Λέει η γόμα στο μολύβι:

- Πώς είσαι φίλε μου;

Το μολύβι απαντά θυμωμένο:

- Δεν είμαι φίλος σου... Σε μισώ... λέει με θλίψη!

- Γιατί;

- Γιατί ότι εγώ γράφω εσύ το σβήνεις...

- Σβήνω μόνο λάθη, είμαι γόμα και αυτή είναι η δουλειά μου.

- Αυτό δεν είναι δουλειά...

- Η δουλειά μου είναι τόσο χρήσιμη όσο και η δική σου.

- Κάνεις λάθος γιατί αυτός που γράφει είναι καλύτερος από αυτόν που σβήνει...

- Το να σβήνεις το λάθος ισοδυναμεί με το να γράφεις το σωστό...

Το μολύβι μένει σιωπηλό για μια στιγμή, μετά λέει με μια κάποια θλίψη:

- Μα σε βλέπω να μειώνεσαι μέρα με τη μέρα...

Εκείνη απαντά:

- Γιατί θυσιάζω κάτι από τον εαυτό μου κάθε φορά που διαγράφω ένα λάθος. Αλλά και σένα σε βλέπω να μικραίνεις...

Το μολύβι λέει με θλιμμένη φωνή:

- Ναι, κι εγώ είμαι μικρότερος από ότι ήμουν...

Λέει η γόμα ενώ το παρηγορεί:

-Μπορούμε να ωφελήσουμε τους άλλους μόνο αν κάνουμε μια θυσία για αυτούς...

Λοιπόν η γόμα κοιτάζει το μολύβι με μεγάλη συμπάθεια και λέει: 

Με μισείς ακόμα;....

Χαμογελάει το μολύβι και λέει: 

Πώς μπορώ να σε μισώ όταν η θυσία, μας φέρνει κοντά...

Κάθε μέρα που ξυπνάς... η διάρκεια της ζωής σου μειώνεται κατά μια μέρα... 

Αν δεν μπορείς να είσαι μολύβι για να γράψεις την ευτυχία κάποιου άλλου, τότε γίνε μια μαλακή γόμα για να σβήσεις τις λύπες τους και να σκορπίσεις  αισιοδοξία στις ψυχές τους.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Καταθλιπτικός γονιός, καταθλιπτικό παιδί;

Όταν ένα παιδί προέρχεται από μια οικογένεια στην οποία υπάρχει ένας γονιός με κατάθλιψη σημαίνει ότι και το παιδί μεγαλώνοντας θα εμφανίσει κατάθλιψη; 

Ένα ερώτημα που απασχολεί πολλούς γονείς.

Κατάθλιψη Γονιού - Ψυχολογία Παιδιών / Parental Depression: How it Affects a Child

Ας ξεκινήσουμε ξεκαθαρίζοντας πως η κατάθλιψη έχει αρκετά χαρακτηριστικά εκ των οποίων ξεχωρίζω δύο: τη μειωμένη διάθεση και τις ενοχές. 

Η μειωμένη διάθεση και η ελλιπής κινητοποίηση του καταθλιπτικού χαρακτηρίζει την καθημερινότητα του. Ένας καταθλιπτικός περιγράφει τα πάντα μέσα από το πρίσμα μιας έντονης απαισιοδοξίας και δυσκολεύεται να εξηγήσει αυτό που νιώθει καθώς δεν ξέρει σε τι ακριβώς οφείλεται. 

Αυτό μάλιστα είναι και η βασική διαφορά μεταξύ θλίψης και κατάθλιψης. 

Στη θλίψη έχουμε ένα συγκεκριμένο γεγονός (π.χ. ένα θάνατο) που πυροδοτεί μια σειρά αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων γύρω από αυτό και τον αντίκτυπο που έχει στη ζωή μας ενώ στην κατάθλιψη αδυνατούμε να εξηγήσουμε τι μας συμβαίνει με συνέπεια να νιώθουμε όπως νιώθουμε. 

Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι πρόκειται για κάτι που δεν ελέγχουμε και μας αφήνει με την αίσθηση του μη αναστρέψιμου.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό της κατάθλιψης είναι οι ενοχές που έχει ο καταθλιπτικός και ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεται και επεξεργάζεται λάθη ή αποτυχίες του παρελθόντος αλλά και του παρόντος. Νιώθει ένοχος για οτιδήποτε συμβαίνει και πιστεύει συχνά ότι είναι βάρος για τους άλλους.

Όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα τέτοιο περιβάλλον επηρεάζεται δίχως αμφιβολία η ψυχική του υγεία και η προσωπική του εξέλιξη. 

Έχουν γίνει πολλές μελέτες προκειμένου να διαπιστωθεί αν η κληρονομικότητα παίζει ρόλο στην εμφάνιση κατάθλιψης και είναι πολλοί οι επιστήμονες που υποστηρίζουν πως όταν ο ένας γονιός εμφανίζει διαταραχή διάθεσης τότε το παιδί έχει πιθανότητες 10%-25% να εμφανίσει και αυτό. 

Εάν νοσούν και οι δύο γονείς τότε οι πιθανότητες αυτές διπλασιάζονται και όσο περισσότερο αυξάνεται ο αριθμός των συγγενών με διαγνωσμένη κατάθλιψη, τόσο περισσότερο αυξάνεται η πιθανότητα εμφάνισης κατάθλιψης.

Είναι σίγουρο ότι, όταν το παιδί εκτίθεται καθημερινώς στις αντιλήψεις, τις συναισθηματικές αντιδράσεις και τις συμπεριφορές ενός καταθλιπτικού γονιού, διαμορφώνει ως ένα βαθμό έναν αντίστοιχο τρόπο σκέψης και δράσης. 

Όταν μάλιστα ο γονιός που νοσεί είναι η μητέρα, τότε η επιρροή αυτή μεγαλώνει καθώς η πρωταρχική φιγούρα στη ζωή ενός ανθρώπου δείχνει να είναι συναισθηματικά μη διαθέσιμη. 

Άλλωστε η Mary Ainsworth μίλησε για τον αποδιοργανωμένο τύπο προσκόλλησης όταν η μητέρα έχει, μεταξύ άλλων προβλημάτων, ψυχιατρική νόσο. Σύμφωνα με την ίδια το παιδί μιας καταθλιπτικής μητέρας μεγαλώνει με σοβαρά συναισθηματικά ελλείμματα και θα υπάρξουν φορές που θα νιώσει αβοήθητο και μόνο. 

Στην καλύτερη περίπτωση θα στραφεί σε ένα άλλο πρόσωπο (π.χ. πατέρα, παππού, γιαγιά) για να αναπληρώσει αυτό το κενό της συναισθηματικής φροντίδας. Σε πολλές περιπτώσεις στενοί συγγενείς αναλαμβάνουν τη φροντίδα του κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της μητέρας του ή μαθαίνει το ίδιο να μην αναστατώνει ψυχικά τη μητέρα του που είναι ιδιαιτέρως εύθραυστη.

Ας μην ξεχνάμε, όμως, πως υπάρχουν και εκείνα τα παιδιά που θα επιλέξουν να γίνουν πιο αισιόδοξα και δυναμικά από φόβο μήπως "καταλήξουν" να νιώθουν και να συμπεριφέρονται όπως ο καταθλιπτικός γονιός τους. 

Τέλος ας μην αγνοούμε τη σημασία των γεγονότων που μεσολαβούν στη ζωή κάθε ανθρώπου και την προνοσηρή προσωπικότητα που προδιαθέτει στην εμφάνιση ενός ή περισσοτέρων καταθλιπτικών επεισοδίων.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Η πόρτα της καρδιάς»

Ένας ζωγράφος σχεδίασε ένα πίνακα.Τον ονόμασε «Η πόρτα της καρδιάς». Στην έκθεσή του, ένας προσκεκλημένος παρατήρησε ότι από την πόρτα έλειπε το χερούλι.

Όταν το είπε στο ζωγράφο, εκείνος του απάντησε: Είναι γιατί η πόρτα της καρδιάς ανοίγει μόνο από μέσα!!!

Ο σπόρος της αγάπης βρίσκεται μέσα μας.

Μια αγάπη χωρίς φιλαυτία… καταπίεση και επιβολή… χωρίς ιδιοτέλεια…που σέβεται την ελευθερία του άλλου κι εκτιμά την προσωπικότητά του… μια αγάπη που δε μας γειώνει δε μας καθηλώνει στη γη αλλά μας απογειώνει ψηλά… στον Ουρανό.

Ας την προσφέρουμε απλόχερα κι ας κάνουμε μια γενναία προσπάθεια στην πορεία μας να γίνουμε μικροί άγιοι, γεμάτοι δυνατή πίστη, αγάπη φλογερή,ψυχές που προσφέρουν ο,τι μπορούν,συγχωρούν χωρίς να κρατούν κακίες, συμπαραστέκονται στον πόνο του άλλου γιατί η ζωή εμπεριέχει χαρά, γέλιο αλλά και πόνο και δάκρυ.

Μη λησμονούμε ότι δεν είμαστε το σώμα που έχει μια ψυχή αλλά η ψυχή που έχει ενδυθεί ένα προσωρινό σώμα.

Η ψυχή μας είναι φτιαγμένη να εκτιμά τα μικρά και καθημερινά, να αναγνωρίζει και να απολαμβάνει την ομορφιά της απλότητας, να ασκείται στην υπομονή.

H έκφραση αγάπης και καλοσύνης είναι δύναμη που γκρεμίζει τοίχους αλλά πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να εκφράσεις την αδυναμία σου.

Πηγή 
oikohouse
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Εγκυκλο-παιδικά: Παρθενώνας - Μέτρο και Τελειότητα

Ένα διαχρονικό μνημείο,
ένα σύμβολο του παγκόσμιου Πολιτισμού

Η κλασική τέχνη (ιδίως η κλασική αρχιτεκτονική και γλυπτική) εκφράστηκε στην κορυ­φαία της στιγμή με την κατασκευή του Παρθενώνα. 

Στην ταινία που ακολουθεί ο πρω­ταγωνιστής περπατά στον χώρο της Ακρόπολης και έρχεται σε επαφή με αξίες που εί­χε ξεχάσει...

το βρήκαμε στο αγαπημένο μας podilato98

Πόλεμος vs Ανθρωπιά

"Ο πρώτος νεκρός κάθε πολέμου είναι η ανθρωπιά.

Και ίσως το χειρότερο δεν είναι ότι αλληλοσκοτωνόμαστε, αλλά ότι είμαστε ήδη νεκροί από τη στιγμή που χάνουμε την ανθρωπιά μας"

από  το fb

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ηλίας Βενέζης - «Έτσι είναι ο πόλεμος»

που... «πήρε τον πατέρα του και τον έστειλε να σκοτώνει ανθρώπους»

«Ρωτούσε το γερο-παππού του, για να μάθει σαν τι πράμα να ήταν αυτό, «ο πόλεμος». Εκείνος του αποκρινόταν:

- Θυμάσαι τότε που έπεσε πολύ νερό και πήρε τα πρόβατά μας και τα έπνιξε και πήρε μαζί του και ανθρώπους;
Ναι, το θυμόταν καλά.

- Έτσι είναι ο πόλεμος. Κάθε τόσα χρόνια έρχεται το κακό, παίρνει νιους ανθρώπους και κανένας δεν ξέρει αν θα γυρίσουν…..

- Και πούθε, παππούλη έρχεται το κακό αυτό; Απ’ τον ουρανό πάνω;
-Όχι, παιδί μου. Απ’ τους ανθρώπους.

Και ο μικρός βοσκός δεν καταλάβαινε πια τίποτα. Ήξερε για τη νεροποντή, πως, σαν έρθει απ’ τα σύννεφα, οι άνθρωποι τρέχουνε να φυλαχτούνε. Τι κάνουνε λοιπόν γι’ αυτή την άλλη, τη μεγάλη νεροποντή, και πώς γίνεται να τη φέρνουν οι ίδιοι στη γη και τίποτα να μην κάνουν, για να φυλαχτούν;»!..

Ηλίας Βενέζης

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η πρώτη Ελληνική Ταινία Κινουμένων Σχεδίων: «Ο Ντούτσε αφηγείται…» - First Greek animated feature (1942-1945)

Η πρώτη ελληνική ταινία κινουμένων σχεδίων γυρίστηκε από τον σκιτσογράφο Σταμάτη Πολενάκη (1908-1997) με τίτλο «Ο Ντούτσε αφηγείται…»

Η επτάλεπτη ταινία «τύπου Μίκυ-Μάους», όπως αναφέρει στο ζενερίκ ο δημιουργός της, σατιρίζει την εισβολή των Ιταλών στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου 1940 και ειδικά τον Μουσολίνι, ο οποίος αφηγείται τα κατορθώματά του, αλλά η πραγματικότητα συνεχώς τον διαψεύδει.

Ο Σταμάτης Πολενάκης, από τους κορυφαίους έλληνες σκιτσογράφους του 20ου αιώνα και πρωτοπόρος του κινούμενου σχεδίου στη χώρα μας, ξεκίνησε να σχεδιάζει τα σκίτσα της ταινίας το 1942 στην πατρίδα του, τη Σίφνο, όπου είχε καταφύγει κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Δούλευε κάτω από την μπότα του Ιταλού κατακτητή, με κίνδυνο να συλληφθεί.

Μετά την απελευθέρωση, με τη βοήθεια των κινηματογραφιστών Πρόδρομου Μεραβίδη και Θανάση Παπαδούκα, ολοκλήρωσε την ταινία, που έγραψε ιστορία, καθώς ήταν η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων, που γυρίστηκε στη χώρα μας. 

Τη μουσική της επιμελήθηκε ο μουσικοσυνθέτης Ανδρέας Πόγγης, ενώ την ορχήστρα διηύθυνε ο μαέστρος Μηνάς Πορτοκάλης.

Η ταινία χάθηκε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου και μόλις το 1980 βρέθηκε ένα αρνητικό της και αποκαταστάθηκε.

sansimera

«Οκτώβρης 1940», του Γιάννη Ρίτσου

28η Οκτωβρίου 1940, ένα πρωινό σαν τόσα άλλα… Κι όμως αυτό το πρωινό αποτελεί την αρχή ενός έπους, του έπους 1940-1944. Μία ημέρα, που γράφτηκε στην ιστορία για το ηρωικό «ΟΧΙ» της Ελλάδας στον Μουσολίνι. Η ιταλική κυβέρνηση απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία της Ελλάδος. Η απάντηση της κυβέρνησης Μεταξά στο τελεσίγραφο ήταν αρνητική. Λίγο μετά τη ραδιοφωνική μετάδοση για την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου το κέντρο της Αθήνας πλημμυρίζει από πλήθη κόσμου που διαδηλώνουν με κάθε τρόπο την πίστη τους για νίκη.

Να πως αποδίδει  ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος την ατμόσφαιρα αυτών των ημερών στο ποίημα.Λίγες μόνο μέρες μετά τη φασιστική εισβολή ο μεγάλος ποιητής, Γιάννης Ρίτσος, περιέγραφε την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα. Ήταν σαν να ‘γραφε όλος ο λαός…

 

ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1940

Ανοίγουν τα παράθυρα

κι όσοι μένουν χαιρετούν αυτούς που φεύγουνκαι φεύγουν όλοι.

Γέμισαν οι πόλεις με τύμπανα και σημαίες.

Ορθή η αυγή σημαιοστολίζει τα όνειρα μας.

Κι η Ελλάδα λάμπει μεσ’ στα φώτα των ονείρων μας.

Ο ήλιος πλυμένος

με το καθαρό πρόσωπο στραμμένο στον άνθρωπο

χαιρετάει τους δρόμους που κρατούν στη μάχη.

Αυτοκίνητα περνούν γεμάτα πλήθος.

Αποχαιρετιούνται στις πόρτες και γελάνε

κι ύστερα ακούγονται τ’ άρβυλα στην άσφαλτο

το μεγάλο τραγούδι των αντρίκειων βημάτων

που μακραίνει και σβήνει στο μάκρος του δρόμου

ως το βραδινό σταθμό με τα χαμηλωμένα φώτα.

Εκεί τρένα περιμένουν

σφυρίζουν λίγο έξω απ’ την πόλη

ακούγονται αποχαιρετιστήριοι πυροβολισμοί

κι ύστερα όλα σωπαίνουν και περιμένουν.

Διαβάζουμε τα τελευταία παραρτήματα:

Νικούμε. Νικούμε.

Πάντα νικάει το δίκιο.

Μια μέρα θα νικήσει ο άνθρωπος.

Μια μέρα η λευτεριά θα νικήσει τον πόλεμο.

Αδέρφια μου. Αδέρφια μου,

μια μέρα θα νικήσουμε για πάντα.

Μ΄ αυτούς του υπέροχους στίχους ο μεγάλος ποιητής μας , μας μεταφέρει στον Οκτώβρη του  40… Στην εποχή του μεγάλου και ιστορικού ΟΧΙ που είπαμε μ΄ ένα στόμα, μια ψυχή στον εχθρό…

Διαβάζοντας το ποίημα εντυπωσιαζόμαστε από το κλίμα που επικρατούσε στην Ελλάδα την ημέρα που κηρύχτηκε  ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Οι Έλληνες όχι μόνο δεν φοβήθηκαν και δεν ένιωσαν πανικό αλλά βγήκαν στους δρόμους κρατώντας σημαίες και πήγαιναν να καταταγούν στο στρατό. Αποχαιρετούσαν με χαμόγελα αυτούς που έμεναν πίσω δείχνοντας θάρρος ,υψηλό φρόνημα και πίστη στο δίκαιο αγώνα τους. Η ατμόσφαιρα θύμιζε περισσότερο γιορτή παρά πόλεμο και αυτό  είναι σίγουρα κάτι πρωτόγνωρο και προκαλεί το θαυμασμό μας.

«Μια μέρα η  λευτεριά θα νικήσει τον πόλεμο»: Όταν όλοι οι άνθρωποι σ’όλο τον κόσμο θα ζουν ελεύθεροι, τότε θα σταματήσουν οι πόλεμοι και οι λαοί θα προοδεύσουν και θα δημιουργούν νέους πολιτισμούς, είναι το μήνυμα που περνάει ο ποιητής με το στίχο αυτό.

Και η λευτεριά εδώ ως λέξη μπορεί να αντικατασταθεί από την ειρήνη, την αγάπη, τη συνεργασία, το δίκιο, την ανθρωπιά, τη δημοκρατία, την ελπίδα, την ομόνοια.

«Πάντα νικάει το δίκιο… »

Γράφει η Δωροθέα Πέρπερα

perpera.online
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Φτιάξτε την Ελληνική Σημαία μαζί με το χαμομηλάκι σας

Τι θα χρειαστείτε:

• Ένα μαρκαδόρο μπλε
• Ένα χάρακα ( για μεγάλα παιδιά)
• Μια κόλα χαρτί Α4
• Ένα καλαμάκι από σουβλάκι ή ένα πλαστικό κοντάρι
• Κόλα
• Ψαλίδι
• Ένα μολύβι (για μεγάλα παιδιά)

Πώς θα το φτιάξετε

1. Τυπώστε το συνημμένο αρχείο
2. Κόψτε το λευκό περιθώριο στο πάνω και στο κάτω μέρος της σημαίας
3. Αφήστε το λευκό περιθώριο στο αριστερό μέρος της σημαίας και κόψτε το δεξί περιθώριο
4. Ζωγραφίστε με μπλε μαρκαδόρο τις λωρίδες που βλέπετε μπλε στην φωτογραφία
5. Πάρτε το χαρτί που έχετε ζωγραφίσει και βάλτε κόλα στο αριστερό λευκό περιθώριο που υπάρχει
6. Βάλτε μέσα το καλαμάκι και τυλιχτέτο σφιχτά μέχρι που να φτάσει στο σημείο που αρχίζει η σημαία
7. Αφήστε το στεγνώσει και η σημαία σας είναι έτοιμη

Τα μεγαλύτερα παιδιά μπορούν να ζωγραφίσουν την σημαία από την αρχή και να μην την τυπώσουν

κλικ για να εκτυπώσετε το σχέδιο

Ελληνική σημαία

9.88 KB

από pamebolta

Η βόμβα...

"Μια βόμβα που κοστίζει 100 χιλιάδες δολάρια, ξεκινάει από ένα αεροπλάνο που κοστίζει 100 εκατομμύρια και το οποίο πετά με κόστος 42 χιλιάδων δολαρίων την ώρα, για να σκοτώσει ανθρώπους που ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα ..." 😢😢

Γράφει ο καλός φίλος Στέφανος Καργάκης 🙏😢
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η Κάμπια που φοβόταν να γίνει Πεταλούδα

Μια νεαρή κάμπια περπατούσε ανέμελη σε έναν ανθισμένο κήπο. Έτρωγε και λιαζόταν χωρίς να σκοτίζεται για τίποτα. Λίγο πιο πέρα, πάνω σε ένα όμορφο τριαντάφυλλο καθόταν μία μέλισσα. Μάζευε με επιμέλεια τη γύρη και εργατική όπως ήταν είδε την κάμπια και απόρησε με την ανεμελιά της.

«Καλημέρα» της είπε δειλά.
«Καλημέρα!» απάντησε η κάμπια μασουλώντας ένα μεγάλο καταπράσινο φύλλο.
«Βλέπω ότι απολαμβάνεις το γεύμα σου!».
«Ναι είναι πράγματι πολύ νόστιμο! Σωστή αμβροσία!».
«Και δε σε νοιάζει τίποτα άλλο σωστά;» είπε με νόημα η μέλισσα.
«Τι να με νοιάξει; Το φαγητό μου το έχω, τη δροσιά μου την έχω, νέα είμαι. Όλη η ζωή μπροστά μου!» απάντησε με σιγουριά η κάμπια.

«Δε σε απασχολεί καθόλου το μέλλον;».
«Το μέλλον γιατί; Μια κάμπια είμαι μόνο που ζει τη ζωή της! Τι θέλεις να πεις;».
«Να, ξέρω ότι εσείς οι κάμπιες μεταμορφώνεστε σε πεταλούδες και αναρωτιόμουν πώς αισθάνεσαι γι’ αυτήν τη μεταμόρφωση».

«Α πα πα πα πα! Τι ερωτήσεις είναι αυτές που κάνεις; Εγώ δε θα γίνω ποτέ πεταλούδα! Είναι πολύ δυστυχισμένο πλάσμα!

Τρεμοπετάει εδώ κι εκεί συνέχεια και τρώει γύρη! Μπλιαχ! Σιχαίνομαι τη γύρη! Εγώ θα μείνω για πάντα κάμπια!» δήλωσε αυστηρά.
«Μα αν θέλεις να κάνεις κάτι τέτοιο είναι σαν να αρνείσαι τη φύση σου!!» είπε έκπληκτη η μέλισσα.
«Και ποια είναι η φύση μου; Εκεί που κάθομαι όμορφα και ωραία, να πρέπει να ξεβολεύομαι για να αποκτήσω φτερά; Και τι να τα κάνω τα φτερά; Μια χαρά περπατάω! Άσε που έχω και κλειστοφοβία! Ακούω «κουκούλι» και τρέμω!» είπε κάνοντας μια χαρακτηριστική κίνηση τρεμουλιάσματος.

«Μα είναι τόσο όμορφο να πετάς! Μαθαίνεις πολλά και μπορείς να επισκεφτείς ένα σωρό κήπους! Το να αισθάνεσαι τον αέρα να κινεί τα φτερά σου είναι τόσο ωραίο! Νιώθεις ελεύθερα! Τα πάντα από ψηλά είναι πολύ πιο όμορφα! Στο λέω εκ πείρας!» είπε με ενθουσιασμό η μέλισσα.

«Α πα πα πα πα! Άσε με εδώ στην ησυχία μου! Φοβάμαι τα ύψη! Δεν μπορώ σου λέω!» απολογήθηκε η κάμπια.

«Μα και να θέλεις να μείνεις κάμπια, δεν μπορείς. Θα φτάσει η φάση της ζωής σου που θα σε αναγκάσει να γίνεις πεταλούδα. Αλλιώς θα πεθάνεις» προειδοποίησε απηυδισμένη η μέλισσα.
«Φτου φτου φτου! Κουνήσου από τη θέση σου! Δηλαδή λες ότι ή θα γίνω πεταλούδα ή θα δω τα ραδίκια ανάποδα; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Α πα πα πα πα σου λέω! Τέλος! Εγώ θα μείνω εδώ και δεν πάω ούτε μπρος ούτε πίσω! Κι άμα θέλει κανείς ας με κουνήσει!» είπε η κάμπια αποφασισμένη.

Η μέλισσα κατάλαβε ότι ήταν μάταιο να προσπαθεί να την πείσει ότι κάποια στιγμή θα γίνει πεταλούδα. Ήξερε ότι ο φόβος της να αλλάξει ήταν πολύ ισχυρός και λυπόταν που όταν θα ερχόταν η ιερή αυτή στιγμή, θα πονούσε και θα στενοχωριόταν τόσο πολύ. Με τη σοφία που είχε αποκτήσει όμως, ήξερε ότι η φύση γνωρίζει πώς να εξελίσσει τα πλάσματα της. 

Παρηγορήθηκε, λοιπόν, με τη σκέψη ότι ήθελε δεν ήθελε η κάμπια, κάποια στιγμή η ζωή θα την ανάγκαζε να γίνει πεταλούδα, κι ας πονούσε. Σημασία είχε ότι θα γινόταν πεταλούδα. Άλλη μια πεταλούδα που θα ομόρφαινε τόσο τον πολύχρωμο αυτόν κήπο.

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πείνασε στη Βάπτισή της...

Είναι μία συγκινητική εικόνα που μπορεί να βλέπουμε σπάνια, ωστόσο σίγουρα όλοι θα θέλαμε να την βλέπουμε συχνότερα.

Κατά τη διάρκεια της βάπτισης η μικρή Άννα Μαρία -όπως βαπτίστηκε- μάλλον πείνασε και προς έκπληξη όλων, ο ιερέας που τελούσε το μυστήριο, κατάφερε να την ηρεμήσει με μία χειρονομία γεμάτη αγάπη: απλά πήρε το μπουκαλάκι της και την τάισε.

#Προχωράμε

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Σας ευχαριστούμε Dr. Banting και ο Dr. Best...

Αυτή είναι γνωστή ως μία από τις πιο απίστευτες στιγμές της «επιστήμης του φαρμάκου». Το 1922, στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, επιστήμονες πήγαν σε έναν νοσοκομειακό θάλαμο με παιδιά που ήταν σε κώμα και πέθαιναν από διαβητική κετοξέωση. 

Φανταστείτε ένα δωμάτιο γεμάτο γονείς που κάθονταν δίπλα στα κρεβάτια περιμένοντας τον αναπόφευκτο θάνατο του παιδιού τους. Οι επιστήμονες πήγαν από κρεβάτι σε κρεβάτι και έκαναν ένεση στα παιδιά με το νέο εκχύλισμα - ινσουλίνη. 

Καθώς άρχισαν να εγχέουν την ινσουλίνη στο τελευταίο παιδί με κώμα, το πρώτο παιδί που εγχύθηκε άρχισε να ξυπνάει. 

Ένα προς ένα, όλα τα παιδιά ξύπνησαν από το διαβητικό κώμα τους. Ένα δωμάτιο θανάτου, έγινε τόπος χαράς και ελπίδας.

Σας ευχαριστούμε Dr. Banting και ο Dr. Best. Χάρη σε σας ζούνε εκατομύρια άνθρωποι με διαβήτη μια φυσιολογική ζωή!

via@humansofkalamata

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα Παιδιά της Σοκολάτας - The Dark Side Of Chocolate

The Dark Side of Chocolate

Καλλιεργεί όλη του τη ζωή κακάο αλλά δεν είχε δοκιμάσει ποτέ… μέχρι τώρα (βίντεο)
    Τα περισσότερα παιδιά λατρεύουν τις σοκολάτες. Κάποια παιδιά, όμως, τις απεχθάνονται. Ένα από αυτά είναι και ο Ντρίσα.
Ο Ντρίσα φέρει ακόμη τα σημάδια της περιόδου που πέρασε, δουλεύοντας σε κάποια φυτεία κακάο της Ακτής του Ελεφαντοστού. Πολυάριθμα σημάδια από χτυπήματα.

 

    Ο Ντρίσα ήταν ένας «σκλάβος της σοκολάτας», ένα από τον άγνωστο αριθμό παιδιών από τη δυτική Αφρική που πωλούνται από τις οικογένειές τους ως σκλάβοι στην Ακτή του Ελεφαντοστού, τη μεγαλύτερη παραγωγό χώρα κακάο στον κόσμο.
Τα υποχρεώνουν να εργάζονται χωρίς να τα πληρώνουν, τα χτυπούν όταν αυτά εκδηλώνουν κάποιες αντιρρήσεις τους και τα εγκαταλείπουν, όταν αρρωσταίνουν.

 

Ο Ντρίσα εργαζόταν 18 ώρες την ημέρα, έτρωγε ελάχιστα και το βράδυ κοιμόταν κλειδωμένος σ΄ ένα μικρό δωμάτιο.
Τα χτυπήματα που δεχόταν ήταν αρκετά για να τον «πείσουν» να συνεχίσει.
Οι «σκλάβοι της σοκολάτας» που χρησιμοποιούνται στην Ακτή του Ελεφαντοστού προέρχονται, κατά κύριο λόγο, από το Μάλι, το Μπενίν, το Τόγκο και την Κεντροαφρικάνικη Δημοκρατία. Οι πληροφορίες που υπάρχουν, ωστόσο, γι' αυτά είναι λιγοστές και συγκεχυμένες.

 

περισσότερα στην πηγή: antikleidi
και στην πηγή της πηγής: apenantioxthi

 

σχετικά:

Η σοκολάτα, τα ΖΑΡΑ, τα μπουχάρα και όλα τα ... - To χαμομηλάκι

27 Απρ 2013

Παιδιά σκλάβοι: Τα «αναλώσιμα» του κόσμου; | To χαμομηλάκι

14 Ιουν 2013

Σάλος από σειρά ρούχων με τίτλο «Γίνε ο σκλάβος μου - To χαμομηλάκι

18 Μαι 2013

Παιδιά – σκλάβοι σε έναν κόσμο ντροπής… ~ To χαμομηλάκι

17 Μαρ 2012

Παιδιά στρατιώτες, σεξουαλικοί σκλάβοι, καννιβαλισμός ...

04 Μαι 2007

Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι σκλάβοι από ποτέ - To χαμομηλάκι

26 Σεπ 2009

Δ. Γληνός: Ένα συγκλονιστικά επίκαιρο γράμμα του 1932 | To ...

21 Μαρ 2012

Όταν Άγγελοι κλαίνε... | To χαμομηλάκι

06 Δεκ 2012

Παιδική εργασία - To χαμομηλάκι

12 Ιουν 2009

Σα τα κρασιά 'ναι οι αθρώποι...

Βράδιασε για τα καλά στο ορεινό χωριό, έπεσε η νύχτα η αυγουστιάτικη και η κυρά της νυχτιάς φεγγαρόλουζε την πλάση.

Ωραία η ώρα αυτή, η ώρα που όλα γαληνεύουν.

«Βάλε μεζέ και έλα να πιούμε και να τα πούμε», είπε και ακούμπησε στο τραπέζι επιδεικτικά και με καμάρι, μια ιδρωμένη καράφα με κόκκινο, κρασί. 

Απίθωσε το χοντρό του σακάκι, φορεμένο ανάρριχτα κατά το συνήθειο των τζομπάνηδων, σε μια καρέκλα και στρογγυλοκάθισε στην άλλη.
Ήρθε το πιατάκι με τα μεζεδάκια, κέρασε ο μπάρμπα-Νώντας το μπρούσκο στα ποτηράκια και σώπασε.

«Το κρασί υπέροχο, από τ' αμπέλι σου είναι; Γλυκόπιοτο και ό,τι πρέπει γι' αυτή την ώρα», είπε η "ξένη", για να σπάσει τη σιωπή. Αμίλητος ο Επαμεινώντας, η "αλογόμυγα"...

Έτσι τον είχε βαφτίσει μέσα της, μιας και όλο το χωριό την είχε πληροφορήσει ότι στασό δεν έχει, ότι το μόνο που κάνει είναι να τους συγχύζει με κάτι ακαταλαβίστικα που τους έλεγε, που τους ρώταγε συνέχεια, ολημερίς και ολονυχτίς.

Κάτι θέλει να μου πει, δεν υπάρχει περίπτωση, σκέφτηκε η "πρωτευουσιάνα"
«Έλα αρχίνα» του είπε, «κάτι καινούργιο έχεις από μέσα σου να βγάλεις...»

    «Σα τα κρασιά είν' οι αθρώποι...
Οι γονέοι είναι φυτευτάδες, Εσύ, να πούμε... Φύτεψες τα κλήματά σου, κατάλαβες τι λέω, έτσι δεν είναι;
Τα κληματάκια σου τον έχουνε πάρει τον ύπνο μέσα για καλά, καληώρα τους...

Τα ποτίζεις, τα περιποιγιέσαι, τα κορφολογάς, τα κλαδεύεις, ξεβοτανίσεις κάθε τόσο το χώμα 'ποκάτω τους... και όλ' αυτά στην ώρα τους... και  περιμένεις να πάρεις κρασί, καλό κρασί, σαν έρθει η ώρα, σα θα μεστώσουνε. 

Έτσι κάνεις, όπως εγώ στ' αμπέλι μου...»

Πάλι σώπασε για καμπόση ώρα ο Νώντας, ο αγράμματος θυμόσοφος του ορεινού χωριού που 'ναι χωμένο σε μια κλεισούρα του Μαινάλου.

«Μετά, πώς θα το τρυγίσεις (πήρε φόρα ο τζομπάνης) σε τι βαγένι θα το βάλεις... που θα τ' απιθώσεις και για πόσο....

Θέλει χρόνο, χρόνο το καλό κρασί για να γενεί... χρόνο και πομονή

Και σε τρώνε μέσα εδώ, στα φυλλοκάρδια, οι έγνοιες:  
Θα βρέξει όντας πρέπει άραγες;

Θα 'ναι ο καιρός ζεστός, θα 'ναι ο πρεπούμενος;

Μη και πέσει περονόσπορος, σα που θυμάμαι στα μικράτα μου -Θιός φυλάξοι-;

Και 'ρχεται η ώρα η καλή να πάρεις το κρασί.

Σα τα κρασιά 'ναι οι αθρώποι...

Άλλη γεύση, άλλη θωριά, άλλες χάρες, άλλα κουσούρια ο καθένας.
Βλέπεις κάποιονα... χαλασμένο κρασί τονε λες, αυτό που το πετάς...
Μεστό μπρούσκο ο άλλος, να τόνε χαίρεται η ψυχή σου

Μοσχοφίλερο η καλή γειτόνισσα, με τον καλό λόγο για τον καθένα.
Ξινισμένο η παραδίπλα η φτονερή, η αγέλαστη...

Πολλών ειδώνε τα κρασά, σα τους ανθρώπους.
Στυφό αυτό, αλλά γλυκόπιοτο
Διαμάντι στο χρώμα το άλλο, μα στη γεύση να το φτύσεις, άμεστο κι αγίνωτο.
Αψύ το άλλο, σαν το καλοπιείς παίρνεις φωτιά, μπουρλότο γίνεσαι, θέλει τη ρέγουλά του...

Και σαν τα κρασιά έτσι και οι αθρώποι δεν ταιργιάζουνε με όλα τα φαγιά... το καθένα πάει και μ' άλλο. Να, τούτο δω που σου 'φερα δεν έναι για τα ψαρικά. Τα χαλάει και χαλιέται και δαύτο...

Άκου με που σου τα λέω και βάλε το καλά μες στο τσερβέλο σου, συ που 'σαι μικρομάνα:

Σα τα κρασά 'ναι οι αθρώποι

Έτσι κάνεις, όπως εγώ στ' αμπέλι μου. 

Και συ, σα και μένανε, ίδια τα ανατρέφεις τα κληματάκια σου, μα αλλότερο κρασί θα γένει το καθένα. Η έγνοια σου να 'ναι τα τέσσερά σου τα κρασιά να γένουνε καλά, καλόπιοτα, και να μοσχοβολάνε...

Και... μάθε τα από τώρα, τα κούτσικα... όποιο καλό κρασί κι αν γένουνε να του ρίχνουνε και λίγο νεράκι μέσα πότε πότε...

Δύσκολη 'ναι η δουλειά σου απ' τη δικιά μου πιότερο...

Άιντε και φχαριστώ για το μεζέ και π' άκουσες τις παλαβομάρες μου.»

«Καλό ξημέρωμα μπάρμπα-Νώντα...»

    Έρριξε πάνω του το χοντροσάκακο και ροβόλησε τον κατήφορο.

Και με βρήκε η αυγή να ανασκαλεύω τα λόγια του, που σε κανένα βιβλίο δεν τα διάβασε και που τώρα τα γράφω για να τιμήσω τη μνήμη του Επαμεινώντα, της δικιά μου "αλογόμυγας"...

Το Χαμομηλάκι

«Την πόρτα ανοίγω το βράδυ»

 

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μίκης Θεοδωράκης

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,

τη λάμπα κρατώ ψηλά,

να δούνε της γης οι θλιμμένοι,

να 'ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,

σταμνί για να πιει ο καημός

κι ανάμεσά μας θα στέκει

ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν' ακουμπήσουν,

σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός

κι εκεί καθώς θα μιλάμε

θα 'ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.

Ο Άνθρωπος, το Λιοντάρι και το Τέρας / Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Επιθυμίες και ηδονές στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ του Πλάτωνα

The Republic, by Plato - Book IX

Στο κορυφαίο έργο της παγκόσμιας φιλοσοφίας «Πολιτεία», ο Πλάτωνας δεν περιγράφει τόσο τη σωστή οργάνωση ενός κρατικού σχηματισμού, όσο τη μάχη που διεξάγεται στην ψυχή του ανθρώπου ανάμεσα στη λογική και στις επιθυμίες, μία μάχη από την οποία θα κριθεί εάν τελικά κατορθώσει να γευτεί τη μοναδική γνήσια ηδονή, αυτή του ιδανικού βίου.

Τα τρία μέρη που αποτελούν την ψυχή, κατά τον Πλάτωνα, είναι: το επιθυμητικό, το θυμοειδές και το διανοητικό.

Το επιθυμητικό μέρος της ψυχής εκφράζει τις σωματικές ή «άλογες επιθυμίες» του ανθρώπου, όπως τις ανάγκες του σώματος (πείνα, δίψα, ερωτική διάθεση κ.α.). Είναι η έδρα επιθυμιών, πολύτροπων και πολυώνυμων. Η πραγματοποίηση αυτών των επιθυμιών συνιστά ηδονή, η οποία όμως, σύμφωνα με τον φιλόσοφο, είναι φαινομενική και επιφανειακή. 

Αν, για παράδειγμα, πεινάς και φας, έχεις απλά ικανοποιήσει την επιθυμία σου να σταματήσεις να πεινάς και τίποτα περισσότερο. 

Δεν μπορεί από το επιθυμητικό μέρος της ψυχής να προκύψει ουσιαστική ηδονή παρά απλή ικανοποίηση μίας σωματικής, άλογης ανάγκης.

Ψηλότερα αξιολογικά από το επιθυμητικό, βρίσκεται το θυμοειδές μέρος της ψυχής. 

Είναι το αγωνιστικό στοιχείο ή αλλιώς, το ριζικά βουλητικό στοιχείο. Πρόκειται για την ικανοποίηση της ανάγκης σου να αναγνωρίζεσαι από τους άλλους ανθρώπους ως αξιοπρεπής και έντιμος. Το θυμοειδές μέρος της ψυχής, μπορεί να οδηγήσει σε ρήξεις και μάχες για την υπεράσπιση της τιμής σου. Μπορεί να σε κάνει να επιζητάς αξιώματα και μεγαλύτερη αναγνώριση. Δεν σχετίζεται με υλικά αγαθά αλλά με την προστασία του «είναι» σου.

Το τρίτο μέρος της ψυχής είναι το λογιστικό ή διανοητικό. 

Αυτό, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, θα πρέπει να «κυβερνά» την ψυχή με την συναίνεση του θυμοειδούς και την εκούσια υποταγή του επιθυμητικού. Το διανοητικό μέρος «στεγάζει» την ορθή κρίση και έλκεται από τις ευχαριστήσεις που παρέχει η διανοητική απασχόληση και η γνώση.

Οι ηδονές από την ικανοποίηση του διανοητικού είναι οι μόνες αληθινές και πραγματικές, κατά τον φιλόσοφο. Η επιδίωξη τους προσφέρει μόνιμη ανακούφιση από τον φαύλο κύκλο της επιθυμίας και την εκπλήρωσή της, αφού τα αντικείμενα της φιλοσοφικής γνώσης δεν θα εξαφανιστούν, όπως εξαφανίζονται, για παράδειγμα, οι τροφές που τρώμε, αλλά, ως αμετάβλητα και αθάνατα στοιχεία, θα προσφέρουν μία σταθερή κατάσταση πλήρωσης.

Ο Πλάτωνας χρησιμοποιεί μία εικόνα για να δείξει την εσωτερική μάχη που διεξάγεται στον άνθρωπο μεταξύ των τριών μερών της ψυχής του. 

Σε αυτήν την μάχη, το λογιστικό μέρος εκπροσωπείται από τον άνθρωπο, το θυμοειδές από ένα λιοντάρι και το επιθυμητικό από ένα πολυκέφαλο θηρίο. 

Εάν ο άνθρωπος αφήσει το λιοντάρι και το θηρίο να ισχυροποιηθούν εις βάρος του λογιστικού, τότε εκείνα θα αντιμάχονται με σφοδρότητα, οδηγώντας τον σε μία ακόλαστη ζωή, έρμαιο των αντίρροπων επιθυμιών και παθών του, όπως και των ξεσπασμάτων της οργής του. Εάν όμως ο άνθρωπος (το λογιστικό) καταφέρει να δαμάσει το θηρίο (βουλητικό) με τη βοήθεια του λιονταριού (θυμοειδούς), τότε θα μπορέσει να πειθαρχήσει τις επιθυμίες του και να εκριζώσει τα πάθη του, ώστε να απολαύσει την ηδονή της αρμονίας στην ψυχή του.

Θα ήταν λάθος όμως εάν αυτή η θεώρηση οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος μπορεί, ή οφείλει να προσπαθεί, να εκμηδενίσει το θηρίο ή το λιοντάρι μέσα του. 

Αντίθετα, ο Πλάτωνας προτείνει στον άνθρωπο να ικανοποιεί έμμετρα το επιθυμητικό του, ώστε αυτό να μην παθιάζεται ούτε από τη στέρηση, ούτε από την υπερπλήρωσή του, και έτσι, στην κατάσταση ηρεμίας, να αφήνει απερίσπαστο το λογιστικό κομμάτι της ψυχής να αφοσιώνεται στην αναζήτηση της γνώσης, που είναι η υπέρτατη ηδονή.

Όταν το λογιστικό μέρος καρπώνεται τις ηδονές που αναζητεί, τότε όλα τα μέρη της ψυχής θα είναι ικανοποιημένα, ενώ εάν επικρατήσουν οι ηδονές κάποιου άλλου μέρους, τότε θα αναστατωθεί όλη η τάξη της ζωής του ανθρώπου, οπότε κανένα μέρος δεν θα ικανοποιείται όπως του αρμόζει.

Ο Πλάτωνας (Αλληγορία της Φιλοσοφίας)  
Paolo Veronese – 1560

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΣ ΒΙΟΣ: Ο ιδανικός βίος, σύμφωνα με τον Πλάτωνα και πως μπορεί να επιτευχθεί

Τα τρία μέρη της ψυχής και η επικράτηση τους σε κάθε άνθρωπο καθορίζουν και τα τρία είδη βίου που δύναται να έχει: φιλοσοφικός βίος για τον άνθρωπο που κυριαρχείται από το λογιστικό, φιλότιμος βίος για εκείνον που κυριαρχείται από το θυμοειδές και φιλοκερδής βίος για εκείνον που κυριαρχείται από το επιθυμητικό.

Μπορεί και στις τρεις κατηγορίες ανθρώπων να φαντάζει ότι ηδονικότερος βίος είναι ο δικός τους, στην πραγματικότητα όμως, μόνο ο φιλόσοφος έχει τη γνώση ότι ο δικός του βίος είναι ο ηδονικότερος κι αυτό γιατί ο ίδιος έχει γνωρίσει τις ηδονές των άλλων δύο, ενώ οι άλλοι δεν έχουν καταφέρει να γνωρίσουν τις δικές του. Ο φιλόσοφος επίσης, έχει τη δυνατότητα να αποτιμήσει τον βίο του ως «όλον» και να καταλήξει στην υπεροχή του από τους βίους των άλλων, χρησιμοποιώντας την εμπειρία και τη λογική του, κάτι που οι άλλοι δεν είναι σε θέση να κάνουν.

Τρεις βασικές αρετές χαρακτηρίζουν τον ενάρετο βίο, σύμφωνα με τον Πλάτωνα: η σωφροσύνη, η ανδρεία και η σοφία. Αν σε αυτές προστεθεί και μία τέταρτη, η δικαιοσύνη, η οποία αντιστοιχεί στην ισορροπία του συνόλου, τότε έχουμε έναν δίκαιο άνθρωπο, έναν άνθρωπο που έχει καταφέρει να εναρμονίσει τα τρία μέρη της ψυχής του κάτω από την ηγεμονία του διανοητικού.

Με την υπεροχή του διανοητικού, ο άνθρωπος είναι σε θέση να ελέγχει τις επιθυμίες του και, με εγκράτεια και σωφροσύνη, να μετασχηματίζει το πάθος του σε ανδρεία. Με άλλα λόγια, κυβερνώντας τα άλλα μέρη, ο λογισμός προσφέρει στον άνθρωπο την ευτυχία, καθώς επιτυγχάνει την αποσόβηση των εσωτερικών συγκρούσεων και την αρμονική σχέση ανάμεσα στα μέρη της ψυχής.

«Φιλία» αποκαλεί ο Πλάτωνας την ιδανική σχέση ανάμεσα στα μέρη της ψυχής, καθώς δεν περιγράφει μία κατάσταση αδιάλειπτης καταστολής, αλλά μία πειθαρχία, στην οποία ο δίκαιος άνθρωπος βρίσκει ευχαρίστηση. Το ευγενικό μέρος της ψυχής, έχοντας επιτύχει αυτή τη «φιλία» με τα άλλα δύο μέρη, έρχεται σε επικοινωνία με την γνώση, το «όντως όν», και τότε γεννάται το σύζευγμα «νους και αλήθεια», όπου «νους» είναι το λογιστικό κομμάτι της ψυχής και «αλήθεια» το «όντως όν». Ούτε η «αλήθεια» υπάρχει πριν τη σύζευξή της με την ψυχή, ούτε ο «νους» πριν τη σύζευξη του με την αλήθεια. Μόνο η ένωση δίνει υπόσταση στα δύο μέρη της συζυγίας και μόνο με τη συζυγία ο άνθρωπος αποκτά την πραγματική γνώση.

Η ευδαιμονία δεν εξαρτάται από την ύπαρξη ενός ορισμένου ευνοϊκού περιβάλλοντος (από τους άλλους ή από τις περιστάσεις) αλλά από τον ίδιο μας τον εαυτό. Μπορούμε να την δημιουργήσουμε, αναπτύσσοντας εντός μας τη «λογική», η οποία μας κάνει δίκαιους.

Η επιδίωξη πνευματικών ηδονών, κατά τον Πλάτωνα, προσφέρει μόνιμη ανακούφιση από τον φαύλο κύκλο της ικανοποίησης των σωματικών αναγκών, αφού χάρη στον μεγαλύτερο βαθμό πραγματικότητας, τα αντικείμενα της φιλοσοφικής γνώσης δεν θα εξαφανιστούν, όπως τα φαγητά που καταναλώνουμε, αλλά θα διατηρήσουν τον φιλόσοφο σε μία σταθερή κατάσταση πλήρωσης.

Ο άνθρωπος, απελεύθερος από εσωτερικούς καταναγκασμούς και παρορμήσεις, απολαμβάνει λοιπόν το αίσθημα της μόνιμης πλήρωσης και, απερίσπαστος, αφοσιώνεται στην περαιτέρω αναζήτηση της σοφίας που προσφέρει την απόλυτη ηδύτητα και αγαθότητα σε μία ζωή.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

............

η συνέχεια εδώ

Μαθηματικά και Φιλοσοφία: Μια "ερωτική" σχέση αιώνων

Η έννοια της λογικής ενώνει τις δύο επιστήμες

Έχοντας αμέτρητα πράγματα να «χωρίσουν», οι θεωρητικές και οι θετικές επιστήμες αποτελούν ξεχωριστή επιλογή κάθε μαθητή του λυκείου που έρχεται στην δύσκολη θέση να διαλέξει μεταξύ… δύο βασικών κλάδων της επιστήμης. 

Το ταλέντο στα μαθηματικά, ή η έφεση στα αρχαία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που θα οδηγήσουν τους μαθητές στην επιλογή της κατεύθυνσης τους. Μια επιλογή που έρχεται να αποκλείσει σε τεράστιο βαθμό κάθε επαφή με την… θεωρητικά αντίθετη επιστήμη.

Γιατί όμως στηρίζουμε αυτό το ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ θετικών και θεωρητικών επιστημών;
     Αδιαμφισβήτητα, μαθηματικά και φιλοσοφία είναι δυο διαφορετικές επιστήμες. Ειδικότερα στην εποχή μας, όπου κάθε επιστήμη εμβαθύνει όσο το δυνατόν παραπάνω στην εξειδίκευση, όπου κάθε σχολή έχει τη τάση να διαφοροποιείται από τις διπλανές της, η βαθιά και σημαντική σχέση που διατηρούσαν οι θεωρητικές και οι θετικές επιστήμες έχει αποδυναμωθεί εμφανώς.
     Προφανώς και οι ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί στη σημερινή εποχή, ως ένα σημείο «εμποδίζουν» τη συστηματική ενασχόληση με θεματικούς κύκλους που ξεφεύγουν από το καθαρό γνωστικό αντικείμενο κάθε επιστήμονα. Η τεχνολογική ανάπτυξη σίγουρα έχει «βοηθήσει» στο διαχωρισμό κάθε επιστήμης. Η πλήρης αφοσίωση κάθε επιστήμονα στα… γνωστά μονοπάτια του αντικειμένου του όμως ήδη εμφανίσει αρνητικά στοιχεία.
     Όταν ο Πλάτωνας δημιουργούσε τη φημισμένη σχολή του το 387 π.Χ, φρόντισε με μια επιγραφή σε κεντρικό κτίριο να περάσει ένα σημαντικότατο μήνυμα. Το ρητό «Μηδείς ἀγεωμέτρητος εἰσίτω μοι τῇ θύρᾳ» εξηγούσε ακριβώς τη στάση που κρατούσε ο αρχαίος φιλόσοφος απέναντι στα μαθηματικά, την επιστήμη που πλέον κανένας θεωρητικός επιστήμονας δεν… παίρνει στα σοβαρά.

Σε όλες τις εποχές της κουλτούρας και της μάθησης υπήρξαν φιλόσοφοι-μαθηματικοί και μαθηματικοί – φιλόσοφοι. Ο γνωστός μαθηματικος Μπερνάντ Μπολζάνο, το 19ο αιώνα είχε δηλώσει πως: «Ένας αδύνατος μαθηματικός δεν θα γίνει ποτέ δυνατός φιλόσοφος.» 

Η σχέση που συνδέει μαθηματικά και φιλοσοφία, αλλά και γενικότερα θεωρητικές και θετικές επιστήμες, είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί να περνά ανυπολόγιστη από όσους επιστήμονες θέλουν να διακριθούν.

Ο βασικός συνδετικός κρίκος μεταξύ των δυο επιστήμων είναι η έννοια της λογικής. Όποιος έχει εμβαθύνει έστω και λίγο σε κάποια θεωρητική ή θετική επιστήμη, γνωρίζει τη βασική τους λογική. Είτε μαθηματικά είτε φιλοσοφία όμως, ο τρόπος σκέψης είναι κατά βάση ίδιος. 

Η λογική της απόδειξης, της πλήρους τεκμηρίωσης κάθε δεδομένου που προκύπτει, είναι κοινή και για τις δύο επιστήμες. Τα λογικά βήματα που ακολουθούνται, είναι σε μεγάλο βαθμό κοινά.

Φιλοσοφία και μαθηματικά είναι δυο επιστήμες που αναπτύσσονται ταυτόχρονα. 

Το εντυπωσιακό χαρακτηριστικό τους όμως είναι πως και όσο διαφορετικά και να δείχνουν, αλληλοστηρίζονται ώστε να αναπτυχθούν. Το πρακτικό στοιχείο των μαθηματικών βοηθά την εξέλιξη της φιλοσοφίας και αντίστοιχα το θεωρητικό κομμάτι της φιλοσοφίας αποτελεί πηγή έμπνευσης νεοφώτιστων μαθηματικών. Έχοντας κοινή λογική, εφαρμόζοντας τους ίδιους νοηματικούς κανόνες, οι δύο επιστήμες συμπλέουν αρμονικά.

Άλλωστε, κάθε μαθηματική ανακάλυψη αποτελεί αντικείμενο φιλοσοφικών αναζητήσεων. Κάθε μαθηματικό μοντέλο χρειάζεται τη συμβολή της φιλοσοφίας ώστε να αναδειχθεί και να μετατραπεί σε πρακτική εφαρμογή μέσα στη κοινωνία. Με την ίδια λογική, κάθε φιλοσοφική ρήση αποτελεί πηγή ιδεών για τους θετικούς επιστήμονες, δίνοντας τους την ευκαιρία να ανακαλύψουν νέες πτυχές του αντικειμένου τους,
Λαμβάνοντας υπόψιν τα σημαντικά κοινά χαρακτηριστικά δύο τόσο… διαφορετικών επιστημών, είναι απορίας άξιο πως μαθηματικά και φιλοσοφία έχουν καταλήξει να είναι δυο εκ διαμέτρου αντίθετα γνωστικά αντικείμενα. 

Με βάση την… ερωτική σχέση που διατηρούν εδώ και τόσους αιώνες, θα έπρεπε κάθε φιλόσοφος και κάθε μαθηματικός να «αγαπούν» εξίσου και τις δύο επιστήμες. Ίσως αυτό αποτελέσει μια λύση στη μονοδιάστατη λογική που τείνει να αφομοιώσει η σημερινή κοινωνία.
_______________________
Πηγή: iefimerida.gr
antikleidi.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο μύθος της Πτερόεσσας ψυχής - The myth of the winged chariot in Plato´s PHAEDRUS

Πλάτωνα, «Φαίδρος ή Περί έρωτος».

Full Text of the Chariot Allegory (Jowett, 1892)

Ο «Φαίδρος» είναι διάλογος του Πλάτωνα που διαδραματίζεται σε ένα σημείο της όχθης του Ιλισσού, κάτω από ένα πανύψηλο πλατάνι, όπου φέρεται ο Σωκράτης να συζητεί με τον νεαρό μαθητή του Φαίδρο, σχετικά με τον έρωτα και τη ρητορική, παίρνοντας αφορμή από ένα λόγο που είχε απαγγείλει λίγο προηγουμένως ο ρήτορας Λυσίας στον Φαίδρο.

Γράφτηκε κατά την περίοδο της ωριμότητας (μέση χρονική περίοδος 386 – 367 π.Χ..[2] 

Το πρώτο μέρος του διαλόγου είναι αφιερωμένο στον έρωτα και το δεύτερο στη ρητορική.

Ο Σωκράτης περιγράφει την ψυχή ως μια αθάνατη ουσία η οποία κινείται στον υπερουράνιο χώρο διαιρεμένη σε τρία μέρη, τα δύο από τα οποία έχουν μορφή αλόγου και το τρίτο μορφή ηνιόχου. 

Το ένα άλογο κακότροπο, που συμβολίζει το αισθησιακό στοιχείο του ανθρώπου και την ευτέλεια της σάρκας, και το άλλο πνευματικό, που συγγενεύει με τους θεούς και μπορεί να ατενίζει το υπερουράνιο κάλλος. 

Το ένα, λοιπόν, από τα δύο άλογα, αυτό που είναι στην καλύτερη θέση, έχει σώμα στητό και καλοδεμένο, τον αυχένα του ψηλό, τη μύτη του γαμψή, είναι άσπρο, με μαύρα μάτια, είναι φιλότιμο, συνετό και σεμνό, αγαπάει την αληθινή δόξα, δεν έχει ανάγκη από χτυπήματα, αλλά καθοδηγείται μόνο με λόγο και το παράγγελμα· 

το άλλο, πάλι, έχει στραβό σώμα, είναι παχύ, κακοσχηματισμένο, με χοντρό αυχένα και κοντό λαιμό, πλατυπρόσωπο, μαύρο με μάτια γκριζογάλαζα και αιματώδη, ρέπει στην ύβρη και τη αλαζονεία, είναι κουφό και έχει τριχωτά αυτιά, και πολύ δύσκολα υπακούει στα χτυπήματα με το μαστίγιο και στα κεντρίσματα. 

Όταν λοιπόν ο ηνίοχος δει το ερωτικό όραμα, και με τι αισθήσεις θερμάνει ολόκληρη τη ψυχή του από αυτή τη θέα και βαθμιαία ο ίδιος γεμίσει από τα προκλητικά κεντρίσματα του πόθου, το άλογο που είναι υπάκουο στον ηνίοχο, επειδή και τότε -όπως και πάντα- συγκρατιέται από τη σεμνότητα, ελέγχει τον εαυτό του και δεν πηδά πάνω στον αγαπημένο· 

όμως το άλλο άλογο δεν δίνει σημασία ούτε στο μαστίγιο, ούτε στα κεντρίσματα του ηνιόχου, πετάγεται απότομα και με βία προς τα μπρος και ταλαιπωρώντας με κάθε τρόπο το σύντροφό του και τον ηνίοχο, τους αναγκάζει να ορμήσουν επάνω στον αγαπημένο και να θυμηθούν την ομορφιά των ηδονών. 

Και βέβαια αυτοί στην αρχή αγανακτούν και αντιστέκονται καθώς νιώθουν να αναγκάζονται να κάνουν φοβερά πράγματα· όμως στο τέλος, όταν δε βρίσκει τέρμα το κακό άλογο, αφήνονται να συρθούν από το κακό άλογο, υποχωρώντας και συμφωνώντας να κάνουν ό,τι εκείνο τους διατάζει. 

Όταν αντικρίζει την όψη αυτή ο ηνίοχος, με τη μνήμη του του γυρίζει πίσω, στην πρωταρχκή φύση της ομορφιάς, και τη βλέπει πάλι να δεσπόζει, συνοδευόμενη από τη σωφροσύνη, επάνω σ΄ ένα βάθρο αγνότητας. [253c-254b].

hellas-spot