Κάτσε να μας κάνεις παρέα…

- Κάτσε να μας κάνεις παρέα
- Μητέρα δεν πεινάω, έφαγα έξω…
- Δεν πειράζει, κάτσε να μας κάνεις παρέα…

Πώς μπορούμε άραγε να φανταστούμε το δικό μας οικογενειακό τραπέζι; 

Τί παραστάσεις έχουμε από την οικογενειακή μας ζωή, για τη στιγμή που όλα τα μέλη της οικογένειας κάθονται και γευματίζουν στο ίδιο τραπέζι; 

Ποιο είναι το νόημα ή και η σημασία μιας τέτοιου είδους συνήθειας, στην καθημερινή ζωή μιας οικογένειας;

Το οικογενειακό τραπέζι, με μια πρώτη ματιά, είναι μια δραστηριότητα στην οποία λαμβάνουν μέρος όλα τα μέλη της οικογένειας, εξυπηρετώντας ουσιαστικά την πιο βασική από τις ανάγκες του ανθρώπου, την πρόσληψη τροφής και νερού. 

Μήπως όμως μέσα από αυτή την οικογενειακή δραστηριότητα, ικανοποιούνται και κάποιες άλλες ανάγκες; 

Μήπως κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού φαγητού λαμβάνουν χώρα και κάποιες άλλες διεργασίες, πέρα από την βρώση και την πόση;

Πάνω λοιπόν από το οικογενειακό τραπέζι μπορεί να υπάρξει, ή μάλλον σίγουρα υπάρχει, επικοινωνία και αλληλεπίδραση, ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών, διαφωνία και συμφωνία. Υπάρχει αναφορά, αντιμετώπιση και επίλυση προβλημάτων, έκφραση συναισθημάτων (αρνητικών και θετικών), υποστήριξη και καθοδήγηση προς τα νεότερα μέλη αλλά και μάθηση…

Και σίγουρα μπορεί ο καθένας από εσάς να συμπληρώσει άλλα τόσα, όπως τα παραπάνω, που γίνονται στο δικό του τραπέζι και στη δική του οικογένεια.

Ο χαρακτηριστικός διάλογος στην αρχή του κειμένου ανάμεσα στον γονιό και το παιδί του δείχνει ακριβώς αυτό. Πως δεν είναι μόνο το φαγητό, δεν είναι μόνο το αν πεινάς ή όχι, είναι και τόσα άλλα πράγματα που ο καθένας μας έχει ανάγκη.

Η καθιερωμένη αυτή συνήθεια, που γεμίζει την καθημερινότητα των οικογενειών και ενώνει τα μέλη τους με τους παραπάνω τρόπους, συμβάλλει στην δημιουργία ενός σταθερού, προστατευτικού και ασφαλούς οικογενειακού περιβάλλοντος και στην ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ των μελών της οικογένειας. 

Αισθήματα ασφάλειας, προστασίας και σιγουριάς αναδύονται, όταν όλα τα μέλη μιας οικογένειας είναι παρόντα και μοιράζονται την ίδια εμπειρία. Πάνω σε αυτά τα αισθήματα και σε αυτή τη βάση τα νεότερα μέλη μιας οικογένειας μπορούν να πατήσουν και να πορευθούν στη ζωή τους έχοντας μια υγιή ανάπτυξη.

Και γράφω παραπάνω “συμβάλλει”, γιατί το οικογενειακό τραπέζι είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι που συμπληρώνει το παζλ της οικογένειας. 

Ένα παζλ με χιλιάδες πολύ μικρά κομμάτια. 

Και όπως σε ένα πραγματικό παζλ, όταν ταιριάζεις ένα κομμάτι με τα υπόλοιπα νιώθεις ότι πετυχαίνεις μία πρόοδο, έτσι και στο πάζλ της οικογένειας το οικογενειακό τραπέζι είναι μία πρόοδος. 

Γι’ αυτό μην τρώτε μόνοι όταν ένα ζεστό πιάτο σας περιμένει στο σπίτι, και μην απουσιάζετε από το τραπέζι ακόμα και αν δεν πεινάτε.

Σκαρλάτος Παναγιώτης, Ψυχολόγος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Για το καλαμπόκι, ο λόγος - τίποτε σοβαρό ...

Στην μέση του μαθήματος στο πανεπιστήμιο, ένας φοιτητής ξαφνικά ρώτησε τον καθηγητή του...

— Κύριε, ξέρετε πώς πιάνονται τα αγριογούρουνα;

Ο καθηγητής σκέφτηκε ότι αυτό είναι ένα αστείο και περίμενε την συνέχεια λέγοντας...

— Όχι! Για πες μου...

— Πρώτα ανακαλύψτε πού συχνάζουν στο δάσος και εκεί αφήστε στο έδαφος λίγο καλαμπόκι. Τα αγριογούρουνα θα έρχονται κάθε μέρα για να φάνε το «τζάμπα» καλαμπόκι, και όταν συνηθίσουν να έρχονται καθημερινά φτιάξτε περίφραξη από την μία πλευρά, γύρω από το σημείο που έχουν συνηθίσει να τρώνε.....

Όταν συνηθίσουν με την περίφραξη από τη μία πλευρά και γυρνάνε ξανά για να φάνε καλαμπόκι, εσείς φτιάχνετε περίφραξη από την άλλη πλευρά... 

Ξανά συνηθίζουν και ξαναέρχονται να τραφούν ενώ εσείς φτιάχνετε την περίφραξη γύρω γύρω, λίγο λίγο, μέχρι να ολοκληρώσετε και τις τέσσερις πλευρές...

Στο τέλος τοποθετήστε και μία πόρτα στην τελευταία πλευρά...

Τα αγριογούρουνα έχουν συνηθίσει πια με το «τζάμπα» καλαμπόκι και έρχονται κάθε μέρα και μπαίνουν μόνα τους μέσα και τρώνε. Έτσι τελικά θα κλείσετε την πόρτα και θα πιάσετε όλο το κοπάδι!!!

Τόσο απλά, βήμα - βήμα, μέχρι τα αγριογούρουνα να χάσουν την ελευθερία τους. 

Όταν το καταλαβαίνουν βέβαια, ξεκινάνε να τρέχουν, αλλά είναι πλέον στη «φυλακή»... Μετά από λίγο αρχίζουν να τρώνε και πάλι το εύκολο και "τζάμπα" καλαμπόκι... Τόσο πολύ συνηθίζουν πού ξεχνάνε πώς είναι να κυνηγάνε για τον εαυτό τους και έτσι δέχονται την «σκλαβιά»...

Δείχνουν και ευγνωμοσύνη στους φυλακές τους, και πηγαίνουν χωρίς αντίσταση στο σφαγείο. Δεν ανησυχούν που το χέρι που τους ταΐζει είναι το ίδιο που τους .... «σκοτώνει»...

 

ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΚΟΛΠΟ....

(Ανώνυμος εκπαιδευτικός)

facebook.com

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι