώρα να πάμε να κλειστούμε μέσα με αυτόν τον ωραίο καιρό…
- Μα, λες, θα έχουν φύγει μέχρι που να χειμωνιάσει…. η απάντησή του.

Χαμογέλασε αυτός, χαμογέλασα κι εγώ, τηράξαμε γύρω μας μη μας είδε, μη μας άκουσε κάποιος, αυτός προχώρησε για το σπίτι του, εγώ μπήκα μέσα, προχώρησα στην κουζινίτσα, άναψα τη γκαζιέρα να φτιάξω δυο αυγά «μάτια» για το βραδινό μου…

Γράφει ο Παλιοπυργήσιος
mygdalia