Χωρίς αυτοπεποίθηση...

Ο τρόπος που από μικρά παιδιά μαθαίνουμε να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στη μετέπειτα ενήλικη ζωή μας! Τα λόγια που μας λένε οι γονείς μας και γενικότερα το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον είναι οι πρώτες «καταγραφές» που θέτουν τα θεμέλια ενός εαυτού με ή χωρίς αυτοπεποίθηση.

Στη συνέχεια κι άλλα πλαίσια, όπως το σχολείο, οι φίλοι, οι δάσκαλοι στις αθλητικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες αποτελούν μεταβλητές που επηρεάζουν ανάλογα τη γνώμη που διαμορφώνει ένα παιδί μεγαλώνοντας για τις ικανότητες, τις δυνατότητές του, αλλά και τον χαρακτήρα του. Για αυτό τον λόγο χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή από όλους μας ως ενήλικες κάθε φορά που προσεγγίζουμε ένα παιδί και θέλουμε να εκφράσουμε κάτι που αφορά τη συμπεριφορά ή τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του ή την επίδοσή του.

Στην εφηβεία η έλλειψη αυτοπεποίθησης (που ως ένα βαθμό είναι και αναμενόμενη σε αυτή την εξελικτική φάση) μπορεί να επιφέρει αρκετές συναισθηματικές διακυμάνσεις στο ανήλικο άτομο, καθώς και αισθήματα ανεπάρκειας ως προς την αξιότητα, τη σημαντικότητα και την απόδοσή του. Επίσης, είναι η ηλικία που εστιάζουμε στον «σωματικό» μας εαυτό και αν απουσιάζει η αυτοπεποίθηση σε μεγάλο βαθμό, το παιδί υπεισέρχεται σε συγκρίσεις με τους συνομηλίκους του και τείνει να θεωρεί τον εαυτό του «λιγότερο» σε σχέση με τους άλλους. Κατ’επέκταση «ξυπνούν» συμπλέγματα, ανασφάλειες που πιθανώς να συνοδεύονται από εκδηλώσεις άγχους, απόσυρσης ή αντιδραστικότητας.

Στην ενήλικη μας ζωή η αυτοπεποίθηση εξακολουθεί να μας ακολουθεί και να επηρεάζει την αυτοαξία μας, την αυτοεικόνα μας, την αυτοεκτίμησή μας, την τόλμη μας, τις πρωτοβουλίες μας, τις επιλογές και τις αποφάσεις μας, αλλά και τις κάθε είδους σχέσεις μας. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να ασχοληθούμε πιο συνειδητά με ό,τι ενισχύει ή μειώνει περαιτέρω την αυτοπεποίθησή μας και να κάνουμε κάτι για αυτό. Δεν χωράει άλλη αναβολή, γιατί ενδεχομένως κουραστήκαμε να μειώνουμε τον εαυτό μας και να αισθανόμαστε ανεπαρκείς και ελλιπείς σε σύγκριση με τους γύρω μας. Τότε  είναι που αρχίζει ουσιαστικά το ταξίδι της αυτογνωσίας και της ενδυνάμωσής μας.    

Αρχίζουμε και αναθεωρούμε όλα όσα κουβαλάμε από τις εμπειρίες μας ως παιδιά όπου δεχτήκαμε (αρνητικές, επικριτικές) λέξεις, χαρακτηρισμούς και συμπεριφορές από τους «μεγάλους» που μας ενδιέφερε η γνώμη τους. Αρχίζουμε και επαναπροσδιορίζουμε κατά πόσο ίσχυαν αυτά που μας έλεγαν ή όχι. Απομυθοποιούμε τους γονείς μας και τους αντιμετωπίζουμε ως «θνητούς» με τα δικά τους λάθη και τη δική τους (πονεμένη) ιστορία. Και προσπαθούμε με πολύ κόπο και πολλή επιμονή να ανατρέψουμε τη γνώμη που έχουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας.

Η ζωή χωρίς αυτοπεποίθηση είναι αρκετά περιοριστική ως προς τα όνειρα και τις πραγματικές μας δυνατότητες. Αναβάλλουμε, δεν τολμούμε εύκολα, προσκολλόμαστε στο οικείο και γνώριμο (ακόμα κι αν μας κάνει κακό), υποτιμάμε τον εαυτό μας, μένουμε σε σχέσεις ή συνεργασίες από όπου θα έπρεπε να είχαμε φύγει από καιρό, δυσκολευόμαστε να εκφέρουμε άποψη ή να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, αποφεύγουμε ό,τι μπορεί να μας δυσκολέψει ή να μας «εκθέσει», οπισθοχωρούμε συχνά, ανεχόμαστε πιο πολλά από όσα έπρεπε, δεν μιλάμε εκεί που πρέπει όπως πρέπει, παραμένουμε στη «ζώνη ασφαλείας» μας και ζοριζόμαστε στις αλλαγές, ιδιαίτερα όταν είναι απρόοπτες.

Η αυτοπεποίθηση δεν είναι μόνο το πόσο πιστεύουμε στον εαυτό μας. Είναι μια έννοια που διαχέεται στα πάντα. Επηρεάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που ερμηνεύουμε και που πράττουμε. Είναι επιτακτική ανάγκη να ασχοληθεί ο καθένας μας με την αυτοπεποίθησή του. Όχι για να φτάσει στην έπαρση, αλλά για να φτάσει στον αυτοσεβασμό και να ανακαλύψει ό,τι υπέροχο είναι ως οντότητα, καθώς και το μέχρι που μπορεί να φτάσει το πολύτιμο δυναμικό που διαθέτει μέσα του… Όλοι έχουμε μέσα μας ικανότητες, ταλέντα, όνειρα και μια μοναδικότητα που ψάχνει την αυτοπραγμάτωσή της…

rodiaki.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το Καποδιστριακό Ορφανοτροφείο που το κάναμε... φυλακή

Είδα πολλά εις την ζωή μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφθασα εδώ εις την Αίγινα δεν είδα τι παρόμοιο ποτέ, και άλλος να μην το ιδεί… ‘‘Ζήτω ο κυβερνήτης, ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας!’’ εφώναζαν γυναίκες αναμαλλιάρες, άνδρες με λαβωματιές πολέμου, ορφανά γδυτά, κατεβασμένα από τις σπηλιές. Δεν ήταν το συναπάντημά μου φωνή χαράς, αλλά θρήνος. …

Ιωάννης Καποδίστριας

Βγαίνοντας κανείς από την ανατολική πλευρά της πόλης της Αίγινας, πηγαίνοντας προς τον όρμο της Περιβόλας συναντά ένα μεγάλο, παλιό, επιβλητικό κτίριο. 

Κάποτε οι τοίχοι του φιλοξενούσαν ορφανά και κάποια άλλη περίοδο φυλακισμένους για αυτό το λόγω είναι γνωστό με τις ονομασίες το Ορφανοτροφείο ή οι Φυλακές της Αίγινας.
Από το Στρατόπεδο Τροιζήνας στην ίδρυση του Ορφανοτροφείου

O Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας επισκέπτεται το Στρατόπεδο της Τροιζήνας. 

Το θέαμα που αντικρίζει είναι αποτρόπαιο αμέτρητα ορφανά του Αγώνα περιφέρονται ρακένδυτα και πεινασμένα αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμί, μια ελπίδα. 

Ο Καποδίστριας αποφασίζει να λάβει δράση αναλαμβάνοντας τη σίτιση και τη στέγαση όσων περισσότερων ορφανών δύναται. 

Όμως ο Κυβερνήτης δεν αρκείται σε αυτό επιθυμώντας να προσφέρει σε αυτά τα παιδιά μια στοιχειώδη σχολική κι επαγγελματική εκπαίδευση προστατεύοντας τα παράλληλα από τους ποικίλους κινδύνους που τα απειλούν. 

Έτσι οδηγείται στην ίδρυση του Καποδιστριακού Ορφανοτροφείου ή αλλιώς του Ορφανοτροφείο της Αίγινας, του πρώτου ελληνικού δημόσιου κτιρίου που κατασκευάστηκε με εντολή του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.

Η ίδρυση και η οικοδόμηση του Ορφανοτροφείου ξεκινά λίγο μετά την άφιξη του Καποδίστρια στην Αίγινα με την ολοκλήρωση των οικοδομημάτων να συμβαίνει τον Ιούνιο του 1829. 

Για την ανέγερση των κτιρίων του Ορφανοτροφείου η Δημογεροντία της Αίγινας παραχώρησε 12 στρέμματα ενώ οι πολίτες της Αίγινας με πρωτεργάτη τον Αιγινήτη Μιχαήλο Μαλλούκαη παραχώρησαν άλλα 55 στρέμματα που αξιοποιήθηκαν ως κήπος και καλλιεργήσιμη γη του Ορφανοτροφείου. 

Η κίνηση αυτή απέδειξε ότι κράτος και πολίτες ενωμένοι προσπάθησαν συλλογικά για την προστασία των ορφανών.

Οι μηχανικοί, οι επιστάτες και οι εργάτες
Ο Καποδίστριας αναθέτει το σημαντικό έργο του Ορφανοτροφείου στο μηχανικό Θεόδωρο Βαλλιάνο ο οποίος είχε υπηρετήσει στο σώμα των Ιγγενιέρων (Μηχανικών), των σωματοφυλάκων του Τσάρου και στον Ελληνικό Αγώνα. 

Ο ίδιος με καταγωγή από την Κεφαλονιά παράλληλα με τον Αγώνα, με δικές του πάντα δαπάνες συντηρούσε το σώμα Κεφαλλήνων αγωνιστών και επιδιόρθωνε όπου υπήρχε ανάγκη φρούρια. 

Μετά τον Αγώνα βρέθηκε στην Αίγινα ως ο πρώτος επώνυμος μηχανικός του νησιού και με εντολή του Κυβερνήτη Καποδίστρια αναλαμβάνει την κατασκευή του πρώτου αμαξιτού με επίστρωση δρόμου του Ελληνικού Κράτους, του δρόμου που οδηγεί προς το Ορφανοτροφείο. Στη συνέχεια αναλαμβάνει τον σχεδιασμό και την επιστασία του Καποδίστριου Ορφανοτροφείου το οποίο ολοκληρώνει σε σύντομο χρονικό διάστημα.
............................

Το Καποδιστριακό Ορφανοτροφείο μπορεί να είχε σκοπό την προστασία των Ελλήνων ορφανών όμως η οικοδόμηση του έδωσε δουλειά σε πάνω 1.200 εξαθλιωμένους πρόσφυγες και τις οικογένειες τους που ήρθαν από την Αθήνα στην Αίγινα ως ανειδίκευτοι εργάτες εξασφαλίζοντας το καθημερινό τους φαγητό. 

Όταν πια το Ορφανοτροφεία άρχισε τη λειτουργία του γενικός έφορος του ιδρύματος στην αρχή διορίστηκε ο Βιάροας Καποδίστριας και δεύτερος ο Κερκυραίος λόγιος Λ. Μουστοξύδης.

Το οικοδόμημα και οι χώροι
Το πρώτο ελληνικό δημόσιο κτίριο που κατασκευάστηκε με εντολή του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά έργα της εποχής. 

Χτισμένο βάση των τότε Ευρωπαϊκών προδιαγραφών για κτίρια ανάλογης λειτουργίας, το ορφανοτροφείο οργανώνεται γύρω από μια εσωτερική κλειστή αυλή. 

Οι ογκώδης τοίχοι του υψώνονται επιβλητικοί τόσο λόγω της αρχιτεκτονικής μαεστρίας όσο και λόγω των υλικών του καθώς χρησιμοποιήθηκαν πέτρες από το αρχαίο θέατρο και τα αρχαία τείχη της Αίγινας. 

Παράλληλα η λιτή αρχιτεκτονική του εγκολπώνεται σε αυτή της περιοχής. Στα πλαίσια του Ορφανοτροφείου στεγάζονται πέρα από το κύριο κτίριο, αλληλοδιδακτικά σχολεία, επαγγελματικά εργαστήρια εκμάθησης τεχνών, η Δημόσια Εθνική Βιβλιοθήκη, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, το Εθνικό Τυπογραφείο και το Εθνικό Ωδείο.

περισσότερα εδώ

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι