Διακόσμηση παιδικού δωματίου

Όταν έρθει η ώρα να αποφασίσουμε για τη διακόσμηση και τον εξοπλισμό του παιδικού δωματίου, συνήθως βρισκόμαστε ανάμεσα σε πολλές επιλογές. 

Μπορεί να βάλουμε ταπετσαρία στον ένα τοίχο
του δωματίου, ή από το μέσο των τοίχων και κάτω.

Για το βρεφικό δωμάτιο οι απαιτήσεις είναι υψηλές σε ότι αφορά θέματα ασφάλειας. Μεγαλώνοντας, το παιδί αναπτύσσει κλήσεις και ενδιαφέροντα τα οποία αυξάνουν τις προτιμήσεις.

Βάζοντας τις προτεραιότητες μας σε μία σειρά όμως, σίγουρα  μπορούμε να βρούμε τις σωστές λύσεις για ένα όμορφο και παράλληλα λειτουργικό δωμάτιο εξοικονομώντας χρόνο και χρήματα.

Το κλειδί για την επιλογή χρωμάτων, αγορά παιδικών επίπλων, φωτισμού και άλλων αξεσουάρ είναι ο σωστός προγραμματισμός.

Τελικός στόχος είναι να δημιουργηθεί ένας πρακτικός χώρος για το παιδί που θα συμβάλλει στην διάθεση και την σωστή του ανάπτυξη. Η διακόσμηση είναι αυτή που βάζει την τελική πινελιά κάνοντας το παιδικό δωμάτιο ιδιαίτερο και προσωπικό.

Πολλές φορές θέλοντας να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο για τα παιδιά μας ρίχνουμε μεγάλο βάρος στο κομμάτι της διακόσμησης ξεχνώντας σοβαρούς κανόνες που έχουν να κάνουν με την ασφάλεια, ή πρακτικά θέματα όπως το να έχει το παιδί την δυνατότητα να οργανώσει τα πράγματα του μέσα στο δωμάτιο του.

Αρχής ξεκίνημα λοιπόν από τις βασικές ανάγκες που έχει ένα παιδί. Σίγουρα απαραίτητο είναι το κρεβάτι (ή η κούνια αν πρόκειται για μωρό). Δείτε εξειδικευμένες με την ηλικία ανάγκες. Μια συρταριέρα-αλλαξιέρα για το μωρό ή ένα γραφείο και βιβλιοθήκη αν πρόκειται για…μαθητούδι!

• Θέστε κάποιο οικονομικό όριο
• Επιλέξτε την…θεματολογία της διακόσμησης του δωματίου σε σχέση με το χαρακτήρα και τα ενδιαφέροντα του παιδιού. Ποιά χρώματα του ταιριάζουν; Τι του αρέσει, με τι ασχολείται και ίσως τι θέλουμε να τονίσουμε ή να επηρεάσουμε θετικά; Αφού γνωρίζουμε το παιδί και έχουμε συζητήσει μαζί του, καταλήγουμε στο τι θέλουμε να περιλαμβάνει το δωμάτιο και συνεχίζουμε με την επιλογή των χρωμάτων για το παιδικό δωμάτιο .

Μπορεί να διαμορφώσουμε το δωμάτιο έτσι ώστε να υπάρχουν ξεχωριστές γωνιές… Χώρος για βιβλία και διάβασμα, χώρος για παιχνίδι, χώρος για ύπνο… Μπορεί η κάθε τέτοια γωνία να έχει... 

«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;»

του Παντελή Μπουκάλα

Κάθε φορά που κάποιος από τη χορεία των «επωνύμων» γίνεται  ήρωας  αλγεινών επεισοδίων (πότε γιατί περιφέρεται ένοπλος στη Βουλή, πότε γιατί προσποιείται αμνησία για να κατευνάσει τις Ερινύες, πότε γιατί «κανονίζει σαν άντρας» τα ερωτικά του, κτλ) δεν χάνουμε την ευκαιρία της ομαδικής ψυχανάλυσης / ψυχοθεραπείας, την ευκαιρία δηλαδή να θεωρήσουμε την παραβατική συμπεριφορά αποκλειστικό γνώρισμα του ψυχισμού των συγκεκριμένων ανομούντων. 

                               Άλφρεντ Άντλερ

Ενόσω δακτυλοδεικτούμε αυστηρότατοι τους «κακούς» κερδίζουμε (έτσι νομίζουμε δηλαδή) τη διαφορά μας, τη λευκότητά μας, την αγιοσύνη μας. Κι ωστόσο, Ο κ. Κ., ο κ. Γ., ο κ. Γ., ο κ. Τ., ο κ. Εξουσία τυγχάνουν εκπρόσωποί μας και ως προς αυτό, ως προς την ωμότητα δηλαδή και τη μαγκιά, με την οποία όλο και συχνότερα ταυτίζεται το θρυλικό «ελληνικό φιλότιμο».

Η πολεμική κραυγή «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;» -μια κραυγή που για την εκφορά της αρκούν τα δόντια και περιττεύει η γλώσσα- δεν εκστομίζεται μόνο από τους διάσημους, τους εξουσιούχους, τους κατέχοντες. Είναι ένα εμβατήριο γραμμένο στη μαγνητοταινία που παίζει η μηχανική ψυχή όλων μας. Με την ευκολία που έχουμε να αναβαθμίζουμε σε μείζον το παντελώς ασήμαντο, το τιποτένιο, μπορούμε να σφαχτούμε (κι όχι μόνο στα λόγια) για οτιδήποτε θα μας φαινόταν καταγέλαστο αν δεν είχε θολώσει ο νους και το βλέμμα μας: Για την προτεραιότητα ή για μια θέση παρκαρίσματος (άλλωστε ο εγωισμός μας όταν κυκλοφορεί εποχούμενος, όταν προστατεύεται από το τετράτροχο άρμα του, συντρίβει όλα τα δεσμά του λεγόμενου πολιτισμού), για μια καρέκλα στην πολυσύχναστη ταβέρνα που την πρόλαβε κάποιος άλλος, για τα νερά που τρέχουν από το μπαλκόνι του γείτονα, για το μωρό που γκρινιάζει μεσημεριάτικα (θαρρείς κι είναι... 

Μια μέρα ξεχωριστή!

Ήταν μία πολύ γλυκιά μαμαδίστικη γριούλα... πήγαινα και την έβλεπα στο Δημόσιο Γηροκομείο με τη μητέρα μου και της πήγαινα διάφορα μικροδωράκια πάντα σχετικά με τον καλλωπισμό... Της άρεσαν  της κυρίας Μαρίας τα αρώματα,  τα όμορφα λευκά δαντελένια γιακαδάκια στο μαύρο της φόρεμα πάντα σε αυστηρή γραμμή με μανσέτες και κουμπάκια. Την έλεγα πάντα "Κυρία Μαρία" και ήταν για μένα κάτι σαν ... κουβερνάντα... 

Εργαζότανε στη δούλεψη της γιαγιάς μου όταν ήρθαν από τη Πόλη... μικρή κοπέλα την έστειλε μαζί της η προγιαγιά μου στην Ελλάδα με το νέο ζευγάρι. Της βάζανε τα χρήματα της στη τράπεζα, δεν χρειαζότανε να τα πειράξει, ζούσε στο σπίτι τους και είχε ότι και αυτοί και τα παιδιά τους. Ψυχοκόρη την έλεγαν τότε, κρατούσε το σπίτι και ήταν υπεύθυνοι γι' αυτήν.. 
Κάποτε ερωτεύτηκε.. εκείνος λεβέντης ομορφονιός κι εκείνη...