... ΠΟΤέ δεν θα μάθω να σέρνομαι...

Δεν ξέρω αν ποτέ θα μάθω να πετάω
αλλά ξέρω ότι ποτέ δεν θα μάθω να σέρνομαι…

«Είναι το γέλιο σου που γράφει μουσική»

Απ’ τα μαλλάκια σου
κρατιέμαι στη ζωή
πριγκίπισσά μου εσύ
Μαρία και Ελένη
στις μαύρες μπούκλες σου
γερά έχει πιαστεί
η μοίρα που ζητά η ψυχή
ήσυχα ν’ ανασαίνει

Είναι το γέλιο σου

είναι το γέλιο σου

είναι το γέλιο σου

που γράφει μουσική

είναι το γέλιο σου

είναι το γέλιο σου

είναι το γέλιο σου

που τη χαρά ανασταίνει

Απ’ το χεράκι σου

κρεμιέμαι σαν παιδί

πατώ στο βήμα σου

και κείνο με πηγαίνει

σε παραλίες

που δεν έχω ξαναδεί

και σαν ιπτάμενο χαλί

στους ουρανούς με φέρνει

Είναι το γέλιο σου

είναι το γέλιο σου

είναι το γέλιο σου

που γράφει μουσική

είναι το γέλιο σου

είναι το γέλιο σου

είναι το γέλιο σου

που τη χαρά ανασταίνει

Χάιντε θῦμα, χάιντε ψώνιο / χάιντε Σύμβολον αἰώνιο! Ἂν ξυπνήσεις, μονομιᾶς / θά ῾ρτη ἀνάποδα ὁ ντουνιᾶς.

Ἡ μπαλάντα τοῦ κυρ-Μέντιου

Δὲ λυγᾶνε τὰ ξεράδια
καὶ πονᾶνε τὰ ρημάδια!
Κούτσα μία καὶ κούτσα δυὸ
τῆς ζωῆς τὸ ρημαδιό!

Μεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν οὗλοι: ἀφέντες, δοῦλοι,
οὗλοι: δοῦλοι, ἀφεντικὸ
καὶ μ᾿ ἀφήναν νηστικό.
...............
Ἀνωχώρι, Κατωχώρι,
ἀνηφόρι, κατηφόρι,
καὶ μὲ κάμα καὶ βροχή,
ὥσπου μοῦ ῾βγαινε ἡ ψυχή.

Εἴκοσι χρονῶ γομάρι
σήκωσα ὅλο τὸ νταμάρι
κι᾿ ἔχτισα, στὴν ἐμπασιὰ
τοῦ χωριοῦ, τὴν ἐκκλησιά.

Καὶ ζευγάρι μὲ τὸ βόδι
(ἄλλο μπόι κι᾿ ἄλλο πόδι)
ὄργωνα στὰ ρέματα
τ᾿ ἀφεντὸς τὰ στρέμματα.

Καὶ στὸν πόλεμ᾿ «ὅλα γιὰ ὅλα»
κουβαλοῦσα πολυβόλα
νὰ σκοτώνωνται οἱ λαοὶ
γιὰ τ᾿ ἀφέντη τὸ φαΐ.
...................
Χάιντε θῦμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αἰώνιο!
Ἂν ξυπνήσεις, μονομιᾶς
θά ῾ρτη ἀνάποδα ὁ ντουνιᾶς.

Κοίτα! Οἱ ἄλλοι ἔχουν κινήσει
κι᾿ ἔχ᾿ ἡ πλάση κοκκινήσει
κι᾿ ἄλλος ἥλιος ἔχει βγῇ
σ᾿ ἄλλη θάλασσ᾿, ἄλλη γῆς».

.............................................
Ἡ μπαλάντα τοῦ κυρ-Μέντιου είναι ποίημα του Κώστα Βάρναλη, το οποίο συμπεριλήφθηκε στην ποιητική συλλογή Τα Ποιητικά, το 1956, από τον εκδοτικό οίκο Κέδρος.
Ο ήρωας του ποιήματος είναι ο κυρ Μέντιος (γαϊδούρι), που παραλληλίζεται με τον σκλαβωμένο άνθρωπο, τον αδιαμαρτύρητο, τον υπομονετικό. Ο Βάρναλης, στο ποίημα του, προσπαθεί να αφυπνίσει τον λαό μέσω αυτής της σάτιρας.
Το ποίημα απέκτησε δημοσιότητα και από τη μουσική μεταφορά του, σε μελοποίηση Λουκά Θάνο και ερμηνεία Νίκου Ξυλούρη.

ολόκληρο το ποίημα εδώ