Ο όρος ‘άτομα με ειδικές ανάγκες’ προσβάλλει τους ανθρώπους με αναπηρία

Δεκάδες Έλληνες πολίτες με αναπηρία αθροίζουν τις υπογραφές τους σε έγγραφο που θα αποσταλεί στα τέλη του Ιουνίου προς την ανώνυμη εταιρεία “Αττικό μετρό” όπως αναφέρει δημοσίευμα της «Ε», αξιώνοντας την αντικατάσταση του όρου “άτομα με ειδικές ανάγκες” που χρησιμοποιείται στις ηχητικές ανακοινώσεις της εταιρείας από τον όρο “άτομα με αναπηρία”.

Το όλο ζήτημα είναι πολύ πιο σοβαρό από ότι με πρώτη ανάγνωση δείχνει, δεν είναι ζήτημα τήρησης των τύπων αλλά ζήτημα ουσίας.

Η «ψυχή» της διαμαρτυρίας, ακτιβίστρια δικηγόρος με απώλεια όρασης Πωλίνα Παπανικολάου. Καταρχάς ο όρος άτομα με ειδικές ανάγκες συνιστά κενολογία. Η επικράτηση επί σειρά ετών του όρου , παρέπεμπε στην αδυναμία/ανικανότητα της πολιτείας να δημιουργήσει / εξασφαλίσει πρόσβαση σε θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα και αγαθά για τους ανθρώπους με αναπηρία.

Βαπτίζονταν λοιπόν “ειδικές” οι θεμελιώδεις/γενικές ανάγκες των ανθρώπων με αναπηρία (στην εκπαίδευση, εργασία κ.ο.κ.) επειδή η πολιτεία δεν τις κάλυπτε, ως εκ της βασικής περί ισότητας αρχής του συντάγματος όφειλε και οφείλει.

Ο όρος, λοιπόν, ήταν άλλοθι της πολιτειακής ανεπάρκειας και ως τέτοιος εξακολουθούσε να επικρατεί σε εποχές όπου η δικαιωματική προσέγγιση της αναπηρίας ήταν κοινωνικά ζητούμενη.

Υπό την έννοια αυτή, η εμμονή στην αναπαραγωγή του όρου “άτομα με ειδικές ανάγκες” παραπέμπει στις εποχές επικράτησης των πατερναλιστικών αντιλήψεων για την αναπηρία και διευκολύνει επικοινωνιακά την συνέχιση των συνταγματικών παραβιάσεων έναντι των ανθρώπων με αναπηρία της ελληνικής πολιτείας.

Ακόμα και εάν, όμως, κάποιοι δεν διαθέτουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν το παραπάνω σκεπτικό, υπάρχει ένα επιχείρημα ακόμα πιο “αυτονόητο” επί του οποίου αδυναμία κατανόησης δε νοείται.

Οι ίδιοι οι άνθρωποι με αναπηρία λοιπόν, δια των επισήμων φορέων τους, έχουν ορίσει ως παρωχημένο και αντιδραστικό τον όρο “άτομα με ειδικές ανάγκες” και τον έχουν αντικαταστήσει με τον όρο “άτομα με αναπηρία” εδώ και μιά δεκαετία.

Συνεπώς, η επιμονή στην χρήση του παρωχημένου/αντιδραστικού όρου συνειδητά σημαίνει ευθεία αγνόηση των ανθρώπων με αναπηρία, άρνηση του δικαιώματός τους στον αυτοπροσδιορισμό, κάθετη εναντίον τους προσβολή που παραπέμπει σε ξεκάθαρες ενδόμυχες ρατσιστικές αντιλήψεις.

Η τρίτη σημαντική όψη της διαμαρτυρίας προς την “ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ” Α.Ε. – μέχρι το πρωϊνό της 23ης Ιουνίου την υπέγραφαν 40 άνθρωποι – έχει να κάνει με το μέγεθος της παραβίασης του δικαιώματος των ανθρώπων με αναπηρία στον αυτοπροσδιορισμό.

Η εταιρεία/αποδέκτης της διαμαρτυρίας, δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα στην χρήση του παρωχημένου/καταδικαστέου όρου. Κατά συνέπεια το περιεχόμενο της διαμαρτυρίας και το συνακόλουθο αίτημα αποκατάστασης της προσβολής σε βάρος των ανθρώπων με αναπηρία, έχει επί της ουσίας πάμπολλους αποδέκτες.

Το κείμενο έχει συντάξει η νομικός με απώλεια όρασης Πωλίνα Παπανικολάου, ψυχή της όλης προσπάθειας να αναχαιτιστεί – επιτέλους – το κύμα ρατσισμού και χυδαιότητας που εκπορεύεται από την καταχρηστική/βάναυση χρήση του όρου “άτομα με ειδικές ανάγκες”. 

Το κυρίως σώμα του έχει ως ακολούθως :

“Η εμπέδωση ενός πολιτισμού αμοιβαίας κατανόησης και συναντίληψης πρωτίστως προσαπαιτεί την διαμόρφωση και συναρμογή ενός κοινού κώδικα επικοινωνίας. Αρχής γενομένης από την ορθή χρήση σε καθημερινή βάση ενός λεξιλογίου, απολύτως συνάδοντος με την ανθρωποκεντρική προσέγγιση, που τάσσουν διεθνώς οι εξελίξεις στον χώρο των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία.

Η χρήση του όρου «άτομα με ειδικές ανάγκες» στις ηχητικές ανακοινώσεις ειδοποίησης του φορέα σας, αφενός δεν ανταποκρίνεται στην σύγχρονη επιστημονική, πολιτική και κοινωνική μεταχείριση της αναπηρίας ως συνθήκης εφόσον αντικατοπτρίζει προ ετών εγκαταλειφθείσες   ιατρο-κεντρικές προσεγγίσεις πατερναλιστικού χαρακτήρα που εστιάζουν μονοδιάστατα στο έλλειμμα και την μειονεξία, αφετέρου έχει αντικατασταθεί από τον όρο «άτομα με αναπηρία» με την Ομόφωνη Απόφαση της 22ης Μαϊου 2001 όλων των Κρατών Μελών της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, η οποία στην 54η Διάσκεψη της προέβη στην ριζική αναμόρφωση του εν λόγω ορισμού συμπεριλαμβάνοντας στο περιεχόμενο του και την αλληλεπίδραση των τυχών τιθέμενων εμποδίων, στρέφοντας το ενδιαφέρον της Παγκόσμιας Κοινότητας από την βλάβη στην ένταξη, στην ισότητα πρόσβασης και εν τέλει στον προσεταιρισμό σε όλα τα επίπεδα με όρους αξιοπρέπειας.

Σημειώνεται μάλιστα προς ενίσχυση της ανωτέρω επιχειρηματολογίας μας, ότι τον εδώ προτεινόμενο όρο ενστερνίστηκαν τόσο τα Ηνωμένα Έθνη στο άρθρο 1 παρ. 2 της οικίας Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, που υπεγράφη και από την χώρα μας στην Νέα Υόρκη στις 13 Δεκεμβρίου του 2006, το Συμβούλιο της Ευρώπης κατά τρόπο πανηγυρικό στην Σύσταση του REC (2006) 5, ο Συνταγματικός μας Νομοθέτης, ο οποίος τον κατοχυρώνει στην παρ. 6 του άρθρου 21 Συντ. 1975/1986/2001/2008 όσο και οι φορείς εκπροσώπησης του Διεθνούς, Ευρωπαϊκού και Εθνικού Αναπηρικού Κινήματος.

Ως ισότιμα μέλη της Ελληνικής Κοινωνίας προσδοκούμε την δημιουργία πρόσφορου εδάφους για την ανάπτυξη συνειδησιακών εκτυπώσεων χωρίς στερεότυπα και αρνητικές αναπαραστάσεις για την συνθήκη της αναπηρίας, με το βλέμμα στραμμένο πάντα στον άνθρωπο, σε κάθε άνθρωπο χωρίς διακρίσεις.”

Πηγή: politis-gr.com

InOut.gr

Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης ή Αλλοτρίωσης - Parental Alienation Syndrome

Το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης ή Αλλοτρίωσης είναι φαινόμενο που παρατηρείται σε παιδιά τα οποία δεν επιθυμούν επαφή με κάποιον από τους δύο γονείς. Αυτό εμφανίζεται κυρίως σε παιδιά χωρισμένων.

What is Parental Alienation Syndrome (PAS)?

Ιστορικό

Στις αρχές του 1970, όταν τα διαζύγια βρισκόταν σε υψηλούς βαθμούς στον δυτικό κόσμο, ο Gardner ερεύνησε βαθιά το θέμα των επιπτώσεων στα παιδιά των διαζυγίων.  

Δεν ήταν εύκολο να εξηγηθούν φαινόμενα όπου το παιδί στρεφόταν εναντίον του γονέα που δεν είχε την επιμέλεια δίχως λόγο. Αυτό μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Δεν ήταν απλή συκοφαντική δυσφήμιση του άλλου γονέα, δεν ήταν απλή πλύση εγκεφάλου του παιδιού, δεν ήταν απλό ψυχολογικό του πρόβλημα. Κάτι το διαφορετικό, το ανεξήγητο συνέβαινε.

Ήταν φόβος; Ήταν ψυχιατρικό φαινόμενο; Είχε σχέση με δικαστικές αποφάσεις; Είχε σχέση με την ψυχολογία, τις μεθόδους και την ψυχική κατάσταση του γονέα με τον οποίο μένει το παιδί; Μήπως όλα αυτά;

Πρώτος μίλησε γ΄αυτό ο Gardner (PAS : Parental Alienation Syndrome) αλλά και οι Turkat, Nichols, κτλ. Στην Ελλάδα, Ο ΣΥ.Γ.Α.Π.Α. (Σύλλογος Για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια) πραγματοποίησε ημερίδες όπου γ΄αυτό μίλησαν οι: Σπιτάλας Ν., Χριστοδουλάκης Θ.

Πράγματι, ο Gardner και ο Turkat μετά από έρευνες νομικών και ψυχολογικών θεμάτων και περιπτώσεων παιδιών διαζευγμένων, απέδειξαν ότι αποτελεί σύνδρομο βαθιά ριζωμένο στη συνείδηση και τον ψυχικό κόσμο του παιδιού και δεν αποβάλλεται. Υπάρχει σε ήπια, σε μέτρια και σε βαριά μορφή.  

Στην τελευταία κατηγορία, το παιδί δεν έχει ενοχές, δεν θέλει καμία σχέση με τον άλλο γονέα (ούτε και τηλεφωνική), τρομάζει και απεχθάνεται τον γονέα. Μάλιστα μπορεί και να πάει σε δικαστήριο εναντίον του επειδή το έπεισε ο γονέας με τον οποίο διαμένει.

Το 2002, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγνώρισε το Σύνδρομο Γονεϊκής Αποξένωσης (Parental Alienation Syndrome * P.A.S.) σε μια Διεθνή Διάσκεψη. 

Η κυρία Mary BANOTTI (διαμεσολαβήτρια για τις διεθνείς απαγωγές παιδιών), γράφει στην έκθεσή της, ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ V ότι: αυτό το φαινόμενο αναγνωρίζεται ολοένα και περισσότερο ως πρόβλημα των παιδιών στα οποία δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στον ένα ή στον άλλο γονέα. Ο γονέας που έχει την επιμέλεια φροντίζει να αποξενώσει τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια από τα παιδιά του και αυτή η πρακτική είναι δυστυχώς πολύ συνηθισμένη και έχει καταστροφικές συνέπειες για το παιδί. Είναι σημαντικό οι δικαστικές αρχές και οι κοινωνικοί λειτουργοί που αναλαμβάνουν παιδιά σε αυτή την κατάσταση να γνωρίζουν ότι υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές και δεν πρέπει να κάνουν διακρίσεις κατά τη λήψη αποφάσεων σχετικά με την πρόσβαση και τα δικαιώματα επίσκεψης. 

Σε πέντε πολιτείες των Η.Π.Α., αναγνωρίσθηκε η 24η Απριλίου κάθε έτους ως ημέρα γονικής αποξένωσης (parental alienation). Πλείστα άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες την διετία 2005-2007 αναφέρονται στο σύνδρομο αυτό και στην Ελλάδα. 

Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των αποξενωμένων παιδιών στην Ελλάδα ανέρχεται σε εκατοντάδες χιλιάδες και είναι ο υψηλότερος τόσο σε ποσοστά όσο και σε απόλυτους αριθμούς σε όλο τον κόσμο.  

Σε τέσσερις Πολιτείες των ΗΠΑ καθώς και σε άλλες χώρες, έχει αναγνωριστεί επίσημα και μάλιστα αναφέρεται σε δικαστικές αποφάσεις της Γαλλίας, Καναδά, Ολλανδίας, κτλ για να εξηγηθεί η άρνηση του παιδιού να συναστραφεί με τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια. Σ΄αυτό το θέμα, ο καθηγητής Κουμάντος προτείνει αναστροφή της επιμέλειας λόγω κακής άσκησης διότι επιμένει ότι ο γονέας στον οποίο έχει ανατεθεί η επιμέλεια παιδιού πρέπει να τρέφει αγαθά συναισθήματα για τον άλλο γονέα στο παιδί. Καθιερώνεται η 25η Ιουλίου ως Παγκόσμια ημέρα Αποξένωσης. Το σύνδρομο αυτό έχουν και τα παιδιά των διαζυγίων που η μητέρα ψευδώς κατήγγειλε τον πατέρα για σεξουαλική παρενόχληση-κακοποίηση. 

Στο ιστολόγιο του ΣΥΓΑΠΑ ΠΑΤΡΑΣ έχει αναρτηθεί ολόκληρη η εισήγηση της κυρίας Μανώλα, ψυχολόγου σε ημερίδα της Λάρισας για τις περιπτώσεις αυτές. 

Ο Gardner διαχωρίζει το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης από Την Γονική Αποξένωση ως γενικού όρου όπου υπάρχουν αίτια όπως γονική παραμέληση, κακοποίηση (σωματική, συναισθηματική, σεξουαλική), εγκατάλειψη ή και αποξένωση από γονική συμπεριφορά. Ειδικά, το Σύνδρομο PAS είναι πολύ συγκεκριμένο και υποκατηγορία του προηγούμενου το οποίο προκύπτει από ΄πλύση εγκεφάλου΄ και την παιδική συμπεριφορά-φόβο. Ο Δρ Douglass επισημαίνει οτι η Γονική Αποξένωση επικεντρώνεται στη συμπεριφορά των γονέων ενώ το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης εστιάζεται στην κατάσταση και συμπεριφορά του παιδιού από την αδικαιολόγητη εκστρατεία συκοφάντησης-δυσφήμισης του άλλου γονέα.

Συμπτώματα

Άγχος, νευρικότητα, κατάθλιψη, αδιαφορία προς τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια, εχθρότητα, απέχθεια, δεν θέλει τηλεφωνική ή άλλη επαφή, φοβάται να εκδηλώσει τα συναισθήματά του μπροστά στον γονέα από τον οποίο εξαρτάται με δικαστικά απόφαση. Σίγουρα προηγήθηκε το Σύνδρομο της Στοκχόλμης και συκοφαντική δυσφήμιση.

Παραδείγματα

Πρώτο παράδειγμα (βαρειά μορφή): Παιδί πέντε ετών άκουσε την μητέρα του να κατηγορεί τον πατέρα για παρενόχλησή του και ενδεχόμενη κακοποίησή του. Αυτό το φανταστικό γεγονός ενσωμάτωσε στο υποσυνείδητό του και μίσησε τον πατέρα. 

Δεύτερο παράδειγμα (μέτρια μορφή): Μητέρα κατηγόρησε τον πατέρα, κατά τη στιγμή του διαζυγίου, για δική της κακοποίηση. Η συκοφαντία αυτή άγγιξε την ψυχή του παιδιού και αυτό δεν θέλει να δει και να μιλήσει στον πατέρα. Η μητέρα όμως συνεργάζεται με ψυχολόγο. 

Τρίτο παράδειγμα (ήπια μορφή): Υπάρχουν κατηγορίες ενάντια στον πατέρα και έντονη διαμάχη διαζυγίου . Το παιδί φοβάται, οδηγείται σε παιδοψυχίατρο. Μετά από χρόνια, η πάθηση αυτή είναι ανατρέψιμη.

Θεραπεία

Απεμπλοκή απο δικαστήρια, δικαστικές αποφάσεις επικοινωνίας. Να παρακολουθείται το παιδί από παιδοψυχίατρο Να υπάρχει επιθυμία ψυχολογικής-ψυχιατρικής βοήθειας από τους γονείς

Για Βιβλιογραφία εδώ:

healthierworld 

ΝΟΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΤΥΠΟΥΣ ΓΟΝΙΚΩΝ ΣΥΝΔΡΟΜΩΝ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

«Δεν έζησα τα παιδικά μου χρόνια.... Με... αγόρασε στα 12 μου και με βίαζε καθημερινά»

«Θυμάμαι ότι έφυγα από τη Βουλγαρία κρατώντας μόνο μία κούκλα στην αγκαλιά μου»

Πουλήθηκε ανήλικη από τη μητέρα της, υπέμεινε βιασμούς και ξυλοδαρ­μούς και κατέληξε σε μπαρ στα Τρίκαλα. Η ιστορία της Μαργαρίτας από τη Βουλγαρία είναι παρόμοια με χιλιάδων άλλων γυναικών.

Σε έκθεση της Interpol επισημαίνεται ότι ένας σωματέμπορος στην Ευρώπη κερδίζει 110.000 ευρώ ετησίως από μία «γυ­ναίκα-θύμα» τράφικινγκ.

Σε ηλικία μόλις 12 ετών η ίδια της η μητέρα την πούλησε σε τσιγγάνο «επιχειρηματία» στα Γιαννιτσά, επί χρόνια παρέμενε κλειδωμένη και υπέμενε τους απανωτούς βιασμούς της, πριν ενηλικιωθεί ήταν ήδη μητέρα 2 παιδιών, στη συνέχεια βρέθηκε σε «ανδρικό» μπαρ στα Τρίκαλα, πριν καταλήξει ως άλλο ένα θύμα στον ξενώνα του Δικτύου Γυναικών Ευρώπης για γυναίκες-θύματα σωματεμπορίας.

Η ιστορία της 23χρονης Μαργαρίτας από τη Βουλγαρία είναι... απλώς άλλη μία δραματική ιστορία χιλιάδων θυμάτων του τράφικινγκ. Μικρές κοπέλες από κάθε μέρος του κόσμου γίνονται εμπορεύσιμα «προϊόντα» και πωλούνται λαθραία σαν «φορτία», ακολουθώντας σκοτεινές «υπόγειες διαδρομές»...

Παλαιότερα οι περισσότερες αλλοδαπές πόρνες προέρχονταν από τον Τρίτο Κόσμο. Σήμερα πλειοψηφούν όσες προέρχονται από την Αν. Ευρώπη και τα Βαλκάνια. 

Στη χώρα μας υπολογίζεται ότι υπάρχουν σήμερα 25.000 γυναίκες-θύματα του τράφικινγκ, από τις οποίες οι 12.500 είναι δηλωμένες που εξωθούνται στην πορνεία. 

Βίαια μέσα
Οι περισσότερες ήρθαν στην Ελλάδα για να βρουν εργασία ή απήχθησαν. Για τη στρατολόγησή τους οι σωματέμποροι χρησιμοποίησαν τα πιο βίαια μέσα: βιασμούς, ξυλοδαρμούς, κατακράτηση διαβατηρίων, απειλές για τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητά τους, αλλά και των οικογενειών τους, εγκλεισμός των «απείθαρχων» σε διαμερίσματα χωρίς φαγητό και νερό...

«Δεν έζησα τα παιδικά μου χρόνια» λέει στο «Εθνος της Κυριακής», η 23χρονη Μαργαρίτα. «Η μητέρα μου με πούλησε όταν ήμουν 12 ετών σε μια οικογένεια στην Ελλάδα. Όπως μου αποκάλυψε αργότερα, ο τότε σύζυγός μου, με έδωσαν σε εξευτελιστική τιμή και ήμουν το δώρο του πεθερού μου στον γιο του! 

Ο σύζυγός μου με βίαζε καθημερινά, με χτυπούσε, με κλείδωνε μέσα στο σπίτι και μου πέταγε ένα κομμάτι ψωμί για να μην πεθάνω της πείνας.

Δύο παιδιά απέκτησα μαζί του, αλλά δεν φαινόμουν πουθενά ως μητέρα τους, γιατί δήλωνε στο μαιευτήριο ψεύτικα στοιχεία. Πολλά χρόνια μετά έμαθα, με τη βοήθεια του Δικτύου, τα πραγματικά μου στοιχεία, δεν γνώριζα ούτε το επίθετό μου. Ήμουν τόσο μικρή. Θυμάμαι ότι έφυγα από τη Βουλγαρία κρατώντας μόνο μία κούκλα στην αγκαλιά μου», εξομολογείται η Μαργαρίτα.

Η λύτρωση ήρθε πολλά χρόνια μετά, όταν κάποιοι γείτονες, που άκουγαν τις κραυγές της από το ξύλο που έτρωγε καθημερινά, τη βοήθησαν να απευθυνθεί στο «Χαμόγελο του Παιδιού» και στη συνέχεια να φιλοξενηθεί στον ξενώνα του Δικτύου Γυναικών στην Αθήνα.

«Το Δίκτυο με βοήθησε πάρα πολύ» αναφέρει η Μαργαρίτα. «Ήμουν ένας αόρατος άνθρωπος, χωρίς χαρτιά, χωρίς χρήματα, χωρίς δικαιώματα. Ζούσα μέσα σε εκείνη την κόλαση και ξαφνικά άρχισα να βλέπω τον παράδεισο. Με τη συμπαράστασή τους επέστρεψα στη Βουλγαρία για να τελειώσω το δημοτικό και να προσπαθήσω να φτιάξω τη ζωή μου. Μάταια όμως...

Ξεγελάστηκα από έναν σωματέμπορο, ο οποίος μου υποσχέθηκε δουλειά στην Ελλάδα ως χορεύτρια σε φολκλορικές εκδηλώσεις. Το αποκορύφωμα ήταν ότι βρέθηκα στα Τρίκαλα κλεισμένη σ' ένα διαμέρισμα μαζί με ακόμη τρεις κοπέλες, που μας προόριζαν για άλλες δουλειές.

Ευτυχώς το έσκασα κι από κει και σήμερα βρίσκομαι στον ξενώνα και προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου» προσθέτει η 23χρονη Μαργαρίτα.

ΕΜΠΟΡΙΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
7 τρισ. δολάρια ετησίως ο παγκόσμιος τζίρος

Η βιομηχανία του σεξ αποφέρει τρομα­κτικά κέρδη. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, ο τζίρος σε πα­γκό­­­­­­­­­­­­­σμιο επίπεδο ανέρχε­ται περίπου σε 7 τρισ. δολ. ετησίως! Σε έκθεση της Interpol επισημαίνεται ότι ένας σωματέμπορος στην Ευρώπη κερδίζει 110.000 ευρώ ετησίως από μία «γυ­ναίκα-θύμα» τράφικινγκ.

Η ετήσια έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Ιούνιο 2009, διαπίστωνε ότι «η ελληνική κυβέρνη­ση δεν έχει πλήρως συμ­­μορφωθεί με τις απαιτή­­­σεις για την καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων». Δικηγόροι, δικαστές, αλλά και ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας γνωρίζουν, αλλά δεν καταγγέλλουν. Δημό­σιοι λειτουργοί χρη­ματίζο­νται για να εκδώ­σουν άδει­ες παραμονής, ενώ σπάνια γίνονται έλεγ­χοι σε μπαρ από τις αρμό­διες αρχές.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΥΡΩΠΗΣ
«Οι απειλές εγκλωβίζουν τα θύματα στα κυκλώματα»

«Η μαστροπεία, όπως αυτή εμφανίζεται και δρα, είναι πλέον μια οδυνηρή πραγματικότητα και αποτελεί ένα κεφάλι της Λερναίας Υδρας», υπογραμμίζει η κ. Νίκη Ρουμπάνη, πρόεδρος της ΜΚΟ Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης, που διατηρεί την τηλεφωνική γραμμή SΟS «Δίπλα σου».

«Η συνεργασία μας με την αστυνομία είναι αρκετά βελτιωμένη, αλλά όταν δεν υπάρχει στέγαση, περίθαλψη και πολύπλευρη στήριξη θυμάτων, τα κυκλώματα ανθίζουν. Μερικές φορές νιώθουμε αβοήθητοι, διότι το πρόβλημα είναι τεράστιο.

Από την εμπειρία μας με τα θύματα σωματεμπορίας, διαπιστώνουμε ότι τα κορίτσια αυτά, που στην πλειονότητά τους είναι πολύ νεαρής ηλικίας, χρειάζονται πολύ χρόνο για να συνέλθουν ψυχολογικά και να μπορέσουν να ενταχθούν στο υγιές τμήμα της κοινωνίας. Η ζωή τους κινδυνεύει πολλές φορές από αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και κατάθλιψη.

Ελάχιστες γυναίκες καταφέρνουν να ξεφύγουν από αυτά τα κυκλώματα. Το γεγονός ότι δεν έχουν νόμιμα χαρτιά, ο τρόμος για την οικογένεια που βρίσκεται πίσω στην πατρίδα, η πλύση εγκεφάλου ότι ''αν το σκάσεις, θα σε σκοτώσουμε'', ''αν πας στην αστυνομία θα σε δώσουν πίσω’’, έχουν ως αποτέλεσμα τα θύματα να εγκλωβίζονται στα κυκλώματα», προσθέτει η κ. Ρουμπάνη.

Μαρίνα Ζιώζιου  
marina@pegasus.gr

ethnos

H θύελλα του Σαββατοκύριακου: «Δεν θέλω να πάω στον μπαμπά!» A Kid's Guide to Divorce

A Kid's Guide to Divorce

O κίνδυνος το παιδί να βρεθεί σε πολύ επώδυνη κατάσταση διχασμού και εσωτερικής σύγκρουσης είναι μεγάλος όταν ο ένας γονιός δυσφημεί στο παιδί τον άλλον.

Tο διαζύγιο των γονιών είναι για κάθε παιδί τραυματική εμπειρία. H διάλυση της οικογένειας, αυτού του «πυρήνα» που προσέφερε -έστω και ανεπαρκώς- ασφάλεια και θαλπωρή, συνιστά μια καταστροφή του μικρόκοσμου του παιδιού που συνεπάγεται δυσάρεστες αλλαγές. 

Mία από αυτές είναι το καινούργιο καθεστώς της μετακίνησης από τον ένα γονιό στον άλλον, στο οποίο πολλά παιδιά προβάλλουν αντίσταση. 

Aλλάζοντας σπίτι και αγκαλιά

Aς μπούμε για λίγο στη θέση των παιδιών και ας φανταστούμε πώς μπορεί να είναι, κάθε Σαββατοκύριακο -και όχι μόνο- να είσαι αναγκασμένος να ξεσπιτώνεσαι, να προσαρμόζεσαι για μία μέρα, δύο μέρες, μερικές ώρες, να αλλάζεις σπίτι, δωμάτιο, κρεβάτι, συνήθειες, ατμόσφαιρα, φαγητό, ρυθμούς και εντέλει... αγκαλιά. Kαι αν για πολλά παιδιά η αγάπη στον πατέρα τους (ο οποίος είναι, στην πλειονότητα των διαζευγμένων οικογενειών, αυτός που φεύγει και άρα αυτός που γίνεται «ο γονιός του Σαββατοκύριακου και των διακοπών») και η ανάγκη τους να μην τον στερηθούν τα κάνει να δέχονται σχεδόν αδιαμαρτύρητα αυτή τη δοκιμασία, υπάρχουν αρκετά που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν και «κλοτσάνε». 

H θύελλα του Σαββατοκύριακου

Σε πολλά σπίτια χωρισμένων παίζεται κάθε εβδομάδα ένα μικρό ή μεγάλο δράμα με κλάματα, φωνές, κατηγορίες, τιμωρίες, ενοχές, απόγνωση. Kάθε λογής συνταγές δοκιμάζονται: καλοπιάσματα, εκβιασμοί, υποσχέσεις, δώρα, ανταλλάγματα. Στην ήδη τεταμένη κατάσταση του χωρισμένου ζευγαριού και της οικογένειας που προσπαθεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, το δράμα αυτό είναι ένα επαναλαμβανόμενο δυνατό χτύπημα. Ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι που κάνουν ένα παιδί που τα πήγαινε μια χαρά με τον πατέρα του να αρνείται να πάει να τον δει, ενώ την ίδια στιγμή τον στερείται και του λείπει;

Ποιοι υποφέρουν

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι υποφέρουν από το εβδομαδιαίο «δράμα». H μητέρα, που μπορεί να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην ανάγκη της να ξεκουραστεί από την αποκλειστική φροντίδα του παιδιού που έχει μέσα στην εβδομάδα και τις ενοχές της επειδή θέλει να «ξεφορτωθεί» το παιδί της. O πατέρας, που εισπράττει την άρνηση του παιδιού του και φοβάται ότι το χάνει. Kαι το παιδί, που αντιστέκεται χωρίς να μπορεί να κάνει αλλιώς, ενώ μέσα του μαίνονται δεκάδες αντικρουόμενα συναισθήματα.

Tι έχει μεγαλύτερη σημασία

Aυτό για το οποίο πρέπει οι γονείς να καταβάλλουν τη μεγαλύτερη προσπάθεια είναι να κρατήσουν το παιδί έξω από τη μεταξύ τους σύγκρουση και να σεβαστούν την αδιαμφισβήτητη ανάγκη του -και το δικαίωμα φυσικά- να αγαπάει και να είναι εξίσου αφοσιωμένο και στους δύο γονείς του. 

Aυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Kάθε συμπεριφορά που παραβιάζει το δικαίωμα αυτό ισοδυναμεί με συναισθηματική εκμετάλλευση και κακοποίηση του παιδιού με ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες, όπως ψυχικές διαταραχές, ευαίσθητη υγεία, αρνητική κοινωνική συμπεριφορά, που πολλές φορές εκδηλώνονται στην ενήλικη ζωή του.

Aνάμεσα στους δύο

Ένα από τα κεντρικά βιώματα του παιδιού όταν οι γονείς χωρίζουν είναι το συναίσθημα του διχασμού. 

Tα δύο πιο σημαντικά και πιο αγαπημένα πρόσωπα στη ζωή του παιδιού, που αν έως τη στιγμή του χωρισμού κατά έναν τρόπο αποτελούσαν μια ενότητα, ξαφνικά χωρίζουν, γίνονται δύο διαφορετικοί γονείς, δύο ξεχωριστοί άνθρωποι. Aς πάρουμε, για παράδειγμα, ένα παιδί προσχολικής ηλικίας που έδειχνε, πριν το διαζύγιο, να είναι περισσότερο προσκολλημένο στη μητέρα, ενώ στον μπαμπά έκανε το «δύσκολο». Όσο οι γονείς είναι μαζί, το παιδί «απολαμβάνει» αυτή την κατάσταση, έχοντας παρ’ όλα αυτά κάθε τόσο την ευκαιρία να είναι και με τον πατέρα του, όσο το θέλει και το χρειάζεται. Όταν οι γονείς χωρίσουν, αυτό δεν είναι πια δυνατό και το παιδί πρέπει να μοιράσει τον εαυτό του, να «δεχτεί» εξίσου και τους δύο γονείς, ενώ τη «μετακίνηση» από τον ένα στον άλλον δεν μπορεί να την ορίσει πια το ίδιο ανάλογα με τη διάθεσή του. 

Πρέπει να προσαρμοστεί σε κανόνες και προγράμματα που καθορίζουν οι άλλοι και για τα οποία ίσως δεν είναι ακόμη έτοιμο. Aντιδρά επομένως έντονα στο να πάει στον μπαμπά, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν τον αγαπάει πια. Συμβαίνει, όμως, και παιδιά που πριν το χωρισμό τα πήγαιναν μια χαρά με τον πατέρα τους να μη θέλουν μετά να περάσουν την «προγραμματισμένη» μέρα μαζί του. Kι αυτά τα παιδιά βρίσκονται σε δίλημμα αφοσίωσης, αισθάνονται ότι πρέπει να αποφασίσουν σε ποιον από τους δύο γονείς είναι πιο αφοσιωμένα, με ποιου τη «μεριά» είναι και δυσκολεύονται να ισορροπήσουν ανάμεσα στους δύο. Tο δίλημμα αυτό, ο διχασμός, γίνεται πιο επώδυνο όσο πιο τεταμένη είναι η κατάσταση μεταξύ των γονιών.

Όταν η πίεση εντείνεται

O κίνδυνος το παιδί να βρεθεί σε πολύ επώδυνη κατάσταση διχασμού και εσωτερικής σύγκρουσης είναι μεγάλος όταν ο ένας γονιός δυσφημεί στο παιδί τον άλλον. Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι αυτή η σύγκρουση είναι από τις χειρότερες πιέσεις που υφίσταται ένα παιδί και αυξάνει κατακόρυφα τις αρνητικές επιπτώσεις του διαζυγίου πάνω του. 

Όταν ο ένας γονιός (καμιά φορά είναι και οι δύο) αισθάνεται αδικημένος, εξαπατημένος, θύμα της κατάστασης και συχνά προσπαθεί να εκδικηθεί τον πρώην σύζυγό του στερώντας του την αγάπη του παιδιού, τότε βάζει το παιδί του σε ένα τρομερό δίλημμα που δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει. 

Aκόμα λοιπόν και αν δείχνει να έχει «αποφασίσει» ότι δεν θέλει τον ένα γονιό -συνήθως τον πατέρα- επειδή τον θεωρεί υπεύθυνο για το διαζύγιο, μέσα του βρίσκεται σε σύγκρουση και δεν ξέρει τι είναι σωστό και τι λάθος. Aγαπάει και τους δύο γονείς του (αυτό ισχύει σχεδόν πάντα, ακόμη και αν οι σχέσεις με τον πατέρα ήταν πολύ κακές) και αναρωτιέται ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι, αν επιτρέπεται να αγαπάει πια αυτόν το γονιό, αν αυτός είναι «κακός» άνθρωπος. Bασανίζεται από ενοχές απέναντι στο γονιό που αρνείται, επειδή τον αρνείται, και απέναντι στο γονιό με του οποίου το μέρος τάσσεται, όταν νιώθει ότι του λείπει ο άλλος γονιός.

Πότε τα παιδιά θυμώνουν

Όλα τα παιδιά, μικρά ή μεγάλα, αισθάνονται θυμό για τους γονείς τους που χώρισαν και τον εκφράζουν με αρνητική συμπεριφορά απέναντί τους. Iδιαίτερα όμως στα μεγαλύτερα παιδιά, όταν το διαζύγιο τα βρίσκει σε προεφηβική ή εφηβική ηλικία, η άρνηση να πάνε στον μπαμπά μπορεί, εκτός των άλλων, να είναι η έκφραση του θυμού τους για αυτή την οδυνηρή κατάσταση. Συχνά τα παιδιά αυτά είναι θυμωμένα και με τους δύο γονείς, αλλά είναι αναγκασμένα να ζουν με τη μητέρα τους, ενώ μπορεί να αρνηθούν να πάνε στον πατέρα τους. Άλλωστε, σε αυτή την ηλικία, που τα παιδιά διαμορφώνουν τη δική τους ηθική, εμφανίζονται ιδιαίτερα αυστηρά μπροστά σε συμπεριφορές των ενηλίκων που δεν εγκρίνουν, πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν από αυτές τις συμπεριφορές θίγονται και υποφέρουν και τα ίδια.  

Tι πρέπει να προσέξουν οι γονείς και πώς να αντιμετωπίσουν την άρνηση του παιδιού που «δεν θέλει να πάει στον μπαμπά»;

H «βελούδινη» αλλαγή

Όπως συνάγεται από τα παραπάνω, όσο πιο ήπια είναι η σχέση μεταξύ των γονιών, τόσο πιο εύκολο είναι για το παιδί να ξεπεράσει την τραυματική εμπειρία του διαζυγίου. Έτσι, λοιπόν, ακόμη κι αν το διαζύγιο ήταν πολύ επώδυνο για τον ένα γονιό και υπάρχουν πράγματα που δεν μπορεί να ξεπεράσει, πρέπει να φροντίσει να μην επηρεάσει με τα δικά του συναισθήματα το παιδί. Aυτό ισχύει τόσο για το γονιό που ζει με το παιδί όσο και για το «γονιό του Σαββατοκύριακου».
● H προσαρμογή στην καινούργια κατάσταση δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. 
Tα παιδιά πρέπει να έχουν την ευκαιρία να προσαρμοστούν σιγά-σιγά. Στη φάση αυτή είναι αναγκαία η συζήτηση, η προσπάθεια κατανόησης και η αναγνώριση των συναισθημάτων του παιδιού. Πολλές φορές αποδεικνύεται ότι αυτό που έχουν ανάγκη τα παιδιά είναι να τους δείξουν οι γονείς τους ότι τους αναγνωρίζουν το δικαίωμα να είναι λυπημένα, θυμωμένα, φοβισμένα, αντί να προσπαθούν να τα πείσουν ότι «όλα έγιναν για το καλό σου».
● Eπίσης, καλό είναι οι γονείς να είναι στην αρχή ελαστικοί σχετικά με το πότε, πόσο και πού θα είναι με τον μπαμπά, τόσο περισσότερο μάλιστα όσο πιο μικρό είναι το παιδί.  
Mπορεί στην αρχή να μην κοιμάται στον μπαμπά αν δεν θέλει, αφού η νύχτα για τα μικρά παιδιά είναι πιο δύσκολη μακριά από το σπίτι και το δωμάτιό τους.
● O μπαμπάς θα πρέπει να φροντίσει το παιδί να νιώσει καλά στο σπίτι του, να έχει δηλαδή ένα χώρο (έστω κι αν δεν είναι ένα χωριστό δωμάτιο) δικό του, που τον ξαναβρίσκει κάθε φορά.
● Eπίσης, στην αρχή τουλάχιστον, είναι καλό η μέρα αυτή να είναι αφιερωμένη στο παιδί, να μη χρειάζεται δηλαδή το παιδί να μοιραστεί τον πατέρα του με την καινούργια του σύντροφο ή τη δουλειά του.

Λουίζα Bογιατζή