Κάτω τα χέρια από τα παιδιά

του Πάνου Μαυρομάτη*

Το κοριτσάκι που απήχθη είναι παιδί μας. 

Το παιδί όλων μας.

Το παιδί που μισούμε ως κοινωνία, το παιδί που δεν γεννούμε γιατί “θέλουμε να ζήσουμε την ζωή μας”, το παιδί που είμαστε πολύ νέοι ακόμα να κάνουμε, αλλά δεν κάνουμε ποτέ, το παιδί που η οικονομική κατάσταση δεν μας επιτρέπει να κάνουμε. 

Το παιδί που είναι εμπόδιο στην επαγγελματική μας πρόοδο, στην εκπλήρωση των ‘ονείρων’ μας. 

Το παιδί που ενώ καπνίζουμε και δεν αθλούμαστε, είναι υπεύθυνο για την μη αναστρέψιμη αλλαγή του σώματος μας (εάν είμαστε γυναίκες). 

Το παιδί που εν τέλει δεν χρειαζόμαστε.

Το παιδί που όταν με τα πολλά γεννούμε, το μισούμε, δεν το προστατεύουμε, το απαγάγουμε, το κακοποιούμε, ψυχολογικά, συναισθηματικά, νοητικά, σεξουαλικά. 

Το παιδί του οποίου την ιδιωτικότητα δεν σεβόμαστε, του οποίου την προσωπικότητα κανιβαλίζουμε. Στον βωμό της τηλεθέασης, της δήθεν ‘δημοσιογραφίας’. 

Το παιδί που η οργανωμένη κοινωνία, το ‘κράτος’, δεν σπεύδει να προστατεύσει, αφαιρώντας την άδεια ‘δημοσιογραφίας’ από τα ανθρωπόμορφα ζώα των καναλιών της διαπλοκής που απερίσκεπτα σκυλεύουν την προσωπικότητα του ανυπεράσπιστου κοριτσιού, προς τέρψην ωμών ενστίκτων, η αλλιώς ‘ακροαματικότητας’.

Νταβατζήδες της ‘δημοσιογραφίας’ και δημοσιογραφίσκοι που ανάλγητα πωλούν το προσωπάκι και το όνομα του μικρού αγγέλου. 

Σοβαροφανείς τζιτζιφιόγγοι και κοκοβιοί που κάνουν επίδειξη δύναμης ενάντια σε όποια υποτυπώδη έστω, κρατική δομή προστασίας και μέριμνας ανηλίκων, παραμένοντας στο απυρόβλητο. Και οι εισαγγελείς κοιμώμενοι.

Αλλά πού είναι και οι κάθε λογής έμμισθοι αλληλέγγυοι, ανθρωπιστές της πεντάρας, ακτιβιστές της κονόμας, να διαμαρτυρηθούν, να γράψουν με σπρέι στους τοίχους, να κλείσουν τους δρόμους, να απαιτήσουν την τιμωρία, την αυστηροποίηση των νόμων για την προστασία των παιδιών μας από κάθε λογής ανώμαλους, τηλεοπτικούς και άλλους. 

Κρυμμένοι στις σπηλιές τους, καθώς δεν έχουν λάβει το πρόσταγμα των αφεντικών και των κατηχητών τους, επιδεικνύοντας ανυπαρξία κοινωνικών αντανακλαστικών. Θεωρώντας ίσως την ομοφυλόφιλη κατά δήλωση της απαγωγέα και χρήστρια ναρκωτικών ουσιών, εν δυνάμει ‘συντρόφισσα’. 

Για να δούμε ποιος πληρώνει τον νυν και τυχόν μελλοντικούς της δικηγόρους.

Αλλά βλέπετε η μικρή δεκάχρονη κορούλα όλων μας, δεν καταλαβαίνει ταξικές φανφάρες και αλληλεγγύη, πάρα μόνο αγάπη και οικογενειακή ασφάλεια. 

Έννοιες εχθρικές προς αυτούς. Το κοινωνικό κενό λοιπόν τεράστιο και τα παιδιά μας μάλλον απροστάτευτα μπροστά σε μια διαμορφούμενη πραγματικότητα ασυδοσίας και αναισθησίας.

Τα παιδιά, είναι παιδιά όλων μας. Απαιτούν και αξίζουν δικαιωματικά την αγάπη, την στοργή και την προστασία μας. Ας τους την δώσουμε.

ΥΓ. Ναι γνωρίζω το όνομα, διεύθυνση, σχολείο και νοσοκομείο νοσηλείας της μικρής που οι τηλεοπτικοί κανίβαλοι πρόβαλλαν αφειδώς στα μέσα μαζικής απαξίωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αλλά φυσικά δεν το αναπαράγω.

* Ο Πάνος Μαυρομάτης είναι Διδάκτωρ της Διατροφικής Μικροβιολογίας. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Lincoln και του Abertay Dundee διατροφική πολιτική και νομοθεσία, διατροφική μικροβιολογία και ασφάλεια. Διετέλεσε διευθυντικό στέλεχος πολυεθνικών εταιρειών στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Μέση Ανατολή. Διετέλεσε μέλος του Δικαστικού Συστήματος της Σκωτίας για τους ανήλικους παραβάτες και θέματα πρόνοιας.

aristeia

Όταν το παιδί ξεσπά σε δημόσιους χώρους

Δεν αποκλείεται κάποιες φορές να αισθανόμαστε ντροπή για την ενόχληση που προκαλούμε στους γύρω μας, αλλά και να μας δημιουργείται η αίσθηση ότι όλοι όσοι παρακολουθούν μας κρίνουν για την ανατροφή που δίνουμε στο παιδί μας

Τα παιδιά κλαίνε. Ή φωνάζουν. 

Ή τα κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα. Σίγουρα πάντως δεν είναι διακριτικές παρουσίες στο χώρο, και σίγουρα δεν τα αφορά καθόλου το πού βρίσκονται, όταν αισθάνονται την ανάγκη να ξεσπάσουν.

Από την πλευρά μας, δεν αποκλείεται κάποιες φορές να αισθανόμαστε ντροπή για την ενόχληση που προκαλούμε στους γύρω μας, αλλά και να μας δημιουργείται η αίσθηση ότι όλοι όσοι παρακολουθούν μας κρίνουν για την ανατροφή που τους δίνουμε.

Μαντέψτε. Αυτό το πρόβλημα είναι δικό μας και όχι των παιδιών μας, τα οποία ορισμένες φορές δεν μπορούν παρά να εκτονώσουν τα έντονα συναισθήματα που βιώνουν.

Κάθε εμπειρία που για εμάς είναι τετριμμένη, για εκείνα είναι απολύτως καινούργια, ενώ δεν έχουν αναπτύξει ακόμη τρόπους ήρεμης διαχείρισης των συναισθημάτων τους.

Υπάρχει, λοιπόν, κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να τα παρηγορήσουμε;

Ξεχνάμε τον εγωισμό μας
Όσοι άνθρωποι σας επικρίνουν, επειδή το παιδί σας είχε ένα ξέσπασμα σε δημόσιο χώρο, μάλλον δεν έχουν παιδιά. 

Επομένως, ίσως στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν καλό να μην έχουν και άποψη. 

Έτσι κι αλλιώς, η γνώμη τους δεν είναι δουλειά σας.

Δικό σας καθήκον είναι να παρηγορήσετε το μικρό σας που – προφανώς – δεν περνά και τόσο καλά αυτή τη στιγμή.

Τι μπορούμε να κάνουμε
Κοιτάζουμε το παιδί μας στα μάτια, το αγκαλιάζουμε ή το χαϊδεύουμε απαλά – τα περισσότερα παιδιά χαλαρώνουν με την επαφή – και σε ήρεμο και γλυκό τόνο, του λέμε:

«Αγάπη μου, λυπάμαι που έχεις αναστατωθεί. Τι έγινε;» 

Έτσι, του δείχνουμε ότι αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά του, ενώ παράλληλα είμαστε εκεί για να ακούσουμε τι το ενόχλησε.

«Δεν βιαζόμαστε». 

Του δείχνετε ότι μπορείτε να περιμένετε μέχρι να είναι σε θέση να σας μιλήσει ή μέχρι να ηρεμήσει. 

Κυρίως, δεν του δημιουργείτε την αίσθηση ότι πρέπει να κρύβει τα συναισθήματά του, όπως θα συνέβαινε αν βιαζόσασταν να το μεταφέρετε στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο.

«Θα μπορούσες να μου πεις τι συνέβη;». Ίσως η αιτία είναι πιο απλή και άμεσα επιλύσιμη από ό,τι νομίζετε, πράγμα που μπορεί να διευκολύνει την κατάσταση.

Από την άλλη, μπορεί να ανακαλύψετε ότι δεν μπορεί να σας εξηγήσει τι έγινε, όμως ακόμη και σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να το κάνετε να καταλάβει ότι οι συναισθηματικές του αντιδράσεις είναι αποδεκτές. 

Πολλά νήπια αδυνατούν να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους τη στιγμή του ξεσπάσματος.

Μην του πείτε ποτέ…
Αποφύγετε κάθε φράση που του δείχνει ότι το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να σταματήσει να κλαίει, όπως:
«Μην κλαις»
«Ηρέμησε»
«Δεν έγινε και τίποτα»
«Συγκεντρώσου»
«Μας βλέπουν»
«Όχι εδώ»
«Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνεις έτσι»
«Δεν υπάρχει λόγος για δράματα»

Τέτοιου είδους φράσεις το κάνουν να ντρέπεται και απαξιώνουν τα συναισθήματά του.

Θυμηθείτε:
Το χιούμορ μπορεί να το κάνει να νιώσει καλύτερα, ο σαρκασμός όμως το ταπεινώνει. Θέλετε το παιδί σας να σας νιώθει κοντά του και να ξέρει ότι το σέβεστε, αλλιώς η σχέση σας αρχίζει να αποκτά ρωγμές ήδη από την νηπιακή του ηλικία.

Σκεφτείτε πώς αισθάνεστε εσείς όταν ανοίγεστε συναισθηματικά μόνο και μόνο για να βιώσετε την απόρριψη.

Αφού ηρεμήσει, μπορείτε να το ρωτήσετε και πάλι τι έγινε. 

Για να το κάνετε να νιώσει πιο άνετα, πείτε του: 

«Καμιά φορά κι εγώ θυμώνω χωρίς να ξέρω γιατί» – πράγμα που κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι ψέμα έτσι κι αλλιώς.

Με αυτό τον τρόπο, του μαθαίνετε πως έχει δικαίωμα να εκφράζει τα συναισθήματά του, πράγμα που θα το βοηθήσει να τα διαχειρίζεται καλύτερα, αλλά και να αναπτύσσει πιο υγιείς σχέσεις στο μέλλον.

Επίσης, τα βοηθάτε να καταλάβουν ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι μέρος της ζωής μας. Δεν είναι κάτι τρομερό, δεν κρατούν για πάντα και μπορούμε να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε.

Αυτή η γνώση θα τα βοηθήσει να πάρουν ρίσκα χωρίς να φοβούνται την απογοήτευση.

in.gr

Brynjar Karl Bigisson: Ο Μικρός Καλλιτέχνης με Αυτισμό δημιούργησε τον Τιτανικό από... τουβλάκια Lego

Ένα αγόρι από την Ισλανδία κατάφερε, στην ηλικία των δέκα ετών, να δημιουργήσει μία πιστή ρεπλίκα του Τιτανικού μέσα σε 700 ώρες από… τουβλάκια Lego.

Ο Brynjar Karl Bigisson είναι τώρα δεκαπέντε ετών, πάσχει από αυτισμό και κατάφερε να εκπληρώσει το όνειρο που είχε από μικρός: δημιούργησε τον Τιτανικό από 56.000 τουβλάκια Lego, με ύψος περίπου 1,5 μέτρο και μήκος σχεδόν οκτώ μέτρα. 

Η εντυπωσιακή δημιουργία του έκανε το ντεμπούτο της τη Δευτέρα 16 Απριλίου, στο μουσείο “Titanic Museum” του Τενεσί.

Ο έφηβος θυμάται να παίζει με τα Legos για ώρες από όταν ήταν μόλις πέντε ετών: «Μερικές φορές δημιουργούσα πράγματα με βάση της οδηγίες, ενώ άλλες φορές χρησιμοποιούσα τη φαντασία μου» αναφέρει στο CNNi.

Εκείνη την εποχή ο Brynjar είχε μία «εμμονή» με τα τρένα, αλλά αυτό άλλαξε όταν ο παππούς του, Ludvik Ogmudsson, τον πήρε μαζί του για ψάρεμα. Εκεί άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον για τα πλοία. 

Ως την ηλικία των δέκα, ήξερε τα πάντα για τον Τιτανικό.

«Όταν επισκέφτηκα το πάρκο “Legoland” στη Δανία με τη μητέρα μου και είδα για πρώτη φορά όλα αυτά τα εντυπωσιακά αντίγραφα από διάσημα σπίτια και αεροπλάνα, τοποθεσιών και πλοίων, ξεκίνησα να σκέφτομαι τη δημιουργία ενός δικού μου μοντέλου Lego».

Το πρότζεκτ ήταν κάτι σαν «οικογενειακή υπόθεση», αφού ο παππούς του μικρού, μηχανικός, και η μητέρα του, Bjarney Ludviksdottir, τον βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό. 

Ο παππούς μετέτρεψε αρχικό σχέδιο του Τιτανικού σε ένα σχέδιο με διαστάσεις Lego και βοήθησε στο να βρουν πόσα μικρά τουβλάκια θα χρειαζόταν.

Η μητέρα του ήταν πάντα εκεί για να τον εμψυχώνει. «Εάν δεν είχε υποστηρίξει το όνειρό μου, δεν θα είχε γίνει ποτέ προτεραιότητα» αναφέρει ο Brynjar.

Δωρεές από συγγενείς και φίλους τον βοήθησαν να συγκεντρώσει όλα τα απαραίτητα τουβλάκια Lego.

Ο μικρός καλλιτέχνης υποστηρίζει πως μέσα από το πρότζεκτ αυτό κατάφερε να «αγκαλιάσει» και να αποδεχτεί το πρόβλημά του με τον αυτισμό. 

Πριν ξεκινήσει να δουλεύει πάνω στο έργο, είχε μεγάλη δυσκολία στην επικοινωνία, πράγμα που όπως ο ίδιος αποκαλύπτει, τον έκανε να νιώθει αρκετά δυστυχισμένος και μοναχικός. Τώρα, έχει αρκετή αυτοπεποίθηση και είναι πρόθυμος να δίνει συνεντεύξεις σχετικά με το επίτευγμά του.

«Όταν ξεκίνησα τη διαδικασία, είχα ένα άτομο στο σχολείο που με βοηθούσε κάθε μου βήμα, αλλά σήμερα διαβάζω τα μαθήματά μου χωρίς καμία βοήθεια. Οι βαθμοί μου έχουν ανέβει και οι συμμαθητές μου με θεωρούν όμοιό τους. Είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω, να εξερευνήσω και να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους».

Η μητέρα του Brynjar, Bjarney, αναφέρει πως όταν ξεκίνησε την ανατροφή του γιου της, δεν είχε ιδέα πώς θα είναι το μέλλον του λόγω του προβλήματός του και πως ανησυχούσε για όλα αυτά τα εμπόδια που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα παιδί με αυτισμό. 

Τώρα, είναι αρκετά περήφανη να μοιράζεται με άλλους γονείς που τα παιδιά τους έχουν το ίδιο πρόβλημα, το γεγονός, πως παρά τον αυτισμό, είναι ικανά να πετύχουν τους στόχους τους.

«Όταν σε πλησιάζει το παιδί σου και σου αποκαλύπτει ένα ενδιαφέρον, μεγάλο και τρελό όνειρό του, ζητάει ουσιαστικά τη βοήθειά σου. Πρέπει να το ακούσεις προσεκτικά, να προσπαθήσεις να βρεις τρόπους για να το υποστηρίξεις ώστε να πετύχει το στόχο του. Μπορεί να είναι και η σημαντικότερη επένδυση που θα κάνεις ποτέ για το παιδί σου».

Η Bjarney πιστεύει πως είναι δύσκολο για τα παιδιά, είτε πάσχουν από αυτισμό είτε όχι, να ακολουθήσουν τα όνειρά τους. Μπορεί να αντιμετωπίσουν οικονομικά εμπόδια ή να μην έχουν υποστήριξη από κανέναν. Η ίδια όμως, δίνει μεγάλη σημασία και αξία στα όνειρα.

«Τα όνειρα είναι αυτά που μας βοηθούν να προχωρήσουμε. Είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να μας πάρει. Κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα εάν νιώθεις κάπως λυπημένος. Πάντα μπορείς να ονειρεύεσαι».

Η ρεπλίκα του Brynjar «ταξίδεψε» από την Ισλανδία στο Τενεσί, χωρισμένη σε τρία διαφορετικά κομμάτια και όταν έφτασε, συναρμολογήθηκε προσεκτικά για το αμερικανικό ντεμπούτο του.

Ο παππούς του μικρού πιστεύει πως υπάρχουν πολλά μαθήματα για να πάρει κανείς από το επίτευγμα του εγγονού του:

«Ο αυτισμός δεν πρέπει να είναι κάτι τρομακτικό. Πολλοί μεγάλοι επιστήμονες και εθνικοί ηγέτης είχαν και έχουν. Αυτό που έχει σημασία είναι πως λαμβάνουν την απαραίτητη υποστήριξη και κατανόηση, επειδή πολύ απλά όλοι μπορούν να μάθουν από αυτούς τους ανθρώπους εάν τους ακούσουν».
cnn.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι