Ο κόσμος χρειάζεται μπαμπάδες

Ζήτω οι μπαμπάδες που επιδίδονται στα πάντα. 

Που κάνουν ό,τι χρειάζεται να γίνει. 

Που σκουπίζουν μύτες και ανεβάζουν βρακάκια. 

Που καθαρίζουν πατάτες. 

Που φτιάχνουν την αποχέτευση. 

Που χτυπάνε και ανακατεύουν και ψιλοκόβουν. 

Που έχουν ήδη βάλει τα παιδιά για ύπνο την ώρα που γυρίζει η μαμά απ’ τη δουλειά. 

Που είναι εκεί όποτε και όταν τους χρειάζονται.

Ζήτω οι μπαμπάδες, που μαζί με τις μαμάδες, 

αποτελούν το κέντρο του σπιτιού.

Pam Brown "Στον αγαπημένο μου πατέρα"

εκδόσεις Παπαδόπουλος.

enakeimenomiaeikona

Η μαγειρική παρέα με τα παιδιά μας - Cooking with kids

Cooking with kids 

Η συγκεκριμένη ασχολία 
είναι ιδιαίτερα επωφελής για τα παιδιά

Η μαγειρική παρέα με τα παιδιά μας δεν αποτελεί μόνο μία από τις καλύτερες και πιο δημιουργικές εμπειρίες αλλά παράλληλα και ένα από τα καλύτερα και πλέον πρακτικά μαθήματα υγιεινής διατροφής. Η μαγειρική εξυπηρετεί την επαφή και εξοικείωση του παιδιού με τις βασικές πρώτες ύλες, δηλαδή τα βασικά τρόφιμα και συστατικά κάθε συνταγής.

Επιπλέον, η συγκεκριμένη ασχολία είναι ιδιαίτερα επωφελής για τα παιδιά για τους εξής λόγους:

🍩 Η μαγειρική συμβάλλει στην καλύτερη συγκέντρωσή τους και στο να μάθουν να μετρούν και να διαβάζουν. Αποτελεί για τα παιδιά μία πρόκληση και μία μοναδική εμπειρία.
🍩 Η μαγειρική τα βοηθά να αποκτήσουν οικειότητα με την κουζίνα και να αρχίσουν να ξεχωρίζουν ένα καλό και υγιεινό γεύμα και να μαθαίνουν τους κανόνες της υγιεινής διατροφής.
🍩 Κυρίως, όμως, η μαγειρική μας βοηθά να περνάμε ποιοτικό χρόνο και να επικοινωνούμε μαζί τους, μέσω μίας διασκεδαστικής εμπειρίας.
🍩 Φυσικά, με αυτόν τον τρόπο, μαθαίνουν ότι πρέπει να ακολουθούνται όλοι οι κανόνες ασφάλειας και υγιεινής, όπως το πλύσιμο των χεριών πριν μαγειρέψουν

kathimerini.gr
Ευχαριστούμε για την επιστημονική επιμέλεια του άρθρου τον Ιωάννη Χρύσου, Κλινικό Διατροφολόγο, Επιστημονικό Συνεργάτη του Παιδιατρικού Κέντρου Αθηνών – Τμήμα Πρόληψης Παιδικής και Εφηβικής Παχυσαρκίας

babyradio

«Ξαφνικά θόλωνα, όταν έβλεπα νεαρή κοπέλα την έβλεπα σεξουαλικά.» - Τα στοιχεία του «δράκου» του Πειραιά

Στην δημοσιότητα τα στοιχεία του 29χρονου «δράκου» του Πειραιά

Στη δημοσιότητα δόθηκαν, κατόπιν εισαγγελικής εντολής, τα στοιχεία ταυτότητας και φωτογραφίες 29χρονου, ο οποίος συνελήφθη στις 5 Ιουλίου στον Πειραιά, για βιασμό και προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας κατ’ εξακολούθηση.

Συγκεκριμένα πρόκειται για τον Καστρίτη Χρήστο του Νικολάου και της Ξανθούλας, γεννηθέντα στις 4-12-1988 στο Χολαργό.

Ο κατηγορούμενος εντόπιζε στην περιοχή του Πειραιά νεαρές γυναίκες, οι οποίες βάδιζαν μόνες τους και αφού τις ακολουθούσε, είτε πεζός είτε οδηγώντας μοτοσυκλέτα, μέχρι την είσοδο των πολυκατοικιών που διέμεναν και προέβαινε, με χρήση βίας ή απειλών, σε ασελγείς σε βάρος τους πράξεις.

Μέχρι στιγμής έχουν εξιχνιασθεί έξι υποθέσεις σε βάρος νεαρών γυναικών, μία εκ των οποίων αφορά ανήλικη, ενώ η έρευνα για την ταυτοποίηση και άλλων υποθέσεων συνεχίζεται.

.................
Ο ίδιος, μιλώντας στους αστυνομικούς, ομολόγησε ότι προχώρησε στις επιθέσεις λέγοντας τα εξής: 

«Όσον αφορά τις επιθέσεις στις κοπέλες τις αποδέχομαι όλες. Δεν ξέρω τι με έπιανε και τις έκανα. Ξαφνικά θόλωνα, όταν έβλεπα νεαρή κοπέλα την έβλεπα σεξουαλικά. Τέτοιου είδους επιθέσεις κάνω πολύ καιρό τώρα, ίσως πάνω από δύο χρόνια. Πιστεύω ότι έχω επιτεθεί σε πάνω από πενήντα - εξήντα νεαρές γυναίκες. Όλες αυτές οι επιθέσεις έχουν γίνει σε διάφορες περιοχές του Πειραιά, όχι στην περιοχή της Καλλιθέας».

περισσότερα εδώ: tvxs 

«Άκατα μάκατα σούκου τουμπέ, άμπε φάμπε ντομινέ…»: Η τελετή έναρξης των καλοκαιρινών μας περιπετειών

Από την ΣΟΦΗ ΧΡΥΣΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ

Θυμάμαι τέτοιες μέρες όταν ήμουν μικρή που οι γειτονιές γέμιζαν παιδιά. Με το που ξημέρωνε η τελευταία μέρα του σχολείου, βάζαμε τα βιβλία στα ράφια, τις σχολικές τσάντες στις ντουλάπες και ξεχυνόμασταν στις αλάνες και τις γειτονιές. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Λες και έπρεπε να βγάλουμε τα σπασμένα όλης της χρονιάς. Λες και οι καλοκαιρινές διακοπές δεν θα κρατούσαν τρεις μήνες, αλλά μια τόση δα στιγμή. 

Και η ατμόσφαιρα μύριζε ανεμελιά και πλημμύριζε με φωνούλες που τραγουδούσαν «Άκατα μάκατα σούκου τουμπέ, άμπε φάμπε ντομινέ…». Κάτι σαν τελετή έναρξης των καλοκαιρινών μας περιπετειών. 

Γιατί ό,τι και να κάναμε, όποιο παιχνίδι και αν παίζαμε, έπρεπε να «τα βγάλουμε», για να χωριστούν οι ομάδες. Δίκαια πράγματα. Άσχετο αν τις περισσότερες φορές καταλήγαμε να τσακωνόμαστε και να φωνάζουμε «Δεν πάει!!!» προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρούμε το δίκιο μας. 

Οι περιπέτειες ήταν πολλές και με διαφορετικά ονόματα, ανάλογα με τα κέφια των πρωταγωνιστών. Μακριά γαϊδούρα, βαρελάκια, λαστιχάκι, μαντιλάκι, εφτάπετρο και η λίστα δεν είχε τέλος. Μας αρκούσαν μια μπάλα και ένα ζευγάρι γρήγορα πόδια. 

Στη μακριά γαϊδούρα χωριζόμασταν σε δυο ομάδες. Οι παίκτες της μιας ομάδας στηνόμασταν στη σειρά ο ένας πίσω από τον άλλο, σκυμμένοι και προσπαθούσαμε να αντέξουμε το βάρος της άλλης ομάδας. Και όταν δεν τα καταφέρναμε σωριαζόμασταν κάτω γελώντας και πονώντας μαζί, γιατί κάθε φορά το πιο μεγαλόσωμο παιδί κατάφερνε να προσγειωθεί ανώμαλα στις πλατούλες του πιο μικροκαμωμένου. 

Στα βαρελάκια προσπαθούσαμε να πηδήξουμε τα κουλουριασμένα σώματα των φίλων μας. Έτσι όμως και κάποιος ξεχνιόταν και δεν έσκυβε σωστά αφήνοντας το κεφάλι του εκτεθειμένο… το μετάνιωνε στην πορεία. Πόσες και πόσες γονατιές δεν είχαν φάει τα αφτιά μας!

 

Το λαστιχάκι πάλι ήταν παιχνίδι πιο «κοριτσίστικο». Αμερικάνικο ή γερμανικό, σημασία είχε να χοροπηδάμε στα σωστά βήματα και το λαστιχάκι να ανεβαίνει σιγά - σιγά από τον αστράγαλο στις μασχάλες. 

Το αγαπημένο παιχνίδι όλων μας ήταν τα «αγαλματάκια». Αγαλματάκια αγέλαστα, αμίλητα, ακούνητα… μέρα ή νύχτα; Και αυτός που τα φυλούσε άνοιγε τα μάτια του και οι υπόλοιποι προσπαθούσαμε να μην κουνηθούμε, να μη μιλήσουμε, να μην ανασάνουμε. 

Και πώς γινόταν και πάντα εκείνη τη στιγμή θέλαμε να φτερνιστούμε, να βήξουμε ή να ξυστούμε. 

Γιατί όταν είναι να σε τσιμπήσει, το κουνούπι τους κανόνες του παιχνιδιού αψηφά. Και άντε πάλι τα «Δεν πάει» και οι φωνές. 

Τα «αγαλματάκια» μπορούσαμε να τα παίζουμε όλη μέρα. 

Ή τουλάχιστον μέχρι το τελευταίο φως της ημέρας. Γιατί τότε άρχιζαν την επίθεση τα κουνούπια. «Ξεκίνησε το λεφούσι». 

Δεν ξέρω καν αν υπάρχει αυτή η λέξη, όμως εμείς στη γειτονιά έτσι φωνάζαμε τους φτερωτούς εισβολείς που έστηναν γλέντι όπου έβρισκαν. Πάνω σε χέρια, πόδια, μάγουλα. 

Καμιά φορά περνάω από τη γειτονιά που μεγάλωσα και χαίρομαι τόσο πολύ όταν βλέπω να παίζουν ακόμα τα ίδια παιχνίδια που παίζαμε κι εμείς. 

Όταν ακούω πάλι ξέγνοιαστες φωνές παιδιών που είναι έτοιμα να ανακαλύψουν τον κόσμο με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. 

Παιδιά που δεν φοβούνται να πέσουν, να χτυπήσουν, να ξανασηκωθούν. Παιδιά ευτυχισμένα, που όταν θα μεγαλώσουν θα είναι γεμάτα με τις πιο όμορφες αναμνήσεις. 

lifo.gr