Ποτέ πια μόνα τα παιδιά κατά την διάρκεια ιατρικών πράξεων!

ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΥΓΕΙΑΣ (ΚΕ.Σ.Υ.):

Ποτέ πια μόνα τα παιδιά! Οι γονείς δικαιούνται να είναι μαζί με το παιδί τους κατά την διάρκεια ιατρικών πράξεων στο παιδί τους!

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Η δικαιοσύνη μπορεί να επικρατήσει, όχι όμως χωρίς την μεγάλη προσπάθεια των ίδιων των πολιτών!

Προσοχή, το ό,τι εστάλει αυτή η απόφαση στους γονείς που προσέφυγαν στον ΣτΠ, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι έχει γνωστοποιηθεί ήδη και σε όλο το προσωπικό των νοσοκομείων (διευθυντές, ιατροί, νοσηλευτές).

Το PDF βρίσκεται εδώ

Εκτυπώστε το pdf και έχετέ το μαζί σας στην τσάντα του μωρού/παιδιού.

Άρα, συνεχίζετε να έχετε μαζί σας όλα τα απαραίτητα χαρτιά τα οποία εξηγούν στο προσωπικό την στιγμή εκείνη ότι είναι έννομο δικαίωμά σας, να μπορέσετε να είστε μαζί με το παιδί σας κατά τη διενέργεια ιατρικής πράξης (στην οποία εκείνο έχει τις αισθήσες του) και συνεργαζόμενοι/-ες με το προσωπικό να κάνετε ότι σας επιτρέπεται (να του μιλάτε, τραγουδάτε, χαιδεύετε, κρατάτε χέρι, να το έχετε αγκαλιά κλπ) για να κάνετε το παιδί σας να αισθανθεί καλύτερα, στο ίδιο δωμάτιο.
babyradio

------------------------

«Ποτέ πια μόνα» τα παιδιά με τον παιδίατρο κατά την διάρκεια απλών ιατρικών πράξεων 

Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου 2014 

Το βρήκαμε στην ιστοσελίδα του αγαπημένου μας,
φίλου των παιδιών, Κλεισθένη

Εγώ και το τέρας…

Ένα παιδί περιγράφει την μάχη του με το τέρας της λευχαιμίας

της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

Πάντα με θυμάμαι να χαμογελώ. Από τότε που γεννήθηκα. Χαμογελούσα την πρώτη μου μέρα στο σχολείο, χαμογελούσα στα πρώτα μου γενέθλια, χαμογελούσα κι εκείνη τη μέρα που οι γιατροί είπαν στην οικογένειά μου ότι κάτι έχω στο αίμα, δεν ξέρω τι ακριβώς. 

Λευχαιμία το έλεγαν αυτό που είχα, το άκουσα. Και έπρεπε να μεταφερθώ στο νοσοκομείο, έλεγαν, να με παρακολουθήσουν οι γιατροί καλύτερα. Κι έτσι βρέθηκα, μία σταλιά παιδάκι, σε ένα νοσοκομείο με γιατρούς, εξετάσεις, σωληνάκια, με, με, με, με, με….

Θυμάμαι τους γονείς μου αγχωμένους, να πηγαινοέρχονται πάνω κάτω στο θάλαμο του νοσοκομείου, ρωτώντας και ξαναρωτώντας επίμονα τους γιατρούς για την πορεία της υγείας μου, θυμάμαι γιατρούς πάνω από το κεφάλι μου να με υποβάλλουν συνεχώς σε εξετάσεις, να μου μιλάνε και να μου δίνουν θάρρος ότι όλα θα πάνε καλά. Ήξερα, αν και μικρό παιδί, ότι δίνω μία μάχη, κυτταρική, καθημερινή, δύσκολη, σκληρή, μία μάχη ζωής και θανάτου. Κι έπρεπε να πιστέψω στην εσωτερική μου δύναμη, να μην επιτρέψω σε καμία ασθένεια να με κάνει να λιγοψυχήσω. 

Έλεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου «θα σε νικήσω μικρό τερατάκι της λευχαιμίας, τι μπορείς να μου κάνεις; Όχι, θα ζήσω, θα τα καταφέρω και θα ζήσω!!!»

Μερικές φορές, το παραδέχομαι, με φόβιζαν οι ξαφνικές ζαλάδες, οι επίμονες αδιαθεσίες και ο ξαφνικός πυρετός που ανέβαινε ξαφνικά και απροειδοποίητα. Αλλά, εντάξει, μετά ηρεμούσα, με φρόντιζαν και οι γιατροί με ιδιαίτερη προσοχή και αγάπη. Σκεφτόμουν πόσο όμορφα θα ήταν να πήγαινα στην παιδική χαρά και να έτρεχα σα ξέγνοιαστο και ανέμελο παιδάκι, σκεφτόμουν γιατί μου συνέβαινε αυτό. Απάντηση δεν έβρισκα… και άκρη η αλήθεια είναι δε βρίσκεις και ποτέ… απλά, έτσι είναι η ζωή… συνέχισα να χαμογελώ…

Έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου εκείνη η μέρα που ήμουν επιτέλους καλά. Θυμάμαι τους γονείς μου να με αγκαλιάζουν, τους γιατρούς μου να μου λένε μπράβο για το θάρρος μου κι εμένα να χαμογελώ. Τους ζήτησα να μου δώσουν ένα χαρτί για να ζωγραφίσω. Ζωγράφισα έναν ήλιο, το μπαμπά και τη μαμά, εμένα κι εκείνους τους γιατρούς. Α! κι ένα ουράνιο τόξο με τα πολλά χρώματά του… γιατί έτσι είναι και η ζωή , πολύχρωμη, με πολλά χρώματα.. ήταν εκείνη η μέρα που νίκησα εκείνο το ‘’κακό τερατάκι της λευχαιμίας, που είπα ναι στη ζωή! 

Και η σκέψη μου είναι σήμερα και πάντα σε εκείνα τα παιδιά που δίνουν αυτές τις καθημερινές αθέατες, κυτταρικές μάχες.. γιατί μπορούν να νικήσουν, να ζήσουν…

Πάντα χαμογελούσα…. Πάντα χαμογελάω…

babyads.gr

- «Μαμά, δε θέλω να πάω στο σχολείο» -«Έλα να δεις τι κάνουν αυτά το παιδάκια για να πάνε στο σχολείο τους!»

Κάθε μέρα, ένα μικρό αγόρι στο βόρειο Πακιστάν διακινδυνεύει τη ζωή του στο δρόμο για το σχολείο.

Ο πιτσιρικάς πρέπει να διασχίσει ένα ποτάμι ισορροπώντας σε ένα διπλό συρματόσχοινο που είναι δεμένο στις δύο όχθες.

Οι μικροί μαθητές του χωριού Sanghiang Tanjung στην Ινδονησία, για να φτάσουν στο σχολείο περνούν το ποτάμι πιασμένοι από μια κατεστραμμένη γέφυρα.

το βρήκαμε στην αγαπημένη μας Ιδεοπηγή