Η 9χρονη Σουντζέλ από τη Συρία διακρίθηκε σε διαγωνισμό παραμυθιού

Στην Καβάλα
  
Ο ενθουσιασμός και η χαρά ενός 9χρονου κοριτσιού που σε ηλικία τεσσάρων ετών ήρθε πρόσφυγας από τη Συρία, μεγάλωσε στην Ελλάδα, πήγε σε ελληνικό σχολείο, έμαθε να μιλάει ελληνικά και διακρίθηκε στον διαγωνισμό παραμυθιού που διοργάνωσε η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας, είναι απόλυτα δικαιολογημένα συναισθήματα, αν σκεφτεί κάποιος τις αντικειμενικές δυσκολίες που υπήρχαν σε όλη αυτή τη μακρά διαδρομή, τόσο του κοριτσιού όσο και της οικογενείας της.

Για την 9χρονη Σουζντέλ Μουσλίμ από την πόλη Αφρίν της Συρίας κάθε τι καινούργιο που ανακαλύπτει στο μικρό της κόσμο είναι και μια ξεχωριστή εμπειρία. Με το σπινθηροβόλο βλέμμα της, τον αυθορμητισμό της και τη «φλόγα» για μάθηση, η 9χρονη κερδίζει αμέσως τον συνομιλητή της. Μιλάει πολύ καλά ελληνικά και προσπαθεί, μέσα από τη νέα της γλώσσα, να μεταφέρει και να περιγράψει εμπειρίες, εικόνες, γνώσεις.

Η μικρή Σουζντέλ, μαζί με την 4χρονη αδελφή της Ναζλί και τους γονείς της, τους τελευταίους μήνες ζουν στην ανοιχτή δομή φιλοξενίας προσφύγων στην Καβάλα, μέσω του προγράμματος «Supporting the Greek Authorities in Managing the National Reception System for Asylum Seekers and Vulnerable Migrants», του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης, που υλοποιείται με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Συμμετείχε στον διαγωνισμό γράφοντας ένα μικρό παραμύθι, με τίτλο «Η αρρώστια», που μπορεί να μην πληρούσε τους όρους του διαγωνισμού, ωστόσο τα μέλη της κριτικής επιτροπής το ξεχώρισαν για τα μηνύματα που ήθελε να περάσει μέσα από τους πρωταγωνιστές, που ήταν τα μέλη μιας οικογένειας και οι σχέσεις των παιδιών με τους γονείς τους.

Τα στελέχη του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (ΔΟΜ) είχαν ενημερωθεί για το διαγωνισμό και είναι αυτά που προέτρεψαν τόσο τη Σουζντέλ όσο και τα άλλα παιδιά της δομής να γράψουν ένα παραμύθι με φαντασία. Χάρη στην υποστήριξη που είχαν τα παιδιά μέσα στην ανοιχτή δομή φιλοξενίας κατάφεραν να δημιουργήσουν κάτι πραγματικά όμορφο. Μάλιστα, άλλα δυο αδέλφια είχαν συμμετάσχει και διακριθεί στο διαγωνισμό αλλά πλέον έχουν φύγει με την οικογένειά τους από τη δομή φιλοξενίας. Τα στελέχη του ΔΟΜ μετέφρασαν τα παραμύθια των παιδιών στα ελληνικά και φρόντισαν για την ηλεκτρονική αποστολή τους στη Δημοτική Βιβλιοθήκη.

Ο διαγωνισμός συγγραφής πρωτότυπου παραμυθιού «γεννήθηκε» εν μέσω πανδημίας, στις αρχές Απριλίου, από μια πρωτοβουλία που πήραν η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» και η καθόλα δραστήρια ομάδα μελέτης, διατήρησης και διάδοσης του λαϊκού παραθυριού και παιχνιδιού «Οι Παραµυθάδες». Στόχος αυτής της σύμπραξης και της συνένωσης δυνάμεων ήταν η δημιουργική ενασχόληση μικρών και μεγάλων, με αφορμή τον «εγκλεισμό» τους στα σπίτια. Το θέμα του διαγωνισµού της συγγραφής παραμυθιού ήταν: «Τα παιδιά σώζουν τον πλανήτη Γη».

Το γεγονός ότι περισσότεροι από 100 άνθρωποι από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο «αγκάλιασαν» το εγχείρημά αυτό, στην πρώτη του προσπάθεια, γέμισε τους διοργανωτές με αισιοδοξία και ελπίδα για τη συνέχισή του. Μικροί φίλοι με καλπάζουσα φαντασία... Μεγάλοι φίλοι που θέλησαν να θυμηθούν τα παιδικά τους χρόνια... Ομάδες παιδιών, τάξεις σχολείων, αλλά και συνεργασίες μικρών με μεγάλους... Όλοι συμμετείχαν ισάξια και τα αποτελέσματα ήταν πράγματι εντυπωσιακά. Οι προσωπικές και ομαδικές δημιουργικές δουλειές που κατατέθηκαν ηλεκτρονικά στην κριτική επιτροπή αποκάλυψαν τη δυναμική του διαγωνισμού.

Δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο από το παιδικό χαμόγελο
Μια τέτοια αποκάλυψη ή μάλλον ...ανακάλυψη, που ξάφνιασε ευχάριστα την κριτική επιτροπή, ήταν η μικρή Σουζντέλ. Το ΑΠΕ-ΜΠΕ τη συνάντησε πριν από λίγες μέρες στη φιλόξενη παιδική γωνιά της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας μαζί με την μητέρα της Ναϊρούζ και τη μικρότερη αδελφή της. Η διευθύντρια τη βιβλιοθήκης Κατερίνα Κουμανίδου μας καλωσόρισε θερμά και έκανε τις συστάσεις. Την οικογένεια Μουσλίμ συνόδευαν δυο μέλη του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης. Μ' ένα πλατύ χαμόγελο και πηγαίο αυθορμητισμό, η Σουζντέλ μας χαιρέτισε και μας συστήθηκε. Η μητέρα δεν μιλάει καθόλου ελληνικά, ενώ η ντροπαλή Ναζλί έδειξε να χαίρεται με τα παιχνίδια και τα παιδικά βιβλία που βρήκε στα ράφια.

Ήταν τεσσάρων ετών όταν οι γονείς της πέρασαν πρόσφυγες με μια βάρκα από την Τουρκία στην Ελλάδα. Κι εκείνο το φοβισμένο, μικρό κοριτσάκι μεγάλωσε και γνώρισε την Ελλάδα ως πατρίδα της. Πήγε σε ελληνικό σχολειό, γνώρισε Έλληνες φίλους και συμμαθητές και σήμερα μιλάει τέσσερις γλώσσες: αραβικά, ελληνικά, αγγλικά και κουρδικά. Φέτος θα πάει στην πέμπτη τάξη του δημοτικού.

Και οι τρεις φορούν μάσκες καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης. Στην ερώτηση αν φοβάται για τον κορονοϊό, με ένα μικρό χαμογελαστό δισταγμό λέει «ναι, λίγο φοβάμαι». Της αρέσουν πολύ τα μαθηματικά και ομολογεί πως δε δυσκολεύτηκε καθόλου να μάθει ελληνικά που της αρέσουν πολύ γιατί έτσι επικοινωνεί με πολλούς φίλους που γνωρίζει. Στην Καβάλα ζει τους τελευταίους περίπου τέσσερις μήνες και αν κάτι της αρέσει περισσότερο απ' όλα είναι η θάλασσα και πηγαίνει κάθε μέρα να κάνει μπάνιο.
Στην ερώτηση τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, τι της αρέσει περισσότερο, γυρνάει αστραπιαία προς το μέρος της μητέρας της και απαντάει: «η μαμά θέλει όταν μεγαλώσουμε να κάνουμε όμορφα πράγματα στη ζωή μας». Αμέσως μετά συμπληρώνει: «όταν μεγαλώσω, όμως, θέλω να γίνω κυρία, που να μιλάει γαλλικά και να τα μαθαίνει στα παιδιά»!

Κάθε πρόσφυγας και μια ιστορία...
Η ιστορία της οικογένειας της Σουζντέλ δεν διαφέρει από τις ιστορίες των χιλιάδων μεταναστών που ένα κρύο βράδυ πέρασαν με μια πλαστική βάρκα από την Τουρκία στην Ελλάδα. Η οικογένεια του Μαρουάν και της Ναϊρούζ Μουσλί έχει πέντε παιδιά- τέσσερα κορίτσια κι ένα αγόρι. Η τελευταία, η Ναζλί, γεννήθηκε σε κάποιο νοσοκομείο της Τουρκίας στο δρόμο για την Ελλάδα.

Στην πόλη Αφρίν, στα σύνορα με την Τουρκία, ο Μαρουάν και η Ναϊρούζ είχαν κομμωτήριο. Αποφάσισαν να φύγουν όταν ξεκίνησε ο πόλεμος για χάρη των παιδιών. «Ήταν όλα τρομαχτικά, βόμβες, καταστροφές, σφαγές, δε νιώθαμε ασφαλείς», θυμάται η Ναϊρούζ και συνεχίζει: «ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση. Αν δεν υπήρχαν τα παιδιά, αν ήμασταν μόνο εγώ και ο άντρας μου, δεν θα φεύγαμε, θα μέναμε πίσω και θα ακολουθούσαμε τη μοίρα μας. Είχαμε όμως τέσσερα παιδιά και περίμενα το πέμπτο».

Ερχόμενοι στην Ελλάδα έζησαν για δυο μήνες στον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας, στη Μυτιλήνη. Όταν πέρασαν στην ηπειρωτική Ελλάδα έμειναν στον καταυλισμό της Βόλβης. Εκείνη την περίοδο και όσο τα σύνορα ήταν ανοιχτά έφυγαν από την Ελλάδα τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας. Η μια κόρη και ο γιος της πήγαν στην Αυστρία και η άλλη κόρη πήγε στη Γερμανία. Ζουν πέντε χρόνια εκεί και εργάζονται.

Βασικός στόχος για την ίδια είναι η επανένωση με τα άλλα παιδιά της, στην Αυστρία ή τη Γερμανία. Θέλει να πάνε εκεί να τα συναντήσουν, να μπορέσει η οικογένεια να επανασυνδεθεί. Ωστόσο, δεν διστάζει να πει ότι αν έβρισκε μια δουλειά και μπορούσε να βελτιωθεί η υγεία του συζύγου της θα ήθελε να μείνει και στην Ελλάδα.

Δώδεκα μέρες διήρκεσε το ταξίδι της οικογένειας από την πόλη Αφρίν της Συρίας μέχρι την Ελλάδα και στο ερώτημα πότε φοβήθηκε περισσότερο σε αυτό το διάστημα, λέει χαρακτηριστικά: «και οι δώδεκα αυτές μέρες ήταν γεμάτες από φόβο και ανασφάλεια αν θα φτάσουμε ζωντανοί στην Ελλάδα χωρίς να κινδυνέψει κανένα παιδί μας».

Τη ρωτάμε αν νιώθει καλά στην Ελλάδα, αν περνάει καλά εδώ που βρίσκεται. «Αν σέβεσαι τον εαυτό σου σε σέβονται και οι άλλοι. Τώρα πλέον νιώθουμε ασφαλείς, νιώθουμε πως είμαστε καλά», απαντά.

ΑΠς ΜΠς
thebest.gr

Όταν οι γονείς τσακώνονται...

... πώς βιώνει την όλη κατάσταση το παιδί;

Και έρχεται αυτή η στιγμή. 

Η στιγμή που εσύ και ο σύζυγος έχετε μία έντονη διαφωνία πάνω σε ένα καίριο θέμα. 

Ο τόνος της φωνής ανεβαίνει, τα στόματα ξεστομίζουν λέξεις που σίγουρα αργότερα θα μετανιώσετε και οι δυο. 

Αν είναι βράδυ, ξέρεις την ενδεχόμενη συνέχεια: απόψε, θα κοιμηθείτε χωριστά. 

Εσύ στο κρεβάτι και ο άντρας σου στον καναπέ. 

Πώς βιώνει την όλη κατάσταση το παιδί; 

Γιατί, πλέον δεν είστε απλά ένα ζευγάρι. Εσύ είσαι η μαμά και ο σύντροφος σου είναι ο μπαμπάς ενός παιδιού που απλά περιμένει η άτυχη στιγμή να τελειώσει. 

Πώς επηρεάζεται η ψυχολογία του;
Η ψυχολόγος Νίκη Ζαρκάδα αποκωδικοποιεί την ψυχοσύνθεση του:

Οι συγκρούσεις ανάμεσα στους γονείς επηρεάζουν σαφώς την ψυχολογία του παιδιού. 

Όταν οι γονείς απομακρύνονται και υπάρχει μεταξύ τους ψυχρότητα, το παιδί νιώθει ανασφάλεια για την ύπαρξη του αλλά και για τη γονεϊκή σχέση.

Ένας γονιός που αποφασίζει να απομακρυνθεί από το συζυγικό κρεβάτι (μιας και πρόκειται για την πιο συνηθισμένη αντίδραση και προσωρινή λύση ηρεμίας) δημιουργεί ερωτηματικά στο παιδί, καθώς πρόκειται για μια μια εικόνα που στο παιδικό μυαλό ισοδυναμεί με διατάραξη της οικογενειακής ισορροπίας. 

Το παιδί ανεξάρτητα από την ηλικία του διαισθάνεται την απειλή στη σχέση των γονιών του. 

Οι γονείς οφείλουν να προστατεύουν τα παιδιά από τέτοιου είδους σκηνές, αλλά και από μεγάλες διαφωνίες και τσακωμούς. 

Για αυτό, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει η διαφωνία να βρίσκεται σε υψηλή ένταση, όσο το παιδί είναι μπροστά. 

Εδώ μπορείτε να δείτε και τους λόγους.

Το κλίμα έντασης και η κακή γονεϊκή σχέση τραυματίζει τη συναισθηματική ισορροπία του παιδιού και ενδέχεται να επηρεάσει τη μελλοντική ψυχοσεξουαλική του εξέλιξη. 

Αγχώδεις ή καταθλιπτικές διαταραχές είναι πιθανόν να έχουν αφετηρία σε τέτοιου είδους εμπειρίες που μπορεί να βίωσε το παιδί ακόμη και σε πολύ μικρή ηλικία.

Επιπλέον, ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα τέτοιο περιβάλλον μπορεί να εμφανίσει αντιδραστική ή αντικοινωνική συμπεριφορά και να δυσκολευτεί να έχει μια υγιή κοινωνική ζωή. 

Ίσως αυτός είναι ένας τρόπος που το παιδί βρίσκει για να τραβήξει την προσοχή των γονιών του, ώστε να ασχολούνται μαζί του και να μην τσακώνονται. 

Δεν είναι σπάνιο, το παιδί να αισθάνεται πως το ίδιο έχει την ευθύνη για την κατάσταση αυτή. 

Συχνά, αναρωτιέται και τείνει να πιστεύει πως αυτό «φταίει» που οι γονείς του μαλώνουν. Έτσι, αισθάνεται ενοχές για την υποτιθέμενη «άσχημη συμπεριφορά» του.

Ακόμα κι αν το παιδί δεν γίνεται μάρτυρας τέτοιων σκηνών, πάλι μπορεί να αντιληφθεί αν κάτι δεν πάει καλά, καθώς αν και από πολύ μικρό, είναι ικανό να αντιλαμβάνεται τη συναισθηματική ένταση, τις διαφορές στη συμπεριφορά των γονιών και τη διαφορετικότητα στον τρόπο που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.

Οι γονείς σε κάθε περίπτωση οφείλουν να διαχειριστούν με ψυχραιμία και ωριμότητα οποιαδήποτε ένταση και να διασφαλίσουν ένα ήρεμο και ασφαλές περιβάλλον για το παιδί τους. Αυτός πρέπει και είναι ο στόχος τους.
freegossip

Πώς να στηρίξουμε τους φίλους μας που έγιναν γονείς εν μέσω κορονοϊού

Η εγκυμοσύνη και η περίοδος μετά τον τοκετό είναι ιδιαίτερη και δύσκολη για κάθε γονιό. Το να γεννήσουμε ένα μωρό κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, ωστόσο, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

«Ο COVID-19 έχει φέρει τα πάνω κάτω στην ζωή μας», μας λέει η παιδίατρος Τάνια Ολτμαν, από την Καλιφόρνια.

«Διαφέρει από μαιευτήριο σε μαιευτήριο αλλά ανάλογα με την περίπτωση η μητέρα με το μωρό επιστρέφουν σπίτι νωρίτερα απ′ ότι συνήθως, αφήνοντας τις μητέρες με αναπάντητες απορίες και ερωτήσεις».

Με τις εξελίξεις στο θέμα του κορονοϊού να αλλάζουν από μέρα σε μέρα, είναι δύσκολο να γνωρίζουμε τι να κάνουμε ή τι να πούμε προκειμένου να συμπαρασταθούμε σε μία φίλη η αγαπημένο πρόσωπο που μόλις έχει ή πρόκειται να γεννήσει σύντομα.

Αυτοί είναι μερικοί τρόποι για να βοηθήσουμε.

Αποδεχόμαστε τον βαθμό δυσκολίας της γέννησης ενός παιδιού

Ένα από τα πιο ευγενικά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να υποστηρίξουμε μία φίλη που περιμένει ή μόλις έφερε στον κόσμο ένα μωρό είναι να αναγνωρίσουμε απλώς πόσο αγχωμένοι ή φοβισμένοι ή απογοητευμένοι μπορεί να αισθάνονται τώρα.

«Ενώ κάποιο άγχος πάντα υπάρχει στους νέους γονείς, η αίσθηση ότι υπάρχει κίνδυνος θανάτου, ακριβώς έξω από την πόρτα μας είναι κάτι καινούργιο. Κάτι πρωτοφανές», δηλώνει η Ολίβια Μπέργκερον, κλινική κοινωνική λειτουργός με έδρα το Μπρούκλιν, που ειδικεύεται στη συνεργασία με τους γονείς σε στιγμές μεγάλης μετάβασης στη ζωή τους.

«Πολλοί νέοι ή σύντομα να γίνουν, γονείς έχουν αυτό τον καιρό μεγάλο άγχος», μας λέει η Ολίβια Μπέργκερον.

Είναι απεγνωσμένοι στην προσπάθεια τους να προστατεύσουν τα μωρά τους και να τα διατηρήσουν ασφαλή ενώ έχουν σχετικά λίγους τρόπους που μπορούν να το κάνουν αυτό. Εμείς από την μεριά μας οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πόσο απίστευτα δύσκολο μπορεί να φαίνεται αυτό.

Κρατάμε τακτική επαφή χωρίς να αναμένουμε ανταπόκριση

Σύμφωνα με την Ολίβια Μπέργκερον, το να μην μπορούμε να βλέπουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να μιλάμε μαζί τους. Ετσι λοιπόν, επικοινωνούμε με τον τρόπο που εκείνοι προτιμούν (τηλέφωνο, μήνυμα, email, video call), φροντίζοντας όμως να τους μεταδώσουμε το μήνυμα πως δεν έχουμε πρόβλημα αν δεν έχουν διάθεση να μας μιλήσουν ή δεν επικοινωνήσουν εκείνοι μαζί μας, αργότερα.
«Καθιστούμε ξεκάθαρο στους γονείς πως μπορούν να επικοινωνούν μαζί μας όποτε εκείνοι θέλουν. Και μόνο το γεγονός ότι γνωρίζουν, πως υπάρχουν κάποιοι που σκέφτονται αυτούς και το μωρό τους, μπορεί να βοηθήσει σημαντικά, στο να μειωθεί το αίσθημα της απομόνωσης».
«Φροντίζουμε να διατηρούμε την τακτική επαφή με τους γονείς συνεχώς».
«Πολλές φορές με την πάροδο των ημερών, συνήθως μετά τις πρώτες έξι εβδομάδες, μετά την γέννα, η επικοινωνία φθίνει με αποτέλεσμα οι γονείς να νιώθουν το αίσθημα της απομόνωσης και εγκατάλειψης. Τώρα μάλιστα με την οδηγία του #Μένουμε_Σπίτι, το συναίσθημα ενδέχεται να διογκωθεί».

Τώρα δεν είναι η ώρα για να μοιραστούμε τις προσωπικές μας εμπειρίες από την δική μας εγκυμοσύνη. Να θυμόμαστε πως οι συγκεκριμένες συνθήκες είναι πρωτόγνωρες.

Προσφέρουμε βοήθεια στις απορίες που μπορεί να έχουν

Όπως υποστηρίζει η Ρέιτσελ Γκόλντστιν, ιδιοκτήτρια του ιστότοπου, «Astoria Doula Collective», που ειδικεύεται στα θέματα ψυχολογικής υποστήριξης της εγκυμοσύνης, πριν και μετά τον τοκετό, «Αν η φίλης μας νιώθει πνιγμένη από τις απορίες της γέννησης ενός παιδιού, μπορούμε να προσφέρουμε πολύτιμη βοήθεια με το να αναλάβουμε να κάνουμε εμείς την έρευνα για τις απαντήσεις που χρειάζεται».

Στέλνουμε πακέτα αγάπης και φαγητό

Ο κατ′ οίκον περιορισμός τον οποίο μας έχει επιβάλλει ο κορονοϊός, αναγκάζει τους γονείς να είναι συνέχεια μόνοι στο σπίτι, χωρίς βοήθεια από τρία πρόσωπα.

Συγγενείς και φίλοι, δεν μπορούν να τους επισκεφθούν για να τους βοηθήσουν στο μωρό ή να μαγειρέψουν κάτι να φάνε, προκειμένου να πάρουν μία ανάσα ξεκούρασης, ακόμα και να απολαύσουν λίγες στιγμές χαλάρωσης.

Μπορούμε όμως να φανούμε πολύ χρήσιμοι έστω και από μακριά.

Μπορούμε να κάνουμε τις αγορές από το σούπερ μάρκετ, ή να τους ετοιμάσουμε φαγητό και να τους τα δώσουμε χωρίς να έρθουμε σε επαφή μαζί τους.

«Το διατροφή είναι μεγάλη βοήθεια για ένα ζευγάρι που μόλις απέκτησε παιδί. Μαθαίνουμε τι τους αρέσει και τι μαγαζιά υπάρχουν στην γειτονιά τους», είναι η πρόταση της Ρέιτσελ Γκόλντστιν.

Άλλη σημαντική βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε, σύμφωνα με την Γκόλντστιν, είναι φροντίσουμε για τις παντός είδους προμήθειες που μπορεί να χρειάζονται, όπως τα είδη του μωρού. Καθώς δεν μπορούν βγουν για τα απαραίτητα, ιδίως στη μέση της νύχτας, φροντίζουμε να καλύψουμε εμείς αυτή την ανάγκη, για εκείνους.

Κάνουμε ερωτήσεις που να δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον

Η βοήθεια προς ένα φίλο δεν χρειάζεται να είναι κάτι περίπλοκο. Μπορούμε απλά να ρωτήσουμε τι κάνει και να του δώσουμε να καταλάβει πως η απάντηση του μας ενδιαφέρει πραγματικά, όσο μακροσκελής και αν είναι, ενώ ακούμε πραγματικά αυτά που έχει να μας πει.

«Θέλουμε να μοιραστεί μαζί μας αυτά που νιώθει και τον απασχολούν, χωρίς να βάζουμε τέλος στην συζήτηση, καθώς είναι ιδιαίτερα λυτρωτική για ένα γονιό μία τέτοια συνομιλία», υποστηρίζει η Ρέιτσελ Γκόλντστιν.

Άλλωστε τώρα δεν είναι η ώρα για να μοιραστούμε τις προσωπικές μας εμπειρίες από την δική μας εγκυμοσύνη. Να θυμόμαστε πως οι συγκεκριμένες συνθήκες είναι πρωτόγνωρες.

huffingtonpost.gr