Το μοναχικό λαγουδάκι και το... μπούλινγκ!

Απολαύστε ένα σπουδαίο διδακτικό παραμύθι 

από την Ευρυτάνισσα κυρά Λένη

Για τους μικρούς-και όχι μόνο- φίλους μας!

(Παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο blog
"Ευρυτάνας ιχνηλάτης")

Στα όμορφα και πανύψηλα ευρυτανικά βουνά, μέσα στα πυκνά τα έλατα, τις βελανιδιές και τις δροσερές πηγές, βρίσκεται η πολιτεία των ζώων: των λύκων, των ελαφιών, των ζαρκαδιών, των αλεπούδων, των λαγών και πολλών άλλων!

Σ’ αυτή την πολιτεία έμενε και ένα λαγουδάκι! 

Μόνο που αυτό δεν ήταν σαν τους άλλους λαγούς. Από τότε που πιάστηκε το ποδαράκι του σε ένα κυνηγετικό δόκανο κι άρχισε να κουτσαίνει και να γίνεται παχουλό, επειδή δεν μπορούσε πια να τρέχει όπως πρωτύτερα, έπαθε μελαγχολία και κλείστηκε στον εαυτό του!

Η αλεπού που τη φωνάζανε κυρά Μαριώ εκτός από πονηρή κλεφτοκοτού ήτανε και πολύ κουτσομπόλα. Τα έβαλε λοιπόν με το μοναχικό το λαγουδάκι. 

Πήρε με το μέρος της και κάμποσα άλλα ζωάκια κι ολημερίς κι ολονυχτίς δεν κάνανε άλλη δουλειά από το να το πειράζουν και να το κοροϊδεύουν. 

Κανείς τους πια δεν το έπαιζε. 

Κλαίει και στενοχωριέται το λαγουδάκι…

Ώσπου μια μέρα το πήρε απόφαση:
«Δεν είναι ζωή αυτή, θα φύγω απ’ αυτό το χωριό»!
Βάζει στην πλάτη του το σάκο του και δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει. Κάποτε φτάνει σε ένα μικρό ρυάκι κι εκεί κάθισε να ξεκουραστεί. Όπως καθότανε το πιάσανε τα κλάματα. «Μα που πάω μόνο κι έρημο σε ξένο τόπο» μονολογούσε...

Το άκουσε ένα βατραχάκι και “κουάξ-κουάξ” το ρώτησε γιατί είναι τόσο στενοχωρημένο. Τότε το λαγουδάκι τού διηγήθηκε την ιστορία του. Ο βάτραχος “κουάξ-κουάξ” γυρίζει και του λέει: 

«Μην επηρεάζεσαι φίλε μου, στον κόσμο αυτό γίνονται τέτοιες αδικίες»!
«Όμως η ευθύνη είναι των γονιών» συμπλήρωσε με νόημα!

Κι εκεί που τα λέγανε νάσου περνάνε πέντε ελαφάκια, ο μπαμπάς, η μαμά, τα δυο τους παιδιά και η γιαγιά! Ακούσανε όλη την περιπέτεια του λαγουδάκη.
«Να μη φύγεις, να έλθεις ξανά στο χωριό μας» του είπανε. «Και μη φοβάσαι, θα είμαστε κι εμείς εκεί μαζί σου»! Και τράβηξαν το δρόμο τους…

Το λαγουδάκι διστακτικά πήρε κι αυτό το δρόμο της επιστροφής...
Στο χωριό γίνονταν πανηγύρι! 

Όλα τα ζωάκια παραδομένα στο χορό και το γλέντι δεν αντιλήφθηκαν τη φωτιά που άρχισε να ξεσπά στο διπλανό δάσος. 

Ο κίνδυνος πλησίαζε και κανείς ακόμη δεν είχε καταλάβει τίποτε. Το λαγουδάκι όμως καθώς ερχόταν είδε τι συμβαίνει! 

Αμέσως άρχισε να φωνάζει δυνατά όμως κανείς δεν το άκουγε μέσα στη μεγάλη φασαρία. Τι να έκανε; 

Έβαλε λοιπόν τα δυνατά του και κούτσα-κούτσα, με πολύ κόπο και προσπάθεια, κατόρθωσε να φτάσει ψηλά στο λόφο ως την καμπάνα του χωριού και άρχισε να τη χτυπά δυνατά. Τότε όλοι τρέξανε και βοηθήσανε να σβηστεί γρήγορα η φωτιά προτού απλωθεί και κάνει ζημιά στην πολιτεία τους.
Το μοναχικό κουτσό λαγουδάκι είχε καταφέρει να σώσει όλο το χωριό!!!

Όλα τα ζωάκια, γονείς και παιδιά, προσπαθούσαν να συνέλθουν από την ταραχή...
Τότε ο κύριος Ελαφίνος καμαρωτός-καμαρωτός, αφού πρώτα έσιαξε το παπιγιόν του, πήρε το λόγο:

«Αγαπητοί μου συγχωριανοί, τώρα που όλα πέρασαν, θα σας μιλήσω για ένα σπουδαίο θέμα. 

Όπως ερχόμουνα προς τα εδώ για το πανηγύρι μας μαζί με την οικογένειά μου, συνάντησα το λαγούδι μας με το σάκο του στην πλάτη να φεύγει κλαίγοντας για την ξενιτειά. Και η αιτία είναι κάποια ομάδα εδώ στο χωριό μας που το περιγελούσε. Ξέρω ποιος είναι ο αρχηγός της ομάδας αυτής! 

Η κυρά Μαριώ και η παρέα της. Όμως, όπως όλοι είδατε σήμερα, τη σωτηρία μας τη χρωστάμε στο φίλο μας το λαγουδάκι! Ελπίζω λοιπόν να καταλάβατε ότι καθένας μας σ’ αυτή την πλάση έχει την αξία του και την προσφορά του! Και να μην ξεχάσετε ποτέ, από δω και πέρα, ότι κανείς δεν πρέπει να νιώθει μόνος και πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να δείχνουμε τη δύναμή μας στον πιο αδύναμο. Αυτό δεν είναι πολιτισμός»

Κανείς δεν μίλησε από κάτω… Η κυρά Μαριώ και η παρέα της έσκυψαν το κεφάλι…
Ο Ελαφίνος συνέχισε αποφασιστικά:
«Σηκωθείτε επάνω, να ζητήσετε συγνώμη από το φίλο μας, να δώσετε τα χέρια σας, να φιληθείτε και να γίνετε όλοι πάλι μια παρέα».
«Δεν θα γίνουμε εμείς χειρότεροι από τους ανθρώπους!!!» κατέληξε.
Και πράγματι έτσι έγινε κι έζησαν αυτά αγαπημένα κι εμείς πιο… ανθρωπινά!

Το βρήκαμε στην αγαπημένη μας Ιδεοπηγή

Δεν αξίζει να κρατάμε κακία Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Του Γιάννη Αραχωβίτη

«Η κακία είναι μια ανοησία για εκείνους που δεν έχουν καταλάβει 
ότι δεν ζούμε για πάντα» 

Αριστοτέλης

Στη ζωή πολλοί άνθρωποι θα μας βλάψουν, θα μας κάνουν κακό και θα μας αδικήσουν. Και σίγουρα αυτό δεν αρέσει σε κανένα μας.

Αυτό, όμως, απέχει πολύ από το να περνάμε την υπόλοιπη ζωής μας μέσα στην γκρίνια και την μουρμούρα, για το πόσο άδικη είναι η κοινωνία. 

Άδικη ή δίκαιη, αυτή είναι και εμείς θα πρέπει να μάθουμε να πηγαίνουμε πιο κάτω.

Δεν εννοώ, ότι όσοι αδικούν, θα πρέπει να μένουν ατιμώρητοι και χωρίς συνέπειες. Αυτό είναι απαραίτητο για να λειτουργήσει μια κοινωνία. 

Κοινωνία χωρίς νόμους και δικαιοσύνη είναι αδύνατο.

Σε προσωπικό επίπεδο όμως, και από κάποιο σημείο και πέρα, θα πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε και να βαδίζουμε το δικό μας δρόμο. 

Γιατί η κακία που κρατάμε για τους άλλους, η αυτο-λύπηση που νοιώθουμε για τον εαυτό μας, και η μαυρίλα που μας πλακώνει γιατί κάποιος, για τους δικούς του λόγους ή και από ανοησία, μας έβλαψε, μόνο καλό δεν μας κάνει.

Βλέπω ανθρώπους στα τριάντα τους, στα σαράντα τους, να είναι πικραμένοι και να τα βάζουν με τους γονείς τους ακόμα, γιατί δεν τους βοήθησαν σε κάτι ή τους στέρησαν κάτι άλλο. 

Και το χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία, γιατί αυτοί σήμερα είναι σε αυτό χάλι. 

Αυτό όμως, που δεν καταλαβαίνουν, είναι ότι, άλλο πράγμα είναι η εξήγηση και άλλο πράγμα η δικαιολογία. Το δικαίωμα της δικαιολογίας το χάνουμε, μας αφαιρείται, από την στιγμή που ενηλικιωνόμαστε.

Από εκεί και πέρα, το τι κάνουμε, το τι σκεφτόμαστε και το τι νοιώθουμε είναι δική μας ευθύνη και υπόθεση. 

Μόνο αν πάρουμε το 100% της ευθύνης της ζωής μας, θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από την κακία που νοιώθουμε στην ψυχή μας. 

Μόνο αν μάθουμε να συγχωρούμε, θα απελευθερωθούμε και θα συνεχίσουμε στο δικό μας ταξίδι. Γιατί όσο κρατάμε την κακία, άλλο τόσο μας κρατάει και αυτή. 

Εγκλωβιζόμαστε στον αρνητισμό, στο μίσος και στην κλάψα, με αποτέλεσμα, να αποσυντονιζόμαστε, να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν και σε κάτι που μόνο κακό μας κάνει.

Βάλτε την συγχώρεση στο πρόγραμμά σας. 

Λίγα πράγματα αξίζει να τα κουβαλάτε μαζί σας. Ειδικά όταν σας ψυχοπλακώνουν και σας βασανίζουν χωρίς τελειωμό. 

Η κακία είναι βάρος στην ψυχή. 

Αφήστε το φως της συγχώρεσης να σας λυτρώσει. Με το κρατάτε κακία, τον εαυτό σας τιμωρείτε. Αυτός που σας έβλαψε, μπορεί και να μην το καταλαβαίνει ή να μην το θυμάται ή να μην υπάρχει.

Κανείς δεν σας ζητάει να αγκαλιάσετε αυτόν που σας αδίκησε*

Όμως μπορείτε, τουλάχιστον να τον συγχωρέσετε, να απελευθερωθείτε και να συνεχίσετε, απρόσκοπτα πια, να δημιουργείτε τη δική σας ζωή και τον δικό σας παράδεισο. 

Έναν παράδεισο, όπου το μίσος και η κακία δεν έχουν καμιά θέση. 

Η ζωή είναι μικρή και χρειάζεται να την ζήσουμε με αγάπη.

* σημείωση από το χαμομηλάκι: αυτό είναι το ιδανικό!

enallaktikidrasi

Από τον αρχαίο «δίσκο» (γιο-γιο) στο Fidget Spinner

«Γιο Γιο». Το παιχνίδι που είχε γίνει φρενίτιδα. 

Από την Αρχαία Ελλάδα στον Ναπολέοντα και τα σχολεία των 80s... 

Το γιο-γιο, το παιχνίδι με τον σπάγκο και το περιστρεφόμενο δισκάκι, ήταν το δημοφιλέστερο παιχνίδι για μικρούς και μεγάλους τον περασμένο αιώνα. 
Η επιτυχία οφείλεται στο ότι ήταν απλό, φθηνό και δεν απαιτούσε τρομερές δεξιότητες από τον παίκτη. Το γιο-γιο έγινε γνωστό πριν μερικές δεκαετίες. 
Ωστόσο, παίχτηκε για πρώτη φορά από τους Αρχαίους Έλληνες, πριν 2.500 χιλιάδες χρόνια. 
«γιο-γιο» ή «Δίσκος» 
Το πρώτο «γιο-γιο» απεικονίζεται σε ένα αγγείο του 500 π .Χ. Eνα νεαρό άτομο φαίνεται να κρατάει από σχοινί το δίσκο, που είναι και η πιο πιθανή ονομασία του παιχνιδιού. 
Το αρχαίο γιο-γιο ήταν φτιαγμένο από ξύλο και πηλό και διακοσμημένο με μυθολογικές παραστάσεις ή μορφές Θεών. 

Οι έφηβοι στην Αρχαία Ελλάδα συνήθιζαν να προσφέρουν τον «δίσκο» στους Θεούς, ενώ πολλά έχουν βρεθεί μέσα σε τάφους νεαρών ατόμων. 

Το παιχνίδι «γιο-γιο», όχι αναγκαία με αυτή την ονομασία, ταξίδεψε στον χρόνο και βρέθηκε τον 18ο αι. από τη Κίνα στη Γαλλία. 
Ήταν μάλιστα ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια του Ναπολέοντα και του Δούκα του Ουέλινγκτον. 
Αν και δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο σασπένς, ή ανταγωνισμό, βρήκε μεγάλη απήχηση στην αριστοκρατία. 
Σε πίνακα της εποχής, ο Βασιλιάς Λουδοβίκος ΧVII απεικονίζεται σε ηλικία τεσσάρων ετών, κρατώντας ένα «γιο-γιο» στο χέρι του. 

«γιο-γιο» από τις Φιλιππίνες 
Η δημιουργία του γιο-γιο, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, οφείλεται στον Φιλιππινέζο Πέδρο Φλόρες. 
Η ονομασία σημαίνει «γύρνα πίσω». Τη δεκαετία του 1920, ο Φλόρες μετακόμισε στην Αμερική για να εργαστεί στο ξενοδοχείο Σάντα Μόνικα. 
Όταν είχε διάλειμμα από τη δουλειά, έπαιζε «γιο-γιο», παιχνίδι το οποίο είχε φέρει μαζί του από τις Φιλιππίνες. Το παιχνίδι του Φλόρες τραβούσε τη προσοχή των γύρω του και όλοι ήθελαν να το δανειστούν και να δοκιμάσουν να παίξουν. 
Ο Φλόρες εκμεταλλεύτηκε το ενδιαφέρον και άρχισε να κατασκευάζει γιο-γιο και να τα πουλάει. 
Η καινοτομία του ήταν στο κορδόνι, καθώς πλέον ήταν δεμένο με τέτοιο τρόπο ώστε ο δίσκος στριφογυρνάει. Σύντομα δημιούργησε την εταιρεία «Υο Υο Flores». 
Πριν το καταλάβει απέκτησε δύο εργοστάσια στην Καλιφόρνια. Όλοι στην Αμερική έπαιζαν γιο-γιο, ενώ η φρενίτιδα για το νέο παιχνίδι έφτασε και στην Ευρώπη. Το 1932 το γιο-γιο είχε γίνει μανία, στη Γαλλία όλοι είχαν περασμένο στο δάχτυλο τους ένα σπάγκο και έκαναν κόλπα. 
Μέσα σε λίγες μέρες ήταν η απόλυτη μόδα. Υπεύθυνος για την παγκόσμια απήχηση του παιχνιδιού ήταν ο Ντουκάν, ο οποίος αγόρασε την εταιρεία και την επωνυμία από τον Φλόρες. 
Οι πωλήσεις τριπλασιάστηκαν και εκατομμύρια γιο-γιο πουλήθηκαν σε όλο τον κόσμο. 
Η τρέλα για το γιο-γιο άρχισε να σβήνει τα επόμενα χρόνια, με ένα διάλειμμα το 1962 όπου επανήλθε προσωρινά μέσω μιας τηλεοπτικής διαφήμισης και διάφορων διαγωνισμών που διοργάνωσε η εταιρεία του Ντουκάν. 
Στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80 μια πολυεθνική οργάνωνε μαθήματα έξω από σχολεία όταν σχόλαγαν οι πρωινοί και λίγο πριν μπουν οι απογευματινοί. Θυμάστε;...

Διαβάστε όλο το άρθρο: mixanitouxronou

Spinner, ποια είναι η νέα μανία μικρών και μεγάλων παγκοσμίως 

Γιατί γίνεται χαμός στα σχολεία;

Το πιο πιθανό είναι ότι το έχετε δει. Πού αλλού; 
Στο σχολείο, αφού τα παιδιά δεν παύουν να ζητούν ένα νέο, πιο εξελιγμένο μοντέλο spin. 
"Τα έχει πιάσει μανία με αυτό το παιχνίδι", σκέφτεστε και αναρωτιέστε ανα εγκυμονούν κάποιοι κίνδυνοι ή τι τέλος πάντω πρέπει να προσέξετε ως γονείς. 
Το Fidget Spinner είναι ένα εύκολο παιχνίδι, δεν θέλει ιδιαίτερες δεξιότητες και έχει γίνει η νέα μανία μικρών και μεγάλων παγκοσμίως.

Όσοι έχουν παιδιά, πιθανότατα το ξέρουν ήδη, καθώς στα σχολεία (και της Ελλάδας) γνωρίζει... μεγάλες πιένες. 

Όσοι δεν έχουν, σίγουρα θα το μάθουν λίαν συντόμως. 

Αλλά τι είναι αυτό το παιχνίδι και πώς έχει καταφέρει να «τρελάνει» μικρούς και μεγάλους;

Πρόκειται για ένα σχετικά απλό παιχνίδι. Το Fidget Spinner αποτελείται από δύο κομμάτια και θυμίζει έλικα ελικοπτέρου. Έχει -συνήθως- τρεις ακτίνες και μία βάση στην οποία αυτές στηρίζονται. Το μόνο που έχει να κάνει το παιδί είναι το τοποθετήσει σε ένα από τα δάχτυλά του (συνήθως στον αντίχειρα) και να χτυπήσει τις ακτίνες ώστε αυτές να αρχίσουν να περιστρέφονται:

Παγκοσμίως κυκλοφορούν αρκετές εκδόσεις του Fidget Spinner: σε ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων, ακόμα και με... φωτάκια που κάνουν πιο εντυπωσιακό αυτό το παιχνίδι.

Στην Ελλάδα, η εξάπλωση της «μανίας» είναι ραγδαία τους δύο τελευταίους μήνες. 
Πλέον, Fidget Spinners μπορείτε να βρείτε παντού (ακόμα και σε περίπτερα) και σε όλες τις τιμές -συνήθως κάτω από 8 ευρώ.

Τα παιδιά μπορούν να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο μπορεί να κάνει τα πιο πολλά κόλπα ή για το ποιο Spinner περιστρέφεται περισσότερη ώρα. Επίσης, μπορούν να το πετούν στον αέρα και να το πιάνουν κ.λπ.

Όπως αναφέρουν δημοσιεύματα του ξένου Τύπου, το Fidget Spinner σχεδιάστηκε για να βοηθήσει όσους έχουν αυξημένο άγχος, προβλήματα συγκέντρωσης και ελλειμματικής προσοχής, ακόμα και αυτισμού. Μάλιστα, αρκετοί χρήστες σχολίασαν ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι τούς βοήθησε να καταπολεμήσουν κακές συνήθειες, όπως το να τρώνε τα νύχια τους.

Γονείς, προσοχή! Διαβάστε προσεκτικά τους κανόνες ασφαλείας για το παιχνίδι Fidget Spinner που παίζουν μετά μανίας τα παιδιά

Ωστόσο, στο εξωτερικό έχουν αναφερθεί και αρκετοί τραυματισμοί παιδιών από το εν λόγω παιχνίδι, με αποτέλεσμα κάποια σχολεία να έχουν απαγορεύσει στους μαθητές να παίζουν στα διαλείμματά τους, θεωρώντας ότι τα Fidget Spinners είναι επικίνδυνα και αποσπούν την προσοχή.

Ενδεικτικά, μια μητέρα από την Αυστραλία δήλωσε ότι ο 11χρονος γιος της λίγο έλειψε να χάσει το μάτι του παίζοντας με ένα Fidget Spinner: «Ήταν πολύ τυχερός που δεν έχασε την όρασή του από το ένα μάτι, ωστόσο έχει τραυματιστεί σοβαρά».

Όπως και να 'χει, αυτή η νέα μόδα ήρθε για να μείνει (τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο, πιο... ελκυστικό).

Αντί επιλόγου, δείτε κάποια κόλπα για... αρχάριους:

iefimerida