«Μοιράζομαι»: Είναι εύκολο να Μοιράζεσαι

Όταν ήμασταν παιδιά, μοιραζόμασταν τα πάντα χωρίς δεύτερη σκέψη. Το «Μοιράζομαι» ήρθε για να μας κάνει πάλι παιδιά, να γίνει η φωνή όλων αυτών που θέλουν να προσφέρουν και δεν ξέρουν τον τρόπο.

Δείτε το βίντεο και μάθετε περισσότερα για το «Μοιράζομαι»

 

Γίνε και εσύ μέλος της ομάδας του «Μοιράζομαι»
με 4 απλούς τρόπους:

1) Κάλυψε μια ανάγκη
Μπες στο «Μοιράζομαι» και διάλεξε από τις αγγελίες, την ανάγκη που θέλεις να καλύψεις. Σίγουρα θα υπάρξουν φορές που θα θέλεις να βοηθήσεις αλλά δε θα έχεις τα απαραίτητα αγαθά, την απαραίτητη γνώση ή ειδικότητα. Ωστόσο, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να βοηθήσεις! 

Για παράδειγμα, αν είσαι γιατρός, μπορείς αφιλοκερδώς να πραγματοποιήσεις μία επέμβαση. 

Αν είσαι ηλεκτρολόγος, μπορείς να βοηθήσεις σε ηλεκτρολογικές ενός ιδρύματος. 

Αν είσαι καθηγήτρια κάνε μαθήματα στα παιδιά! Ακόμη κι αν δεν είσαι κάτι από τα παραπάνω, μπορείς να εξασφαλίσεις τις ανωτέρω ανάγκες με δικά σου έξοδα!

2) Ενίσχυσε το Μοιράζομαι
Βοήθησε το έργο του « Μοιράζομαι», στηρίζοντάς μας οικονομικά στον λογαριασμό τάδε. 

Ενισχύοντας το «Μοιράζομαι», βοηθάς στο να βελτιωθεί το έργο του και να αυξηθούν οι δράσεις του καλύπτοντας ορισμένα από τα βασικά λειτουργικά του έξοδα.

3) Γίνε εθελοντής
Δώσε λίγο από το χρόνο σου και γίνε εθελοντής στο «Μοιράζομαι» ή σε κάποιον άλλον οργανισμό που χρειάζεται τη βοήθειά σου. Η Ελλάδα κατέχει τη χαμηλότερη θέση μαζί με την Ιταλία, τη Βουλγαρία και τη Λιθουανία, στον πίνακα κατάταξης του εθελοντισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Μόλις το 10% των Ελλήνων πολιτών ασχολούνται με τον εθελοντισμό. Βοήθησε να αυξήσουμε το ποσοστό μας συμμετέχοντας ενεργά στις δράσεις ενός Μη Κυβερνητικού Οργανισμού.

4) Μοιράσου το "μοιράζομαι"
Αγκάλιασε την προσπάθεια του «Μοιράζομαι»...

.....

η συνέχεια εδώ

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η γυναίκα που ασχολείται ψυχαναγκαστικά με την καθαριότητα

Πρόλαβες να καθαρίσεις; Να βάλεις πλυντήριο; Να βάλεις σκούπα για χιλιοστή φορά μέσα στη μέρα..; Θα έρθουν επισκέψεις.. καθάρισε..

Είσαι καθημερινώς με τα μικρά σου και δεν προλαβαίνεις ούτε να σκεφτείς,ούτε να χαλαρώσεις…

Εγώ πια βρήκα την λύση… Σκούπα… Είναι η ψυχοθεραπεία μου, μπορώ μέχρι να βάλω σκούπα ,να σκεφτώ και να ηρεμήσω και τελειώνει τόσο γρήγορα..

Μήπως έχει γίνει ψυχαναγκασμός;

Η γυναίκα που ασχολείται ψυχαναγκαστικά με την καθαριότητα δεν συνειδητοποιεί το πλήθος των ψυχικών μικροβίων που καλλιεργεί στην καθημερινή ζωή της οικογένειας. Τη στιγμή που διαμαρτύρεται για το ρόλο της ως υπηρέτριας που πιστοποιείται από τη συνεχή της ενασχόληση με τον καθαρισμό του σπιτιού δεν συνειδητοποιεί ότι έχει γίνει ένας δικτάτορας που ενοχοποιεί τη ζωή.

Θεωρεί ότι ταλαιπωρείται εξαιτίας των παιδιών της και δεν συνειδητοποιεί ότι αυτή τα ταλαιπωρεί αφόρητα με το να τους στερεί το δικαίωμα να είναι φυσιολογικά παιδιά και όχι προγραμματισμένα ρομπότ. Αναπτύσσει μια αυτιστική στάση κατά την οποία τα άψυχα αντικείμενα του σπιτιού έχουν την προτεραιότητα έναντι των έμψυχων όντων.

Με αυτόν τον τρόπο παραιτείται από το δικαίωμά της να είναι η οικοδέσποινα που δημιουργεί το θερμό κλίμα του σπιτικού και περιορίζεται στο να είναι ο φύλακας του άψυχου σπιτιού.

Η μητέρα που ασχολείται διαρκώς με την καθαριότητα και βρίσκεται σε διαρκή διαμάχη με τα παιδιά της δεν συνειδητοποιεί ότι το σπίτι κατοικείται από ζωντανές υπάρξεις. Δε θέλει να σκέφτεται ότι πολλές μητέρες παραπληγικών παιδιών θα ευχόντουσαν να μπορούσαν τα παιδιά τους να αναστατώσουν το σπίτι.

Η γυναίκα που ασχολείται ψυχαναγκαστικά με την καθαριότητα του σπιτιού οργισμένα καταστρέφει την θηλυκότητά της και αποκαμωμένη δεν έχει ενέργεια για το θαύμα του έρωτα.

Εκείνος που εκνευρίζεται με τους άλλους που δεν τηρούν τους κανόνες της καθαριότητας τους οποίους ο ίδιος έχει θέσει δεν συνειδητοποιεί ότι στην πραγματικότητα και αυτός θα προτιμούσε να δραπετεύσει από την πεντακάθαρη φυλακή του. Γι αυτό οργίζεται με εκείνους που το τολμούν. Άλλωστε αυτό που θέλει να τακτοποιήσει δεν είναι οι ακάθαρτες επιφάνειες αλλά οι ακάθαρτες σκέψεις που ως λογισμοί της λένε ότι με κάτι άλλο θα ήθελε να ασχοληθεί.

Οι μητέρες εμείς θυμίζουμε εκείνα τα παιδιά που ασταμάτητα διαβάζουν προκειμένου να είναι συνεπείς μαθητές μαθητές στις σχολικές υποχρεώσεις. Φθονούν τους συμμαθητές τους που παίζουν ξέγνοιαστοι και εύχονται να προκύψει μια αιφνιδιαστική εξέταση για να τιμωρηθούν.

Είναι όπως εκείνοι που στο φαγητό τους αφήνουν για το τέλος αυτό που τους αρέσει περισσότερο αλλά με ζήλεια και αγωνία παρατηρούν ότι οι άλλοι ήδη ευχαριστιούνται το δικό τους.

Επομένως μια γυναίκα που ασχολείται διαρκώς με τις οικιακές εργασίες κατά τρόπο εξουθενωτικό για την ίδια και βασανιστικό για τους οικείους της καλό θα είναι να αναρωτηθεί. Τι θα έκανε αν ήταν ελεύθερη να ασχοληθεί όχι με ό, τι πρέπει αλλά με ό, τι θα ήθελε;

Τότε πιθανόν να αναστατωνόταν συνειδητοποιώντας ότι έχει ξεχάσει να επιθυμεί. Πιθανώς όμως να ζούσε τον αναστάσιμο ξεσηκωμό και τη γλυκιά αναστάτωση από το ανοιξιάτικο ξύπνημα της ζωής της. Τότε θα μπορούσε πιθανόν να συνειδητοποιήσει ότι η δική της ελευθερία δεν θα οδηγούσε στη διάλυση της οικογένειάς της αλλά στην απελευθέρωση όλων των μελών της από τις πνιγηρές υποχρεώσεις και στην ανάδειξη των δημιουργικών τους ικανοτήτων.

Να σας πω την δική μου αλήθεια, για περίπου δύο χρόνια με δύο μωρά κάθε μέρα αγκαλιά με σκούπα και σφουγγάριστρα… είχα ξεχάσει την Δήμητρα 27 χρόνων, και τι επαγγελεται… και έτσι μια μέρα.. ουυυψ μια τεράστιααα κρίση πανικού….Τα υπόλοιπα στο επόμενο άρθρο μανούλες!!!

H Δήμητρα  Κληρονόμου, Παιδαγωγός-Ειδική Παιδαγωγός & Σύμβουλος γονέων-παιδιών

 

babyradio.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Είμαι 3χρονο αλλά έχω και εγώ τα προβλήματά μου»

Η μαμά φωνάζει ότι το φαγητό είναι έτοιμο, 

αλλά έχω μόλις σκεφτεί τον καλύτερο τρόπο για να απελευθερώσει ο ιππότης την πριγκίπισσα από το κάστρο. Δεν πειράζει. Θα πάω αργότερα. Ο ιππότης μου θα σκαρφαλώσει τον τοίχο, θα ξεγελάσει τον δράκο, θα περάσει απ’ την καταπακτή και θα… Καλά, καλά. Έρχομαι. Μου τη δίνει το φαγητό.

Μου αρέσει η χαρτοκοπτική!
Θα κόψω μια πεταλουδίτσα και θα την κολλήσω πάνω στη ζωγραφιά μου. Το μόνο που χρειάζομαι είναι λίγη κόλλα ακριβώς εδώ, κι η ζωγραφιά μου θα γίνει ένα αριστούργημα. Α. ναι. Κι εδώ, γιατί όχι; Κι εδώ, κι εδώ, κι εδώ! Στο παντελόνι μου ίσως δε χρειαζόταν. Ούτε στο στόμα μου. Μισώ τη χαρτοκοπτική!

Έχω ήδη κάνει την παραχώρηση να φορέσω παντελόνι,
παρά το ότι θεωρώ τα ρούχα περιττή εφεύρεση. Το ότι η ταμπέλα με τρώει, είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις μου. Μαμά, θεία, παππού, γιαγιά, νονά, λυπάμαι. Θα το βγάλω. Χαίρε ελευθερία!

Η βόλτα σήμερα ήταν τέλεια!
Θα ‘θελα να πηγαίνουμε στο πάρκο κάθε μέρα! Οι πάπιες όμως, νομίζω ότι με κούρασαν και το αυτοκίνητο πάντα με νανουρίζει. Θα κοιμηθώ. Όποιος τολμήσει να μου πει «Φτάσαμε. Σήκω να πάμε στο κρεβάτι σου» θα δοκιμάσει την οργή μου. Αν ήθελα να κοιμηθώ στο κρεβάτι μου, θα περίμενα μέχρι να φτάσουμε σπίτι.

Αγαπάω πολύ το κοριτσάκι από το διπλανό σπίτι.
Έχει ωραία ξανθά μαλλιά και μοιραζόμαστε το ίδιο απαγορευμένο πάθος για γλυκά. Μου αρέσει να έρχεται σπίτι μου και να παίζουμε μαζί. Θέλω όμως να ρωτήσω: Μαρία, δεν γίνεται να φέρνεις τα δικά σου παιχνίδια; Μου τη δίνει να μοιράζομαι!

Κάτι που μπορεί να καταστρέψει τη μέρα μου:
Γυρίζουμε με τη μαμά σπίτι. Ξεκλειδώνει την εξώπορτα και μπαίνουμε στο ασανσέρ. Όσοι με ξέρουν πραγματικά, γνωρίζουν ότι λατρεύω να πατάω τα κουμπιά του ασανσέρ! Γιατί μαμά το πατάς εσύ; Έπρεπε απ’ όλους τους ανθρώπους να με προδώσει η ίδια μου η μάνα; Πόσες χαρές έχω πια στη ζωή;

Καμιά φορά νομίζω ότι περιβάλλομαι από χαζούς.
Ενώ μιλάω δυνατά και καθαρά και ζητάω με σαφήνεια από τη μαμά να μου βάλει το αγαπημένο μου dvd, δείχνει να μην καταλαβαίνει καθόλου τι λέω. Το επαναλαμβάνω πιο δυνατά, κι εκείνη όχι μόνο εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει, αλλά εκνευρίζεται. Άλυτο μυστήριο.

Μου αρέσουν πολύ τα φιλιά.
Απλά προτιμώ να τα δίνω και να τα παίρνω όταν το θέλω. Δεν καταλαβαίνω γιατί η μαμά συνέχεια μου ζητάει «να δώσω ένα φιλάκι» πότε στον έναν και πότε στον άλλο. Είναι πολύτιμα τα χάδια μου – δεν τα σκορπάω όπου κι όπου. Αφήστε με ήσυχο!

Η μουσική είναι πολύ σημαντική για ‘μένα.
Για την ακρίβεια υπάρχουν δύο ή τρία τραγούδια που θα ήθελα να τραγουδάμε με τη μαμά όλη την ημέρα. Εκείνη όμως, μετά την έκτη φορά, δυσανασχετεί. Πραγματικά, βρίσκω ακατανόητα τα νεύρα της. Θα κλάψω, μήπως πειστεί.

Μισώ το πρωινό ξύπνημα.
Γιατί πρέπει να ξυπνάω τόσο νωρίς κάθε μέρα και τι ακριβώς σημαίνει η φράση «θ’ αργήσω στη δουλειά» που μου λέει κάθε μέρα η μαμά; Προτείνω να καταργηθούν τα πρωινά και να ξυπνάμε όλοι μεσημέρι! (Επίσης προτείνω να καταργηθεί ο παιδικός σταθμός και η δουλειά της μαμάς. Γιατί να μην μένουμε όλη μέρα σπίτι, αφού περνάμε τόσο καλά μαζί;)

πρώτη ανάρτηση