Ψυχή που βράζει...

“οὔκουν, Προμηθεῦ, τοῦτο γιγνώσκεις, ὅτι ὀργῆς νοσούσης εἰσὶν ἰατροὶ λόγοι; ἐάν τις ἐν καιρῷ γε μαλθάσσῃ κέαρ καὶ μὴ σφριγῶντα θυμὸν ἰσχναίνῃ βίᾳ.” 

Δεν ξέρεις Προμηθέα, ότι την οργισμένη ψυχή τη μερεύει ο λόγος; Την ώρα που πρέπει. Τη σωστή ώρα. Ψυχή που βράζει μην τη σφίγγεις με βία.

Αισχύλου Προμηθεύς Δεσμώτης στ. 377-380

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η "τιμή" της Άννας... (πραγματική, σκληρή ιστορία)

«οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς 

εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» 

Ματθ. κα΄, 31 

Οι τελώνες και οι πόρνες σας δείχνουν τον δρόμο 

για Βασιλεία του Θεού.

Προσοχή! Η ανάρτηση είναι ακατάλληλη για υποκριτές.

Α/Τ Ομόνοιας
Η ιστορία είναι πραγματική. Μου την αφηγήθηκε πελάτισσα μου, αστυνομικός που υπηρετεί στο Α/Τ Ομόνοιας.

Δευτέρα βράδυ λέει η αστυνομικός, είχανε μαζέψει καμιά δεκαριά π.... έξω από ένα ξενοδοχείο της οδού Μενάνδρου. Ανάμεσα τους και την Άννα.
Την πετάξανε σ΄ένα κελί, μαζί με τις άλλες. Η ώρα 11:00.
Σε μισή ωρίτσα πλακώσανε οι δικηγόροι. Μια - μια οι αλλοδαπές την έκαναν. Πληρώνανε οι νταβατζήδες τους....
Ξέμεινε η Άννα.
— Ο δικός σου ο δικηγόρος;

— Δεν έχω δικηγόρο...

Οι μπάτσοι κάτι μυρίστηκαν. Έχουνε δει πολλά τα μάτια τους. Την πήρανε την Άννα, την πήγανε στον αξιωματικό υπηρεσίας.

— Από που ξεφύτρωσες εσύ;
Η Άννα κάτι πήγε να ψελλίσει αλλά δεν της έβγαινε ήχος. Μόνο ένα δάκρυ. Κι αυτό στεγνό...

Η μπατσίνα μου, που έκοβε χαρτόσημα στο γραφείο, επηρεάστηκε. Εντάξει. Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο να βλέπεις Ελληνίδες και καλοβαλμένες κοπέλες σαν την Άννα, να κάνουνε πιάτσα στη Μενάνδρου. Άσε που εκτός της ταυτότητας, είχανε βρει στο τσαντάκι της και κάτι φωτογραφίες. Κι ανάμεσα στις άλλες φωτογραφίες, ένα βρέφος ολίγων μηνών.

— Το μωρό ποιανής είναι;

— Δικο μου

— Πόσων μηνών;

— Έξη

— Και που το έχεις τώρα;

— Το φυλάει ο άντρας μου

— Και ξέρει ο άντρας σου που γυρνάς;

— Όχι δεν το ξέρει...

Βουβαμάρα. Οι μπάτσοι αλληλοκοιταζόντουσαν. Ήτανε κι η πελάτισσα μου, που την είχε πιάσει το μητρικό. Μανούλα κι αυτή.
Σηκώνεται, φέρνει στην Άννα λίγο καφέ.

— Γιατί ρε κοπέλα μου;
Έτσι ξερά, ένα «Γιατί». Και σαν τι άλλο να πεις;

Να πεις δηλαδή ότι η Άννα που έλιωσε βρακάκια να σπουδάσει Φιλοσοφική Αθηνών κι εξόν από το ξεφτιλισμένο το πτυχίο είχε και ένα μεταπτυχιακό στην ιστορία της Τέχνης, δούλευε τώρα σε ένα πολυεθνικό σούπερ μάρκετ για 480 ευρώ το μήνα; Κι επιπλέον την πιάνουνε να κάμει πιάτσα στα Χαυτεία; Στα @@λαδ... που πάνε για να π..... οι Πακιστανοί;
Πως να το πεις;
Γιατί άμα το πεις, έρχεται η σειρά του να ρωτήσεις και για πιο λόγο γίνανε όλα αυτά; Και ποιος φταίει; Και μήπως φταις κι εσύ που γίνανε όλα αυτά, όπως σκατά γίνανε.
Και δεν το λες.
Λες μόνον ένα ξερό «γιατί», που μέσα στη γύμνια του, είναι ντυμένο όλα τα θανάσιμα ερωτήματα αυτού του κόσμου...

Γιατί; Γιατί έτσι...
Γιατί πολύ απλά, τα 480 ευρώπουλα που της δίνουνε της Άννας οι πολυεθνικοί υπεράρπαγες δεν φτάνουν ούτε για το νοίκι με τα κοινόχρηστα. Γιατί ο άντρας της το έκλεισε το μαγαζί του και δεν λογίζεται ούτε ως άνεργος, για να του πετάνε τουλάχιστον ένα επίδομα. Γιατί αν δεν πλήρωνε το χαράτσι αυτό τον μήνα θα της κόβανε και το ρεύμα.
 
Και πάνω απ' ολα γιατι η Αννα εχει ενα βρεφος έξι μηνων.
Που ξυπναει τις νυχτες και σπαραζει στο κλαμα, αμα δεν του εχουνε ετοιμο το αποστειρωμενο μπιμπερο με το γαλα. 

Και τι γαλα; Οχι το γαλα που πουλανε στα περιπτερα. Το αλλο το γαλα. Που ειναι για τα μωρα. 

Το ακριβον. Το Αλμυρον...
Γιατι τα βρεφη δεν μπορουνε να φανε ροβιθια ή φακες που φερνει καθε μεσημερι ο αντρας της απο τα συσσιτια της εκκλησιας. Ουτε να καταλαβουνε ότι σ' αυτον τον κοσμο υπαρχουνε ανθρωποι που βγαζουν σε μια μερα τοσα ευροπουλα, οσα χρειαζεται μια οικογενεια για να ζησει ενα χρονο! Κι οτι αυτοι οι ιδιοι ανθρωποι, προκειμενου να βγαλουνε αλλα τοσα παραπανω [και τι να τα καμουνε γ... την τρέλα μου;] είναι ικανοί να στείλουν στο θάνατο χιλιάδες οικογένειες.
Όχι!
Τα βρεφη δεν τα καταλαβαινουνε αυτα.
Τα βρεφη διαθετουνε μονον τη σοφια της ζωης. Που λεει οτι καθε ανθρωπος που ερχεται σ αυτον τον κοσμο δικαιουται ενα μεριδιο στο φως, στην τροφη και στην ελπιδα...
Αυτο καταλαβαινουν τα βρεφη και αυτο ειναι που σε μαχαιρωνει στην καρδια, οποτε τ' ακους να σπαραζουνε στο κλαμα απο την πεινα.
Και το Αλμυρον εχει λεφτα.
Πως να το αγορασει η Αννα, που δεν εβισκε στο πορτοφολι της παρα μισο σεντ και δυο φωτογραφιες;
Τις φωτογραφιες της ζωης της, που δεν αξιζε πια ουτε ενα κουτακι αλμυρον.
Τη μικρη συσκευασια...

Κι ετσι η Αννα πηρε το τσαντακι της και την εκαμε για την οδο Μενανδρου. Τριαντα ευροπουλα ο πελατης.

.................

η συνέχεια εδώ 

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Το χρήμα όλα τα νικά», μα δεν τολμά να αγγίξει την Αγάπη

"Το χρήμα τα νικά όλα", μα δεν νικά τη μοναξιά, δεν έχει όπλα να παλέψει απέναντι σε μια ζεστή συντροφιά και να την παγώσει

"Το χρήμα όλα τα νικά", μα δεν τολμά να αγγίξει την αγάπη, δεν έχει τρόπο να σταθεί πλάι σε μια σφιχτή αγκαλιά κι ας αδημονεί να την σπάσει σε κομμάτια.
"Το χρήμα όλα τα νικά", μα δεν μπορεί να γκρεμίσει τα τείχη της αλήθειας μόνο να τα βάψει με άλλο χρώμα μα η αλήθεια κάποια στιγμή με τον καιρό που θα ξεφτίσει το χρώμα του θα είναι εκεί πάντα έτοιμη να μιλήσει την ιστορία της.

"Το χρήμα τα νικά όλα", μα κιοτεύει στη λάμψη του ήλιου κάθε πρωί που κανένας χρόνος δεν τη θαμπώνει, κρύβεται στην ευωδιά των λουλουδιών, γιατί το χρήμα άρωμα δεν έχει ούτε και θα μπορέσει να αποκτήσει ποτέ!
"Το χρήμα τα νικά όλα", μα φοβάται την πείνα, την αφήνει να κατατρώει τις σάρκες όσων τους κυριεύει, όσων τους θέτει τους κανόνες στην πολιορκημένη τους ψυχή. 
    Και σέρνεται το χρήμα κι αγωνιά μήπως τελειώσει μήπως κάποιος το κλέψει και δίχως αυτό ζωή γι’ αυτούς που το υπηρετούν δεν υπάρχει! 

Και η πείνα δυναμώνει να φάνε κι άλλο κι άλλο κι από όπου μπορούν, δεν υπάρχει τίποτα γι αυτούς ούτε οικογένεια ούτε φίλοι, αξίες, τίποτα.

"Το χρήμα τα νικά όλα", μου λες εσύ που μου ζητάς να παλέψω γι' αυτό. Εσύ που μου λες πως, αν δεν το προσφέρω στους δικούς μου ανθρώπους, θα μετανιώσω που θα μείνουν δίχως τίποτα και θα κατηγορηθώ από εκείνους.

Δίχως τίποτα, αλήθεια; 

Μπήκες στην καρδιά μου και δεν βρήκες τίποτα, άνοιξες την αγκαλιά μου και τη βρήκες άδεια, σε άγγιξε το φιλί μου και δεν σε αλάφρωσε, είδες την ψυχή μου και δεν εμπιστεύτηκες; 

Δίχως τίποτα, λες;

Πόσο χρόνο σπατάλησα με τα μπρος πίσω μου και τα μήπως έχεις δίκιο μήπως, δίχως χρήμα, δεν έχω τίποτα να δώσω!
Πόσο πολύ πιέστηκα για να το φέρω κοντά μου γιατί όποιος δεν έχει το χρήμα φίλο δεν μπορεί να παίξει το παιχνίδι του πόσο μάλλον όταν δεν είναι για εκείνον η παρτίδα.
Ως εδώ τα κατάφερες, το τελειώνω εδώ, η μάχη αυτή δεν είναι δική μου! 

Παίρνω το τίποτα καρδιάς μου, το τίποτα της αγκαλιάς μου, το τίποτα του φιλιού μου, το τίποτα της ψυχής μου κι αποχωρώ.

Η Αγάπη δεν αγοράζεται με κανένα χρήμα, η Αγάπη δεν γονατίζει σε κανένα βωμό, η Αγάπη δεν ξεπουλιέται με κανένα τούβλο παραπάνω και με καμμία δεσμίδα χάρτινης απατηλής ευτυχίας!
Πορεύσου στην δική σου "γαλήνη", κράτα τις δικές σου "αξίες", συνέχισε τον δικό σου δρόμο εσύ κι όλοι, όσοι επιλέγετε να νικάτε με το χρήμα! 
Αυτός είναι ο δικός σας δρόμος, αυτό είναι το δικό σας «τα πάντα». Εγώ κρατώ το δικό μου «τίποτα» και συνεχίζω ήρεμη το δικό μου δρόμο.
Σε ένα τέλος της διαδρομής θα φτάσουμε όλοι, με μια τελευταία αναπνοή θα αποχαιρετίσουμε όλοι!

Κάποιοι θα πουν αντίο κλαίγοντας αγκαλιασμένοι και κάποιοι θα μείνουν σιωπηλοί και μόνοι κλαίγοντας που το χρήμα τους δεν άνοιξε ποτέ την ψυχή τους στην αγάπη…

enallaktikidrasi