Οι Χαρούμενοι Άνθρωποι και πράγματα που ΔΕΝ κάνουν

Η ευτυχία και η χαρά ζωής έρχονται σε διαφορετικά πακέτα για τον καθένα. Οι χαρούμενοι άνθρωποι είναι γύρω μας, χαμογελούν, έχουν καλοσύνη στην καρδιά τους, είναι αισιόδοξοι και εκτιμούν τα όσα έχουν στη ζωή τους. 

Το μυστικό τους είναι ότι υπάρχουν 7 πράγματα τα οποία ΔΕΝ κάνουν- και αυτό είναι σημαντικό για να είναι χαρούμενοι.

1. Δεν έχουν υπερβολικό στρες.
Το στρες είναι φυσιολογικό, είναι η αντίδραση του οργανισμού στις πιέσεις και τις δυσκολίες που προκύπτουν. 

Είναι ο τρόπος της φυσιολογίας μας να μας ειδοποιήσει ότι υπάρχει μία «απειλή» στο περιβάλλον μας, κάτι που πρέπει να προσέξουμε. 

Οι χαρούμενοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες, δε «κολλάνε» στις μικρές καθημερινές ενοχλήσεις (πχ. αυξημένη κίνηση, ουρά στο ταμείο, κλπ.) και έχουν τρόπους να διαχειρίζονται το στρες τους ώστε να μην τους παίρνει από κάτω.

2. Δεν περιμένουν από κάποιον άλλον να τους κάνει χαρούμενους.
Οι χαρούμενοι άνθρωποι ξέρουν ότι δε χρειάζεται να περιμένουν από κάποιον άλλον να τους δώσει ευτυχία και χαρά στη ζωή τους. 

Έτσι, δε σπαταλάνε το χρόνο τους προσπαθώντας να βρουν μία καλή σχέση, να βγουν από μία κακή σχέση, να αλλάξουν τη σχέση με την πατρική τους οικογένεια ή τους φίλους τους. 

Δέχονται φυσικά ότι οι σχέσεις είναι σημαντικές, αλλά επενδύουν στην πιο βασική σχέση- αυτή με τον εαυτό τους για να είναι καλά και χαρούμενοι στη ζωή τους.

3. Δε μεταθέτουν την ευτυχία τους για αύριο και δε βάζουν προϋποθέσεις.
Πολλοί άνθρωποι λένε «θα είμαι ευτυχισμένος όταν βρω μια καλή δουλειά», «όταν βγάλω πολλά χρήματα», «όταν παντρευτώ», «όταν αποκατασταθούν τα παιδιά μου», «όταν βγω στη σύνταξη», κοκ. 

Όλα αυτά είναι βέβαια θετικά γεγονότα, αλλά δε γίνεται να περιμένει κανείς συνέχεια το κάτι άλλο και να μεταθέτει την ευτυχία του στο μέλλον. 

Οι άνθρωποι που είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι βρίσκουν μικρά, καθημερινά πράγματα στο εδώ-και-τώρα που τους ικανοποιούν και τους προσφέρουν ευχαρίστηση.

4. Δε γκρινιάζουν
Έχετε δει χαρούμενο άνθρωπο να γκρινιάζει; Όχι! 

Αυτό επειδή η γκρίνια είναι μία αρνητική κατάσταση του μυαλού και της καρδιάς. 

Γκρινιάζουν οι άνθρωποι που δεν τα έχουν βρει μέσα τους, οι άνθρωποι που είναι μίζεροι, που τους φταίνε όλα και περιμένουν την εξωτερική τελειότητα για να αισθάνονται καλά. 

Η γκρίνια προσελκύει μόνο γκρίνια και αρνητισμό. Η γκρίνια από μόνη της ποτέ δεν αποτελεί κινητήριο δύναμη για κάτι θετικό.

5. Δεν κάνουν παρέα με τοξικούς ανθρώπους
Οι χαρούμενοι άνθρωποι δε κάνουν παρέα με τοξικούς ανθρώπους. Επιλέγουν τους φίλους τους και είναι αφοσιωμένοι στο να στέλνουν θετική ενέργεια γύρω τους. 

Αν έχουν τοξικούς φίλους ή συναδέλφους και δε μπορούν να τους βγάλουν εντελώς έξω από τη ζωή τους, επιλέγουν να τους κάνουν στην άκρη: 

τους αποφεύγουν και δεν τους επιτρέπουν να τους επηρεάσουν συναισθηματικά.

6. Δεν είναι αρνητικοί
Οι χαρούμενοι άνθρωποι είναι θετικοί και αισιόδοξοι. Αυτό δε σημαίνει ότι δε στεναχωριούνται, δε λυπούνται ή δε θυμώνουν. Εννοείται ότι αισθάνονται όλη τη γκάμα των συναισθημάτων. 

Ξέρουν και αναγνωρίζουν το πώς νιώθουν, οπότε δεν άγονται και φέρονται από τα έντονα αρνητικά τους συναισθήματα. 

Πολλές φορές και μόνο το ότι τα κατονομάζουν είναι αρκετό για να μειωθεί ή έντασή τους και να υποχωρήσουν. Οι χαρούμενοι άνθρωποι είναι θετικοί, κάνουν αισιόδοξες σκέψεις και ατενίζουν το μέλλον με εμπιστοσύνη.

7. Δε φοβούνται την αλλαγή
Οι χαρούμενοι άνθρωποι ξέρουν ότι η ζωή είναι μία διαρκής αλλαγή, ότι πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις μεταβάλλονται και δε μένουν όπως ήταν και όπως τα ήξεραν. 

Οι χαρούμενοι άνθρωποι αποδέχονται αυτή την αλήθεια και συνειδητοποιούν ότι και οι ίδιοι αλλάζουν. 

Έτσι, ανταποκρίνονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην αλλαγή, ξέρουν να λένε «αντίο» εκεί που πρέπει και να αφήνουν το παρελθόν πίσω τους. Προετοιμάζονται, γίνονται καλύτεροι, επενδύουν στην εσωτερική τους αυτοβελτίωση και κάθε μέρα λένε «καλημέρα» στη ζωή με χαμόγελο.

Δρ. Λίζα Βάρβογλη

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Όταν το παιδί γίνεται ο «Γονιός των Γονιών»

«Οι γονείς μου μου δείχνουν απίστευτη εμπιστοσύνη… δεν υπάρχει περίπτωση να μην συζητήσουν μαζί μου ό,τι τους απασχολεί και το κορυφαίο είναι πως κάνουν τελικά αυτό που θα τους πω… από την μία μου δίνει δύναμη να νιώθω, ότι έχω επιρροή πάνω τους, αλλά από την άλλη είναι κουραστικό, αγχωτικό και στην τελική θέλω να ασχοληθώ εξολοκλήρου με εμένα και με τα δικά μου προβλήματα… Τα συναισθήματα μου είναι μπερδεμένα… γιατί έχω την ανάγκη να ασχοληθώ μόνο με εμένα και ταυτόχρονα αισθάνομαι ότι με αυτό τον τρόπο τους εγκαταλείπω και μου βγαίνει ενοχή; Τι να κάνω;»

Έχετε ποτέ μπει να αναλάβετε την “κηδεμονία” των γονιών σας; Είναι ένας ρόλος παγίδα, που κρύβει αμέτρητα, ανάμεικτα και αντικρουόμενα συναισθήματα. 

Ένας ρόλος που πολλοί από εμάς είχαμε και εξακολουθούμε να αναλαμβάνουμε στις πατρικές μας οικογένειες. Για καλύτερη διατύπωση… “μας είχαν αναθέσει” αυτό τον ρόλο… 

Αυτό συμβαίνει συνήθως σε οικογενειακά συστήματα, όπου οι γονείς χαρακτηρίζονται από μία δυστοκία στο να αναλάβουν τις προσωπικές τους ευθύνες, η μεταξύ τους σχέση δεν είναι εμπλουτισμένη με εμπιστοσύνη, κοντινότητα, επικοινωνία και μοίρασμα και ως επί το πλείστον και εκείνοι είχαν “κουβαλήσει” τους δικούς τους γονείς…

Είναι οξύμωρο να βλέπεις τον γιο ή την κόρη να μπαίνει να χωρίζει τους γονείς κατά την διάρκεια των τσακωμών και να προσπαθεί να φέρει ισορροπία στην “προβληματική τους σχέση”… να διαχειρίζεται τα οικονομικά του σπιτιού… να παίρνει αποφάσεις για εκείνους… να υπερασπίζεται τις λάθος επιλογές τους και να τους υποστηρίζει συνεχώς ψυχολογικά… να τους φροντίζει σαν να είναι “μωρά” και να έχει διαρκώς την έγνοια τους…. 

Αυτός ο νέος ή η νέα υπάρχει περίπτωση να αυτονομηθεί εύκολα συναισθηματικά και να ακολουθήσει ανενόχλητα και αβίαστα το δικό του/της προχώρημα; 

Είναι εύκολο για έναν άνθρωπο, που έχει μπλοκάρει συναισθηματικά στην πατρική του οικογένεια, να δημιουργήσει την δική του αμερόληπτα, ξεκάθαρα και χωρίς να σκοντάψει;

Η απάντηση, βέβαια, είναι “όχι”. Σε κάθε προσπάθεια για αυτονόμηση θα υπάρχει πάντα μεγάλο πισωγύρισμα. Τα βήματα είναι τα εξής: 

Κάνω την πρώτη κίνηση, για να προχωρήσω μπροστά… νιώθω ενοχή για αυτό… αισθάνομαι ότι εγκαταλείπω τους γονείς μου, αυτούς δηλαδή που με έχουν μεγάλη ανάγκη και που “θυσιάστηκαν” για να με μεγαλώσουν… και για αυτό τον λόγο με κάποιον τρόπο μπλοκάρω την αυτονόμηση μου και βρίσκω 1.000 δικαιολογίες για να το αναιρέσω… δεν έχω λεφτά αρκετά για να μείνω μόνος, οι γονείς μου με χρειάζονται αυτή την περίοδο, κάτσε να κάνω μία σχέση και θα το τολμήσω…. Και αν τελικά κάνω την δική μου οικογένεια… βρίσκομαι ο μισός σε αυτή… και ο μισός στην πατρική… διχοτομούμαι! 

Και για ποιο λόγο επιλέγω να δημιουργήσω κάτι δικό μου, από τη στιγμή που δεν είμαι έτοιμος να αποχωρήσω με σεβασμό, αγάπη, εκτίμηση από την πατρική μου οικογένεια; 

Οι γονείς, επίσης, βρίσκουν επιδέξιους χειρισμούς για να με πείσουν, ότι δεν είμαι έτοιμος, για να τους “εγκαταλείψω” και εγώ το αποδέχομαι, γιατί όλο αυτό γίνεται με μεγάλη φροντίδα και νοιάξιμο…

Για ποιο λόγο λοιπόν υιοθετούμε αυτόν τον ρόλο, αφού μας προκαλεί μεγάλη συναισθηματική σύγχυση; Αγαπάμε τους γονείς μας, δεν θέλουμε να τους παραβλέψουμε… αλλά αγαπάμε και εμάς τους ίδιους και δεν θέλουμε να παραβλέψουμε τις πραγματικές μας ανάγκες… 

Τι να κάνουμε λοιπόν;
Αρχικά να κατανοήσουμε, ότι τους γονείς μας τους αγαπάμε και αυτό δεν διαπραγματεύεται με κανέναν και με τίποτα. 

Είναι μόνο καλό να εκτιμάμε τις προσπάθειες τους και τους αγώνες τους να μας μεγαλώσουν και αξίζουν απίστευτο σεβασμό για αυτό το κατόρθωμα. 

Όλα αυτά, όμως, δεν ανταλλάσσονται… και πόσο μάλιστα με την διακοπή της προσωπικής μας αυτονόμησης. Είμαστε ικανοί να φροντίζουμε, να αγαπάμε, να νοιαζόμαστε τους γονείς μας και από “μακριά”, εννοώντας χωρίς να είναι αυτοσκοπός μας και δείχνοντας παραπάνω εμπιστοσύνη στην δυνατότητα τους να μάθουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη του εαυτού τους και της κοινής ζωής τους ως ζευγάρι. 

Η λέξη “υποχρέωση” δεν έχει θέση στη σχέση γονέα – παιδιού… η προσφορά είναι απόρροια αγάπης και δέσμευσης, που δεν γίνεται εγκλωβισμός… 

Μην ξεχνάμε, όμως, ότι ο ρόλος του να είσαι “Γονιός των γονιών” έχει και δευτερογενή οφέλη, όπως το να αποκτούμε την αποδοχή, την σημαντικότητα και την επιβεβαίωση από εκείνους… 

Αξίζει να γίνεται με αυτόν τον τρόπο;

Σε αυτό το άρθρο αναφερθήκαμε γενικά στα δυναμικά, που αναπτύσσονται σε οικογενειακά συστήματα, όπου κάποιο “παιδί” (ενήλικο-ανήλικο) “κουβαλάει τους γονείς του”. 

Η κάθε οικογένεια, όμως, έχει την δική της ιδιομορφία και τα βιώματα ποικίλουν από άτομο σε άτομο. Η θεραπευτική συνέχεια, επομένως, αναλογεί να πραγματοποιηθεί στον άξονα αυτών των ιδιαιτεροτήτων…

Μαρία Αθανασιάδου, Ψυχολόγος 

schooltime

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ένας παιδοψυχολόγος μας υπενθυμίζει ότι έχουμε και οι γονείς δικαιώματα!

Κάθε φορά, ειδικοί και μη, σπεύδουμε να χαρτογραφήσουμε τα δικαιώματα των παιδιών. Τι χρειάζονται, τι τους κάνει καλό, τι τα κάνει να νιώθουν ευτυχισμένα, πλήρη, χαρούμενα. Καλά κάνουμε, το αξίζουν. Τα παιδιά είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε: χρειάζονται την προσοχή, το ενδιαφέρον και τη φροντίδα μας.

Εμείς, οι γονείς, τι αξίζουμε; Έχουμε δικαιώματα εμείς; Ανάγκες, επιθυμίες, προτεραιότητες; Σίγουρα έχουμε!

Παρακάτω ακολουθεί ένας συνοπτικός χάρτης με τα δικαιώματα ενός γονιού…

1. Οι γονείς έχουμε ανάγκη από ανάγκη και φροντίδα.
2. Οι γονείς έχουμε ανάγκη από ελεύθερο χρόνο.
3. Οι γονείς έχουμε ανάγκη από ξεκούραση.
4. Μας αρέσουν κι εμάς τα γλυκά, τα παγωτά, οι τούρτες, οι τάρτες, οι κρέπες και οι βάφλες…
5. Μας αρέσουν τα παιχνίδια, τα λούνα παρκ, η τηλεόραση, ο υπολογιστής, ο κινηματογράφος.
6. Μας αρέσουν οι βόλτες, πάσης φύσεως.
7. Θέλουμε να έχουμε κι εμείς φίλους, να τους συναντάμε, να κάνουμε μαζί τους πράγματα.
8. Μας αρέσει η θάλασσα, το κολύμπι, το βουνό, η κατασκήνωση, το περπάτημα, το τρέξιμο, το ποδήλατο…
9. Θέλουμε κι εμείς τους γονείς μας (αν τους έχουμε) και μας λείπουν (αν δεν τους έχουμε)
10. Θέλουμε κι εμείς επιβράβευση, αναγνώριση και γιατί όχι κανάκεμα!

10, 100, 1000, οι ανάγκες και οι επιθυμίες των γονιών είναι στην πραγματικότητα όσες και των παιδιών τους. Όχι. Ξέρουμε ότι τα παιδιά έχουν τον πρώτο λόγο – τους ανήκει, τους αξίζει και εμείς τους τον παραχωρούμε: εξάλλου είναι τόσο ωραίο να είσαι γονιός…

Όμως μην μας λησμόνει!

Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος, Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή»

schooltime.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι