Παιδί, μόνο στο σπίτι, παχαίνει...

Όταν οι γονείς απουσιάζουν, τα παιδιά τρώνε διαρκώς λιπαρά 

και ζαχαρούχα προϊόντα

Όταν οι γονείς λείπουν, τα παιδιά παχαίνουν και δύσκολα αδυνατίζουν. 

Αυτό διαπιστώνει μελέτη της Παιδιατρικής Κλινικής του Ασκληπιείου Νοσοκομείου Βούλας, σε υπέρβαρα και παχύσαρκα παιδιά που παρακολούθησαν πρόγραμμα απώλειας βάρους. 

Σύμφωνα με τη μελέτη, παρά τη ραγδαία αύξηση της παιδικής παχυσαρκίας τα τελευταία χρόνια, μόνο λίγα παιδιά παρακολουθούν ειδικά προγράμματα μείωσης του σωματικού βάρους. Και από αυτά, το 65% κόβουν τη δίαιτα στη μέση! Ανάμεσα στους κύριους λόγους διακοπής της είναι η πολύωρη απουσία των γονιών από το σπίτι.
«Η απώλεια βάρους στα μικρά παιδιά είναι μια δύσκολη διαδικασία που απαιτεί χρόνο. Ένας από τους βασικούς λόγους που διακόπτουν το πρόγραμμα μείωσης βάρους είναι ότι τα αποτελέσματα δεν φαίνονται άμεσα. Ωστόσο, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και το γεγονός ότι τα παιδιά μένουν για πολλές ώρες χωρίς επίβλεψη από τους γονείς- που λείπουν στις δουλειές τους- με αποτέλεσμα να τσιμπολογούν ανεξέλεγκτα και τελικά να εγκαταλείπουν το πρόγραμμα» εξηγεί η κυρία Ολγα Φιλίππου , παιδίατρος στο Ασκληπιείο και επικεφαλής της ιατρικής ομάδας που πραγματοποίησε την παραπάνω μελέτη.

Το... τσιμπολόγημα των παιδιών, κυρίως όταν απουσιάζουν οι γονείς, κάθε άλλο παρά υγιεινές τροφές περιλαμβάνει: τσιπς, μπισκότα, σοκολάτες και άλλα σνακ πλούσια σε λιπαρά, αλάτι και ζάχαρη καταναλώνονται ως και πάνω από τρεις φορές την εβδομάδα, ενώ αρκετά συχνή στο παιδικό διαιτολόγιο είναι και η παρουσία αναψυκτικών και έτοιμων φαγητών που συνήθως προσφέρουν πολλές θερμίδες αλλά λίγα θρεπτικά συστατικά.
Όπως διαπιστώνουν οι επιστήμονες, στην περίπτωση των παιδιών (κυρίως της νηπιακής ηλικίας) το να αναγνωριστεί το πρόβλημα της παχυσαρκίας δεν είναι εύκολη υπόθεση: σε εννέα στις δέκα περιπτώσεις, στην οικογένεια του παχύσαρκου παιδιού υπάρχει

Διαβάστε περισσότερα...

Άντε να πεις στο παιδί ότι «το ταμείον είναι μείον»!

ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΕΞΗΓΗΣΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑΝ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ

Η ψυχολόγος σχολικής-εξελικτικής κατεύθυνσης και ψυχοθεραπεύτρια Δρ Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου μίλησε στην κυριακάτικη «Σ» για το θέμα, λύνοντας όλες μας τις απορίες

Μέχρι κάποια ηλικία τα παιδιά σκέφτονται με τη φαντασιωτική σφαίρα και έτσι, μιλώντας για την κυρία «Κρίση», την αντιλαμβάνονται σαν ένα μυθικό πλάσμα, που έρχεται στην αρχή του παραμυθιού και μένει μέχρι η τελευταία σελίδα να χαϊδέψει το τέλος του παραμυθιού…

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΟΓΕΜΑΤΟ: Διατηρούμε την ψυχραιμία μας και απαντούμε με ειλικρίνεια σε όλες τις ερωτήσεις των παιδιών, δίνοντας απαντήσεις ανάλογες της ηλικίας του παιδιού χωρίς να φέρνουμε την καταστροφή

· Καθησυχάζουμε τα παιδιά και κερδίζουμε την εμπιστοσύνη τους
· Τους ζητούμε να συμμετέχουν σε κάποιον τομέα του μηνιαίου προϋπολογισμού της οικογένειας
· Ασχολούμαστε μαζί τους. Εφόσον ζητήσουν περισσότερη φυσική επαφή και προσοχή, τα δίνουμε απλόχερα
· Διαβεβαιώνουμε ότι η οικογένεια θα παραμείνει ενωμένη σαν μια γροθιά και μπορεί να διαχειριστεί κάθε δυσκολία
· Είμαστε πρόθυμοι να συζητήσουμε τα συναισθήματά τους και να απαλύνουμε φόβους και ανησυχίες
· Δεν ξεχνούμε ότι συνεχώς τα ματάκια τους είναι στραμμένα πάνω μας, στον τρόπο λειτουργίας και συμπεριφοράς μας
· Αν διαπιστώσουμε ότι υπάρχει αισθητή αλλαγή στη συμπεριφορά τους, ζητούμε βοήθεια

«Μου ζητάει συνεχώς παιχνίδια… Θέλει να πηγαίνουμε στο λούνα παρκ, αλλά εδώ και λίγους μήνες που ο σύζυγός μου έμεινε άνεργος, πρέπει να κάνουμε φρικτές οικονομίες. Οι δόσεις τρέχουν, οι λογαριασμοί μένουν απλήρωτοι, το παιδί μάς βλέπει αγχωμένους, λυπημένους… ζούμε στην ένταση, στις φωνές πια… δεν μπορώ να ξέρω τι καταλαβαίνει αλλά σίγουρα δεν είμαστε όπως παλιά. Συχνά τον έπαιρνα στο κατάστημα να πάρει ένα παιχνίδι. Κάθε Σάββατο πηγαίναμε στο λούνα παρκ για παγωτό και μπόλικο παιχνίδι. 

Τώρα πια αυτά είναι πολυτέλεια. Δεν καταλαβαίνει όμως… κλαίει… κτυπιέται στο πάτωμα… Τι να καταλάβει από τη φράση δεν έχω λεφτά; "Να πας να βρεις", μου λέει… και να ξαναλέμε παραμύθια από την αρχή ότι σε λίγο καιρό θα μπορούμε να πηγαίνουμε όπου θέλουμε, να κάνουμε ό,τι θέλουμε, να αγοράσουμε πολλά πράγματα… απλά μόνο υπομονή χρειάζεται.. αλλά ποιος μπορεί να εξηγήσει στο παιδί για υπομονή;».

Πώς να εξηγήσεις τα ανεξήγητα
Η μαμά Δήμητρα επιλέγει να αποφεύγει όσο γίνεται τις συγκρούσεις με το παιδί της. Όταν αυτό επαναστατεί ζητώντας δικαιωματικά όλα όσα ήταν συνηθισμένο να έχει, το παίρνει αγκαλιά προσπαθώντας μάταια, όπως η ίδια υποστηρίζει, να εξηγήσει στο παιδί όλα όσα συμβαίνουν στο σπίτι. 

Αλήθεια, όμως, τι κάνουμε στις περιπτώσεις όπου τα στενά μας οικονομικά εμποδίζουν την ομαλή πορεία της μέχρι πρότινος ζωής μας; Μήπως είναι καλύτερα να αφήσουμε το παιδί στην άγνοια ώστε να μην ανησυχεί και να μην επηρεαστεί από την κατάσταση ή του μιλάμε ανοικτά για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο και κατ’ επέκτασιν στο δικό μας σπιτικό; 

Μαγικά σύνορα μεταξύ ενηλίκων και παιδιών
Η αβεβαιότητα και το άγχος, που προκαλεί η οικονομική κρίση, δεν επηρεάζει μόνο τους ενήλικες, αλλά εύκολα μεταδίδεται και στα παιδιά. Έτσι, σύμφωνα και με την ψυχολόγο, εφόσον τα παιδιά δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν ορολογίες και τις συνέπειες της κρίσης, υπάρχει ο κίνδυνος να βιώσουν ακόμη μεγαλύτερο φόβο και άγχος. Ο ρόλος των γονιών είναι να προστατεύσουν τα παιδιά τους από αυτόν τον φόβο και την ανασφάλεια.

«Τα παιδιά δεν πρέπει να λειτουργούν ως έμπιστοί μας. Ανάλογα με την εξελικτική φάση που διανύουν, μπορούν να αντιληφθούν ή όχι αυτό που τους λέμε. Όταν τους εξηγούμε τη δεινή οικονομική μας κατάσταση, αυτό που καταφέρνουμε είναι να τα αγχώνουμε και να τους προκαλούμε ανασφάλεια. Ο κόσμος των ενηλίκων είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν της παιδικής ηλικίας. Ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους υπάρχουν μαγικά σύνορα.

»Ένα από τα βασικότερα στοιχεία της οικογενειακής αρμονίας είναι η επίγνωση της ύπαρξης και ο σεβασμός αυτών των συνόρων που διαχωρίζουν τον κόσμο των παιδιών από αυτόν των ενηλίκων. Το παιδί δεν είναι ένας μικρός ενήλικας, όπως πολλοί το αντιμετωπίζουν. Μπορούμε να λέμε στο παιδί τι μπορεί να πάρει και τι όχι. Μπορούμε να σκεφτούμε διάφορους εναλλακτικούς τρόπους που, αν τους χρησιμοποιήσουμε, θα οριοθετήσουμε κατάλληλα τη συμπεριφορά του παιδιού. Π.χ. "τώρα που θα πάμε στο σούπερμαρκετ θα πάρεις μόνο ένα πράγμα. Δεν μπορούμε να πάμε στον παιδότοπο, μπορούμε όμως να πάμε στην παιδική χαρά της γειτονιάς μας"».

Μακριά από συζητήσεις μεγάλων
Το καλύτερο για την προστασία των παιδιών είναι να αποφεύγουν οι ενήλικες να συζητούν τα θέματά τους μπροστά στα παιδιά, σύμφωνα με την δρα Θεοδοσίου. «Στη σκέψη των μικρών παιδιών υπάρχει η φαντασιωτική σφαίρα και η ρεαλιστική σφαίρα. Μέχρι κάποια ηλικία τα παιδιά σκέφτονται με τη φαντασιωτική σφαίρα και έτσι, μιλώντας για την κυρία "Κρίση", την αντιλαμβάνονται σαν ένα...