Με τις πιτζάμες όλη μέρα και αγκαλιά με ένα tablet

O "σιωπηλός" κίνδυνος της τηλεκπαίδευσης

... η εξ αποστάσεως διδασκαλία «πλάθει» και μια νέα γενιά μαθητών. Εκείνων που ξεκίνησαν την σχολική τους σταδιοδρομία, κατά βάση στις εκπαιδευτικές πλατφόρμες. 

Που δεν ενοχλούνται να είναι με τις πιτζάμες όλη μέρα, αγκαλιά με το τάμπλετ, είτε για μάθημα είτε παίζοντας παιχνίδια. 

Ξεχνώντας πως πολλές φορές η δασκάλα στο μάθημα «κολλάει», κάτι που από κοντά φυσικά δεν γινόταν ποτέ. 

Και που αναπτύσσουν μια φυσική εσωστρέφεια, μεγαλώνοντας ριζικώς διαφορετικά από τις προηγούμενες γενιές.

Αν η εκπαίδευση επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς και διαδικασίες, τα μορφωσιακά κενά ενώπιον των οποίων θα βρεθούν οι εκπαιδευτικοί, θα φαντάζουν «βουνό»

Χωρίς να ξεχνάει κανείς τους μαθητές από την Α' Γυμνασίου έως την Β' Λυκείου που βρίσκονται σε μια κατάσταση «εφησυχασμένης εγρήγορσης» για το αν θα δώσουν προαγωγικές εξετάσεις και φέτος… Πολλοί γονείς εκ των οποίων κάνουν λόγια για «χαμένη χρονιά». 

Άδικο έχουν;

Πραγματικά κανείς δεν ξέρει τι είναι χειρότερο. Να διαπιστώνεις σε ένα εφτάχρονο την διάθεση να «μείνει σπίτι» η την φυσικότητα με την οποία αντιμετωπίζει τον «ψηφιακό δάσκαλο»;

Διονύσης Γ. Γράψας
περισσότερα εδώ: infokids

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Φυγή…» (μικρό διήγημα) |

Κάθισε στο χώμα, κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά, να πάρει μια ανάσα. Είχε εξαντληθεί από το τρέξιμο και τα αγκάθια που έσχισαν τα πόδια της τώρα πλέον τα ένιωθε να την πονούν. 

Εδώ, μέσα στο πυκνό δάσος και μέσα στις λόγχμες, ήλπιζε σε κάποια ασφάλεια. Πώς βρήκε τόσο κουράγιο να τρέξει μέσα σε μονοπάτια αδιάβατα, να ξεφύγει αυτούς που την κυνηγούσαν; Μεγάλος χαλασμός είχε γίνει στο χωριό και εκείνη ίσα που πρόλαβε να γλυτώσει- άραγε για πόσο;- από τα χέρια των Τσετών.

Έκλεισε τα μάτια, να ηρεμήσει λίγες στιγμές, και σαν να βρέθηκε δυο χρόνια πριν, εκεί στο ναό του χωριού, και σαν να άκουσε ξανά τις χαρούμενες φωνές και τις ευχές: «Να ζήσετε και να γεράσετε μαζί!». Και είδε τον εαυτό της, ντυμένη νύφη με την παραδοσιακή φορεσιά του Πόντου, χαμηλοβλεπούσα αλλά χαρούμενη δίπλα στον καλό της, να δέχεται τις ευχές και τα ασημώματα και να ονειρεύεται το κοινό τους μέλλον… Όλοι χαρούμενοι γύρω τους.

Το κλάμα του μωρού, που είχε ξυπνήσει και αναζητούσε το μητρικό στήθος, την έφερε πίσω στην δεινή πραγματικότητα: Κυνηγημένη από εχθρούς, που ζητούσαν να πάρουν την τιμή της ίδιας και την ζωή του παιδιού της, με τον καλό της χαμένο -ποιος ξέρει πού, στα βάθη της Ασίας, στα αμελέ ταμπουρού-, κρυμμένη σαν κυνηγημένο ζω μέσα στα δάση, για πόσο θα μπορούσε να επιβιώσει; Έπιασε να θηλάσει το μωρό και η ζεστασιά του της μετέδωσε λίγη δύναμη. Κάτι θα γίνει, έχει ο Θεός… Υπάρχουν και πονόψυχοι Τούρκοι. Ίσως κάποιοι να την κρύψουν, να την φυγαδέψουν μακριά, να φύγει από τον τόπο της που πλέον μυρίζει φωτιά και αίμα. Κάτι θα γίνει...

Αλεξάνδρα Χοροζίδου 31/3/2021

momyof6

Η Μητέρα μας, ο Άνθρωπός μας...

Η μητέρα μας θα είναι πάντα ο άνθρωπός μας. Ακόμα κι όταν τσακωνόμαστε, όταν μας εκνευρίζει, όταν φεύγουμε μακριά της για σπουδές, όταν κάνουμε οικογένεια ή όταν έρθει η ώρα να μας αποχαιρετήσει για πάντα, στο μυαλό και στην καρδιά μας θα είναι πάντα η μάνα μας. 

Ο άνθρωπός μας. Η γυναίκα που δεν έφυγε από κοντά μας ούτε για μια στιγμή…

«Μου είναι δύσκολο να λέω «σ’ αγαπώ», πόσο μάλλον στους γονείς μου κι ειδικά στη μαμά μου. Θεωρώ αυτονόητο ότι ξέρει πόσο την αγαπάω. Κάποιες φορές όμως, αρχίζει να μου γκρινιάζει και να παραπονιέται, όταν δεν την παίρνω τηλέφωνο τόσο συχνά, όταν θα ξεχάσω κάποια χρονιά τα γενέθλιά της, όταν δε θα σκεφτώ να της φέρω κάποιο αναμνηστικό από ένα ταξίδι μου.

Κι εκεί, καταλαβαίνεις πως το μόνο που νοιάζει την κάθε μητέρα είναι να της δείχνεις την αγάπη σου. 

Να μην την ξεχνάς.

Για όλα όσα έχει ζήσει μαζί σου, ακόμη και πριν εσύ γεννηθείς. Εκείνη σε κουβαλούσε εννέα μήνες στην κοιλιά της, ένιωσε το πρώτο σου καρδιοχτύπι, την πρώτη κίνηση των ποδιών σου. 

Εκείνη υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος που σε κράτησε με αγάπη στην αγκαλιά του, σου έδωσε τροφή απ’ το σώμα της, σε φίλησε στο μέτωπο, σε λάτρεψε.

Η μητέρα σου σε αντιμετώπισε ως ένα θησαυρό όταν ήρθες στη ζωή της, δεν ήσουν μόνο η γενετική συνέχειά της, το σπλάχνο της, ήσουν εκείνο το άτομο που την πήγε παραπέρα, την εξέλιξε ως άνθρωπο και ως γυναίκα.

Η μητρότητα δεν είναι απλώς ένα γεγονός, είναι μια νέα φάση ζωής. Είναι η μετουσίωση της αγάπης κι ο δίαυλος για μια νέα ζωή. 

Η μητέρα σου θα είναι πάντα ο οδηγός σου, ο άγγελος, ο συνοδοιπόρος κι ο προστάτης σου σε ό,τι κι αν αποφασίσεις. Θα είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα εκμυστηρευτείς κάτι σοβαρό κι ο τελευταίος που θα στενοχωρήσεις.

Είναι πάντα υπερπροστατευτική και βάζει χίλιες δυο, κακές σκέψεις στο μυαλό της. Ανησυχεί με το παραμικρό και μας πρήζει με τις υποθέσεις της και τις συμβουλές της. Το “μην ξεχάσεις να πάρεις ζακέτα” δεν είναι τίποτα μπροστά στα λογύδρια που έχουμε υποστεί σε κρίσεις υπερπροστασίας. Πάντα θα είμαστε το μωρό της για εκείνη, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Σε θέματα υγείας τρέχει πρώτη, σε περιόδους πείνας επίσης. Να ‘ναι καλά οι μητέρες κι οι γιαγιάδες μας, που μας τροφοδοτούν με ταπεράκια. Εκείνες νοιάζονται να καλύψουν τις βασικές μας ανάγκες κι εμείς δεν το εκτιμάμε καθόλου.

Μ’ ένα περίεργο τρόπο σε καταλαβαίνει από χιλιόμετρα, ξέρει τι σου συμβαίνει πριν καν της πεις οτιδήποτε. Το βλέπει στο πρόσωπό σου, το αισθάνεται ή το διαισθάνεται. Όσο μεγαλώνεις, της λείπεις όλο και πιο πολύ. Και ξέρεις, έχει εκείνη την περηφάνια, που δε θα στο πει, αλλά θα το καταλάβεις στο δάκρυ που είναι έτοιμο να ξεχειλίσει και στον κόμπο που θα σταθεί στο λαιμό της, μόλις αρχίσει να μιλά.

Η μητέρα σου είναι ο άνθρωπος που σ’ έφερε στον κόσμο. Σ’ αγάπησε απ’ την πρώτη στιγμή που σ’ αντίκρισε και θα σ’ αγαπά μέχρι να κλείσει τα μάτια της. Είσαι η έγνοια κι η ανησυχία της, το σημαντικότερο μέλημά της, είσαι το μέλλον της κι ο λόγος που υπάρχει. Θέλει να σε δει να μεγαλώνεις, να εκπληρώνεις τους στόχους σου με τη βοήθειά της και να γίνεσαι ευτυχισμένος.

Η δική σου ευτυχία είναι και δική της. Και το μόνο που θα νιώθει θα είναι υπερηφάνεια για σένα. Εντάξει και λίγο για εκείνη, για όλες τις θυσίες που έκανε για να επιτύχεις εσύ στη ζωή σου.

Υπάρχουν λίγοι άνθρωποι που τους θεωρούμε “δικούς” μας. Ένας όμως και μοναδικός θα είναι για πάντα ο άνθρωπός μας, κι αυτός δεν είναι άλλος απ’ τη μητέρα μας. Εκείνη που αποτελεί πηγή αστείρευτης αγάπης και συμπόνιας, έναν ώμο ν’ ακουμπήσουμε όταν τον έχουμε ανάγκη, μια αγκαλιά ζεστή και μια ζωή απόλυτης κι ανιδιοτελούς προσφοράς. Κάθε πόνος μας θα είναι πάντα και δικός της και δε χρειάζεται καμία απόδειξη γι’ αυτό.»

simeteho