Τόν ἥλιον κρύψαντα...

Πρωτότυπο	Απόδοση στη Νεοελληνική
Τὸν ἥλιον κρύψαντα τὰς ἰδίας ἀκτίνας, καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ διαρραγέν, τῷ τοῦ Σωτῆρος θανάτῳ,	Βλέποντας τον ήλιο να κρύβει τις ίδιες του τις ακτίνες και το καταπέτασμα του ναού να σχίζεται με τον θάνατο του Σωτήρα,
ὁ Ἰωσὴφ θεασάμενος, προσῆλθε τῷ Πιλάτῳ καὶ καθικετεύει λέγων· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ·	ο Ιωσήφ προσήλθε στον Πιλάτο και θερμά τον ικετεύει λέγοντας: Δώσ’ μου τούτο τον ξένο, που από βρέφος σαν ξένος φιλοξενείται στον κόσμο.
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον·	Δώσ’ μου τούτο τον ξένο, που οι συμπατριώτες του από μίσος τον θανατώνουν σαν ξένο.
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον·	Δώσ’ μου τούτο τον ξένο, γιατί παραξενεύομαι καθώς βλέπω την ξενιτιά του θανάτου.
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους·	Δώσ’ μου τούτο τον ξένο, που ξέρει να φιλοξενεί τους φτωχούς και τους ξένους.
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ·	Δώσ’ μου τούτο τον ξένο, που οι Εβραίοι με φθόνο εξόρισαν απ’ τον κόσμο.
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλῖναι·	Δώσ’ μου τούτο τον ξένο, να τον κρύψω σε τάφο, γιατί σαν ξένος δεν είχε που να γείρει το κεφάλι.
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ἡ Μήτηρ καθορῶσα νεκρωθέντα ἐβόα·	Δώσ’ μου τούτο τον ξένο, που αντικρύζοντάς τον νεκρό, η Μάνα του φωνάζει:
Ὦ Υἱὲ καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ σπλάγχνα τιτρώσκομαι, καὶ καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορῶσα, ἀλλὰ τῇ σῇ ἀναστάσει θαρροῦσα μεγαλύνω.	Ω, Υιέ και Θεέ μου, αν και πληγώνονται τα σωθικά μου κι η καρδιά μου σπαράζει που σε βλέπει νεκρό, αλλά αναθαρρώντας απ’ την ανάστασή σου, δοξάζω Σε.
Καὶ τούτοις τοίνυν τοῖς λόγοις δυσωπῶν τὸν Πιλᾶτον ὁ εὐσχήμων λαμβάνει τοῦ Σωτῆρος τὸ σῶμα,	Και με τούτα τα λόγια ικετεύοντας τον Πιλάτο ο άρχοντας λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα,
ὃ καὶ φόβῳ ἐν σινδόνι ἐνειλήσας καὶ σμύρνῃ, κατέθετο ἐν τάφῳ τὸν παρέχοντα πᾶσι ζωὴν αἰώνιον καὶ τὸ μέγα ἔλεος.	και σε σεντόνι και σμύρνα το τυλίγει με φόβο πριν το βάλει στον τάφο. Το Σώμα αυτό που παρέχει σε όλους την αιώνια ζωή και το μέγα έλεος.

Απαρχή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα παιδιά ψάλλουν Εγκώμια Μεγάλης Παρασκευής / «Ω Γλυκύ μου Έαρ...»

Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, 

πού έδυ σου το κάλλος;

Παιδική Χορωδία Σ. Λάμπρου 

Το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ της ΝΑΟΥΣΑΣ

Νάουσα: Το μνημείο των ηρωίδων και η Αράπιτσα

Φόρος τιμής στην «ηρωική πόλη»

200 Χρόνια μετά το ολοκαύτωμα

η Αράπιτσα, ποτάμι συνυφασμένο με την ιστορία της Νάουσας
(πηγή: Δήμος Ηρωικής Πόλης Νάουσας)

Το ολοκαύτωμα της Νάουσας το 1822

Η ιστορία της Nάουσας των Νεότερων Χρόνων αρχίζει κατά τα φαινόμενα στα τέλη του 14ου αιώνα, όταν χριστιανοί της περιοχής του Bερμίου συγκεντρώθηκαν στην έρημη τότε θέση και ίδρυσαν ένα νέο συνοικισμό, ο οποίος χάρη στα προνόμια που του παραχώρησε ο τούρκος κατακτητής της Μακεδονίας, Γαζή Eβρενός, εξελίχθηκε σε σημαντικό οικονομικό (βιοτεχνίες οπλοποιίας, υφαντουργίας, βαφικής και λεπτουργίας, εξαγωγή κρασιών) και πολιτιστικό κέντρο της Κεντρικής Μακεδονίας.

Ο πλούτος της Nάουσας κίνησε το ενδιαφέρον του Aλή πασά, που θέλησε να την προσαρτήσει στις κτήσεις του. Οι κάτοικοι, που φοβήθηκαν ότι θα χάσουν τα προνόμια και την αυτονομία τους, προέβαλαν αντίσταση. Οι συγκρούσεις που άρχισαν το 1795 έληξαν με την υποταγή της πόλης, το 1804.

Το Φεβρουάριο του 1822 υψώθηκε στην πόλη η σημαία της επανάστασης και η Nάουσα αποτέλεσε εστία εξέγερσης, που καταπνίγηκε τον Aπρίλιο της ίδιας χρονιάς, με δυσμενέστατες επιπτώσεις (ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης, σφαγές και ανδραποδισμός των κατοίκων, άρση των προνομίων). Το ολοκαύτωμα της Νάουσας και η σθεναρή αντίσταση που προέβαλαν οι κάτοικοί της είχαν ως αποτέλεσμα το χαρακτηρισμό της ως «ηρωικής πόλης», κατόπιν βασιλικού διατάγματος που εκδόθηκε το 1955.

Τα διαδραματισθέντα στη θέση «Στουμπάνοι», στις 22 Απριλίου 1822, συνιστούν αναμφίβολα την κορυφαία πράξη ηρωισμού των Ναουσαίων. Εκείνη την ημέρα οι γυναίκες της μαρτυρικής πόλης προτίμησαν να ριχτούν μαζί με τα παιδιά τους στα ορμητικά νερά της Αράπιτσας, του ποταμού που διαρρέει την πόλη της Νάουσας, προκειμένου να μη σκλαβωθούν.

Στο χώρο της θυσίας ανεγέρθηκε το 1973 το χάλκινο μνημείο των ηρωίδων της Νάουσας, που φιλοτέχνησε η γλύπτρια Κατερίνα Χαλεπά – Κατσάτου: μια Ναουσαία κρατά στην αγκαλιά της τα δύο παιδιά της.

Σε μικρή απόσταση από το μνημείο των ηρωίδων της Νάουσας είναι τοποθετημένη μια μεγάλη μαρμάρινη πλάκα με την εξής επιγραφή: «Διαβάτη, στάσου με ευλάβεια στη μνήμη των νεκρών. Μέσα στο βάραθρο που ξανοίγεται μπροστά σου, βρήκαν ένδοξο και ηρωικό θάνατο οι γυναίκες και τα παιδιά της Νάουσας, για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του ελληνικού έθνους, στις 22 Απριλίου 1822».

Η Αράπιτσα, ένα από τα ελάχιστα ποτάμια της χώρας μας με όνομα θηλυκού γένους, πηγάζει από το άλσος του Αγίου Νικολάου, στους πρόποδες του Βερμίου, και διασχίζει την πόλη της Νάουσας, πριν κατηφορίσει στον κάμπο της Ημαθίας.

Η Αράπιτσα (μαυριδερή και αγριωπή) οφείλει την ονομασία της αφενός στη σκοτεινή απόχρωση των νερών της και αφετέρου στο δέος που προκαλούν οι εντυπωσιακοί καταρράκτες της και η απότομη κοίτη της.

Αστείρευτη πηγή υδροδότησης της Νάουσας, συνυφασμένη με την ιστορία και την αλλοτινή βιομηχανική δραστηριότητα της πόλης, ενδεχομένως και με την ονομασία της (Νάουσα από το ρήμα νάω, δηλαδή ρέω), η Αράπιτσα αποτελεί έναν αξιόλογο βιότοπο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, που προσφέρεται για παρόχθιους περιπάτους.

in.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι