Thursday 2 August 2018

Υπάρχει ζωή μετά τον ...τοκετό;

Mία ιστορία διδύμων

​Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε, "Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό τι θα ακολουθήσει αργότερα."
«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή;»
Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα.»
Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι ​πολύ κοντός.  ​Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται.»
Το δεύτερο ​όμως ​επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό 'καλώδιο' πια.»
Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει ​γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά.»
«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα​​ θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει.»
Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα
Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει.»
Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπ​​ω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει.»
Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από πάνω.»

- Űtmutató a Léleknek

Μετάφραση για το NOESI.gr: Η Μερσίνη, μητέρα διδύμων που γεννήθηκαν πολύ πρόωρα!

Ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά.

In a mother’s womb were two babies. One asked the other: “Do you believe in life after delivery?” The other replied, “Why, of course. There has to be something after delivery. Maybe we are here to prepare ourselves for what we will be later.”
“Nonsense” said the first. “There is no life after delivery. What kind of life would that be?”

The second said, “I don’t know, but there will be more light than here. Maybe we will walk with our legs and eat from our mouths. Maybe we will have other senses that we can’t understand now.”
The first replied, “That is absurd. Walking is impossible. And eating with our mouths? Ridiculous! The umbilical cord supplies nutrition and everything we need. But the umbilical cord is so short. Life after delivery is to be logically excluded.”
The second insisted, “Well I think there is something and maybe it’s different than it is here. Maybe we won’t need this physical cord anymore.”
The first replied, “Nonsense. And moreover if there is life, then why has no one has ever come back from there? Delivery is the end of life, and in the after-delivery there is nothing but darkness and silence and oblivion. It takes us nowhere.”
“Well, I don’t know,” said the second, “but certainly we will meet Mother and she will take care of us.”
The first replied “Mother? You actually believe in Mother? That’s laughable. If Mother exists then where is She now?”
The second said, “She is all around us. We are surrounded by her. We are of Her. It is in Her that we live. Without Her this world would not and could not exist.”
Said the first: “Well I don’t see Her, so it is only logical that She doesn’t exist.”
To which the second replied, “Sometimes, when you’re in silence and you focus and you really listen, you can perceive Her presence, and you can hear Her loving voice, calling down from above.”

- Útmutató a Léleknek

Δημοσιεύτηκε από  
noesi.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Το όνομα μου είναι Mary Ellen Wilson. Δεν ξέρω πόσο χρονών είμαι. Η μαμά μου με μαστιγώνει και με χτυπά σχεδόν κάθε μέρα...»

«Το όνομα μου είναι Mary Ellen Wilson. Δεν ξέρω πόσο χρονών είμαι. Η μαμά μου με μαστιγώνει και με χτυπά σχεδόν κάθε μέρα. Δε μου έχει δείξει ποτέ την αγάπη της. Ούτε με ένα φιλί»....
Αυτή ήταν η κατάθεση της ανήλικης Mary Ellen.

Η υπόθεση κακοποίησης της έφτασε το 1874 στο δικαστήριο της Νέας Υόρκης. Συντάραξε την αμερικανική κοινωνία και έστρωσε το δρόμο για τη μεταρρύθμιση του αμερικανικού δικαίου. 

Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν νόμοι που να προστατεύουν τα κακοποιημένα παιδιά, η τραυματική υπόθεση του ανήλικου κοριτσιού οδήγησε στην ίδρυση του πρώτου οργανισμού στον κόσμο που στηρίζει παραμελημένα και κακομεταχειρισμένα παιδιά.

Η οικονομική δυσπραγία της οικογένειας που οδήγησε στην υιοθεσία του κοριτσιού Η Mary Ellen γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1864. Λίγο καιρό μετά τη γέννηση της έχασε τον πατέρα της στον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο, στη δεύτερη μάχη στο Κολντ Χάρμπορ στη Βιρτζίνια.

Η απώλεια του οδήγησε την οικογένεια του βρέφους σε πολύ δύσκολες οικονομικές συνθήκες. Η μητέρα της Φάνι Ουίλσον δούλευε από το πρωί ως το βράδυ για να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι δε μπορούσε πλέον να στηρίζει οικονομικά την κόρη της.

Την κηδεμονία του βρέφους ανέλαβε η Μαίρι Σκορ, η οποία υπήρξε μια προσωρινή λύση, καθώς η πάμφτωχη μητέρας της δε μπορούσε να πληρώνει τα έξοδα φροντίδας σε αυτή τη γυναίκα. Σε ηλικία δύο χρονών τελικά δόθηκε στο Ίδρυμα φιλανθρωπιών της Νέας Υόρκης, το οποίο ανέθεσε την υιοθεσία του κοριτσιού στη Μαίρι και τον Τόμας Μακ Κόμακ.
Όπως αργότερα αποδείχθηκε το ζευγάρι κατάφερε να την υιοθετήσει με πλαστά χαρτιά. Το ίδρυμα απαιτούσε από τους γονείς να παρέχουν μια ετήσια αναφορά σχετικά με την κατάσταση του κοριτσιού. Ωστόσο οι γονείς παραμελούσαν την υποχρέωση τους.

Ξυλοκοπήθηκε και μαστιγώθηκε για 7 χρόνια
Ο άνδρας του ζευγαριού πέθανε λίγο μετά την υιοθεσία και έτσι το κορίτσι έμεινε με την Μαίρι ΜακΚόρμακ, τη γυναίκα που θα τη βασάνιζε και θα γινόταν ο εφιάλτης της.
Η θετή της μητέρα ξαναπαντρεύτηκε και μετακόμισε με την οικογένεια της στο σπίτι, στο οποίο θα εξελισσόταν μια φριχτή ιστορία. Το ανήλικο κορίτσι έτρωγε ξύλο με το μαστίγιο από τη θετή της μέρα σχεδόν κάθε μέρα για επτά χρόνια.
Ήταν κλειδωμένη σε ένα ντουλάπι, της απαγορευόταν να βγει από το σπίτι και να κοιτάξει τον εαυτό της σε καθρέφτη.

H παρέμβαση της Έτα Γουίλερ
έσωσε τη Mary Ellen από τη θηριωδία
Πηγή φωτογραφίας: Wikimedia Commons


Τα κλάματα και τα ουρλιαχτά της ηχούσαν στους γείτονες, οι οποίοι όταν αντίκρισαν τη Mary Ellen στο σπίτι της συνειδητοποίησαν ότι το κορίτσι χρειαζόταν σοβαρή βοήθεια. Γείτονες ζήτησαν τη συνδρομή της θρησκευτικού λειτουργού, Έτα Γουίλερ, η οποία υπήρξε η σωτήρας της. 
«Ήταν μικροσκοπική. Το μέγεθος της έμοιαζε με 5χρονο ήταν όμως 10 χρονών. Καθάριζε πιάτα, έτριβε κατσαρόλες και τηγάνια, τα οποία ήταν βαριά για να τα κουβαλήσει. Aπέναντι της βρισκόταν ένα δερμάτινο μαστίγιο», 
περιέγραφε η Γουίλερ μόλις είδε το μικρό κακοποιημένο κορίτσι. 
Τα σημάδια από το μαστίγιο ήταν εμφανή σε όλο της το σώμα. Ήταν γεμάτη ουλές, μελανιές και εγκαύματα από το πρόσωπο μέχρι και τα πόδια της. 
«Ήταν ένα παιδί φοβισμένο και καταπιεσμένο. Η έκφραση του προσώπου της κατέγραφε τη μιζέρια της ζωής της. Δεν είχε αγαπηθεί ποτέ». 
Για 3 μήνες η θρησκευτική λειτουργός προσπαθούσε να φέρει την υπόθεση κακοποίησης του μικρού κοριτσιού στην επιφάνεια. 
Το κατάφερε χάρη στη βοήθεια του Χένρυ Βεργκ, ο οποίος ήταν ήδη γνωστός για την πρωτοβουλία ίδρυσης ενός αμερικανικού δικτύου για την προστασία κακοποιημένων ζώων. 

Η ίδρυση του πρώτου οργανισμού προστασίας κακοποιημένων παιδιών 
Οι δύο τους ερεύνησαν την υπόθεση και συνέλεξαν μαρτυρίες από τους γείτονες του σπιτιού, οι οποίοι συνεχώς άκουγαν το μικρό κορίτσι να φωνάζει και να κλαίει από το ξύλο. Ήταν αυτοί που κατάφεραν να βγάλουν την Mary Ellen από το το τοξικό περιβάλλον που ζούσε. 
Η υπόθεση κακοποίησης του μικρού κοριτσιού έφτασε στο Ανώτατο δικαστήριο της Νέας Υόρκης το 1874. 
«H μαμά μου με χτυπούσε καθημερινά με ένα μαστίγιο από ακατέργαστο δέρμα. Τώρα έχω πάνω στο κεφάλι μου μπλε σημάδια, τα οποία έγιναν από το μαστίγιο της μητέρας μου. To κούτελο μου στην αριστερή πλευρά είναι κομμένο από ένα ψαλίδι, με το οποίο με χτύπησε και με έκοψε. Δεν με έχει φιλήσει ποτέ. Ούτε έχω καμία ανάμνηση αγάπης από εκείνη». 
H θετή μητέρα της καταδικάστηκε με ποινή ενός χρόνο κάθειρξης. 
Η Μάρι Έλλεν δεν επέστρεψε ξανά στο σπίτι όπου βασανίστηκε. 
Την κηδεμονία της ανέλαβε η Έτα Γουίλερ, που την έσωσε από την θηριωδία. Για να την τιμήσει, ονόμασε Έττα, ένα από τα παιδιά της. Σε ηλικία 24 χρονών παντρεύτηκε τον Λούις Σκατς. 
Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά. Ο άντρας της είχε τρία παιδιά από τον προηγούμενο γάμο του, ενώ υιοθέτησαν και ένα ορφανό κορίτσι. 
Η Mary Ellen Wilsonπέθανε σε ηλικία 92 χρονών. 
Πηγή φωτογραφίας: Wikimedia Commons 

Η υπόθεση της Μάρι Έλλεν συντάραξε την αμερικανική κοινωνία. 
Oι σπαρακτικές καταθέσεις της οδήγησαν στην δημιουργία του «Συλλόγου της Νέας Υόρκης για την προστασία των παιδιών από τη σκληρότητα». 
Ήταν ο πρώτος οργανισμός παγκοσμίως που είχε την ευθύνη προστασίας. Μεταξύ άλλων στηρίχτηκε στον Χένρυ Μπεργκ και τον Τζον Ράιτ. 
Η κακοποίηση του ανήλικου κοριτσιού έστρεψε το ενδιαφέρον σε περιπτώσεις κακομεταχειρισμένων παιδιών. Η υπόθεση της ανέδειξε τη σημασία της εμπλοκής, κατέληξε σε μεταρρυθμίσεις του αμερικανικού νομικού συστήματος και εγκαθίδρυσε νομικές διόδους ώστε να υπάρχει παρέμβαση αρχών σε σπίτια κακοποιημένων παιδιών. 
mixanitouxronou
Mary Ellen Wilson: The child whose record of abuse reformed American law

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
πρώτη ανάρτηση: 
Mary Ellen Wilson: Το κοριτσάκι που έγινε διεθνές σύμβολο κακοποίησης

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki