Κι όμως, το ξύλο δεν έχει εγκαταλειφθεί ως μέθοδος πειθαρχίας!

Προφανώς, οι γονείς παρακάμπτουν με συνοπτικές διαδικασίες το χρόνο και τις διάφορες άλλες μεθόδους και περνούν κατευθείαν στο ξύλο.

Τουλάχιστον, έτσι υποστηρίζει πρόσφατη έρευνα, που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση «Child Abuse & Neglect». Σύμφωνα με τα αποτελέσματά της, το ποσοστό των παιδιών μέχρι 1 έτους που δέχονται ξύλο -έστω στον ποπό- τουλάχιστον 1 φορά το μήνα, είτε από τη μαμά είτε από τον μπαμπά είτε και από τους δύο γονείς, αγγίζει το 30%, δηλαδή 1 στα 3 μωρά.

Παιδική Κακοποίηση: Μέρος 1ο (Σωματική)

Οι ερευνητές από το Μίσιγκαν, σε συνεργασία με το δρ. Lawrence Berger από το Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν, εξέτασαν περίπου 2.800 οικογένειες, που δέχτηκαν να συμμετέχουν στη μελέτη σχετικά με τις νέες γεννήσεις στις αστικές περιοχές.
Κατά τη διάρκεια της έρευνας, που παρακολουθούσε τα παιδιά από τον 1ο έως τον 5ο χρόνο ζωής τους, το 10% των οικογενειών δέχτηκαν τις συστάσεις από την Υπηρεσία Παιδικής Προστασίας τουλάχιστον μία φορά.     
Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν είναι ότι, παρόλο που το ξύλο είναι μια τακτική που καταδικάζεται από τους περισσότερους γονείς, δεν είναι λίγοι τελικά αυτοί που εξακολουθούν να τη χρησιμοποιούν στα παιδιά τους.
«Οι έρευνες έχουν δείξει ότι το ξύλο σχετίζεται με την αύξηση της επιθετικότητας των παιδιών, την κατάθλιψη και άλλες αρνητικές συμπεριφορές», εξηγούν οι ειδικοί. Μάλιστα, δύο κοινωνιολόγοι από την ερευνητική ομάδα, οι Shawna Lee και Andrew Grogan-Kaylor, τονίζουν ότι το να δέρνουμε τα μωρά μας είναι μια πράξη «δυνητικά επιβλαβής και απόλυτα κακή ως παράδειγμα, που ενδεχομένως θα πυροδοτήσει και μια αλληλουχία ακατάλληλης γονεϊκής συμπεριφοράς».
Και το πιο σημαντικό απ’ όλα όσα κατέδειξε η συγκεκριμένη έρευνα είναι το πόσο ελάχιστα πράγματα γνωρίζουν οι γονείς για τους εναλλακτικούς τρόπους πειθαρχίας πέραν του ξύλου.
Όπως χαρακτηριστικά εξηγεί ο δρ. Lee: «Κάθε είδους παρέμβαση για τη μείωση ή την εξάλειψη του ξύλου έχει τη δυνατότητα να συμβάλλει στην ευημερία των οικογενειών, και κυρίως των παιδιών - που συχνά χρειάζεται να εμπλακούν στο φαύλο κύκλο των κρατικών κοινωνικών υπηρεσιών».
Αυτό που προτείνει ο ειδικός στους γονείς είναι να απευθύνονται στους παιδιάτρους και τους κοινωνικούς λειτουργούς, ακόμα και προληπτικά. Το ξύλο είναι ανεπίτρεπτο και είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι συνέπειές του είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες για τα παιδιά μακροπρόθεσμα.  
imommy

Τα «αόρατα παιδιά» - Ένα βίντεο της Unicef ενάντια στην παιδική κακοποίηση

Δυστυχώς, παρόλη την ενημέρωση, στην εποχή μας η παιδική κακοποίηση εξακολουθεί να καταστρέφει ζωές -
σε κάθε χώρα και σε κάθε κοινωνική τάξη.

Πολύ συχνά όμως είναι ένα αόρατο πρόβλημα, διότι ενώ συμβαίνει μέσα στα σπίτια και τις οικογένειες, οι άνθρωποι είτε κάνουν πως δε το βλέπουν ή απλά δεν μπορούν να το καταγγείλουν εξαιτίας του φόβου ή του στιγματισμού.
Έτσι, επειδή μεγάλο μέρος της βίας είναι κρυμμένο - και επειδή πολύ συχνά γίνεται ανεκτή - οι αριθμοί δεν αντικατοπτρίζουν το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος.
Τα σωματικά τραύματα ή μώλωπες εξαιτίας της βίας μπορεί να εξαφανιστούν, αλλά τα ψυχικά τραύματα δεν μπορούν. Η βία επηρεάζει τη σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών, θέτει σε κίνδυνο την ικανότητά τους να μαθαίνουν και να κοινωνικοποιηθούν και υπονομεύει την ανάπτυξη τους, ώστε να γίνουν λειτουργικοί ενήλικες και καλοί γονείς αργότερα στη ζωή τους.
Ένα δυνατό μήνυμα στέλνει η διαφημιστική καμπάνια της Unicef για την παιδική κακοποίηση. Το συγκλονιστικό βίντεο με τίτλο «Αόρατα παιδιά» μέσα σε λίγα λεπτά περιγράφει τις τραγικές συνέπειες της κακοποίησης στην παιδική ψυχοσύνθεση.

imommy

ΟΧΙ στην ταφή των χημικών όπλων της Συρίας στην Κρήτη

Δευτέρα 12 Μαΐου οι bloggers ενωμένοι δημοσιεύουμε
αυτήν την εικόνα

Δευτέρα πρωί 12 Μαΐου κάνουμε στα blog μας ανάρτηση
σχετική με την εξουδετέρωση των χημικών όπλων της Συρίας
στον θαλάσσιο χώρο κοντά στην Κρήτη…
Όλοι οι blogger ενωμένοι να αντιδράσουμε
ενώνοντας τις φωνές μας….
Η Ελλάδα δεν θα γίνει κρανίου τόπος για τα παιχνίδια
και τις σκοπιμότητες των Άλλων, των Μεγάλων.Σήμερα μπορεί να τα κατάφεραν αφού είχαμε άγνοια του
τι σημαίνει να μεταφέρονται στις θάλασσες και στην γη μας
τα κατάλοιπα των χημικών όπλων και να αδρανοποιούνται
ή να θάβονται κοντά μας, έστω κι αν αυτό το κοντά μας
μεταφράζεται σε μίλια.
Γιατί δεν το κάνουν αυτό στην γη και στις θάλασσες

εκείνων που τα πουλούν;
Γιατί δεν το κάνουν αυτό στην γη και στις θάλασσες

εκείνων που τα χρησιμοποιούν;

Διαβάστε το κείμενο-διαμαρτυρία εδώ: levina-imagination

Οι πέντε βασικοί τύποι μητέρας - The five mother types

Μία ημέρα του χρόνου είναι αφιερωμένη σε κάθε γυναίκα που φέρνει στον κόσμο ένα παιδί.

Η αποστολή της είναι κοινή, αλλά η διαδρομή εξαρτάται από τον τύπο στον οποίο ανήκει.
 

Γνωστοί παιδαγωγοί καταλήγουν σε πέντε βασικές κατηγορίες που μπορεί να ενταχθεί μία μητέρα, ανάλογα με τον χαρακτήρα και τις προσδοκίες της ζωής της.

 

The five mother types

 

Κρέμονται από την φούστα της, ονειρεύονται το φαγητό της όταν είναι στο σχολείο, μυρίζουν το άρωμα της σε ρούχα πλυμένα με Soupline, σε κάθε δυσκολία τρέχουν στην αγκαλιά της για θαλπωρή. Οι παραπάνω εικόνες χτίζονται όταν ένα παιδί είναι μικρό και μεγαλώνει με το πρότυπο της μητέρας.
Όταν όμως, οι ίδιες εικόνες συνεχίζονται μέχρι την ενήλικη ζωή, είμαστε σίγουροι πως αυτός είναι ο απαιτούμενος ρόλος της μητέρας; 
Στην Αγγλία του 1600, οι υπηρέτες που έμεναν στα σπίτια των αφεντικών τους έπαιρναν αυτή την ημέρα, άδεια για να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να αφιερώσουν χρόνο στις μητέρες τους. Σήμερα, η σχέση ανάμεσα σε μια μητέρα και το παιδί της αποκτά συχνά, στοιχεία εθισμού ή απόλυτης απόστασης. Ποιοι λόγοι οδηγούν στα δύο άκρα; 

Σύμφωνα με πολλούς ψυχολόγους, μία μητέρα κάνει μεγάλο κακό σε ένα παιδί όταν μαθαίνει να το ταΐζει στο στόμα, το βοηθάει να ξεκουμπώσει ένα κουμπί και γενικότερα, επεμβαίνει σε κάθε δραστηριότητα που πρέπει να αναπτύξει μόνο, στα πρώτα βήματα της ζωής του. “Η μυοκινητική ανάπτυξη ενός παιδιού είναι το ζητούμενο, και εμποδίζεται όταν εμείς κάνουμε κάτι που πρέπει να κάνει το ίδιο για να μάθει”, αναφέρει η Ιταλίδα παιδαγωγός, Μαρία Μοντεσόρι.

Το ίδιο μάλλον, συμβαίνει, και όταν πολλές μητέρες συγχέουν την φιλικότητα με την φιλία. “Οι γονείς πρέπει να είναι φιλικοί και όχι φίλοι με τα παιδιά τους. Τα παιδιά έχουν δικούς τους φίλους”.
Ας δούμε όμως, ποιες είναι οι πέντε βασικές κατηγορίες ταξινόμησης της κάθε μητέρας, με βάση τα πορίσματα του Σκωτσέζου παιδαγωγού, Αλεξάντερ Σάδερλαντ Νηλ και της σύγχρονης παιδαγωγικής.

“Η ιδανική, η φιλόδοξη, η αβέβαιη, η κολλητή και η εγωίστρια” είναι οι επικρατέστερες ομάδες. Σας θυμίζουν κάτι; 

Ξεκινώντας από την “ιδανική” μητέρα, αυτό το μοντέλο συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία και υποστηρίζεται πως αντιπροσωπεύει περίπου, το 10% των μητέρων. Η ιδανική μητέρα χαρακτηρίζεται από συναισθηματική ισορροπία, αποδεχόμενη το γεγονός πως τα παιδιά της είναι αυτόνομες οντότητες και τα βοηθάει να διεκδικήσουν τον δρόμο προς την ανεξαρτησία τους. Ανεξάρτητα από τις υπόλοιπες υποχρεώσεις του σπιτιού, είναι αιώνια δεσμευμένη στον όρκο της μητρότητας, χωρίς να ξεπερνά ποτέ τα όρια. 
Η μητέρα που είναι “φιλόδοξη”, ή διαφορετικά “τελειομανής”, είναι συνήθως, μία γυναίκα αγχώδης με υπερβολικό έλεγχο των πραγμάτων και εστίαση της προσοχής στην καριέρα και την εξωτερική εμφάνιση. Τα παιδιά της τείνουν να επικρίνουν υπερβολικά τον εαυτό τους, να νιώθουν ανεπαρκή και με συναισθηματικά κενά. Ως συνέχεια της μητέρας τους, φιλοδοξούν για τα πάντα και μοιάζουν να μην ικανοποιούνται από όσα πετυχαίνουν στη ζωή τους. Συχνά, η μητέρα αυτή είναι απούσα, καθώς πρώτα απ' όλα προσπαθεί να αγαπήσει τον ίδιο της τον εαυτό. 
Θυμωμένη και υπερβολικά συναισθηματική, σε βαθμό που η γονική της συμπεριφορά καθορίζεται από τις ψυχολογικές της διαθέσεις, φαίνεται πως είναι η “αβέβαιη” μητέρα. Αυτό το είδος είναι το πιο χαώδες από τα πέντε. Στο μυαλό της δημιουργούνται προβλήματα, υπερβολικές σκέψεις και κρίσεις που μεταφέρονται και στα παιδιά της. 
Η μητέρα “κολλητή”, όπως προαναφέρθηκε, κρύβει κινδύνους, παρόλο που θεωρητικά, “μονομαχεί” με την “ιδανική”. Απολαμβάνει να θεωρεί τα παιδιά της ομοίους της, ώστε να αποφύγει την ευθύνη της οριοθέτησης. Ο συγκεκριμένος τύπος μητέρας αποφεύγει τον ρόλο της, καθώς θεωρεί ότι η προσωπική της ζωή θα θυσιαζόταν στον βωμό της μητρότητας. Γονιός και παιδί εναλλάσσονται τον ρόλο του εξομολογητή, αφήνοντας το παιδί χωρίς μητρικό πρότυπο. Σε αυτή την περίπτωση, οι συναισθηματικές ανάγκες της μητέρας είναι τόσο περίπλοκες που η ίδια, έχει ανάγκη το παιδί για να τις καλύψει.

Όταν μία μητέρα έχει έντονο το στοιχείο του εγωισμού, οι σχέσεις γίνονται πολυσύνθετες. Οι “εγωίστριες” μητέρες αδυνατούν να δουν τα παιδιά τους ως αυτόνομα όντα και τείνουν να είναι εγωκεντρικές και ανασφαλείς. Τα παιδιά τους θα μάθουν από νωρίς πως ο ρόλος απέναντι στη μητέρα τους, είναι διαρκώς, να την αναδεικνύουν. Υπάρχει όμως και η περίπτωση που το παιδί γίνεται το επίκεντρο προσοχής της μητέρας και τότε δημιουργείται μία έκτη κατηγορία, βγαλμένη από την ζωή, εκείνη της μητέρας που “δεν χαλάει χατήρι”.

Παιδιά που μεγαλώνουν μες στην ανασφάλεια, την πλήρη οικειότητα ή την στενή προσκόλληση, την αποστασιοποίηση ή την υπερβολική προσοχή, ακολουθούν συνήθως, την πορεία της γυναίκας που βρίσκεται από τα πρώτα βήματα της ζωής, κοντά τους. Σήμερα, οι μητέρες έχουν την τιμητική τους και κάθε άνθρωπος- μικρός ή μεγάλος- που νιώθει παιδί μαζί τους, οφείλει να ξεχωρίσει από το πλήθος την δική του μητέρα, αλλά όχι μόνο σήμερα, για τους "τύπους".

pathfinder