Όταν οι γονείς ξεχωρίζουν τα παιδιά τους

Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.

Πρόσφατη έρευνα έδειξε πως ένα μεγάλο ποσοστό των μαμάδων έχει αδυναμία σε ένα από τα παιδιά της οικογένειας.

Αρκετοί γονείς αισθάνονται ενοχές που ξεχωρίζουν τα παιδιά τους και επίσης δεν ξέρουν πως να το διαχειριστούν.

 

Do ALL Parents Love One Child More?

Το Cosmo.gr σε συνεργασία με το Letsfamily.gr παρουσιάζει τη μελέτη και σας προτείνει τρόπους να διαχειριστείτε την αδυναμία που έχετε για ένα από τα παιδιά σας.

Η μελέτη διεξήχθη στις ΗΠΑ από το περιοδικό parenting.com και την εκπομπή του καναλιού HLN Raising America σε περίπου 1.000 αναγνώστριες, τηλεθεάτριες και χρήστες των social media των δύο μέσων. Οι μητέρες ρωτήθηκαν για τα συναισθήματά τους που σχετίζονται με τη μητρότητα.

Τα αποτελέσματα της έρευνας υπήρξαν ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά:

Σχεδόν το ένα τέταρτο των μητέρων έχουν ένα παιδί που  το ξεχωρίζουν από τα άλλα τους παιδιά.

Αν και η αποκάλυψη αυτή των εσωτερικών συναισθημάτων τους, κάνει τους γονείς να αισθάνονται ενοχές, ωστόσο είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα, κατά τους ειδικούς.

Είναι φυσικό για μια μητέρα να είναι λίγο πιο δεμένη με ένα συγκεκριμένο παιδί της, αν αυτό της δίνει περισσότερα, είναι π.χ. πιο στοργικό από τα αδέλφια του, ή μοιράζεται τα ίδια ενδιαφέροντα με τη μαμά του, ή αν, απλά, είναι πιο εύκολο να το μεγαλώνει και κάνει την μητέρα του να αισθάνεται περισσότερο δοτική, αποδοτική και γενικά καλός γονιός.

Δεν χρειάζεται να νιώθετε ενοχές για αυτή την προτίμηση, αλλά ούτε βέβαια και να τη διατυμπανίζετε όπου σταθείτε και οπού βρεθείτε.

Η συνειδητοποίηση αυτή βγαίνει από τη σφαίρα του φυσιολογικού και μετατρέπεται σε πρόβλημα, όταν ...

Τι βλέπει ένα μωρό στον καθρέφτη;

Γυρίζει απότομα, εκπλήσσεται, χαμογελάει στο είδωλό του, απορεί με αυτό που βλέπει, κάνει γκριμάτσες, τρομάζει, κλαίει ή γελάει τρανταχτά. Για το μωρό, η εικόνα που αντικρίζει στον καθρέφτη είναι ένας ιδιαίτερος πόλος έλξης. Πότε αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για τον εαυτό του;

 

Σύμφωνα με το διάσημο ψυχαναλυτή Λακάν, το στάδιο του καθρέφτη είναι ένας σημαντικός παράγοντας που βοηθά στη διαμόρφωση της παιδικής προσωπικότητας. Δίνει στο παιδί τη δυνατότητα να δει τον εαυτό του, και επιπλέον να δει τον εαυτό του να βλέπει. Αυτή η «συνάντηση» με την εικόνα του είναι πολύ σημαντική και το βοηθά στη μετέπειτα προσωπική του εξέλιξη, αλλά και στη μετάβαση προς την ενήλικη ζωή.

Από 2 έως 6 μηνών: «Ωωωω!»

Σε αυτή την ηλικία, το μωρό δεν αναγνωρίζει ούτε το πρόσωπο ούτε το σώμα του. Ο καθρέφτης του αρέσει, όχι επειδή κοιτάζεται σ' αυτόν, αλλά γιατί μέσω αυτού παρατηρεί τα παιχνίδια του φωτός ή τις σκιές που βρίσκονται πίσω από το δικό του είδωλο.

Από 6 έως 15 μηνών: «Αχ, ένας φίλος μου!»

Στην ηλικία αυτή, το μωρό αναγνωρίζει πως βλέπει ένα πρόσωπο ανθρώπινο, αλά όχι ότι πρόκειται για το δικό του. «Ποιος είναι αυτός ο ξένος, άραγε;», αναρωτιέται. Αν βρεθείτε δίπλα του τη στιγμή που αναρωτιέται, παρηγορήστε το, μιας που η εικόνα αυτή κατά 90% θα το τρομάξει. Με το πέρασμα του καιρού, συνηθίζοντας πια να βλέπει το είδωλό του -αλλά και τα αγαπημένα του πρόσωπα- στον καθρέφτη του μπάνιου, αρχίζει σιγά-σιγά να εξοικειώνεται όλο και περισσότερο. Κάποιες φορές, το πρόσωπο αυτό τού φαίνεται οικείο και επιχειρεί να παίξει μαζί του. Του απλώνει το χέρι, ακουμπάει το μάγουλό του επάνω του, του δίνει φιλάκια ή του κρύβεται. Όταν συνειδητοποιεί πως ο «φίλος» αυτός (δηλαδή το είδωλό του) δεν είναι ικανός να ανταποκριθεί, αρχίζει και αντιλαμβάνεται πως είναι απλώς μια εικόνα που κουνιέται.

Από 15 έως 24 μηνών: «Καλέ, αυτός είμαι εγώ!»

Στην ηλικία αυτή, που πλέον «έχει εικόνα» του εαυτού του και να τον εμπιστεύεται, αρχίζει να αποκτά μια καλύτερη σχέση με τον καθρέφτη. «Α, μήπως αυτός είμαι εγώ;», αναρωτιέται. Τότε είναι που ξεκινά τις μιμήσεις, τις γκριμάτσες, δηλαδή τα παιχνίδια, αλλά και τη συζήτηση με το είδωλό του. Καταλαβαίνει, ενθουσιάζεται, κοιτάζει το σώμα του με περηφάνια, τραγουδάει ή γελάει. Αυτή είναι η αρχή για μια καλή σχέση με την εικόνα του.

Από 2 έως 5 ετών: «Τι όμορφος που είμαι!»

Στις ηλικίες αυτές, το παιδί φαίνεται να απολαμβάνει τον ερωτισμό της εικόνας του μπροστά στον καθρέφτη: Χτενίζεται για πολλή ώρα, φτιάχνει τα μαλλιά του, βάζει ζελέ, κοκαλάκια ή κοιτάζει τα ρούχα του να δει αν ταιριάζουν. Τώρα πια συνειδητοποιεί ποιος είναι, και αρχίζει να αντιλαμβάνεται πόσο ψηλό, όμορφο ή αδύνατο είναι.

Το πρώτο «παιχνίδι» αυτογνωσίας

Άθραυστος καθρέφτης

Περίπου στους 3 μήνες, που το παιδί αρχίζει να αναπτύσσει μια σχέση με το είδωλό του, αρχίζει και να του χαμογελάει. Προσπαθήστε να βρείτε έναν άθραυστο καθρέφτη που να μπορεί να κρεμαστεί στην πλευρά της κούνιας του ή πλάι στην αλλαξιέρα του. Παρόλο που δεν συνειδητοποιεί ότι αυτό που βλέπει είναι ο εαυτός του, το μωρό σας βρίσκει τον καθρέφτη συναρπαστικό.

Μαζί απέναντι στον καθρέφτη

Καθίστε κρατώντας το μωρό αγκαλιά μπροστά σ' έναν καθρέφτη που να ξεκινά, κατά προτίμηση, από το πάτωμα. Πείτε: «Ποιο είναι αυτό το μωρό;». Έπειτα σηκώστε το χεράκι του και κάντε «Γεια σου». Στη συνέχεια, σηκώστε το ποδαράκι του και κάντε πάλι «Γεια σου». Τέλος, πάρτε τα χεράκια του και χτυπήστε παλαμάκια.

Γιατί κοιτάζεται τόσο στον καθρέφτη;

Πολύ συχνά, οι γονείς ανακαλύπτουν ότι τα παιδιά τους -ειδικά στις ηλικίες μεταξύ 4 και 6 ετών- αυτοθαυμάζονται στον καθρέφτη ή ακόμη και συνομιλούν με το είδωλό τους, αλλά σε υπερβολικό βαθμό. Σύμφωνα με τους ειδικούς, δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας, μιας που το κοίταγμα στον καθρέφτη εκφράζει την περιέργεια, την αναζήτηση, αλλά και τον αυτοθαυμασμό που έχει ανάγκη το παιδί σε αυτή την ηλικία και μέχρι τα 12. Όταν το παιδί αυτοθαυμάζεται, σημαίνει ότι προσπαθεί να επικοινωνήσει θετικά με την εικόνα του. Γενικά, η εικόνα του παιδιού στον καθρέφτη λειτουργεί ως θετική ενίσχυση της ταυτότητάς του, αλλά και ως εξοικείωση με τη συμπεριφορά του φύλου του. Ο γονιός οφείλει να ενισχύει αυτή την εικόνα και να δείχνει στο παιδί του ότι και ο ίδιος το θαυμάζει, αλλά χωρίς υπερβολές. Αντίθετα, αν το παιδί αποφεύγει να κοιταχτεί στον καθρέφτη, τα πράγματα είναι κάπως ανησυχητικά, μιας που κάτι τέτοιο μαρτυρά πως ενδεχομένως έχει μια υποτιμημένη εικόνα για τον εαυτό του, που δεν του αρέσει.

Με τη συνεργασία της Βάσως Μακαρώνη (ψυχολόγος - παιδοψυχολόγος).

Από: Ελένη Χαδιαράκου

imommy

Η προσευχή του Δασκάλου του Φυσικού Δημήτρη Τσιριγώτη και της ποιήτριας Γαβριέλα Μιστράλ

Φώτισέ με να μοιράζω της Παιδείας το «πρόσφορο»,

με τρόπο σοφό, ώστε να φτάσει για όλους



Να συνεχίσω να βλέπω την δουλειά μου σαν κοινωνική αποστολή και να αντιμάχομαι με σθένος την επιχειρούμενη προσπάθεια υποτίμησής της

Θεέ μου,

βοήθησέ με να σταματήσω να παριστάνω το φωτεινό παντογνώστη και ας χάσω λίγο από τη λάμψη μου.
Να αντιστέκομαι στη δόξα που μου δίνει η «σκηνή» και να δίνω, απλόχερα, το ρόλο του πρωταγωνιστή στα παιδιά.
Να μην ξεχνώ ποτέ, ότι η παράσταση είναι παιδική και ας έχει νοήματα μεγάλων. 
Να ενθαρρύνω τα παιδιά να παίρνουν ρίσκα και να αγαπούν τα λάθη τους: αυτόν τον μονόδρομο της μάθησης. Να κυνηγούν, με πάθος, τη βελτίωση αλλά να φυλάγονται από της τελειότητας την παγίδα. 
Να βλέπω τη τάξη σαν αγρό με του κόσμου τα διαφορετικά λουλούδια και να σταματήσω να ρίχνω εκείνο το σπόρο που μόνο γρασίδι βγάζει.
Να αντέχω, για το καλό των παιδιών, να είμαι μερικές φορές απέναντι αν και η καρδιά μου θέλει δίπλα.
Να συνεχίσω να αφηγούμαι τα ίδια παραμύθια έτσι που να μοιάζουν διαφορετικά. Για να συνεχίσουν να εκπλήσσουν, μαζί με τα παιδιά, και εμένα. 
Φώτισέ με να μοιράζω της Παιδείας το «πρόσφορο», με τρόπο σοφό, ώστε να φτάσει για όλους.
Δωσ’ μου έμπνευση να βελτιώσω τα ταχυδακτυλουργικά μου κόλπα γιατί το σημερινό κοινό είναι πολύ απαιτητικό. Χάρισε μου λόγο ασυνήθιστο αλλά όχι περίπλοκο. 
Να μην παρασύρομαι να βλέπω τα παιδιά σαν άλογα κούρσας, αλλά σαν πουλάρια που τώρα δοκιμάζουν τα πόδια τους.
Να συνεχίσω να βλέπω την δουλειά μου σαν κοινωνική αποστολή και να αντιμάχομαι, με σθένος, την επιχειρούμενη προσπάθεια υποτίμησής της.
Αν και λαχταρώ και ξέρω ότι δικαιούμαι λίγη αναγνώριση παραπάνω να λέω: δεν πειράζει αφού κάνω αυτό που αγαπώ.

Κάνε να μην σβήσει ποτέ η φλόγα των δικών μου ματιών γιατί είναι το προσάναμμα που ανάβει και τη φλόγα στων παιδιών τα μάτια.
Να συνεχίσω να βλέπω τις ομορφιές που κρύβει ο κόσμος μας για να τις ζωγραφίζω για τους μαθητές μου και να τους εμπνέω αισιοδοξία και χαρά για τη ζωή.
Να μην κρατάω δυνάμεις και ας ξέρω ότι δεν μου αρκεί η μια δουλειά για να τα βγάλω πέρα.
Να μην ξεχνώ ότι η ύλη (που δεν βγαίνει με τίποτα) είναι μόνο η πρόφαση και το πνεύμα ο αληθινός ο στόχος .
Να μην ψαλιδίζω τη φαντασία των παιδιών για να πλησιάσει στη δική μου λογική.
Να προσέχω λίγο παραπάνω τους αδύναμους μαθητές και ας με κουράζουν λίγο παραπάνω.
Να δέχομαι την αξιολόγηση, κάθε στιγμή, μέσα από τα φωτεινά μάτια των παιδιών και όχι, που και που, μέσα από τα σκοτεινά συρτάρια των ειδικών.
Κλείνοντας της αίθουσας τη πόρτα να αφήνω απέξω και τις δικές μου σκοτούρες, έγνοιες και σκιές και να μην τις ακούω όταν θα τη γρατζουνάνε για να ξαναμπούνε μέσα.
Να αντέχω την αμφισβήτηση των παιδιών απέναντι και στο πρόσωπο μου, ως απαραίτητη, για το δικό τους μεγάλωμά. Δύσκολο αυτό.
Δωσ’ μου δύναμη να μην τους χαϊδεύω τα αυτιά με λάφυρο την αγάπη τους. Να μπορώ να διαφωνώ, έντονα μαζί τους, όταν χρειάζεται. Σαν να είμαι το ακόνι που, με τη κόντρα του, τροχίζει το μυαλό και τη γλώσσα τους και τα κάνει κοφτερά. Με τέτοια όπλα δεν θα έχουν τίποτα στη ζωή να φοβηθούν.
Να κόψω τη κακιά συνήθεια να είμαι ο καταθέτης στους λογαριασμούς των μαθητών και αυτοί απλοί αποταμιευτές των δικών μου γνώσεων και λογικών.
Να δείχνω στους μαθητές μου προς τα που να κοιτάξουν, αλλά να μην τους λέω και τι να βλέπουν.
Να βλέπω τους μαθητές όχι μόνο σαν δέκτες αλλά κυρίως σαν πομπούς ,παρόλο που μερικές φορές, μπορεί το σήμα τους, να με αποσυντονίζει. 
Να μην μετατρέπω το σχολείο σε φροντιστήριο αν και θα με βόλευε έτσι περισσότερο. Να μην με στροβιλίζει και μένα των εξετάσεων η δίνη. 
Να βλέπω τους συνάδελφους μου σαν συναγωνιστές, ειδικά τώρα, που θέλουν να μας κάνουν μονομάχους. 
Να μην καταφεύγω στη κατάχρηση της εξουσίας που μου δίνει ο ρόλος μου. Και αν χρειάζεται τιμωρία να δίνεται με αγάπη. Να κόψω τη κακή συνήθεια να περνάω το δικό μου, με τον κατάλογο στο χέρι, σαν όπλο που σημαδεύει. 
Να νοιάζομαι. Να νιώθω ευθύνη για αυτά. Μεγάλες κουβέντες. Δύσκολο.
Να μην δίνω μασημένη τροφή στους μαθητές αλλά να τους εμπνεύσω το πάθος της μάθησης μέσα από τη χαρά της ανακάλυψης.
Να τους πείσω να έχουν κριτική ματιά κριτική στάση απέναντι στην πραγματικότητα και να αναζητούν με αποφασιστικότητα την δική τους αλήθεια. Να δέχονται έτσι και τις αλήθειες των άλλων.
Βοήθησέ με να χτίσω φράγμα δυνατό για το χείμαρρο της βαθμοθηρίας που, τώρα πλέον, απειλεί να παρασύρει και τους εκπαιδευτικούς, λόγω και της δικής τους αξιολόγησης. 
Να μάθω τους μαθητές να αγαπάνε τη διαφορετικότητά τους ,ως το μέσο που θα τους κάνει να περάσουν, αύριο, από το εγώ στο εμείς.
Θα ήθελα τα παιδιά να συνεχίσουν να ονειρεύονται ότι θα αλλάξουν το κόσμο (όχι να τον γκρεμίσουν) και ας φοβάμαι ότι αυτός ο νέος κόσμος μπορεί να αφήσει εμένα απέξω.
Να μην ξεχνώ ότι και ας μοιάζουν οι αίθουσες φυλακές,εκεί μέσα, γεννιέται η δίψα για ελευθερία και δημοκρατία. 
Πάνω από όλα θέλω να μην σβήσει ποτέ ο παιδαγωγικός μου έρως.

Να μην θεωρήσω ποτέ τη σχέση με τη διδασκαλία δεδομένη και να τη διεκδικώ κάθε μέρα, με μια γλυκιά δόση ανασφάλειας, σαν να είναι η πρώτη μου μέρα στη τάξη.

 Δημήτρης Τσιριγώτης - Φυσικός, xeniglossa.gr

Γαβριέλα Μιστράλ: Η προσευχή του δασκάλου
Gabriela Mistral: The Teacher's Prayer

Δώσε μου, Κύριε, απλότητα και βάθος.
Κάνε να μην είμαι περίπλοκος, ούτε κοινότυπος στο καθημερινό μου μάθημα.
Κάνε να υψώνω τα μάτια πάνω από το πληγωμένο μου στήθος μπαίνοντας κάθε μέρα στην τάξη μου.
Ας μη φέρνω μαζί μου στην έδρα τις μικρές μου υλικές μέριμνες, τις κωμικές λύπες μου.
Κάμε το χέρι μου ελαφρότερο στην τιμωρία και απαλότερο στο χάδι.
Ας επιπλήττω απρόθυμα για να 'μαι βέβαιος πως τιμωρώ από αγάπη.
Το πλινθόκτιστο σχολείο μου ας είναι καμωμένο από πνεύμα.
Οι φλόγες του ενθουσιασμού μου ας γεμίζουν τη φτωχή του είσοδο, τη γυμνή αίθουσα του.
Η καρδιά μου ας είναι στήλη του, η πιο δυνατή και η θέληση μου χρυσάφι καθαρότερο απ' τις κολώνες των πλούσιων σχολείων.

  ΓΑΒΡΙΕΛΑ ΜΙΣΤΡΑΛ
ΧΙΛΙΑΝΗ ΔΑΣΚΑΛΑ - ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ 1946

 ***********************************

The Teacher's Prayer
 

Lord, you who taught, forgive me that I teach; forgive me that I
bear the name of teacher, the name you bore on earth.
Grant me such devoted love for my school that not even beauty's
flame will detract from my faithful tenderness.

Master, make my fervor long-lasting and my disillusion brief. Uproot from me this impure desire for justice that still troubles me,
the petty protest that rises up within me when I am hurt. Let not
the incomprehension of others trouble me,
or the forgetfulness of those I have taught sadden me.

Let me be more maternal than a mother; able to love and defend
with all of a mother's fervor the child that is not flesh of my flesh.
Grant that I may be successful in molding one of my pupils into
a perfect poem, and let me leave within her my deepest-felt melody
that she may sing for you when my lips shall sing no more.
 

Make me strong in my faith that your Gospel is possible in my
time, so that I do not renounce the daily battle to make it live.
Let your luminous radiance descend upon
my modest school as it
did upon the barefoot children who
surrounded you.
 

Make me strong even in my weakness as a
woman, and particularly
as a poor woman. Make me scorn all
power that is not pure, and
all duress that is not your flaming will
upon my life.

more...