Η γιαγιά Κίτσα και τα πέντε μικρά «εγγονάκια» της από τη Συρία!

Άνοιξε την τεράστια αγκαλιά και το σπίτι της, για να γίνει η ίδια παιδοφύλακας, δασκάλα και γιαγιά μαζί

Είναι απ’ αυτές τις ιστορίες που δείχνουν το ανθρώπινο μεγαλείο, αλλά και την κρητική ψυχή και που αποδεικνύουν πως υπάρχει ανθρωπιά, δίπλα μας, πλάι μας... στη γειτονιά μας!

Ο λόγος για την κ. Κίτσα Βασιλειάδου, από το Ηράκλειο, μια γυναίκα που από στάση ζωής δεν έκανε οικογένεια και παιδιά, αλλά που το έφερε έτσι η μοίρα ώστε να ανοίξει την τεράστια αγκαλιά και το σπίτι της, για να γίνει η ίδια παιδοφύλακας, δασκάλα και γιαγιά μαζί, για πέντε πανέμορφα κοριτσάκια ηλικίας 1,5-8 ετών από Συρία.

Βρέθηκαν από την φρίκη του πολέμου στην "αγκαλιά" της γιαγιάς Κίτσας

 

Η οικογένεια Παλαιστίνιων γνώρισε το πιο σκληρό πρόσωπο στους βομβαρδισμούς της Συρίας. Τα παιδιά είδαν τις βόμβες να σφυρίζουν δίπλα τους, είδαν νεκρούς και αποκεφαλισμένους, πριν οι γονείς τους αποφασίσουν να πάρουν το δρόμο για την Ευρώπη και με ενδιάμεσο σταθμό τη Λαμία, να βρουν απάνεμο λιμάνι στη φιλόξενη Κρήτη και το Ηράκλειο.

Μέσω του προγράμματος Φιλοξενία, της Ύπατης Αρμοστίας, βρήκαν σπίτι στο κέντρο του Ηρακλείου και προσπάθησαν να βάλουν σε μια σειρά τη ρημαγμένη τους ζωή, μα ο Θεός τους είχε το πιο πολύτιμο δώρο στα... πόδια τους: την 86χρονη Κίτσα Βασιλειάδου, που καθώς το σπίτι της βρίσκεται ακριβώς δίπλα από εκείνο που νοίκιασαν, αποδείχτηκε στήριγμα και αποκούμπι για την πολυμελή οικογένεια!

«Τη μέρα που ήλθαν στο σπίτι μου είχα γενέθλια, το εξέλαβα σαν σημάδι» μας περιγράφει η κ. Κίτσα, που δεν είχε ξαναδεί τόσα πολλά και τόσα γλυκά παιδικά χαμόγελα ποτέ στο σπιτικό της. «Είδα πρώτα το μπαμπά και τη μαμά και μετά ένα τσούρμο παιδιά, να τους ακολουθούν, ούτε κατάλαβα αν ήταν αγόρια ή κορίτσια. Τα κοριτσάκια άρχισαν να κλαίνε αφού δεν με γνώριζαν, ξυπνούσαν και μέσα στη νύχτα από τους εφιάλτες των βομβαρδισμών στη χώρα τους, αλλά όταν με συνήθισαν... γίναμε ένα!»

Η κ.Κίτσα είναι η γιαγιά που δεν γνώρισαν ποτέ τα 5 κορίτσια

Η ίδια εργένισσα εκ πεποιθήσεως πότε δεν φανταζόταν πως θα γινόταν... γιαγιά σε τέτοια ηλικία, αλλά η αγάπη και η συμπαράσταση που έδειξε στην οικογένεια, αποτυπώνεται στο βλέμμα των μικρών παιδιών, όταν την κοιτάζουν.

Για τη λιλιπούτεια Μανίσα, την 3,5 ετών Ναρσίν, την πεντάχρονη Ρασήλ, την πανέξυπνη Σελίνα μόλις έξι ετών, αλλά και τη μεγαλύτερη Αλισάρ που δεν είναι πάνω από 8 ετών, η κυρία Κίτσα είναι η γιαγιά που δεν γνώρισαν ποτέ, η αγαπημένη τους Τέτε (γιαγιά στα Συριακά) που στέκεται βράχος δίπλα στη μαμά τους Μαγιάντα, που και να θέλει δεν προλαβαίνει να τα προσφέρει όλα στα μικρά ζουζουνάκια.

Και τι δεν κάνει η συνταξιούχος βοηθός λογίστρια!
Τους βοηθά στα ελληνικά μαθήματα, τους διδάσκει Αγγλικά, τους μαθαίνει τραγούδια, το μόνο που δεν κάνει είναι να τους μαγειρεύει... δεν το κάνε ποτέ στη ζωή της, αφού ήταν ελεύθερο κι ασυμβίβαστο πουλί!
Μα τώρα νιώθει τέτοια αγάπη για τα μικρά της... εγγονάκια, που λες κι η ζωή της τα έστειλε σαν δώρο, για να γνωρίσει την ανιδιοτελή και απεριόριστη αγάπη.
 

Μα κι αυτά με την πρώτη ευκαιρία τρέχουν στην... Τέτε τους, άλλωστε πιο πολύ παίζουν στο δικό της σπίτι που έχει μετατραπεί σε έναν παιδότοπο, παρά στο δικό τους, σε μια απίθανη συγκατοίκηση που δείχνει πως όπου υπάρχει αγάπη και προσφορά για το συνάνθρωπο... εκεί υπάρχει ελπίδα και για το μέλλον!

Τα μικρά κορίτσια πιο πολύ παίζουν στο δικό της σπίτι
που έχει μετατραπεί σε έναν παιδότοπο, παρά στο δικό τους.

cretalive.gr

Στον φωτορεπόρτερ Α. Τζωρτζίνη η «φωτογραφία της χρονιάς» από τη UNICEF

Ο φωτορεπόρτερ Άγγελος Τζωρτζίνης κέρδισε το βραβείο της «φωτογραφίας της χρονιάς» από τη UNICEF για το 2020, με τη συγκλονιστική φωτογραφία που απαθανατίζει προσφυγόπουλα από τον καταυλισμό της Μόριας να τρέχουν να σωθούν από τη φωτιά που ξέσπασε τον περασμένο Σεπτέμβριο, καταστρέφοντας ό,τι είχε απομείνει όρθιο στο κέντρο υποδοχής.

«Τα παιδιά είναι το μέλλον και είμαστε υπεύθυνοι γι' αυτά» έγραψε ο ίδιος σε ανάρτησή του στο facebook, ευχαριστώντας παράλληλα συναδέρφους του και συνεργάτες του στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, όπου εργάζεται.

Ενώ μιλώντας στη UNICEF, o Άγγελος Τζωρτζίνης δήλωσε ότι «εργάζομαι σε ζητήματα μεταναστευτικού τα τελευταία 9 χρόνια. Έχω επισκεφθεί το καμπ της Μόρια, τον μεγαλύτερο καταυλισμό προσφύγων στην Ευρώπη, τουλάχιστον 15 φορές. 

Όταν ξεκίνησα να δουλεύω σε αυτό το project, δεν φανταζόμουν τι θα επακολουθούσε. Είδα ανθρώπους να πεθαίνουν, παιδιά να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες χωρίς νερό και ηλεκτρικό, παιδιά να υποφέρουν και να τρέχουν να σωθούν. 

Ήταν στις 9 Σεπτεμβρίου όταν έβγαλα αυτήν τη φώτο. Το απόγευμα είδα μαύρους καπνούς να βγαίνουν από το καμπ. Είδα τότε ανθρώπους να τρέχουν με τα παιδιά τους, παιδιά να φωνάζουν. Ήταν χαοτικό, μία σοκαριστική κατάσταση. Είδα ένα πολύ νεαρό παιδί να τρέχει με ένα μιρκότερο παιδί στα χέρια του. Ευτυχώς κανένας δεν έχασε τη ζωή του στην πυρκαγιά. Ελπίζω τα επόμενα χρόνια να είνια καλύτερα για τα παιδιά, χωρίς κανένα προσφυγικό καμπ»

thepressproject

Μου έλειψε…

    Είναι από εκείνες τις βραδιές που αναπολείς τα παλιά, τις μέχρι τότε βαρετές συγκεντρώσεις με τους συγγενείς -αυτές τις συγκεντρώσεις που θα έδινες τα πάντα για να επαναληφθούν- αλλά όσο και να προσπαθείς δε θα γυρίσουν πίσω. Ξημερώνει λοιπόν 26 του Δεκέμβρη, μία μέρα συνάμα χαρούμενη αλλά και στενάχωρη. Σου έρχονται στο μυαλό πρόσωπα και καταστάσεις που πιθανόν να είχε ξεθωριάσει ο χρόνος αλλά εσύ δε ξέχασες. 

Τί είναι λοιπόν τα Χριστούγεννα; 

Τα δώρα, τα όμορφα τραπέζια ή οι ατέλειωτες στιγμές με τους αγαπημένους σου;

    Στην δύσκολη αυτή περίοδο που βιώνουμε-την χρονιά του covid19- πολλοί είναι αυτοί που θα αναρωτηθούν για την πραγματική έννοια των Χριστουγέννων. Είναι τα δώρα, οι όμορφες στιγμές με τους φίλους ή τίποτα από όλα αυτά;

    Για τους μικρούς μας ήρωες-τα παιδιά που κάνουν τόση υπομονή- Χριστούγεννα είναι το δώρο από τον  Άη Βασίλη, οι στιγμές με την οικογένειά τους, οι όμορφες λιχουδιές που αυτή η γιαγιά ετοιμάζει αδιάκοπα για τον κόσμο της όλο -το εγγονάκι της- και φυσικά οι ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού. 

    Πράγματα τόσο μικρά φαντάζουν πολύτιμα σε αυτά τα αθώα παιδικά ματάκια. Για τους μεγαλύτερους, αυτή η γιορτή είναι μια ξεκούραση από την ρουτίνα που πιθανότατα να έχουν ενταχθεί. Την θεωρούν, επίσης, μία εμπορική γιορτή που στοχεύει στην μεγιστοποίηση του κέρδους. Και αυτό μπορεί να αληθεύει μερικώς αλλά δεν αποτελεί την καθολική αλήθεια. 

    Από την άλλη, για τους γηραιότερους, Χριστούγεννα είναι το πρωινό στην Εκκλησία, οι αδιάκοπες ετοιμασίες για την υποδοχή των οικογενειών τους έτσι ώστε να ευχαριστήσουν τον καθένα ξεχωριστά. Όλα αυτά τα πρόσωπα βλέπουν διαφορετικά αυτή τη γιορτή αλλά για όλους ένα είναι το σημαντικό: να κάνουν ευτυχισμένους τους γύρω τους και να περάσουν όσο πιο πολλές στιγμές μπορούν μαζί τους, γιατί κανείς δε ξέρει τι θα συμβεί ένα χρόνο ή ακόμη κι ένα λεπτό αργότερα.

    Κάποιος θα ρωτούσε ποιο θα ήταν το σημερινό ηθικό δίδαγμα, το tip που θα έδινα στον αναγνώστη. Δυστυχώς, δεν υπάρχει. Το μόνο που θα σε συμβούλευα αγαπημένε μου αναγνώστη είναι να αγαπάς δίχως αύριο όσους έχεις δίπλα σου γιατί ο χρόνος είναι χρήμα και ποτέ μα ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει το επόμενο λεπτό και ποιον θα σου πάρει από το πλάι σου- και δεν αναφέρομαι μόνο σε μια απώλεια από έναν ενδεχόμενο θάνατο αλλά ποσό μάλλον σε μία που σε παράτησε οικειοθελώς.-. Να θυμάσαι ότι κάποιος φεύγει από το πλάι μας μόνο όταν το μυαλουδάκι μας και η καρδούλα μας τον εγκαταλείπει…

Καλά Χριστούγεννα!!

Posted By: Κωνσταντίνα Κουκουλή
newsfilter.gr