Είμαι το παιδί που πεθαίνει από πείνα στην Υεμένη Je suis l'enfant qui affame au Yémen

Θεέ μου, πως θα συγχωρήσεις εμάς, τους «πολιτισμένους»;

Ένα τραγικό απολογισμό του εμφυλίου στην Υεμένη με μεγάλα θύματα τα παιδιά έδωσε στη δημοσιότητα η Unicef.

Από χθες κάνει το γύρο του διαδικτύου ενός βρέφους πέντε μηνών που πέθανε λόγω υποσιτισμού.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ανθρωπιστικής οργάνωσης περίπου 320.000 παιδιά στη χώρα είναι αντιμέτωπα με σοβαρό υποσιτισμό, ενώ τουλάχιστον 6 εκατομμύρια ζουν σε συνθήκες φτώχειας.

Χαρακτηριστικό του τι βιώνουν είναι ότι σε μια χώρα με 11,5 εκατ. παιδιά τα 10,2 εκατ. κινδυνεύουν να μην έχουν πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό και ιατρική φροντίδα.

..................

περισσότερα... newpost

Tα 2/3 των Αμερικανών υπέρ της εφαρμογή βασανιστηρίων κατά υπόπτων τρομοκρατίας...

Περί τα δύο τρίτα των Αμερικανών θεωρούν ότι τα
βασανιστήρια δικαιολογούνται για την απόσπαση πληροφοριών από υπόπτους για τρομοκρατική δράση, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Reuters/Ipsos.

βασανιστήρια κατά τον Μεσαίωνα

και τον 21ο αιώνα

Most Americans support torture against terror suspects

Σχόλιο του Κλεισθένη: Πολιτισμένη δύση με αξίες...

Η δημοσκόπηση αντανακλά τα αισθήματα της αμερικανικής κοινής γνώμης στον απόηχο της σφαγής 14 ανθρώπων στο Σαν Μπερναρντίνο τον περασμένο Δεκέμβριο και της σειράς των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Ευρώπη τους τελευταίους μήνες. 

Ο βαθμός υποστήριξης της εφαρμογής βασανιστηρίων είναι ανάλογος με εκείνον που απαντάται σε χώρες όπως η Νιγηρία, όπου οι τρομοκρατικές επιθέσεις είναι σύνηθες φαινόμενο. 

Το θέμα των βασανιστηρίων βρέθηκε στο επίκεντρο της προεκλογικής εκστρατείας για το χρίσμα ενόψει των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου, όταν ο Ντόναλντ Τραμπ δεσμεύθηκε ότι, εάν εκλεγεί στην προεδρία των ΗΠΑ, θα ακυρώσει την απαγόρευση από τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα της εφαρμογής του εικονικού πνιγμού και θα εφαρμόσει «και άλλα πολύ χειρότερα». Οι θέσεις του Τραμπ προκάλεσαν κατακραυγή από τις οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διεθνών οργανισμών και πολιτικών αντιπάλων. 

Τα ευρήματα της δημοσκόπησης όμως δείχνουν ότι πολλοί Αμερικανοί συμφωνούν με τον Τραμπ, αν και η έρευνα δεν περιελάμβανε ερώτηση σχετικά με το τι οι Αμερικανοί θεωρούν βασανιστήρια. 

Η δημοσκόπηση ( 22-28 Μαρτίου, online) δείχνει ότι το 25% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι η εφαρμογή βασανιστηρίων για την απόσπαση πληροφοριών από υπόπτους για τρομοκρατική δράση είναι «συχνά» δικαιολογημένη, ενώ το 38% θεωρεί ότι είναι «μερικές φορές» δικαιολογημένη. Μόνο το 15% έδωσε κατηγορηματικά αρνητική απάντηση. 

Το 82% των Ρεπουμπλικανών θεωρεί ότι η χρήση βασανιστηρίων είναι «συχνά» ή «μερικές φορές» δικαιολογημένη, έναντι 53% των Δημοκρατικών. 

Τα δύο τρίτα των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι αναμένουν τρομοκρατική επίθεση στο αμερικανικό έδαφος εντός του επομένου εξαμήνου. Έρευνες που έχουν γίνει από άλλα ινστιτούτα τα τελευταία χρόνια ανέβαζαν σε περίπου 50% την υποστήριξη της αμερικανικής κοινής προς τη χρήση βασανιστηρίων. 

Έρευνα της Διεθνούς Αμνηστίας του 2014 έδειξε, για παράδειγμα, ότι η υποστήριξη προς την πρακτική των βασανιστηρίων στις ΗΠΑ βρισκόταν στο 45%, έναντι 64% στη Νιγηρία, 66% στην Κένυα και 74% στην Ινδία, χώρες που είναι αντιμέτωπες με ένοπλες και τρομοκρατικές επιθέσεις. 

Τον Νοέμβριο, η τρομοκρατία αντικατέστησε την οικονομία ως κυρίαρχη πηγή ανησυχίας των Αμερικανών, σε δημοσκόπηση του Reuters/Ipsos που πραγματοποιήθηκε μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι. Την ίδια στιγμή, η δημοτικότητα του Ντόναλντ Τραμπ εκτινάχθηκε μεταξύ των Ρεπουμπλικανών που θεωρούν ότι είναι ο ικανότερος υποψήφιος για να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία, αφού εκτός από την επαναφορά της μεθόδου του εικονικού πνιγμού δεσμεύθηκε ότι «θα τσακίσει το Ισλαμικό Κράτος».

http://wp.me/p3kVLZ-v0N
από την αγαπημένη μας Ιδεοπηγή

Βανέσα Ρεντγκρέιβ - «Ντροπή σου Ευρώπη» Vanessa Redgrave - "Shame on you Europe"

Shame on you

Tους μετανάστες και πρόσφυγες στην πύλη Ε1 στο λιμάνι του Πειραιά επισκέφθηκε η πολυβραβευμένη Βρετανίδα ηθοποιός Βανέσα Ρεντγκρέιβ, γνωστή για την ακτιβιστική δράση της.

Η κ. Ρεντγκρέιβ άκουσε με προσοχή τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Πολλοί τής ανέφεραν ότι θέλουν να φύγουν στην Ευρώπη, αλλά τα σύνορα είναι κλειστά.

Η Βρετανίδα ηθοποιός αγκάλιασε πολλά μικρά παιδιά και χαιρέτισε πολλές μητέρες.

Ακόμη, είπε ότι είναι ντροπή για την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους που δεν δέχονται τους πρόσφυγες και που πολλές χώρες εξακολουθούν να έχουν κλειστά τα σύνορα.

Η ηθοποιός επισκέφθηκε και την κλινική των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» στην πύλη Ε1 και άκουσε ιστορίες προσφύγων. 

Μάλιστα συγκινήθηκε με την ιστορία μίας εγκύου από το Αφγανιστάν για το μακρύ και δύσκολο ταξίδι της ως την Ελλάδα.

Την κ. Ρεντγκρέιβ συνόδευαν ο θεατρικός συγγραφέας Μάρτιν Σέρμαν και εκ μέρους των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» ο υπεύθυνος προγραμμάτων του ελληνικού τμήματος, Απόστολος Βεΐζης.

Η κ. Ρεντγκρέιβ συμπράττει με τους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα» υποστηρίζοντας τη δράση τους.

naftemporiki

Όλοι χρειαζόμαστε λίγη αγάπη - "Lion"

Ένας σκύλος θέλει να παίξει με το νέο μέλος της οικογένειας, 

όμως το κλάμα και ο φόβος του μωρού τον κάνει να αισθάνεται παραμελημένος.

Μια πολύ ωραία διαφήμιση της Amazon στην Ιαπωνία, για
την προώθηση της υπηρεσίας Amazon Prime.

από την αγαπημένη μας Ιδεοπηγή

« "Παιδί είναι – δεν καταλαβαίνει" - "Τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα"»;

Τι ισχύει τελικά;

Στην ερώτηση τι καταλαβαίνει ένα παιδί, η απάντηση είναι «εξαρτάται». Εξαρτάται από την ηλικία του παιδιού, τον χαρακτήρα του και το θέμα. 

Άλλα πράγματα μπορεί να κατανοήσει ένα παιδάκι 4 ετών και άλλα ένας προέφηβος 11 χρονών.

Ωστόσο, έχει διαπιστωθεί σε σχετικές έρευνες ότι οι γονείς σπάνια μπορούν να προβλέψουν σωστά τι θα καταλάβει το παιδί τους σε μια συγκεκριμένη περίσταση. Φαίνεται πως συχνά οι γονείς είναι τόσο κοντά, τόσο «ταυτισμένοι» με το παιδί τους που δεν καταφέρνουν να το δουν σαν ξεχωριστό άτομο. Έτσι, δεν αξιολογούν πάντα σωστά τις αντιληπτικές του δυνατότητες και δυσκολεύονται να προβλέψουν τι θα αντιληφθεί το παιδί τους για ένα ζήτημα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το παιδί, ακόμα και το πολύ μικρό (...) «πιάνει» τον συναισθηματικό τόνο και την ατμόσφαιρα γύρω του. 

Αν έχουμε ένα σοβαρό οικονομικό πρόβλημα που μας αγχώνει, το παιδί μπορεί, ακόμα κι αν του το εξηγήσουμε, να μην κατανοήσει όλες τις λεπτομέρειες. Σίγουρα όμως θα νιώσει την έντασή μας ή τη στενοχώρια μας.

Το παιδί, όσο μικρό κι αν είναι, διαισθάνεται τα συναισθήματα των γύρω του, βλέπει τις εκφράσεις και τις αντιδράσεις τους, ακούει τον τόνο της φωνής τους. Το δίχρονο παιδάκι που θα δει μια μαμά να φωνάζει, νιώθει στο πετσί του την ένταση της και του προξενεί στρες, παρόλο που μπορεί ακόμα να μην ξέρει καν τη λέξη «θυμός» και επομένως να μην μπορεί να σκεφτεί «η μαμά είναι θυμωμένη».

Ως γονείς, λοιπόν, θα έπρεπε να μας απασχολούν δύο σχετικά ερωτήματα. 

Κατ΄αρχήν τι καταλαβαίνει το παιδί ως προς τις λεπτομέρειες ενός πραγματικού συμβάντος (είτε πρόκειται για ένα γεγονός, είτε για μια συζήτηση, για σχόλια που κάνουμε, κλπ.) 

Κατά δεύτερο, τι αισθάνεται το παιδί βιώνοντας το συναισθηματικό φορτίο του συμβάντος αυτού.

Ένα παιδί οκτώ ετών μπορεί να μην καταλαβαίνει τι ακριβώς σημαίνει απόλυση, καρκίνος ή θάνατος. Διαισθάνεται όμως ότι κάτι άσχημο συμβαίνει και ότι εμείς νιώθουμε άσχημα γι αυτό. Και χρειάζεται τη βοήθεια μας για να επεξεργαστεί αυτό που αισθάνεται. 

Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ως γονείς: το παιδί μας χρειάζεται για να το βοηθήσουμε να ονομάσει κάπως και να εκφράσει τα δυσάρεστα συναισθήματα που βιώνει όταν κάτι άσχημο συμβαίνει. Μόνο του δεν είναι σε θέση να το κάνει και αν δεν το κάνει, τα συναισθήματα αυτά θα παραμείνουν μπερδεμένα μέσα του και θα το μπλοκάρουν.

Από την άλλη μεριά, συχνά τα παιδιά ακούν κάποιες συζητήσεις ή νιώθουν την ένταση στην ατμόσφαιρα και βγάζουν εσφαλμένα συμπεράσματα για το τι συμβαίνει τα οποία μπορούν να τα αγχώσουν χωρίς λόγο. Ο γονιός μπορεί να γυρίσει εκνευρισμένος από την εφορία και να πει κάτι πολύ βαρύ του τύπου «θα πάθω εγκεφαλικό στο τέλος» χωρίς να εννοεί βέβαια πραγματικά ότι θα το πάθει. Το παιδί που το ακούει όμως είναι πιθανό να νομίζει ότι πραγματικά συμβαίνει κάτι πολύ κακό και ότι ο πατέρας του μπορεί να αρρωστήσει.

Το τρομερό είναι ότι, αν ένα παιδί βγάλει λάθος συμπέρασμα για το πρόβλημα που βιώνει ο γονιός, είναι πιθανό να μην μιλήσει ποτέ γι΄αυτό καθαρά προκειμένου να μην στενοχωρήσει τον γονιό. Έτσι η παρεξήγηση δεν θα λυθεί ποτέ και το παιδί θα μείνει μόνο του να διαχειριστεί αυτό που νομίζει ότι συμβαίνει.

Καλό θα ήταν, λοιπόν, να έχουμε πάντα κατά νου ότι το παιδί μας αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα από όσα συμβαίνουν αλλά δεν ξέρουμε ποιά ακριβώς και με τι τρόπο. Για τον λόγο αυτό πρέπει να επιλέγουμε συνειδητά τι θεωρούμε σωστό να μάθει το παιδί και τι όχι.

Αν συμβαίνει κάτι που για κάποιο λόγο επιλέγουμε να το κρύψουμε από το παιδί, τότε καλό θα ήταν πραγματικά να το κρύψουμε. 

Όχι να αφήνουμε το παιδί να ακούει μισόλογα, να μας βλέπει «κάπως» αλλά να παριστάνουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Η στάση αυτή είναι πολύ επικίνδυνη και μπορεί να δημιουργήσει πολλά προβλήματα στο παιδί. Αν το παιδί καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά κι εμείς επιμένουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα, θα βγάλει λάθος συμπεράσματα, δεν θα μας εμπιστεύεται, θα αμφιβάλλει για την αντιληπτική του ικανότητα, και θα έχει μια συναισθηματική φόρτιση που δεν θα ξέρει τι να την κάνει.

Ωστόσο, καλό θα ήταν ως γονείς να μην κρυβόμαστε πίσω από το μικρό μας δαχτυλάκι. Όταν συμβαίνει κάτι άσχημο, το παιδί το νιώθει. Είναι προτιμότερο να μιλήσουμε καθαρά γι΄αυτό, με τρόπο που ταιριάζει στην ηλικία και τη νοημοσύνη του παιδιού. Να παρουσιάσουμε τη δυσάρεστη αλήθεια μέσα σε ένα θετικό πλαίσιο του τύπου «θα τα καταφέρουμε», και να το βοηθήσουμε να εκφράσει τα συναισθήματά και τις απορίες του. Να το καθησυχάσουμε ρεαλιστικά (όχι με ψεύτικες υποσχέσεις) και να το ενθαρρύνουμε. Έτσι μέσα από την άσχημη κατάσταση που όλοι βιώνουμε, θα διδάξουμε στο παιδί μας κάποια πολύτιμα πράγματα όπως ότι είμαστε μαζί στα δύσκολα, ότι αντέχουμε, ότι μπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα.
_________________
~ Σοφία Ανδρεοπούλου, Ψυχολόγος – Οικογενειακή Θεραπεύτρια

sophiaandreopoulou.gr
antikleidi

87 εκατομμύρια παιδιά, κάτω των 7 ετών, δεν έχουν γνωρίσει τίποτα άλλο πέρα από τον πόλεμο

Πάνω από 86,7 εκατομμύρια παιδιά, κάτω των 7 ετών, έχουν περάσει ολόκληρη τη ζωή τους σε ζώνες συγκρούσεων, θέτοντας την ανάπτυξη του εγκεφάλου τους σε κίνδυνο, ανακοίνωσε η UNICEF. 

Κατά τη διάρκεια των πρώτων επτά ετών της ζωής, ο εγκέφαλος ενός παιδιού έχει τη δυνατότητα να ενεργοποιεί 1.000 εγκεφαλικά κύτταρα κάθε δευτερόλεπτο. Κάθε ένα από αυτά τα κύτταρα, γνωστά ως νευρώνες, έχει τη δύναμη να συνδέεται με άλλους 10.000 νευρώνες χιλιάδες φορές ανά δευτερόλεπτο.

Οι εγκεφαλικές συνδέσεις χρησιμεύουν ως δομικά στοιχεία του μέλλοντος του παιδιού, καθορίζοντας την υγεία του, τη συναισθηματική ευεξία και την ικανότητα μάθησης, περιγράφει η UNICEF. Τα παιδιά που ζουν μέσα σε συγκρούσεις, συχνά εκτίθενται σε ακραία ψυχικά τραύματα, που τα θέτουν σε κίνδυνο διαβίωσης σε συνθήκες τοξικού στρες, μια κατάσταση που αναστέλλει τις συνδέσεις των κυττάρων του εγκεφάλου - με σημαντικές συνέπειες στη γνωστική, κοινωνική και σωματική τους ανάπτυξη σε ολόκληρη τη ζωή τους, συνεχίζει η ανακοίνωση.

«Εκτός από τις άμεσες φυσικές απειλές που αντιμετωπίζουν τα παιδιά σε περιπτώσεις κρίσεων, διατρέχουν επίσης κίνδυνο από τα βαθιά ριζωμένα ψυχικά τραύματα» αναφέρει στην ανακοίνωση η Πία Μπρίτο, επικεφαλής της UNICEF για την Πρώιμη Παιδική Ανάπτυξη.

Στοιχεία της UNICEF δείχνουν ότι σε παγκόσμιο επίπεδο το 1 στα 11 παιδιά, ηλικίας 6 ετών ή νεότερα, έχουν περάσει την πιο κρίσιμη περίοδο της ανάπτυξης του εγκεφάλου μέσα σε συγκρούσεις.

«Οι συγκρούσεις στερούν από τα παιδιά την ασφάλεια, την οικογένεια και τους φίλους τους, το παιχνίδι και την καθημερινότητα. Ωστόσο, όλα αυτά είναι στοιχεία της παιδικής ηλικίας που προσφέρουν στα παιδιά την καλύτερη δυνατή ευκαιρία να αναπτυχθούν πλήρως και να μαθαίνουν αποτελεσματικά, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να συμβάλουν στις οικονομίες και τις κοινωνίες τους, αλλά και στην οικοδόμηση ισχυρών και ασφαλών κοινοτήτων, όταν ενηλικιωθούν» εξηγεί η κ. Μπρίτο.

Και συνεχίζει: «Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να επενδύσουμε περισσότερο ώστε να παρέχουμε στα παιδιά και εκείνους που τα φροντίζουν κρίσιμες προμήθειες και υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένου του εκπαιδευτικού υλικού, της ψυχοκοινωνικής στήριξης και ασφαλείς χώρους, φιλικούς προς τα παιδιά, που μπορούν να βοηθήσουν στην αποκατάσταση της αίσθησης της παιδικής ηλικίας εν μέσω μιας σύγκρουσης».

Ένα παιδί γεννιέται με 253 εκατομμύρια ενεργούς νευρώνες, αλλά το αν ο εγκέφαλος θα φθάσει την πλήρη ενήλικη ικανότητα των περίπου ενός δισεκατομμυρίου συνδεόμενων νευρώνων, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ανάπτυξη στην πρώιμη παιδική ηλικία, τονίζει η UNICEF. Αυτό περιλαμβάνει το μητρικό θηλασμό και τη διατροφή στην πρώιμη παιδική ηλικία, τα πρώτα ερεθίσματα που θα δεχθεί από εκείνους που το φροντίζουν, τις πρώτες ευκαιρίες για μάθηση και τη δυνατότητα να μεγαλώσει και να παίξει σε ένα ασφαλές και υγιές περιβάλλον.

Ως μέρος της ανταπόκρισής της σε επείγουσες ανθρωπιστικές ανάγκες και παρατεταμένες κρίσεις, η ανακοίνωση αναφέρει πως η UNICEF εργάζεται για να κρατήσει τα παιδιά σε περιβάλλοντα φιλικά, παρέχοντας ειδικά πακέτα έκτακτης ανάγκης με εξοπλισμό για τη μάθηση και το παιχνίδι. Τα πακέτα αυτά έχουν στηρίξει πάνω από 800.000 παιδιά που ζουν σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, μόνο την περασμένη χρονιά.

infokids

Πριν γκρινιάξετε ξανά που το παιδί σας γεννήθηκε… «επαναστάτης χωρίς αιτία»,

διαβάστε αυτό το άρθρο.

(το χαμομηλάκι λέει: Αν το παιδάκι σας δεν είναι πάρα πολύ ζωηρό δεν σημαίνει ότι δεν θα πετύχει στη ζωή του. Εξάλλου, το τι θεωρείται επιτυχία, σηκώνει πολλή κουβέντα.... Η «επιτυχία», όπως παρουσιάζεται στο παρακάτω άρθρο, δεν συνεπάγεται και την Ευτυχία)

Ένας σοβαρός λόγος να χαίρεστε που το παιδί σας είναι πολύ ζωηρό!

Οκ, είναι δύσκολο να είσαι γονιός ενός παιδιού που σχεδόν ποτέ δεν κάνει αυτό που του λες και που ποτέ δεν ξέρεις τι καινούριο θα σκαρφιστεί για να τραβήξει την προσοχή σου! 

Κι όμως, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, τα ζωηρά παιδιά είναι εκείνα που έχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν στη ζωή τους! 

Συγκεκριμένα, έρευνα που έγινε με τη συνεργασία των Πανεπιστημίων του Λουξεμβούργου, του Ιλινόις στις ΗΠΑ και του Βερολίνου στη Γερμανία και δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Developmental Psychology ανακάλυψε ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα στη συμπεριφορά του παιδιού και το μισθό που θα κερδίζει σαν ενήλικας –όσο πιο ζωηρό σήμερα, τόσο μεγαλύτερα τα εισοδήματα που θα έχει λαμβάνειν όταν μεγαλώσει!

Οι επιστήμονες συνέλεξαν στοιχεία από 745 άτομα στο Λουξεμβούργο, από την ηλικία των 12 ετών (το 1968) ως και το 2008, όταν ήταν κατά μέσο όσο 52 ετών. 

Και τα αποτελέσματα στα οποία κατέληξαν ήταν εντυπωσιακά: 

όσο περισσότερο αμφισβητούσαν την εξουσία ως παιδιά τόσο υψηλότερα ήταν τα εισοδήματά τους ως ενήλικες!

Για τις ανάγκες της έρευνας μελετήθηκαν πολλοί παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν την επαγγελματική και οικονομική επιτυχία, όπως το κοινωνικο-οικονομικό υπόβαθρο, ωστόσο από όλα αυτά εκείνο που φαίνεται να παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στην πρόβλεψη του πόσα χρήματα θα έβγαζαν στο μέλλον ήταν «η καταστρατήγηση των κανόνων και η αμφισβήτηση της γονεϊκής εξουσίας«.

Οι ίδιοι οι επιστήμονες που οργάνωσαν την έρευνα εντυπωσιάστηκαν ιδιαίτερα από το αποτέλεσμα αυτό. 

Στην προσπάθειά τους να το εξηγήσουν θεωρητικά κατέληξαν στην υπόθεση ότι τα ζωηρά παιδιά έχουν πιο ισχυρή θέληση να υποστηρίξουν τους στόχους και τα ενδιαφέροντά τους – κάτι που μπορεί να τα οδηγήσει στο να καταπιαστούν με ασχολίες που τους αρέσουν περισσότερο και κατά συνέπεια να είναι καλύτερα στη δουλειά τους.

Επιπλέον, οι άνθρωποι με πιο «επαναστατικό» χαρακτήρα τείνουν να διαπραγματεύονται καλύτερα ζητήματα, όπως ο μισθός ή η επαγγελματική ανέλιξή τους.
Εάν η θεωρία αυτή είναι σωστή πάντως, το δικό μου παιδί σε μερικά χρόνια λογικά θα ζει σε μια τεράστια παραθαλάσσια βίλα στο δικό του ιδιόκτητο νησί… Τα δικά σας;

mamamia.gr

19χρονος προσπάθησε να αποπλανήσει 5χρονο κοριτσάκι!

Προσπάθεια αποπλάνησης ενός κοριτσιού μόλις 5 ετών από 19χρονο, κατήγγειλαν οι γονείς του παιδιού.

Το περιστατικό φέρεται να συνέβη το απόγευμα της Παρασκευής 25 Μαρτίου στον Τύρναβο. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει το onlarissa.gr, ο 19χρονος, φέρεται ότι προσπάθησε να παρασύρει την 5χρονη μακριά από το σπίτι της.
Όμως, το περιστατικό έγινε αντιληπτό από την εξαδέλφη του κοριτσιού, οποία αμέσως φώναξε το παιδί.

Το κοριτσάκι πήγε στην εξαδέλφη της και μπήκαν μαζί στο σπίτι όπου τις ακολούθησε και ο 19χρονος. Μόλις οι γονείς διαπίστωσαν την παρουσία του 19χρονου στο σπίτι έτρεξαν να τον πιάσουν.

Εκείνος, σύμφωνα με το onlarissa.gr έτρεξε προς την ταράτσα της οικοδομής μη γνωρίζοντας ότι υπάρχει σοφίτα, όπου και εγκλωβίστηκε.

Πατέρας και περίοικοι ακινητοποίησαν τον φερόμενο ως δράστη και το παρέδωσαν στην Αστυνομία όπου και κρατείται.

«Αγαπητή μαμά, που τα κάνεις όλα λάθος... » "Dear Mom Who Is Totally Screwing Up"

Η ίδια η έννοια της μητρότητας μοιάζει να είναι από πάντα συνυφασμένη με την έννοια της ενοχής. Κάθε μαμά που σέβεται τον εαυτό της -είτε είναι μεγάλη είτε μικρή, είτε έχει ένα παιδί είτε οκτώ- στο τέλος της ημέρας, πριν καταφέρει να παραδοθεί στον Μορφέα, νιώθει το μυαλό της να πλημμυρίζει από κάθε είδους δυσάρεστες σκέψεις. 

Dear Mom Who Is Totally Screwing Up

Πόσο χρόνο πέρασα σήμερα με το παιδί μου; Μήπως είμαι πολύ αυστηρή; Ήταν απαράδεκτο που άφησα την μικρή τόση ώρα μπροστά στην τηλεόραση. Πάλι έχασα την ψυχραιμία μου και φώναξα. Και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί επ' άπειρον.

Η Rhiannon Giles, μαμά και συγγραφέας, γράφει ένα κείμενο αλληλεγγύης προς όλες τις μαμάδες που πιστεύουν ότι τα έχουν κάνει εντελώς θάλασσα και μας θυμίζει ότι δεν υπάρχει τρόπος να είσαι η τέλεια μαμά, όμως υπάρχουν χιλιάδες τέλεια πράγματα που έχεις ήδη κάνει για τα παιδιά σου και άλλα τόσα που περιμένουν να συμβούν!

«Αγαπητή μαμά που τα κάνεις όλα λάθος,

Σήμερα η 5χρονη κόρη μου ούρλιαζε σε όλη τη διαδρομή προς το σπίτι, επειδή δεν της αγόρασα έναν παιχνίδι που είδε.

Σήμερα, έχασα την υπομονή μου. Αύριο, θα την χάσω ξανά.

Καμιά φορά αναλαμβάνω εγώ δικές της ευθύνες, επειδή δεν μπορώ να αντέξω την ενδεχόμενη κατάρρευσή της, αν κάνει λάθος, ούτε έχω πάντα την υπομονή που χρειάζεται για να την αφήσω να κανονίσει μόνη τις υποθέσεις της.

Την αφήνω να βλέπει παιδικά με αποκρουστικούς ήρωες που κλαψουρίζουν πολύ και είναι εντελώς ρηχοί.

Την… βάζω στο αθόρυβο μετά από ατελείωτες ώρες κουβέντας. 

Ο Θεός ξέρει για πόσα τρελά πράγματα της έδωσα την άδειά μου, όταν χωρίς να ακούσω την απάντηση, μηχανικά μουρμούρισα «Ναι, ναι.».

Χτες, με πληροφόρησε ότι σιχαίνεται το σνίτσελ, ένα από τα πέντε περίπου φαγητά που είναι πρόθυμη να φάει. Φάε τηγανητές πατάτες, τότε. Ας είναι…

Έχω πιάσει τον εαυτό μου να της γκρινιάζει με την ίδια φωνή που με τρελαίνει όταν βγαίνει από το δικό της στόμα! Είμαι το κακό παράδειγμα!

Έχω διαβάσει άρθρα, ξέρω τους σύγχρονους κανόνες για να είσαι μια «καλή μαμά». Πιστεύω ότι όλα αυτά είναι γραμμένα από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από παιδιά. Τουλάχιστον, είναι αισιόδοξοι ιδεαλιστές.

Ξεσπάω με φωνές και απειλές, γιατί δεν μπορώ να συγκρατηθώ.
Δεν της μαθαίνω αρκετά πράγματα για την ισότητα, τον φεμινισμό, την συμπόνοια, την ανθρωπιά…

Σου είπα ότι πρέπει να φύγουμε! Βάλτε τα παπούτσια σου τώρα!

Τα παιδιά χρειάζονται κανόνες και πρόγραμμα και υπομονή. Κανένα από αυτά τα τρία δεν είναι εύκολο όμως.

Σου είπα –σε ένα λεπτό! Έχω δουλειά τώρα!

Είμαι τόσο απασχολημένη που δεν μπορώ να πάω στη συνέλευση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων. Που δεν μπορώ να της διαβάσω αρκετά βιβλία. Δεν, δεν, δεν...

Μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια εκδοχή του εαυτού μου, που κάθεται με το κεφάλι ανάμεσα στα γόνατα και τα χέρια να καλύπτουν τα αυτιά μου.

Μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια εκδοχή των παιδιών μου, που με χτυπούν συνεχόμενα στον ώμο και μου λένε «Μαμά, δες αυτό! Μαμά. Μανούλα. Μαμά, δες!».

Όμως ξέρω ένα πράγμα. Στο τέλος της μέρας, η κόρη μου θα ζητήσει αγκαλίτσες. Θα μοιραστεί μαζί μου το γλυκό της γιατί «θέλει να είναι καλή με τους άλλους». Θα μιλήσει για πράγματα που κάναμε μαζί, πράγματα που με κούρασαν και μου ρούφηξαν πολύτιμη ενέργεια, όχι για να δείξει ότι είμαι επαρκής, αλλά για να πει πόσο επαρκής είμαι. Θα μιμηθεί τις χειρότερές μου συνήθειες. Όμως, θα μιμηθεί και τις καλύτερες.

Μπορεί, λοιπόν, να υπάρχει ελπίδα. Μπορεί να μην τα πηγαίνω και τόσο άσχημα. Μπορεί το αύριο να είναι καλύτερο.

Αγαπητή μαμά, που τα κάνεις όλα λάθος, εύχομαι αυτό να ήταν μήνυμα συμπαράστασης για ‘σένα. Εύχομαι να κατάλαβες όλα όσα είσαι και δεν είσαι. Δεν ξέρω. Το μόνο που έχω να σου προσφέρω είναι η αλληλεγγύη μου.

Ίσως είμαστε καλύτερες απ’ αυτό που νομίζουμε.»

mama365

Γονιός γίνεσαι με...

Το να έχεις παιδί δεν σε κάνει απαραίτητα γονιό.

Γράφει η Μαρία Πατσιλίβα

Η φυσική διαδικασία της γονιμοποίησης και της γέννας δεν σημαίνουν αυτόματα ότι ως γεννήτορας κατέχεις και γονεϊκή ταυτότητα. 

Η ιδιότητα του γονιού ταυτίζεται με την απόλυτη αίσθηση ευθύνης, απέναντι στο νεόφερτο πλάσμα και τον εαυτό σου.

Γονιός γίνεσαι με το χρόνο που θα αφαιρέσεις από τον προσωπικό σου χρόνο και με το χρόνο που θα εφεύρεις, προκειμένου να χωρέσεις στο πρόγραμμά σου άλλη μια ζωή.

Γονιός γίνεσαι με την υπομονή που θα χρειαστείς για να πάρεις από το χεράκι έναν καινούριο άνθρωπο και να του μάθεις, με πολλές επαναλήψεις, αυτά που απαιτούνται για να εξελιχθεί σε έναν ψυχικά, σωματικά και πνευματικά υγιή ενήλικο.

Γονιός γίνεσαι με την αγάπη άνευ όρων, που σημαίνει ότι είσαι μια απέραντη και μόνιμη αγκαλιά, χωρίς εγωιστικές προσδοκίες, που αποδέχεσαι πλήρως αυτό που το παιδί σου είναι ή και δεν είναι.

Γονιός γίνεσαι με την ενδοσκόπηση που καθημερινά σε ωθεί το παιδί σου να κάνεις, που οφείλεις διαρκώς να θυμάσαι πώς ένιωθες όταν ήσουν παιδί. Και όταν δεν ξεχνάς πως, μέσα από τα μάτια που κοιτούσες κάποτε, συνεχίζεις να κοιτάς.

lifonomy

Προχτές σκοτώθηκαν 70 άνθρωποι, οι 29 ήταν παιδιά, αλλά κανείς δεν λέει “Je suis Pakistan”

Δεν είμαι μόνο Γάλλος και Βέλγος

δεν είναι επιλεκτική η συμπόνοια μου

δεν είναι επιλεκτική η οργή και η συμπαράστασή μου

...............

Εγώ είμαι τα δάκρυα, εγώ είμαι ο πόνος
Εγώ είμαι η δυστυχία και η απόγνωση των ανθρώπων
Εγώ είμαι το δάκρυ των μανάδων
Εγώ είμαι ο άνθρωπος που πονάει φρικτά
Εγώ είμαι το παιδί που πνίγηκε στη θάλασσα
Εγώ είμαι το αίμα και η ζωή που άδικα χάνεται
σε όλον τον κόσμο...
...............
Je suis les larmes que je suis la douleur
Je suis souffre et le désespoir du peuple
Je suis les larmes des mères
Je suis l'homme qui fait mal horriblement
Je suis l'enfant qui se sont noyés en mer
Je suis le sang et la vie qui est perdu injustement
dans le monde entier...

το χαμομηλάκι

-----------------

Τουλάχιστον 70 άνθρωποι, κυρίως γυναίκες και 29 παιδιά, έχασαν προχθές τη ζωή τους από επίθεση βομβιστή αυτοκτονίας σε πάρκο στη Λαχόρη του Πακιστάν.
Ένα παρακλάδι των Ταλιμπάν, η οργάνωση Τζαμαάτ-ουλ-Αχράρ, ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση αυτοκτονίας, που στόχο είχε Χριστιανούς.

το βρήκαμε στην αγαπημένη μας Ιδεοπηγή

Το φαινόμενο του «παγόβουνου» στην έκταση της βίας κατά των παιδιών - Και οι φορείς; «την τύφλα μας την μαύρη»…

Γιώργος Νικολαΐδης

Το φαινόμενο της κακοποίησης – παραμέλησης των παιδιών παρομοιάζεται συχνά διεθνώς ως «παγόβουνο»: όπως ακριβώς στα παγόβουνα μικρό μόνο μέρος του όγκου τους εξέχει από την επιφάνεια της θάλασσας (περίπου το ένα δέκατο) ενώ το μεγαλύτερό τους μέρος παραμένει αθέατο μέσα στο νερό, έτσι και στην περίπτωση της βίας κατά των παιδιών λίγες είναι οι περιπτώσεις εκείνες που γίνονται γνωστές ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις οι μόνοι που θα μάθουν τα γεγονότα είναι τα θύματα και οι δράστες.

Η έρευνα BECAN για την έκθεση των παιδιών σε βία στην Ελλάδα
Η θεωρητική αυτή περιγραφή απέκτησε για πρώτη φορά στην χώρα μας και μια ποσοτική αποτίμηση με τα αποτελέσματα της έρευνας BECAN (www.becan.eu) της Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού. 

Στην έρευνα αυτή που αποτέλεσε μέρος μιας ευρύτερης έρευνας για την έκταση και τα χαρακτηριστικά της κακοποίησης – παραμέλησης των παιδιών σε 9 Βαλκανικές χώρες (η μεγαλύτερη στην Ευρώπη μέχρι σήμερα έρευνα για το θέμα με συνολικό δείγμα 63.500 παιδιά και τους γονείς τους), ερευνήθηκε μέσω ανώνυμου ερωτηματολογίου, η έκθεση σε περιστατικά βίας παιδιών ηλικίας 11, 13 και 16 ετών σε τυχαία επιλεγμένο, αντιπροσωπευτικό δείγμα 15.000 παιδιών στην Ελλάδα. 

Παράλληλα, καταμετρήθηκε στις ίδιες γεωγραφικές περιφέρειες, για τις ίδιες ηλικίες και για το ίδιο χρονικό διάστημα (το ημερολογιακό έτος 2010) πόσα τέτοια περιστατικά ήρθαν σε γνώση υπηρεσιών υγείας, πρόνοιας, δικαιοσύνης, δημόσιας τάξης και εκπαίδευσης του κυβερνητικού και μη κυβερνητικού τομέα. Η σύγκριση ήταν δυστυχώς άκρως αποκαλυπτική…

Ένα στα 20-30 παιδιά που γνωρίζει ο καθένας μας είναι θύμα…
Στο ανώνυμο ερωτηματολόγιο, τα ίδια τα παιδιά ανέφεραν πως το προηγούμενο δωδεκάμηνο από του χρόνου διεξαγωγής της έρευνας είχαν στην διάρκεια του προηγούμενου χρόνου τουλάχιστον μια εμπειρία έκθεσής τους σε σωματική βία σε ποσοστό 47,4% ενώ το 6-6,5% των παιδιών ανέφεραν εμπειρίες έκθεσής τους σε 9 ή περισσότερους διαφορετικούς τύπους σωματικής βίας (δηλαδή και χτύπημα με τα χέρια ή με τα πόδια και χτύπημα με αντικείμενο και κάψιμο και πλήγμα από μαχαίρι ή ανάλογο όργανο και ούτω καθεξής). 

Αναφορικά δε με την έκθεση των παιδιών σε ανεπιθύμητες σεξουαλικές εμπειρίες το συνολικό ποσοστό ήταν 9,5% εκ των οποίων το 4,5% των εμπειριών έκθεσης σε σεξουαλική βία εμπεριείχε και σωματική επαφή μεταξύ θύματος και δράστη ή δραστών με 2% αφορά απόπειρες βιασμού των παιδιών. Μάλιστα, σε ένα ποσοστό 3,4% του αντιπροσωπευτικού αυτού δείγματος τα παιδιά ανέφεραν εντός του 2010 εμπειρίες θυματοποίησής τους και από τους τέσσερις βασικούς τύπου βίας: και σωματική και σεξουαλική και ψυχολογική και παραμέληση. 

Και χωρίς περαιτέρω σύγκριση τα αποτελέσματα αυτά είναι αποκαλυπτικά για το μέγεθος του προβλήματος. 

Ο καθένας μας γνωρίζει στον ευρύτερο οικογενειακό ή κοινωνικό του κύκλο 20 ή 30 παιδιά. Σε κανενός το μυαλό δεν υπάρχει συνήθως η υπόνοια ότι ένα από αυτά τα παιδιά που γνωρίζουμε έχει υπάρξει θύμα π.χ. απόπειρας βιασμού ή πολλαπλής σωματικής κακοποίησης ή κακομεταχείρισης. Καθώς, όμως, τα αποτελέσματα αυτά προέκυψαν από έρευνα σε τυχαίο δείγμα του γενικού παιδικού πληθυσμού σημαίνουν ότι ισχύουν μάλλον και για τα παιδιά που γνωρίζει ο καθένας και η καθεμιά μας ανά την Ελλάδα…

Και οι φορείς; «την τύφλα μας την μαύρη»…
Στον αντίποδα όλων αυτών η εικόνα της επίγνωσης του συνόλου των φορέων και υπηρεσιών είναι μάλλον απογοητευτική. Για το ίδιο χρονικό διάστημα όλοι οι φορείς μαζί «έμαθαν» για περιστατικά σωματικής κακοποίησης παιδιών που αντιστοιχούν μόλις σε 0,18% του παιδικού πληθυσμού των αντίστοιχων ηλικιών ενώ αναφορικά με την σεξουαλική παραβίαση των παιδιών η επίγνωση όλου του συστήματος παιδικής προστασίας κυβερνητικού και μη έφτασε μόλις το 0,07% του αντίστοιχου παιδικού πληθυσμού. 

Όσο δε κανείς να σταθεί επιφυλακτικά απέναντι στα παραπάνω στοιχεία αναλογιζόμενος τους εύλογους περιορισμούς στην γενίκευσή τους ή στην μεθοδολογία της έρευνας (π.χ. ένα ποσοστό φορέων δεν συνεργάστηκε ή συνεργάστηκε πλημμελώς στο να διαθέσει τα στοιχεία του κ.λπ.) και όσο κι αν επιχειρηθεί να υποβαθμισθεί αυτή η εκτίμηση για το χάσμα ανάμεσα στο τι συμβαίνει στην κοινωνία και στο τι τελικά μαθαίνουν οι φορείς και οι υπηρεσίες παιδικής προστασίας, οι διαφορές είναι τέτοιες που το συμπέρασμα μοιάζει συντριπτικό και αδιαμφισβήτητο: 

μαθαίνουμε για πολύ λιγότερα από ένα στα δέκα περιστατικά που συμβαίνουν και ακόμα μικρότερο ποσοστό παιδιών – θυμάτων θα τύχουν της αρμόζουσας προστασίας και θεραπευτικής υποστήριξης που χρειάζονται.

Ελλείμματα και διλήμματα
Τι σημασία έχουν όλα αυτά; Σίγουρα όχι για να προκαλέσουν ή να επιτείνουν ένα γενικευμένο ηθικό πανικό στην κοινωνία. Γιατί κάτι τέτοιο όχι μόνο είναι κοινωνικά και θεωρητικά αντιδραστικό αλλά πρώτα και κύρια γιατί έχει αποδειχθεί απολύτως αναποτελεσματικό σε άλλες κοινωνίες παλαιότερα (ιδιαίτερα στον αγγλοσαξονικό κόσμο τις δεκαετίες του 70 και του 80). 

Τέτοιες εμπειρικές αποτυπώσεις, όμως, είναι πολύτιμες γιατί αποδεικνύουν τα ελλείμματα στην παιδική προστασία στην χώρα μας. Αλλά και γιατί ...

Υπάρχουν και οι εκρήξεις ανθρωπιάς... Μια γιαγιά «χωρίς σύνορα» στην Ειδομένη

Μια γιαγιά δίνει ψωμί και τυρί σε δύο παιδιά προσφύγων που έχουν βρει κατάλυμα στο χωριό της Ειδομένης.

Μετά από λίγο ξεσπά σε κλάματα και τότε ένα από τα παιδιά
της σκουπίζει τα δάκρυα πριν αρχίσει και το ίδιο να κλαίει. Το συγκινητικό στιγμιότυπο προβλήθηκε από την εκπομπή “Ελληνοφρένεια”.

από την αγαπημένη μας Ιδεοπηγή

Ένα ποίημα για τον αυτισμό: «Ναι, είμαι αυτός που είμαι» της Χαράς Χρυσάφη

Ναι, δεν σκέφτομαι όπως εσείς.

Ναι, προτιμώ να ασχολούμαι επί ώρες μόνο μ’ αυτό που μ’ αρέσει.

Ναι, δεν σας ακούω, όταν είμαι απασχολημένος με τον εαυτό μου.

Ναι, μ’ αρέσει να βάζω τις εκκρεμότητες στην σειρά και με επιμέλεια
να τις μετράω.

Ναι, παρακολουθώ όλες τις λεπτομέρειες εκεί που δεν τις βλέπει κανείς.

Ναι, θυμάμαι πολύ καλά κάτι που δεν μου άρεσε.

Ναι, όταν με ενοχλεί κάτι το δείχνω.

Ναι, απολαμβάνω να ασχολούμαι με τον εαυτό μου.

Ναι, δεν μου αρέσει να με αγγίζουν, αν δεν τους δώσω πρώτα

την έγκριση.

Ναι, σήμερα μπορώ να σε αγκαλιάσω και αύριο να μην μπορώ 

να κάνω το ίδιο.

Ναι, είμαι αυτός που είμαι!

Εγώ ξέρω τον εαυτό μου και χαίρομαι γι’ αυτό.

Εσείς χαίρεστε για τον εαυτό σας, αλλά αλήθεια τον ξέρετε;

enallaktikidrasi

«Δύσκολα» παιδιά, ταλαιπωρημένες ψυχές, από σπίτι σε σπίτι... - «ReMovved»

Η ταινία μικρού μήκους από τον Nathaniel Matanick, που ονομάζεται «ReMovved» και ακολουθεί την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που το παίρνουν από το δυσλειτουργικό του σπίτι και το στέλνουν σε ανάδοχες οικογένειες.

Μπορείτε να επιλέξετε την εμφάνιση ελληνικών υποτίτλων με το κουμπί ακριβώς αριστερά από τις ρυθμίσεις του video

περισσότερα εδώ: dinfo

Τα παιδιά βρίσκουν πολλά στο τίποτα, οι μεγάλοι δεν βρίσκουν τίποτα στα πολλά

Τα παιδιά αρέσκονται στα απλά, στα πολύ απλά, στα αυτοσχέδια. 

Το παιχνίδι είναι ο δεύτερος ήλιος για το παιδί.

Ο Πλάτων είπε ότι τα παιδιά ανακαλύπτουν περισσότερα σε μία ώρα παιχνιδιού παρά σε έναν χρόνο συζήτησης.
Είπε ακόμη ότι η δημιουργία στο παιχνίδι είναι από μόνη της δημιουργία αμέτρητων άλλων ιδεών.

Σήμερα θα λέγαμε ότι, μέσα από το παιχνίδι, το παιδί συγκροτεί τη γνώση του γιατί έχει την ευκαιρία και τη δυνατότητα, παίζοντας, να ενεργήσει και να τροποποιήσει την πραγματικότητα, και, μάλιστα, χωρίς να έχει την ανάγκη κανενός δασκάλου.

Παιδί, παιδεία, παιχνίδι. Είναι σαφής η ίδια ρίζα που συνδέει αυτές τις τρεις λέξεις, δηλαδή τον άνθρωπο, τον πολιτισμό, τη δημιουργική έκφραση.

Ο άνθρωπος έφτιαξε τον πολιτισμό του κυριολεκτικά παίζοντας. Ναι, παίζοντας, αλλά παίζοντας με τι;

Σήμερα, σε μία εποχή εκρήξεων γνώσης, που μοιάζει πολύ, στο βάθος, με αυτό που έγινε στη φυσική, όταν άρχισαν να εντοπίζονται τα πρώτα στοιχειώδη σωματίδια, πώς μπορεί το παιδί να εντοπίσει τα στοιχειώδη σωματίδια του δικού του πνευματικού κόσμου;

Πού μπορεί να ψάξει για τα στοιχειώδη αυτά σωματίδια; 

Πού θα τα βρει;
Θα τα βρει στον κόσμο των γονέων ή μήπως στον κόσμο των δασκάλων;
Πώς θα τα βρει εκεί, όταν γονείς και δάσκαλοι, αντί να κατανοήσουν τον κόσμο του παιδιού, προσφέρουν στο παιδί τον δικό τους κόσμο;
Μπορεί, με βεβαιότητα, να τα βρει στον αγαπημένο του χώρο, που είναι το παιχνίδι.
Το παιχνίδι, ακόμη και το πιο αστείο παιχνίδι, έχει κανόνες που τηρούνται με πλήρη σοβαρότητα. Τηρούνται γιατί είναι κανόνες που τέθηκαν από τα ίδια.
Τα παιδιά αρέσκονται στην εφαρμογή κανόνων πού θέτουν τα ίδια, και δυσφορούν σε κανόνες που θέτουν οι ενήλικες.

Θέτουν κανόνες γιατί, από ένστικτο διαισθάνονται ότι η μεγάλη ελευθερία καταντά δουλεία. Και θέτουν κανόνες που έχουν ως πυρήνα την αμοιβαία κατανόηση, χωρίς την οποία δεν υπάρχει παιχνίδι.

Όλα τα ομαδικά παιχνίδια, τόσο τα ανταγωνιστικά, όσο και τα ψυχαγωγικά, έχουν κανόνες.
Κανόνες έχουν και τα ατομικά παιχνίδια, ακόμη και τα αυτοσχέδια.
Το παιχνίδι με την κούκλα, για παράδειγμα, είναι ένα παιχνίδι επικοινωνίας, σεβασμού, φροντίδας, φιλίας, αγάπης, αφοσίωσης. Και είναι ένα απλό παιχνίδι.

Όμως, ο γρήγορος τρόπος ζωής και οι αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία της οικογένειας έφεραν αλλαγές στα παιχνίδια και στον τρόπο που παίζουν τα παιδιά.Το παιγνίδι κατάντησε πολύπλοκο και πήρε χαρακτήρα απασχόλησης και καθήλωσης του παιδιού.

Ελέγχεται από τους ενήλικες. Τα παιδιά χάνουν τα οφέλη που προσφέρει, ιδιαίτερα στην ανάπτυξη δεξιοτήτων, δημιουργικότητας, ηγεσίας στον εαυτό τους ή σε ομάδα.
Είναι πλέον παιχνίδι – πηγή στρες, άγχους και δημιουργός κατάθλιψης.

Είναι παιχνίδι – φύλακας και δεσμοφύλακας. Και είναι πολύπλοκο για να κρατάει ώρα, ώρες. Για να προκαλεί εθισμό για να προκαλεί έμμονες ιδέες, για να προκαλεί καθήλωση και παχυσαρκία. Για να έχει ο γονιός το κεφάλι του ήσυχο.

Για να έχει το κεφάλι του ήσυχο αγοράζει παιχνίδια πολύπλοκα. Αγοράζει κονσόλες και χειριστήρια. Αγοράζει σωματικές και ψυχικές χειροπέδες. Αγνοεί ότι τα παιδιά δεν τα χρειάζονται. Αγνοεί ότι είναι βλαπτικά.

Αγνοεί ότι τα παιδιά αρέσκονται στα απλά. Στα πολύ απλά, στα αυτοσχέδια.

Αγνοεί ότι τα παιδιά βρίσκουν πολλά στο τίποτα και ότι οι μεγάλοι δεν βρίσκουν τίποτα στα πολλά.

Γράφει η Άννα Παππά, δασκάλα, συγγραφέας

pappanna.wordpress.com

Ναι, βοηθάμε τα παιδιά μας να μαθαίνουν, δεν γινόμαστε υπηρέτες τους

Όλοι οι γονείς θέλουν να έχουν παιδιά ανεξάρτητα που να πιστεύουν στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους, και να μπορούν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. 

Ωστόσο, πολλοί γονείς ανατρέπουν τις πραγματικές τους προθέσεις ακόμα και ασυνείδητα, και ενισχύουν τα συναισθήματα αβοηθησίας και ανικανότητας των παιδιών.

Αρκετά συχνά, οι ρυθμοί των γονιών είναι ασταμάτητοι και κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αρκετός χρόνος να σκεφτούν τι είναι αυτό που κάνουν και γιατί το κάνουν. Μεγάλο μέρος της ζωής τους φαίνεται να έχει μπει στον αυτόματο πιλότο τρέχοντας από τη δουλειά στο σχολείο και από το σχολείο στο σπίτι, από το σπίτι σε δραστηριότητες αναλαμβάνοντας ευθύνες, ευθύνες, ευθύνες! 

Ως αποτέλεσμα, οι γονείς αποκτούν τη συνήθεια να κάνουν τα ίδια πράγματα χωρίς να σκέφτονται τι μπορούν και πρέπει να κάνουν τα παιδιά.

Σκεφτείτε για λίγο τον τρόπο που επικοινωνείτε με τα παιδιά σας. Χρησιμοποιείτε λέξεις και φράσεις που χτίζουν την αυτονομία και την ανεξαρτησία, ή μήπως ακόμα και άθελά σας η επικοινωνία και η συμπεριφορά σας διδάσκει στα παιδιά το αντίθετο; 

Πόσο συχνά λέτε στα παιδιά “Άσε, θα στο φέρω εγώ, θα το κάνω εγώ για σένα, θα το χειριστώ εγώ, θα έρθει κόσμος και μάζεψα τα πράγματά σου, αυτό είναι πολύ δύσκολο για σένα;”

Κάθε φορά που ένας ενήλικας κάνει για το παιδί πράγματα που μπορεί να κάνει από μόνο του, μεταφέρει το μήνυμα ότι ξέρει περισσότερα ή καλύτερα. Ακόμα και αν αυτή είναι η αλήθεια, τα παιδιά χρειάζονται και θέλουν να μάθουν να κάνουν τις επιλογές τους, να παίρνουν τις αποφάσεις τους και να κάνουν πράγματα μόνα τους. Όταν οι γονείς ή οι ενήλικες παρεμβαίνουν συνεχώς σε ευθύνες και δραστηριότητες των παιδιών, εμποδίζουν την ανάπτυξη και τη βελτίωση δεξιοτήτων που απαιτούνται στην ενήλικη ζωή.

“Θα μου φέρεις τα παπούτσια μου; Θα βρεις τις μπογιές μου; Θα φτιάξεις τη τσάντα μου;

Οι γονείς πρέπει και οφείλουν να επιτρέπουν και να ενθαρρύνουν τα παιδιά να κάνουν πράγματα από μόνα τους, ακόμα και αν κάνουν λάθη. Από την ηλικία των τριών ετών τα παιδιά μπορούν να ξεκινήσουν να εξυπηρετούν ως ένα βαθμό τον εαυτό τους και να συμμετέχουν στο σπίτι με τη βοήθεια των γονιών.

Την επόμενη φορά που θα ακούσετε “Θα το κάνεις για μένα μαμά;” και βρεθείτε στον πειρασμό να κάνετε κάτι για το παιδί σας, σταματήστε και αναρωτηθείτε “Μπορεί το παιδί μου να το κάνει από μόνο του αντί για μένα;”. 

Το πιθανότερο είναι ότι θα διαπιστώσετε ότι η απάντηση είναι ένα μεγάλο και ηχηρό ναι!

babyradio

«Ο μόνος τρόπος να μην έχουν, είναι να αφήσουμε να έχουν» - Ιάκωβος Καμπανέλλης - Φίλοι κι αδέρφια

Από το θεατρικό έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο» , σταθμός για το ελληνικό θέατρο, που ανέβηκε στα χρόνια της δικτατορίας το καλοκαίρι του ’73 στο θέατρο “Αθήναιον”.

Οι παραστάσεις του ήταν οι μαζικότερες πολιτικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας μέχρι το Πολυτεχνείο.

περισσότερες πληροφορίες και ολόκληρο το κείμενο εδώ
----------------

Ιάκωβος Καμπανέλλης - Φίλοι κι αδέρφια

Η Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, που έδιωξε τους Βαυαρούς
από την Ελλάδα και επέβαλε το Σύνταγμα...

Φίλοι κι αδέρφια, μανάδες γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
ποιοι περπατούν στα σκοτεινά
και σεργιανούνε στα στενά
φίλοι κι αδέλφια, μάνες, γέροι και παιδιά

Γράφουν σημάδια, μηνύματα στο βασιλιά
σα δε φωνάξεις έβγα να το γράψεις
να μην σ' ακούσουν τα σκυλιά
βγάλε φωνή χωρίς μιλιά
σημάδια και μηνύματα στο βασιλιά

Ήταν στρατιώτες καπεταναίοι και λαϊκοί
όρκο σταυρώσαν πάνω στο σπαθί τους
η λευτεριά να μην χαθεί
όρκο σταυρώσαν στο σπαθί
καπεταναίοι στρατιώτες λαϊκοί

----------------
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Τραγούδι: Νίκος Ξυλούρης & θίασος της παράστασης «Το μεγάλο μας τσίρκο» (1973)
Δίσκος: Το μεγάλο μας τσίρκο (1974)

Κι όπου φοβάται φωνή ν' ακούει απ' το λαό
σ' έρημο τόπο ζει και βασιλεύει
κάστρο φυλάει ερημικό
έχει το φόβο φυλαχτό
όπου φωνή φοβάται ν' ακούει απ' το λαό

Γη παιδεμένη με σίδερο και με φωτιά
για κοίτα ποιον σου φέρανε καημένη
να σ' αφεντεύει από ψηλά
τα κρίματά σου είναι πολλά
γη που το σίδερο παιδέψαν κι η φωτιά

Καίει το φυτίλι, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά
κάνουν βουλή συντακτική και γράφουν
το θέλημά τους στα χαρτιά
κι η κοσμοθάλασσα πλατιά
κάνουν βουλή, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά

Τρεις του Σεπτέμβρη, μανάδες γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
τι φέρνουνε στον βασιλιά
βαθιά γραμμένο στα χαρτιά
τρεις του Σεπτέμβρη, μάνες γέροι και παιδιά

Φίλοι κι αδέρφια, μανάδες γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε
ποιοι περπατούν στα σκοτεινά
και σεργιανούνε στα στενά
φίλοι κι αδέρφια, μάνες γέροι και παιδιά

από τα τετράδια της Αμπάς