Πανευρωπαϊκός Σχολικός Διαγωνισμός Ζωγραφικής Το 1ο βραβείο στην Ελλάδα! - (Give me 5!)

Ανακοινώθηκαν σε ειδική τελετή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Αθήνα, οι νικητές του διαγωνισμού «Πέντε τρόπους θα σου πω… » (Give me 5!).
Πρόκειται για έναν πανευρωπαϊκό σχολικό διαγωνισμό ζωγραφικής με στόχο την αντιμετώπιση των διακρίσεων και την οικοδόμηση σχέσεων μεταξύ των παιδιών Ρομά με άλλα παιδιά που δεν είναι Ρομά.

Ο διαγωνισμός διοργανώθηκε από την Γενική Διεύθυνση Δικαιοσύνης και Καταναλωτών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στο πλαίσιο της εκστρατείας της «για τους Ρομά, μαζί με τους Ρομά». Διεξήχθη από το Νοέμβριο του 2015 έως τον Φεβρουάριο του 2016 και συμμετείχαν χιλιάδες παιδιά (ηλικίας 7 έως 10 ετών) από σχολεία σε όλη την ΕΕ.

Στην κριτική επιτροπή συμμετείχαν εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, των εθνικών σημείων επαφής Ρομά και ΜΚΟ. Επελέγησαν 19 σχέδια από τα 589 που υποβλήθηκαν συνολικά – ένα από κάθε συμμετέχουσα χώρα. Τα εν λόγω 19 εθνικά σχέδια υποβλήθηκαν σε διαδικτυακή δημόσια ψηφοφορία με την οποία καθορίστηκαν τα 12 σχέδια που συμμετείχαν στην τελική κρίση.

Οι νικητές του ευρωπαϊκού διαγωνισμού «Πέντε τρόπους θα σου πω… » για το 2015/16 είναι:

1ο Ευρωπαϊκό βραβείο — Ελλάδα

Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Κωφών-Βαρηκόων Πανοράματος, Θεσσαλονίκη.

Μήνυμα: «Η γέφυρα που μας ενώνει… Το σχολείο είναι μια γέφυρα που ενώνει όλους τους πολιτισμούς».

Άποψη των κριτών: Έλαβε την υψηλότερη βαθμολογία στη δημόσια ψηφοφορία και στον τομέα της δημιουργικότητας, συμπεριλαμβανομένης της σχέσης του μηνύματος (τα παιδιά τα ενώνουν κοινά θέματα, όπως ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, κ.λπ.). Το σχέδιο απεικονίζει την ενότητα μεταξύ των παιδιών και βαθμολογήθηκε καλά όσον αφορά την καλλιτεχνική του ποιότητα.

2ο Ευρωπαϊκό βραβείο — Τσεχική Δημοκρατία

Základni škola a materšká škola Milotice (Δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο του Milotice)

Μήνυμα: «Ένας κόσμος για όλους… Όλα τα παιδιά νοιώθουν με τον ίδιο τρόπο τον φόβο, το άγχος, τη χαρά, το γέλιο, την αυτοπεποίθηση. Μοιάζουμε όλοι σε αυτά».

Άποψη των κριτών: Έλαβε καλή βαθμολογία για τη συνάφεια του μηνύματος, το σχέδιο εκφράζει την ενότητα των παιδιών, τα οποία μοιράζονται κοινά αισθήματα και εμπειρίες. Εκτιμήθηκε επίσης η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή του σχεδίου: μοιράστηκαν την εργασία μεταξύ τους, και το κάθε παιδί ασχολήθηκε με ένα συγκεκριμένο τμήμα του σχεδίου.

3ο Ευρωπαϊκό βραβείο — Ουγγαρία

Καλλιτεχνικό σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Mures László, Nyíregyháza

Μήνυμα: «Λάμψε, ήλιε! Προερχόμαστε από διαφορετικούς τόπους, αλλά μοιραζόμαστε πράγματα που μας συνδέουν».

Άποψη των κριτών: Έλαβε την υψηλότερη βαθμολογία στον τομέα της καλλιτεχνικής ποιότητας. Το σχέδιο παρουσιάζει τις δραστηριότητες με τις οποίες ασχολούνται τα παιδιά (παίζουν μουσική, ασχολούνται με τη φύση, διαβάζουν, ζωγραφίζουν, κλπ.).

«Λάβαμε πολλές όμορφες, δημιουργικές εικόνες που ενσωμάτωσαν το θέμα του διαγωνισμού. Τα παιδιά Ρομά συνεργάστηκαν με τα άλλα παιδιά για να αντιμετωπίσουν τα αρνητικά στερεότυπα και να σπάσουν τα τείχη, ενθαρρύνοντάς τα να σκεφτούν για όλα τα κοινά στοιχεία που έχουν, όπως τα παιχνίδια που παίζουν ή τα πράγματα που τους κάνουν να γελούν», 

δήλωσε η κα Λίνα Παπαμιχαλοπούλου, επικεφαλής της μονάδας «Πολιτικές κατά των διακρίσεων και συντονισμός της πολιτικής για τους Ρομά» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Κάθε νικητής θα λάβει κουπόνια για βιβλία και υλικά καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων για το σχολείο του. Μετά την τελετή απονομής των βραβείων, τα παιδιά, οι δάσκαλοι και οι γονείς παρακολούθησαν πρόγραμμα περιήγησης και άλλες δραστηριότητες στην Αθήνα.

Επιμέλεια Μάριος Γ. Ιωάννου

Να προσέχετε και να φροντίζετε τoν εαυτό σας, το χρωστάτε και στα παιδιά σας

Πριν δύο μήνες περίπου μια αγαπημένη, παλιά συνάδελφος έφυγε από τη ζωή. Μπήκε στο νοσοκομείο για κάτι που όλοι νόμιζαν ότι «θα περνούσε» και δεν γύρισε ποτέ. Αυτή η παλιά συνάδελφος, είχε ένα κοριτσάκι, ένα γλυκό πλασματάκι 4 ετών, που περίμενε τη μαμά του να γυρίσει από τη δουλειά και εκείνη δεν επέστρεψε ποτέ.

Όταν έμαθα τα δυσάρεστα νέα, η σκέψη μου πήγε πρώτα στο παιδί της, και μετά σε αυτήν την υπέροχη γυναίκα που έτυχε να δουλέψω μαζί της αρκετά χρόνια και που έφυγε ξαφνικά, ενώ είχε να κάνει τόσα στη ζωή της, ενώ είχε ανθρώπους που την αγαπούσαν να την περιμένουν. 

Ίσως, γιατί είμαι κι εγώ μητέρα και δεν μπορώ να διανοηθώ για το παιδί μου, και λιγότερο για μένα, ότι μπορεί να ξημερώσει ένα πρωινό, που απλά δεν θα με ξαναδεί, από ένα γύρισμα της τύχης που κανείς μας δεν επέλεξε.

Και τότε συνειδητοποίησα πόσο πολύ πρέπει να προσέχουμε τους εαυτούς μας, τουλάχιστον σε αυτά που ορίζουμε. Γιατί για τα άλλα δεν είναι δικό μας το σχέδιο, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Πως πρέπει, όσο περνάει από το χέρι μας να φροντίζουμε να είμαστε καλά.

Δεν περιορίζω τις επιλογές μας στη διατροφή, στο κάπνιζε λιγότερο, στο πίνε πολλά νερά. Απλά σε μία εγκράτεια που είναι καλό να ακολουθούμε σε πράγματα που αν δεν είχαμε παιδί δεν θα την σκεφτόμασταν πια. 

Ο πατέρας μου, όταν γεννήθηκα, έκοψε το μουστάκι του, γιατί φοβόταν ότι θα έβαζα το χέρι μου εκεί, και θα γέμιζα μικρόβια. Μπορεί να φαίνεται αστείο, και είναι. Και φυσικά δεν ακούγεται και τόσο τρομερή θυσία το να κόψει κανείς το μουστάκι του. Μπορεί για άλλους να είναι υπερβολή. Ωστόσο έκανε κάτι, για να με προστατέψει. Στερήθηκε ένα τόσο δα μικρό «έμβλημα» ανδρισμού για την «πριγκίπισσά του».

Μόλις έγινα μάνα, ενστικτωδώς σταμάτησα να τρέχω με το αμάξι σαν την τρελή, όσο κι αν μου άρεσε η ταχύτητα, έβαζα διαρκώς ζώνη, εγώ που κορόιδευα όσους φορούσαν (τραγικό, το ξέρω είτε έχεις παιδί είτε όχι). Κι όλα αυτά γιατί όφειλα σε αυτό το παιδάκι να είμαι εδώ, να του χαρίσω ασφάλεια, την παρουσία μου, την αγκαλιά μου και μια σιγουριά που ένας γονιός μπορεί να δώσει.

Το να προσέχεις τον εαυτό σου όσο μπορείς, το να φροντίζεις να κρατηθείς στη ζωή, όσο περνάει από το χέρι σου, είναι καθήκον σου. Αποτελεί συνέπεια στην απόφασή σου να φέρεις έναν μωρό στον κόσμο και στη δέσμευσή σου, ότι θα είσαι εκεί για όσο σε χρειάζεται. Ή μάλλον για όσο, αντικειμενικά σε χρειάζεται, για όσο τουλάχιστον εξαρτάται η ζωή του από σένα. Αυτή η τεράστια ευθύνη, ίσως είναι εν πολλοίς ο αποχαιρετισμός στη νεότητα, όταν γίνεσαι γονιός. Γιατί πλέον δεν μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου αθάνατο. Ίσα ίσα, είναι καιρός να συνειδητοποιήσεις την θνητότητά σου, αν δεν το έχεις κάνει ακόμα.

Ακούμε καθημερινά γύρω μας να συμβαίνουν τραγικά πράγματα. Ειδικά αυτή η χρονιά, δεν ξέρω, πήρε αγαπημένους ανθρώπους – και δεν μιλάω για τους σταρ, μιλάω για κόσμο με παιδιά και άπειρα όνειρα. Κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό, ας κάνουμε το καλύτερό μας γι’ αυτά που μπορούμε.

Έχουμε πολλά παραμύθια να πούμε ακόμα στα παιδιά μας, έχουμε πολλά παιχνίδια να παίξουμε κάτω από τα σκεπάσματα, έχουμε πολλές εκδρομές, πολλές αποφοιτήσεις, πολλά φιλιά και αγκαλιές, πολλούς καυγάδες και χτυπήματα της πόρτας και πολλά ξαναμονιάσματα. Δεν θέλουμε να τα χάσουμε όλα αυτά. Ή μάλλον για να μην χάσουμε όλα αυτά, ας στερηθούμε κάποια άλλα, που εμείς κρίνουμε ότι μας βλάπτουν. Είναι πιο δίκαιο για όλους.
Με αφορμή την Κατερίνα που δεν ξεχνώ ποτέ

themamagers