Γεννήθηκε χωρίς χέρια και χωρίς πόδια, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να ζήσει μια σχεδόν πλήρη ζωή, αφού έγινε επιχειρηματίας, οικογενειάρχης και πατέρας τριών παιδιών!
Thursday, 3 December 2009
Για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία
Mikael Andersson: Χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, ακατανίκητος!
Αγωνιστής της ζωής και είδωλό μου.
ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ BAZAAR UNICEF
Από 21 έως 23 Δεκεμβρίου στο σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα
Η UNICEF πραγματοποιεί από 21 έως και 23 Δεκεμβρίου στο σταθμό του ΜΕΤΡΟ στο Σύνταγμα το μεγάλο Χριστουγεννιάτικο της Bazaar 2009 με πλήρη σειρά Καρτών και Δώρων.
Στον ίδιο χώρο το κοινό μπορεί να δει έκθεση φωτογραφίας για την κατάσταση των παιδιών στον κόσμο αφιερωμένη στο πρόβλημα της πείνας και του υποσιτισμού των παιδιών.
Θα υπάρχει χαρούμενη Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, ενώ εθελοντές και μέλη της UNICEF θα ενημερώνουν το κοινό για τις δραστηριότητες της οργάνωσης.
Η UNICEF, που στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο σε εθελοντικές συνεισφορές προσκαλεί τους υποστηρικτές των παιδιών να ενισχύσουν την προσπάθειά της δίνοντας στα παιδιά τη δυνατότητα να απολαύσουν τα δικαιώματά τους στην επιβίωση, την ανάπτυξη, την προστασία και τη συμμετοχή.
Ώρες λειτουργίας του Bazaar από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ.
1984-2009: 25 χρόνια θυμάτων του Μποπάλ: κινητική ανεπάρκεια
Bhopal Disaster - BBC - The Yes Men
(από το πράσινο χαμομηλάκι)
3 Δεκεμβρίου 1984
Με αφορμή τη συμπλήρωση 25 χρόνων από τη χειρότερη, όπως έχει χαρακτηριστεί, βιομηχανική καταστροφή όλων των εποχών, αυτή της Union Carbide στο Μποπάλ της Ινδίας, τρεις φωτογράφοι ξεκινούν «αντιστροφή μέτρηση» ως τις 3 Δεκεμβρίου, με μια φωτογραφία θύματος από το Μποπάλ κάθε μέρα...
3 Δεκεμβρίου 1984
Με αφορμή τη συμπλήρωση 25 χρόνων από τη χειρότερη, όπως έχει χαρακτηριστεί, βιομηχανική καταστροφή όλων των εποχών, αυτή της Union Carbide στο Μποπάλ της Ινδίας, τρεις φωτογράφοι ξεκινούν «αντιστροφή μέτρηση» ως τις 3 Δεκεμβρίου, με μια φωτογραφία θύματος από το Μποπάλ κάθε μέρα...
Ο Κώστας Πλιάκος μιλάει για το Μποπάλ και το project «Bhopal XXV»
«....Θυμάμαι πολύ έντονα την είδηση για το ατύχημα στο Μποπάλ. Θυμάμαι την τηλεόραση να δείχνει εικόνες από ανθρώπους πεσμένους στο έδαφος και γυναίκες να τρέχουν στους δρόμους.
Τότε δεν συγκράτησα το όνομα Μποπάλ. Το θυμήθηκα χρόνια αργότερα όταν έτυχε να διαβάσω τα γεγονότα. Δεν ξέχασα ποτέ όμως το όνομα Union Carbide. Ήταν τόσο εύηχο, σαν σλόγκαν που σου μένει για πάντα στη μνήμη.Πέρυσι τέτοια εποχή συμπληρώνονταν 24 χρόνια από το ατύχημα.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή τα θύματα του Μποπάλ δεν είχαν αποζημιωθεί (ούτε και σήμερα), το εργοστάσιο της Union Carbide, ήταν ένα φάντασμα από σκουριασμένα σίδερα στην άκρη της πόλης (και εξακολουθεί) και χιλιάδες τόνοι χημικών παρέμεναν (και παραμένουν) θαμμένοι στο έδαφος γύρω από τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου δηλητηριάζοντας τον υδροφόρο ορίζοντα....
Μέχρι εκείνη τη στιγμή τα θύματα του Μποπάλ δεν είχαν αποζημιωθεί (ούτε και σήμερα), το εργοστάσιο της Union Carbide, ήταν ένα φάντασμα από σκουριασμένα σίδερα στην άκρη της πόλης (και εξακολουθεί) και χιλιάδες τόνοι χημικών παρέμεναν (και παραμένουν) θαμμένοι στο έδαφος γύρω από τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου δηλητηριάζοντας τον υδροφόρο ορίζοντα....
Subscribe to:
Posts (Atom)