H Μικρή Πυξίδα

Όλοι μέσα μας έχουμε μια πυξίδα. 

Γεννιόμαστε με αυτήν. Είναι μια πυξίδα που δείχνει έναν δρόμο. Αυτόν της ζωής. Λέει ζήσε. 

Καμιά πυξίδα δεν είναι από κατασκευής της χαλασμένη. Όλες τους δουλεύουν σωστά απ’ τη στιγμή που έρχεται κάποιος στη ζωή.

Όλες οι πυξίδες χρήζουν προσοχής
    Όμως, οι πυξίδες, όπως κάθε μικρό και ευαίσθητο μηχανηματάκι χρειάζονται συντήρηση και προσοχή. Αν κάποιος δεν προσέξει την πυξίδα του τότε η βελόνα της μπορεί να αρχίσει να κινείται ανάποδα, να μπερδεύεται, να ταλαντώνεται πολύ γρήγορα ή πολύ αργά και να μην οδηγεί πάντα σωστά. Είναι όμως πάντα εκεί και πάντα μπορεί να λειτουργήσει ξανά. Οι πυξίδες δεν χαλάνε, εντελώς, ποτέ.
    Υπάρχουν παιδιά που συντηρούν πολύ καλά τις πυξίδες τους. Άλλα, ίσως λίγο λιγότερο. Όλα τα παιδιά όμως κάνουν τα πάντα για να τις κρατήσουν σωστές. Πάντα όμως χρειάζονται τη βοήθεια των μεγάλων. Οι μεγάλοι έχουν καθοριστεί από την αρχή του κόσμου να φροντίζουν όχι μόνο τις δικές τους πυξίδες αλλά και των παιδιών. Και είναι αλήθεια, αντίθετα με το τι πιστεύουν αρκετοί, ότι οι παιδικές πυξίδες χαλάνε πολύ δύσκολα. Αν όμως η πυξίδα ενός παιδιού έχει σταματήσει να δείχνει το δρόμο, τότε οι μεγάλοι πρέπει να το βοηθήσουν να τη ξαναφτιάξει.

Τα εργαλεία συντήρησης είναι πάντα διαθέσιμα και εύκολα στη χρήση
Το κατσαβίδι για να ανοίξει κανείς μια πυξίδα είναι η κατανόηση. Αυτή ανοίγει και την πιο κλειστή πυξίδα. Το λάδι για να λαδώσει κανείς τα γραναζάκια της και να αρχίσουν να δουλεύουν ξανά είναι η αγάπη. Και το εργαλείο για να βιδώσετε την τελευταία βιδούλα και να την κλείσετε ξανά είναι η εμπιστοσύνη και το θάρρος σας. Μόνο μην αλλάξετε τη βελόνα όσο παλιά κι αν είναι! Είναι εκεί για να δείχνει όλες τις κατευθύνσεις που βάδισε κανείς και όλες όσες θα έρθουν.

Προσοχή όμως! 

Όπως οι ορειβάτες που ακολουθούν τις πυξίδες τους μέσα από δύσβατα βουνά, χιονοθύελλες και ανέμους έτσι κι ένα παιδί μπορεί να ακολουθήσει τη δική του μέσα από δυσκολίες και αναποδιές. Όταν ένα παιδί διαβαίνει δύσκολα μονοπάτια δε σημαίνει πάντα ότι η πυξίδα του έχει χαλάσει. Και χρειάζεται προσοχή γιατί ίσως τότε φοβισμένος, ένας γονιός ή κάποιος άλλος μεγάλος προσπαθήσει να τη «φτιάξει» και πάνω στην προσπάθειά του αυτή, να τη χαλάσει.

Να θυμάστε πάντα: μη σκαλίζετε αδίκως μια καλή πυξίδα. Είναι ευαίσθητα όργανα και η παραμικρή μετακίνηση σε μια βιδούλα μπορεί να βλάψει τη λειτουργία της.

Πώς θα καταλάβετε όμως αν μια πυξίδα δουλεύει καλά ή όχι; 

    Μια πυξίδα δείχνει πάντα μια κατεύθυνση. Αυτήν της ζωής. Της εξερεύνησης, της ανακάλυψης και της δημιουργίας.

    Κι αν αυτό όμως είναι δύσκολο, οι πυξίδες δεν έρχονται μόνες τους. Συνοδεύονται πάντα με ηχητικές οδηγίες χρήσης και συντήρησης. Αν θέλετε να ακούσετε τις ηχητικές οδηγίες της πυξίδας του παιδιού σας τότε ζητήστε του να σας μιλήσει.

Κι αν θέλετε να ακούσετε τις δικές σας, τότε μιλήστε του εσείς για σας και πείτε του σε ποια κορυφή ανεβαίνετε για να ξέρει που θα σας βρει, αν θελήσει.

Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου
Φωτεινή Παναγιωτοπούλου
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αν συναντήσεις ποτέ έναν τέτοιο άνθρωπο...

... μην τον αφήσεις να φύγει

Έναν άνθρωπο από εκείνους που χαμογελούν ειλικρινά και πλατιά, τους βλέπεις και σου φτιάχνουν τη μέρα. 

Εκείνους που ακούνε τα όνειρά σου και σε ενθαρρύνουν να κάνεις μεγαλύτερα. 
Όσους ξέρουν πότε να τσακωθούν σε μια διαφωνία και πότε να προσπεράσουν.

Εκείνους που γυρνούν τον κόσμο όλο με μια τσάντα στον ώμο, όχι για να κάνουν ποστ, αλλά γιατί ζουν κάθε λεπτό με τις αισθήσεις τους και αποτυπώνουν τις εικόνες μέσα τους.

Όλους αυτούς που κάθονται στα παγκάκια της πόλης, θα τους πεις την ιστορία σου και θα σ' ακούσουν.
Θα σου πουν κι εκείνοι δικές τους.
Αυτούς που έχουν καταλάβει τους λόγους για τους οποίους αξίζει κανείς να ζει και ξέρουν σε τι να ξοδευτούν. 
Όσους είναι επιεικείς με τους άλλους.
Αυτούς που αφήνονται στην τύχη και λένε περισσότερα “ναι”... κι αυτό το ναι έχει διάρκεια, χαρά, ενθουσιασμό, τρέλα, ακούγεται αδιάκοπα και επαναλαμβάνεται σαν ηχώ!

Όσους είναι πράοι, αυτάρκεις, ευγενικοί, που δεν κάνουν πολύ θόρυβο γιατί δε θέλουν να τραβούν τα βλέμματα. Αυτούς που ρισκάρουν, που αποφάσισαν με το ένστικτο, όταν δεν υπήρχε λογική.

Που τα καλοκαίρια βουτούν σε διάφανα νερά και σε παρασέρνουν, μα όταν αρχίζουν τα κρύα πάλι εξαφανίζονται μακριά, δεν τους ταιριάζει ο χειμώνας.
Που μπαίνουν εύκολα σε τρένα, αεροπλάνα και πλοία για να 'ρθουν να σε βρουν.
Που παίζουν με τα παιδιά τους, και στις εκδρομές στο βουνό .... μαθαίνουν και σ'αυτά να ζούν.
Εκείνους που η καθημερινότητα δεν έγινε τρόπος ζωής αλλά μέσο επιβίωσης.
..................
exostispress.gr
Αντικλείδι