Όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει...

Μην προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Άνθρωπος που δεν θέλει να καταλάβει, δεν πρόκειται να το κάνει.
Είναι χειριστικές, τέτοιου είδους συμπεριφορές.

«Απόδειξέ μου», σου λέει.
«Απόδειξέ μου. Κάνε με να πειστώ».

Και προσπαθείς εσύ, μα όσο και αν προσπαθείς, τίποτα δεν πετυχαίνεις…
Με αυτόν τον τρόπο, ο άλλος σε κρατάει σε εγρήγορση, σε γεμίζει ενοχές και σε κάνει, άθελά σου, σκλάβο…

Να το θυμάσαι… 

Πριν το καταλάβεις καλά καλά, θα έχεις αρρωστήσει.

Όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει φίλε μου.
Όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Μπράβο, σε αγαπώ τόσο πολύ, είσαι ένα καλό παιδί» / Η ψυχολογία του καλού παιδιού

Πόσο συχνά αλήθεια, οι γονείς χρησιμοποιούμε αυτή την φαινομενικά αθώα πρόταση. Και λέω φαινομενικά, γιατί αυτή η πρόταση συνδέει το βασικό για κάθε παιδί συναίσθημα της αγάπης και της αποδοχής με την συμπεριφορά του. 

Πράγμα που στο απλοϊκό μυαλουδάκι μεταφράζεται ως:

Είμαι καλό παιδί = με αποδέχονται = με αγαπούν 

και αντίστροφα:

Δεν είμαι καλό παιδί = δεν με αποδέχονται = δεν με αγαπούν

Η γονεϊκή αγάπη όμως δεν είναι ζήτημα επιλογής για το παιδί αλλά το κεντρικό θέμα γύρω από το οποίο διαμορφώνεται η αντίληψη για τον εαυτό του και τους άλλους. Επομένως το παιδί θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να πάρει την ζωτική για την επιβίωση του αγάπη.

Ένας δρόμος που συχνά επιλέγουν σαν διέξοδο τα παιδιά είναι να παρουσιάζουν προς τα έξω μια ψευδή εικόνα του Εαυτού (false self) που είναι συμβατή με τις απαιτήσεις του περιβάλλοντος. Για να το καταφέρουν αυτό καταπιέζουν τα αρνητικά τους συναισθήματα ακριβώς από τον φόβο της απόρριψης.

Όταν αυτό γίνεται για μεγάλο χρονικό διάστημα το παιδί χάνει την ικανότητα επαφής με τα πραγματικά του συναισθήματα και μεγαλώνει αντιλαμβανόμενο τα συναισθήματα και τις ανάγκες των άλλων.

(Πολλοί από τους θεραπευτές και γενικότερα από τους ανθρώπους που επιλέξανε να υπηρετήσουν τις επιστήμες του ανθρώπου, υπήρξαν σε κάποιο βαθμό καλά παιδιά στην παιδική τους ηλικία.)

Τα ακραία περιβάλλοντα, που δεν δίνουν καθόλου σημασία στα συναισθήματα και τις ανάγκες των παιδιών (ακυρωτικά περιβάλλοντα) μπορεί να οδηγήσουν το παιδί στην ανάπτυξη διαταραχής προσωπικότητας, στις πιο ήπιες καταστάσεις αναπτύσσονται νευρώσεις και καταθλίψεις.

Σε κάθε περίπτωση η ακύρωση των συναισθημάτων και η ανάπτυξη του ψευδούς εαυτού δημιουργούν το σκηνικό για να στηθεί (με την συνδρομή βιολογικών και άλλων παραγόντων) η συναισθηματική δυσκολία των ενηλίκων.

Για τους παραπάνω λόγους είναι σημαντικό οι γονείς να θυμόμαστε πως:
* Η αγάπη και η αποδοχή στα παιδιά μας δίνεται χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
* Τα παιδιά μας είναι πάντοτε αποδεκτά.
* Οι προβληματικές συμπεριφορές των παιδιών μας είναι ζήτημα προς διαχείριση.
* Τα προβλήματα είναι τα προβλήματα και τα παιδιά είναι τα παιδιά.

Έγραψε ο Μπλέτσος Κωνσταντίνος - Ψυχολόγος
infokids.gr