Μάθετε στο παιδί να αγαπάει και να σέβεται τα ζώα

Αναρίθμητες είναι οι επιστημονικές μελέτες που δείχνουν ότι ένα παιδί που μεγαλώνει με έναν σκύλο έχει καλύτερη κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη, αλλά και συμπεριφορά, όπως και ψυχική υγεία.

Ένα παιδί που αγαπά τα ζώα γίνεται καλύτερος άνθρωπος.

Και ως γονείς, αλλά και ως ενήλικοι, οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά να τα σέβονται και να τα εκτιμούν.

Κι εάν έχουμε την οποιαδήποτε φοβία, ή τρέφουμε αντιπάθεια για τα ζώα, οφείλουμε να μην τα μεταφέρουμε στα παιδιά.

Για να είναι το αύριο καλύτερο από το σήμερα. Χωρίς εγκαταλείψεις. Δίχως κακοποιήσεις.

«Μάθετε στα παιδιά σας να αγαπούν τα ζώα! Δώστε τους την ευκαιρία να τα γνωρίσουν. Να μην τα φοβούνται και να τα σέβονται. Να μην τα θεωρούν παιχνίδια!

Με στεναχωρεί πολύ, όταν βλέπω μικρά παιδάκια να φοβούνται τα ζωάκια. Και κάποια να τα κακομεταχειρίζονται, κιόλας.

Και το χειρότερο είναι πως ορισμένοι γονείς αδιαφορούν, συναινούν και κάποιες φορές τα ενθαρρύνουν, κιόλας», επισημαίνει η Ελένη Κασπίρη, θετική εκπαιδεύτρια σκύλων.

Με ποιον τρόπο μαθαίνουμε στα παιδιά να επικοινωνούν με τον πιο πιστό φίλο του ανθρώπου, αλλά και τι μπορεί να τους «διδάξει» ο σκύλος, μας τα εξηγεί η κυρία Ελένη Κασπίρη.

«Τα παιδιά αντιγράφουν, μιμούνται και ρουφούν σαν σφουγγάρι τις συμπεριφορές των μεγάλων.

Μπορεί κάποιοι γονείς, για κάποιον λόγο, να μην έμαθαν να αγαπούν τα ζώα -ποτέ δεν είναι αργά να αρχίσουν να τα συμπαθούν-, όμως είναι τραγικό να μεταφέρουν στα παιδιά τα όποια αρνητικά συναισθήματά τους ή τις δικές τους φοβίες.

Τελευταία με κάλεσαν σε ένα σπίτι να εκπαιδεύσω ένα σκυλάκι. Ο εννιάχρονος γιος της οικογένειας, όταν το κουτάβι του έπιασε το κορδόνι του παπουτσιού, του έδωσε μια γερή κλωτσιά.

Το σκυλάκι έκλαψε και κρύφτηκε σε μια γωνιά.

Όταν τον ρώτησα γιατί το έκανε, μου απάντησε πως… «και ο μπαμπάς και η μαμά μου, το ίδιο κάνουν!».

Ο μπαμπάς και η μαμά με κατεβασμένο κεφάλι (ντράπηκαν;) δεν μίλησαν…

Και το οξύμωρο είναι, πως το ζωάκι το βρήκαν αδέσποτο στο δρόμο, και το πήραν γιατί το λυπήθηκαν…

Προ καιρού ένα αγόρι, πάνω – κάτω 10 ετών, κυνηγούσε με το ποδήλατο μια αδέσποτη γάτα. Κρατούσε στο χέρι ένα ξύλο και προσπαθούσε να τη χτυπήσει.

Η γάτα κατατρομαγμένη ανέβηκε σε ένα δένδρο. Ο μικρός κατέβηκε από το ποδήλατο και προσπαθούσε να την κατεβάσει, χτυπώντας το ξύλο.

Ο πατέρας, λίγο πιο πέρα, κοιτούσε και… καμάρωνε τον «λεβέντη» του…

Αφού απέτρεψα τον μικρό και του εξήγησα πως δεν είναι σωστό, και πως πρέπει να σέβεται τα ζωάκια, πήγα να μιλήσω στον πατέρα. Εκείνος μου μίλησε πολύ επιθετικά: «Μας έχετε σκοτίσει με τα φιλοζωικά σας… Σιγά, ένα παλιόγατο είναι… το παιδί να παίξει ήθελε…».

Δεν καταλάβαινε, ο δυστυχής, πως μεγαλώνει ένα παιδί, που μπορεί να γίνει, στο μέλλον, ένας πολύ επικίνδυνος άνθρωπος!

Προχθές, καθώς περπατούσα με τα σκυλιά μου στην παραλία, βλέπω ένα τριάχρονο παιδάκι να πετάει πέτρες σε ένα αδέσποτο σκυλάκι.

Εκείνο, τραυματισμένο στο ποδαράκι του, προσπαθούσε με δυσκολία να τρέξει, και το παιδάκι γελούσε και χοροπηδούσε!

Οι γονείς, όχι μόνο δεν το σταμάτησαν, αλλά χαζογελούσαν. Προφανώς, τους φάνηκε αστείο το όλο θέαμα…

Ποια ήταν η απάντησή τους: «Κυρία μου, δεν καταλαβαίνει το παιδάκι, νομίζει ότι παίζουν…»

Κι εσείς που καταλαβαίνετε, αν καταλαβαίνετε, γιατί δεν το εμποδίζετε;

Βοηθήστε τα παιδιά να αποκτήσουν θετικές εμπειρίες και να νιώσουν όμορφα συναισθήματα για τα ζώα! Για το καλό τους θα είναι.

Δεν είναι σωστό να τα φοβίζουμε, λέγοντάς τους: «Φάε, γιατί θα φέρω τον σκύλο να σε φάει». Ή, όταν ένα παιδί αντικρίζει ένα σκυλάκι στο δρόμο και αρχίζει να κλαίει, να του λέμε: «Μη φοβάσαι, δεν θα το αφήσω εγώ να σε φάει».

Μην τα αφήνετε να τα κυνηγούν ή να τα ταλαιπωρούν, γιατί τα ζώα δεν είναι παιχνίδια.

Αν εμείς δείχνουμε σεβασμό, μιλάμε όμορφα για τα ζωάκια, ή, ακόμα καλύτερα, αφήνουμε λίγο φαγητό σε κάποιο αδέσποτο, περνάμε τα σωστά μηνύματα στα παιδιά μας.

Δίνουμε την ευκαιρία στα παιδιά να γνωρίσουν ζωάκια φίλων, συγγενών, περαστικών. Τα αφήνουμε να έρθουν σε επαφή μαζί τους και δεν τα αποτρέπουμε, ούτε τα μαλώνουμε όταν πηγαίνουν, όλο χαρά, να χαϊδέψουν ένα φιλικό σκυλάκι ή μια γατούλα.

Στην αντίθετη περίπτωση, που το παιδί μάθει να τα φοβάται ή να μην τα σέβεται, πιθανόν, αύριο, να τα κακοποιεί, κιόλας. Και όχι μόνον…

Η αντιπάθεια, ο φόβος, η έλλειψη σεβασμού σήμερα, αύριο μπορεί να εκδηλωθεί με επιθετικότητα ή και με εγκληματική συμπεριφορά!

Όταν συμβιώνουμε με κάποιο ζωάκι, για όποιον λόγο κι αν βρέθηκε στο σπίτι μας, έχουμε την υποχρέωση να μάθουμε στα παιδιά να το αγαπούν. Και να το σέβονται. Γιατί ο σεβασμός είναι θεμέλιος λίθος σε όλες τις σχέσεις.

Αν πρόκειται για σκύλο, τότε είναι πολύ σημαντικό να τους μάθουμε τον τρόπο με το οποίο θα του συμπεριφέρονται και θα επικοινωνούν μαζί του, έτσι ώστε να αποφευχθούν άσχημες καταστάσεις.

Τα παιδιά δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν. Όταν θέλουν να παίξουν μαζί του, τον κυνηγούν, του φωνάζουν, του τραβούν την ουρά, τα αυτιά. Τον καβαλάνε, τον σπρώχνουν, τον τραβάνε, του πετούν τα παιχνίδια τους.

Τότε, ο σκύλος νοιώθει δυσφορία. Και αυτό έχει ως φυσική συνέπεια να αντιδράσει με το δικό του τρόπο: δαγκώνει. Και δημιουργούνται προβλήματα.

Μετράμε πάρα πολλές περιπτώσεις, που παιδιά δαγκώθηκαν από το σκύλο επειδή τον ζόρισαν, καθώς δεν γνώριζαν το σωστό τρόπο να συμπεριφερθούν.

Και οι γονείς, τρομαγμένοι αλλά και θυμωμένοι, ξεσπούν πάντα στον σκύλο. Γιατί πιστεύουν πως εκείνος φταίει.

Θα πρέπει, όμως, να καταλάβουν πως δεν φταίει ο σκύλος. Και, φυσικά, ούτε το παιδί.

Είναι καθαρά ευθύνη των γονέων, να διδάξουν και τους δύο. Απαραίτητη προϋπόθεση, να γνωρίζουν το σωστό τρόπο επικοινωνίας με τον σκύλο τους.

Ποιος είναι ο σωστός τρόπος επικοινωνίας

Όταν είμαστε δίκαιοι, ευχάριστοι, φιλικοί με κάποιον και του δείχνουμε σεβασμό, του μιλάμε ήρεμα και του ζητάμε κάτι με κατανοητό σε εκείνον τρόπο, και παράλληλα είμαστε συνεπείς απέναντί του, τότε κι αυτός με τη σειρά του μας εμπιστεύεται. Νιώθει ασφάλεια κοντά μας και κάνει με χαρά ό,τι του ζητάμε.

Το ίδιο, ακριβώς, ισχύει με τα σκυλιά μας.

Κι αν όλα αυτά εμπεριέχονται στο θετικό τρόπο μάθησης των σκύλων, θα συμφωνήσουμε πιστεύω, πως είναι ο καλύτερος, ο πιο δίκαιος και ο πιο σωστός τρόπος.

Αν τον επιλέξετε, θα φτιάξετε μια γέφυρα επικοινωνίας με τον σκύλο σας, που θα βασίζεται σε γερές βάσεις. Και, σίγουρα, θα αποκτήσετε μια υγιή και όμορφη σχέση μαζί του.

Μη διστάζετε να βάλετε και τα παιδιά σε αυτό το ωραίο «παιχνίδι μάθησης».

Προσκαλέστε τα να δουν πώς μαθαίνει ο σκύλος και παροτρύνετε τα μεγαλύτερα να ασχοληθούν μαζί του – πάντα, βέβαια, με τη δική σας επίβλεψη.

Πιστέψτε με, θα τους αρέσει. Γιατί το βλέπουν σαν ένα πολύ ευχάριστο παιχνίδι. Κι είναι ένα παιχνίδι, που δεν ταλαιπωρεί τον σκύλο.

Αντίθετα, δίνει χαρά σε όλους τους εμπλεκόμενους και, συγχρόνως, τους διδάσκει.

Κι έτσι, σιγά – σιγά και μέσα από αυτή τη διαδικασία, αναπτύσσεται και δυναμώνει μια πολύ ωραία σχέση μεταξύ παιδιού και σκύλου.

Και είναι μια σχέση με ευεργετικές συνέπειες, γιατί καλλιεργούνται στο παιδί αξίες ανθρωπιάς και πολιτισμού.

Το παιδί μαθαίνει:

1. Να είναι φιλικό και να σέβεται τα ζώα
2. Διδάσκει και μέσα απ΄αυτό διδάσκεται
3. Η επαφή με τον σκύλο το κάνει πιο κοινωνικό
4. Μέσα από τη φροντίδα, γίνεται πιο υπεύθυνο και νιώθει χρήσιμο και ικανό
5. Νιώθει ασφάλεια και αυτοπεποίθηση, μέσα από τη συναισθηματική στήριξη του σκύλου
6. Μπαίνουν όρια στη συμπεριφορά του και μαθαίνει να σέβεται τις ανάγκες του άλλου
7. Μαθαίνει να δίνει προσοχή και να δείχνει κατανόηση στα συναισθήματα του σκύλου
8. Διδάσκεται την αξία της φιλίας, της πίστης, της ανιδιοτελούς αγάπης

Είναι ένα μάθημα ζωής: το παιδί λαμβάνει εφόδια, που θα το βοηθήσουν στη μετέπειτα ζωή του και σε όλες τις σχέσεις του.

Τα παιδιά που αγαπούν τα ζώα, γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Οι γονείς, είτε αγαπούν τα ζώα είτε όχι, έχουν καθοριστικό ρόλο στη διαπαιδαγώγησή τους: να τους περάσουν τα σωστά μηνύματα.

Το ιδανικό θα ήταν, η φιλοζωία να μπει ως μάθημα στα σχολεία, έτσι ώστε όλα τα παιδάκια να μαθαίνουν από μικρά να αγαπούν και να σέβονται τα ζώα.

Από την παιδεία ξεκινούν όλα. Και πιστεύω ότι μόνον με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε πως έγινε ένα πραγματικά θετικό βήμα.

Τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε πως στο μέλλον θα υπάρχει καλύτερη συνύπαρξη με τα ζώα, στη χώρα μας.

Σε μια χώρα που δίδαξε στον κόσμο τον πολιτισμό, η κακοποίηση και η εγκατάλειψη των ζώων έχουν γίνει μάστιγα».

gogreen.cy

Παιδιά γεμάτα από τιμωρίες και άδεια από αγάπη

Δε χωράει αμφιβολία πως ένα από τα δυσκολότερα πράγματα στον κόσμο είναι η ανατροφή των παιδιών. Μαμάδες και μπαμπάδες διαφόρων ηλικιών, από τη στιγμή που κρατούν στα χέρια τους το μωρό τους, έρχονται από τη μία αντιμέτωποι με τις ίδιες τους τις σκέψεις και από την άλλη με μία πληθώρα συμβουλών από τον στενό περίγυρο που τους κάνει να πελαγώνουν.

Τα πράγματα δυσκολεύουν λιγάκι περισσότερο από τη στιγμή που το παιδί παύει να περιορίζεται μέσα στον ασφαλή συναισθηματικά χώρο του σπιτιού και οδηγείται σταδιακά στην ανακάλυψη του κόσμου και κυρίως του εαυτού του μέσω του παιχνιδιού με άλλα παιδιά.

 

Ο περίγυρος είναι σκληρός. Είναι σκληρός και απότομος, τις περισσότερες φορές, με τα ξένα παιδιά και όχι με τα δικά του.

Οδηγείται εύκολα σε αυθαίρετα συμπεράσματα και δεν είναι λίγες οι φορές που τολμάει να τα εκφράσει, χρησιμοποιώντας ως ασπίδα ασφαλείας το χιούμορ.

Η κοινωνία μας, που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο, πέρα από εσένα κι εμένα, θέλει με κάθε κόστος την ομοιογένεια, ακόμη κι αν αυτό προϋποθέτει τη δυστυχία μακροπρόθεσμα.

Βλέπω γονείς να τρέχουν σαν τρελοί σε ειδικούς γιατρούς, γιατί κάποιος θεώρησε ύποπτη την έντονη δραστηριότητα των παιδιών τους.

Βλέπω τον προβληματισμό στα πρόσωπα των γονιών, που οι παρέες τους τούς περιθωριοποίησαν, γιατί βλέπεις το παιδί τους δεν ήταν αρκετά ήσυχο στις κοινές εξορμήσεις.

Βλέπω και έχω βιώσει την πίεση που δέχονται οι γονείς, επειδή το παιδί τους εκφράζει στον απόλυτα υπερθετικό βαθμό τα συναισθήματά του, ευχάριστα ή δυσάρεστα.

Εκείνος που βρίσκεται πάντοτε στη θέση του κατηγορουμένου είναι ο ανίκανος, κατά τη γνώμη κάποιων, γονιός.

Αυτός ο γονιός είναι πάντα η τραγική φιγούρα με το απολογητικό βλέμμα, που προσπαθεί μάταια να πείσει τους άλλους για το προφανές, ότι δηλαδή το παιδί του είναι απλά παιδί, το οποίο απλά προσπαθεί να προσδιορίσει τη θέση του μέσα στο χάος και καλείται να γνωρίσει τα συναισθήματά του, πριν καταφέρει να τα ελέγξει. Ακούω συχνά γονείς γύρω μου να μιλάνε για όρια, αλλά ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα ασχοληθούν με τον τρόπο που ένα παιδί μαθαίνει να οριοθετείται.

Είναι εύκολη η επιβολή ορίων σε ένα παιδί, όταν μάλιστα εσύ βρίσκεσαι σε θέση ισχύος, λόγω εμπειρίας, ηλικίας και δύναμης.

Είναι εύκολο να επιβάλλεις τους κανόνες σου, να τιμωρείς όταν δεν εφαρμόζονται κατά γράμμα και να βλέπεις το παιδί σου να υπακούει ταχέως με ένα κα μόνο κοίταγμά σου, από εκείνα που σκορπούν το φόβο ακόμη και στα ξένα παιδιά.

Το δύσκολο ξέρεις ποιο είναι; Να επιλέξεις τον άλλον τρόπο. Εκείνον για τον οποίο θα δεχτείτε κριτική κι εσύ και το παιδί σου, αλλά χάρη στον οποίο θα δεις μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, έχοντας προστατέψει πρωτίστως τη συναισθηματική νοημοσύνη του παιδιού, το έχεις βοηθήσει να οριοθετηθεί σταδιακά, αφού πρώτα έχει καταλάβει τη σημασία των ορίων για την ασφάλειά και την ηρεμία του και το έχεις αντιμετωπίσει ως ίσο προς ίσο, χωρίς να χρειάζεται να υψώνεις το ανάστημά σου.

Και τώρα κατάλαβες, γιατί ο άλλος τρόπος είναι πιο θελκτικός στην πλειοψηφία των γονέων.

Η ευκολία του να επιβάλλεσαι κάνει τη σταδιακή οριοθέτηση δύσκολη και, κάποιες φορές, επίπονη για το ζεύγος γονέα-παιδί. Δεν είναι ένα το ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε.

 

Το θέμα δεν είναι μόνο τί θέλουμε για τα παιδιά μας, αλλά και πώς θα το πετύχουμε.

Και τελευταία μου δίνεται η αίσθηση πως αν καταφέρουμε να βρούμε το «πὠς», θα δούμε το παιδί να εντοπίζει μόνο του τη θέση του στον κόσμο.

Αντί να απαιτούμε από τα παιδιά να σταματήσουν να γκρινιάζουν, οφείλουμε να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε αυτό που το ενοχλεί μέσω του διαλόγου.

Αντί να απαιτούμε από τα παιδιά να παίξουν μόνα τους στο δωμάτιο, οφείλουμε να σκεφτούμε αν αισθάνονται μοναξιά .ή αν μας έχουν χορτάσει σε ώρες παιχνιδιού.

Αντί να παραπονιόμαστε για τα ξεσπάσματά τους και την αυθάδειά τους απέναντί μας, οφείλουμε να παρατηρήσουμε τους δικούς μας τρόπους απέναντί τους, όταν είμαστε κουρασμένοι, θυμωμένοι ή λυπημένοι.

Αντί να λυπόμαστε που το παιδί μας εκφράζει ειλικρινώς κάθε του συναίσθημα, οφείλουμε πρώτα να αποδεχτούμε πως αυτό είναι το μόνο τίμιο και το οποίο θα έπρεπε να γίνει μάθημα και σε κάθε ενήλικα.

Τα παιδιά χρειάζονται όρια, κυρίως για να νιώθουν τα ίδια ασφαλή.

Χρειάζονται έναν γονιό διαθέσιμο 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, να τους ακούει, να τους εξηγεί, να τους μαθαίνει, να τους καταλαβαίνει, να τους μιλάει για τις συνέπειες που επιφέρουν οι πράξεις τους, να τους θαυμάζει, να νιώθει υπερήφανος, να συγκινείται, να παραδέχεται τα λάθη του, να έχει πίστη, επιμονή, υπομονή και αγάπη που σκορπίζει στο άπειρο.

Εκείνο που δε χρειάζονται είναι τους γονείς λοχίες, που επιφέρουν την τάξη στον λόχο τους με απαρχαιωμένες νουθεσίες και τιμωρίες. Κι επειδή από κριτική δηλώνουμε πλήρεις, ας περάσουμε στην αυτοκριτική, ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί.

Είναι κρίμα να έχουμε παιδιά από τιμωρίες χορτασμένα και από αγάπη νηστικά.

Περσεφόνη Χρυσαφίδου

 

Είναι κρίμα να μεγαλώνεις παιδιά γεμάτα από τιμωρίες και άδεια από αγάπη
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι