Εσείς στις παραλίες, εγώ στη... γλάστρα μου!!

«Τι και αν όλοι σας είστε στις παραλίες... εγώ μια χαρά περνώ 
μέσα στην γλάστρα μου....Όαση!» 

"What if all of you are on the beaches ... I am fine into my pot ....  
My Oasis! "

pinakio

Michael Stolzenberg: Υπάρχει ένα χαμόγελο....

Τον λένε Michael Stolzenberg κι είναι μόλις δεκατριών χρόνων. Ζει στη Φλόριντα της Αμερικής. Ένα πανέμορφο καστανόξανθο αγόρι. Χαμογελά. Σου κάνει εντύπωση αυτό το χαμόγελο. 

Σου κάνει εντύπωση αυτό το χαμόγελο.

Περπατά με τη σχολική τσάντα στους ώμους και μια κάμερα τον κινηματογραφεί. "Τι ξεχωριστό έχει;" αναρωτιέσαι κι είσαι έτοιμος να πας στην επόμενη ιστορία. Δεν έχεις χρόνο για χάσιμο εξάλλου.
Στάσου.... Η κάμερα εστιάζει.  

Ο Michael δεν έχει χέρια από τους αγκώνες και κάτω ενώ ταυτόχρονα ισορροπεί πάνω στα δυο προσθετικά του μέλη αντί για πόδια και βαδίζει χαρούμενος. 

Σου κάνει και πάλι εντύπωση αυτό το χαμόγελο.
"Ωραία, θες λοιπόν να μας συγκινήσεις;" μονολογείς εκνευρισμένα.
Η ιστορία του Michael όμως δεν είναι από αυτές που προκαλούν οίκτο. Στην τρυφερή ηλικία των οκτώ, μια βακτηριακή ασθένεια τον έριξε σε κώμα και βρέθηκε μια σταγόνα πριν από το θάνατο. Προκειμένου να του σώσουν τη ζωή, οι γιατροί αναγκάστηκαν να ακρωτηριάσουν χέρια και πόδια.  

Ο μικρός Michael δεν λύγισε. Συνέχισε τη ζωή του, τον αθλητισμό κι είναι ένα χαρούμενο αγόρι, σαν όλα τα δεκατριάχρονα. Δεν νομίζει ότι είναι διαφορετικός και δεν θέλει να αντιμετωπίζεται έτσι.
Η ιστορία θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Κι εσύ να μειδιάσεις "Το' ξερα! Άδικα έχασα το χρόνο μου!"
Σε σένα που έμεινες, θα σου μιλήσω για αυτό το χαμόγελο. Για το δυναμισμό αυτού του παιδιού. Για το δύσκολο εγχείρημα που ανέλαβε.
Θα σε αφήσω να δεις τον Michael με τη φαντασία σου. Να τον ακούσεις να μιλάει στη κάμερα. Αυτή, που τον κινηματογραφεί. Γιατί αυτό το αγόρι δεν είναι απλά ένα παιδί που... 

Ο «Παιδικός Κήπος»... «Η Παιδεία έχει να κάνει με την οικογένεια»

Ο «Παιδικός Κήπος»

Ρωτήθηκε κάποτε ένας μεγάλος νομπελίστας πού οφείλει την επιτυχία του. 
Αφού σκέφτηκε αρκετά, απάντησε: στον «παιδικό κήπο». Εκεί μου έμαθαν να πλένω τα χέρια μου πριν φάω, να μην κλέβω τα παιχνίδια του διπλανού, ποιοι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού, να δίνω το χέρι στο άλλο παιδί για να περάσουμε το πεζοδρόμιο... 
.
Γιατί αναφέρεστε στην παιδεία και όχι στην οικογένεια; 
Η παιδεία δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το σχολείο. Το σχολείο είναι η εκπαίδευση. 
Η παιδεία έχει να κάνει με την οικογένεια. Το σχολείο δεν είναι επιφορτισμένο να απαντήσει στις ελλείψεις της οικογένειας. 

Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ

το βρήκαμε εδώ: η ζωη ειναι ωραια ...

Μια πολύ ευχάριστη είδηση!!

Το μωράκι που κινδύνευε να πεθάνει γιατί το Ταμείο δεν κάλυπτε τη μεταμόσχευση...

είναι πλέον υγιέστατο και χθες, Σάββατο 27/07, βαφτίστηκε κιόλας!!

Ζωή να 'χουν  τα χρόνια της 

και χρόνια η ζωή της!!

ευχαριστούμε θερμά τον φίλο μας που μας ενημέρωσε :)

Για την ανθρώπινη ηλιθιότητα που δυστυχώς είναι ανίατη

human stupidity unfortunately is incurable

When the whole world is dealing with this baby and not that, then something is not fundamentally good on this planet

greenplanetfree

Ανάδοχη Μητέρα γράφει: «Η Αμοιβή Μου»

Ανάδοχες οικογένειες – Γονείς από καρδιάς!

Έχουν περάσει κιόλας εννέα χρόνια.
Εννέα χρόνια από τότε που βγήκαμε χέρι χέρι από την πόρτα του ιδρύματος.
Θυμάμαι πως φτάσαμε σπίτι, ο Βασίλης ήταν στο νηπιαγωγείο κι ο μπαμπάς είχε πάρει άδεια απ' τη δουλειά του για να κρατήσει το μαγαζί όσο εγώ θα ήμουν μαζί σου.
Σου έδειξα τους χώρους του σπιτιού.
Τόσο διαφορετικοί αλήθεια από τη μεγάλη αίθουσα με τα πολλά κρεβατάκια του ιδρύματος που μεγάλωσες.
Σου έδειξα το δωμάτιό σου και θυμάμαι πως στην αρχή μπέρδευες τις πόρτες, όταν ήθελες να πας στο μπάνιο.
Και χάζευες με όλα τα καινούργια που έβλεπες.
Σου έκανε εντύπωση η ηλεκτρική κουζίνα, το σίδερο που σιδέρωνα τα ρούχα.. πράγματα κι αντικείμενα που δεν είχες δει μέχρι τώρα.
Κι άπλωνες το χεράκι σου να τα αγγίξεις, να τα νιώσεις, να τα καταλάβεις...
Κι έτρεμα μη καείς, μη χτυπήσεις, μη πάθεις κακό.
Και περάσαμε δύσκολα τον πρώτο καιρό.
Κι εσύ κι εμείς.
Γιατί έπρεπε να μάθουμε ο ένας τον άλλον και δεν ήταν εύκολο.
Είχες ζήσει τριάμισι χρόνια στο ίδρυμα κι έπρεπε τώρα να μάθεις σε άλλο τρόπο ζωής.
Με άλλα πράγματα και άλλους ανθρώπους.
Και πείσμωνες και θύμωνες - μια σταλιά σκατό - κι άνοιγες την πόρτα και μου έλεγες θα φύγω.
Κι απελπιζόμουν πως πάει δεν θα τα καταφέρουμε.
Κι ήταν στιγμές που - ναι το παραδέχομαι - μετάνιωσα για όλο αυτό.
Όμως η αγάπη μου για σένα μεγάλωνε μέρα την μέρα.
Κι αυτό μου έδινε δύναμη.
Κι έκανα κουράγιο και προσπαθούσα να μένω ήρεμη στις προκλήσεις και στις δοκιμασίες που μου έβαζες.
Όχι πως δεν σου φώναξα, όχι πως δεν σε μάλωσα.
Όμως το έκανα όπως ακριβώς γινόταν και με τον Βασίλη.
Γιατί μέρα τη μέρα δεν σας ξεχώριζα πια.
Και χθες είχαμε ραντεβού με την ψυχολόγο του ιδρύματος.
Είχε προηγηθεί μια επαφή μεταξύ εσένα κι εκείνης προ καιρού και σε είχε περάσει διάφορα τεστ.
Και χθες πήγαμε με τον μπαμπά σου να μας πει τα συμπεράσματα των τεστ.
Και μας είπε πως είσαι ένα πολύ έξυπνο παιδί, που δεν τα παρατάει εύκολα, κοινωνικό, χαρούμενο και δοτικό.
Και πως κάναμε πολύ καλή δουλειά και σου έχουμε εμφυσήσει αξίες και σωστές βάσεις για να γίνεις ένας αξιόλογος άνθρωπος.
Και συγκινήθηκα...
Κι έκλαψα...
Γιατί αυτό ήταν η αμοιβή μου!!

aresmares

σχετικά:

Ο θεσμός των ανάδοχων οικογενειών - To χαμομηλάκι

06 Ιουλ 2009

Υιοθεσία: Τα παιδιά της καρδιάς
Τι πρέπει να ξέρει όποιος ...

25 Ιαν 2010

Ανάδοχοι γονείς: αξίζει τον κόπο... | To χαμομηλάκι

15 Απρ 2008

Αναδοχή Παιδιού: Η Ανάδοχη Αγκαλιά δίνει ζεστασιά
και ...

17 Αυγ 2010

Αναδοχή παιδιού - Ρούφαγε Αγάπη μέσα από τα μάτια της.... | To ...

05 Φεβ 2011

Μια οικογένεια για κάθε παιδί - Μια μανούλα για τον Τσόκο | To ...

02 Οκτ 2012

Υιοθετήστε ένα παιδί από τα αζήτητα - To χαμομηλάκι

02 Ιαν 2010