Έχεις; Δώσε! Νιώθεις; Μοιράσου! Μπορείς; Βοήθησε! Διαφωνείς; Φώναξε!

Πόσους ανθρώπους που σε είχαν ανάγκη προσπέρασες;

Πόσες φορές έκλεισες τα μάτια σου και σιώπησες σε όσα συνέβαιναν γύρω σου; 

Πόσες φορές έκανες πράξη τον εθελοντισμό που κηρύττεις στους άλλους; 

Συνήθισες να προσπερνάς, να σιωπάς, να αδρανείς, να τα θεωρείς όλους και όλα δεδομένα αλλά και να αναβάλλεις. Αναβάλλεις πολλά και ανάμεσα σε αυτά και το πιο σημαντικό, να νιώσεις άνθρωπος. Μπορεί στα λόγια και στις ιδέες να είναι όλα σωστά. Στις πράξεις όμως, σε αυτές που εκπνέουν πριν καν γίνουν πραγματικότητα, εκεί κρύβεται η ανθρωπιά σου. 

Συνήθεια είναι όλα γύρω μας και δυστυχώς σε κατάπιε και δεν έμεινε ούτε ίχνος από τις ιδέες, τα ιδανικά, την ανθρωπιά σου, το εγώ σου. Σκιές, αυτό είναι οι άνθρωποι για σένα, ή τουλάχιστον αυτό έγιναν. Βουβές σκιές που έχουν τόσα πολλά να σου πουν και εσύ απλά προσπερνάς χωρίς να ακούσεις τίποτα. Σκιές που πνίγονται στην άβυσσο της απανθρωπιάς και εσύ δεν απλώνεις το χέρι σου να τις γλιτώσεις. Πολλές φορές ούτε καν γυρνάς να κοιτάξεις, απλά γυρνάς το κεφάλι σου και συνεχίζεις τη νωθρή πορεία που άλλοι χάραξαν για σένα. Αδιαφορία, φόβος ή απλά συνήθεια; Κάτι σε κρατάει πάντως σε απόσταση από τους συνανθρώπους σου. Είσαι κοντά τους αλλά ποτέ δίπλα τους.

Και κάπως έτσι περνούν τα χρόνια. Δε σου αρέσει ο χρόνος που πέρασε, μισείς τον κόσμο που ζεις και πιστεύεις ότι στην εκπνοή του χρόνου όλα θα αλλάξουν. Ο χρόνος αλλάζει και εσύ περιμένεις μετά τα βεγγαλικά και τα πυροτεχνήματα όλα να ξαναρχίσουν από το μηδέν. Πάντα όμως στο τέλος συνειδητοποιείς ότι απλά όλα συνεχίζουν από εκεί ακριβώς που πάγωσαν στην εκπνοή του χρόνου. Ίδια πορεία, ίδια προβλήματα και ένα καλά κρυμμένο κενό να σου θυμίζει αυτό που θα ήθελες να ήσουν εσύ, ο διπλανός σου, ο κόσμος σου γενικότερα.

Ξέρεις γιατί τίποτα δεν αλλάζει; 

Γιατί δεν αλλάζεις εσύ πρώτα. Μηχανικά ζούσες και πριν, μηχανικά θα ζεις και αυτόν το χρόνο. Συνήθισες στην τεχνητή αναπνοή, αλλά η ζωή είναι καρδιοχτύπια. Πώς λοιπόν θα μιλήσεις για ανθρωπιά, αφού και εσύ ο ίδιος λησμόνησες να είσαι άνθρωπος;

Κάτω από τη νεκρωμένη σου επιφάνεια χτυπάει ακόμα μια καρδιά που πονάει κάθε φορά που βλέπει το άδικο και την απανθρωπιά. Το στόμα σου μπορεί να σιωπά, οι λέξεις μπορεί να νεκρώνουν και το σώμα σου να παγώνει. Εκεί όμως, στο βάθος υπάρχει ακόμα κάτι που σου θυμίζει να αισθάνεσαι, να βοηθάς, να μοιράζεσαι και να νοιάζεσαι. Εκεί κρύβεται το έναυσμα που έψαχνες για να κάνεις μια φορά πράξη αυτό που περιοριζόταν στους κόλπους της πεζής κοσμοθεωρίας σου. Η ανθρώπινη λαιμαργία και ο εγωισμός προσπαθούν να σκεπάσουν αυτόν τον ήχο, όμως αυτή αντιστέκεται και συνεχίζει να χτυπά. Αυτή εμποδίζει το τέρας που κρύβεται μέσα σου να φανερωθεί. Άκουσε τη λοιπόν για μια φορά και κάνε πραγματικότητα όσα αυτή προστάζει αλλά αδυνατεί να κάνει πράξη.

Έχεις; Δώσε! 

Νιώθεις; Μοιράσου! 

Μπορείς; Βοήθησε! 

Διαφωνείς; Φώναξε!

Κάνε ό,τι περνάει από τα χέρια σου, απλά μη λησμονήσεις να νιώσεις. Πάντα να εύχεσαι για μια αλλαγή, ένα ζευγάρι φτερά και αγάπη. Μια αλλαγή δική σου, ένα ζευγάρι φτερά για να πετάξεις μακριά από την απανθρωπιά του σήμερα και μια υπερβολική δόση αγάπης για να δώσεις, για να μοιραστείς, για να νιώσεις άνθρωπος.

Σοφία Καλπαζίδου
Eπιμέλεια Κειμένου: Μυρτώ Τσιτσιδάκη

pillowfights

Τα Βυζαντινά Kάλαντα του Λαζάρου, του «αγέλαστου»...

Λάζαρος, ο «αγέλαστος»
Η ελληνική Παράδοση θέλει τον φίλο του Χριστού να είναι σοκαρισμένος από αυτά που αντίκρισε στον Άδη με αποτέλεσμα να χαμογελάσει μόνο μια φορά μετά την ανάστασή του.

Κάποτε, λέγεται, πως ο «αγέλαστος» Λάζαρος είδε κάποιον χωρικό στο παζάρι να κλέβει μια στάμνα και να φεύγει. Τότε χαμογέλασε λέγοντας 

«Βρε τον ταλαίπωρο. Για ιδές τον πώς φεύγει με το κλεμμένο σταμνί. Ξεχνάει ότι κι αυτός είναι ένα κομμάτι χώμα, όπως και το σταμνί. Το 'να χώμα κλέβει τ' άλλο. Μα δεν είναι να γελούν οι πικραμένοι;»

iefimerida

Που 'σουν Λάζαρε, που 'ναι η φωνή σου

όπου σ' έκλαιγαν οι αδερφοί σου.

Ήμουνα στη γη παραχωμένος

Και με τους νεκρούς ανταμωμένος.
 

Τα χεράκια μου σταυρό δεν είχαν,

Τα ποδάρια μου αγναντισμένα.

Τα ματάκια μου γιομάτα δάκρυ

Και το στόμα μου πικρό φαρμάκι.
 

Ήρθεν ο Χριστός και ξύπνησέ με

Κι απ΄το μνήμα μου εσήκωσέ με.

Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάγια

Ήρθε η Κυριακή που τρων τα ψάρια.

- Πού ’σαι Λάζαρε, που είναι η φωνή σου

που σε γύρευε η μάνα κι η αδερφή σου.
 

- Ήμουνα στη γη, στη γη βαθιά χωμένος

κι από τους εχθρούς, εχθρούς βαλαντωμένος.

Bάγια, βάγια των Bαγιών

τρώνε ψάρια, τον κολιόν

και την άλλη Kυριακή

ψήνουν το παχύ τ’ αρνί.

Αγησίλαος: Ο πρώτος που «Καβάλησε το καλάμι»

Η φράση πιθανότατα προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα. Οι Σπαρτιάτες την έλεγαν, για να πειράξουν τον βασιλιά Αγησίλαο.
Ο Αγησίλαος αγαπούσε υπερβολικά τα παιδιά του.

Λέγεται ότι, όταν αυτά ήταν μικρά, έπαιζε μαζί τους μέσα στο σπίτι, καβαλώντας, σαν σε άλογο, ένα καλάμι. 

Κάποια μέρα όμως, τον είδε ένας φίλος του σ’ αυτή τη στάση. Ο Aγησίλαoς τον παρακάλεσε να μην κάνει λόγο σε κανέναν, πριν γίνει κι αυτός πατέρας και νιώσει τι θα πει να παίζεις με τα παιδιά σου. 

Αλλά εκείνος δεν κράτησε το λόγο του και το είπε και σε άλλους, για να διαδοθεί σιγά σιγά ο λόγος σε όλους και να φτάσει στις μέρες μας και το λέμε, όταν θέλουμε να πούμε για κάποιον ότι πήραν τα μυαλό του αέρα.

Πηγή: Το λεξικό της Λαϊκής Σοφίας
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πυρετός: Ένας... καλός φίλος στην αρρώστια μας!

Το διδακτικό αυτό Παραμύθι απευθύνεται σε όλα τα παιδάκια και τους γονείς τους.

    Το έγραψε ο Παναγιώτης Σπυρίδης, Αναπληρωτής Καθηγητής Παιδιατρικής.

Ο πυρετός στα παιδιά...

Paramythi Pyretos Panagioti... by on Scribd

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αναρτήσεις από τον κ. Σπυρίδη:

• Μαμά, είσαι σίγουρη ότι κάνεις το καλύτερο για μένα;
• Κίνδυνοι στη θάλασσα, στην πισίνα, στην ακτή
• Άλλο ο Πυρετός άλλο η Θερμοπληξία

Ο Λάζαρος, τα Λαζαράκια οι Λαζαρίνες και τα Κάλαντα

Αύριο, Σάββατο του Λαζάρου, το καλεί το έθιμο: Φτιάχνουμε λαζαράκια και λέμε τα κάλαντα του Λαζάρου.

Παιδιά, το Σάββατο του Λαζάρου φτιάχνουμε τα Λαζαράκια! 

Σάββατο του Λαζάρου αύριο, κι εδώ στα χωριά μας στο Πήλιο, τα κοριτσάκια με τα ανθοστολισμένα καλαθάκια τους, οι λεγόμενες Λαζαρίνες, βγαίνουν στις γειτονιές να τραγουδήσουν το Λάζαρο, να τραγουδήσουν την Ανάσταση και τον ερχομό της άνοιξης, ενώ αρκετοί νοικοκυραίοι, πέρα από το καθιερωμένο πλέον χαρτζιλίκι που θα τους φιλέψουν, θα γεμίσουν τ' αδειανά τους λουλουδάτα καλαθάκια με λευκά αυγά για να τα βάψουν οι μανάδες τους τη μεγάλη Πέμπτη.

Είδα φόβους, είδα τρόμους
είδα βάσανα και πόνους.
Δώστε μου λίγο νεράκι
να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς και των χειλέων
και μη με ρωτάτε πλέον 

Του χρόνου πάλι γιορτάσωμε
με υγεία να σας βρούμε
στον οίκο σας χαρούμενοι
τον Λάζαρο να πούμε

Σε τούτο τ’ αρχοντόσπιτο
πέτρα να μη ραϊσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού
Χρόνια Πολλά να ζήσει...
youtube

– Πού ’σαι Λάζαρε, πού είναι η φωνή σου
που σε γύρευε η μάνα κι η αδερφή σου.
– Ήμουνα στη γη, στη γη βαθιά χωμένος
κι από τους εχθρούς, εχθρούς βαλαντωμένος.

Βάγια, βάγια των βαγιών,
τρώνε ψάρια, τον κολιόν
και την άλλη Κυριακή,
ψήνουν το παχύ αρνί.

Σταφιδόψωμο - Λαζαράκια

ΥΛΙΚΑ

• 2 κιλά αλεύρι για τσουρέκι
• 600 γρ. ζάχαρη
• 80 γρ. μαγιά μπύρας
• κανελόνερο (νερό στο οποίο έχουμε βράσει κανέλα)
• αλάτι
• 1600 γρ. σταφίδες
• 2 κουταλιές της σούπας κονιάκ
• 1½ φλιτζάνι του τσαγιού ελαιόλαδο
• κανέλα, γαρίφαλο, γλυκόζη, σουσάμι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Βάζουμε σε μια λεκάνη το αλεύρι και από πάνω ρίχνουμε το ελαιόλαδο.
Τρίβουμε το αλεύρι ανάμεσα στα δυο μας χέρια ώστε να ανακατευτεί καλά με το ελαιόλαδο.
Κάνουμε στη μέση μια λακκούβα, λιώνουμε τη μαγιά της μπύρας σε χλιαρό κανελόνερο και την προσθέτουμε στη ζύμη.
Ζυμώνουμε προσθέτοντας (αν χρειαστεί) κανελόνερο.
Αφήνουμε τη ζύμη για περίπου 6 ώρες να φουσκώσει (πρέπει να ξεχειλίσει από τη λεκάνη).
Αλέθουμε τις σταφίδες, προσθέτουμε κανέλα και ελάχιστο γαρίφαλο και ζυμώνουμε με το κονιάκ.
Όταν ετοιμαστεί η ζύμη την κόβουμε κομμάτια (στο μέγεθος από μικρά ψωμάκια), τα πλάθουμε στενόμακρα , τα πλαταίνουμε, απλώνουμε από πάνω λίγο από το μείγμα της σταφίδας και κλείνουμε από πάνω τη ζύμη.

Αν τα φτιάξουμε το Σάββατο του Λαζάρου, όπως είναι το έθιμο, τα πλάθουμε σαν ανθρωπάκια με σταυρωμένα χέρια για να "σταυρώσουμε το Λάζαρο" όπως λέγεται.
Τοποθετούμε τα ψωμάκια πολύ αραιά (επειδή στο ψήσιμο θα φουσκώσουν) πάνω σε λαδόχαρτο μέσα σε ταψί.
Σκεπάζουμε το ταψί και τα αφήνουμε να φουσκώσουν (όταν ο χώρος είναι ζεστός χρειάζεται περίπου 1,5 ώρα).
Για να δοκιμάσουμε αν έχουν φουσκώσει αρκετά πρέπει μόλις τα πιέσουμε με το δάκτυλό μας να ξανασηκώνονται αμέσως.
Τα βρέχουμε από πάνω πολύ απαλά με διαλυμένη γλυκόζη και τα πασπαλίζουμε με μπόλικο σουσάμι.
Τα βάζουμε σε φούρνο 200 βαθμών και τα ψήνουμε για περίπου 1 ώρα.
Τρώγονται ολόκληρα ή κομμένα σε φέτες.

madata

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Καθιστή θέση W: Είναι επικίνδυνη για το παιδί;

Σε αυτή τη θέση το παιδί κάθεται στο πάτωμα, με τους γλουτούς ανάμεσα στα πόδια, τα γόνατα λυγισμένα και τα πέλματα στραμμένα προς τα έξω. Βλέποντάς το από πάνω, σχηματίζεται το αγγλικό γράμμα W. Γιατί πολλά παιδιά επιλέγουν την καθιστή θέση w; Η θέση αυτή παρουσιάζει μεγάλη βάση στήριξης, με αποτέλεσμα το παιδί να αισθάνεται σταθερότητα, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσει ιδιαίτερα τους μύες του κορμού για τη διατήρηση της ισορροπίας του.

Πόσο επικίνδυνη είναι η θέση W για το παιδί;

1. Παρόλο που η θέση αυτή συνήθως δεν μεταβάλλει την ανατομική δομή των οστών των κάτω άκρων, μπορεί να προκαλέσει σύσπαση σε ορισμένους μύες που εμπλέκονται στην άρθρωση του ισχίου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ευνοείται σε αυτά τα παιδιά, είτε η βάδιση με τα πόδια προς τα μέσα, είτε η πλατυποδία.
2. Επίσης, όταν τα παιδιά κάθονται στη θέση w, δεν παρουσιάζουν δραστηριοποίηση των στροφικών κινήσεων του κορμού, κάτι που καθιστά δύσκολο το να φτάσουν τα παιχνίδια που δεν βρίσκονται ακριβώς μπροστά τους. Οι στροφικές κινήσεις του κορμού είναι επίσης πολύ σημαντικές για τη σωστή βάδιση και την ισορροπία, καθώς και για την επίτευξη άλλων εξειδικευμένων κινητικών δεξιοτήτων, όπως πχ η γραφή.

Τι μπορείτε να κάνετε ως γονείς, όταν το παιδί σας κάθεται στη θέση W;

Εάν το παιδί σας κάθεται συχνά στη θέση w, μπορείτε να το ενθαρρύνετε, (χωρίς όμως να το υποχρεώσετε), να κάθεται στο πλάι, μπρούμυτα, οκλαδόν ή με τα πόδια τεντωμένα μπροστά και ανοιχτά. Καλό είναι να γνωρίζετε ότι η κάθε συνήθεια είναι δύσκολο να αλλάξει, διότι ο εγκέφαλος, αλλά και το ίδιο το σώμα, αναπτύσσουν μυϊκή μνήμη γι’ αυτή τη θέση. Με την επανάληψη και με ήπιο τόνο, θα πετύχετε το σκοπό σας!

Αλεξάνδρα Κοσμαρίκου, Παιδίατρος
themamagers.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η γονική αποξένωση που έπεται ενός κακού διαζυγίου

Η γονική αποξένωση, που συχνά έρχεται ως αποτέλεσμα ενός κακού διαζυγίου, κάνει το παιδί να νιώθει συναισθηματικό βιασμό, από τους γονείς που το κατευθύνουν προς τη μία ή την άλλη πλευρά.

Γονείς που θέλουν να εκδικηθούν τον/την πρώην σύζυγο και χρησιμοποιούν τα παιδιά ως όπλο εναντίον του/της, είναι περιπτώσεις που λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε. Στην Ελλάδα η γονική αποξένωση παρατηρείται σε υψηλό ποσοστό, ως αποτέλεσμα της αποκλειστικής επιμέλειας, που συνήθως δίνεται μόνο στη μητέρα, ενώ ο πατέρας περιορίζεται σε ελάχιστες ημέρες ή και ώρες επικοινωνίας το μήνα με το παιδί.

Το διαζύγιο επηρεάζει βαθιά την ψυχολογία του παιδιού, καθώς σημαίνει απώλεια σταθερότητας οικογενειακού περιβάλλοντος, συχνά αλλαγή τόπου διαμονής, αισθήματα εγκατάλειψης, απόρριψης και ενοχής, αφού αποδίδει στον εαυτό του την ευθύνη της αποχώρησης του γονέα.

Παιδί και απομακρυσμένος γονέας στερούνται εμπειρίες οικειότητας, εγγύτητας, θαλπωρής, επικοινωνιακής αλληλεπίδρασης, φροντίδας και δέσμευσης. Για να αντέξει ο παιδικός ψυχισμός αυτό τον ψυχικό πόνο, από-επενδύει τα συναισθήματα που έτρεφε για τον απομακρυσμένο γονέα και δομεί ένα είδος «συναισθηματικού τείχους» ως προς την εσωτερίκευσή του.

Η διαδικασία αποξένωσης αρχίζει με την σταδιακή ενστάλαξη αρνητικών απόψεων και συναισθημάτων στο παιδί από τους γονείς. Απόρροια της συκοφάντησης του ενός από τον άλλο γονέα, είναι το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης, που αναφέρεται στο πώς επηρεάζεται και συμπεριφέρεται το παιδί λόγω αυτής της κατάστασης. Το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης χαρακτηρίζεται από συμπεριφορές, όπως:

• Ξαφνικές δικαιολογίες του παιδιού με σκοπό να μη συναντήσει τον άλλο γονέα.
• Άρνηση να λάβει δώρα ή χρήματα από τον άλλο γονέα.
• Απροθυμία να δει πρόσωπα της οικογένειας του πατέρα ή της μητέρας.
• Συμπτώματα όπως άγχος, νευρικότητα, κατάθλιψη, αδιαφορία προς τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια.
• Εχθρότητα, απέχθεια, άρνηση για τηλεφωνική ή άλλη επαφή με τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια.
• Φόβο να εκδηλώσει τα συναισθήματά του μπροστά στον γονέα από τον οποίο εξαρτάται με δικαστική απόφαση.

Σε κάθε περίπτωση η απώλεια του παιδιού από το γονέα που χάνει την κηδεμονία αποτελεί περίοδο πένθους και συναισθηματικά μπορεί να αντιστοιχεί στο συμβολικό θάνατο του παιδιού. Το να στρέφει ένας γονέας το παιδί εναντίον του άλλου γονέα είναι σαν να το στρέφει κατά του ίδιου του εαυτού. Τα παιδιά που εκτίθενται σε τέτοιες τοξικές γονεϊκές συμπεριφορές παρουσιάζουν περισσότερα συναισθηματικά προβλήματα.

citykidsguide.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πόλεμος, μωρία και συμφορά

Θα πειστεί κάποτε το χοντροκέφαλο ανθρώπινο γένος ότι μεγαλύτερη μωρία και συμφορά από τον πόλεμο δεν υπάρχει, και από τα παθήματα του θα διδαχθεί κάποτε ότι πρέπει να τον καταργήσει, σαν υπερβολικά οδυνηρό και ακριβό τρόπο για επίλυση διαφορών;

Εμμάνουελ Καντ

ΧΡΥΣΑΝΘΗ9*

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

System Of A Down - Lonely Day (Γενοκτονία Αρμενίων - Armenian Genocide)

Οι System of a Down, επίσης γνωστοί με το ακρωνύμιο SOAD ή συντομότερα System, είναι ένα Αρμενικο-Αμερικάνικο metall/rock συγκρότημα από τη Νότια Καλιφόρνια, που σχηματίστηκε το 1994.

Αποτελείται από τους: 

Serj Tankian (κυρίως φωνητικά, αρμόνιο και ρυθμική κιθάρα), 

Daron Malakian (φωνητικά και κιθάρα), 

Shavo Odadjian (μπάσο) και 

John Dolmayan (ντραμς).

Such a lonely day, and it's mine
The most loneliest day of my life
Such a lonely day should be banned
It's a day that I can't stand

The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life

Such a lonely day shouldn't exist
It's a day that I'll never miss
Such a lonely day, and it's mine
The most loneliest day of my life

And if you go, I wanna go with you
And if you die, I wanna die with you

Take your hand and walk away

The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life

Life
Such a lonely day, and it's mine
It's a day that I'm glad I survived

---------------

Τόσο μοναχική μερα
και ειναι δικια μου
η πιο μοναχική μερα της ζωής μου

Τοσο μοναχική μέρα
Δε θα 'πρεπε να απαγορεύεται
Αυτη η μερα που δεν μπορω να την αντεξω

H πιο μοναχικη μερα της ζωης μου
Η πιο μοναχικη μερα της ζωης μου

Τόσο μοναχική μερα
Δεν θα επρεπε να υπαρχει
Η μερα που ποτε δεν θα μου λειψει
Τόσο μοναχική μερα
και ειναι δικια μου
η πιο μοναχική μερα της ζωής μου

Kαι αν φυγεις, θελω να φυγω μαζι σου
Και αν πεθανεις, θελω να πεθανω μαζι σου

Παρε το χερι σου και φυγε

H πιο μοναχικη μερα της ζωης μου
Η πιο μοναχικη μερα της ζωης μου
H πιο μοναχικη μερα της ζωης μου
της ζωης μου

Τοσο μοναχική μερα
Και ειναι δικια μου
Η μερα που ειμαι ευτυχισμενος που επιβιωσα

https://lyricstranslate.com

Στις 24 Απριλίου 1915, 250 διανοούμενοι Αρμένιοι δολοφονούνται από τους Τούρκους για να καταστραφεί ο πυρήνας της αρμένικης κουλτούρας

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

24 Απριλίου 1915 – Σαν σήμερα η Γενοκτονία των Αρμενίων – Armenian genocide

Ξεκινά με την σύλληψη  250 διανοουμένων και ηγετών της αρμενικής κοινότητας στην Κωνσταντινούπολη

What You Should Know About The Armenian Genocide

Γενοκτονία των Αρμενίων

Armenian genocide

Ως γενοκτονία των Αρμενίων (Αρμενικά: Հայոց Ցեղասպանություն) αναφέρονται τα γεγονότα εξόντωσης Αρμενίων πολιτών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Εντολές για εκκαθαρίσεις Αρμενίων είχαν δοθεί νωρίτερα από το Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ (1894-96), ωστόσο η κύρια ευθύνη για τις πλέον εκτεταμένες σφαγές τους αποδίδεται στο κίνημα των Νεότουρκων (1908-18).

Ως έναρξη της Αρμενικής Γενοκτονίας συμβολικά θεωρείται η 24η Απριλίου του 1915, όταν η ηγεσία της Αρμενικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης φυλακίστηκε και εκατοντάδες Αρμένιοι της Πόλης απαγχονίστηκαν.

Τουρκικές πηγές αναφέρουν ότι ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ήταν από 600.000 ως 800.000, ενώ Δυτικές και Αρμενικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των σφαγιασθέντων στο 1.500.000.

Γενοκτονία των Αρμενίων: Μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες

Η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη «γενοκτονίας» και ισχυρίζεται ότι πραγματοποιήθηκε ένας βίαιος εκτοπισμός του Αρμενικού πληθυσμού.

Η Γενοκτονία των Αρμενίων πραγματοποιήθηκε παράλληλα και με τον ίδιο τρόπο με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Ελλήνων και των Ασσυρίων (Νεστοριανών χριστιανών).

e-today.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

"Παιδική Προστασία" και Ελληνική Κοινωνία

Υπάρχουν γωνιές στις γειτονιές σου, που αποφεύγεις να κοιτάς. Υπάρχουν συμμαθητές των παιδιών σου, που δεν γνώρισες ποτέ γιατί ποτέ δεν φτάσανε στο σχολείο τους. 

Υπάρχουν σκιές ανθρώπων που σκουντάς, καθώς βιαστικά χτίζεις τη δική σου ζωή, μέχρι μια μέρα να σκουντηχθείς πίσω εσύ, από τον ανένταχτο ενήλικα πια, πρώην παιδί μιας δομής ιδρυματικής, άνθρωπο πλέον του κοινωνικού σου «περιθωρίου».

    Το 2008 επέστρεψα από την Μεγάλη Βρετανία. Δυο γονείς με βιώματα στην ιδρυματική φροντίδα του τόπου μας, φρόντισαν τα ακούσματά μου τα παιδικά, να γεμίσουν με ιστορίες από βικτωριανά κτήρια με υπόγεια, βίαιους φροντιστές, διευθύντριες δεσποινίδες με ράβδους και δωμάτια απομόνωσης για τα διαφορετικά παιδιά.    

Γέμισαν την παιδική φαντασία και με τραγούδια, παιχνίδια ομαδικά και ιστορίες εξαίρεσης από καλούς Σαμαρείτες- πάντα στην Ελλάδα το Αγαθό θα διασώζεται στην εξαίρεση! 

    Το 2011, υπό την ευθύνη μου, επικοινωνήσαμε μετά από μια σχεδόν διετή μελέτη, σε πανελλήνιο παιδοψυχιατρικό συνέδριο, κάτι που μπορεί να μοιάζει αυτονόητο. Η μελέτη απεδείκνυε πως αν σε μια ιδρυματική δομή παιδικής προστασίας παρέχεις εκπαίδευση και ψυχοθεραπεία για τα παιδιά και το προσωπικό, πετυχαίνεις το ποθούμενο: εξαφάνιση της βίας (από το προσωπικό στα φιλοξενούμενα παιδιά και μεταξύ των ανηλίκων), καθώς και ελαχιστοποίηση των ημερών νοσηλείας σε ενδονοσοκομειακά τμήματα παιδοψυχιατρικής νοσηλείας, που απαιτούνται για τα παιδιά των δομών όταν το προσωπικό δεν μπορεί να χωρέσει (να περιέξει, δηλαδή να αντέξει και να φροντίσει) την ψυχοσυναισθηματική τους κρίση (παραπ. 1).

    Μέσα από μια εκδήλωση αντίστασης στην αλλαγή(οι ιδρυματικές μονάδες λειτουργούν όπως και τα σωφρονιστικά καταστήματα, ως κλειστά συστήματα με όρους συχνά ομερτά) απαγορεύτηκε η (εθελοντική) επιστημονική παρέμβαση στη δημόσια δομή. Ένα χρόνο πριν είχα αποδεχθεί την πρόσκληση συνεργασίας από μια μικρή, ιδιωτικής πρωτοβουλίας δομή, το Ελληνικό Παιδικό Χωριό στο Φίλυρο, το οποίο αναλάμβανε να απαντήσει στο πρόβλημα της παραμέλησης και της κακοποίησης παιδιών και εφήβων, με ένα εργαλείο από μια πιο ευρωπαϊκή εποχή: την διεπιστημονικότητα και την οργάνωση των στελεχών σε ομάδες.

    Ο χώρος της παιδικής προστασίας παγκοσμίως, διατηρεί την πιο ταπεινή θέση στην κοινωνική παρέμβαση των πολιτικών σχεδιασμών, ακόμα πιο πίσω από τα δικαιώματα των πονεμένων συνανθρώπων κάθε μειοψηφικής ομάδας αλλά και του χώρου των εξαρτημένων ατόμων. Βλέπετε τα παιδιά δεν είναι ψηφοφόροι. 

    Ακόμα περισσότερο, τα παραμελημένα παιδιά στερούνται ακριβώς αυτού του προσώπου που θα τα εκπροσωπούσε στην ενήλικα οργανωμένη κοινωνία: του υπευθύνου ενήλικα φροντιστή! Γι’ αυτό εξάλλου και επιλέγεται από το προνοιακό και δικαστικό σύστημα, όχι σπάνια να διασωθεί ο μικρός ανθρωπάκος που ματώνει κάτω από την συνειδητή ή ασυναίσθητη ανημποριά του οικογενειακού του πλαισίου, με την μετακίνησή του σε ένα πλαίσιο παιδικής προστασίας.

    Δεν είναι «γκουρμέ» η εργασία στην παιδική προστασία. Δεν διατίθεται για πολιτικές και επιστημονικές παρεμβάσεις «αστραπής» και «εντυπωσιασμού». Οι ίδιοι οι χρόνοι που απαιτούνται για να φροντιστεί ένα παιδί είναι τρομακτικοί για το μυαλό του σύγχρονου και εκστασιασμένου από την τεχνολογική του υπερδύναμη, ανθρώπου.

Σε ένα από τα πιο σοβαρά ερευνητικό πρόγραμμα (project) παρέμβασης σε παιδικούς πληθυσμούς του περιθωρίου, τα γκέτο του Λονδίνου, τμήμα του οποίου μετέφερα στην ελληνική μου πραγματικότητα, η Camila Batmanghelidjh και οι συνεργάτες της (Παραπομπή 2), απέδειξαν πως για να ξεκινήσει να αλλάζει ένα κακοποιημένο παιδί ψυχισμό, δηλαδή για να εμπιστευτεί έναν ενήλικα φροντιστή, χρειάζεται 2 έως 7 χρόνια συστηματικής και σταθερής φροντίδας από το ίδιο πρόσωπο! Αυτό δεν είναι ένα χρονικό όριο για θεραπεία της εμπειρίας του, είναι ένα χρονικό όριο για έναρξη της θεραπείας. 

    Από πλευράς ειδικών απαιτείται επίσης μια υψηλή εξειδίκευση και μια απόκτηση εμπειρίας σε αντίξοες συνθήκες. Στην πλειοψηφία τους τα περιστατικά σοβαρής κακοποίησης δεν θα ολοκληρώσουν ποτέ τη δικαστική διαδικασία. 

Βιασμένα παιδιά θεωρείται ότι σώθηκαν απλώς γιατί έχουν απομακρυνθεί από το γεωγραφικό σημείο κακοποίησης, τη βιολογική οικογένεια. Συγγενείς εξακολουθούν δικαιωματικά να έχουν επαφή, η πληροφορία χάνεται στο ενδιάμεσο των αλλαγών πλαισίων και ηχηρά απουσιάζει το ουσιαστικότερο εργαλείο που διαθέτει η επιστήμη μας σε παγκόσμιο (δυτικοευρωπαϊκό) επίπεδο: την συστηματική ψυχοθεραπευτική παρέμβαση στην πληγωμένη ύπαρξη. 

    Στο συγκλονιστικό του επίτομο έργο από την πρώτη γραμμή ο καθηγητής παιδοψυχιατρικής κ. Αμπατζόγλου θα τιτλοφορήσει «Αλλάζοντας Χέρια» (Παραπομπή 3) την εμπειρία κακοποίησης παιδιών με ιστορικό κακοποίησης μέσα από την απώλεια ιδρυματικών δομών που αποτυγχάνουν να σταθεροποιήσουν αρχικά το παιδί, στη συνέχεια τον έφηβο, μέχρι το σωφρονιστικό πλαίσιο/φυλακή, να καλωσορίσει ένα ενήλικο κορμί που ποτέ δεν έμαθε να σέβεται, γιατί δεν ένοιωσε να το σέβονται οι άλλοι.

    Γιατί δεν είναι δημόσια γνωστά αυτά; Γιατί δεν μας ενδιαφέρει συνήθως εκτός περιόδου Χριστουγέννων! Οι ιστορίες παιδικού πόνου πουλάνε, ντυμένες και καλυμμένες ωστόσο πίσω από ένα χολυγουντιανής έμπνευσης δράμα. 

Η «βρομιά» στην οθόνη συγκινεί, δίπλα μας ωστόσο μας αηδιάζει· αίσθημα αποστροφής! Στις γκρίζες περιοχές του νόμου και την λειψανδρία στελέχωσης υπηρεσιών, ο εργαζόμενος στην παιδική προστασία, καλείται να εκθέσει και πρακτικά τον εαυτό του να τον θέσει, μεταξύ παιδιού και κακοποιητικού περιβάλλοντος, με τις απειλές και τις μηνύσεις συχνά να είναι επί προσωπικού. Τα περισσότερα αστυνομικά τμήματα, δικαστικά κτήρια, προνοιακές υπηρεσίες, στερούνται κατάλληλα διαμορφωμένων χώρων για κακοποιημένα παιδιά, με τα παιδιατρικά ή παιδοψυχιατρικά τμήματα νοσοκομείων, να είναι συχνά ο πιο ασφαλής χώρος φιλοξενίας του τρομαγμένου παιδιού. 

Οι εμπειρίες δεν είναι εύκολο να περιγραφούν. Δεν θέλουμε να περνάνε από το μυαλό μας τέτοιες σκέψεις. Ζαλίζει η εικόνα ενός φαγωμένου από τρωκτικά παιδιού ή οι πληγές από καψίματα σε χέρια και σε πόδια… 

    Σε πολλές δημόσιες δομές και θεσμικούς φορείς υπάρχουν πρόσωπα που έχουν αφιερώσει τον εαυτό τους στο ζήτημα της προστασίας των παιδιών. Υπάρχει ένα δίκτυο προσώπων και φορέων που όλο και πιο συστηματικά αναγνωρίζεται, συστήνεται, συνεργάζεται και δημιουργεί μια ομπρέλα πάνω από το πονεμένο παιδί. 

    Η ιδιωτική πρωτοβουλία επίσης έχει να επιδείξει υπεύθυνο έργο και φαίνεται πως όταν μια πρωτοβουλία οργανώνεται τοπικά, σταθερά και ταπεινά (όπως το «Ελληνικό Παιδικό Χωριό» στο Φίλυρο, ο «Φάρος του Κόσμου» στον Δενδροπόταμο, η «Πρωτοβουλία για το Παιδί» στη Βέροια και τόσες άλλες) η κοινότητα το στηρίζει και η κοινωνικοποίηση των παιδιών αποκτά μια φυσιολογικότητα, καθώς η «καταγωγή» από τον τοπικό φορέα, αποστιγματοποιείται. 

    Δυσκολίες υπάρχουν. Μοιάζει οργανωμένα «κυκλώματα» να μπορούν να απειλήσουν και να αλλοιώσουν την δημόσια εικόνα μιας υπόθεσης παιδικής προστασίας. Άλλοτε θεσμικά πρόσωπα με μικρή ή καθόλου εμπειρία στην παιδική προστασία μπορούν να παρερμηνεύσουν ή να παρακωλύουν την ουσιαστική φροντίδα. Τα αλλεπάλληλα κύματα του προσφυγικού έφεραν μαζί τους και ανήλικους ναυαγούς πολέμων και ξεριζωμένων οικογενειακών δραμάτων, αυξάνοντας τον αριθμό παιδιών σε κρίση και την πολυπλοκότητα των περιστατικών. Ολοκληρώνοντας ωστόσο μια δωδεκαετία επιστημονικής πορείας στην Ελλάδα, συνεχούς συνεργασίας με δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς και ανθρώπους των φορέων παιδικής προστασίας, τα συγκινητικά παραδείγματα φροντίδας και συνεργασίας νικούν! Η δημιουργία ηλεκτρονικού αρχείου για φορείς και παιδιά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. 

Ο πρόσφατος νόμος των αναδοχών έρχεται να μεταφέρει την παιδική προστασία σε μια νέα εποχή. Αυτά ωστόσο είναι εργαλεία! Και έχουν να κατανοηθούν ως εργαλεία από τους ειδικούς, τα θεσμικά πρόσωπα εξουσίας και τους εμπλεκόμενους φορείς. Εργαλεία που σκοπό έχουν να φροντίσουν ολιστικά το παιδί που ξεκινάει τη ζωή του από την χώρα του τραύματος. 

Εργαλεία που όταν άτσαλα εφαρμοστούν μπορεί να ξανατραυματίσουν! Εργαλεία που απαιτούν επιστημονικά σοβαρή και με κόπο αποκτημένη εκπαίδευση και θεραπεία, των ίδιων των ειδικών, των υποψηφίων αναδόχων και εθελοντών και εννοείται των ίδιων των παιδιών.

Πριν λίγες εβδομάδες, το Ελληνικό Παιδικό Χωριό στο Φίλυρο, μέσα και από τις συγκυρίες των δυο εγκλεισμών, έφθασε οικονομικά σε οριακή κατάσταση βιωσιμότητας. Σε μια χωρίς προηγούμενο εμπειρία, μια κοινωνία σε δοκιμασία σκληρή, από την οικονομική κρίση και την πανδημία, κίνησε γη και ουρανό να δείξει αλληλεγγύη σε ένα πλαίσιο παιδικής προστασίας που ζήτησε βοήθεια! 

 Συγκίνηση όμοια με την συγκίνηση που νιώθει ο υπεύθυνος φροντιστής, όταν λαμβάνει τη φωτογραφία και το μήνυμα από ένα πρώην-παιδί, που ενήλικα όταν σταθεί κλείνει πίσω του των κύκλο των ιδρυματικών φροντίδων, διεκδικώντας στη ζωή ίσους όρους φροντίδας και προσφέροντας ο ίδιος στην κοινωνία, τη δική του υπέροχη πορεία: γιατί αν μπορέσει ένα ακόμα παιδί να βρει την ομορφιά μέσα από μια ιστορία παραμέλησης και πόνου, είναι που όλος ο κόσμος κέρδισε αυτήν την ομορφιά του! 

• Παραπομπή 1: «Πρόγραμμα Εκπαιδευτικής Διασύνδεσης Κέντρου Μέριμνας Ανηλίκων με Παιδοψυχιατρικές Υπηρεσίες. Πρόταση εφαρμογής για την συνολική βελτίωση της ποιότητας της ψυχικής υγείας παιδιών σε φροντίδα». Λάππας Α., Ευγενίου Α., Παπουτσόγλου Γ., Καραπιπέρη Β., Καραγιαννάκη Ι.. Ιπποκράτειο Γ. Ν. Θεσσαλονίκης/ Παπάφειο Κέντρο Παιδικής Μέριμνας, 7ο Πανελλήνιο Παιδοψυχιατρικό Συνέδριο, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο 27-29 Μαΐου 2011
• Παραπομπή 2: «Reaching teenage gang members», Camila Batmanghelidjh στο, «Teenagers and Attachment: Helping Adolescents Engage with Life and Learning», Andrea Perry, Worth Publishing, 2009
• Παραπομπή 3: «Αλλάζοντας Χέρια. Διεπιστημονική προσέγγιση της διακίνησης και της τοποθέτησης των παιδιών», Αμπατζόγλου Γρηγόρης, University Studio Press, 2002

του Δρ. Αλέξη Λάππα, Ψυχίατρου Παιδιών και Εφήβων

alphapatras.gr

«Άντε, κάνε μας τη χάρη που έχεις και άποψη.»

Τα παιδιά δεν έρχονται στη ζωή με κάποιο εγχειρίδιο για τα πολλά «πώς» που απασχολούν το μυαλό μας, καθώς τα μεγαλώνουμε.

Παραδείγματα ψυχολογικής παιδικής κακοποίησης:

1. Ο πρώτος ψυχολογικός βιασμός ενός παιδιού είναι το μπούκωμα με το φαγητό. 

Θυμηθείτε ότι το παιδί σάς βλέπει σαν γίγαντα, ο οποίος προσπαθεί με ένα κουτάλι να το ταΐσει, εσείς στη θέση του, τι επιλογές θα είχατε;
2. Η άρνηση της αγκαλιάς, ως μέσο τιμωρίας.
3. Αρνητική σύγκριση με άλλα παιδιά: 

«Είδες ο Γιαννάκης, τι καλό παιδί που είναι ενώ εσύ…»
4. Χλευασμός για τις αδυναμίες του και τα συναισθήματά του, καθώς απευθυνόμαστε σε ένα οκτάχρονο παιδί: 

«Ολόκληρος άντρας και φοβάσαι έναν σκύλο!»
5. Οι φωνές και οι στριγκλιές
6. Περιφρόνηση: 

«Άντε, κάνε μας τη χάρη που έχεις και άποψη!»
7. Γελοιοποίηση, σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό χώρο
8. Προσβλητικοί υπαινιγμοί για το φύλο του ή τις συμπεριφορές του «Έτσι είναι οι γυναίκες από μικρές φαίνονται» ή «τι είσαι κοριτσάκι και παίζεις με κούκλες;»
9. Το διπλό μήνυμα:

«Να πας να παίξεις παιδί μου, τι πειράζει που εγώ θα μείνω μόνος – ή μέσα στο σπίτι»
10. Το να είναι παρόντα σε καβγάδες μεταξύ των γονέων. 

(Θυμηθείτε άλλο σύγκρουση και άλλο καβγάς με βία)
11. Η επιβολή εξουσίας χωρίς εξηγήσεις:

«Θα το κάνεις γιατί το λέω εγώ.»

    Η άρνηση της επικοινωνίας, η απομόνωση, οι τιμωρίες που περιλαμβάνουν κλείσιμο του παιδιού σε σκοτεινό χώρο, η άρνηση της τροφής, η παραμέληση των αναγκών του, η άρνηση επικοινωνίας με έναν γονέα σε περίπτωση διαζυγίου ή και η παρεμπόδιση της επικοινωνίας μαζί του (όταν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος, ο οποίος να αποδεικνύεται μέσω δικαστηρίου) είναι και αυτές μορφές ψυχολογικής βίας.

    Ένας γονέας, ο οποίος κάποια στιγμή στο θυμό του θα μιλήσει ταπεινωτικά στο παιδί έχει τη δυνατότητα να επανορθώσει για τη συμπεριφορά του, ζητώντας του συγγνώμη.
Δεν μας απασχολεί το τι κάνει ένας γονιός το 10% του χρόνου του αλλά το τι κάνει ένας γονιός το 90% του χρόνου του.

Ίσως χρειάζεται εκ μέρους μας η παραδοχή ότι, χρειαζόμαστε βοήθεια ως γονείς για να μάθουμε πώς:

• 1. Να μη χτυπάμε το παιδί μας, όταν είμαστε θυμωμένοι.
• 2. Να καθησυχάζουμε ένα μωρό όταν κλαίει.
• 3. Να προστατεύσουμε το παιδί μας αν διαπιστώσουμε ότι είναι θύμα ψυχολογικής ή άλλης κακοποίησης.
• 4. Να προετοιμάζουμε το παιδί να προστατεύει τον εαυτό του από τέτοιου είδους επιθέσεις.
• 5. Να του θέτουμε συνέπειες και όχι τιμωρίες.
• 6. Να μην το υποτιμάμε, εξευτελίζουμε, περιφρονούμε.

περισσότερα εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Σιγά, μωρέ! Και μεις που φάγαμε ξύλο, όταν ήμασταν παιδιά, τι πάθαμε;»

Το ακούμε συχνά από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά και από νεότερους, δυστυχώς.

Παροτρύνσεις για ξυλιές στα χεράκια, φωνές με έντονο ύφος, χειρονομίες προσβλητικές και τιμωρίες στη γωνία, αποτελούν κάποιες προσφιλείς, «ανώδυνες» τακτικές, που συστήνονται ελαφρά τη καρδία, ακόμη και από παιδαγωγούς, προκειμένου να συνετιστεί ένα παιδί, ένα νήπιο, ένα βρέφος που … «ενοχλεί».

Κι όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα, από την επιφανειακή προσέγγιση του.. «έλα, μωρέ τι πάθαμε με λίγο ξύλο;»

Το ξύλο που έχει δεχθεί ένα παιδί, αγαπητέ υποστηρικτή των «λίγων ξυλιών», πλημμύρισε κάποτε τον εγκέφαλό του με κορτιζόλη, την ορμόνη του άγχους, προκαλώντας αλλαγές μόνιμες στην εγκεφαλική φυσιολογία του.

Το έχει κάνει ψυχρό συναισθηματικά, αφού έμαθε στην πιο τρυφερή του ηλικία, πως ένας γονιός μπορεί να ταυτιστεί με τον τιμωρό του.

Το έκανε να νιώθει μόνο, με συναισθήματα οργής, μίσους, τα οποία στη συνέχεια έστρεψε στον εαυτό του, βιώνοντας ενοχή και ματαίωση.

Αλήθεια, όσοι νομιμοποιούν το ξύλο, μπορούν να συνάψουν πολύ στενές σχέσεις και να συνδεθούν συναισθηματικά;

Μπορούν να βιώσουν την απόλυτη εμπιστοσύνη προς οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον, αφού οι ίδιοι τους οι γονείς τους κακομεταχειρίστηκαν κάποτε;

Ένιωσαν ποτέ στην πραγματικότητα πολύ κοντά και οικεία με αυτούς τους γονείς, ή απλά περιορίστηκαν σε μια σχέση ψυχρή, σε μια σχέση σεβασμού;

Πώς μπορούν, άραγε, να χειριστούν τα ψυχοσυναισθηματικά προβλήματα που πηγάζουν από μια ηλικία παιδική, γεμάτη ξύλο και ταπείνωση;

Και... αλήθεια, τι γίνεται με τις αγχώδεις διαταραχές που χτυπάνε συχνά την πόρτα, όσων είχαν βίαια παιδικά χρόνια;

Αγοραφοβία, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, πηγάζουν συχνότατα από την παιδική κακοποίηση.

............
η συνέχεια εδώ: daddy-cool
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Aν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή... / If I Had My Child to Raise Over Again

Θα του μάθαινα λιγότερα για την αγάπη της δύναμης
και περισσότερα για τη Δύναμη της Αγάπης.

I'd teach less about the love of power,
And more about the power of love.

Θα φρόντιζα να χτίσω πρώτα την αυτοεκτίμησή του 

και μετά θα φρόντιζα για το σπίτι,

Θα χρησιμοποιούσα τα δάχτυλά μου για να ζωγραφίζω 

κι όχι για να μαλώνω,

Θα το διόρθωνα λιγότερο 

και θα συνδεόμουν μαζί του περισσότερο,

Θα έπαιρνα τα μάτια μου από το ρολόι 

και θα κοίταζα περισσότερο το ίδιο το παιδί μου,

Θα φρόντιζα να λέω «εγώ ξέρω» λιγότερο 

και να νοιάζομαι περισσότερο,

Θα έκανα μαζί του πιο πολλές βόλτες 

και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς,

Θα σταματούσα να προσποιούμαι τη σοβαρή 

και θα έπαιρνα πιο σοβαρά το παιχνίδι,

Θα έτρεχα σε περισσότερους αγρούς 

και θα κοίταζα πιο πολύ τα αστέρια τη νύχτα,

Θ΄ αγκάλιαζα περισσότερο 

και θα αποτραβιόμουν λιγότερο,

Θα μπορούσα να δω την ομορφιά της βελανιδιάς 

με αφορμή ένα μικρό βελανίδι,

Θα ήμουν λιγότερο άκαμπτη 

και περισσότερο υποστηρικτική,

Θα του μάθαινα λιγότερα για την αγάπη της δύναμης 

και περισσότερα για τη δύναμη της αγάπης.

Diane Loomans

vatopaidi

---

If I Had My Child to Raise Over Again

If I had my child to raise all over again,
I'd finger-paint more, and point the fingers less.
I would do less correcting and more connecting.
I'd take my eyes off my watch, and watch with my eyes.

I would care to know less and know to care more.
I'd take more hikes and fly more kites.
I'd stop playing serious, and seriously play.
I would run through more fields and gaze at more stars.

I'd do more hugging and less tugging.
I'd build self-esteem first, and the house later.
I would be firm less often, and affirm much more.
I'd teach less about the love of power, And more about the power of love.

Παιδί μου, έτσι "χορεύεται" η ζωή.

Γιε μου, σου γράφω κάτι, γιατί τα λόγια τα παίρνει ο αέρας, σε αντίθεση με τα γραπτά που μένουν, εσύ πες το αν θες, “Ο δεκάλογος για το πώς χορεύεται η ζωή”. 

Και το μόνο που θέλω από εσένα, είναι να πάρεις αυτές τις αράδες και να τις εκτυπώσεις σε ένα απλό χαρτί, να κολλήσεις το χαρτί πάνω στο γραφείο σου και να το βλέπεις κάθε φορά που θα κάθεσαι σε αυτό…

Άκου με προσεκτικά!
– Δεν είναι κακό να κάνεις λάθη παιδί μου, ανθρώπινο είναι, κι εγώ θέλω να είσαι ανθρώπινος, το κακό είναι το να μην τα αναγνωρίζεις, το να μην τα παραδέχεσαι και το να μην τα διορθώνεις.

– Η ζωή πάντα σου δίνει δεύτερες ευκαιρίες, αν όμως δεν τις αρπάξεις ούτε κι αυτές, τότε αλίμονο σου, τρίτες δεν έχει.

– Σοφός δεν είναι εκείνος που τα ξέρει όλα, σοφός είναι αυτός που έχει την θέληση και την δίψα να τα μάθει όλα, άσχετα με το αν θα τα καταφέρει τελικά.

– Χωρίς προσπάθεια κι αγώνα δεν κερδήθηκε ποτέ κανένας πόλεμος, κι η ζωή ακριβέ μου, είναι γιομάτη από πολέμους, διάλεξε λοιπόν, εσύ θες να θα είσαι με τους νικητές ή με τους ηττημένους, θα αγωνισθείς ή θα παραδοθείς, θα πολεμήσεις ή θα πετάξεις στο χώμα το σπαθί σου;

– Δικός σου άνθρωπος δεν είναι εκείνος που σου χαδεύει τα αυτιά, λέγοντας σου εύηχα λογάκια, είναι εκείνος που σου λέει αλήθειες, που τις πιο πολλές φορές, δεν θα τις αντέχουνε τα αυτιά σου για να τις ακούσεις, αυτός είναι ο πιο δικός σου άνθρωπος.

– Ο μπαμπάς κι η μαμά θα θέλουν πάντα το καλό σου, όμως δεν θα είναι πάντα εκεί για να σε σηκώνουν και να συμβουλεύουν, κάποια στιγμή θα φύγουν, και κάποια στιγμή, θα πρέπει από μόνος σου να μάθεις να θέλεις το καλό σου.

– Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο είσαι εσύ, και κανείς δεν είναι πιο πάνω από εσένα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα πρέπει να βλέπεις όλους τους άλλους σαν ασήμαντους κι υποδεέστερους σου, ο αυτοσεβασμός δεν αναιρεί τον σεβασμό, το αντίθετο.

– Να κυνηγάς πάντα τα όνειρα σου, μα να θυμάσαι πως για να πιάσεις ένα όνειρο δεν είναι ποτέ απλό κι εύκολο, δεν υπάρχουν εύκολα όνειρα, εύκολα είναι μόνο εκείνα τα όνειρα που, όταν ξυπνήσεις το πρωί, τα έχεις ήδη ξεχάσει.

– Οι πληγές πονάνε σίγουρα, και να είσαι βέβαιος πως θα πονέσεις πάρα πολλές φορές μέσα από την πορεία σου, όμως οι πληγές είναι μαθήματα, οι πληγές είναι εκείνες που θα σε δυναμώσουνε, κι όχι η αποφυγή τους. Κι όσους σε πληγώνουν, να μην τους το ανταποδίδεις, να τους θυμάσαι και να αποχωρείς.

– Το ευχαριστώ, το συγγνώμη, το σ΄ αγαπάω, το είμαι εδώ, τα καλημέρα και το καληνύχτα, το σε νοιάζομαι και το σε βοηθάω, δεν είναι μυστικά, είναι κάτι που θα πρέπει να μάθεις να τα λες, να τα ουρλιάζεις, να τα πράττεις και κυρίως, να τα εννοείς.

Και ένα ακόμη τελευταίο, σαν μπόνους… 

Άντρας, γιέ μου, δεν είναι εκείνος που απλά φοράει παντελόνια, είναι εκείνος που τα τιμάει, που κρατάει τον λόγο του, που δεν υπόσχεται αν δεν μπορεί να πραγματοποιήσει, που μπορεί να σηκώσει τις ευθύνες του, όσα κιλά κι αν ζυγίζουνε!

Ο μπαμπάς σου.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Giovanni Giancaspro: Για να καταλάβεις ποιος είναι καλός φίλος να οργανώσεις ένα πάρτι

Ο μπαμπάς συνήθιζε να μου λέει:

για να καταλάβεις ποιος είναι καλός φίλος
να οργανώσεις ένα πάρτι
ένα όμορφο πάρτι
να έχεις καλές μπύρες
και κρασιά παλιά ώριμα

να έχεις καλό φαγητό
και μουσική υπόκρουση
να είσαι όμορφη
να τους καλωσορίσεις όλους
να βάλεις ψηλά τακούνια
αλλά όχι υπερβολικά
να αφήσεις τους μεγάλους διαλόγους
να μιλάς λίγο με όλους

Κάλεσε φίλους, κάλεσε πολλούς,
κάλεσε όλους τους φίλους που γνωρίζεις
και μετά αφού το πάρτι τελειώσει
άφησε τους όλους να ακολουθήσουν το μονοπάτι
που προτιμούν,
μην αναγκάζεις κανέναν να μείνει
μην προσπαθήσεις να πείσεις κανέναν
μην παρατείνεις το πάρτι
γιατί τα πάρτι έχουν προέλευση μεγαλύτερης ηλικίας από εμάς,
και ξέρουν πότε να τελειώσουν,
αποχαιρέτησε τους και ευχήσου τους καλή βραδιά

Και παρατήρησε
παρατήρησε καλά εκείνους με τη θέληση τους
έμειναν να σε βοηθήσουν
ποιος σε βοήθησε να πλύνεις πιάτα
ποιος σε βοήθησε να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους
αυτοί, αυτοί, αυτοί,
θα είναι οι καλοί σου φίλοι,
αυτοί που θα σταθούν δίπλα σου
όταν η μουσική και το κρασί τελειώσει

Αυτοί
οι καλοί φίλοι
είναι αυτοί που θα μείνουν
είναι αυτοί που θα σταθούν
ακόμη και όταν η ζωή σου
έχει μόνο ψίχουλα και χάος να προσφέρει.

Και θυμήσου στο τέλος κάθε όμορφου πάρτι
στο τέλος κάθε μεγάλης στιγμής
μετά από κάθε μεγάλη επιτυχία
και κάθε επιτυχημένη επιχείρηση
θα δεις ότι δίπλα σου
Πάντα θα υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι
Αλλά αυτοί οι πολύ λίγοι
πάντα να το θυμάσαι
αξίζουν τα πάντα.

***

Papà mi diceva
per capire chi è un buon amico
organizza una festa
fai una festa bellissima
prendi buone birre
e dei vini sopra i tredici

prendi del buon cibo
e che la musica di sottofondo
sia bella, che possa accogliere tutti
mettila alta da poter far dire
bellissimo questo pezzo, che gruppo è?
ma non troppo alta,
lascia che i vostri dialoghi
non vengano coperti dagli assoli,
invita amici, mi diceva, invitane tanti,
invita tutti gli amici che conosci

e poi finita la festa
lascia che ognuno prenda la via
che preferisce,
non forzare nessuno a rimanere
non convincere
non prolungare mai la festa
che le feste hanno origini più antiche di noi,
sanno loro quando finire,
tu saluta e augura la buonanotte a tutti

e osserva
osserva bene chi di sua volontà
resta ad aiutarti,
chi ti aiuterà a lavare i piatti
chi ti aiuterà a rimettere a posto
a sistemare le cose,
questi,
saranno i tuoi buoni amici

quelli che non ti staranno accanto
quando la musica e il vino
gioiranno con le tue buone Lune,
questi sono i buoni amici
quelli che rimarranno
anche quando la tua vita
avrà da offrire solo briciole e disordine

e alla fine di tutto,
mi diceva papà
ricorda, alla fine di ogni bellissima festa
alla fine di ogni momento epico
di ogni grande successo
e di ogni impresa riuscita,
vedrai che accanto a te
resteranno sempre pochissime persone,
ma quelle pochissime
ricordalo sempre,
valgono tutto.

[Gio Evan]

Του Gio Evan, ψευδώνυμο του ποιητή και συγγραφέα Giovanni Giancaspro. Για τη μετάφραση secretplaceposting

o-klooun
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η Παιδεία στα χρόνια της Χούντας / Σιγή νεκροταφείου στα σχολεία

ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ
Σιγή νεκροταφείου στα σχολεία

Στην επιβολή σιγής νεκροταφείου στα σχολεία, τα στελέχη της χούντας μάλλον δεν κουράστηκαν. Oι άνεμοι της άτολμης και ανολοκλήρωτης φιλελεύθερης μεταρρύθμισης του 1964 δεν είχαν φυσήξει για τους σχολικούς κανονισμούς. Aυτοί εξακολουθούσαν να στηρίζονται στις αυταρχικές μετεμφυλιακές ρυθμίσεις, όπως είχαν τελικά διαμορφωθεί με τη σχετική νομοθεσία του 1955.

Aυτή ανέσυραν και επαναδιατύπωσαν υπό το πνεύμα των άρθρων του ασυνάρτητου παπαδοπουλικού «πιστεύω» και επί το αυστηρότερο. Παγώνει σήμερα η ψυχή σου... ελληνοχριστιανικά διαβάζοντας την πρώτη εγκύκλιο-διαταγή (16 Mαϊου 1967) για τη λειτουργία των σχολείων:

«... 2. Tο σχολείον οφείλει να μεριμνά διά την ευπρεπή εμφάνισιν και την κοσμίαν συμπεριφοράν των μαθητών εντός και εκτός αυτού. H εκκεντρική κόμμωσις και ενδυμασία διά τα θήλεα, η μακρά και ατημέλητος κόμη και ουχί ευπρεπής ενδυμασία διά τους άρρενας είναι απαράδεκτα (...)

3. Tο σχολείον οφείλει να παρακολουθή και εφορά την εξωσχολικήν ζωήν και συμπεριφοράν των μαθητών του. (...)

4. Tα εξωσχολικά αναγνώσματα των μαθητών αποτελούν επίσης μέγα θέμα, το οποίον οφείλει να αντιμετωπίσει το σχολείον (...)

5. H ευθύνη του σχολείου διά την συμμετοχήν μαθητών εις οργανώσεις και επιτροπάς (εξωσχολικές) είναι τεραστία. Eις ουδεμίαν οργάνωσιν επιτρέπεται να μετέχουν οι μαθηταί πλήν της του Σώματος Eλλήνων Προσκόπων, του Eλληνικού Eρυθρού Σταυρού Nεότητος και της φοιτήσεως εις τα Kατηχητικά Σχολεία.

6. H καλλιέργεια της Eθνικής και Xριστιανικής συνειδήσεως των μαθητών είναι ο πρώτος και μέγιστος στόχος της όλης σχολικής εργασίας (...) Eκπαιδευτικοί, μη πιστεύοντες εις τα ιδεώδη και τας αξίας του έθνους, δεν έχουν θέσιν εις την εκπαίδευσιν...».

Στο πλαίσιο αυτό, φυσικά, ο «εκκλησιασμός είναι υποχρεωτικός. Θα γίνεται ομαδικώς και θα τιμωρούνται οι απόντες...».

Πέραν των άλλων που συνεπάγονται οι ιεροεξεταστικοί κανονισμοί υπάρχει ένα στατιστικό στοιχείο αποκαλυπτικό για το αστυνομικό σχολείο της χούντας. Aπό το 1967-74 αυξήθηκε το ποσοστό των μαθητών που τιμωρούνταν με αποβολές και μειώσεις των διαγωγών τους -οι τιμωρημένοι ξεπερνούσαν το 4%! Eνώ φυσιολογικά, λόγω του φόβου της δικτατορίας, θ αναμενόταν μείωση της όποιας «παραβατικότητας»...

Απαγορεύεται το... ζιβάγκο και τα χέρια στις τσέπες

Δίπλα στις γνωστές γελοιότητες για την «κοσμίαν εμφάνισιν και συμπεριφοράν των μαθητών» υπήρχαν και οι συστάσεις-διαταγές για την αμφίεση των καθηγητών. Eτσι, μια εμπιστευτική εγκύκλιος απαγόρευε το... ζιβάγκο.

Δεν επιτρεπόταν να φορούν οι καθηγητές «αντί υποκαμίσου μετά λαιμοδέτου περιβολή διά πλεκτών τύπου ζιβάγκο... ιδία εν τω σχολείω και εκτός αυτού...».

Aν το φορούσε κάποιος, κινδύνευε να εισπράξει την αξιολόγηση ότι «δεν εμφορείται υπό υγιών κοινωνικών φρονημάτων...».

Tο ίδιο, φυσικά, αν... είχε τα χέρια στις τσέπες, όταν ακουγόταν ο εθνικός ύμνος (αυτός ήταν λόγος δυσμενούς μετάθεσης) ή αν... εκφραζόταν με θαυμασμό για τον αθλητισμό στις «χώρες του παραπετάσματος» (αυτό συνιστούσε λόγο απόλυσης)...

Δήλωση πίστης στο καθεστώς
Oι παρεμφερείς ποινές ήταν κρίκοι μιας αλυσίδας, που στη μια άκρη βρισκόταν η δήλωση πίστης του δασκάλου προς το καθεστώς και στην άλλη η υποχρέωση να εκφωνούν ελληνοχριστιανικές ομιλίες για «τα αίτια και τους σκοπούς της επαναστάσεως».

H σχετική εγκύκλιος μάλιστα κατέληγε στο ότι «διά ψυχολογικούς λόγους κρίνεται σκόπιμον όπως ως ομιληταί χρησιμοποιηθώσι καθηγηταί αριστεράς αποκλίσεως».

Aλλοι ενδιάμεσοι κρίκοι ήταν πως έπρεπε να δηλώνουν τις οποιεσδήποτε μετακινήσεις τους -έστω και ημερήσιες! Nα παίρνουν υποχρεωτικά μέρος στα «μνημόσυνα των σφαγιασθέντων υπό των κομμουνιστο-συμμοριτών»...

Kατά τα άλλα υποτίθεται ότι η «επανάστασις αγρυπνεί, ώστε τα αιτήματά σας (των εκπαιδευτικών) να εξετάζωνται υπό των αρμοδίων προσώπων ή συμβουλίων βάσει των αρχών του δικαίου και να προωθούνται και αμοίβωνται οι άξιοι...».

Mόνο που το «ενδιαφέρον», σε συνδυασμό με την απαξίωση του καθηγητή και δασκάλου και το σκοταδιστικό περιεχόμενο της διδασκαλίας οδήγησε το 21% των νέων εκπαιδευτικών, που διορίστηκαν το 1971, να μην παρουσιαστεί για ν αναλάβει υπηρεσία...

«Κανένας άλλος λαός δεν έχει φιλοσόφους...»

Tο κυριότερο πρόβλημα, βεβαίως, στην εκπαιδευτική διαδικασία δεν ήταν η ασφυκτική αστυνόμευση του δασκάλου και του μαθητή. Oύτε καν οι παντοειδής διώξεις, ο εξοστρακισμός και η φυλάκιση πολλών εκατοντάδων εκπαιδευτικών στο πλαίσιο των εκκαθαρίσεων του δημόσιου τομέα έως τα τέλη του 1967. Oύτε επίσης η μείωση των πενιχρών, ούτως ή άλλως προδικτατορικών δαπανών για την παιδεία (από 11,3 κατέβηκε στο 9,3%).

Hταν, κατεξοχήν, το περιεχόμενο της ελληνοχριστιανικής διδασκαλίας. Oπως εύστοχα παρατηρούσε τότε «ουδέτερος» αλλοδαπός μελετητής, τονίζονταν υπερβολικά οι «προγονικές αξίες» με στόχο «να ξεχάσουν οι Eλληνες το παρόν, συγκεντρώνοντας την προσοχή τους στις δόξες του παρελθόντος ως υποκατάστατο για δράση στο παρόν»...

O συνταγματάρχης Λαδάς δεν θα μπορούσε να γίνει σαφέστερος προς την κατεύθυνση αυτή, με τη βλακώδη φασιστική αντίληψή του: «Kανένας άλλος λαός δεν έχει φιλοσόφους. Oι Eλληνες εξάντλησαν το θέμα... Oι ξένοι μόνο να μας μιμηθούν μπορούν» -το ανατριχιαστικό είναι ότι παρόμοιες απόψεις ακούγονται έως σήμερα...

O «εθνικός τύπος» του μαθητή και σπουδαστή ήταν αυτός που ακούει όσα επιτρέπεται να διδαχθούν, που τα απομνημονεύει και τα επαναλαμβάνει στις εξετάσεις. Nα μη σκέφτεται την πολιτική, να μη σκέφτεται γενικώς, παρά μόνο... ελληνικά και χριστιανικά.

«Ιδιαιτέρως χαμηλής ποιότητας»
Mετά την κατάρρευση της δικτατορίας όλα τα σχολικά βιβλία που κυκλοφορούσαν επί χούντας κρίθηκαν «ιδιαιτέρως χαμηλής ποιότητας διό και προεκάλεσαν αντιδράσεις ενίοτε εις βαθμόν κατακραυγής». O επιεικής χαρακτηρισμός ανήκει στην πρώτη συντηρητική αρμόδια επιτροπή της πρώτης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης Kαραμανλή, που έσπευσε μέσα σε 5 μέρες να τ αποσύρει από την κυκλοφορία.

Mέσα στις συνθήκες αυτές δεν ήταν χωρίς βάση το επιχείρημα «ότι τέτοια που είναι εκπαίδευση, όσοι λιγότεροι υποβάλλονται σ' αυτήν τόσο καλύτερα για τη χώρα». Iδού κάποια δείγματα:

-Oι κότες γεννούσαν περισσότερα αβγά : «Tο 1966 είχαμε 25.017.000 όρνιθες και 87.285.000 ωά, το 1967 οι όρνιθες μειώθηκαν εις 23.960.000 και τα ωά αυξήθηκαν εις 87.557.000...».

- Tην 21η Aπριλίου αποκτήσαμε «...υγείαν, εργασίαν, κατοικίαν τροφήν, μόρφωσιν... Oι πλέον εύποροι αναλαμβάνουν εθνωφελώς δράσιν... οικοδομείται μια νέα υγιής Δημοκρατία, η πραγματική, σιγά, σταθερά, με σύνεσιν και περίσκεψιν.

Aυτά τα διδάσκονται παιδιά του Δημοτικού και του Γυμνασίου (τα αποσπάσματα από τα βιβλία Iστορίας και Φυσικής Iστορίας της 6ης Δημοτικού).

Aλλο μικρό δείγμα-μνημείο ασυνάρτητης διδασκαλίας: «Tα μαλάκια έχουν σώμα μαλακόν. Aπό αναδίπλωσιν του σώματός των σχηματίζεται ο μανδύας, ο οποίος εις μερικά μαλάκια εκκρίνει εξωτερικόν όστρακον...».

H Eλλάς Eλλήνων Xριστιανών στον χώρο της εκπαίδευσης επιχειρώντας να κρατήσει τους πολίτες όμηρους με την ημιμάθεια, δεν τυράννησε τη χώρα μόνο για μια επταετία. Oι επιπτώσεις ήταν ορατές πολλά χρόνια μετά, για να μην πούμε ανιχνεύσιμες ακόμη...

«Διακόπτομεν διδασκαλίαν μαθήματος Στοιχείων Δημοκρατικού Πολιτεύματος»

Tο πρώτο επίσημο «απαγορεύεται» στα σχολεία ήταν η τηλεγραφική διαταγή (5 Mαϊου 1967) του αλήστου μνήμης αρεοπαγίτη K. Kαλαμποκιά, που δέχτηκε να παίξει στην πρώτη φάση της δικτατορίας τον ρόλο του υπουργού Παιδείας: «Aπό 8 Mαϊου 1967 διακόπτομεν διδασκαλίαν μαθήματος Στοιχείων Δημοκρατικού Πολιτεύματος εις Σχολεία Mέσης Eκπαιδεύσεως... Eις προβλεπομένας υπό ωρολογίου προγράμματος ώρας διδασκαλίας θα αναπτύσσητε εις μαθητάς νοήματα και σκοπούς της Eπαναστάσεως και ότι αύτη είναι γνησίως Eλληνική, μη στρεφομένη εναντίον εθνικών κομμάτων... Aναφέρατε ημίν τηλεγραφικώς λήψιν και εκτέλεσιν παρούσης».

Eίχε ξεχάσει ν απαγορεύσει τότε το μάθημα της Aγωγής Πολίτου. Eσπευσε να το προσθέσει δυο-τρεις μέρες αργότερα. Περίττευε κι αυτό, αφού την «αγωγή» του πολίτη είχαν αναλάβει οι διωκτικοί μηχανισμοί στους τόπους βασανισμού και φυλακίσεων...

Tο δεύτερο χρονικά «διατάσσομεν» είναι το «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» για την εισαγωγή στις ανώτατες και ανώτερες σχολές. Eπιπλέον, η προετοιμασία «γενιτσάρων» του καθεστώτος! Στις εισαγωγικές εξετάσεις για το ακαδημαϊκό έτος 1967-68 με αναγκαστικό νόμο (AN 40 της 19ης Iουνίου) καταργείται το ακαδημαϊκό απολυτήριο και «μεταξύ των στοιχείων κρίσεως προς επιλογήν των υποψηφίων λαμβάνεται υπόψη και η διαγωγή διά τους έχοντας υψηλόν φρόνημα, άμεμπτον ήθος και χαρακτήρα. Προς τούτο έκαστος λυκειάρχης προτείνει δι ητιολογημένης πράξεώς του αριθμόν απολυθέντων εξ εκάστου Λυκείου... Oι τελικώς επιλεγόμενοι εγγράφονται εις τινά των δηλωθεισών Σχολών καθ υπέρβασιν...».

Tο μέτρο, εκτός των άλλων, δείχνει πόσο μακρόβιο υπολόγιζαν το κράτος του... ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Προς την κατεύθυνση, δηλ. τη δημιουργία μιας χουντοθρεμμένης ελίτ πήρε μάταια κι άλλα μέτρα.

Tο τρίτο «απαγορεύουμε» ήταν για το Παιδαγωγικό Iνστιτούτο. Mε τον αναγκαστικό νόμο 59 της 24ης Iουνίου καταργήθηκε. Oπως εξηγούσε ο Kαλαμποκιάς, αυτό είχε σκοπό την «υποταγή της Παιδείας εις μίαν πολιτικήν παράταξιν... Tο φρόνημα πολλών εξ αυτών (των μελών του) ήτο διαβλητόν και η επίδρασιν... διαβρωτικήν... αντίθετος προς τας παραδόσεις του έθνους και την μακράν αυτού Iστορία». Yπήρχε όμως κι ένας ακόμη λόγος: «το αποκαλούμενον Iνστιτούτον, ουδέ καν ελληνικήν ονομασίαν είχεν»!

Oι διευθυντές των σχολείων κλήθηκαν να παραδώσουν στην αστυνομία τα «Δελτία» του, επειδή σε αυτά υπήρχαν άρθρα των Παπανούτσου και Kακριδή «φορέων της σκοταδιστικής εκπαιδευτικής μεταρρυθμίσεως»!
πηγή

1. Εκδίωξη των εκπαιδευτικών που είχαν αριστερό φρόνημα.

2. Επαναπρόσληψη συνταξιούχων εκπαιδευτικών με γνωστά φρονήματα.

3. Πρόσληψη νέων εκπαιδευτικών που διέθεταν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων.

4. Οι μαθητές υποχρεώθηκαν να υμνούν τους συνταγματάρχες.

5. Απαγόρευαν στους εκπαιδευτικούς να χρησιμοποιούν μέχρι και την λέξη κόκκινο επειδή παρέπεμπε στο κομμουνισμό.

6. Οι μαθητές που έγραφαν με το αριστερό υποχρεώνονταν να γράψουν με το δεξί, ακόμα και δια της βίας, επειδή η γραφή με το αριστερό ισοδυναμούσε με υποσυνείδητη ροπή προς τον κομμουνισμό και έπρεπε να παταχθεί!

7. Οι μαθητές έπρεπε να κάνουν ομιλίες και να διαγωνίζονται σε εκθέσεις υπέρ της χούντας.

8. Απαγορεύονταν-κατάσχονταν τα εξωσχολικά βιβλία με κόκκινο εξώφυλλο επειδή παρέπεμπαν στο κομμουνισμό!

9. Απαγορεύονταν-κατάσχονταν βιβλία από συγγραφείς που η κατάληξή του επώνυμού τους θύμιζε Ρωσία ή κομμουνισμό, όπως Τσέχοφ, Ντοστογιέφσκι, Ζερβό (ζερβά=αριστερά) κτλ.

10. Η εγκύκλιος 182 καθόριζε αυστηρώς την συμπεριφορά των εκπαιδευτικών και την καθημερινή εξύμνηση των συνταγματαρχών.


πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι