Λες στο παιδί σου «Είσαι βλάκας»;;

ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ. ΜΗΝ ΤΑ ΛΕΣ.

ΤΟ... ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ...

Είσαι βλάκας…. Ηλίθιο… Χαζό είσαι και δεν καταλαβαίνεις… 
Δεν σε θέλω… Δεν σε αγαπάω!

Μπορώ να γράφω και άλλα για ώρες… Λόγια που ίσως δεν προορίζονται να κάνουν τόσο μεγάλο κακό, αλλά καταφέρνουν να δολοφονούν την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας...

Μεγάλωσα έχοντας την εντύπωση ότι είμαι άσχημη, ότι δεν μου αξίζει η αγάπη, ότι είμαι χαζή βλαμμένη ζωηρή, ισοδυναμώ με 10 αγόρια και «αμφιβόλου ηθικής» γιατί τόλμησα να δεχτώ δώρο του Αγίου Βαλεντίνου στα 14 μου από ένα συμμαθητή μου !!!!

Είμαι 33 χρόνων και ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου να πασχίζει για το απουσιολόγιο του τμήματος και αφού τα κατάφερα να πάρω τους μεγαλύτερους βαθμούς, όταν τα έδειξα στη μητέρα μου, αυτή είπε: 

Πώς κάνεις έτσι; Δεν είναι και 20 ! Να σημειώσω πως είχα 19,5!!!

Με τον καιρό κατάφερα να καταρρίψω όλες τις λέξεις που κάποτε με πλήγωναν και δεν ήμουν εγώ!
Κατάφερα να μάθω τι λέξεις μου αξίζουν και με τι λέξεις θα επιτρέψω να με αποκαλούν! Πέρασα πολύ καιρό ψάχνοντας να ανακαλύψω εμένα και πολύ περισσότερο χρόνο να καταλάβω πως δεν έφταιγα εγώ!

Γιατί, όταν κατηγορείς ένα παιδί εσύ η Μαμά του…, γι' αυτό αυτή είναι η πραγματικότητα! Γιατί η Μαμά του είναι ο κόσμος του όλος!

Ο άνθρωπος που θέλει να μοιάσει, που θαυμάζει, που αγαπάει και για χάρη του προσπαθεί να καταφέρει πράγματα για να ακούσει ένα μπράβο! 

Για να καταφέρει να σε εντυπωσιάσει!

Βάζω στο Στάθη να κάνει διάφορα όπως π.χ. να τρώει μόνος του ή να πετάξει το pampers της μικρής και αν τα καταφέρνει, έστω και κουτσά στραβά, εγώ χειροκροτώ ζητωκραυγάζω!!! 

Βλέπω στα ματάκια του την λάμψη την περηφάνια.
Νιώθει πως τα κατάφερε!

Ας μεγαλώσουμε παιδιά χωρίς τέτοια τραύματα… Τραύματα που θα τα δυσκολέψουν στη ζωή τους… Τραύματα που θα τα κουβαλάνε μια ολόκληρη ζωή!
Ας γεμίζουμε τη μέρα τους με θαυμασμό και χειροκρότημα! Ας τα κάνουμε να ξεχειλίζουν από αυτοπεποίθηση.

kikiri-kou

Τα Χριστούγεννα των Αστέγων των Αθηνών...

Κάθε Χριστούγεννα οι ίδιες εικόνες στο κέντρο της Αθήνας: 

Πίσω από τα στολίδια και τα χαμόγελα, οι άστεγοι

Κάθε Χριστούγεννα το κέντρο της Αθήνας γεμίζει φωτάκια, στολίδια, δέντρα και χαμόγελα. Οι άνθρωποι κάνουν τα ψώνια τους, περπατάνε με τους αγαπημένους τους και παίρνουν μια «ανάσα» από τη δύσκολη καθημερινότητα. 

Πίσω από όλα αυτά, «κρύβονται» πολλές πιο δύσκολες και απάνθρωπες καθημερινότητες.

Κάτω από τα δέντρα και δίπλα σε πολυκαταστήματα γεμάτα καταναλωτές, συνάνθρωποί μας κοιμούνται στον δρόμο. 

Ζητούν μόνο μια μικρή οικονομική βοήθεια, ένα πιάτο φαγητό, μια κουβέρτα.

Η εικόνα γνωστή. Κάθε χρόνο είναι εκεί. 

Αβοήθητοι και χαμένοι στο πλήθος... Ως πότε;

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι